Masterpiece ( Completed )

Você está lendo

Diversos

OC 10.7.2023 _

drama

9

8.9K 935 94

အောက်ထပ်မှ ဆူညံနေတဲ့ အသံတွေကြောင့် ဆုံလည်ထိုင််ခုံပေါ်မှာ အိပ်ပျော်နေရာမှ ဆလိုင်းနိုးလာသည်။လက်ထဲမှာ စာရင်းစစ်စရာ စာရွက်ကို ကိုင်ထားလျက်သား ရှိနေသည်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ နံနက် ဆယ်နာရီထိုးခါနီးနေပြီ။နံနက်လေးနာရီကျော်အထိ ကျောက်လုပ်ငန်းဘက်က စာရင်းတွေကို Laptopထဲ သွင်းနေရင်း အလုပ်ခန်းမှာတင် အိပ်ပျော်သွားတာ ဖြစ်မည်။

ဆလိုင်းက ခုံမှ ထလိုက်ကာ ခါးကို သုံး၊လေးခါ လှည့်လိုက်ပြီး အညောင်းဆန့်လိုက်သည်။ခုံပေါ်မှာ လွှားတင်ထားသည့် ကုတ်အင်္ကျီအနက်ကို လက်ထဲ လုံးကိုင်ပြီး အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ဆလိုင်း၏ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက တော်တော်လေး မိုက်တာမို့ နက်စွေးနေတာတွေချည်း ဝတ်ထားတော့ ပိုပြီး ပေါ်လွင်သည်။

ဆလိုင်းက မျက်နှာကို လက်ဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ မကောင်းတဲ့ အတိတ်က ဖြစ်ရပ်တွေကို အိပ်မက်အဖြစ် မက်ခဲ့တာမို့ မျက်နှာမှာ ချွေးစတွေ ရှိနေကာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်သလို ဖြစ်နေသည်မို့ သေချာပြုပြင်လိုက်သည်။ဂုတ်ထောက်နေသည့် Mullet ဆံပင်က သေချာပုံသွင်းထားတာမို့ ဆံပင်ပုံစံကတော့ အဆင်ပြေသည်။

" ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ။ "

ဆလိုင်းက မေးလိုက်တော့ သူရိန်နှင့် လွင်ဦးနိုင်က လှေကားမှ ဆင်းလာသည့် ဆလိုင်းကို မော့ကြည့်သည်။ ပြီးနောက် စောမင်းခန့်ကို လက်ညှိုးထိုးကာ ပြောသည်။

" သူ့ကို Driverအဖြစ် ကားမောင်းပေးဖို့ ခေါ်တာကို လက်မခံဘူး။ ကျိုးနေလို့ သူလုပ်နိုင်တဲ့ အလုပ်ကို သေချာ ရှာပေးတာကို သူကလက်မခံဘူးလေ။ "

သူရိန်တို့က စောမင်းခန့်နဲ့လည်း ရန်စတွေ ရှိတာမို့ အလှည့်ရောက်တော့ ကလဲ့စားချေချင်တာကို ဆလိုင်းသိသည်။စောမင်းခန့်၏ မျက်နှာက တင်းသည်။ နည်းနည်းမှ ကြောက်လန့်နေတာမျို မရှိပေ။

" ငါ ... မလုပ်နိုင်ဘူး။ "

စောမင်းခန့်က ခပ်တန်းတန်းသာ ပြောသည်။ ဆလိုင်းက ကျန်နေသေးတဲ့ လှေကား သုံးထစ်လောက်ကို ဆင်းလိုက်ပြီး စောမင်းခန့် ဘေးမှ လာရပ်ပြီး သူရိန်တို့ကိုကြည့်သည်။

" မင်းတို့က ဘာကောင်တွေလဲ။ အလုပ်ရဲ့ လုပ်ထုံးလုပ်နည်းလောက်ကို ငါက ထပ်သင်ပေးရမှာလား။ မနာခံရင် နာခံတဲ့နည်းလမ်း သုံးလိုက်။ "

ဆလိုင်းက စကားကို ခဏရပ်လိုက်ပြီးမှ စောမင်းခန့်ကို ခေါင်းငဲ့ကြည့်ကာ အသက်မပါစွာ ခြောက်ကပ်ကပ် ရယ်လိုက်ရင်း တစ်လုံးချင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောသည်။

" သေသာမသေစေနဲ့။ "

ဆလိုင်းဆီက ဒီစကားကြားတော့ သူရိန်တို့က အားတက်သွားသည်။ ကျောပေးသွားသော ဆလိုင်းကို စောမင်းခန့်က တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

" အလှည့်ဆိုတာ တကယ်ပဲ နောင်ဘဝ မကူးဘူးဘဲ။"

အခုအချိန် ဒီအိမ်မှာ ဆလိုင်းက အာဏာအရှိဆုံး ဖြစ်သည်။ ဆလိုင်းက ခွင့်ပြုသည့်နောက်မှာတော့ စောမင်းခန့်ကို အရေခွံခွာဖို့ နည်းနည်းမှ မစောင့်နိုင်တော့ပေ။

စောမင်းခန့်၏ ကျိုးနေသည့် ခြေထောက်ကို သူရိန်က အားထည့်ကာ ကန်လိုက်တော့ စောမင်းခန့်က တစ်ချက်တည်းဖြင့် ကြမ်းပေါ် ညွတ်ကျသွားသည်။ စောမင်းခန့် ဘယ်လောက်ပဲသန်မာပါစေ၊ သာမန်လူနဲ့ ကွာခြားချက်ရှိသည်။

" ဒီနေ့လိုမျိုးကို ငါဘယ်လောက်ထိ မျှော်လင့်ခဲ့ရလဲ ဟမ်။ "

သူရိန်က စောမင်းခန့်၏ မျက်နှာကို လက်ဖြင့် ဆွဲမော့ပြီးမှ တစ်ချိန်က အထက်စီးဆန်စွာ အမိန့်ပေးခဲ့တာတွေ၊ အပြစ်ပေးခဲ့တာတွေကို မြင်ယောင်ပြီး မုန်းတီးစိတ်ဖြင့် ထိုးလိုက်သည်။

" ကိုယ့်အထက်ကသူက အမိန့်ပေးနေရင် နာခံတတ်ရတယ်။ ငါတို့က မင်းနောက်လိုက်တွေ မဟုတ်တော့ဘူး။ မင်း ငါတို့ကို အမိန့်ပေး ခိုင်းစေလို့မရတော့ဘူးကွ။ "

အသံတွေကို ဆလိုင်း ကြားနေရသည်။ ဆလိုင်းက လက်သီးဆုပ်ကာ အံကြိတ်ထားပြီး ကျောပေးထားသည်။ဒီလူတွေ ဒီလောက်ထိ စောမင်းခန့်ကို မုန်းနေတာမဆန်းပေ။ စောမင်းခန့် ဘယ်လောက်ထိ ရိုင်းစိုင်းခဲ့တာ ကိုယ်တွေ့မို့ ဆလိုင်း သိပါသည်။

" အာ့ !!! "

စောမင်းခန့်ဆီမှ မခံမရပ်နိုင်အောင် နာကျင်ပြီး ငြီးသံကြားရတော့ ဆလိုင်းက မျက်လုံးမှိတ်ထားသည်။ ပြီးမှ အားယူပြီး ပြန်ဖွင့်သည်။

" လက်တစ်ဖက်ကိုပါ ချိုးပေးရမလား။ အကျိုး ညီသွားတာပေါ့။ "

