Zawgyi
အပိုင္း (၁၇၃၆) – ဘိုးေဘးႀကီး
လက္ေထာက္ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႔ အျဖဴေရာင္အလင္းတန္း ဝင္သြားသည္ႏွင့္ သူ ခ်က္ခ်င္းပင္ အာ႐ုံခံမိသည္။ သူသည္ မွင္တက္သြားကာ ပို၍ပင္ ရႈိက္ငိုမိ သည္။ ထိုငိုသံထဲတြင္ အေစာကျဖစ္ေနေသာ ဝမ္းနည္းမႈႏွင့္ တြန႔္ဆုတ္မႈအျပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အျပစ္တင္သည့္ အရိပ္အေယာင္ရွိေနသည္။
"ဒါက... ဂိုဏ္းသခင္"
"ဂိုဏ္းသခင္ ဘာလို႔ ဒီလိုႀကီးသြားလိုက္တာလဲ"
"ဂိုဏ္းသခင္..."
အျပင္မွ လူတစ္ဖြဲ႕လိုက္ေရာက္လာရာ ရင္လင္းသည္ ေက်ာက္ခုံျမင့္ေပၚ တြင္ထိုင္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူတို႔အားလုံး ေအာ္ေျပးလာၿပီး ဒူးေထာက္လိုက္ၾကသည္။ ေက်ာက္ခန္းတြင္ ငိုသံမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္သြားေလ သည္။
"ဂိုဏ္းသခင္ ဆုံးသြားၿပီဆိုတာကို အားလုံးကို သတိေပးလိုက္ေတာ့" အႀကီးအကဲႀကီးေျပာလိုက္ရာ ခ်က္ခ်င္းပင္ လူတစ္ေယာက္သည္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေလသည္။
အားလုံးသည္ အတန္ၾကာသည္အထိ ငိုၾကသည္။ သူတို႔ စိတ္ထဲမွ ဝမ္းနည္းမႈသည္ အနည္းငယ္ သက္သာရာရသြားသည္။ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမႏိုင္ ငိုေနေသာ လက္ေထာက္ေလးကို အႀကီးအကဲႀကီးျမင္ေသာအခါ ေမးလိုက္ သည္ "ဂိုဏ္းသခင္က သက္တမ္း ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္မဟုတ္ဘူး လား ဘာလို႔႐ုတ္တရက္ႀကီး ထြက္သြားတာလဲ"
လက္ေထာက္ေလးသည္ ဝမ္းနည္းတႀကီး ပိုငိုကာ ေရ႐ြတ္လိုက္သည္ "ဆရာ... ဆရာက ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္... ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္... သူ...."
"ဘာလို႔လဲ..." အားလုံးသည္ ထိတ္လန႔္ကုန္သည္။ သူတို႔သည္ လက္ေထာက္ေလး၏ အနာဂတ္ကို မဖတ္ႏိုင္ၾကေပ။
"ဆရာက ကြၽန္ေတာ္ ေဘးဒုကၡေတြ႕မွာကို ႀကိဳျမင္ခဲ့တယ္ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕က်န္တဲ့သက္တမ္းကို ကြၽန္ေတာ့္ကံနဲ႔လဲခဲ့တာ" လက္ေထာက္ေလးသည္ ရင္လင္း၏ ေပါင္ေပၚသို႔လွဲၿပီး သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ငိုေလသည္။
သူ သေဘာက်သည့္ ယူယူသည္ ရွင္လ်က္ႏွင့္ေသသူျဖစ္ေနသည္။ သူမ ျပန္လာခ်ိန္တြင္ ဆရာမရွိေတာ့ေပ။ ဆရာသည္ သူ၏ကံတရားႏွင့္ လဲလွယ္ၿပီး ေသရန္ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခိုက္တြင္ သူ႔စိတ္ထဲမွ ခံစားခ်က္ကို မည္သို႔ေဖာ္ျပရမည္ကို မသိေတာ့ေပ။ သူသည္ နာက်င္မႈကိုခံစားရသည္။ အရမ္းကို နာက်င္တာပဲ...
