Kabanata 3
Shameless
I hadn't responded to the text I received.
I was thinking that if I ignored the problem, it would automatically disappear into thin air. Isa rin sa talento ko ang umiwas sa problema hanggang ito na ang kusang umayaw at umalis dahil ayokong pansinin.
Maybe, the attorney would leave me alone once he realized I wasn't interested in talking to him. Natatakot ako sa p'wedeng kalabasan ng pag-uusap namin. Sa pelikula at teleserye pa naman, hindi nanalo ang kontrabida.
Even in my own story, I was the villain.
Because I wanted to earn money in the easiest way.
But it wasn't that easy, gold-diggers had a fair share of sacrifices, too.
Ilang taon kong inalagaan ang asawa ko. I was loyal to him to the very end. Ipinagpalit ko ang titing mahaba at malaki para sa makunat at kupas na, hindi ko pa napaligaya ang aking sarili dahil kahit panoorin niya akong gumiling, hindi na niya nagawa.
Those sacrifices were often overlooked. It was hurting my feelings, 'no.
Akala yata ng iba, madali lang ang pagiging gold-digger. Well, hindi.
Truthfully, it was rooted deep within. For someone not privilege growing up, I wanted an easy way out. Kung sa iba namulat silang edukasyon ang sagot sa kanilang problema.
Ako?
Namulat akong kailangan kong maging maganda para naman mamana ko ang trabaho ng aking ina at kumita ng pera para masuportahan ko ang aking pangangailangan.
I was stressed out by that text message. Kinagat ko ang aking pang-ibabang labi. Parang bumabalik iyon sa nakaraan ko tuwing mayroong eviction notice sa boarding house mula sa sigaw ng may-ari.
Hindi na ako p'wedeng bumalik sa ganoong klase ng buhay. Minsan nang naiangat ko ang aking sarili. Sinisingil ko lang ang para naman talaga sa akin.
Wala naman akong tinapakang tao. Wala naman akong sinirang relasyon. Hindi ko pinilit si Gustav na sa akin ipamana ang lahat ng yaman niya.
Gumamit ako ng tao para sa yaman? Ginamit din naman ang serbisyo ko. Walang libre sa panahon ngayon.
It was only fair to be given what was rightfully mine.
Nagsimulang tumugtog ang musika. I was trying to relieve the unnecessary stress by doing something I'm good at.
Dancing. Pole dancing.
I transformed my studio in Gustav's mansion into a club-like with different-colored flickering lights and I even dressed with skimpy sexy lingerie outfit layered with corset boosting my chest part and making my waist look smaller.
I paired it with a ruffled short skirt only covering a half of my butt. Nagsuot din ako ng stockings at mataas na stiletto pump. Pinaghandaan ko rin ang aking make up. It was so extra with my glittery eyeshadow and dark red lipstick, I turned into a seductress of the night.
Kumikintab ako sa tuwing nasisinagan ng ilaw.
Sanay na ang mga kasambahay naming makita ako sa ganoong ayos. I had been traumatizing them for the last three years.
Hindi na iyon bago.
Don't speak, no, don't try
It's been a secret for the longest time
Dinama ko ang bawat hagod ng musika, kusang gumagalaw ang aking katawan. When my body and the music became one, moves flowed without hesitation.
My foot went forward, bending seductively, and extending my legs to do a split. I incorporated the use of the floor... crawling and twerking. If the floor is a man, I'm sure, I would be bathing in his cum.
Nakaramdam ako ng init. Sometimes, I danced erotically to flirt with myself, bringing that seduction and releasing the goddess within. Sa ganitong paraan nailalabas ko ang pagiging seductress ng hindi nagtataksil sa asawa ko.
I felt shameless.
Who could even resist if I am the temptation?
My hand brushed across the pole. I began to dance my way in the pole. I was trained to dance while hanging midair. Sumabay ang aking galaw sa saliw ng tugtog. Nothing could stop my body from swaying and escaping this pleasure.
I was sweaty when the music stopped.