လဲကျနေသည့် စောမင်းခန့်၏ လက်ဖမိုးပေါ်မှာ လွင်ဦးနိုင်က ဖိနပ်ဖြင့် တက်ကြိတ်ထားသည်။နာကျင်လွန်းတာမို့ စောမင်းခန့်၏ လက်ချောင်းထိပ်တွေဆိုရင် ကြမ်းပြင်ကို ကွေးကုပ်ထားသည်။

" ဆလိုင်းခမ်းမနား "

တော်နေဇော်က အိမ်ထဲကို ပြေးဝင်လာကာ သူရိန်တို့ကို တွန်းဖယ်ပြီး ဆလိုင်း၏ နာမည်ကို ဒေါသသံဖြင့် ခေါ်သည်။နေယံကတော့ စောမင်းခန့်ကို ဆွဲထူပေးသည်။ စောမင်းခန့်၏ ခပ်ပွပွ လက်ရှည်အင်္ကျီအဖြူအစင်းမှာ သွေးတွေဖြင့် မြင်မကောင်းပေ။ ဘောင်းဘီက အနက်ရောင် ဝတ်ထားလို့သာ မသိသာပေ။

" ဘာလို့ ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားတာလဲ။ မင်းက ခေါင်းဆောင်နော် ... အချင်းချင်း ဒီလို အနိုင်ကျင့်တာမျိုးကို ဘာလို့ လွှတ်ထားတာလဲ။ သေသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ "

ဆလိုင်းက မထီမဲ့မြင် ပြုံးလိုက်ပြီး စောမင်းခန့်ကို မေးဆတ်ပြကာ ပြောသည်။
" မသေစေနဲ့လို့ မှာထားတယ်။ အလတ်ကြီးပါ။ "

" မင်းတို့ကြားက ပြသနာတွေ၊ အမုန်းတွေကို အစ်ကို မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် အားနည်းချက် ရှိတဲ့သူကို အဲဒီလောက် မရက်စက်နဲ့။ "

တော်နေဇော်က ဆလိုင်း၏ ပခုံးကို ပုတ်ကာ ချော့ပြောသလို လေသံဖြင့် ပြောတော့ ဆလိုင်းက ခေါင်းတဆက်ဆက်ငြိမ့်ရင်း ပြောသည်။

" ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာဆိုတော့ လူမြင်တာပေါ့။ "

" နေယံ ... စောမင်းခန့်ကို အနားယူခိုင်းလိုက်ဦး။ခြေထောက်ကို ဂရုစိုက်ပေးလိုက်။ "

" ဟုတ်ကဲ့ "

တော်နေဇော်က ပြောတော့ နေယံက စောမင်းခန့်ကို ကူတွဲသည်။ စောမင်းခန့် ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်တိုင်း အသည်းထဲထိခိုက်အောင် နာသည်။ စတီးချောင်းထည့်ထားသည့် ခြေထောက်က ပိုသိသာသည်။

" သတိထား "

စောမင်းခန့်က ခွေယိုင်သွားတာမို့ နေယံက သတိပေးလိုက်သည်။ သို့ပေမယ့် လူပါ ယိုင်ကျသွားတာမို့ ဆလိုင်း၏ ကျင့်သားရနေတဲ့ လက်က စောမင်းခန့်၏ ခါးကို လက်တစ်ဖက်မှ ပွေ့ထားကာ ဖိနပ်ရာထင်ပြီး သွေးစွန်းနေသည့် ဘယ်ဘက်လက်လေးကို ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ထားသည်။စောမင်းခန့်က ခေါင်းလေးမော့ကာ မျက်ဆံနက်နက်လေးဖြင့် ဆလိုင်းကို ကြည့်လာသည်။စောမင်းခန့်က မျက်လုံးသိပ်မကောင်းတာမို့ အရင်က မျက်မှန်တပ်ရသည်။ နောက်ပိုင်းမျက်ကပ်မှန် အစားထိုးတပ်တော့ မျက်လုံးလေးတွေက ပိုဝိုင်းနေသယောင်ပင်။

ဆလိုင်းက ခါးပေါ်မှ လက်ကို လွှတ်လိုက်ကာ စောမင်းခန့်၏ ပါးကို ခပ်ဖွဖွ ပုတ်လိုက်သည်။

" အများကြီးကျန်သေးတာမို့ သန်မာနေမှဖြစ်မယ်။အားလုံးက ကိုယ်ပြုသည့် ကံတွေပဲလေ ဟုတ်တယ်မလား။ "

ဆလိုင်းက ပြောလိုက်တော့ စောမင်းခန့်က မျက်လွှာချသွားသည်။ နဖူးမှ စီးကျလာတဲ့ သွေးတွေက စောမင်းခန့်၏ မျက်တောင်တွေပင် စိုလူးနေသည်။ဆလိုင်းက စောမင်းခန့်၏ ဒဏ်ရာရထားသည့် လက်ကို အားထည့်ကာ ဖိဆုပ်ကိုင်ပြီး ထပ်ပြောသည်။

" ကျွန်တော်နဲ့ နေဖို့ အချိန်အများကြီး ရှိပါသေးတယ်။ ခင်ဗျား ဒီလိုမျိုး မျက်နှာကြော ကြာကြာတင်းနိုင်ပါစေ ... နော်။ "

တော်နေဇော်က ဘာပြောရမှန်း မသိတာမို့ စိတ်အိုက်စွာ ရပ်ကြည့်နေသည်။

" ငါ ... နာနေပြီ။ "

စောမင်းခန့်က လက်ကို ရုန်းကာ ပြောလိုက်မှ ဆလိုင်းက လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် စောမင်းခန့်၏ လက်ကို ကိုင်ထားသည့် သူ့လက်ကို ရွံသလိုဖြင့် လက်ကိုင်ပုဝါဖြင့် သုတ်သည်။

" နာတတ်သားပဲ။ဆိုတော့ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာမှာလည်း တုံ့ပြန်တာ မဆိုးဘူးဘဲ။ "

နေယံက စောမင်းခန့်၏ ပခုံးကို သတိပေးသလို ခပ်ဖွဖွ ပုတ်လိုက်ပြီး ဆလိုင်း အနားမှ ခေါ်ထုတ်သွားသည်။

" ကျောက်လုပ်ငန်းဘက်က စာရင်းအတွက် ရောက်လာတာမလား။ ကျွန်တော် အပြီးသတ်ပြီးပြီ။ အစ်ကို ခဏစောင့်လေ။ "

" အင်း ဆလိုင်း "

တော်နေဇော်က သက်ပြင်းခပ်တိုးတိုးချကာ ဧည့်ခန်းမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စောင့်နေသည်။

ဆလိုင်း အခန်းထဲ ပြန်ရောက်သွားတော့ စားပွဲပေါ်မှ ပစ္စည်းတွေကို လက်ဖြင့် အားပါပါ တွန်းချသည်။ခဏအတွင်းမှာပဲ အခန်းတစ်ခုလုံး ရှုပ်ပွသွားသည်။

" အသုံးမကျလိုက်တာ။ ဘာလို့ နာကျင်သလို ဖြစ်နေတာလဲ။ အသုံးမကျဘူး။ "

စောမင်းခန့် ထိခိုက်တာမြင်ရတော့ စောမင်းခန့် အပေါ် စိတ်ရှိနေသေးတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မကျေမနပ်တွေ ဖြစ်ကာ ဆလိုင်းက ပစ္စည်းတွေ အကုန်ရိုက်ခွဲပြီး စိတ်ထွက်ပေါက်ပေးနေရသည်။ဆလိုင်း၏ လက်ဘေးအနားမှာ ဖန်ကွဲဖြင့် ရှသည့် သွေးစအချို့တောင် ရှိသည်။

တုံးတုံးအအနဲ့ စောမင်းခန့်ကို ချစ်တာပဲ သိသည့် လူငယ်လေး ဆလိုင်းခမ်းမနား မရှိသင့်တော့ဘူး။ ဆလိုင်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိပေးကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။

ပြန်ထွက်လာတော့ ရှုပ်ပွနေတဲ့ အခန်းကို တစ်ချက် ဝေ့ကြည့်ပြီးမှ အဝတ်အစားလဲသည်။ အနက်ဘက်သွားသည့် အညိုအင်္ကျီလက်ရှည်နှင့် Style Pantအနက်ကို Fitဖြစ်တာ ဝတ်ပြီး အပေါ်က Longcoatထပ်ဝတ်သည်။အခန်းကို သေချာသန့်စင်အောင် ရှင်းခိုင်းဖို့ သန့်ရှင်းရေးကို ဖုန်းဆက်ပြောထားလိုက်သည်။

......................................