အႀကီးအကဲႀကီးႏွင့္ တျခားသူမ်ားသည္ အံ့ဩကုန္ၾကသည္။ ရင္လင္း သည္ လက္ေထာက္ေလး၏ ကံၾကမၼာအတြက္ အသက္ကိုပါလဲသြားလိမ့္မည္ဟု သူတို႔ထင္မထားၾကေပ။
ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဘာေျပာႏိုင္မွာလဲ။ လက္ေထာက္ေလးကို အျပစ္တင္မွာ လား။ မဟုတ္ဘူး ဒါက ရင္လင္းခ်ထားတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပဲ။
သူ႔လက္မွ လက္စြပ္ကို အႀကီးအကဲႀကီးျမင္ေသာအခါ ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္ "ဂိုဏ္းသခင္က မင္းကိုလက္စြပ္ေပးခဲ့မွေတာ့ မင္းက သူေတာ္စင္ဂိုဏ္းရဲ႕ ဂိုဏ္း သခင္အသစ္ျဖစ္သြားၿပီ ဂိုဏ္းသခင္က မင္းကိုလုပ္ေပးခဲ့တာနဲ႔တန္ေအာင္ ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္"
လက္ေထာက္ေလး ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"ေနာက္ဆိုရင္ ငါတို႔ မင္းကို ေထာက္ပံ့ေပးပါမယ္ အခု မင္းပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး ဂိုဏ္းသခင္ရဲ႕ ဈာပနကို လုပ္ေပးပါ" အႀကီးအကဲႀကီး ေျပာလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ အႀကီးအကဲႀကီး" လက္ေထာက္ေလးသည္ ေက်ာက္ခုံျမင့္မွ ဆင္းလာၿပီး မ်က္ႏွာမွ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္လိုက္သည္။ သူ ဘယ္ဘက္ကို သုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ညာဘက္မွ ျပန္စီးက်လာျပန္သည္။
အႀကီးအကဲႀကီးတို႔သည္ သူ႔ကို ထိုပုံစံအတိုင္းျမင္ရေသာအခါ ပခုံးကို ပုတ္လိုက္သည္ "မင္း ဒီမွာဂိုဏ္းသခင္ကို အရင္အေဖာ္ျပဳေပးလိုက္ပါ က်န္တဲ့ လူေတြ အရင္သြားၿပီး စီစဥ္ထားလိုက္မယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အႀကီးအကဲႀကီး" လက္ေထာက္ေလးသည္ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာလိုက္သည္။
သူ၏ လက္ရွိစိတ္အေျခအေနႏွင့္ဆိုလွ်င္ အားလုံးကို မ်က္ႏွာျပရန္ မသင့္ေတာ္ေပ
အႀကီးအကဲႀကီးႏွင့္ တျခားသူမ်ား ထြက္သြားၾကသည္။။ လက္ေထာက္ ေလးသည္ ရင္လင္း၏ အိပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္ရည္ မ်ားသည္ မ်က္လုံးထဲမွ ထြက္လာျပန္သည္။
ဆရာ...
