100 oy, 100 yorum (satır arası)
Keyiflii tatliş mi tatliş okumalarrr benim bebeklerim❤️
***
Fulya teyzeyi kapıda gördüğüm zaman kendimce felaket senaryoları kurgulamıştım kafamda. Kendi aileme bile yapacağım açıklamayı düşündüm ama Fulya teyze beni şaşırtarak yanıma gelip sıkıca önce bana sonra Barlas'a sarılmıştı.
Kadında öyle büyük bir neşe olmuştu ki bunun şokunu uzun bir süre atlatacak gibi değildim.
Üçümüz oturmuş çay içiyorduk. Fulya teyze o kadar soru sormuştu ki kendi adımı unutacak hâle gelmiştim. Çay çok seven biri olmasam da ayıp olmasın diye içiyordum.
"Nasıl mutlu oldum çocuklar anlatamam." Kusura bakma Fulya teyze ama sabahtan beri ağzından bal damlaya damlaya anlattın.
Daha sonra hesabını soracağım bir diğer önemli durumda Fulya teyzenin Barlas'ın beni sevdiğini benden öncesinden bilmesiydi. İnsan annesine anlattığını söylemez miydi hiç ya?
"Kızım sen annenlere anlattın mı?" Bakışlarımız Barlas'la kesişti. Kaşlarını kaldırıp omuz silkti. Pislik ya. Beni şu an bu durumdan kurtarması gerekiyordu en acilinden. Fulya teyzenin susmayacağını en iyi kendisi bilmeliydi.
"Hayır Fulya teyze henüz haberleri yok."
"Amaan bendeki de soru. Ne zaman birbirinize tam güvenir, sevginizden emin olursanız o zaman anlatın herkese." Bu kadının olgunluğu bir alkışı hak ediyordu gerçekten. Canım Fulya teyzem.
"Bizde öyle düşündük anne ama birbirimizi sevmediğimizden değil. Erken olduğunu düşündüğümüzden," dedi Barlas annesinin omuzlarına ellerini koyup.
"Siz bilirsiniz kuzularım." Bana dönüp göz kırptı ve, "Benim gelinim belli," dedi genişçe gülümseyip.
Çok hoşuma gitmişti Fulya teyzenin tavrı. Telefonum çalmaya başlayınca, "Pardon," deyip arayan kişiye baktım. Babam arıyordu. Yanıtlayıp kulağıma koydum telefonu.
"Efendim baba?"
"Kızım neredesin?" Arkadan konuşma sesleri yükseliyordu.
"Dışarıdayım. Bir şey mi oldu?"
"Levent abinden haber aldın mı hiç?" Babamın sorusuyla birden içimde ki neşe yerini kasvete bıraktı.
"Almadım baba, neden?" Aydan yengemin sesini duyar gibi oldum. Mutlu değilde üzgün gibiydi daha çok. Gerginlik iyice katlandı. Barlas'ta Fulya teyzede bana bakıyorlardı. Barlas yanıma gelip önümde diz çöktü.
"Kızım Levent abine ulaşılamıyor." Babamın sesi hem üzgün hem gergindi. Ayağa kalkıp kalbim korkuyla kasılırken, "Baba karargaha gitmişti en son," dedim hızlı nefesler alırken. Barlas elimi tuttu.
"Bizde oraya gideceğiz. Haber almak için kızım."
"Bende geliyorum." Telefonu çantama koyup, "Levent abimden haber yokmuş," diye açıkladım onlara. "Gitmem lazım Fulya teyze. Lütfen kusuruma bakmayın."
"Aman kızım ne kusuru? Gidin siz Barlas'la." Barlas elimi sıkıca tuttu ve emniyetten çıktık. İçimden sayısız dua ediyordum. Abim bir askerdi. Böyle haberleri duyuyorduk sürekli ama hiç alışamadık. Barlas ön koltuğa beni oturtup yolcu koltuğuna geçti.
Levent abimi defalarca arayıp, mesaj attım. Hiçbirine karşılık yoktu. "Sakin ol," dedi Barlas elimi tutup.
"Bir şey olmamıştır değil mi?" Birinin beni buna inandırması lazımdı.
"Olmaz tabii ki. Levent o bebeğim. Kolay adam mı hiç? Girmiştir bir yere." Yinede içim rahatlamadı. Yol boyunca konuşup beni teselli etti. Yanımda onun olduğuna şükrettim. Bana iyi geliyordu ve böyle anlarda insanın yanında sevdiğini görmesi güzel hissettiriyordu.
Karargahın önünde araba durunca hızla indim ve kapıda ki görevli askere, "Ben Levent Korhan'ın kardeşiyim. Teğmen Levent Korhan'ın," diye tanıttım kendimi. Asker arkama bakıp başıyla Barlas'a selam verdi. Demek ki önceden tanışıklıkları vardı.
"Bacım Levent komutanla ilgili haber veremem maalesef."
"Ya ne demek veremem? Abimden haber almam lazım benim." Barlas kollarımdan tutup geri çekti. "Böyle yapamayız Liya bekle lütfen."
"Aç kapıyı Ahmet." Tuğrul abinin sesini duyunca rahatlayıp Barlas'ın elini daha sıkı tuttum. Biz açılan kapıdan girdiğimizde Tuğrul abi birleşen ellerimize bakıp, "Annenler de burada Liya," diye uyardı. Barlas'ın elini bırakmak istemedim ama şu an öğrenmeleri için doğru bir zaman değildi. Barlas beni anlamış olmalı ki elimi kendisi bırakıp önden yürümemi söyledi.
