Chapter 51
“ငါတော့ မပါဘူး… ငါက ငါ့ဦးလေးနဲ့ နိုင်ငံခြားကို သွားလည်ခဲ့တာ…”
ချန်ကျောင်းက ပုခုံးတစ်ချက် တွန့်လိုက်သည်။
“ငါ တစ်နွေလုံး ကစားတာများသွားလို့ ဒီလောက် အသားမည်းသွားတာ…”
“ငါကတော့ ငါးပိကောင်နဲ့ အတူတူ ဝင်ပြိုင်ထားတယ်…”
လင်ကျွင်းဖုန်က ရှန့်ယွီချောင်ကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည်။
“ငါတို့တွေ လူရွေးပွဲ အောင်ပါ့မလား မသိဘူး… ငါတော့ စိုးရိမ်နေတာ… ငါတို့တွေ လေ့ကျင့်ရေး ပြီးရင် ရလဒ်တွေလည်း ထွက်တော့မှာလေ… ငါ့အတွက် အရမ်း မခက်ခဲဖို့ မျှော်လင့်ရမှာပဲ…”
ရှန်းယွီချောင်က ညည်းညူလိုက်သည်။
“မင်း အောင်မယ်လို့ ငါတော့ ယုံတယ်…”
မော့တိက ရှန်းယွီချောင်ကို နှစ်သိမ့်လိုက်၏။
“ပြိုင်ပွဲအကြောင်း ထပ်ပြီး မစဉ်းစားနဲ့တော့… ၁၂ နာရီရှိပြီ နေ့လည်စာ သွားစားရအောင်… နေ့လည်စာ စားပြီးသွားရင် ငါတို့တွေ ကျောင်းကို တစ်ပတ် ပတ်ကြည့်ပြီးတော့ လေ့ကျင့်ရေးဝတ်စုံတွေ သွားယူကြမယ်…”
ကျန်သုံးယောက်လုံးက သဘောတူကြ၏။
ဦးလေးဝမ်နှင့် ဦးလေးလီတို့က ချန်ကျောင်း၏ ပစ္စည်းများကို အထုပ်ဖြည်ပေးကာ ထွက်သွားကြပြီးနောက် သူတို့က တံခါးကို သော့ခတ်၍ ကန်တင်းသို့ သွားကြလေသည်။
နေ့လည်ခင်းတစ်ချိန်တည်းမှာပင် ကျောင်းသား လေးယောက်မှာ စကားစမြည် ပြောဆိုကြပြီးနောက် သူတို့၏ ခင်မင်မှုက အတော်လေး လိုက်ဖက်ညီသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရှန့်ယွီချောင်၏ အဆိုပြုချက်အရ သူတို့အားလုံး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ညီအစ်ကိုများအဖြစ် အချင်းချင်း သတ်မှတ်ရန် သဘောတူလိုက်ကြလေ၏။ ရှန့်ယွီချောင်က အကြီးဆုံးဖြစ်ပြီး ချန်ကျောင်းက ဒုတိယမြောက် အကြီးဆုံး ။ဖြစ်ကာ အရပ်အရှည်ဆုံးဖြစ်သော်လည်း ၁၈ နှစ် ပြည့်သည်မှာ မကြာသေးသည့် လင်ကျွင်းဖုန်က တတိယမြောက် ဖြစ်၍ မော့တိကမူ စတုတ္ထမြောက် အငယ်ဆုံး ဖြစ်သည်။
