Zawgyi
အပိုင္း (၁၈၀၂) – ျပႆနာလာရွာတဲ့လူ
ရွီမာယူယူသည္ အနည္းငယ္စပ္စုခ်င္မိသည္။ မိုယြိက ဘာေတြမ်ား ကတိ ေပးလိုက္လို႔ မိုက်ိက သူမအနားကိုကပ္လာတာလဲ။
"သူေျပာတာက ငါ မင္းကို ကာကြယ္ေပးရင္ ငါ့မ်ိဳးႏြယ္ကလူေတြက ငါ့ရဲ႕ မဂၤလာပြဲကို ဝင္မပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္" မိုက်ိ ေျပာလိုက္သည္။
"ဟား..." ရွီမာယူယူသည္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ရယ္လိုက္သည္ "ရွင္က တကယ္ပဲ လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥကို ေတြးတယ္ေပါ့"
"အမ်ားစုကေတာ့ မေတြးဘူး ဒါေပမဲ့ မိုမ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕ ဆက္ခံသူျဖစ္လာ မယ့္သူက မိသားစုက စီစဥ္ေပးတဲ့မိန္းကေလးကို လက္ထပ္ရမွာ ငါက ကေလး ကတည္းက အဲလိုမ်ိဳး စီမံတာေတြကို မႀကိဳက္ခဲ့ဘူး ငါသာ မင္းကို ကာကြယ္ ေပးရင္ မ်ိဳးႏြယ္က စီစဥ္ေပးတဲ့လူကိုလက္ထပ္စရာမလိုဘူး" မိုက်ိ ေျပာလိုက္ သည္ "ၿပီးေတာ့..."
"ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ"
"မင္းက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့လူျဖစ္လို႔ ငါ့ကို ပ်င္းေစမွာမဟုတ္ဘူး လို႔ ဘိုးေဘးႀကီးေျပာတယ္ မင္းေရာက္လာၿပီးေတာ့ မင္းမေကာင္းဘူးထင္ရင္ ငါ ျပန္သြားလိုက္မွာပဲ" မိုက်ိ ေျပာလိုက္သည္ "ဒါေပမဲ့ ဘိုးေဘးႀကီးက ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ မင္းက ငါထင္ထားတာထက္ကို ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာပဲ"
"ရွင့္အတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာျဖစ္ေနမွာပဲ ဟင္း အဲလိုမ်ိဳး လွ်ိဳ႕ဝွက္ ဆန္းၾကယ္ေတြလုပ္ေနတာ" ရွီမာယူယူသည္ သူ႔ကို မ်က္လုံးလွိမ့္ျပလိုက္ သည္။ ထိုစဥ္က သူသည္ သူမသ႐ုပ္မွန္ကို သိလ်က္ႏွင့္ စေနာက္ခဲ့သည္။ သူမ တြင္သာ အားေကာင္းေသာ ႏွလုံးမရွိလွ်င္ ေၾကာက္၍ပင္ေသလိမ့္မည္။
"မင္း အဲလိုအေျခအေနဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ ငါသိခ်င္႐ုံပါ မင္းက ပ်ာယာခတ္သြားတာတို႔ ဘိုးေဘးႀကီးကို အကူအညီေတာင္းမယ္ဆိုရင္ ငါ စိတ္အရမ္းပ်က္သြားမွာပဲ ရလဒ္ကေတာ့ မင္းက ဘာမွလည္းမတုံ႔ျပန္ဘူး" မိုက်ိ ေျပာေလသည္။
ထိုစဥ္က သူမသာ ပ်ယာခတ္ၿပီး ဘိုးေဘးႀကီးကို အကူအညီေတာင္းခံပါ က သူ ဤေနရာသို႔ေရာက္လာမည္မဟုတ္ေပ။
ရွီမာယူယူသည္ သူ အေပ်ာ္လုပ္သည့္ကိစၥမ်ားကို မည္သည့္ထင္ျမင္ခ်က္ မွ မေျပာခ်င္ေပ။ မဟုတ္လွ်င္ သူမ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔ကို႐ိုက္မိမည္ကို စိုးသည္။
"ဒါနဲ႔ နယ္စားအိမ္ေတာ္ကို သတင္းပို႔ဖို႔ သတိရဦး မဟုတ္ရင္ ထင္စန္းနဲ႔ ထင္ေ႐ႊတို႔ စိတ္ပူေနလိမ့္မယ္" သူမ သတိေပးလိုက္သည္။
"မင္းက မု႐ုန္ရွီရဲ႕ အေစခံေတြကို အရမ္းစိတ္ပူေပးတာပဲ"
"သူတို႔က ကြၽန္မကို ေကာင္းေပးတယ္ေလ သူတို႔ကို စိတ္မပူေအာင္လို႔ ေျပာေပးပါဦး"
"ဒါေပမဲ့ သူတို႔က မု႐ုန္ရွီကို စိတ္ပူတာေလ မင္းကိုမဟုတ္ဘူး"
