Zawgyi
အပိုင္း (၁၈၅၀) – လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္တဲ့လူဆီမွ ဖိတ္ၾကားခံရျခင္း
"သူမကို တယြိနန္းေတာ္ကို သြားဖို႔လာေခၚတယ္ဟုတ္လား" ဖန္းရင္ဟန္ ေမးလိုက္သည္။
တယြိနန္းေတာ္မွ တပ္သားတစ္ေယာက္သည္ ခါးပတ္မွ တံဆိပ္ျပား ကိုျဖဳတ္ျပၿပီး သူ၏သ႐ုပ္မွန္ကိုသက္ေသျပသည္။ ဖန္းရင္ဟန္ႏွင့္ တျခားသူ မ်ားသည္ သူ၏ တံဆိပ္ျပားကိုယူၿပီး စစ္ေဆးၾကည့္သည္။ အမွန္တကယ္ ပင္ တယြိနန္းေတာ္၏ တံဆိပ္ျပားျဖစ္ေနသည္။
"သခင္မေလးမု႐ုန္ရွီ ဘယ္မွာလဲ" ေနာက္တပ္သားတစ္ေယာက္မွ ေမး ေလသည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔လို တူညီဝတ္စုံဝတ္ထားတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္က ေစာနကပဲ ေရာက္လာၿပီး တယြိနန္းေတာ္ကေန သူမကိုလာေခၚတာပါဆိုၿပီးေျပာလို႔ သူမ သူတို႔နဲ႔လိုက္သြားတယ္" က်န္းမင္တ ေျပာလိုက္သည္။
"ဘာ... နယ္စားက ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ လႊတ္လိုက္တာ တျခားသူမရွိဘူး" တပ္သား ေအာ္ေလသည္ "တယြိနန္းေတာ္မွာ အဲလိုမ်ိဳး တပ္သားရွိေသးလို႔လား"
"မျဖစ္ေတာ့ဘူး အဲလူေတြက တယြိနန္းေတာ္က မဟုတ္ဘူး" က်န္းမင္တ ထေအာ္ေလသည္ "သခင္မေလးက သူတို႔နဲ႔ထြက္သြားတာ အႏၲရာယ္မျဖစ္ႏိုင္ ဘူးလား"
"သခင္မေလးကို သြားရွာရေအာင္" ေလ်ာင္ျပည္နယ္မွလူမ်ား မတ္တတ္ ထရပ္ၾကသည္။
"မပ်ာၾကနဲ႔... သူတို႔နဲ႔ ထြက္မသြားခင္ သခင္မေလးသိသြားေလာက္မယ္ ထင္တယ္" ဖန္းရင္ဟန္သည္ အားလုံးထဲတြင္ အတည္ၿငိမ္ဆုံးျဖစ္သည္။
"သခင္မေလးက သတာလား"
"ဟုတ္တယ္ အစတုန္းကေတာ့ ငါလည္း သတိမထားမိဘူး... ဒါေပမဲ့ သူမ ထြက္မသြားခင္က သခင္မေလး ငါတို႔ကိုၾကည့္သြဦးတယ္... အဲအခ်ိန္မွာ အဲလူေတြက တယြိနန္းေတာ္ကလူေတြ မဟုတ္မွန္း သူမ သိေနေလာက္ၿပီ" ဖန္းရင္ဟန္သည္ ရွီမာယူယူ၏ မ်က္လုံးမွ အမူအရာကို ျပန္ေတြးေတာလိုက္ သည္။ အခု သူ စဥ္းစားၾကည့္မွပင္ သူမမ်က္လုံးမွ အမူအရာာသည္ အနည္း ငယ္ ထူးဆန္းေနသည္။
"အဲဒါဆိုရင္ အဲလူေတြက အေယာင္ေဆာင္ထားတယ္ဆိုတာကို သခင္မေလး သိေနတယ္ဆိုလည္း ဘာလို႔ သူတို႔နဲ႔ထြက္သြားတာလဲ... ဘာလို႔ လဲ... သခင္မေလး သူတို႔ကို ေဖာ္ထုတ္လိုက္သင့္တယ္" က်န္းမင္တ ေျပာေလ သည္။
"အဲလူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အားက အရမ္းေကာင္းေနလို႔မ်ားလား... သူမသာ သူတို႔ကို ေဖာ္ထုတ္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစမွာစိုးလို႔မ်ား လား" တယြိနန္းေတာ္မွ အေစာင့္ ခန႔္မွန္းေလသည္။
"အဲေတာ့ သခင္မေလးက ငါတို႔ရဲ႕လုံၿခဳံေရးအတြက္ သူမကိုယ္သူမ ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္ေတာ့မွာလား" ေလ်ာင္ျပည္နယ္မွလူမ်ားသည္ သူမ၏ လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ရင္ထဲထိသြားသည္။ သူတို႔၏ သခင္မေလးသည္ သူတို႔အေပၚ အလြန္ပင္ ၾကင္နာေလသည္။
"သခင္မေလးသာ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ငါတို႔က အျပစ္သားပဲ"
"သခင္မေလး..."
