Περιμενα την Ελενη εξω απο το σχολειο. Οταν με ειδε ετρεξε χαμογελαστη και μπηκε στο αυτοκινητο.
"Γεια σου μαμα! Πηρες την δουλεια;" ρωτησε ενθουσιασμενη.
"Περιμενε ανυπομονο κοριτσι! Ναι, την πηρα την δουλεια."
"Αληθεια; μπραβο μανουλα! Χαιρομαι για σενα." Ωω το γλυκο μου!!
"Αλλα...θα πρεπει να αλλαξουμε σπιτι!"
"Να αλλαξουμε σπιτι; γιατι; Τι έχει το δικό μας;"
"Λοιπον θα στα εξηγησω ολα μολις παμε σπιτι και θα ετοιμαζουμε τα πραγματα μας." της ειπα και μου ενεψε.
Οταν φτασαμε σπιτι της εξηγησα τα παντα. Της τονισα τους δυο ορους που μου ειπε ο Αιμιλιος και συμφωνησε.
Ετοιμασαμε τις βαλιτσες μας και ξεκινησαμε την πορεια μας για μια καινουργια αρχή.
******
Παρκαρα το αμαξι μου εξω απο την πυλη. Η Ελενη ειχε ενα απορημενο υφος. Οπως εμενα την πρωτη φορα που ηρθα εγω.
"Θα ανοιξει αυτη η τεραστια πορτα και θα δεις το σπιτι μικρη." την προλαβα πριν ρωτησει. Ο Αντρεας εμφανιστηκε μπροστα μου.
"Ευτυχια ηρθες; μας ειπε ο Αιμιλιος τα ευχαριστα. Χαιρομαι για σενα. Το κοριτσακι ειναι η κορη σου σωστα;"
"Ναι! Ελενη μου αυτος ειναι ο Αντρεας."
"Γεια σου Ελενη!" την χερετησε και η Ελενη του χαμογελασε χαιρετώντας τον. Μας ανοιξε την πυλη και η Ελενη φαινοταν εντυπωσιασμενη απο το θεαμα.
Προχωρησαμε προς την εισοδο οπου μας ανοιξε ο Αιμιλιος.
"Γεια σου Αιμιλιε! Ηρθαμε!"
"Σας περιμενα! Περαστε μεσα." πηρα την Ελενη απο το χερι και τον ακολουθησαμε.
"Σας εχω ετοιμασει το δωματιο σας. Εσενα ομορφη πως σε λενε;" ρωτησε την Ελενη.
"Ελενη Παυλου" του απαντησε χαμογελαστα και συνεχισε να κοιταζει με θαυμασμο το εσωτερικο της επαυλης.
"Γιατι ειναι τοσο σκοτεινα;" ρωτησε με περιεργια η μικρη. Ειχα και εγω αυτη την απορια απο τη στιγμη που πατησα το ποδι μου εδω μεσα.
"Τωρα που ηρθατε εσεις θα ζωντανεψει!" απαντησε με μια ελπιδα στην φωνη του.
"Τι εννοεις;" ρωτησα.
"Τιποτα. Ειναι πολυ ομορφη η κορη σου!" απευθηνθηκε σε μενα ο Αιμιλιος καθως ανεβεναμε στον δευτερο οροφο. Ηταν ενας μακρυς διαδρομος γεματος πορτες.
Μας εδειξε την πορτα του δωματιου και μου εξηγησε οτι μεσα στο δικο μου δωματιο υπαρχει εσωτερικη πορτα που οδηγει στο δωματιο της Ελενης. Μας αφησε να προσαρμοστουμε στο νεο χωρο.
Το δωματιο μου ηταν πολυ ωραιο. Απλο και λυτο. Οπως ακριβως μου αρεσει. Το ιδιο και της μικρης.
Τακτοποιησα τα ρουχα μας στα ντουλαπια και προσεξα την Ελενη οπου κοιμηθηκε στο νεο κρεβατακι της. Ηταν κουρασμενη. Την σκεπασα προσεχτικα για να μην την ξυπνησω.
Βγηκα απο το δωματιο και αρχησα να κατεβενω τα πολλα σκαλοπατια. Το μονο καλο σε αυτο το σπιτι ειναι οτι θα κανουμε γυμναστικη με τοσες μεγαλες αποστασεις.
Ο Αιμιλιος με ξεναγησε σε ολο το σπιτι εκτος φυσικα τον τριτο οροφο. Ειναι απαγορευμενος!
Γνωρισα και τα υπολοιπα τεσσερα μελη του υπηρετικου. Η Αννα ειναι υπευθυνη στο πλυσταριο, φυλακας ο Αντρεας φυσικα, οπου γνωρισα. Ο Ηλιας ειναι ο μαγειρας και τελευταιος ο Στεφανος οπου ειναι υπευθυνος για τον κηπο και γενικα τον εξωτερικο χωρο. Ειναι ολοι τους πολυ συμπαθητικοι.