"အနည္းဆုံးေတာ့ အခုခ်ိန္ ပစၥည္းေကာင္းေတြ သုံးရတာကို ကြၽန္မ တာဝန္ယူေပးရမွာေပါ့" ရွီမာယူယူ ေျပာလိုက္သည္ "ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကြၽန္မက မု႐ုန္ရွီမဟုတ္တာကို သူတို႔သိသြားလို႔ ကြၽန္မအေပၚ မေကာင္းေပးေတာ့ရင္ သူတို႔ ဆက္ဆံတဲ့အတိုင္း ကြၽန္မကျပန္ဆက္ဆံေပးမွာပဲ... အနည္းဆုံးေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ေကာင္းေပးေနတာေလ"
မိုက်ိသည္ သူမကို အတန္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ၏ အေတြး ကိုေတာ့မသိႏိုင္ေပ။ ၿပီးေနာက္ မည္သည့္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ လွည့္သြား ေလသည္။
"ဒီလူက ဒီအတိုင္းထြက္သြားတာ သတင္းသြားပို႔ပါ့မလားမသိဘူး" သူမ ေရ႐ြတ္ၿပီး မ်က္လုံးမွိတ္ကာ နားေနလိုက္သည္။
သူမသည္ ဤေနရာတြင္ ႏွစ္ရက္ၾကာေအာင္ နားၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ ဒဏ္ရာမ်ား ျပန္ေကာင္းလာသည္။ ဤကဲ့သို႔ အျမန္ႏႈန္းသည္ မိုက်ိကို အံ့အား သင့္ေစသည္။
"ဒီတစ္ေခါက္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ရွီမာယူယူ သူ႔ကို ေက်းဇူး တင္စကားေျပာလိုက္သည္။ သူ မလာလွ်င္ သူမကို ေတြ႕မည္မဟုတ္ ေသာ္လည္း ကူညီေပးသျဖင့္ ေက်းဇူးတင္တုန္းပင္ျဖစ္သည္။
"ဟင္း စိတ္ရင္းနဲ႔ ေျပာတဲ့ပုံနဲ႔လည္း မတူဘူး" မိုက်ိသည္ ၿပဳံးၿပီး သူမကို စိက္ၾကည့္ေလသည္။
"ဟင္" ရွီမာယူယူသည္ အနည္းငယ္ အံ့ဩသြားသည္။ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ တဲ့အေနနဲ႔ လက္ေဆာင္ေပးရမွာလား။ သူက အဲေလာက္ေတာင္ အေရထူတာ လား။
"ဘိုးေဘးႀကီးေျပာတယ္ မင္းရဲ႕လက္ဖက္ရည္ လက္စြမ္းက သူ႔ထက္ သာတယ္တဲ့ မင္းရဲ႕လက္ရာကို ေသာက္ခြင့္ရမလားသိခ်င္တယ္"
ရွီမာယူယူ မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္သည္ "အဲဒါလား"
"မဟုတ္ရင္ ဘာထင္လို႔လဲ" မိုက်ိ ျပန္ေမးလိုက္သည္။ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္း ေထာင့္မ်ားသည္ ခံစားခ်က္ေကာင္းေနသည္ကို ျပသေနသည္။
"အဟမ္း ရွင္ ဘယ္လိုလက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္လဲ"
"လက္ဖက္စိမ္းေသာခ်င္တယ္"
ရွီမာယူယူ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ သူတို႔သည္ၿခံဝန္းထဲမွ အေဆာင္ငယ္ ဆီသို႔ သြားလိုက္သည္။ သူမသည္ လက္ဖက္ရည္အစုံထုတ္ၿပီး ေရေႏြးတည္ကာ ခြက္မ်ားကို ေဆးေၾကာၿပီး လက္ဖက္ရည္ေျခာက္မွား ခြဲလိုက္သည္။ ကိစၥဝိစၥ မ်ားၿပီးခ်ိန္တြင္ ေရေႏြးဆူလာရာ လက္ဖက္ရည္ႏွပ္လိုက္သည္။
မိုက်ိသည္ သူမ၏ ေခ်ာေမြ႕၊ တင့္တယ္ၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိလြန္းေသာ အျပဳအမူမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး သူမကို ၾကည့္ေနရ႐ုံႏွင့္တင္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ခံစားရ ေလသည္။
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး"
ရွီမာယူယူသည္ သူ႔ေရွ႕သို႔ လက္ဖက္ရည္ခြက္ခ်ေပးသည္။ သူ လက္ဖက္ ရည္ခြက္ကို ေကာက္ယူလိုက္ခ်ိန္တြင္ ေမႊးပ်ံ႕ေသာအနံ႔ ရလိုက္ရာ အရင္က ေသာက္ဖူးသည့္ လက္ဖက္ရည္မ်ားႏွင့္ အလြန္ပင္ကြာျခားလွသည္။
