Chapter 58
မော့တိက ချန်ကျောင်း၊ စုန့်ယွီတို့နှင့်အတူ မော့စံအိမ်သို့ လိုက်မသွားချေ။ ခြံဝန်းအနီးတွင်သာ နာရီဝက်အတွင်း ဆုံကြမည်ဟု ပြောခဲ့သည်။ တစ်ဆက်တည်း၌ပင် မော့တိသည် မုထျန်းဟန်၏ကုမ္ပဏီသို့ သုတ်သီးသုတ်ပျာ အပြေးသွားလိုက်သေးသည်။
မုထျန်းဟန်သည် မော့တိ သူ့ကို လာရှာလိမ့်မည်ဟု မမျှော်လင့်ထားပေ။ သူသည် ဧည့်ကြိုဌာနသို့ ဝမ်းသာအားရ ဆင်းလာပြီး မော့တိကို လာကြိုသည်။
“ ကောင်ငယ်လေး၊ ကိုယ့်ကို အဲဒီလောက်တောင် သတိရနေတာလား။”
မော့တိကိုတွေ့လိုက်သည်နှင့် မုထျန်းဟန်၏ပထမဆုံးတုံ့ပြန်မှုသည် ဆံပင်များကို ပွတ်သပ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် အလွန်တရာမြတ်နိုးကြင်နာသော လေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
“နေ့လယ်စာ စားပြီးပြီလား”
“မစားရသေးဘူး”
မော့တိက ခေါင်းခါပြပြီး အနီးအနားတစ်ဝိုက်ကို ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် ကပျာကယာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့ကို မည်သူမှ အာရုံမစိုက်မှန်းသိသည့်အခါတွင်မှ စိတ်အေးလက်အေး သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး တီးတိုးပြောသည်။
“ကိုကို၊ ကျွန်တော် ကိုကို့ကို အရေးတကြီး ပြောစရာရှိတယ်”
မော့တိ၏ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်အမူအရာကိုကြည့်ရင်း မုထျန်းဟန်သည် ခပ်ဖွဖွ ရယ်မိသည်။
“ရုံးခန်းကို လိုက်ခဲ့”
မုထျန်းဟန်၏ရုံးခန်းကို ရောက်ပြီးနောက် မော့တိ တစ်ခုခုပြောခါနီးဆဲဆဲတွင် မုထျန်းဟန်က သူ့ကို နဖူးတစ်ချက် တောက်လိုက်သည်။
မော့တိတစ်ယောက် ကြောင်အသွားရသည်။ မည်သည့်အတွက် အပြစ်ပေးခံရသည်ကို လုံးဝမသိသည့်အတွက် သူသည် မုထျန်းဟန်ကို ကြောင်ကြည့်နေမိသည်။
