Ayumi's POV
"Nice project. It would really help the company..." nangingiting sabi ng isa sa mga stock holders.
"Thank you, Mr. Palma" I said smilingly. Natapos na ang meeting ko with them at dumiretso ako sa Office.
Sinabi rin kasi ni Lola na kailangan niya kaming kausapin lahat. Pagpasok ko ay umupo ako sa swivel chair ko, sina Mommy naman ay nasa couch habang naghihintay kay Lola Almira at Daddy.
Nahuli kasi sila, si Lola Almira ay nag restroom ata habang si Daddy ay inasikaso ang mga stockholders hanggang sa makaalis sila.
"Your work here is done, Ayu..." ani ni Dad pagpasok niya, narito na sila ni Lola Almira halos sabay ang pagpasok nila sa Office ko.
Nakangiti lang ako habang nakatingin sa kaniya. "Thanks, Dad" sambit ko naman.
"You really did a great job to show us your dedication in this project. I am so proud of you, apo..." nakangiti namang sabi ni Lola Almira.
"Thanks, Lola" nakangiti namang sabi ko.
"Since you're done here. You have to handle the Doña Assuncion" aniya. Napaangat ang tingin ko nang marinig ko ang dating school na pinapasukan ko noong high school.
What does she mean? "What?" I asked.
"Oh yeah, hindi mo pa pala alam. We owned that school hija... at sa iyo ko siya ipinapamana but of course you have to be the Dean first." aniya.
"But Lola, you know that I don't want to go back there. I don't want to go back to the Philippines yet. And you know why" asik ko naman.
"Almost 6 years had passed, Ayumi. You have to face what you fear. You will not be able to know the truth if you keep hiding from it." makahulugang aniya.
"At saka isa pa, napag-usapan noon ng mga board of directors na after 20 years ay ipapakilala sa buong school ang tagapagmana nito... at ikaw yon" dagdag pa niya.
"This is all for work. You have to be professional when it comes to this. Huwag mong idahilan sa akin ang galit diyan sa dibdib mo at saka isa pa... anim na taon mong iniwan ang mga kaibigan mo na naroon sa tingin mo ba ay wala silang tampo na nararamdaman sa iyo?" aniya pa.
"Abby knows what happened to you but what about the others? Parang pinakita mong si Abby lang ang kaibigan mo" natikom ko ang bibig ko dahil sa sinabi niya.
I somehow feel guilty. Naiangat ko ang tingin ko at nakita kong pati sina Mommy, Daddy and Kuya even his Wife are looking at me na parang sinasabing tama si Lola.
She has a point. Ayaw kong tanggapin na mali ako. Napabuntong hininga ako. "Sophie keeps asking me about you pero iniiwasan ko iyon because of what you said to me years ago. I respect your decision, Ayu but I think this time you have to face them..." singit naman ni ate Sofia.
"I'm sorry ate kung pati ikaw ay dinamay ko pa na huwag ipagsabi ang nangyari. Is just that I don't want them to worry." sagot ko naman.
"We understand anak... pero ilang taon na rin ang nakalipas, sana ay pakinggan mo naman kami" sabi ni Mommy.
"Hindi pa naman kinabukasan ang balik mo or sa susunod na araw. Let me know if you're really ready.. but don't make me wait for so long..." si Lola Almira bago umalis ng office ko.
Napabuntong hininga ako, kaya ba sila sumunod sa office ko ay para rito?
Habang tahimik akong nag iisip ay pumasok ang secretary ko, si Michelle. "Ma'am. Ms. Abby Thompson is here." aniya.
"Let her in" tumango lang ito at lumabas na. Maya maya lang ay pumasok na si Abby at dire-diretso na naupo sa harapan ko.
"I bet you know that you have to go back na?" sabi niya at saka nilapag ang isang iced coffee sa table ko.
"Sasabay ka ba sa akin kung sakali?" tanong ko sa kaniya. She sipped on her coffee first before looking at me.
She smiled. "Yes. I want to go back there too. Miss na ako ni Brent" matamis ang ngiti niya.
Minsan naiisip ko kung si Brent ba ang napili ko noon ay magiging ganito ba ako? Hahantong kaya ako sa ganito?
"I hope you're ready na. Laging nakukwento sa akin ni Brent clueless silang lahat sa nangyari, kahit siya dahil hindi ko naman naikwento sa kaniya kasi nga diba ayaw mo." sabi nito.
"But I heard... nasa Pilipinas na raw sina Sheena" napatingin ako sa kaniya. Makahulugang tingin ang ibinigay ko.
"Including her..." dagdag niya.
Parang may nabuhay na kung ano sa akin. Siguro ang galit ko? Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin sila napapatawad, at never ko na silang mapapatawad.
Abby's POV
Nakita ko ang galit sa mga mata ni Ayumi nang sabihin ko na nakabalik na sila sa Pilipinas. Stupid me.
Pero okay na rin iyon maybe I triggered something inside her para bumalik sa Pilipinas. Ghad! I miss the Philippines so much!
Especially my boyfriend! and my friends also, except sa kanilang dalawa. Galit na galit din naman ako sa kanila but I have to stay quiet.
Naalala ko nanaman nang magising si Ayumi mula sa aksidente.
Flashback...
"Where am I?" tanong niya, nataranta ang mga nasa loob ng room nang magising si Ayumi.
Parang may bumuhay sa loob loob ko nang magising siya. She's been sleeping for weeks! And I am glad that she's awake!
"What do you feel?" tanong ng Doctor.
"Good." malamig na sagot ni Ayumi.
Sinabi ng doctor na kailangan siyang i-examine ulit para malaman kung may loss memory na nangyari sa kaniya.
May mga bagay na nakalimutan siya pero para akong nabunutan ng tinik nang makilala niya ako.
We tried to ask her if she remembered the day na naaksidente siya pero nasakit daw ang ulo niya kada inaalala niya.
Hindi na namin siya pinilit pa. Ayumi's Family chose to continue her healing in New York. Wala naman kaming magagawa. Binilin sa amin na huwag muna sabihin dahil baka may matrigger na something sa kaniya.
Hindi rin daw siya pwede muna sa mga crowded places that may have caused her a headache.
Sumama ako sa abroad para naman ay may kaibigan siyang nakastay sa kaniya, she's still the Ayumi I know pero alam mong may something sa kaniya.
Malamig at tahimik na. Hindi ko alam kung bakit.
Ilang months pa ang lumipas at doon niya naalala ang lahat. Awa at galit ang naramdaman ko nang malaman ang nangyari sa kaniya kung bakit siya naaksidente.
I feel sorry too dahil pinahiram ko sa kaniya ang sasakyan ko not knowing na sira pala ang break nito.
I actually really don't know kasi okay naman iyon nang ginagamit ko nasundo ko pa nga siya sa Airport eh.
Ayumi confronted Isabella's family pero itinatanggi ni Isabella ang paratang sa kaniya kaya naman ay lubos ang galit ni Ayumi sa kaniya.
Nasabi ni Ayumi na she wants to stay here in New York for good. Nais sana sabihin ng family niya sa mga friends namin pero ayaw niya.
Ayaw niya raw mag-alala sila at siya na lang ang bahala mag sabi sa kanila. Pinagbigyan namin siya.
Maybe this would help her to heal easily. I hope she'll be okay...
End of Flashback...
"Maybe next month, I will go back to the Philippines." nasambit niya. Yes!
"Well then... See you Philippines!" nakangiti kong sabi.
"See you, Philippines!" aniya.
May pangamba sa akin na baka may balak siya pero sana ay wala. Sana ay wala siyang gawin na ikakasama niya.