"သခင္မေလးကို သြားရွာရေအာင္"
"မပ်ာၾကနဲ႔ သခင္မေလးမွာ အစီအစဥ္ရွိမယ္ထင္တယ္" ဖန္းရင္ဟန္ ေျပာေလသည္ "ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ သခင္မေလးကို ျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ ျမန္ျမန္ ရွာရ မယ"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က ျပန္ၿပီး တယြိမင္းသားကို သတင္းပို႔လိုက္မယ္" တပ္သားႏွစ္ေယာက္သည္ အျမန္ပင္ ထြက္သြားၾကၿပီးေနာက္ တယြိမင္းသား ကို သတင္းပို႔ၾကသည္။
ေလ်ာင္ျပည္နယ္မွလူမ်ား အျပင္ထြက္ေတာ့မည္ဆဲဆဲတြင္ နီရဲပ်ား တစ္ေကာင္သည္ ပ်ံလာကာ ဖန္းရင္ဟန္၏ေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သည္။
"ဒါက သခင္မေလးရဲ႕ပ်ားပဲ" က်န္းမင္တသည္ နီရဲပ်ားကို မွတ္မိသည္ "သခင္မေလးက ငါတို႔ကို သတင္းေပးဖို႔ မင္းကိုေျပာခဲ့တာလား"
ထိုအခ်ိန္တြင္ နီရဲပ်ားသည္ ေခါင္းညိတ္ေလသည္။
"တကယ္လား အဲေတာ့ အခု သခင္မေလး ဘယ္မွာလဲ ငါတို႔ကို သူမဆီ ေခၚသြားေပးလို႔ရမလား" ဖန္းရင္ဟန္ ေမးေလသည္။
နီရဲပ်ားသည္ ေခါင္းခါေလသည္။
"ငါတို႔ကိုေခၚသြားလို႔မရဘူးလား" ဖန္းရင္ဟန္ ေမးလိုက္သည္။
နီရဲပ်ား ေခါင္းညိတ္သည္။
"သခင္မေလးက ငါတို႔ကိုလိုက္မရွာေစခ်င္ဘူးလား"
နီရဲပ်ား ေခါင္းညိတ္သည္။
အားလုံးသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ၾကည့္မိၾကသည္။ သူမက သူတို႔ကို လိုက္မရွာေစခ်င္ဘူးလား။
"ငါတို႔ လိုက္ရွာေတာ့မယ္ဆိုတာကို သခင္မေလး မွန္းမိလို႔ နီရဲပ်ားကို လႊတ္ၿပီး တားတာျဖစ္မယ္" က်န္းမင္တ ေျပာေလသည္ "ပ်ားေလး မင္း သူမ ဆီကို လိုက္ပို႔ဖို႔မလိုပါဘူး... ဒါေပမဲ့ သခင္မေလး အႏၲရာယ္ျဖစ္ေနလားဆိုတာ ကိုေတာ့ ငါတို႔ကိုေျပာရမယ္"
နီရဲပ်ားသည္ ေခါင္းခါေလသည္။
"သူမ လုံၿခဳံေနတယ္ဆိုတာကို သခင္မေလးက ပ်ားကိုလႊတ္လိုက္မွေတာ့ ဘာျပႆနာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး... သခင္မေလးက အဲေလာက္ေတာင္ အစြမ္းအစရွိတာ... ဒီလိုလုပ္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းလည္းရွိေလာက္မွာပါ သခင္မေလးရဲ႕ အစီအစဥ္ကို မေႏွာင့္ယွက္ၾကနဲ႔ေတာ့" ဖန္းရင္ဟန္ ေျပာေလ သည္။
နီရဲပ်ား ေခါင္းထပ္ညိတ္ျပန္သည္။
"ဒါဆိုလည္း သခင္မေလးကို စိတ္မပူဖို႔ နယ္စားကို သြားေျပာရေအာင္" က်န္းမင္တ ေျပာေလသည္။
နီရဲပ်ား ေခါင္းထပ္ညိတ္ျပၿပီးေနာက္ အေဝးသို႔ ပ်ံသြားေလသည္...