သူ တစ္က်ိဳက္ေသာက္လိုက္ရာ ရနံ႔သည္ ပါးစပ္တြင္ျပည့္သြားၿပီး တစ္ ကိုယ္လုံးကို ျဖန႔္က်က္သြားရာ လန္းဆန္းသြားသလို ခံစားရသည္။
"တကယ္ပဲ လက္ဖက္ရည္ေကာင္းပဲ အဲဒါေၾကာင့္ ဘိုးေဘးႀကီးက မင္းရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ကို အဲေလာက္ႀကိဳက္တာကိုး" အရင္က ဘိုးေဘးႀကီး ခ်ဲ႕ကား လြန္းသည္ဟု သူ ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤမွ် အရသာရွိလိမ့္မည္ဟု ထင္မထား ေပ။
"ရွင္ကမိုယြိနဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးတာပဲ လက္ဖက္ရည္အရသာခံတဲ့ အမူအရာ ေတာင္ ေတာ္ေတာ္တူတယ္" ရွီမာယူယူ ေျပာလိုက္သည္ "ရွင္ သူ႔ကို အရမ္း ခ်စ္တာပဲလား"
မိုက်ိသည္ မ်က္ခုံးမ်ား ပင့္တက္သြားသည္။ အဲေလာက္ သိသာေနတာ လား။
"ဒါေပမဲ့ ဘိုးေဘးႀကီးက မ်ိဳးႏြယ္က ထြက္သြားေလ့ရွိတယ္ ငါက ဒီႏွစ္ ေတြမွာ မ်ိဳးႏြယ္ကိုျပန္မလာဘူး ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔မေတြ႕ျဖစ္ပါဘူး... သူ႔ကို ေတြ႕ေတာ့လည္း မင္းကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ ေျပာခဲ့တာ... ေကာင္မေလး စဥ္းစား ၾကည့္ေလ ငါ နည္းနည္းေတာ့ေၾကာင္သြားတာေပါ့" သူသည္ ခံစားခ်က္ပါပါ ေျပာလိုက္သည္။
"ရွင္က အဲဒီအေပးအယူေၾကာင့္ ေရာက္လာတာ သိသာေနတာပဲ စိတ္မပါ ဆႏၵမရွိဘဲ လာေနရတာလို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္" ရွီမာယူယူသည္ သူ၏ မ်က္ႏွာကို ဖတ္လိုက္သည္။
"ဟားဟား... ျမင္ေနရတာလား"
အေစာင့္တစ္ေယာက္သည္ အျပင္မွဝင္လာရာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေဆာင္ငယ္တြင္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သခင္ေလးသည္ အရင္ကထက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာၿပဳံးေနသျဖင့္ ေရွ႕သို႔လာရန္ပင္ တြန႔္ဆုတ္သြားေလသည္။
မိုက်ိသည္ သူ႔ကိုသတိထားမိေသာအခါ မ်က္ေမွာင္အနည္းငယ္ၾကဳတ္ လိုက္သည္။ အေရးမႀကီးသည့္ကိစၥဆိုလွ်င္ သူ ေရာက္လာမည္မဟုတ္ေပ။
"ဘာျဖစ္တာလဲ"
"သခင္ေလး သုန္းမ်ိဳးႏြယ္က နယ္စားအိမ္ေတာ္ကိုသြားၿပီး သခင္မေလး ကိုေတြ႕ခ်င္ေနပါတယ္ နယ္စားနဲ႔သခင္မေလးတို႔ အဲဒီမွာမရွိေတာ့ သူတို႔ ျပႆနာရွာေနၾကပါတယ္" အေစာင့္မွ ျပန္ေျဖေလသည္။
မိုက်ိသည္ နယ္စားအိမ္ေတာ္ကိစၥကို ေစာင့္ၾကည့္ထားရန္ ေျပာထား သျဖင့္ သတင္းရသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းေျပးလာေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
လက္ဖက္ရည္ခြက္ကိုင္ထားေသာ ရွီမာယူယူသည္ ေအးခဲသြားကာ ေလထုမွာလည္း ႐ုတ္တရက္ ေအးစက္သြားၿပီး သူမ ထိုအေစာင့္ကို ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္သည္ "သုန္းမ်ိဳးႏြယ္က နယ္စားအိမ္ေတာ္ကိုလာၿပီး ျပႆနာရွာတာ လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ သူတို႔က နယ္စားအိမ္ေတာ္က အေစာင့္ေတြကို ဒဏ္ရာ ရေအာင္လုပ္လိုက္ပါတယ္" အေစာင့္သည္ ရွီမာယူယူကို ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု ခံစားရသျဖင့္ သူမကို သံသယမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ သည္။