မၾကာမီတြင္ ရင္လင္း၏ ေသဆုံးမႈသခင္းသည္ တိုင္းျပည္တစ္ခုလုံးတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ အတြင္းပိုင္းမွလူမ်ား ထိတ္လန႔္ကုန္သည္။ သူသည္ သူေတာ္စင္ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ လာစဥ္ကပင္ အေကာင္းႀကီးရွိေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ ရက္ နည္းနည္းပဲရွိေသးတာကို ဘယ္လိုမ်ားဆုံးသြားခဲ့တာလဲ။
မည္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ပင္ျဖစ္ေစ ရင္လင္း၏ ေသဆုံးမႈသည္ လူသားထု ႀကီးအတြက္ ဆုံးရႈံးမႈႀကီးတစ္ခုလို အားလုံးခံစားရေလသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေထာက္ေလး၏ အရည္အခ်င္းသည္ ရင္လင္းထက္ သာလြန္သည္ဟု သိလိုက္ခ်ိန္တြင္ အားလုံး၏ စိတ္ထဲတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနေသာ လူမ်ားသည္ သူေတာ္စင္ဂိုဏ္းသို႔ အဆက္မျပတ္ ေရာက္လာၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ရင္လင္းကို ေျမႀကီးထဲတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံၿပီးျဖစ္ရာ မေႏွာင့္ယွက္ရန္ ေျပာထားသျဖင့္ မည္သူမွ သူေတာ္စင္ဂိုဏ္းတံခါးသို႔မဝင္ႏိုင္ၾကေပ။ အခ်ိန္ ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးေနာက္ သူတို႔သည္ လက္ေဆာင္မ်ားထားသြားၾက ေလသည္။
ရွီမာမ်ိဳးႏြယ္မွ ထိုသတင္းရခ်ိန္တြင္ ရွားေက်ာင္ထ်န္တို႔အဖြဲ႕ကို ဧည့္ခံေန သည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ရွားေက်ာင္ထ်န္တို႔သည္ ေနာက္ဆုံးမွပင္ ထိုေန႔က ရွီမာယူယူ ေတြ႕ႀကဳံလိုက္ရသည့္အရာကို သိသြားၾကသည္။ ရင္လင္းတို႔သည္ ေသဆုံးသြားေသာ ရွီမာယူယူကို ျပန္ကယ္ခဲ့ၾကသည္။ သူ ေသဆုံးသြားသည့္ အေၾကာင္းကို ၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ ရွီမာယူယူႏွင့္ ဝူလင္းယူတို႔အတြက္ သူ၏ ေနာက္ဆုံး ေဟာကိန္းကို အမွတ္ရမိၾကသည္။ သူတို႔သည္ အလြန္ပင္ စိတ္ လႈပ္ရွားမိသည္။
"အေကာင္းဆုံးလက္ေဆာင္ေတြ ျပင္ထားလိုက္ေတာ့ ငါတို႔ ကိုယ္တိုင္ သြားၿပီး ဝမ္းနည္းေၾကာင္းသဝဏ္လႊာပို႔မယ္" ရွီမာက်ိယြမ္ ေၾကညာလိုက္ သည္။
"က်ဳပ္တို႔လည္း လိုက္မယ္" ရွားေက်ာင္ထ်န္ ေျပာလိုက္သည္
သူတို႔သည္ ထိုေန႔က အျဖစ္အပ်က္ကို ရွီမာမ်ိဳးႏြယ္ကို ေျပာျပရန္ႏွင့္ လုပ္ေပးႏိုင္သည့္အရာ ရွိမလားဟု ၾကည့္ရန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အခု သူတို႔ သည္ ေဆးၫႊန္းရထားၿပီျဖစ္ရာ ေဆးပင္မ်ားရွာသည့္ အဓိကတာဝန္ကို ယူ လိုက္ၾကသည္။
မၾကာခင္တြင္ သူတို႔သည္ သူေတာ္စင္ဂိုဏ္းသို႔အတူသြားၾကရာ ဂိတ္ တံခါးအတြင္းသို႔ ဝင္ရေသာ တစ္ဖြဲ႕သာျဖစ္ခဲ့သည္။
....
နာက်င္မႈ...
အဆုံးမရွိေသာ အေမွာင္ထုထဲမွ အလင္းတန္းတစ္ခုသည္ ေတာက္ပလာ သည္။ အရႈပ္အေထြးမ်ားၾကားထဲသို႔ ေန႔အလင္းဝင္ေရာက္လာသကဲ့သို႔ ၾကည္လင္လာသည္။
နာက်င္မႈလား...
သူမ ေသသြားတာမဟုတ္ဘူးလား။ ဘာလို႔ နာက်င္မႈကိုခံစားေနရတာ လဲ။
သူမ၏ အံ့ဖြယ္အသိစိတ္သည္ တျဖည္းျဖည္းျပန္ရလာကာ အနည္းငယ္ ျပန္ေကာင္းလာသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္ေအာင္ ပိတ္ထားေသာ မ်က္လုံးမ်ား တျဖည္းျဖည္းပြင့္လာသည္။
ေမွာင္ေနတုန္းပဲ....