"သခင္မေလးက ဒီလိုျဖစ္ေစခ်င္တာထင္တယ္... သူမကို လိုက္မရွာဘဲ နယ္စားကို သြားေျပာေစခ်င္တာ" ဖန္းရင္ဟန္ ေျပာလိုက္သည္။
"ဒါဆို အခုပဲသြားၾကတာေပါ့" က်န္းမင္တ ခန႔္မွန္းေလသည္ "သခင္မေလး ဘယ္မွာလဲမသိဘူး သူမ အဖမ္းခံရတယ္ဆိုတာကိုပဲ ငါတို႔ သိရ တယ္"
ရွီမာယူယူ ထိုလူႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္တြင္ သူတို႔သည္ သူမကို တယြိနန္းေတာ္ဆီသို႔ ေခၚမသြားေပ။ ထိုအစား ၿမိဳ႕အျပင္သို႔ ေခၚသြား ေလသည္။
"ကြၽန္မတို႔က တယြိမင္းသားကို သြားေတြ႕မွာမဟုတ္ဘူးလား ဘာလို႔ ၿမိဳ႕ အျပင္ကိုထြက္တာလဲ" ရွီမာယူယူသည္ ထိုလူႏွစ္ေယာက္ကို ေမးေလသည္။
"သခင္မေလး တယြိမင္းသားနဲ႔ နယ္စားတို႔က ၿမိဳ႕အျပင္မွာပါ" တပ္သား မွ ျပန္ေျဖေလသည္။
"ကြၽန္မကို အ႐ူးလုပ္ေနတာလား... တယြိမင္းသားနဲ႔ ကြၽန္မအေဖက အခု ခ်ိန္ႀကီး ၿမိဳ႕အျပင္မွာ ဘာလို႔ရွိေနရမွာလဲ မင္းတို႔က ဘယ္သူ႔အတြက္ အလုပ္ လုပ္ေပးတာလဲ" ရွီမာယူယူသည္ ေျခလွမ္းမ်ားကိုရပ္ၿပီး ဆက္မသြားေပ။
"အဲေတာ့ မင္း သတိေနၿပီပဲ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ စရာမရွိဘူး" တပ္သားမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္ ေျပာေလသည္ "မင္း ငါတို႔နဲ႔ လိမ္လိမ္မာမာလိုက္မလား မဟုတ္ရင္ အခ်ဳပ္ခံရၿပီးမွသြားမလား"
ရွီမာယူယူသည္ ထိုလူႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေနာက္သို႔ ပစ္လိုက္သည္။
"ခုခံဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔... မင္းမွာ နဂါးနက္ရွိတာကို ငါတို႔သိတယ္ ဒါေပမဲ့ အဲဒါ ေတာင္ မင္းဆီကိုလာရဲတယ္... ဆိုလိုတာက အဲဒါကိုကိုင္တြယ္ဖို႔အတြက္ ငါတို႔ ျပင္ဆင္ထားၿပီးသားပဲ... ခုခံလိုက္ရင္ ဘာအက်ိဳးမွရွိမွာမဟုတ္ဘူး" ေနာက္ တပ္သားတစ္ေယာက္က ၿခိမ္းေျခာက္ေလသည္။
"မင္း ခုခံလိုက္ရင္ တည္းခိုေဆာင္အျပင္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ တပ္သားက ေလ်ာင္ျပည္နယ္ကလူေတြကို သတ္ပစ္လိမ့္မယ္... စဥ္းစားပါ မင္းလုပ္ရပ္ ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ထိခိုက္ေစခ်င္သလား"
ရွီမာယူယူသည္ ထိုလူႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ သည္။ သူမ၏ လက္ရွိအေျခအေနႏွင့္ သူမသည္ မတတ္သာစြာျဖင့္ ေဒါသကို ခ်ဳပ္တည္းကာ သည္းခံၿပီး ေျပာလိုက္သည္ "ဟုတ္ၿပီေလ ကြၽန္မ ရွင္တို႔နဲ႔ လိုက္မယ္"
"မွန္ကန္တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပဲ... လာခဲ့ ငါတို႔သခင္က မင္းကိုေတြ႕ခ်င္ေန တယ္"
ရွီမာယူယူသည္ ၿမိဳ႕အျပင္ဆီသို႔ သူတို႔ႏွင့္အတူ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္ သည္။ သူမသည္ ေနာက္ပစ္ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းကိုလႈပ္ယမ္းၿပီး ဟြမ္ကို အလ်င္စလို မလႈပ္ရွားရန္ သတိေပးလိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူမ ေဘးကင္းေၾကာင္းကို တည္းခိုေဆာင္မွလူမ်ားအား သတင္းပို႔ရန္ နီရဲပ်ားကို အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။
ဤအခ်ိန္တြင္ သူမေၾကာင့္ သူတို႔၏ အခ်ိန္ႏွင့္စြမ္းအင္မ်ား ျဖဳန္းတီးသည္ ကို မလိုလားေပ။