"ဟင္း သုန္းမ်ိဳးႏြယ္ကလူေတြက ငါတို႔နယ္စားအိမ္ေတာ္ကိုလာၿပီး ႐ိုက္ရဲေသးတယ္ဟုတ္လား သူတို႔က ပညာေပးေစခ်င္ေနတာပဲ ကြၽန္မအရင္ ျပန္လိုက္ဦးမယ္" သူမသည္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို စားပြဲေပၚတြင္တင္လိုက္ သည္။ သူမ ထြက္သြားခ်ိန္တြင္ လက္ဖက္ရည္ခြက္သည္ အစိတ္စိတ္ကြဲသြား ေလသည္။
မိုက်ိသည္ သူမ၏ ထြက္သြားေသာပုံရိပ္ကိုၾကည့္လိုက္ ကြဲသြားေသာ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ေခါင္းကိုအသာအယာ ခါယမ္းလိုက္ သည္ "ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ႏွေျမာစရာပဲ မင္းကို မေျပာလိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"သခင္ေလး သုန္းမ်ိဳးႏြယ္က နယ္စားအိမ္ေတာ္ကို သြားၿပီး ျပႆနာရွာ ရဲတာက ယြိအိမ္ေတာ္ကလူေရာက္လာလို႔ပါ" အေစာင့္ ျပန္ေျဖေလသည္။
"အဲေတာ့ သုန္းမ်ိဳးႏြယ္က ယုံၾကည္ခ်က္ေတြရွိေနတယ္ေပါ့ ဒီေကာင္မ ေလးေတာ့ ဒီအတိုင္းျပန္သြားတာ အခြင့္သာမွာမဟုတ္ဘူး သူမက ဘာလို႔ ငါ့ကို အကူအညီမေတာင္းတာလဲ" သူ ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
ရွီမာယူယူသည္ တျခားသူအေပၚ မွီခိုတတ္သူ မဟုတ္ေၾကာင္း သူ ေနာက္မွသိခဲ့ရသည္။ သူမသည္ အရာအားလုံးကို ကိုယ္တိုင္အေတြ႕အႀကဳံယူရ သည္ကို ႏွစ္သက္သာ အခက္အခဲရွိလွ်င္ေတာင္ အၿမဲတေစေရွ႕ဆက္တိုးခဲ့ သည္။
"သခင္ေလး မု႐ုန္ေဟြ႕နဲ႔ ဘ႑ာထိန္းက နယ္စားအိမ္ေတာ္မွာမရွိဘူး သခင္မေလး ျပန္သြားလိုက္ရင္ အဲလူေတြနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ရင္ဆိုင္ရမွာပဲ အႏၲရာယ္ မ်ားမလားမသိဘူး ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားၿပီးၾကည့္ရမလား" အေစာင့္သည္ မိုက်ိ ငယ္စဥ္ကပင္ လိုက္လာသူျဖစ္သည္။ ဤတစ္ႀကိမ္ ရွီမာယူယူကို ကာကြယ္ရ သည့္အေၾကာင္းအရင္းကိုလည္း သူသိသည္။ ရွီမာယူယူ အေလာတႀကီး အိမ္ ျပန္သြားသည္ကိုၾကည့္ၿပီး သူမ တစ္ေယာက္တည္း မကိုင္တြယ္ႏိုင္မည္ကို စိုးရိမ္ေနသည္။
"သြားမွာ သူမ အဲလူေတြနဲ႔ ဘယ္လိုရွင္းမလဲဆိုတာ ငါလည္းၾကည့္ခ်င္ တယ္" သူ ရွီမာယူယူအေရွ႕တြင္ လ်စ္လ်ဴရႈမိသည္ကို မိုက်ိ စိတ္ပူေနကာ ထိုလူမ်ားကို မေျဖရွင္းႏိုင္မည္ကို စိုးရိမ္လ်က္ရွိသည္။ "ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ တိုက္႐ိုက္ ႀကီးသြားလို႔မရဘူး လူေတြ သံသယဝင္လိမ့္မယ္ ဒီႏွစ္ရက္မွာ ယြမ္ယြမ္ ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ"
ရွီမာယူယူသည္ အမည္းေလးကိုေခၚထုတ္ကာ စီးၿပီး နယ္စားအိမ္ေတာ္ သို႔ ျပန္သည္။ သူမ အနားမေရာက္ခင္မွာပင္ အိမ္ေတာ္ဘက္မွ ဒုန္းဒုန္းဒိုင္းဒိုင္း အသံမ်ားကို ၾကားရေလသည္။ လမ္းကိုေကြ႕လိုက္ခ်ိန္တြင္ နယ္စားအိမ္ေတာ္ တြင္ တံခါးမရွိေတာ့ဘဲ ေလေအးမ်ားတိုက္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေလ သည္.....
