"ကျွန်တော်အစ်ကို့ကိုချစ်တယ်"
"ဟမ်"
စစ်ခွန်းဆက်သည်ကြောင်အနေသော သွန်းမင်းနောင်ဆီအလွန်နီးကပ်သော အနေအထားအထိတိုးကပ်လိုက်သည်။ထို့နောက် ခေါင်းတစ်လုံးစာပုနေသောသူ့အရပ်ကြောင့်ခြေဖျားထောက်ကာ အရင်ကျောချမ်းဖွယ်အပြုံးအစား ချစ်မြတ်နိုးစိတ်အပြည့်ရှိတဲ့ ကြယ်လိုမျက်လုံးလေးနဲ့...
"ကျွန်တော် အစ်ကို့ကိုအရမ်းချစ်တယ်"
သွန်းမင်းနောင်အလွန်နီးကပ်သော သူတို့နှစ်ဦး၏အနေအထားကြောင့် အလန့်တစ်ကြားနောက်သို့ဆုတ်လိုက်ပေမယ့် ရလာတာကတော့အိမ်သာတံခါးဆောင့်မိခြင်းပင်။
"ဒုန်း!"
"အာ့!"
"နာသွားလား"
ခြေဖျားထောက်ရင်းသွန်းမင်းနောင်၏ ခေါင်းနောက်ကိုလက်ဖြင့်အသာပွတ်ပေးကာ ထိခိုက်သွားတာရှိမရှိသေချာကြည့်ပေးနေသော စစ်ခွန်းဆက်ကြောင့် သွန်းမင်းနောင်အမည်မသိတဲ့ တစ်မျိုးတစ်မည်ခံစားချက်တစ်ခုကို ခံစားမိလိုက်သည်။သွန်းမင်းနောင်သူ့ခေါင်းနောက်ကိုသာသာလေးပွတ်ပေးနေသော စစ်ခွန်းဆက်ကိုကြည့်နေချိန် ထိုသူမှာလဲပြန်ကြည့်လာလေမယ်ဆိုတာကို အဘယ်သို့ထင်ခဲ့လိမ့်မည်နည်း။ယခင်ကထဲကနီးကပ်သော ထိုသူနှစ်ယောက်၏အနေအထားသည် ယခုတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းထိမိဖို့ လက်မအနည်းငယ်အကွာသာလိုတော့လေသည်။
'ဒုတ် ဒုတ်'
သွန်းမင်းနောင် ပေါက်ထွက်တော့မည်ထင်ရသည့် နှလုံးခုန်သံကြောင့်ထိုအနေအထားမှ အလျင်အမြန်ခွာလိုက်သည်။ရှက်ရမ်းရမ်းကာ ထိုနှလုံးခုန်သံထွက်ပေါ်လာခြင်းကို ဆင်ခြေပေါင်းစုံပေးရင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်နှစ်သိမ့်နေမိသည်။
'ဒီလောက်ထိနီးသွားတော့ လန့်ပြီးနှလုံးခုန်သွားတာနေမှာ ဟုတ်တယ် လန့်ပြီး ခုန်တာ'
"အစ်ကို အဖြေပြန်မပေးသေးဖူးနော်"
ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ဆင်ခြေပြန်ပေးရင်းအလုပ်များနေသောသွန်းမင်းနောင်မှာ စစ်ခွန်းဆက်မေးမြန်းသည့်မေးခွန်း၏ဆိုလိုရင်းကိုနားမလည်ပေ။
"ဘာအဖြေလဲ"
"ကျွန်တော် အစ်ကို့ကိုချစ်တယ်လို့ အဖြေပြန်ပေးနော်"
ကြယ်ကလေးများလိုတစ်လက်လက်တောက်ကာ လုံး၀န်းသောpuppyမျက်လုံးလေးဖြင့် ပြောလာသောစစ်ခွန်းဆက်ကြောင့် သွန်းမင်းနောင်မှာအခုချက်ချင်းပင်အဖြေပြန်ပေးမိတော့မလို။
"မင်း..မင်းငါ့ကိုဒီတိုင်းခနတာကြိုက်မိတာပါကွာ ငါကစာလဲတော်တယ် ရုပ်လဲချောတယ် ပိုက်ဆံလဲရှိတော့ မင်းငါ့ကိုလေးစားအားကျပြီး ဒီတိုင်းကြိုက်မိတာနေမှာပါ ဟိုလိုကြီးကြိုက်တာမဟုတ်လောက်ပါဖူး မင်းကိုယ်မင်းပြန်..စဉ်းစားကြည့်ပါအုံး"
"ချစ်တာ"
"ဘာကြီး?"