သူမကို ဖမ္းဆီးသည္မွာ ၾကင္ယာေတာ္မင္းသမီး မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ မင္းသား မ်ားလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ဤမွ်အားေကာင္းေသာ လူမ်ား သူတို႔အေနာက္၌ရွိေန ပါက သူတို႔ကို အစကတည္းက ကယ္တင္မည္ျဖစ္သည္။
မိုက်ိႏွင့္ ယြိရွီတို႔သည္လည္း ဤကဲ့သို႔ အဓိပၸာယ္မရွိသည့္ လုပ္ရပ္လုပ္ မည္မဟုတ္ေပ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကလြဲၿပီး သူမကို အာ႐ုံစိုက္တဲ့လူ ဘယ္သူရွိေသး လို႔လဲ။
တပ္သားအတုႏွစ္ေယာက္သည္ ၿမိဳ႕အျပင္သို႔ေခၚသြားၿပီး ၿမိဳ႕စြန္ၿမိဳ႕ဖ်ားမွ မထင္မရွားၿခံဝန္းဆီသို႔ ေခၚသြားေလသည္။
တပ္သားႏွစ္ေယာက္သည္ သူမကို အထဲသို႔ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ သူမ ၿခံဝန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ထိုေနရာတြင္ အရည္အခ်င္းရွိေသာ လူ အမ်ားအျပားရွိေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသသည္။ သူမ ေလွ်ာက္ဝင္လာသည္ႏွင့္ လူအမ်ားသည္ သူမဆီသို႔ အာ႐ုံေရာက္လာသည္။
ထိုေနရာတြင္ ေစာင့္ေနၾကသူမ်ားသည္ အလြန္ထူးျခားသည့္ ေနာက္ခံ ရွိ၍ျဖစ္မည္။
အေစခံမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေလွ်ာက္လာကာ ရွီမာယူယူကို ျမင္ သည္ႏွင့္ ေအးစက္စြာ ေျပာေလသည္ "ဝင္ခဲ့ပါ ကြၽန္မသခင္က ေစာင့္ေနပါ တယ္"
ရွီမာယူယူသည္ သူမေနာက္လိုက္ကာ အေနာက္တြင္ရွိေသာ ေကာင္းမြန္ လွသည့္ ၿခံဝန္းငယ္ဆီသို႔ သြားလိုက္သည္။ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္တြင္ထိုင္ၿပီး ေနာက္ေက်ာေပးေနေသာ ပုံရိပ္တစ္ခုကို သူမ ျမင္လိုက္သည္။ ရင္းႏွီးလွေသာ ေနာက္ေက်ာျပင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးလွေသာ တိတ္ဆိတ္မႈပင္။ ထိုအခိုက္တြင္ သူမသည္ ႐ႊမ္းခ်ဳံေဟာ္ကို ျမင္လိုက္ရသကဲ့သို႔ ခံစားရသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္လူသည္ သူမ၏ အေတြးမ်ားကို လ်င္ျမန္စြာပင္ ၿဖိဳခြဲ လိုက္သည္။ သူ လွည့္ၿပီး ရွီမာယူယူကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္ႏွင့္္ သူ႔ မ်က္ႏွာသည္ ႐ႊမ္ခ်ဳံးေဟာ္ကဲ့သို႔ ႏူးညံ့ျခင္းမ်ားရွိမေနေပ။
"မဂၤလာပါ သခင္မေလးမု႐ုန္... ဒီလိုမ်ိဳး ရဲရဲတင္းတင္းဖိတ္ၾကားလိုက္ရ တဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္... သခင္မေလး လန႔္မသြားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္" ထိုလူ ေျပာေလသည္။
"အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကြၽန္မ တကယ္လန႔္သြားတာ" ရွီမာယူယူ ေျပာ လိုက္သည္ "ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္မရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ရွင္ ဂ႐ုစိုက္မယ္လို႔ မထင္ပါဘူး"
ထိုလူသည္ သဲ့သဲ့ၿပဳံးလိုက္သည္။ သူ ဂ႐ုမစိုက္သည္မွာ အမွန္ပင္။
"ရွင္က ဘယ္သူလဲ ကြၽန္မကို ဘာလို႔ ဒီကိုေခၚလာတာလဲ" ရွီမာယူယူ ေမးလိုက္သည္။