Unicode
အပိုင်း (၁၈၀၂) – ပြဿနာလာရှာတဲ့လူ
ရှီမာယူယူသည် အနည်းငယ်စပ်စုချင်မိသည်။ မိုယွိက ဘာတွေများ ကတိ ပေးလိုက်လို့ မိုကျိက သူမအနားကိုကပ်လာတာလဲ။
"သူပြောတာက ငါ မင်းကို ကာကွယ်ပေးရင် ငါ့မျိုးနွယ်ကလူတွေက ငါ့ရဲ့ မင်္ဂလာပွဲကို ဝင်မပါဘူးလို့ ပြောတယ်" မိုကျိ ပြောလိုက်သည်။
"ဟား..." ရှီမာယူယူသည် ကျယ်လောင်စွာ အော်ရယ်လိုက်သည် "ရှင်က တကယ်ပဲ လက်ထပ်ဖို့ကိစ္စကို တွေးတယ်ပေါ့"
"အများစုကတော့ မတွေးဘူး ဒါပေမဲ့ မိုမျိုးနွယ်စုရဲ့ ဆက်ခံသူဖြစ်လာ မယ့်သူက မိသားစုက စီစဉ်ပေးတဲ့မိန်းကလေးကို လက်ထပ်ရမှာ ငါက ကလေး ကတည်းက အဲလိုမျိုး စီမံတာတွေကို မကြိုက်ခဲ့ဘူး ငါသာ မင်းကို ကာကွယ် ပေးရင် မျိုးနွယ်က စီစဉ်ပေးတဲ့လူကိုလက်ထပ်စရာမလိုဘူး" မိုကျိ ပြောလိုက် သည် "ပြီးတော့..."
"ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲ"
"မင်းက စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတဲ့လူဖြစ်လို့ ငါ့ကို ပျင်းစေမှာမဟုတ်ဘူး လို့ ဘိုးဘေးကြီးပြောတယ် မင်းရောက်လာပြီးတော့ မင်းမကောင်းဘူးထင်ရင် ငါ ပြန်သွားလိုက်မှာပဲ" မိုကျိ ပြောလိုက်သည် "ဒါပေမဲ့ ဘိုးဘေးကြီးက ငါ့ကို ကောင်းကောင်းသိတယ် မင်းက ငါထင်ထားတာထက်ကို ပိုပြီးစိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းတာပဲ"
"ရှင့်အတွက် စိတ်ဝင်စားစရာဖြစ်နေမှာပဲ ဟင်း အဲလိုမျိုး လျှို့ဝှက် ဆန်းကြယ်တွေလုပ်နေတာ" ရှီမာယူယူသည် သူ့ကို မျက်လုံးလှိမ့်ပြလိုက် သည်။ ထိုစဉ်က သူသည် သူမသရုပ်မှန်ကို သိလျက်နှင့် စနောက်ခဲ့သည်။ သူမ တွင်သာ အားကောင်းသော နှလုံးမရှိလျှင် ကြောက်၍ပင်သေလိမ့်မည်။
"မင်း အဲလိုအခြေအနေဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲလို့ ငါသိချင်ရုံပါ မင်းက ပျာယာခတ်သွားတာတို့ ဘိုးဘေးကြီးကို အကူအညီတောင်းမယ်ဆိုရင် ငါ စိတ်အရမ်းပျက်သွားမှာပဲ ရလဒ်ကတော့ မင်းက ဘာမှလည်းမတုံ့ပြန်ဘူး" မိုကျိ ပြောလေသည်။
ထိုစဉ်က သူမသာ ပျယာခတ်ပြီး ဘိုးဘေးကြီးကို အကူအညီတောင်းခံပါ က သူ ဤနေရာသို့ရောက်လာမည်မဟုတ်ပေ။
ရှီမာယူယူသည် သူ အပျော်လုပ်သည့်ကိစ္စများကို မည်သည့်ထင်မြင်ချက် မှ မပြောချင်ပေ။ မဟုတ်လျှင် သူမ သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ သူ့ကိုရိုက်မိမည်ကို စိုးသည်။
"ဒါနဲ့ နယ်စားအိမ်တော်ကို သတင်းပို့ဖို့ သတိရဦး မဟုတ်ရင် ထင်စန်းနဲ့ ထင်ရွှေတို့ စိတ်ပူနေလိမ့်မယ်" သူမ သတိပေးလိုက်သည်။
"မင်းက မုရုန်ရှီရဲ့ အစေခံတွေကို အရမ်းစိတ်ပူပေးတာပဲ"
"သူတို့က ကျွန်မကို ကောင်းပေးတယ်လေ သူတို့ကို စိတ်မပူအောင်လို့ ပြောပေးပါဦး"