"ကျွန်တော်ပြောခဲ့တာ အစ်ကို့ကိုချစ်တယ်လို့ပြောခဲ့တာ ကြိုက်တယ်လို့ပြောခဲ့တာမဟုတ်ဖူး အစ်ကို့ကိုအမြဲစောင့်ကြည့်နေခဲ့တာ အစ်ကို့ကိုအရမ်းချစ်မိခဲ့တာ အစ်ကို့အတွက်ကြိုက်တာနဲ့ချစ်တာကတူမတူကျွန်တော်မသိပေမယ့် ကျွန်တော့်အတွက်တော့အဓိပ္ပာယ်အများကြီးကွာပါတယ်"
သွန်းမင်းနောင်ကြောင်အကာ တောင့်တောင့်ကြီးပင်ရပ်နေမိခဲ့သည်။သူ့လိုkingတစ်ယောက်အတွက် ဖွင့်ပြောခံရတာပထမဆုံးမဟုတ်ပေမယ့် ကောင်လေးတစ်ယောက်ဆီကနေဖွင့်ပြောခံရတာကတော့ ဒီတစ်ခါပထမဆုံးဖြစ်သည့်အတွက် အလွန်ကြောင်အနေမိခြင်းဖြစ်သည်။
"အစ်ကိုလို့~"
အလွန်ချစ်စဖွယ်ကောင်းသောအသံလေးသည် သွန်းမင်းနောင်ကိုဆွဲဆောင်နေခဲ့သည်။သို့ပေမယ့် သွန်းမင်းနောင်သည်ဂေးမဟုတ်ပေ။ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့တွဲဖို့ဆိုတာ သူအတွက်အထူးအဆန်းပင်ဖြစ်သည်။ထိုအချိန်မှာပင် သွန်းမင်းနောင်၏စိတ်ထဲ အလွန်ယုတ်မာသောအကြံတစ်ခုရောက်လာမိသည်။
'ငါတစ်ခါမှကောင်လေးတွေနဲ့တွဲဖူးတာမရှိဖူး အသစ်အဆန်းဖြစ်အောင် စစ်ခွန်းဆက်ကိုအပျော်တွဲကြည့်ရမလား?'
ထိုအကြံနှင့်အတူစစ်ခွန်းဆက်နှင့်တွဲဖို့သွန်းမင်းနောင်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။သို့သော် ခဏကတင်ရတီမောင်ကိုဖွင့်ပြောလာခဲ့ပြီးမှ ချက်ချင်းကြီးလက်ခံလိုက်ရင် သံသယ၀င်မှာဆိုးသည့်အတွက်စဉ်းစားချင်ယောင်တော့ဆောင်ရပေမည်။
"ငါကမင်းနဲ့ခုမှစကားသေချာပြောဖူးတာ မင်းအကြောင်းသိပ်မသိသေးဖူး ငါစဉ်းစားဖို့အချိန်လိုတယ်"
စစ်ခွန်းဆက်ကတော့မျက်လွှာအသာချကာ သူလိုချင်သည့်အဖြေမရသည့်အတွက် သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်သည်။ထို့နောက်အကြံတစ်ခုရသွားဟန် မျက်နှာလေးမှာပြန်လည်၀င်းပလာသည်။
"အဲ့တာဆို ဒီနေ့အတန်းမတက်နဲ့တော့ မဟုတ်လဲတစ်ချိန်ဘဲရှိတော့တာ ကျွန်တော်နဲ့shoppingထွက်ရအောင် တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက်ပိုသိတာပေါ့"
သွန်းမင်းနောင်လဲထိုအကြံကိုသဘောတူလိုက်ကာ နှစ်ယောက်သားယောက်ျားလေးအိမ်သာကအထွက်တွင် ၀င်ပေါက်မှာမတ်တပ်ရပ်နေသော ရတီမောင်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။
"ရတီမောင်? ဘာပြောစရာရှိလို့ အိမ်သာရှေ့ရပ်စောင့်နေရတာတုံး"
ရတီမောင်သည် ညိုးငယ်နေသောမျက်နှာနှင့်အားနာနေဟန်လေသံဖြင့်ပြောလာသည်။
"ငါပြောချင်တာရှိလို့ပါ နင့်ကိုငြင်းတာကငါ့မှာကောင်လေးရှိနေလို့ပါ နင်ငါ့ကိုကြိုက်နေခဲ့တယ်ဆိုတာကိုလဲအရင်ကထဲကငါသိပါတယ် အဲ့တာကြောင့်ကန်တင်းမှာပြောခဲ့တဲ့နင့်ရဲ့စကားတွေကိုငါယုံပါတယ် လောင်းကစားကလဲနင့်သူငယ်ချင်းတွေတွန်းအားပေးလို့ လုပ်ခဲ့တာကိုလဲငါယုံပါတယ် အခုငါ့ကြောင့်နင်အရှက်ကွဲခဲ့ရတာမို့ ငါလာတောင်းပန်တာပါ တောင်းပန်ပါတယ်နော်"
ရတီမောင်သည် ရုပ်ရည်ကလဲစိတ်ထားလေးလိုဖြူစင်ကာလှပသောကြောင့်ကျောင်းရဲ့queenဖြစ်နေခြင်းပင်။အခုလဲသူမ မလုပ်ခဲ့တဲ့အမှားကြောင့်တစ်ကူးတစ်က လာတောင်းပန်နေရှာ၏။