"သခင္မေလးက အရမ္းကိုထက္ျမက္တယ္လို႔ ၾကားရတယ္... ဒီကို ဖိတ္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကို ဘာလို႔မမွန္းမိတာလဲ" ထိုလူသည္ လက္ကို ေဝ့ယမ္းလိုက္သည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမွ ေမွာ္ဝင္လက္စြပ္သည္ အလြန္ပင္ ႐ိုးရွင္းလွသည္။
ရွီမာယူယူ ပခုံးတြန႔္လိုက္သည္ "ကြၽန္မက လူေတြကို ဒီလိုရပ္ၿပီး စကား ေျပာရတာ မႀကိဳက္ဘူး"
Unicode
အပိုင်း (၁၈၅၀) – လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်တဲ့လူဆီမှ ဖိတ်ကြားခံရခြင်း
"သူမကို တယွိနန်းတော်ကို သွားဖို့လာခေါ်တယ်ဟုတ်လား" ဖန်းရင်ဟန် မေးလိုက်သည်။
တယွိနန်းတော်မှ တပ်သားတစ်ယောက်သည် ခါးပတ်မှ တံဆိပ်ပြား ကိုဖြုတ်ပြပြီး သူ၏သရုပ်မှန်ကိုသက်သေပြသည်။ ဖန်းရင်ဟန်နှင့် တခြားသူ များသည် သူ၏ တံဆိပ်ပြားကိုယူပြီး စစ်ဆေးကြည့်သည်။ အမှန်တကယ် ပင် တယွိနန်းတော်၏ တံဆိပ်ပြားဖြစ်နေသည်။
"သခင်မလေးမုရုန်ရှီ ဘယ်မှာလဲ" နောက်တပ်သားတစ်ယောက်မှ မေး လေသည်။
"ခင်ဗျားတို့လို တူညီဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ လူနှစ်ယောက်က စောနကပဲ ရောက်လာပြီး တယွိနန်းတော်ကနေ သူမကိုလာခေါ်တာပါဆိုပြီးပြောလို့ သူမ သူတို့နဲ့လိုက်သွားတယ်" ကျန်းမင်တ ပြောလိုက်သည်။
"ဘာ... နယ်စားက ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကိုပဲ လွှတ်လိုက်တာ တခြားသူမရှိဘူး" တပ်သား အော်လေသည် "တယွိနန်းတော်မှာ အဲလိုမျိုး တပ်သားရှိသေးလို့လား"
"မဖြစ်တော့ဘူး အဲလူတွေက တယွိနန်းတော်က မဟုတ်ဘူး" ကျန်းမင်တ ထအော်လေသည် "သခင်မလေးက သူတို့နဲ့ထွက်သွားတာ အန္တရာယ်မဖြစ်နိုင် ဘူးလား"
"သခင်မလေးကို သွားရှာရအောင်" လျောင်ပြည်နယ်မှလူများ မတ်တတ် ထရပ်ကြသည်။
"မပျာကြနဲ့... သူတို့နဲ့ ထွက်မသွားခင် သခင်မလေးသိသွားလောက်မယ် ထင်တယ်" ဖန်းရင်ဟန်သည် အားလုံးထဲတွင် အတည်ငြိမ်ဆုံးဖြစ်သည်။
"သခင်မလေးက သတာလား"
"ဟုတ်တယ် အစတုန်းကတော့ ငါလည်း သတိမထားမိဘူး... ဒါပေမဲ့ သူမ ထွက်မသွားခင်က သခင်မလေး ငါတို့ကိုကြည့်သွဦးတယ်... အဲအချိန်မှာ အဲလူတွေက တယွိနန်းတော်ကလူတွေ မဟုတ်မှန်း သူမ သိနေလောက်ပြီ" ဖန်းရင်ဟန်သည် ရှီမာယူယူ၏ မျက်လုံးမှ အမူအရာကို ပြန်တွေးတောလိုက် သည်။ အခု သူ စဉ်းစားကြည့်မှပင် သူမမျက်လုံးမှ အမူအရာာသည် အနည်း ငယ် ထူးဆန်းနေသည်။
"အဲဒါဆိုရင် အဲလူတွေက အယောင်ဆောင်ထားတယ်ဆိုတာကို သခင်မလေး သိနေတယ်ဆိုလည်း ဘာလို့ သူတို့နဲ့ထွက်သွားတာလဲ... ဘာလို့ လဲ... သခင်မလေး သူတို့ကို ဖော်ထုတ်လိုက်သင့်တယ်" ကျန်းမင်တ ပြောလေ သည်။
"အဲလူနှစ်ယောက်ရဲ့ အားက အရမ်းကောင်းနေလို့များလား... သူမသာ သူတို့ကို ဖော်ထုတ်လိုက်ရင် ကျွန်တော်တို့ကို အန္တရာယ်ဖြစ်စေမှာစိုးလို့များ လား" တယွိနန်းတော်မှ အစောင့် ခန့်မှန်းလေသည်။
"အဲတော့ သခင်မလေးက ငါတို့ရဲ့လုံခြုံရေးအတွက် သူမကိုယ်သူမ ထိခိုက်အောင် လုပ်တော့မှာလား" လျောင်ပြည်နယ်မှလူများသည် သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ရင်ထဲထိသွားသည်။ သူတို့၏ သခင်မလေးသည် သူတို့အပေါ် အလွန်ပင် ကြင်နာလေသည်။
"သခင်မလေးသာ တစ်ခုခုဖြစ်ရင် ငါတို့က အပြစ်သားပဲ"
"သခင်မလေး..."