"ဒါပေမဲ့ သူတို့က မုရုန်ရှီကို စိတ်ပူတာလေ မင်းကိုမဟုတ်ဘူး"
"အနည်းဆုံးတော့ အခုချိန် ပစ္စည်းကောင်းတွေ သုံးရတာကို ကျွန်မ တာဝန်ယူပေးရမှာပေါ့" ရှီမာယူယူ ပြောလိုက်သည် "နောင်တစ်ချိန် ကျွန်မက မုရုန်ရှီမဟုတ်တာကို သူတို့သိသွားလို့ ကျွန်မအပေါ် မကောင်းပေးတော့ရင် သူတို့ ဆက်ဆံတဲ့အတိုင်း ကျွန်မကပြန်ဆက်ဆံပေးမှာပဲ... အနည်းဆုံးတော့ အခုချိန်မှာ ကောင်းပေးနေတာလေ"
မိုကျိသည် သူမကို အတန်ကြာအောင် စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူ၏ အတွေး ကိုတော့မသိနိုင်ပေ။ ပြီးနောက် မည်သည့်စကားတစ်ခွန်းမှမပြောဘဲ လှည့်သွား လေသည်။
"ဒီလူက ဒီအတိုင်းထွက်သွားတာ သတင်းသွားပို့ပါ့မလားမသိဘူး" သူမ ရေရွတ်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်ကာ နားနေလိုက်သည်။
သူမသည် ဤနေရာတွင် နှစ်ရက်ကြာအောင် နားပြီး နောက်ဆုံးတွင် ဒဏ်ရာများ ပြန်ကောင်းလာသည်။ ဤကဲ့သို့ အမြန်နှုန်းသည် မိုကျိကို အံ့အား သင့်စေသည်။
"ဒီတစ်ခေါက်အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်" ရှီမာယူယူ သူ့ကို ကျေးဇူး တင်စကားပြောလိုက်သည်။ သူ မလာလျှင် သူမကို တွေ့မည်မဟုတ် သော်လည်း ကူညီပေးသဖြင့် ကျေးဇူးတင်တုန်းပင်ဖြစ်သည်။
"ဟင်း စိတ်ရင်းနဲ့ ပြောတဲ့ပုံနဲ့လည်း မတူဘူး" မိုကျိသည် ပြုံးပြီး သူမကို စိက်ကြည့်လေသည်။
"ဟင်" ရှီမာယူယူသည် အနည်းငယ် အံ့ဩသွားသည်။ သူ့ကို ကျေးဇူးတင် တဲ့အနေနဲ့ လက်ဆောင်ပေးရမှာလား။ သူက အဲလောက်တောင် အရေထူတာ လား။
"ဘိုးဘေးကြီးပြောတယ် မင်းရဲ့လက်ဖက်ရည် လက်စွမ်းက သူ့ထက် သာတယ်တဲ့ မင်းရဲ့လက်ရာကို သောက်ခွင့်ရမလားသိချင်တယ်"
ရှီမာယူယူ မျက်တောင်ခတ်လိုက်သည် "အဲဒါလား"
"မဟုတ်ရင် ဘာထင်လို့လဲ" မိုကျိ ပြန်မေးလိုက်သည်။ သူ၏ နှုတ်ခမ်း ထောင့်များသည် ခံစားချက်ကောင်းနေသည်ကို ပြသနေသည်။
"အဟမ်း ရှင် ဘယ်လိုလက်ဖက်ရည် သောက်ချင်လဲ"
"လက်ဖက်စိမ်းသောချင်တယ်"
ရှီမာယူယူ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ သူတို့သည်ခြံဝန်းထဲမှ အဆောင်ငယ် ဆီသို့ သွားလိုက်သည်။ သူမသည် လက်ဖက်ရည်အစုံထုတ်ပြီး ရေနွေးတည်ကာ ခွက်များကို ဆေးကြောပြီး လက်ဖက်ရည်ခြောက်မှား ခွဲလိုက်သည်။ ကိစ္စဝိစ္စ များပြီးချိန်တွင် ရေနွေးဆူလာရာ လက်ဖက်ရည်နှပ်လိုက်သည်။
မိုကျိသည် သူမ၏ ချောမွေ့၊ တင့်တယ်ပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းသော အပြုအမူများကိုကြည့်ပြီး သူမကို ကြည့်နေရရုံနှင့်တင် ပျော်ရွှင်မှုကို ခံစားရ လေသည်။
"ကျေးဇူးပြုပြီး"