Hinihingal ako sa naging daloy ng sayaw. It was fulfilling and a classic feeling of pure bliss. Nawala ng bahagya ang aking agam - agam. I went down in a controlled manner.
Habol ko pa ang aking paghinga napahiga sa sahig, tumawa naman ako mag-isa. Ang lakas pa rin ng kabog ng aking dibdib.
It always felt the same.
Nang mag-angat ako ng paningin, nagtama ang aming mga mata ni Daxiel Gustav Jr. Walang emosyon niya akong tinitigan mula ulo hanggang paa. Kumaway ako sa lalaki at ngumiti ng inosente.
Without saying anything, he left.
He left me alone.
I knew he watched me, I could feel the intensity of his stares. Nagtrabaho ako sa club, alam ko ang pakiramdam nang pinapanood ng mga kalalakihan. Katumbas ng maraming tao ang intensidad ng kanyang tingin.
Oh, that performance was for myself... and for him...
I was hoping he could see me dirty dancing... in my flirtatious form... to haunt him into his sleep.
Hindi naman ako nabigo dahil nagkatotoo ang aking hiling.
When he decided to contest the will, he declared a war with me. And it was personal.
I would win this war... by using his desire.
His father needed companion before... I could transform myself into what he needed.
Tumayo ako, inayos ko ang aking sarili.
Tumungo ako sa kanyang kuwarto. Pinindot ko ang doorbell ng kanyang pinto. Ilang minuto naman ang lumipas ng walang sumagot. I was about to leave when the door opened.
He was only wearing a towel on his torso. Nagmadali yatang naligo ang lalaki. A droplet of water was flowing into his bared chest.
"Sorry. Naistorbo yata kita." Pinalambing ko ang aking boses. "Hindi ko pala nasabi sa'yo na madalas akong sumayaw sa dance studio. You were new here, I should've warned you. Sanay na sanay na sila sa mga kalokohan dito sa bahay, kaya pasensya ka na, mukhang nagulat kita kanina."
"It's totally fine, Millaray. I understand. Hindi ko naman hinuhusgahan ang mga trip mo sa buhay." Wala pa ring emosyon ang kanyang mukha.
Was I that good to suck the emotions out of him?
Hindi lang emosyon ang kaya kong i-suck.
Ngumiti naman ako. "Salamat. Nga pala, p'wede ba akong humingi ng pabor. P'wede mo bang tanggalin ang buhol noong corset? Masyadong masikip na, hindi na makahinga 'yong boobs ko." Tinalikuran ko siya.
He cleared his throat. Bahagya siyang lumapit upang tanggalin buhol ng corset.
Daxiel Gustav Jr. was towering me from behind. Kahit gaano kataas ang suot kong heels, mas matangkad pa rin ang lalaki. Ramdam ko ang mainit niyang paghinga sa aking balat sa may batok.
Nang matanggal niya ng tali, nalaglag ang suot kong corset. Nanlaki naman ang mga mata ko, mukhang kinalas niya lahat ng iyon. Nag-bend ako ng bahagya upang kuhanin ang corset na nalaglag sa baba.
Humarap ako sa kanya upang kuhanin ang ribbon at nagpasalamat sa tulong ng lalaki.
"Are you trying to seduce me, Millaray?" Nagsalubong ang kanyang kilay.
"Seduce you? Bakit mo naman ako pinag-iisipan ng ganyan Daxiel Gustav Jr.? Ibig sabihin ba noon, sini-seduce ko rin sina Maricel? Madalas nila akong makita sa ganitong ayos."
Was I seducing him? Obviously.
Does he need to know? Nope! Nah-uh!
Alam niya iyon, pero hindi ko naman aaminin. Hahayaan ko siyang mag-isip. Nasisimula pa lang ang panunukso ko. I was just teasing him. Para siya na mismo ang sumuko sa pagkamkam ng aking mana.
Hindi rin ako nagtagal, bumalik ako sa kuwarto ko. Tumungo ako sa rest room para mag-take ng cold shower at tanggalin ang make up ko.