"သခင်မလေးကို သွားရှာရအောင်"
"မပျာကြနဲ့ သခင်မလေးမှာ အစီအစဉ်ရှိမယ်ထင်တယ်" ဖန်းရင်ဟန် ပြောလေသည် "ဒါပေမဲ့ ငါတို့ သခင်မလေးကို ဖြစ်နိုင်သလောက် မြန်မြန် ရှာရ မယ"
"ကျွန်တော်တို့က ပြန်ပြီး တယွိမင်းသားကို သတင်းပို့လိုက်မယ်" တပ်သားနှစ်ယောက်သည် အမြန်ပင် ထွက်သွားကြပြီးနောက် တယွိမင်းသား ကို သတင်းပို့ကြသည်။
လျောင်ပြည်နယ်မှလူများ အပြင်ထွက်တော့မည်ဆဲဆဲတွင် နီရဲပျား တစ်ကောင်သည် ပျံလာကာ ဖန်းရင်ဟန်၏ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။
"ဒါက သခင်မလေးရဲ့ပျားပဲ" ကျန်းမင်တသည် နီရဲပျားကို မှတ်မိသည် "သခင်မလေးက ငါတို့ကို သတင်းပေးဖို့ မင်းကိုပြောခဲ့တာလား"
ထိုအချိန်တွင် နီရဲပျားသည် ခေါင်းညိတ်လေသည်။
"တကယ်လား အဲတော့ အခု သခင်မလေး ဘယ်မှာလဲ ငါတို့ကို သူမဆီ ခေါ်သွားပေးလို့ရမလား" ဖန်းရင်ဟန် မေးလေသည်။
နီရဲပျားသည် ခေါင်းခါလေသည်။
"ငါတို့ကိုခေါ်သွားလို့မရဘူးလား" ဖန်းရင်ဟန် မေးလိုက်သည်။
နီရဲပျား ခေါင်းညိတ်သည်။
"သခင်မလေးက ငါတို့ကိုလိုက်မရှာစေချင်ဘူးလား"
နီရဲပျား ခေါင်းညိတ်သည်။
အားလုံးသည် တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက်ကြည့်မိကြသည်။ သူမက သူတို့ကို လိုက်မရှာစေချင်ဘူးလား။
"ငါတို့ လိုက်ရှာတော့မယ်ဆိုတာကို သခင်မလေး မှန်းမိလို့ နီရဲပျားကို လွှတ်ပြီး တားတာဖြစ်မယ်" ကျန်းမင်တ ပြောလေသည် "ပျားလေး မင်း သူမ ဆီကို လိုက်ပို့ဖို့မလိုပါဘူး... ဒါပေမဲ့ သခင်မလေး အန္တရာယ်ဖြစ်နေလားဆိုတာ ကိုတော့ ငါတို့ကိုပြောရမယ်"
နီရဲပျားသည် ခေါင်းခါလေသည်။
"သူမ လုံခြုံနေတယ်ဆိုတာကို သခင်မလေးက ပျားကိုလွှတ်လိုက်မှတော့ ဘာပြဿနာမှမဖြစ်လောက်ပါဘူး... သခင်မလေးက အဲလောက်တောင် အစွမ်းအစရှိတာ... ဒီလိုလုပ်ရတဲ့ အကြောင်းအရင်းလည်းရှိလောက်မှာပါ သခင်မလေးရဲ့ အစီအစဉ်ကို မနှောင့်ယှက်ကြနဲ့တော့" ဖန်းရင်ဟန် ပြောလေ သည်။
နီရဲပျား ခေါင်းထပ်ညိတ်ပြန်သည်။
"ဒါဆိုလည်း သခင်မလေးကို စိတ်မပူဖို့ နယ်စားကို သွားပြောရအောင်" ကျန်းမင်တ ပြောလေသည်။
နီရဲပျား ခေါင်းထပ်ညိတ်ပြပြီးနောက် အဝေးသို့ ပျံသွားလေသည်...