"ငါ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ တေစၦမ်ိဳးႏြယ္လား"
သူမ သူေတာ္စင္ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ျဖစ္ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မွတ္မိ သည္။ ရလဒ္မွာ သူမ ခႏၶာကိုယ္ ေပါက္ကြဲခဲ့သည္။ သူမ အသိစိတ္ လုံးဝ မေပ်ာက္ကြယ္ခင္တြင္ ဝူလင္းယူကို ေတြ႕လိုက္ရသလိုပင္။
သူ သူမကို ကယ္ခဲ့တာလား။
"ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ ငါ့ခႏၶာကိုယ္က ေပါက္ကြဲသြားခဲ့ၿပီ သူ ေပၚ လာေတာ့ ငါေသသြားၿပီးၿပီပဲ သူ ဘယ္လိုလုပ္ ငါ့ကိုကယ္မွာလဲ" သူမသည္ သူမကိုယ္သူမ ရယ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မွင္တက္မိသြားျပန္သည္။
သူမ ေသသြားၿပီ။ သူမ ဝိညာဥ္က တေစၦေလာကကို ေရာက္သြားသင့္တာ ေလ။ ဒါေပမဲ့ ဝိညာဥ္မွာ မွတ္ဉာဏ္မရွိရင္ အကုန္လုံးက အသစ္ျဖစ္ေနမွာေလ။ ဒါေပမဲ့ ဘာလို႔ သူမက ဒီဘဝက မွတ္ဉာဏ္ေတြရွိေနတာလဲ။
သူမ လက္ကိုလႈပ္ၿပီး ေရွ႕သို႔လႈပ္ခါၾကည့္သည္။ အမွန္တကယ္ပင္ ထိုးေဖာက္ျမင္ေနရသည္မွာ ဝိညာဥ္တစ္ခုသာျဖစ္သည္ကို ၫႊန္ျပေနသည္။
ဒါေပမဲ့ မွတ္ဉာဏ္ေတြ ဘာလို႔ရွိေသးတာလဲ။
"ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏိုးလာၿပီပဲ" သူမ နားထဲသို႔ အသံတစ္သံတိုးဝင္လာ သည္။ သူမ အလန႔္တၾကား ထိုင္မိသည္။
"အာ..."
သူမ၏ ႐ုတ္တရက္ဆန္ေသာ အျပဳအမူေၾကာင့္ ဝိညာဥ္တစ္ခုလုံးမွ နာက်င္မႈကို ခံစားလိုက္ရသည္။
"မင္းဝိညာဥ္က ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ထိခိုက္သြားတယ္၊ မင္း ၂ ႏွစ္ေလာက္ နားရင္ေတာင္ ၿငိမ္မွာမဟုတ္ဘူး" အသံထပ္ေပၚလာျပန္သည္။
"ရွင္လား" ရွီမာယူယူသည္ ထိုအသံကိုမွတ္မိသည္။ သူမ တစ္ခါသာ ၾကားဖူးေသာအသံျဖစ္ေသာ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ေပ။ သူမသည္ ေမွာင္မည္းေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္သည္ "ကြၽန္မက ရင္လင္းတိုင္းျပည္မွာလား"
"မင္း ငါ့ကိုမွတ္မိေသးတာပဲ"
"ဟုတ္တယ္ ရွင္က နဂါးတန္ျပန္ေတာင္မွာ ဖိႏွိပ္ခံထားရတဲ့သူပဲ ရွင္ ကြၽန္မကို ကယ္လိုက္တာလား"
"ဟုတ္လည္းဟုတ္တယ္ မဟုတ္လည္းမဟုတ္ဘူး" အသံမွ ျပန္ေျဖေလ သည္ "မင္းသာ ဝိညာဥ္သစ္ပင္ရဲ႕ အဆီအႏွစ္ကိုႀကိဳမစားထားရင္ မင္း ခႏၶာ ကိုယ္ေပါက္ကြဲတုန္းက ဝိညာဥ္ပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ ငါ မင္းရဲ႕ ဝိညာဥ္ကို ၂ ႏွစ္လုံး အာဟာရျဖည့္လာတာ"