" စောမင်းခန့်ကို အစ်ကို့ကားနဲ့ ခေါ်ခဲ့ရမလား။ "

တော်နေဇော်က မေးတော့ ဆလိုင်းက ခေါင်းရမ်းပြသည်။တော်နေဇော်က လူကြီးလူကောင်း ပီသသည်။အမြင်မတော်တာ ဝင်ပြောရုံကလွဲရင် ကျန်သည့် ကိစ္စမှာ ဝင်မပါပေ။

" အိုကေ "

တော်နေဇော်က ကားမောင်းထွက်သွားသည်။ စောမင်းခန့်က ကား၏ နောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ဆလိုင်းက ချက်ချင်းပြောသည်။

" ခင်ဗျား ငှားထားတဲ့ Driverများထင်နေလား။ ရှေ့ကတက်။ "

စောမင်းခန့်က ဘာမှမပြောချင်ဟန် သက်ပြင်း ခပ်တိုးတိုးချပြီး အရှေ့မှာ လာထိုင်သည်။ဆလိုင်းက ကားမောင်းသူ နေရာမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ကားလေးက ခြံထဲမှ ထွက်သွားသည်။အရင်က စောမင်းခန့်နဲ့ တွေ့ရင် ဆလိုင်းမှာ ပြောစရာ စကားတွေ အများကြီး ရှိပေမယ့် အခုတော့ ဆလိုင်းက နှုတ်ခမ်းကို ခပ်တင်းတင်း စေ့ပိတ်ထားသည်။

စောမင်းခန့်ကလည်း လမ်းဘက်ကို မျက်နှာမူထားပြီး ဆေးစာအုပ်ကို ဖတ်နေသည်။ Englishလိုတွေချည်း ရေးထားသည့် စာအုပ်ကို ဆယ်တန်းတောင် မအောင်တဲ့ စောမင်းခန့်က အလုံးစုံ ဖတ်နိုင်တာ ဆလိုင်းသိသည်။ ဇိမ်ခံကားမို့ စက်သံငြိမ်နေတာကြောင့် ကားထဲမှာ တိတ်ဆိတ်နေသည်။

စောမင်းခန့်ကို တစ်ချက်ခေါင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ဒဏ်ရာဖြစ်ထားပြီး သွေးစို့နေသည့် လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေနှင့် စာရွက်လေးကို လှန်နေသည်။

" Accident ဖြစ်တုန်းက ခြေထောက်တစ်ဖက်ပဲ ကျိုးသွားတာလား။ သေမသွားဘူးလား။ "

ဆလိုင်းဘက်က စကားစပြောလာတော့ စာဆက်ဖတ်လို့ မရတော့ဘူးဆိုတာ သိတာမို့ စောမင်းခန့်က စာအုပ်ကို ပိတ်လိုက်သည်။

" မေးရင်ဖြေလေ။ "

" သေလို့မရသေးလို့နေမှာပေါ့။ "

စောမင်းခန့်၏ မျက်နှာက အမြဲဒီပုံစံအတိုင်း ဖြစ်သည်။ ပုံမှန်အတိုင်း ပြောနေသလား၊ထေ့ငေါ့နေသလား မဝေခွဲနိုင်ပေ။

" ဝဋ်ကြွေးဆပ်စရာတွေ အကုန် ဒီဘဝပဲ ဆပ်ရမည့်ကံပါလာတာနေမယ်။ ဒုက္ခိတ ဖြစ်သွားတယ်ဆိုတော့ မဆိုးပါဘူး။ မကောင်းတဲ့သူကို ဒီအတိုင်း ကြည့်မနေဘူးဘဲ။ "

စောမင်းခန့်က မတုံ့ပြန်ပေ။ ငြိမ်နေသည်။ ဆလိုင်းက ကားကို အရှိန်တင်ကာ မောင်းနေရာမှ သတိမပေးဘဲ ကားဘရိတ်ကို ဆောင့်နင်းလိုက်သည်။ကြိုတင်သတိထားချိန်မရှိတဲ့ စောမင်းခန့်၏ နဖူးက ကားအရှေ့နေရာနှင့် ပြင်းထန်စွာ ရိုက်မိသွားသည်။
ပူထူသွားတာမို့ စောမင်းခန့်က နဖူးကို လက်ဖြင့် စမ်းလိုက်တော့ သွေးစအချို့ ကပ်ပါလာသည်။

" ကျုပ်ကို မထီမဲ့မြင်လာမလုပ်နဲ့။ အဲဒီလို လုပ်လို့ရတဲ့ ကောင်မျိုးက ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်တွေမှာ အဆုံးသတ်သွားပြီ။ကျုပ်တုန်းက ဒီထက်ပိုပြီး နာကျင်ခဲ့ရတာ။ ခင်ဗျားရဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာပါ ပြင်ဆင်ထားလိုက်။ "

စောမင်းခန့်က သွေးတွေ စွန်းသွားသော လက်တစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ထားကာ ကျောမှာကပ်ထားသည်။ ပြီးနောက် အရှေ့ကိုပဲ တည့်တည့်ကြည့်နေသည်။

Casino ရုံရှေ့ရောက်တော့ ဆလိုင်းက ကားပေါ်က အရင်ဆင်းသွားသည်။ စောမင်းခန့်က ခပ်ဖြည်းဖြည်းသာ ဆင်းလာသည်။ ဒီကလုပ်ငန်းတွေကို အရင်က လုပ်ဖူးတာမို့ စောမင်းခန့်က ကျွမ်းကျင်သည်။

နေယံက စောမင်းခန့်ကို ကြည့်ပြီး အနားလာဖို့ ခြေပြင်နေတော့ စောမင်းခန့်က ခေါင်းရမ်းပြသည်။နေယံ့မှာ စောမင်းခန့်ကို စိတ်မချစွာ ကြည့်ရင်း တော်နေဇော်၏ အနောက်ပါသွားသည်။

Casinoထဲ စောမင်းခန့် ဝင်လာတော့ အရင်က သိခဲ့ဖူးတဲ့ သူတွေက အံ့သြသလို ကြည့်နေကြသည်။ အရင်က သွက်လက်ပြီး ထူးချွန်တဲ့ စောမင်းခန့်နှင့် အခုမြင်တွေ့နေရတဲ့ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေနဲ့ စောမင်းခန့်က တစ်ယောက်စီလိုပင်။

" ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲ။ "
" ခြေထောက်က ကျိုးနေတာလား။ "
" စိတ်မကောင်းစရာပဲ။ အသက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့ ဒီလို ပုံစံဖြစ်သွားတာ။"
" သေရာပါသွားပြီ။ ဒုက္ခိတ ဖြစ်သွားပြီ။ "
" ကြားတုန်းက မယုံနိုင်ဘူး။ ကုလို့ မရတော့ဘူးလို့ ပြောတယ်။ "
" လမ်းလျှောက်ရင် ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်နေမလဲ မသိဘူး။"