My mouth parted realizing I almost stood naked in front of the man.
Tanging manipis na lingerie lang ang tumahob sa aking dibdib nang matanggal ang corset. Ay, bold!
So, what?
He can stare for all I care. Hanggang tingin lang naman siya... Hanggang pagnanasa...
Nothing less, nothing more.
***
Hindi ko nagawang taguan ang problema, kusa akong dinalaw ng attorney upang kausapin. We talked in my late husband's office.
I had the hunch it wouldn't be good, and I was right. Hindi maganda ang kinalabasan ng pag-uusap namin. I was told that Daxiel's claims were strong, I could lose on the on-going battle.
Tahimik kong pinakinggan at inintindi ang sinabi ni Atty. Buendia. Halos lahat ng iyon lumabas sa aking tainga. One thing only stuck with me. Malaki ang tiyansa na matalo ako ng lalaki.
"Ganoon po ba, Attorney? Ayos lang po. Pasensya na po, hindi ko agad na-entertain ang tawag ninyo. I was still grieving my husband's death." I gave him a small smile.
"I'm sorry, Olga. I'm sorry you're already facing a legal battle after losing your husband." Tinanggap ko ang pakikipagkamay ni Atty. Buendia.
Inaya ko siyang magmeryenda, nagpaluto ako kay Maricel nang makakain. He declined my offer. Mayroon pa raw siyang sunod na meeting. Ipinadala ko na lang dito ang mga pagkaing ipinaluto ko.
Naabutan pa namin si Daxiel Gustav Jr. sa sala. He was with a beautiful woman, probably, one of his flings. At that moment, I wasn't caring about them, but I was raging inside.
Inihatid ko si Atty. Buendia sa main door. I waved my hand as he departed from the driveway.
My hopes were crashed in an instant.
Ganoon na lang iyon?
Papayag ba naman ako? S'yempre, hindi.
Muli akong pumasok sa loob ng mansyon. Binaybay ko ang stairway patungo sa kuwarto naming mag-asawa. I rarely use the elevator now since Gustav died.
Once I arrived at our room. Kumuha ako ng dalawang bagahe. I stuffed it with all the things I could fit in there. Nagmamadali ko iyong ginawa. Nang matapos ako, sumakay ako ng elevator patungo sa first floor.
Hindi ko pinansin ang nagtutukaan sa couch. I moved past them with baggage in both my hands. Nakasalubong ko si Maricel na takang - taka sa bitbit ko.
"Ma'am, saan ang punta mo? Gabi na!"
"Mami-miss kita, Maricel." Niyakap ko ang babae.
They were good to me. Pare - parehas lang naman kaming tsismosa. Matagal na silang naninilbihan kay Gustav, tatlong taon ko rin silang nakasama. Hindi ko sinagot ang kanyang tanong. Tuloy - tuloy akong lumabas ng gate ng mansyon dala ang aking mga gamit.
"Sir Daxiel, si Ma'am Olga, tinutupak na naman!" Narinig kong sigaw ni Maricel.
Napasimangot naman ako. Mas binilisan ko ang lakad ko palabas ng mansyon. Binaybay ko ang daan patungo sa bukana ng village. It was an affluent neighborhood where everyone here owns a mansion.
Malayo rin ang agwat ng mga kabahayan. The house were large with perfect outdoor area and landscaping.
My feet were hurting.
Napatiligil ako nang namataan ng aking mata ang isang asong payat sa bushes. It looked hungry. Nakaramdam naman ako ng awa. In such a wealthy neighborhood, there was still an underfed dog.
I heard a car honking at me. It scared the dog. Tumakbo ito palayo, binilisan ko ang paglalakad. I knew who it was.
"Millaray, stop." Baritonong wika ni Daxiel Gustav Jr.
Hindi ako tumigil. I kept walking. Bumilis ang takbo ng sasakyan upang harangin ako sa unahan. Bumaba roon ang anak ng yumao kong asawa, magkasalubong na naman ang kanyang kilay.