"၂ ႏွစ္ ၂ ႏွစ္ေတာင္ၾကာသြားၿပီလား" သူမ ေရ႐ြတ္လိုက္သည္ "ကြၽန္မ ေသသြားတာကို သူတို႔သိရင္ ဘယ္လိုေတြျဖစ္မလဲမသိဘူး"
သူမ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး အသံလာရာဆီသို႔ ဦးၫႊတ္လိုက္သည္ "အသက္ ကယ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကြၽန္မရွင့္ကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ"
"ငါ့ကို ဘိုးေဘးႀကီးလို႔ေခၚလို႔ရပါတယ္"
"ဘိုးေဘးႀကီးဟုတ္လား ရွင္က ကြၽန္မရဲ႕ဘိုးေဘးလား" ရွီမာယူယူ သိခ်င္ စိတ္ျဖင့္ေမးလိုက္သည္။
သူမ နဂါးတန္ျပန္ေတာင္ေျခတြင္ရွိစဥ္က သူမ သူ႔ကိုမသိေသာ္လည္း ထိုလူသည္ သူမကို ရင္းႏွီးသလိုခံစားရသည္ သို႔ေသာ္ သူသည္ အစကပင္ ထူးဆန္းတာေျပာခဲ့သျဖင့္ သူမ ဤသို႔မွန္းဆမိျခင္းျဖစ္သည္။
"ဟုတ္တယ္" ဘိုးေဘးႀကီး ေျပာလိုက္သည္။
"ဘိုးေဘးႀကီး ကြၽန္မခႏၶာကိုယ္က ေပါက္ကြဲသြားတယ္လို႔ အခုေလးတင္ ေျပာလိုက္တာေနာ္ ကြၽန္မေသသြားတာလား ဘာလို႔ အရင္ဘဝက အျဖစ္ေတြ ကိုမွတ္မိေနေသးတာလဲ" ရွီမာယူယူ ေမးလိုက္သည္။
"မင္းခႏၶာကိုယ္က အစကတည္းက ေသၿပီးသားပဲ ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ႕ ကံတရားကို ေျပာင္းလဲေပးမယ့္သူက မင္းကိုကယ္လိုက္တာပဲ အခု မင္းက အသက္မွ်င္းမွ်င္းပဲက်န္ေတာ့တာ အဲေတာ့ မေသေသးဘူး၊ မင္းက တေစၦ လုံးလုံးလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး မင္းက ခႏၶာကိုယ္ကေန ထြက္သြားတဲ့ ဝိညာဥ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္ အဲဒါေၾကာင့္ မေသခင္က အျဖစ္ေတြကိုမွတ္မိေနတာပဲ"
"ဒါဆိုရင္ ကြၽန္မကဘာလို႔ဒီကို ေရာက္လာတာလဲ"
Unicode
အပိုင်း (၁၇၃၆) – ဘိုးဘေးကြီး
လက်ထောက်ခန္ဓာကိုယ်ထဲသို့ အဖြူရောင်အလင်းတန်း ဝင်သွားသည်နှင့် သူ ချက်ချင်းပင် အာရုံခံမိသည်။ သူသည် မှင်တက်သွားကာ ပို၍ပင် ရှိုက်ငိုမိ သည်။ ထိုငိုသံထဲတွင် အစောကဖြစ်နေသော ဝမ်းနည်းမှုနှင့် တွန့်ဆုတ်မှုအပြင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်အပြစ်တင်သည့် အရိပ်အယောင်ရှိနေသည်။
"ဒါက... ဂိုဏ်းသခင်"
"ဂိုဏ်းသခင် ဘာလို့ ဒီလိုကြီးသွားလိုက်တာလဲ"
"ဂိုဏ်းသခင်..."