တစ်ယောက်တစ်ခွန်း ပြောလာတဲ့ စကားတွေကြောင့် ဆလိုင်းက ပြုံးလိုက်သည်။စောမင်းခန့်က ခြေတစ်လှမ်းတောင် ထပ်မရွေ့တော့ပေ။ ပြောသံတွေက ကိုယ့် နား အနားကပ်ကာ ပြောနေသလို နားတွေပင် အူနေသည်။ အထင်အမြင်သေးသလို ၊ သနားသလို ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေကိုလည်း မမြင်ချင်ပေ။ကိုယ့်ရဲ့ဖြစ်တည်မှုတိုင်းကို စောမင်းခန့် ကိုယ်တိုင်ကျေနပ် လက်ခံနိုင်ပေမယ့် ဒီလိုစော်ကားမှုမျိုးနဲ့ ကြုံတော့ သိမ်ငယ်သလို ခံစားရသည်။

ဆလိုင်း စိတ်ထဲ တော်တော်လေး ကျေနပ်သွားသလို ခံစားရသည်။စောမင်းခန့်လို အကြောတင်းတဲ့ လူမျိုးက စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာကို ချိုးနှိမ်မှသာ ပြင်းထန်စွာ နာကျင်မှာ ဖြစ်သည်။

" လာလေ ... ခင်ဗျားက ဘာလုပ်နေတာလဲ။ အပေါ်တက်ရမှာ။ အလုပ်ကိစ္စ ခင်ဗျားနဲ့ ဆွေးနွေးမလို့။ "

စောမင်းခန့်က ဘေးက လူတွေကို တစ်ချက်ဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်သည်။အကုန်လုံးက တံခါးပေါက်မှာ ရပ်နေသေးတဲ့ စောမင်းခန့်ကို ခြေလှမ်းရင် ခြေထောက်က ဘယ်လို အနေအထားရှိလဲ စောင့်ကြည့်နေပုံရှိသည်။

" ခင်ဗျားကို စောင့်နေရတာ အချိန်ကြာတယ်။ မရွေ့နိုင်ရအောင် ခင်ဗျားက ကျိုးနေတာလား။ ဆောရီး ... ကျိုးနေတာပဲလေ။ "

စောမင်းခန့်က သက်ပြင်း ခပ်တိုးတိုးချကာ လက်လေးတစ်ဖက်ကို နောက်ဘက်ပစ်ကာ ကျောမှာ ကပ်ထားပြီး ပထမဆုံး ခြေလှမ်းကို စတင်လိုက်သည်။

" သိပ်အဆိုးကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ထော့နဲ့ထော့နဲ့ ဖြစ်သွားတာပဲ။ သူ အရင်က အရမ်းသွက်တာ။ ဦးဇေယျာက သူ့ကို အားကိုးတယ်လေ။ "

လောင်းကစား တုံကင်ပြားလေးတွေ ကိုင်ထားသည့်ဝိုင်းထဲက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က ပြောလိုက်တော့ ကျန်တဲ့သူတွေကပါ ထောက်ခံသလို ခေါင်းငြိမ့်သည်။

" ဆလိုင်းခမ်းမနား "

ဆလိုင်းက အံကြိတ်ထားလိုက်မိသည်။ ဆလိုင်းကို နာမည် အပြည့်အစုံခေါ်တတ်သည့် စောမင်းခန့်၏ အသံလေးကို အရင်က ဘယ်လောက်တောင် မြတ်နိုးခဲ့ရတာမို့လဲ။ "

" ဘာလဲ "

လှေကားသုံးဆင့်မြောက်မှာ ရောက်နေတဲ့ ဆလိုင်းက စောမင်းခန့်ကို လှည့်ကြည့်သည်။

" ငါ ... မရဘူး ... အပေါ်တက်လို့။ ခုနက ထိခိုက်ထားတာ ... ခြေထောက်။ "

ဆလိုင်းက ပြုံးလိုက်သည်။

" အဆင်ပြေသလို တက်ခဲ့လေ။ ကျိုးနေလည်း ခင်ဗျားမှာ လုပ်နိုင်စွမ်းရှိတာပဲ ဟုတ်တယ်မလား။ "

စောမင်းခန့်က ခေါင်းငုံ့သွားသည်။ ဆလိုင်းက အပေါ်ထပ်ကို တက်သွားပြီး ရင်းနှီးနေတဲ့သူတွေနဲ့ တွေ့တော့ စကားပြောနေသည်။ စောမင်းခန့်ကိုလည်း မကြာခဏကြည့်သည်။

စောမင်းခန့်က လှေကားလက်ရန်းကို အားပြုကိုင်ကာ လှေကား တစ်ထစ်ချင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း တက်လာသည်။

" မင်းကအရမ်းတော်တာပဲ။ လေးနှစ်လောက် အခြားနေရာမှာ သွားနေပြီး ပြန်ပေါ်လာတော့ ဆရာကြီး ဖြစ်နေပြီ။ မင်း တော်တော် ကြိုးစားခဲ့ရမှာပဲ။"

အပေါ်ဆုံး လှေကားထစ်ကို ရောက်တော့ စောမင်းခန့်၏ နဖူးမှာ ချွေးစတွေ ရှိနေသည်။ ဆလိုင်းက စောမင်းခန့်ကို ကြည့်လိုက်ကာ အရင်က ဘေးခန်းမှာ နေခဲ့ဖူးတဲ့ တစ်ယောက်၏ စကားကို ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

" တွန်းအားပေးတဲ့သူ ရှိလို့လေ။ "

စောမင်းခန့်က ဆလိုင်းတို့ ဘေးမှ ဖြတ်ကာ နားနေခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ စောမင်းခန့်၏ အရပ်က ရှည်ပေမယ့် အခု ပိန်လွန်းသွားတာမို့ ပိုရှည်နေသယောင်ရှိသည်။ စောမင်းခန့်၏ ကျောပြင်က တကယ့်ကိုမှ သေးသေးလေးပင်။လက်ကောက်ဝတ်လေးတွေကလည်း သေးသေးလေးတွေဖြစ်သည်။ဆံပင်လေးက အနောက်လေးတင် အနည်းငယ်ရှည်နေကာ ပါးပါးကပ်ကပ်လေးမို့ မျက်နှာကျသွယ်ပြီး နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေရှိသည့် စောမင်းခန့်နဲ့ လိုက်ဖက်သည်။သို့ပေမယ့် နုနယ်တဲ့ ဒီလို ပုံစံလေးနဲ့ ဆန့်ကျင်စွာ စောမင်းခန့်၏ စိတ်ဓါတ်က မာကျောသည်။

" အလှည့်အပြောင်းတစ်ခုမှာ ခင်ဗျား ခံနိုင်ရည် ရှိဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။ခင်ဗျားအလှည့်တုန်းကလိုပဲ ကျွန်တော်ကလည်း ငဲ့ညှာနေမှာ မဟုတ်လို့။ "

ဆက်ရန်

Zawgyi

ေအာက္ထပ္မွ ဆူညံေနတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ ဆုံလည္ထိုင္္ခုံေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ဆလိုင္းနိုးလာသည္။လက္ထဲမွာ စာရင္းစစ္စရာ စာ႐ြက္ကို ကိုင္ထားလ်က္သား ရွိေနသည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံနက္ ဆယ္နာရီထိုးခါနီးေနၿပီ။နံနက္ေလးနာရီေက်ာ္အထိ ေက်ာက္လုပ္ငန္းဘက္က စာရင္းေတြကို Laptopထဲ သြင္းေနရင္း အလုပ္ခန္းမွာတင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ျဖစ္မည္။