"သခင်မလေးက ဒီလိုဖြစ်စေချင်တာထင်တယ်... သူမကို လိုက်မရှာဘဲ နယ်စားကို သွားပြောစေချင်တာ" ဖန်းရင်ဟန် ပြောလိုက်သည်။
"ဒါဆို အခုပဲသွားကြတာပေါ့" ကျန်းမင်တ ခန့်မှန်းလေသည် "သခင်မလေး ဘယ်မှာလဲမသိဘူး သူမ အဖမ်းခံရတယ်ဆိုတာကိုပဲ ငါတို့ သိရ တယ်"
ရှီမာယူယူ ထိုလူနှစ်ယောက်နှင့် ထွက်သွားပြီးနောက်တွင် သူတို့သည် သူမကို တယွိနန်းတော်ဆီသို့ ခေါ်မသွားပေ။ ထိုအစား မြို့အပြင်သို့ ခေါ်သွား လေသည်။
"ကျွန်မတို့က တယွိမင်းသားကို သွားတွေ့မှာမဟုတ်ဘူးလား ဘာလို့ မြို့ အပြင်ကိုထွက်တာလဲ" ရှီမာယူယူသည် ထိုလူနှစ်ယောက်ကို မေးလေသည်။
"သခင်မလေး တယွိမင်းသားနဲ့ နယ်စားတို့က မြို့အပြင်မှာပါ" တပ်သား မှ ပြန်ဖြေလေသည်။
"ကျွန်မကို အရူးလုပ်နေတာလား... တယွိမင်းသားနဲ့ ကျွန်မအဖေက အခု ချိန်ကြီး မြို့အပြင်မှာ ဘာလို့ရှိနေရမှာလဲ မင်းတို့က ဘယ်သူ့အတွက် အလုပ် လုပ်ပေးတာလဲ" ရှီမာယူယူသည် ခြေလှမ်းများကိုရပ်ပြီး ဆက်မသွားပေ။
"အဲတော့ မင်း သတိနေပြီပဲ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းမှာ ရွေးချယ် စရာမရှိဘူး" တပ်သားများထဲမှ တစ်ယောက် ပြောလေသည် "မင်း ငါတို့နဲ့ လိမ်လိမ်မာမာလိုက်မလား မဟုတ်ရင် အချုပ်ခံရပြီးမှသွားမလား"
ရှီမာယူယူသည် ထိုလူနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို အနောက်သို့ ပစ်လိုက်သည်။
"ခုခံဖို့ မစဉ်းစားနဲ့... မင်းမှာ နဂါးနက်ရှိတာကို ငါတို့သိတယ် ဒါပေမဲ့ အဲဒါ တောင် မင်းဆီကိုလာရဲတယ်... ဆိုလိုတာက အဲဒါကိုကိုင်တွယ်ဖို့အတွက် ငါတို့ ပြင်ဆင်ထားပြီးသားပဲ... ခုခံလိုက်ရင် ဘာအကျိုးမှရှိမှာမဟုတ်ဘူး" နောက် တပ်သားတစ်ယောက်က ခြိမ်းခြောက်လေသည်။
"မင်း ခုခံလိုက်ရင် တည်းခိုဆောင်အပြင်မှာ စောင့်နေတဲ့ တပ်သားက လျောင်ပြည်နယ်ကလူတွေကို သတ်ပစ်လိမ့်မယ်... စဉ်းစားပါ မင်းလုပ်ရပ် ကြောင့် သူတို့ကို ထိခိုက်စေချင်သလား"
ရှီမာယူယူသည် ထိုလူနှစ်ယောက်ကို စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့် ကြည့်လိုက် သည်။ သူမ၏ လက်ရှိအခြေအနေနှင့် သူမသည် မတတ်သာစွာဖြင့် ဒေါသကို ချုပ်တည်းကာ သည်းခံပြီး ပြောလိုက်သည် "ဟုတ်ပြီလေ ကျွန်မ ရှင်တို့နဲ့ လိုက်မယ်"
"မှန်ကန်တဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ပဲ... လာခဲ့ ငါတို့သခင်က မင်းကိုတွေ့ချင်နေ တယ်"
ရှီမာယူယူသည် မြို့အပြင်ဆီသို့ သူတို့နှင့်အတူ ဆက်လျှောက်လာခဲ့လိုက် သည်။ သူမသည် နောက်ပစ်ထားသော လက်ချောင်းကိုလှုပ်ယမ်းပြီး ဟွမ်ကို အလျင်စလို မလှုပ်ရှားရန် သတိပေးလိုက်သည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် သူမ ဘေးကင်းကြောင်းကို တည်းခိုဆောင်မှလူများအား သတင်းပို့ရန် နီရဲပျားကို အမိန့်ပေးလိုက်သည်။
ဤအချိန်တွင် သူမကြောင့် သူတို့၏ အချိန်နှင့်စွမ်းအင်များ ဖြုန်းတီးသည် ကို မလိုလားပေ။