"မင်းတောင်းပန်စရာမလိုပါဖူး လူပုံအလယ်ဖွင့်ပြောခဲ့တဲ့ငါ့အမှားကြောင့်ပါ မင်းရဲ့ရည်းစားဖြစ်ရတဲ့ကောင်လေးကလဲအရမ်းကံကောင်းပါတယ်"
"နားလည်ပေးလို့ကျေးဇူးပါ သွန်းမင်းနောင်ရယ်"
"ရပါတယ် ငါလုပ်စရာလေးရှိလို့သွားတော့မယ် လာ စစ် သွားမယ်"
နာမည်ကိုအဖျားဆွတ်ခေါ်လိုက်သော သွန်းမင်းနောင်ကြောင့်စစ်ခွန်းဆက်၏ချစ်စဖွယ်မျက်နှာလေးမှာညိုးကျနေတဲ့ပန်းပွင့်တွေတောင် ပြန်လည်ဖူးပွင့်စေနိုင်သည့်အလား အပြုံးပန်းဝေရတော့သည်။ရတီမောင်ကတော့ မမြင်ဖူးသည့်ထိုကောင်ကလေး၏ချစ်စဖွယ်အပြုံးကြောင့် သူမပါကြည်နူးသွားရလေသည်။သို့ပေမယ့် ထိုချစ်စဖွယ်အပြုံးနှင့်ကောင်ကလေးမှာ သူမအနားရောက်သည်နှင့် ညအမှောင်ထုတောင်အရှူံးပေးရလောက်သည် ကြောက်ဖွယ်အပြုံးနှင့်အတူ ရတီမောင်နားမလည်နိုင်သောစကားကိုပြောဆိုလာ၏။
"ခင်ဗျား သွန်းမင်းနောင်ကိုလက်မခံမိတာ ကံကောင်းတယ်မှတ်ပါ"
ထိုသို့ပြောပြီးသည်နှင့်၎င်းအပြုံးမှာဘယ်တော့ကမှမရှိခဲ့သည့်အလား လွင့်ပြယ်သွားကာယခင်ချစ်စဖွယ်အပြုံးလေးကအစားထိုးရင်း ရတီမောင်ကိုမရှိသူတစ်ယောက်နှယ်ဘဘောထားရင်း သွန်းမင်းနောင်ဆီခပ်သွက်သွက်လျှောက်သွားတော့သည်။ကျန်ရစ်ခဲ့သည့် ရတီမောင်၏သွယ်လှသောခြေထောက်များမှာ အဖွားအိုတစ်ယောက်နှယ်တုန်ရီနေလျက်..။
______________________________________________________________________________________
"အဲ ငါတို့ဘယ်လိုထွက်မှာလဲ ကျောင်းဂိတ်မှာကအစောင့်ရှိတယ်ဟ"
"ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းခြံစည်းရိုးကျော်ပြီး ထွက်ကြတာပေါ့"
ထိုသို့ဆိုကာ ညိုမှိုင်းမှိုင်းအုတ်တွေနဲ့တည်ဆောက်ထားသော ကျောင်းခြံစည်းရိုးပေါ်"ဝှစ်"ခနဲ တက်သွားသော စစ်ခွန်းဆက်။မျက်စိတစ်မှိတ်စာပင်မကြာလိုက် ခြံစည်းရိုးတစ်ဘက်ခြမ်းစီသို့ရောက်သွားချေပြီ။သွန်းမင်းနောင်မှာ စစ်ခွန်းဆက်ကိုမမြင်ရတော့သောကြောင့် လှမ်းအော်ကာပြောလိုက်သည်။
"မင်းကနင်ဂျာဂိုဏ်းကလာတာလား ဘယ်လိုကျော်ခွသွားတာလဲငါတောင်မမြင်လိုက်ဖူး!"
ဟိုဘက်နံရံမှစစ်ခွန်းဆက်ကလဲရယ်သံသွေးသွေးဖြင့်ပြန်လည်ကာအော်လိုက်သည်။
"ဟားဟား ဘေးကသစ်ပင်ရဲ့သစ်ကိုင်းပေါ်ကနေတက်လာခဲ့လိုက် ရလိမ့်မယ်!"
သွန်းမင်းနောင်လဲ စစ်ခွန်းဆက်ပြောသလို သေချာအာရုံစူးစိုက်ရင်း လိုက်လုပ်ကြည့်တာ အမှန်ပင် အုတ်နံရံပေါ်တက်နိုင်သွားသည်။သို့ပေမယ့်ပြဿနာစလေပြီ။သွန်းမင်းနောင် ခုန်မဆင်းရဲပေ။အုတ်နံရံသည် မမြင့်သော်လည်းနိမ့်လဲမနိမ့်ပေ။ဖြည်းဖြည်းချင်းဆင်းရအောင်လဲ အုတ်နံရံသည်ပြောင်ချောကြီးဖြစ်နေသဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ဖို့နေရာမရှိ။ထို့ကြောင့် အမြင့်ကြောက်သောသွန်းမင်းနောင်သည် ခုန်ဆင်းဖို့ကြောက်ရွံ့နေမိသည်။
"ငါ..ငါခုန်မဆင်းရဲဖူး"
"ကျွန်တော် ဖမ်းပေးမယ်လေ"
"မင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးနဲ့ငါ့ကိုဘယ်လိုလုပ် ဖမ်းနိုင်မှာလဲ တော်ပြီ ငါမသွားတော့ဖူး ခုနကသစ်ပင်ပေါ်ကနေဘဲ ကျောင်း၀န်းထဲပြန်ဆင်း--"
"ဟိတ်ကလေးတွေ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ ဘယ်အတန်းကလဲပြောစမ်း!"