ဆလိုင္းက ခုံမွ ထလိုက္ကာ ခါးကို သုံး၊ေလးခါ လွည့္လိုက္ၿပီး အေညာင္းဆန့္လိုက္သည္။ခုံေပၚမွာ လႊားတင္ထားသည့္ ကုတ္အကၤ်ီအနက္ကို လက္ထဲ လုံးကိုင္ၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ဆလိုင္း၏ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားက ေတာ္ေတာ္ေလး မိုက္တာမို႔ နက္ေစြးေနတာေတြခ်ည္း ဝတ္ထားေတာ့ ပိုၿပီး ေပၚလြင္သည္။

ဆလိုင္းက မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ မေကာင္းတဲ့ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြကို အိပ္မက္အျဖစ္ မက္ခဲ့တာမို႔ မ်က္ႏွာမွာ ေခြၽးစေတြ ရွိေနကာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္သလို ျဖစ္ေနသည္မို႔ ေသခ်ာျပဳျပင္လိုက္သည္။ဂုတ္ေထာက္ေနသည့္ Mullet ဆံပင္က ေသခ်ာပုံသြင္းထားတာမို႔ ဆံပင္ပုံစံကေတာ့ အဆင္ေျပသည္။

" ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ "

ဆလိုင္းက ေမးလိုက္ေတာ့ သူရိန္ႏွင့္ လြင္ဦးနိုင္က ေလွကားမွ ဆင္းလာသည့္ ဆလိုင္းကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေစာမင္းခန့္ကို လက္ညွိုးထိုးကာ ေျပာသည္။

" သူ႕ကို Driverအျဖစ္ ကားေမာင္းေပးဖို႔ ေခၚတာကို လက္မခံဘူး။ က်ိဳးေနလို႔ သူလုပ္နိုင္တဲ့ အလုပ္ကို ေသခ်ာ ရွာေပးတာကို သူကလက္မခံဘူးေလ။ "

သူရိန္တို႔က ေစာမင္းခန့္နဲ႕လည္း ရန္စေတြ ရွိတာမို႔ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ကလဲ့စားေခ်ခ်င္တာကို ဆလိုင္းသိသည္။ေစာမင္းခန့္၏ မ်က္ႏွာက တင္းသည္။ နည္းနည္းမွ ေၾကာက္လန့္ေနတာမ်ိဳ မရွိေပ။

" ငါ ... မလုပ္နိုင္ဘူး။ "

ေစာမင္းခန့္က ခပ္တန္းတန္းသာ ေျပာသည္။ ဆလိုင္းက က်န္ေနေသးတဲ့ ေလွကား သုံးထစ္ေလာက္ကို ဆင္းလိုက္ၿပီး ေစာမင္းခန့္ ေဘးမွ လာရပ္ၿပီး သူရိန္တို႔ကိုၾကည့္သည္။

" မင္းတို႔က ဘာေကာင္ေတြလဲ။ အလုပ္ရဲ႕ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေလာက္ကို ငါက ထပ္သင္ေပးရမွာလား။ မနာခံရင္ နာခံတဲ့နည္းလမ္း သုံးလိုက္။ "

ဆလိုင္းက စကားကို ခဏရပ္လိုက္ၿပီးမွ ေစာမင္းခန့္ကို ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ကာ အသက္မပါစြာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္လိုက္ရင္း တစ္လုံးခ်င္း ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။

" ေသသာမေသေစနဲ႕။ "

ဆလိုင္းဆီက ဒီစကားၾကားေတာ့ သူရိန္တို႔က အားတက္သြားသည္။ ေက်ာေပးသြားေသာ ဆလိုင္းကို ေစာမင္းခန့္က တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။

" အလွည့္ဆိုတာ တကယ္ပဲ ေနာင္ဘဝ မကူးဘူးဘဲ။"

အခုအခ်ိန္ ဒီအိမ္မွာ ဆလိုင္းက အာဏာအရွိဆုံး ျဖစ္သည္။ ဆလိုင္းက ခြင့္ျပဳသည့္ေနာက္မွာေတာ့ ေစာမင္းခန့္ကို အေရခြံခြာဖို႔ နည္းနည္းမွ မေစာင့္နိုင္ေတာ့ေပ။

ေစာမင္းခန့္၏ က်ိဳးေနသည့္ ေျခေထာက္ကို သူရိန္က အားထည့္ကာ ကန္လိုက္ေတာ့ ေစာမင္းခန့္က တစ္ခ်က္တည္းျဖင့္ ၾကမ္းေပၚ ၫြတ္က်သြားသည္။ ေစာမင္းခန့္ ဘယ္ေလာက္ပဲသန္မာပါေစ၊ သာမန္လူနဲ႕ ကြာျခားခ်က္ရွိသည္။

" ဒီေန႕လိုမ်ိဳးကို ငါဘယ္ေလာက္ထိ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရလဲ ဟမ္။ "

သူရိန္က ေစာမင္းခန့္၏ မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္ ဆြဲေမာ့ၿပီးမွ တစ္ခ်ိန္က အထက္စီးဆန္စြာ အမိန့္ေပးခဲ့တာေတြ၊ အျပစ္ေပးခဲ့တာေတြကို ျမင္ေယာင္ၿပီး မုန္းတီးစိတ္ျဖင့္ ထိုးလိုက္သည္။

" ကိုယ့္အထက္ကသူက အမိန့္ေပးေနရင္ နာခံတတ္ရတယ္။ ငါတို႔က မင္းေနာက္လိုက္ေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မင္း ငါတို႔ကို အမိန့္ေပး ခိုင္းေစလို႔မရေတာ့ဘူးကြ။ "

အသံေတြကို ဆလိုင္း ၾကားေနရသည္။ ဆလိုင္းက လက္သီးဆုပ္ကာ အံႀကိတ္ထားၿပီး ေက်ာေပးထားသည္။ဒီလူေတြ ဒီေလာက္ထိ ေစာမင္းခန့္ကို မုန္းေနတာမဆန္းေပ။ ေစာမင္းခန့္ ဘယ္ေလာက္ထိ ရိုင္းစိုင္းခဲ့တာ ကိုယ္ေတြ႕မို႔ ဆလိုင္း သိပါသည္။

" အာ့ !!! "

ေစာမင္းခန့္ဆီမွ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ နာက်င္ၿပီး ၿငီးသံၾကားရေတာ့ ဆလိုင္းက မ်က္လုံးမွိတ္ထားသည္။ ၿပီးမွ အားယူၿပီး ျပန္ဖြင့္သည္။

" လက္တစ္ဖက္ကိုပါ ခ်ိဳးေပးရမလား။ အက်ိဳး ညီသြားတာေပါ့။ "

လဲက်ေနသည့္ ေစာမင္းခန့္၏ လက္ဖမိုးေပၚမွာ လြင္ဦးနိုင္က ဖိနပ္ျဖင့္ တက္ႀကိတ္ထားသည္။နာက်င္လြန္းတာမို႔ ေစာမင္းခန့္၏ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေတြဆိုရင္ ၾကမ္းျပင္ကို ေကြးကုပ္ထားသည္။

" ဆလိုင္းခမ္းမနား "

ေတာ္ေနေဇာ္က အိမ္ထဲကို ေျပးဝင္လာကာ သူရိန္တို႔ကို တြန္းဖယ္ၿပီး ဆလိုင္း၏ နာမည္ကို ေဒါသသံျဖင့္ ေခၚသည္။ေနယံကေတာ့ ေစာမင္းခန့္ကို ဆြဲထူေပးသည္။ ေစာမင္းခန့္၏ ခပ္ပြပြ လက္ရွည္အကၤ်ီအျဖဴအစင္းမွာ ေသြးေတြျဖင့္ ျမင္မေကာင္းေပ။ ေဘာင္းဘီက အနက္ေရာင္ ဝတ္ထားလို႔သာ မသိသာေပ။