ရှီမာယူယူသည် သူ့ရှေ့သို့ လက်ဖက်ရည်ခွက်ချပေးသည်။ သူ လက်ဖက် ရည်ခွက်ကို ကောက်ယူလိုက်ချိန်တွင် မွှေးပျံ့သောအနံ့ ရလိုက်ရာ အရင်က သောက်ဖူးသည့် လက်ဖက်ရည်များနှင့် အလွန်ပင်ကွာခြားလှသည်။
သူ တစ်ကျိုက်သောက်လိုက်ရာ ရနံ့သည် ပါးစပ်တွင်ပြည့်သွားပြီး တစ် ကိုယ်လုံးကို ဖြန့်ကျက်သွားရာ လန်းဆန်းသွားသလို ခံစားရသည်။
"တကယ်ပဲ လက်ဖက်ရည်ကောင်းပဲ အဲဒါကြောင့် ဘိုးဘေးကြီးက မင်းရဲ့ လက်ဖက်ရည်ကို အဲလောက်ကြိုက်တာကိုး" အရင်က ဘိုးဘေးကြီး ချဲ့ကား လွန်းသည်ဟု သူ ထင်သည်။ သို့သော် ဤမျှ အရသာရှိလိမ့်မည်ဟု ထင်မထား ပေ။
"ရှင်ကမိုယွိနဲ့ အရမ်းရင်းနှီးတာပဲ လက်ဖက်ရည်အရသာခံတဲ့ အမူအရာ တောင် တော်တော်တူတယ်" ရှီမာယူယူ ပြောလိုက်သည် "ရှင် သူ့ကို အရမ်း ချစ်တာပဲလား"
မိုကျိသည် မျက်ခုံးများ ပင့်တက်သွားသည်။ အဲလောက် သိသာနေတာ လား။
"ဒါပေမဲ့ ဘိုးဘေးကြီးက မျိုးနွယ်က ထွက်သွားလေ့ရှိတယ် ငါက ဒီနှစ် တွေမှာ မျိုးနွယ်ကိုပြန်မလာဘူး ပြီးတော့ သူနဲ့မတွေ့ဖြစ်ပါဘူး... သူ့ကို တွေ့တော့လည်း မင်းကို ကာကွယ်ပေးဖို့ ပြောခဲ့တာ... ကောင်မလေး စဉ်းစား ကြည့်လေ ငါ နည်းနည်းတော့ကြောင်သွားတာပေါ့" သူသည် ခံစားချက်ပါပါ ပြောလိုက်သည်။
"ရှင်က အဲဒီအပေးအယူကြောင့် ရောက်လာတာ သိသာနေတာပဲ စိတ်မပါ ဆန္ဒမရှိဘဲ လာနေရတာလို့တော့ မပြောနဲ့နော်" ရှီမာယူယူသည် သူ၏ မျက်နှာကို ဖတ်လိုက်သည်။
"ဟားဟား... မြင်နေရတာလား"
အစောင့်တစ်ယောက်သည် အပြင်မှဝင်လာရာ သူတို့နှစ်ယောက် အဆောင်ငယ်တွင် လက်ဖက်ရည်သောက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ သခင်လေးသည် အရင်ကထက် ပျော်ရွှင်စွာပြုံးနေသဖြင့် ရှေ့သို့လာရန်ပင် တွန့်ဆုတ်သွားလေသည်။
မိုကျိသည် သူ့ကိုသတိထားမိသောအခါ မျက်မှောင်အနည်းငယ်ကြုတ် လိုက်သည်။ အရေးမကြီးသည့်ကိစ္စဆိုလျှင် သူ ရောက်လာမည်မဟုတ်ပေ။
"ဘာဖြစ်တာလဲ"
"သခင်လေး သုန်းမျိုးနွယ်က နယ်စားအိမ်တော်ကိုသွားပြီး သခင်မလေး ကိုတွေ့ချင်နေပါတယ် နယ်စားနဲ့သခင်မလေးတို့ အဲဒီမှာမရှိတော့ သူတို့ ပြဿနာရှာနေကြပါတယ်" အစောင့်မှ ပြန်ဖြေလေသည်။
မိုကျိသည် နယ်စားအိမ်တော်ကိစ္စကို စောင့်ကြည့်ထားရန် ပြောထား သဖြင့် သတင်းရသည်နှင့် ချက်ချင်းပြေးလာပြောခြင်းဖြစ်သည်။
လက်ဖက်ရည်ခွက်ကိုင်ထားသော ရှီမာယူယူသည် အေးခဲသွားကာ လေထုမှာလည်း ရုတ်တရက် အေးစက်သွားပြီး သူမ ထိုအစောင့်ကို ကြည့်ပြီး မေးလိုက်သည် "သုန်းမျိုးနွယ်က နယ်စားအိမ်တော်ကိုလာပြီး ပြဿနာရှာတာ လား"
"ဟုတ်ပါတယ် သူတို့က နယ်စားအိမ်တော်က အစောင့်တွေကို ဒဏ်ရာ ရအောင်လုပ်လိုက်ပါတယ်" အစောင့်သည် ရှီမာယူယူကို ရုတ်တရက် ပြောင်းလဲသွားသည်ဟု ခံစားရသဖြင့် သူမကို သံသယများဖြင့် ကြည့်လိုက် သည်။