ဆရာအစည်းအဝေးပွဲပြီးလို့ပြန်လာသော ဆရာမတစ်ယောက်သည် သွန်းမင်းနောင်နှင့်စစ်ခွန်းဆက်တို့၏ အပြန်အလှန်အော်သံများကို ကြားသောကြောင့်ထင်၏ အော်ကာဟစ်ကာဖြင့်ရောက်လာပေသည်။သွန်းမင်းနောင်လန့်ကာ ဖမ်းပေးမယ်ဆိုသော စစ်ခွန်းဆက်ပေါ်သို့ ရုတ်တရက်ခုန်ချလိုက်တော့သည်။
"ဖမ်းပေးထား!"
"ဟမ် ကျွန်တော်မပြင်ဆင်ရ-"
"ဘုန်း!"
နှစ်ယောက်သားမြေပြင်တွင်ပူးကပ်ကာ လဲကျနေကြသည်။သွန်းမင်းနောင်ကအပေါ်က ကျလာသူမို့သိပ်မနာပေမယ့် အောက်မှခံပေးလိုက်ရသောစစ်ခွန်းဆက်အတွက်တော့အာမမခံနိုင်။သွန်းမင်းနောင် သူ့ရဲ့ရုတ်တရက်လုပ်ရပ်ကြောင့် စစ်ခွန်းဆက်နာသွားမည်ကိုစိုးရိမ်သွားရသည်။
"စစ် ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ နာသွားလား"
စစ်ခွန်းဆက်သည် အောက်ကခံပေးရတာသူမဟုတ်သည့်အတိုင်း ရယ်သံလွင်လွင်လေးနဲ့သာပြန်ဖြေသည်။
"ဟားဟား မနာပါဖူး အစ်ကို့ကိုဖမ်းပေးမယ်ဆိုတော့မခုန်ချဘဲနဲ့ အစ်ကိုကပြန်ဆင်းတော့မယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော်လက်ပြန်ချလိုက်တဲ့အချိန်မှရုတ်တရက်ကြီး အစ်ကိုကခုန်ချလာတော့ ကျွန်တော်တောင်လန့်သွားတယ်"
"ငါလဲအနောက်ကလူထက်အသံအရင်လာတဲ့ ဘွားတော်ကြီးရဲ့အသံဗြဲကြီးကြောင့် လန့်ပြီးခုန်ချမိတာပါကွာ"
တစ်ယောက်စကားတစ်ယောက်နားထောင်ပြီးနောက် နှစ်ယောက်သားအချင်းချင်း လေးစက္ကန့်လောက်စိုက်ကြည့်ပြီးမှ ထရယ်ကြတော့သည်။
"ဟားဟားဟား အူလိမ်နေပါပြီ"
"ဟဲ့ဟိုဘက်က ကလေးတွေ နင်တို့အတန်းနဲ့နာမည်ကိုပြောကြစမ်း ကျောင်းမပြီးခင်အတန်းလစ်တဲ့သောက်ကလေးတွေ ကြားကြလား!"
"ချီးမလို့ပြောရမှာလား ဘွားတော်ကြီးရဲ့ သိချင်ရင်ဘုရားမှာဆုတောင်း"
စစ်ခွန်းဆက်၏ရဲရဲတင်းတင်းပြောဆိုသံကြောင့် သွန်းမင်းနောင်မှာ ထပ်ပြီးဗိုက်နှိပ်ရယ်ရတော့သည်။ထို့နောက်သူသည်ပင်အလိုတူအလိုပါတစ်ယောက်နှယ်။
"သွားပြီနော် ဘွားတော်ကြီးရေ တာ့တာ ဘိုင်ဘိုင် ဆီးယူ အီးရူ ဟားဟားဟား"
"ဘာ သောက်ကလေးတွေ နာမည်သိလို့ကတော့ ကျောင်းထုတ်ပစ်မယ်!"
"လာ စစ် ပြေးမယ် ဟီးဟီး"
နှစ်ယောက်သား လက်ချိတ်ကာအမောတကောပြေးကြတော့သည်။ချွေးဆို့နေသောမျက်နှာလေးနှစ်ခုတွင်တော့ အပြုံးပန်းတွေဝေဆာနေလျက်။
_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$
"ကြၽန္ေတာ္အစ္ကို႔ကိုခ်စ္တယ္"
"ဟမ္"
စစ္ခြန္းဆက္သည္ေၾကာင္အေနေသာ သြန္းမင္းေနာင္ဆီအလြန္နီးကပ္ေသာ အေနအထားအထိတိုးကပ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ေခါင္းတစ္လံုးစာပုေနေသာသူ႔အရပ္ေၾကာင့္ေျခဖ်ားေထာက္ကာ အရင္ေက်ာခ်မ္းဖြယ္အၿပံဳးအစား ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္အျပၫ့္ရိွတဲ့ ၾကယ္လိုမ်က္လံုးေလးနဲ႔...
"ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္"
သြန္းမင္းေနာင္အလြန္နီးကပ္ေသာ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏အေနအထားေၾကာင့္ အလန႔္တစ္ၾကားေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္ေပမယ့္ ရလာတာကေတာ့အိမ္သာတံခါးေဆာင့္မိျခင္းပင္။
"ဒုန္း!"
"အာ့!"
"နာသြားလား"
ေျခဖ်ားေထာက္ရင္းသြန္းမင္းေနာင္၏ ေခါင္းေနာက္ကိုလက္ျဖင့္အသာပြတ္ေပးကာ ထိခိုက္သြားတာရိွမရိွေသခ်ာၾကၫ့္ေပးေနေသာ စစ္ခြန္းဆက္ေၾကာင့္ သြန္းမင္းေနာင္အမည္မသိတဲ့ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ခံစားခ်က္တစ္ခုကို ခံစားမိလိုက္သည္။သြန္းမင္းေနာင္သူ႔ေခါင္းေနာက္ကိုသာသာေလးပြတ္ေပးေနေသာ စစ္ခြန္းဆက္ကိုၾကၫ့္ေနခ်ိန္ ထိုသူမွာလဲျပန္ၾကၫ့္လာေလမယ္ဆိုတာကို အဘယ္သို႔ထင္ခဲ့လိမ့္မည္နည္း။ယခင္ကထဲကနီးကပ္ေသာ ထိုသူႏွစ္ေယာက္၏အေနအထားသည္ ယခုေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိမိဖို႔ လက္မအနည္းငယ္အကြာသာလိုေတာ့ေလသည္။
'ဒုတ္ ဒုတ္'
သြန္းမင္းေနာင္ ေပါက္ထြက္ေတာ့မည္ထင္ရသည့္ ႏွလံုးခုန္သံေၾကာင့္ထိုအေနအထားမွ အလ်င္အျမန္ခြာလိုက္သည္။ရွက္ရမ္းရမ္းကာ ထိုႏွလံုးခုန္သံထြက္ေပၚလာျခင္းကို ဆင္ေျခေပါင္းစံုေပးရင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ႏွစ္သိမ့္ေနမိသည္။
'ဒီေလာက္ထိနီးသြားေတာ့ လန႔္ၿပီးႏွလံုးခုန္သြားတာေနမွာ ဟုတ္တယ္ လန႔္ၿပီး ခုန္တာ'
"အစ္ကို အေျဖျပန္မေပးေသးဖူးေနာ္"
ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ဆင္ေျချပန္ေပးရင္းအလုပ္မ်ားေနေသာသြန္းမင္းေနာင္မွာ စစ္ခြန္းဆက္ေမးျမန္းသၫ့္ေမးခြန္း၏ဆိုလိုရင္းကိုနားမလည္ေပ။
"ဘာအေျဖလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကိုခ်စ္တယ္လို႔ အေျဖျပန္ေပးေနာ္"
ၾကယ္ကေလးမ်ားလိုတစ္လက္လက္ေတာက္ကာ လံုး၀န္းေသာpuppyမ်က္လံုးေလးျဖင့္ ေျပာလာေသာစစ္ခြန္းဆက္ေၾကာင့္ သြန္းမင္းေနာင္မွာအခုခ်က္ခ်င္းပင္အေျဖျပန္ေပးမိေတာ့မလို။
"မင္း..မင္းငါ့ကိုဒီတိုင္းခနတာႀကိဳက္မိတာပါကြာ ငါကစာလဲေတာ္တယ္ ရုပ္လဲေခ်ာတယ္ ပိုက္ဆံလဲရိွေတာ့ မင္းငါ့ကိုေလးစားအားက်ၿပီး ဒီတိုင္းႀကိဳက္မိတာေနမွာပါ ဟိုလိုႀကီးႀကိဳက္တာမဟုတ္ေလာက္ပါဖူး မင္းကိုယ္မင္းျပန္..စဉ္းစားၾကၫ့္ပါအံုး"
"ခ်စ္တာ"
"ဘာႀကီး?"