သူမကို ဖမ်းဆီးသည်မှာ ကြင်ယာတော်မင်းသမီး မဖြစ်နိုင်ပေ။ မင်းသား များလည်း မဖြစ်နိုင်ပေ။ ဤမျှအားကောင်းသော လူများ သူတို့အနောက်၌ရှိနေ ပါက သူတို့ကို အစကတည်းက ကယ်တင်မည်ဖြစ်သည်။
မိုကျိနှင့် ယွိရှီတို့သည်လည်း ဤကဲ့သို့ အဓိပ္ပာယ်မရှိသည့် လုပ်ရပ်လုပ် မည်မဟုတ်ပေ။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ကလွဲပြီး သူမကို အာရုံစိုက်တဲ့လူ ဘယ်သူရှိသေး လို့လဲ။
တပ်သားအတုနှစ်ယောက်သည် မြို့အပြင်သို့ခေါ်သွားပြီး မြို့စွန်မြို့ဖျားမှ မထင်မရှားခြံဝန်းဆီသို့ ခေါ်သွားလေသည်။
တပ်သားနှစ်ယောက်သည် သူမကို အထဲသို့ ခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။ သူမ ခြံဝန်းထဲသို့ဝင်လိုက်သည်နှင့် ထိုနေရာတွင် အရည်အချင်းရှိသော လူ အများအပြားရှိနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသသည်။ သူမ လျှောက်ဝင်လာသည်နှင့် လူအများသည် သူမဆီသို့ အာရုံရောက်လာသည်။
ထိုနေရာတွင် စောင့်နေကြသူများသည် အလွန်ထူးခြားသည့် နောက်ခံ ရှိ၍ဖြစ်မည်။
အစေခံမိန်းကလေး တစ်ယောက်လျှောက်လာကာ ရှီမာယူယူကို မြင် သည်နှင့် အေးစက်စွာ ပြောလေသည် "ဝင်ခဲ့ပါ ကျွန်မသခင်က စောင့်နေပါ တယ်"
ရှီမာယူယူသည် သူမနောက်လိုက်ကာ အနောက်တွင်ရှိသော ကောင်းမွန် လှသည့် ခြံဝန်းငယ်ဆီသို့ သွားလိုက်သည်။ ဘီးတပ်ကုလားထိုင်တွင်ထိုင်ပြီး နောက်ကျောပေးနေသော ပုံရိပ်တစ်ခုကို သူမ မြင်လိုက်သည်။ ရင်းနှီးလှသော နောက်ကျောပြင်နှင့် ရင်းနှီးလှသော တိတ်ဆိတ်မှုပင်။ ထိုအခိုက်တွင် သူမသည် ရွှမ်းချုံဟော်ကို မြင်လိုက်ရသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။
သို့သော် တစ်ဖက်လူသည် သူမ၏ အတွေးများကို လျင်မြန်စွာပင် ဖြိုခွဲ လိုက်သည်။ သူ လှည့်ပြီး ရှီမာယူယူကို မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်နှင့်် သူ့ မျက်နှာသည် ရွှမ်ချုံးဟော်ကဲ့သို့ နူးညံ့ခြင်းများရှိမနေပေ။
"မင်္ဂလာပါ သခင်မလေးမုရုန်... ဒီလိုမျိုး ရဲရဲတင်းတင်းဖိတ်ကြားလိုက်ရ တဲ့အတွက် တောင်းပန်ပါတယ်... သခင်မလေး လန့်မသွားဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်" ထိုလူ ပြောလေသည်။
"အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကျွန်မ တကယ်လန့်သွားတာ" ရှီမာယူယူ ပြော လိုက်သည် "ဒါပေမဲ့ အခုချိန်မှာ ကျွန်မရဲ့ခံစားချက်ကို ရှင် ဂရုစိုက်မယ်လို့ မထင်ပါဘူး"
ထိုလူသည် သဲ့သဲ့ပြုံးလိုက်သည်။ သူ ဂရုမစိုက်သည်မှာ အမှန်ပင်။
"ရှင်က ဘယ်သူလဲ ကျွန်မကို ဘာလို့ ဒီကိုခေါ်လာတာလဲ" ရှီမာယူယူ မေးလိုက်သည်။
"သခင်မလေးက အရမ်းကိုထက်မြက်တယ်လို့ ကြားရတယ်... ဒီကို ဖိတ်ရတဲ့အကြောင်းအရင်းကို ဘာလို့မမှန်းမိတာလဲ" ထိုလူသည် လက်ကို ဝေ့ယမ်းလိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းမှ မှော်ဝင်လက်စွပ်သည် အလွန်ပင် ရိုးရှင်းလှသည်။
ရှီမာယူယူ ပခုံးတွန့်လိုက်သည် "ကျွန်မက လူတွေကို ဒီလိုရပ်ပြီး စကား ပြောရတာ မကြိုက်ဘူး"