Chapter 96
မော့တိက မုထျန်းဟန်အားဖက်ကာ ထိုသူ၏လည်တိုင်ကြားသို့ ခေါင်းကလေးဖြင့် တိုးဝှေ့လိုက်လေသည်။ သူ့အသံလေးမှာ နေရောင်ခြည်ကဲ့သို့ နွေးထွေးနေပြီး ချွဲ့နွဲ့မှုများစွာ ပျော်ဝင်လျှက်ရှိ၏။
“ကိုကို အဘိုးကြီးဖြစ်လာရင် ကျွန်တော်လည်း အိုလာမှာပဲကို...”
“အဲ့ဒီ့လို ဖြစ်မလာပါဘူး...ကိုယ့်နှလုံးသားထဲမှာ မင်းကအမြဲတမ်း ကိုယ့်ရဲ့ကလေးလေးပဲ...”
မော့တိ၏ မှီခိုအားထားမှုက သူ့နှလုံးသားကို အရည်ပျော်စေခဲ့သည်။ သူက လက်မောင်းများကို ပိုမိုတင်းကျပ်လိုက်ရင်း လူငယ်လေး၏ဆံစများပေါ် အနမ်းခြွေလိုက်၏။
“လိမ္မာတဲ့ကလေးလေး...”
“ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ထပ်ပြီးနမ်းစေချင်သေးတယ်...”
မော့တိက ရှက်သွေးဖြာလျှက် မုထျန်းဟန်ကို ကြည့်လိုက်သည်။
“ကိုကို...တစ်ခါလောက် ထပ်နမ်းရအောင်နော်...”
တကယ်တမ်းတွင် မော့တိက နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းရှိုက်သည်ကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ချစ်မှုရေးရာ၌ သူက ငတုံးလေးတစ်ဦးသာဖြစ်ရာ ထိုကဲ့သို့ပြောရဲသည့် သတ္တိရှိမနေချေ။
မုထျန်းဟန်က နူးညံ့စွာပြုံးလျှက် မော့တိ၏ ပူနွေးနေသော ပါးပြင်များနှင့် နဖူးပြင်လေးအား မွှေးကြူလိုက်လေသည်။
သူက ကျီစယ်ဟန်ဖြင့်ဆိုလာ၏။
“ကိုယ့်ကလေးလေးက အရွယ်ရောက်လာပြီပဲ...အနမ်းကို ဘယ်လိုတောင်းရမယ်ဆိုတာတောင် သိနေပြီ...”
မော့တိ၏မျက်နှာလေးက ပိုမို၍ပူလာခဲ့သည်။ သူက မုထျန်းဟန်၏လည်တိုင်ကြားသို့ အမြန်မျက်နှာဝှက်လိုက်လေသည်။
မုထျန်းဟန်က သဘောတကျ ရယ်မောလိုက်သဖြင့် သူ၏ရင်ဘတ်ပင် အနည်းငယ်လှုပ်ခါသွားခဲ့သည်။ သူက မော့တိ၏ဆံစများအား ပွတ်သပ်ကာ နီးကပ်အောင်ဆွဲယူလိုက်လေသည်။
…
နာရီဝက်အကြာတွင် မော့တိနှင့်မုထျန်းဟန်က သူတို့၏စိတ်အခြေအနေကို ပြန်လည်ချိန်ညှိလိုက်ကာ ဗီလာအတွင်းမှ အေးအေးဆေးဆေး ပြန်ထွက်လာကြလေသည်။