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့တာ အစ္ကို႔ကိုခ်စ္တယ္လို႔ေျပာခဲ့တာ ႀကိဳက္တယ္လို႔ေျပာခဲ့တာမဟုတ္ဖူး အစ္ကို႔ကိုအၿမဲေစာင့္ၾကၫ့္ေနခဲ့တာ အစ္ကို႔ကိုအရမ္းခ်စ္မိခဲ့တာ အစ္ကို႔အတြက္ႀကိဳက္တာနဲ႔ခ်စ္တာကတူမတူကြၽန္ေတာ္မသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့အဓိပၸာယ္အမ်ားႀကီးကြာပါတယ္"
သြန္းမင္းေနာင္ေၾကာင္အကာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးပင္ရပ္ေနမိခဲ့သည္။သူ႔လိုkingတစ္ေယာက္အတြက္ ဖြင့္ေျပာခံရတာပထမဆံုးမဟုတ္ေပမယ့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆီကေနဖြင့္ေျပာခံရတာကေတာ့ ဒီတစ္ခါပထမဆံုးျဖစ္သၫ့္အတြက္ အလြန္ေၾကာင္အေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
"အစ္ကိုလို႔~"
အလြန္ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာအသံေလးသည္ သြန္းမင္းေနာင္ကိုဆြဲေဆာင္ေနခဲ့သည္။သို႔ေပမယ့္ သြန္းမင္းေနာင္သည္ေဂးမဟုတ္ေပ။ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲဖို႔ဆိုတာ သူအတြက္အထူးအဆန္းပင္ျဖစ္သည္။ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သြန္းမင္းေနာင္၏စိတ္ထဲ အလြန္ယုတ္မာေသာအႀကံတစ္ခုေရာက္လာမိသည္။
'ငါတစ္ခါမွေကာင္ေလးေတြနဲ႔တြဲဖူးတာမရိွဖူး အသစ္အဆန္းျဖစ္ေအာင္ စစ္ခြန္းဆက္ကိုအေပ်ာ္တြဲၾကၫ့္ရမလား?'
ထိုအႀကံႏွင့္အတူစစ္ခြန္းဆက္ႏွင့္တြဲဖို႔သြန္းမင္းေနာင္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။သို႔ေသာ္ ခဏကတင္ရတီေမာင္ကိုဖြင့္ေျပာလာခဲ့ၿပီးမွ ခ်က္ခ်င္းႀကီးလက္ခံလိုက္ရင္ သံသယ၀င္မွာဆိုးသၫ့္အတြက္စဉ္းစားခ်င္ေယာင္ေတာ့ေဆာင္ရေပမည္။
"ငါကမင္းနဲ႔ခုမွစကားေသခ်ာေျပာဖူးတာ မင္းအေၾကာင္းသိပ္မသိေသးဖူး ငါစဉ္းစားဖို႔အခ်ိန္လိုတယ္"
စစ္ခြန္းဆက္ကေတာ့မ်က္လႊာအသာခ်ကာ သူလိုခ်င္သၫ့္အေျဖမရသၫ့္အတြက္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္အႀကံတစ္ခုရသြားဟန္ မ်က္ႏွာေလးမွာျပန္လည္၀င္းပလာသည္။
"အဲ့တာဆို ဒီေန့အတန္းမတက္နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္လဲတစ္ခ်ိန္ဘဲရိွေတာ့တာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔shoppingထြက္ရေအာင္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ပိုသိတာေပါ့"
သြန္းမင္းေနာင္လဲထိုအႀကံကိုသေဘာတူလိုက္ကာ ႏွစ္ေယာက္သားေယာက္်ားေလးအိမ္သာကအထြက္တြင္ ၀င္ေပါက္မွာမတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ရတီေမာင္ကိုျမင္လိုက္ရသည္။
"ရတီေမာင္? ဘာေျပာစရာရိွလို႔ အိမ္သာေရ႔ွရပ္ေစာင့္ေနရတာတံုး"
ရတီေမာင္သည္ ညိုးငယ္ေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္အားနာေနဟန္ေလသံျဖင့္ေျပာလာသည္။
"ငါေျပာခ်င္တာရိွလို႔ပါ နင့္ကိုျငင္းတာကငါ့မွာေကာင္ေလးရိွေနလို႔ပါ နင္ငါ့ကိုႀကိဳက္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာကိုလဲအရင္ကထဲကငါသိပါတယ္ အဲ့တာေၾကာင့္ကန္တင္းမွာေျပာခဲ့တဲ့နင့္ရဲ့စကားေတြကိုငါယံုပါတယ္ ေလာင္းကစားကလဲနင့္သူငယ္ခ်င္းေတြတြန္းအားေပးလို႔ လုပ္ခဲ့တာကိုလဲငါယံုပါတယ္ အခုငါ့ေၾကာင့္နင္အရွက္ကြဲခဲ့ရတာမို႔ ငါလာေတာင္းပန္တာပါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္"