"ဟင်း သုန်းမျိုးနွယ်ကလူတွေက ငါတို့နယ်စားအိမ်တော်ကိုလာပြီး ရိုက်ရဲသေးတယ်ဟုတ်လား သူတို့က ပညာပေးစေချင်နေတာပဲ ကျွန်မအရင် ပြန်လိုက်ဦးမယ်" သူမသည် လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို စားပွဲပေါ်တွင်တင်လိုက် သည်။ သူမ ထွက်သွားချိန်တွင် လက်ဖက်ရည်ခွက်သည် အစိတ်စိတ်ကွဲသွား လေသည်။
မိုကျိသည် သူမ၏ ထွက်သွားသောပုံရိပ်ကိုကြည့်လိုက် ကွဲသွားသော လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို ကြည့်လိုက်နှင့် ခေါင်းကိုအသာအယာ ခါယမ်းလိုက် သည် "ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို နှမြောစရာပဲ မင်းကို မပြောလိုက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"သခင်လေး သုန်းမျိုးနွယ်က နယ်စားအိမ်တော်ကို သွားပြီး ပြဿနာရှာ ရဲတာက ယွိအိမ်တော်ကလူရောက်လာလို့ပါ" အစောင့် ပြန်ဖြေလေသည်။
"အဲတော့ သုန်းမျိုးနွယ်က ယုံကြည်ချက်တွေရှိနေတယ်ပေါ့ ဒီကောင်မ လေးတော့ ဒီအတိုင်းပြန်သွားတာ အခွင့်သာမှာမဟုတ်ဘူး သူမက ဘာလို့ ငါ့ကို အကူအညီမတောင်းတာလဲ" သူ ရေရွတ်လိုက်သည်။
ရှီမာယူယူသည် တခြားသူအပေါ် မှီခိုတတ်သူ မဟုတ်ကြောင်း သူ နောက်မှသိခဲ့ရသည်။ သူမသည် အရာအားလုံးကို ကိုယ်တိုင်အတွေ့အကြုံယူရ သည်ကို နှစ်သက်သာ အခက်အခဲရှိလျှင်တောင် အမြဲတစေရှေ့ဆက်တိုးခဲ့ သည်။
"သခင်လေး မုရုန်ဟွေ့နဲ့ ဘဏ္ဍာထိန်းက နယ်စားအိမ်တော်မှာမရှိဘူး သခင်မလေး ပြန်သွားလိုက်ရင် အဲလူတွေနဲ့ တိုက်ရိုက်ရင်ဆိုင်ရမှာပဲ အန္တရာယ် များမလားမသိဘူး ကျွန်တော်တို့ သွားပြီးကြည့်ရမလား" အစောင့်သည် မိုကျိ ငယ်စဉ်ကပင် လိုက်လာသူဖြစ်သည်။ ဤတစ်ကြိမ် ရှီမာယူယူကို ကာကွယ်ရ သည့်အကြောင်းအရင်းကိုလည်း သူသိသည်။ ရှီမာယူယူ အလောတကြီး အိမ် ပြန်သွားသည်ကိုကြည့်ပြီး သူမ တစ်ယောက်တည်း မကိုင်တွယ်နိုင်မည်ကို စိုးရိမ်နေသည်။
"သွားမှာ သူမ အဲလူတွေနဲ့ ဘယ်လိုရှင်းမလဲဆိုတာ ငါလည်းကြည့်ချင် တယ်" သူ ရှီမာယူယူအရှေ့တွင် လျစ်လျူရှုမိသည်ကို မိုကျိ စိတ်ပူနေကာ ထိုလူများကို မဖြေရှင်းနိုင်မည်ကို စိုးရိမ်လျက်ရှိသည်။ "ဒါပေမဲ့ ငါတို့ တိုက်ရိုက် ကြီးသွားလို့မရဘူး လူတွေ သံသယဝင်လိမ့်မယ် ဒီနှစ်ရက်မှာ ယွမ်ယွမ် ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ"
ရှီမာယူယူသည် အမည်းလေးကိုခေါ်ထုတ်ကာ စီးပြီး နယ်စားအိမ်တော် သို့ ပြန်သည်။ သူမ အနားမရောက်ခင်မှာပင် အိမ်တော်ဘက်မှ ဒုန်းဒုန်းဒိုင်းဒိုင်း အသံများကို ကြားရလေသည်။ လမ်းကိုကွေ့လိုက်ချိန်တွင် နယ်စားအိမ်တော် တွင် တံခါးမရှိတော့ဘဲ လေအေးများတိုက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေ သည်.....