" ဘာလို႔ ဒီအတိုင္း လႊတ္ထားတာလဲ။ မင္းက ေခါင္းေဆာင္ေနာ္ ... အခ်င္းခ်င္း ဒီလို အနိုင္က်င့္တာမ်ိဳးကို ဘာလို႔ လႊတ္ထားတာလဲ။ ေသသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ "

ဆလိုင္းက မထီမဲ့ျမင္ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ေစာမင္းခန့္ကို ေမးဆတ္ျပကာ ေျပာသည္။
" မေသေစနဲ႕လို႔ မွာထားတယ္။ အလတ္ႀကီးပါ။ "

" မင္းတို႔ၾကားက ျပသနာေတြ၊ အမုန္းေတြကို အစ္ကို မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အားနည္းခ်က္ ရွိတဲ့သူကို အဲဒီေလာက္ မရက္စက္နဲ႕။ "

ေတာ္ေနေဇာ္က ဆလိုင္း၏ ပခုံးကို ပုတ္ကာ ေခ်ာ့ေျပာသလို ေလသံျဖင့္ ေျပာေတာ့ ဆလိုင္းက ေခါင္းတဆက္ဆက္ၿငိမ့္ရင္း ေျပာသည္။

" ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာဆိုေတာ့ လူျမင္တာေပါ့။ "

" ေနယံ ... ေစာမင္းခန့္ကို အနားယူခိုင္းလိုက္ဦး။ေျခေထာက္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးလိုက္။ "

" ဟုတ္ကဲ့ "

ေတာ္ေနေဇာ္က ေျပာေတာ့ ေနယံက ေစာမင္းခန့္ကို ကူတြဲသည္။ ေစာမင္းခန့္ ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းလိုက္တိုင္း အသည္းထဲထိခိုက္ေအာင္ နာသည္။ စတီးေခ်ာင္းထည့္ထားသည့္ ေျခေထာက္က ပိုသိသာသည္။

" သတိထား "

ေစာမင္းခန့္က ေခြယိုင္သြားတာမို႔ ေနယံက သတိေပးလိုက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ လူပါ ယိုင္က်သြားတာမို႔ ဆလိုင္း၏ က်င့္သားရေနတဲ့ လက္က ေစာမင္းခန့္၏ ခါးကို လက္တစ္ဖက္မွ ေပြ႕ထားကာ ဖိနပ္ရာထင္ၿပီး ေသြးစြန္းေနသည့္ ဘယ္ဘက္လက္ေလးကို က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္ထားသည္။ေစာမင္းခန့္က ေခါင္းေလးေမာ့ကာ မ်က္ဆံနက္နက္ေလးျဖင့္ ဆလိုင္းကို ၾကည့္လာသည္။ေစာမင္းခန့္က မ်က္လုံးသိပ္မေကာင္းတာမို႔ အရင္က မ်က္မွန္တပ္ရသည္။ ေနာက္ပိုင္းမ်က္ကပ္မွန္ အစားထိုးတပ္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးေတြက ပိုဝိုင္းေနသေယာင္ပင္။

ဆလိုင္းက ခါးေပၚမွ လက္ကို လႊတ္လိုက္ကာ ေစာမင္းခန့္၏ ပါးကို ခပ္ဖြဖြ ပုတ္လိုက္သည္။

" အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတာမို႔ သန္မာေနမွျဖစ္မယ္။အားလုံးက ကိုယ္ျပဳသည့္ ကံေတြပဲေလ ဟုတ္တယ္မလား။ "

ဆလိုင္းက ေျပာလိုက္ေတာ့ ေစာမင္းခန့္က မ်က္လႊာခ်သြားသည္။ နဖူးမွ စီးက်လာတဲ့ ေသြးေတြက ေစာမင္းခန့္၏ မ်က္ေတာင္ေတြပင္ စိုလူးေနသည္။ဆလိုင္းက ေစာမင္းခန့္၏ ဒဏ္ရာရထားသည့္ လက္ကို အားထည့္ကာ ဖိဆုပ္ကိုင္ၿပီး ထပ္ေျပာသည္။

" ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ေနဖို႔ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ခင္ဗ်ား ဒီလိုမ်ိဳး မ်က္ႏွာေၾကာ ၾကာၾကာတင္းနိုင္ပါေစ ... ေနာ္။ "

ေတာ္ေနေဇာ္က ဘာေျပာရမွန္း မသိတာမို႔ စိတ္အိုက္စြာ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။

" ငါ ... နာေနၿပီ။ "

ေစာမင္းခန့္က လက္ကို ႐ုန္းကာ ေျပာလိုက္မွ ဆလိုင္းက လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေစာမင္းခန့္၏ လက္ကို ကိုင္ထားသည့္ သူ႕လက္ကို ႐ြံသလိုျဖင့္ လက္ကိုင္ပုဝါျဖင့္ သုတ္သည္။

" နာတတ္သားပဲ။ဆိုေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာလည္း တုံ႕ျပန္တာ မဆိုးဘူးဘဲ။ "

ေနယံက ေစာမင္းခန့္၏ ပခုံးကို သတိေပးသလို ခပ္ဖြဖြ ပုတ္လိုက္ၿပီး ဆလိုင္း အနားမွ ေခၚထုတ္သြားသည္။

" ေက်ာက္လုပ္ငန္းဘက္က စာရင္းအတြက္ ေရာက္လာတာမလား။ ကြၽန္ေတာ္ အၿပီးသတ္ၿပီးၿပီ။ အစ္ကို ခဏေစာင့္ေလ။ "

" အင္း ဆလိုင္း "

ေတာ္ေနေဇာ္က သက္ျပင္းခပ္တိုးတိုးခ်ကာ ဧည့္ခန္းမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ေစာင့္ေနသည္။

ဆလိုင္း အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္သြားေတာ့ စားပြဲေပၚမွ ပစၥည္းေတြကို လက္ျဖင့္ အားပါပါ တြန္းခ်သည္။ခဏအတြင္းမွာပဲ အခန္းတစ္ခုလုံး ရႈပ္ပြသြားသည္။

" အသုံးမက်လိဳက္တာ။ ဘာလို႔ နာက်င္သလို ျဖစ္ေနတာလဲ။ အသုံးမက်ဘဴး။ "

ေစာမင္းခန့္ ထိခိုက္တာျမင္ရေတာ့ ေစာမင္းခန့္ အေပၚ စိတ္ရွိေနေသးတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မေက်မနပ္ေတြ ျဖစ္ကာ ဆလိုင္းက ပစၥည္းေတြ အကုန္ရိုက္ခြဲၿပီး စိတ္ထြက္ေပါက္ေပးေနရသည္။ဆလိုင္း၏ လက္ေဘးအနားမွာ ဖန္ကြဲျဖင့္ ရွသည့္ ေသြးစအခ်ိဳ႕ေတာင္ ရွိသည္။

တုံးတုံးအအနဲ႕ ေစာမင္းခန့္ကို ခ်စ္တာပဲ သိသည့္ လူငယ္ေလး ဆလိုင္းခမ္းမနား မရွိသင့္ေတာ့ဘူး။ ဆလိုင္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။

ျပန္ထြက္လာေတာ့ ရႈပ္ပြေနတဲ့ အခန္းကို တစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္ၿပီးမွ အဝတ္အစားလဲသည္။ အနက္ဘက္သြားသည့္ အညိုအကၤ်ီလက္ရွည္ႏွင့္ Style Pantအနက္ကို Fitျဖစ္တာ ဝတ္ၿပီး အေပၚက Longcoatထပ္ဝတ္သည္။အခန္းကို ေသခ်ာသန့္စင္ေအာင္ ရွင္းခိုင္းဖို႔ သန့္ရွင္းေရးကို ဖုန္းဆက္ေျပာထားလိုက္သည္။

......................................