ရတီေမာင္သည္ ရုပ္ရည္ကလဲစိတ္ထားေလးလိုျဖဴစင္ကာလွပေသာေၾကာင့္ေက်ာင္းရဲ့queenျဖစ္ေနျခင္းပင္။အခုလဲသူမ မလုပ္ခဲ့တဲ့အမွားေၾကာင့္တစ္ကူးတစ္က လာေတာင္းပန္ေနရွာ၏။
"မင္းေတာင္းပန္စရာမလိုပါဖူး လူပံုအလယ္ဖြင့္ေျပာခဲ့တဲ့ငါ့အမွားေၾကာင့္ပါ မင္းရဲ့ရည္းစားျဖစ္ရတဲ့ေကာင္ေလးကလဲအရမ္းကံေကာင္းပါတယ္"
"နားလည္ေပးလို႔ေက်းဇူးပါ သြန္းမင္းေနာင္ရယ္"
"ရပါတယ္ ငါလုပ္စရာေလးရိွလို႔သြားေတာ့မယ္ လာ စစ္ သြားမယ္"
နာမည္ကိုအဖ်ားဆြတ္ေခၚလိုက္ေသာ သြန္းမင္းေနာင္ေၾကာင့္စစ္ခြန္းဆက္၏ခ်စ္စဖြယ္မ်က္ႏွာေလးမွာညိုးက်ေနတဲ့ပန္းပြင့္ေတြေတာင္ ျပန္လည္ဖူးပြင့္ေစႏိုင္သၫ့္အလား အၿပံဳးပန္းေဝရေတာ့သည္။ရတီေမာင္ကေတာ့ မျမင္ဖူးသၫ့္ထိုေကာင္ကေလး၏ခ်စ္စဖြယ္အၿပံဳးေၾကာင့္ သူမပါၾကည္ႏူးသြားရေလသည္။သို႔ေပမယ့္ ထိုခ်စ္စဖြယ္အၿပံဳးႏွင့္ေကာင္ကေလးမွာ သူမအနားေရာက္သည္ႏွင့္ ညအေမွာင္ထုေတာင္အရႉံးေပးရေလာက္သည္ ေၾကာက္ဖြယ္အၿပံဳးႏွင့္အတူ ရတီေမာင္နားမလည္ႏိုင္ေသာစကားကိုေျပာဆိုလာ၏။
"ခင္ဗ်ား သြန္းမင္းေနာင္ကိုလက္မခံမိတာ ကံေကာင္းတယ္မွတ္ပါ"
ထိုသို႔ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္၄အၿပံဳးမွာဘယ္ေတာ့ကမွမရိွခဲ့သည့္အလား လြင့္ျပယ္သြားကာယခင္ခ်စ္စဖြယ္အၿပံဳးေလးကအစားထိုးရင္း ရတီေမာင္ကိုမရိွသူတစ္ေယာက္ႏွယ္ဘေဘာထားရင္း သြန္းမင္းေနာင္ဆီခပ္သြက္သြက္ေလ်ွာက္သြားေတာ့သည္။က်န္ရစ္ခဲ့သၫ့္ ရတီေမာင္၏သြယ္လွေသာေျခေထာက္မ်ားမွာ အဖြားအိုတစ္ေယာက္ႏွယ္တုန္ရီေနလ်က္..။
______________________________________________________________________________________
"အဲ ငါတို႔ဘယ္လိုထြက္မွာလဲ ေက်ာင္းဂိတ္မွာကအေစာင့္ရိွတယ္ဟ"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းၿခံစည္းရိုးေက်ာ္ၿပီး ထြက္ၾကတာေပါ့"
ထိုသို႔ဆိုကာ ညိုမိႈင္းမိႈင္းအုတ္ေတြနဲ႔တည္ေဆာက္ထားေသာ ေက်ာင္းၿခံစည္းရိုးေပၚ"ဝွစ္"ခနဲ တက္သြားေသာ စစ္ခြန္းဆက္။မ်က္စိတစ္မိွတ္စာပင္မၾကာလိုက္ ၿခံစည္းရိုးတစ္ဘက္ျခမ္းစီသို႔ေရာက္သြားေခ်ၿပီ။သြန္းမင္းေနာင္မွာ စစ္ခြန္းဆက္ကိုမျမင္ရေတာ့ေသာေၾကာင့္ လွမ္းေအာ္ကာေျပာလိုက္သည္။
"မင္းကနင္ဂ်ာဂိုဏ္းကလာတာလား ဘယ္လိုေက်ာ္ခြသြားတာလဲငါေတာင္မျမင္လိုက္ဖူး!"
ဟိုဘက္နံရံမွစစ္ခြန္းဆက္ကလဲရယ္သံေသြးေသြးျဖင့္ျပန္လည္ကာေအာ္လိုက္သည္။
"ဟားဟား ေဘးကသစ္ပင္ရဲ့သစ္ကိုင္းေပၚကေနတက္လာခဲ့လိုက္ ရလိမ့္မယ္!"
သြန္းမင္းေနာင္လဲ စစ္ခြန္းဆက္ေျပာသလို ေသခ်ာအာရံုစူးစိုက္ရင္း လိုက္လုပ္ၾကၫ့္တာ အမွန္ပင္ အုတ္နံရံေပၚတက္ႏိုင္သြားသည္။သို႔ေပမယ့္ျပႆနာစေလၿပီ။သြန္းမင္းေနာင္ ခုန္မဆင္းရဲေပ။အုတ္နံရံသည္ မျမင့္ေသာ္လည္းနိမ့္လဲမနိမ့္ေပ။ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆင္းရေအာင္လဲ အုတ္နံရံသည္ေျပာင္ေခ်ာႀကီးျဖစ္ေနသျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ဖို႔ေနရာမရိွ။ထို႔ေၾကာင့္ အျမင့္ေၾကာက္ေသာသြန္းမင္းေနာင္သည္ ခုန္ဆင္းဖို႔ေၾကာက္ရြံ႔ေနမိသည္။
"ငါ..ငါခုန္မဆင္းရဲဖူး"
"ကြၽန္ေတာ္ ဖမ္းေပးမယ္ေလ"
"မင္းရဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးနဲ႔ငါ့ကိုဘယ္လိုလုပ္ ဖမ္းႏိုင္မွာလဲ ေတာ္ၿပီ ငါမသြားေတာ့ဖူး ခုနကသစ္ပင္ေပၚကေနဘဲ ေက်ာင္း၀န္းထဲျပန္ဆင္း--"
"ဟိတ္ကေလးေတြ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ ဘယ္အတန္းကလဲေျပာစမ္း!"