Ailemi görünce yanlarına gidip ağlayan yengemin yüzüne bir kez bakıp anneme sarıldım sıkıca. "Abimden haber yok mu?" Annem gözyaşlarını silip başını iki yana salladı. Barlas'ın benim için getirdiği sandalyeye oturup annemin elini sıkıca tuttum. Yengemle kesişti bakışlarımız. Hüzünlü bakıyordu ve bu bakışı insanı derinden sarsıyordu.
Bakışlarım aşağıya doğru kayınca yengemin karnının üzerinde ki elini fark etmemle ağzım açık kaldı. Güldü hafiften. Sabah test yaptığımız da negatif çıkmıştı oysa.
Hepimiz ailemize yeni bir üye katılacak diye sevineceğimiz yerde abimden haber gelmesini bekliyorduk.
6 saat sonra.
Stresle geçen saatler sonunda abimden haber gelmesini söyledikleri zaman rahat bir nefes alabilmiştik. Annem kalabalık olmaması için Serhat abimle eve gitmem gerektiğini söylemişti ama biraz daha kalmak konusunda ısrar edince pek bir şey diyemedi.
Pencerenin yanında durmuş yere bakıyordum. Abimin mesleğinden gurur duysam da onun için korkuyordum bende her asker ailesi gibi. Bir gün dönmezse düşüncesine en çok bizler alışığız oysa.
Barlas'ın yanıma elinde tuttuğu iki kahveyle geldiğini görüp gülümsedim. Annemler burada değillerdi. Ben ve Barlas vardık sadece. "Teşekkür ederim." Yanağını uzatmasına gülümseyip minik bir öpücük bıraktım.
"Eve gidelim mi?" Yorulmuştum ama abimi görmek istiyordum.
"Abimi göreyim önce."
"Bir tanem Levent şimdi gelemez ki." Haklıydı. Kahvemi yudumlayıp başımı omzuna yasladım. Boşta kalan kolunu belime sarıp şakağıma, saçlarımın üzerine defalarca öpücükler bıraktı.
"Biliyor musun?"
"Neyi?"
"Aydan yengem hamile." Barlas'ın yüzünü kaplayan şaşkın ifadeyi görünce kahkaha attım.
"Şaka."
"Değil şaka falan. Bayağı hamile." Barlas dudak büzüp, "Vay be amca oluyorum," dedi kolunu tekrar belime dolayıp.
"Bende hala."
"İstersen bizim de olabilir aslında." Karnına dirseğimi geçirip, "Sus ya," dedim ayıplar gibi. Olacaktı ama zamanı vardı her şeyin.
"Yani bir kelepçe takabilirim istersen sana. Zevkle." Kulağımın dibine nefesini vererek sarf ettiği sözler geçen gün odamda yaşadığımız anlarda olduğu gibi karnımın kasılmasını sağladı. Kulağımın üst kısmını önce ısırıp sonra öptü.
Barlas'ı kendimden uzaklaştırıp, "Birileri gelecek şimdi," dedim.
Kelepçeyi o değil ben ona takmak istiyordum daha çok.
**
Barlas arabayı bizim evin önünde durdurduğunda, "İstersen gel," dedim. Kafasını koltuğa gömüp, "Gece geleceğim uyuma ve beni bekle," dedi sert bir şekilde.
Onu yol boyunca zorladığım aklıma gelince böyle olmasını normal karşıladım. Davetkâr bir gülümseme ile son kez bakıp arabadan indim. Evin anahtarını çantamın içinde arayıp bulamamışken Barlas'ın yanına gidecektim tekrar ama varlığını arkamda hissedip duraksadım.
"Şimdi gelemem ama gece hemen geleceğim yanına." Boynuma öpücük bırakıp gitti. Onun gidişini izlerken genişçe sırıttığımı yeni fark ediyordum. Şapşal bir insan olmuştum iyice. Deli edecekti beni.
Eve tam girecekken bir şeyin düşme sesini duydum. Arka bahçeye koşarak gittiğimde karanlık yüzünden bir şey göremedim o yüzden telefonumun ışığını yaktım. Etrafa bakarken birden gördüğüm bedenler yüzünden çığlık atıp telefonu elimden düşürdüm.
Abim ve Gamze'yi basmıştım ben bayağı.
***
Ayyy artık sevişin yeterrrrr. Bu ne ya?? Üç sezonluk dizi biterdi şimdiye (abartma tozu)
Aslında Aydan'ın çocuğu olmasını düşünmediğim için onu hamile yazmayacaktım ama hala bir Liya ve baba bir Levent profili canlandı gözümün önünde. Kıyamadım onlara.
Bundan sonra daha rahat ve soft yazacağım (önce sevişecekler) Cansu biraz hayatlarına müdahale edecek ama onu çok tatliş birisi uzak tutacak onlardan. Şimdi Liya Barlas'ı süründürse sevişemezler. O yüzden önce sevişme, sonra savaşma^^
Görmek istediğiniz sahne varsa lütfen söyleyin banaaa. Size hizmet vatana hizmettir aşklarımm♥️😽
Sosyal medyalarım;
Twitter; hisresitali
Instagram; themeeryy_ ve meryoista
Çok aktif kullanırım hesaplarımı. Bana istediğiniz an istediğiniz nedenden yazın. Çok hoşuma gidiyor sizlerle sohbet etmek^^ yerim siziiii.
Beni hâlâ buradan takip etmeyen varsa themeeryy hesabım takip edinizzz😽