" ေစာမင္းခန့္ကို အစ္ကို႔ကားနဲ႕ ေခၚခဲ့ရမလား။ "

ေတာ္ေနေဇာ္က ေမးေတာ့ ဆလိုင္းက ေခါင္းရမ္းျပသည္။ေတာ္ေနေဇာ္က လူႀကီးလူေကာင္း ပီသသည္။အျမင္မေတာ္တာ ဝင္ေျပာ႐ုံကလြဲရင္ က်န္သည့္ ကိစၥမွာ ဝင္မပါေပ။

" အိုေက "

ေတာ္ေနေဇာ္က ကားေမာင္းထြက္သြားသည္။ ေစာမင္းခန့္က ကား၏ ေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဆလိုင္းက ခ်က္ခ်င္းေျပာသည္။

" ခင္ဗ်ား ငွားထားတဲ့ Driverမ်ားထင္ေနလား။ ေရွ႕ကတက္။ "

ေစာမင္းခန့္က ဘာမွမေျပာခ်င္ဟန္ သက္ျပင္း ခပ္တိုးတိုးခ်ၿပီး အေရွ႕မွာ လာထိုင္သည္။ဆလိုင္းက ကားေမာင္းသူ ေနရာမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ကားေလးက ၿခံထဲမွ ထြက္သြားသည္။အရင္က ေစာမင္းခန့္နဲ႕ ေတြ႕ရင္ ဆလိုင္းမွာ ေျပာစရာ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမယ့္ အခုေတာ့ ဆလိုင္းက ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္တင္းတင္း ေစ့ပိတ္ထားသည္။

ေစာမင္းခန့္ကလည္း လမ္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားၿပီး ေဆးစာအုပ္ကို ဖတ္ေနသည္။ Englishလိုေတြခ်ည္း ေရးထားသည့္ စာအုပ္ကို ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့ ေစာမင္းခန့္က အလုံးစုံ ဖတ္နိုင္တာ ဆလိုင္းသိသည္။ ဇိမ္ခံကားမို႔ စက္သံၿငိမ္ေနတာေၾကာင့္ ကားထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

ေစာမင္းခန့္ကို တစ္ခ်က္ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒဏ္ရာျဖစ္ထားၿပီး ေသြးစို႔ေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြႏွင့္ စာ႐ြက္ေလးကို လွန္ေနသည္။

" Accident ျဖစ္တုန္းက ေျခေထာက္တစ္ဖက္ပဲ က်ိဳးသြားတာလား။ ေသမသြားဘူးလား။ "

ဆလိုင္းဘက္က စကားစေျပာလာေတာ့ စာဆက္ဖတ္လို႔ မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိတာမို႔ ေစာမင္းခန့္က စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္သည္။

" ေမးရင္ေျဖေလ။ "

" ေသလို႔မရေသးလို႔ေနမွာေပါ့။ "

ေစာမင္းခန့္၏ မ်က္ႏွာက အၿမဲဒီပုံစံအတိုင္း ျဖစ္သည္။ ပုံမွန္အတိုင္း ေျပာေနသလား၊ေထ့ေငါ့ေနသလား မေဝခြဲနိုင္ေပ။

" ဝဋ္ေႂကြးဆပ္စရာေတြ အကုန္ ဒီဘဝပဲ ဆပ္ရမည့္ကံပါလာတာေနမယ္။ ဒုကၡိတ ျဖစ္သြားတယ္ဆိုေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ မေကာင္းတဲ့သူကို ဒီအတိုင္း ၾကည့္မေနဘူးဘဲ။ "

ေစာမင္းခန့္က မတုံ႕ျပန္ေပ။ ၿငိမ္ေနသည္။ ဆလိုင္းက ကားကို အရွိန္တင္ကာ ေမာင္းေနရာမွ သတိမေပးဘဲ ကားဘရိတ္ကို ေဆာင့္နင္းလိုက္သည္။ႀကိဳတင္သတိထားခ်ိန္မရွိတဲ့ ေစာမင္းခန့္၏ နဖူးက ကားအေရွ႕ေနရာႏွင့္ ျပင္းထန္စြာ ရိုက္မိသြားသည္။
ပူထူသြားတာမို႔ ေစာမင္းခန့္က နဖူးကို လက္ျဖင့္ စမ္းလိုက္ေတာ့ ေသြးစအခ်ိဳ႕ ကပ္ပါလာသည္။

" က်ဳပ္ကို မထီမဲ့ျမင္လာမလုပ္နဲ႕။ အဲဒီလို လုပ္လို႔ရတဲ့ ေကာင္မ်ိဳးက ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြမွာ အဆုံးသတ္သြားၿပီ။က်ဳပ္တုန္းက ဒီထက္ပိုၿပီး နာက်င္ခဲ့ရတာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာပါ ျပင္ဆင္ထားလိုက္။ "

ေစာမင္းခန့္က ေသြးေတြ စြန္းသြားေသာ လက္တစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္ထားကာ ေက်ာမွာကပ္ထားသည္။ ၿပီးေနာက္ အေရွ႕ကိုပဲ တည့္တည့္ၾကည့္ေနသည္။

Casino ႐ုံေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဆလိုင္းက ကားေပၚက အရင္ဆင္းသြားသည္။ ေစာမင္းခန့္က ခပ္ျဖည္းျဖည္းသာ ဆင္းလာသည္။ ဒီကလုပ္ငန္းေတြကို အရင္က လုပ္ဖူးတာမို႔ ေစာမင္းခန့္က ကြၽမ္းက်င္သည္။

ေနယံက ေစာမင္းခန့္ကို ၾကည့္ၿပီး အနားလာဖို႔ ေျချပင္ေနေတာ့ ေစာမင္းခန့္က ေခါင္းရမ္းျပသည္။ေနယံ့မွာ ေစာမင္းခန့္ကို စိတ္မခ်စြာ ၾကည့္ရင္း ေတာ္ေနေဇာ္၏ အေနာက္ပါသြားသည္။

Casinoထဲ ေစာမင္းခန့္ ဝင္လာေတာ့ အရင္က သိခဲ့ဖူးတဲ့ သူေတြက အံ့ၾသသလို ၾကည့္ေနၾကသည္။ အရင္က သြက္လက္ၿပီး ထူးခြၽန္တဲ့ ေစာမင္းခန့္ႏွင့္ အခုျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ေစာမင္းခန့္က တစ္ေယာက္စီလိုပင္။

" ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ။ "
" ေျခေထာက္က က်ိဳးေနတာလား။ "
" စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ဒီလို ပုံစံျဖစ္သြားတာ။"
" ေသရာပါသြားၿပီ။ ဒုကၡိတ ျဖစ္သြားၿပီ။ "
" ၾကားတုန္းက မယုံနိုင္ဘူး။ ကုလို႔ မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ "
" လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္လိုပုံစံျဖစ္ေနမလဲ မသိဘူး။"

တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေျပာလာတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ ဆလိုင္းက ၿပဳံးလိုက္သည္။ေစာမင္းခန့္က ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ ထပ္မေ႐ြ႕ေတာ့ေပ။ ေျပာသံေတြက ကိုယ့္ နား အနားကပ္ကာ ေျပာေနသလို နားေတြပင္ အူေနသည္။ အထင္အျမင္ေသးသလို ၊ သနားသလို ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြကိုလည္း မျမင္ခ်င္ေပ။ကိုယ့္ရဲ႕ျဖစ္တည္မႈတိုင္းကို ေစာမင္းခန့္ ကိုယ္တိုင္ေက်နပ္ လက္ခံနိုင္ေပမယ့္ ဒီလိုေစာ္ကားမႈမ်ိဳးနဲ႕ ႀကဳံေတာ့ သိမ္ငယ္သလို ခံစားရသည္။