"What's your problem?" he asked, annoyed.
"It's none of your business!"
Iniwasan ko naman siya upang muling magpatuloy sa paglalakad. I could only avail a taxi on the entrance. It was an exclusive village, the residents usually own expensive cars.
Hinarang niya ako gamit ang kanyang katawan, hinablot niya rin ang hawak kong bagahe. Pinilit ko namang inagaw iyon sa kanya. He easily dodged my attempts. Ipinasok niya ang aking bagahe sa backseat.
"Why are you leaving?" His forehead creased. "Did something happen? Sabi ni Maricel, bukod sa pagsasayaw, tinutupak ka rin daw."
Sumimangot naman ako. "Napipikon na 'ko sa'yo..."
He smirked. Humalukipkip siya at sumandal sa sasakyan.
"Tell me what's going on inside that brain of yours... your brain should be studied as one of the seven wonders of nature. It's a wonder how it works." Inirapan ko naman siya.
"Ibigay mo na sa akin ang bagahe ko para makaalis na ako. You're wasting my time." I said firmly.
"You're leaving, because...?"
Huminga ako nang malalim. Hindi na ako nakipagtalo pa, lumakad akong muli. Hindi pa ako nakakalayo, naagaw na niya sa akin ang huling bagaheng dala ko. I was stunned at his reflexes.
The next thing I knew, binuhat niya ako ng walang kahirap - hirap sa kanyang balikat. I was facing his butt, in fairness, it was firm and big. Naipasok niya ako sa kotse. Umikot siya upang tumungo sa driver seat.
"Ano ba?!"
Hindi niya ako pinansin. Tinanggal niya ang heels na suot ko. I exhausted my feet. Medyo nasugat iyon.
"What's even going on in your mind?" seryosong tanong ni Daxiel Gustav Jr.
Nag-iwas ako ng tingin.
"I don't belong in the mansion anymore. Sabi ni Atty. Buendia, mas malaki ang tiyansa na matalo ako sa mana. Ayos lang naman, hindi naman pera o mana ang habol ko. Pero kailangan ko nang maghanap ng malilipatan. I couldn't stay in the mansion any longer. Patay na si Gustav, hindi mo naman ako responsibilidad," sinabi ko pa. "Ganoon din naman ang mangyayari kapag pumanig sa'yo ang korte. Ngayon pa lang, aalis na lang ako."
"Did I kick you out?" Tumaas ang kanyang kilay.
Umiling ako. "Then, it's settled, you're coming back with me."
Ngumuso ako. "Ayoko..."
"What do you want to make you come with me? Name it."
"Talaga? Madali ka naman palang kausap, eh." My eyes glistened with happiness. Pinagmasdan naman niya ang ekspresyon ng aking mukha.
"Can we adopt a dog?" I asked.
"Adopt?" His brow raised. "Adopt a dog?"
It was the least thing he expected. Siguro akala niya ire-reveal ko na lang basta ang pagiging gold-digger ko, doon siya nagkakamali. Hindi ko hihilingin ang pera o mansyon, kusa niya iyong ibibigay sa akin.
Everything... every move... is calculated.
Kahit itong paglalayas ko...
Tumango ako.
The dog I saw earlier reminded me of myself. Despite being in the rich neighborhood, I was still underfed. It's a calculated move to win his favor... but it's a win-win situation for me and a homeless dog.
Mostly, nakaramdam ako ng habag. Kung mayroon man akong gustong isama sa pag-angat, iyon ay 'yong walang kakayahan.
"Fine."
Sa saya ko, hindi ko napigilan ang sarili kong yakapin siya.
"Sorry..." Nahihiya naman akong kumalas sa kanya.
Ang lapit ng mukha naming dalawa. Mas lalo kong napagmasdan ang lalaki sa malapit. Napalunok ako ng laway, umayos ako ng upo. Mariin kong kinagat ang aking pang-ibabang labi, hindi ko na napigilang magtanong.
"Anong skincare mo?"