Ο Αιμιλιος μου ειπε να παω να ξεκουραστω γιατι αυριο θα ειναι η πρωτη μερα στη δουλεια και θα ειναι αρκετα κουραστικη μεχρι να συνηθισω.
Με αφησε μονη μου στο σαλονι. Τοσο σκοτεινα...
Δεν θα αντεξω μεσα σε ολο αυτο το μαυρο. Πηγα μπροστα απο το μεγαλυτερο παραθυρο που ηταν καλυμμενο με μια σκουροχρωμη κουρτινα. Την τραβηξα και οι αχτινες του ηλιου πλυμιρισαν τον χωρο.
"Τι κανεις εκει; Κλεισε τις αμεσως και μην τις ξανανοιξεις!" μια βαρια αντρικη φωνη με τρομαξε και γυρισα αποτομα. Γουρλωσα τα ματια μου στο θεαμα.
"Τι κανεις εσυ εδω;" με ρωτησε αγριεμενος. Αυτος που στεκεται μπροστα μου ειναι ο τυπος απο το παρκο. Δεν το πιστευω! Ποση τυχη πια!
"Λογαριασμο θα σου δωσω;"
"Θα μου δωσεις θες δεν θες. Εδω μεσα κουμαντο κανω εγω!" φωναξε και αρχησε να με πλησιαζει. Εκλεισε αποτομα την κουρτινα και ολα ξανασκοτεινιασαν. Μαλακα!
"Τι γινετε εδω; γιατι φωναζετε;" ακουσα την φωνη του Αιμιλιου και γυρισαμε και οι δυο.
"Αιμιλιε τι γυρευει αυτη σπιτι μου;"
"Σπιτι σου;" δεν γινετε! Καποιος μου κανει πλακα!...οχι;
"Αχιλλεα αυτη ειναι η νεα οικιακη βοηθος." μου εριξε ενα βλεμμα γεματο μισος και ανεβηκε τα σκαλοπατια γρηγορα.
"Ευτυχια τι γινετε εδω; γνωριζεστε;"
"Ειναι ενας αχρηστος!"
"Τι εγινε κοριτσι μου;" ρωτησε και αρχισα να του διηγουμε την ιστορια απο το παρκο.
"Ειναι ο πιο αγενης ανθρωπος που γνωριζω! Δεν θα αντεξω εδω μεσα με αυτον!"
"Κοριτσι μου εισαι δυνατη. Θα τα καταφερεις. Ετσι κι αλλιως δεν θα τον βλεπεις πολυ συχνα. Δουλευει απο το πρωι μεχρι το βραδυ."
"Ναι εχεις δικαιο!" Μουρμούρισα ζυγίζοντας τις επιλογές μου. Ποιές επιλογές μου δηλαδή, μονόδρομος είναι.
"Αντε τωρα πηγαινε ξεκουρασου και μην δινεις σημασια."
Εφτασα στο δωματιο μου και ανοιξα την πορτα αθορυβα για να μην ξυπνησω την Ελενη.
Κοιταξα εξω απ' το παραθυρο και ο ηλιος ηταν ετοιμος να χαθει. Το φεγγαρι θα επερνε την θεση του. Θαυμαζα την θεα! Η θαλασσα φαινετε τοσο ηρεμη...
Το μυαλο μου ασυναισθητα πηγε σε αυτον. Τοσο αγενης και κακοτροπος! Μα αλλο τοσο ομορφος. Μοιαζει με Ελληνα Θεο! Ειναι πολυ νεαρος για να εχει τοση εξουσια, τοσα λεφτα. Και το βλεμμα του κρυβει κατι περιεργο. Σκοτεινο. Μυστιριώδες. Οπως και η επαυλη. Που εμπλεξα Θεε μου;
Θα τα καταφερω! Πρεπει να τα καταφερω!
Έκανα ένα ζεστό μπάνιο και ξάπλωσα. Έκλεισα τα μάτια μου και μπροστά μου εμφανίστηκε η μητέρα μου.
«Οταν η ζωη σε βαζει απεναντι σε μια δυσκολη κατασταση, μην λες γιατι εμενα; απλα πες δοκιμασε με! Ο Θεος ολα τα βαρη στους δυνατους τα δινει, γιατι στους αδυναμους δεν εχει εμπιστοσυνη. Και εσυ εισαι δυνατη κοριτσι μου. Πολυ δυνατη! Κάθε εμπόδιο για καλό, μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό»
Αυτά ηταν τα τελευταια λογια της πριν την χασω.
Με αυτες τις σκεψεις με πηρε ο Μορφεας στην αγκαλια του.
Το σπιτι αυτο ειναι ενας παραδεισος μεσα σε μια κολαση...