ဆလိုင္း စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်နပ္သြားသလို ခံစားရသည္။ေစာမင္းခန့္လို အေၾကာတင္းတဲ့ လူမ်ိဳးက စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ခ်ိဳးႏွိမ္မွသာ ျပင္းထန္စြာ နာက်င္မွာ ျဖစ္သည္။

" လာေလ ... ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ အေပၚတက္ရမွာ။ အလုပ္ကိစၥ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ေဆြးေႏြးမလို႔။ "

ေစာမင္းခန့္က ေဘးက လူေတြကို တစ္ခ်က္ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္သည္။အကုန္လုံးက တံခါးေပါက္မွာ ရပ္ေနေသးတဲ့ ေစာမင္းခန့္ကို ေျခလွမ္းရင္ ေျခေထာက္က ဘယ္လို အေနအထားရွိလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနပုံရွိသည္။

" ခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ေနရတာ အခ်ိန္ၾကာတယ္။ မေ႐ြ႕နိုင္ရေအာင္ ခင္ဗ်ားက က်ိဳးေနတာလား။ ေဆာရီး ... က်ိဳးေနတာပဲေလ။ "

ေစာမင္းခန့္က သက္ျပင္း ခပ္တိုးတိုးခ်ကာ လက္ေလးတစ္ဖက္ကို ေနာက္ဘက္ပစ္ကာ ေက်ာမွာ ကပ္ထားၿပီး ပထမဆုံး ေျခလွမ္းကို စတင္လိုက္သည္။

" သိပ္အဆိုးႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ ျဖစ္သြားတာပဲ။ သူ အရင္က အရမ္းသြက္တာ။ ဦးေဇယ်ာက သူ႕ကို အားကိုးတယ္ေလ။ "

ေလာင္းကစား တုံကင္ျပားေလးေတြ ကိုင္ထားသည့္ဝိုင္းထဲက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြကပါ ေထာက္ခံသလို ေခါင္းၿငိမ့္သည္။

" ဆလိုင္းခမ္းမနား "

ဆလိုင္းက အံႀကိတ္ထားလိုက္မိသည္။ ဆလိုင္းကို နာမည္ အျပည့္အစုံေခၚတတ္သည့္ ေစာမင္းခန့္၏ အသံေလးကို အရင္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျမတ္နိုးခဲ့ရတာမို႔လဲ။ "

" ဘာလဲ "

ေလွကားသုံးဆင့္ေျမာက္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဆလိုင္းက ေစာမင္းခန့္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။

" ငါ ... မရဘူး ... အေပၚတက္လို႔။ ခုနက ထိခိုက္ထားတာ ... ေျခေထာက္။ "

ဆလိုင္းက ၿပဳံးလိုက္သည္။

" အဆင္ေျပသလို တက္ခဲ့ေလ။ က်ိဳးေနလည္း ခင္ဗ်ားမွာ လုပ္နိုင္စြမ္းရွိတာပဲ ဟုတ္တယ္မလား။ "

ေစာမင္းခန့္က ေခါင္းငုံ႕သြားသည္။ ဆလိုင္းက အေပၚထပ္ကို တက္သြားၿပီး ရင္းႏွီးေနတဲ့သူေတြနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ စကားေျပာေနသည္။ ေစာမင္းခန့္ကိုလည္း မၾကာခဏၾကည့္သည္။

ေစာမင္းခန့္က ေလွကားလက္ရန္းကို အားျပဳကိုင္ကာ ေလွကား တစ္ထစ္ခ်င္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္လာသည္။

" မင္းကအရမ္းေတာ္တာပဲ။ ေလးႏွစ္ေလာက္ အျခားေနရာမွာ သြားေနၿပီး ျပန္ေပၚလာေတာ့ ဆရာႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ မင္း ေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားခဲ့ရမွာပဲ။"

အေပၚဆုံး ေလွကားထစ္ကို ေရာက္ေတာ့ ေစာမင္းခန့္၏ နဖူးမွာ ေခြၽးစေတြ ရွိေနသည္။ ဆလိုင္းက ေစာမင္းခန့္ကို ၾကည့္လိုက္ကာ အရင္က ေဘးခန္းမွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ တစ္ေယာက္၏ စကားကို ျပန္ေျဖလိုက္သည္။

" တြန္းအားေပးတဲ့သူ ရွိလို႔ေလ။ "

ေစာမင္းခန့္က ဆလိုင္းတို႔ ေဘးမွ ျဖတ္ကာ နားေနခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ ေစာမင္းခန့္၏ အရပ္က ရွည္ေပမယ့္ အခု ပိန္လြန္းသြားတာမို႔ ပိုရွည္ေနသေယာင္ရွိသည္။ ေစာမင္းခန့္၏ ေက်ာျပင္က တကယ့္ကိုမွ ေသးေသးေလးပင္။လက္ေကာက္ဝတ္ေလးေတြကလည္း ေသးေသးေလးေတြျဖစ္သည္။ဆံပင္ေလးက အေနာက္ေလးတင္ အနည္းငယ္ရွည္ေနကာ ပါးပါးကပ္ကပ္ေလးမို႔ မ်က္ႏွာက်သြယ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးေတြရွိသည့္ ေစာမင္းခန့္နဲ႕ လိုက္ဖက္သည္။သို႔ေပမယ့္ ႏုနယ္တဲ့ ဒီလို ပုံစံေလးနဲ႕ ဆန့္က်င္စြာ ေစာမင္းခန့္၏ စိတ္ဓါတ္က မာေက်ာသည္။

" အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုမွာ ခင္ဗ်ား ခံနိုင္ရည္ ရွိဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ခင္ဗ်ားအလွည့္တုန္းကလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ငဲ့ညွာေနမွာ မဟုတ္လို႔။ "

ဆက္ရန္

Continue lendo

Você também vai gostar

အကိုက ငါ့အပေါ်အရမ်းကောင်းနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ (Complete ✅) De Doh_Clover

Diversos

678K 62.3K 143

235 Chapter

ပျိုးရန် ရှိသည့် ပန်းတစ်ပွင့် De ဇက်

Diversos

311K 28.3K 64

ကိုယ့်ရဲ့ ဖြစ်တည်မှုကို နောင်တမရ။အကြင်သူကို တစိမ့်စိမ့်မြတ်နိုးရခြင်းကိုသာ ခုံမင်သည်။ ကိုယ့္ရဲ့ ျဖစ္တည္မႈကို ေနာင္တမရ။အၾကင္သူကို တစိမ့္စိမ့္ျမတ္ႏိုးရ...

ေမာင့္လက္ယာ(မောင့်လက်ယာ){completed} De nwe

Diversos

566K 36.7K 31

story description>>>>> start-5/10/2021 end-1/1/2022

တစ်ခြား ကမ္ဘာမှာ တောင်ယာလုပ်မယ်! De Your_baobae💟

Diversos

236K 32.9K 103

အပိုင်း ပေါင်း (83) ပိုင်း ပါပါတယ်။ စာလုံးရေကတော့ လေးထောင်နှင့်အထက် ရှိပါတယ်။ သားရဲ ကမ္ဘာကို ကူးပြောင်း သွားတဲ့ ဇာတ်လမ်း ပုံစံ မျိုးပါ။ [BL] ပါ။ က...

Masterpiece ( Completed )

De TreasureHeaven

Masterpiece ( Completed )

9

Você também vai gostar