ဆရာအစည္းအေဝးပြဲၿပီးလို႔ျပန္လာေသာ ဆရာမတစ္ေယာက္သည္ သြန္းမင္းေနာင္ႏွင့္စစ္ခြန္းဆက္တို႔၏ အျပန္အလွန္ေအာ္သံမ်ားကို ၾကားေသာေၾကာင့္ထင္၏ ေအာ္ကာဟစ္ကာျဖင့္ေရာက္လာေပသည္။သြန္းမင္းေနာင္လန႔္ကာ ဖမ္းေပးမယ္ဆိုေသာ စစ္ခြန္းဆက္ေပၚသို႔ ရုတ္တရက္ခုန္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
"ဖမ္းေပးထား!"
"ဟမ္ ကြၽန္ေတာ္မျပင္ဆင္ရ-"
"ဘုန္း!"
ႏွစ္ေယာက္သားေျမျပင္တြင္ပူးကပ္ကာ လဲက်ေနၾကသည္။သြန္းမင္းေနာင္ကအေပၚက က်လာသူမို႔သိပ္မနာေပမယ့္ ေအာက္မွခံေပးလိုက္ရေသာစစ္ခြန္းဆက္အတြက္ေတာ့အာမမခံႏိုင္။သြန္းမင္းေနာင္ သူ႔ရဲ့ရုတ္တရက္လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ စစ္ခြန္းဆက္နာသြားမည္ကိုစိုးရိမ္သြားရသည္။
"စစ္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ နာသြားလား"
စစ္ခြန္းဆက္သည္ ေအာက္ကခံေပးရတာသူမဟုတ္သၫ့္အတိုင္း ရယ္သံလြင္လြင္ေလးနဲ႔သာျပန္ေျဖသည္။
"ဟားဟား မနာပါဖူး အစ္ကို႔ကိုဖမ္းေပးမယ္ဆိုေတာ့မခုန္ခ်ဘဲနဲ႔ အစ္ကိုကျပန္ဆင္းေတာ့မယ္ဆိုလို႔ ကြၽန္ေတာ္လက္ျပန္ခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွရုတ္တရက္ႀကီး အစ္ကိုကခုန္ခ်လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္လန႔္သြားတယ္"
"ငါလဲအေနာက္ကလူထက္အသံအရင္လာတဲ့ ဘြားေတာ္ႀကီးရဲ့အသံၿဗဲႀကီးေၾကာင့္ လန႔္ၿပီးခုန္ခ်မိတာပါကြာ"
တစ္ေယာက္စကားတစ္ေယာက္နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သားအခ်င္းခ်င္း ေလးစကၠန႔္ေလာက္စိုက္ၾကၫ့္ၿပီးမွ ထရယ္ၾကေတာ့သည္။
"ဟားဟားဟား အူလိမ္ေနပါၿပီ"
"ဟဲ့ဟိုဘက္က ကေလးေတြ နင္တို႔အတန္းနဲ႔နာမည္ကိုေျပာၾကစမ္း ေက်ာင္းမၿပီးခင္အတန္းလစ္တဲ့ေသာက္ကေလးေတြ ၾကားၾကလား!"
"ခ်ီးမလို႔ေျပာရမွာလား ဘြားေတာ္ႀကီးရဲ့ သိခ်င္ရင္ဘုရားမွာဆုေတာင္း"
စစ္ခြန္းဆက္၏ရဲရဲတင္းတင္းေျပာဆိုသံေၾကာင့္ သြန္းမင္းေနာင္မွာ ထပ္ၿပီးဗိုက္ႏိွပ္ရယ္ရေတာ့သည္။ထို႔ေနာက္သူသည္ပင္အလိုတူအလိုပါတစ္ေယာက္ႏွယ္။
"သြားၿပီေနာ္ ဘြားေတာ္ႀကီးေရ တာ့တာ ဘိုင္ဘိုင္ ဆီးယူ အီးရူ ဟားဟားဟား"
"ဘာ ေသာက္ကေလးေတြ နာမည္သိလို႔ကေတာ့ ေက်ာင္းထုတ္ပစ္မယ္!"
"လာ စစ္ ေျပးမယ္ ဟီးဟီး"
ႏွစ္ေယာက္သား လက္ခ်ိတ္ကာအေမာတေကာေျပးၾကေတာ့သည္။ေခြၽးဆို႔ေနေသာမ်က္ႏွာေလးႏွစ္ခုတြင္ေတာ့ အၿပံဳးပန္းေတြေဝဆာေနလ်က္။
_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$_$