အပြင်မှ လူတစ်ဖွဲ့လိုက်ရောက်လာရာ ရင်လင်းသည် ကျောက်ခုံမြင့်ပေါ် တွင်ထိုင်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူတို့အားလုံး အော်ပြေးလာပြီး ဒူးထောက်လိုက်ကြသည်။ ကျောက်ခန်းတွင် ငိုသံများဖြင့် ပြည့်နှက်သွားလေ သည်။
"ဂိုဏ်းသခင် ဆုံးသွားပြီဆိုတာကို အားလုံးကို သတိပေးလိုက်တော့" အကြီးအကဲကြီးပြောလိုက်ရာ ချက်ချင်းပင် လူတစ်ယောက်သည် အခန်းထဲမှ ထွက်သွားလေသည်။
အားလုံးသည် အတန်ကြာသည်အထိ ငိုကြသည်။ သူတို့ စိတ်ထဲမှ ဝမ်းနည်းမှုသည် အနည်းငယ် သက်သာရာရသွားသည်။ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမနိုင် ငိုနေသော လက်ထောက်လေးကို အကြီးအကဲကြီးမြင်သောအခါ မေးလိုက် သည် "ဂိုဏ်းသခင်က သက်တမ်း နှစ်တွေအများကြီးကျန်သေးတယ်မဟုတ်ဘူး လား ဘာလို့ရုတ်တရက်ကြီး ထွက်သွားတာလဲ"
လက်ထောက်လေးသည် ဝမ်းနည်းတကြီး ပိုငိုကာ ရေရွတ်လိုက်သည် "ဆရာ... ဆရာက ကျွန်တော့်ကြောင့်... ကျွန်တော့်ကြောင့်... သူ...."
"ဘာလို့လဲ..." အားလုံးသည် ထိတ်လန့်ကုန်သည်။ သူတို့သည် လက်ထောက်လေး၏ အနာဂတ်ကို မဖတ်နိုင်ကြပေ။
"ဆရာက ကျွန်တော် ဘေးဒုက္ခတွေ့မှာကို ကြိုမြင်ခဲ့တယ် အဲဒါကြောင့် သူ့ရဲ့ကျန်တဲ့သက်တမ်းကို ကျွန်တော့်ကံနဲ့လဲခဲ့တာ" လက်ထောက်လေးသည် ရင်လင်း၏ ပေါင်ပေါ်သို့လှဲပြီး သိမ့်သိမ့်တုန်အောင်ငိုလေသည်။
သူ သဘောကျသည့် ယူယူသည် ရှင်လျက်နှင့်သေသူဖြစ်နေသည်။ သူမ ပြန်လာချိန်တွင် ဆရာမရှိတော့ပေ။ ဆရာသည် သူ၏ကံတရားနှင့် လဲလှယ်ပြီး သေရန်ရွေးချယ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအခိုက်တွင် သူ့စိတ်ထဲမှ ခံစားချက်ကို မည်သို့ဖော်ပြရမည်ကို မသိတော့ပေ။ သူသည် နာကျင်မှုကိုခံစားရသည်။ အရမ်းကို နာကျင်တာပဲ...
အကြီးအကဲကြီးနှင့် တခြားသူများသည် အံ့ဩကုန်ကြသည်။ ရင်လင်း သည် လက်ထောက်လေး၏ ကံကြမ္မာအတွက် အသက်ကိုပါလဲသွားလိမ့်မည်ဟု သူတို့ထင်မထားကြပေ။
ဒါပေမဲ့ သူတို့ဘာပြောနိုင်မှာလဲ။ လက်ထောက်လေးကို အပြစ်တင်မှာ လား။ မဟုတ်ဘူး ဒါက ရင်လင်းချထားတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ပဲ။
သူ့လက်မှ လက်စွပ်ကို အကြီးအကဲကြီးမြင်သောအခါ နှစ်သိမ့်လိုက်သည် "ဂိုဏ်းသခင်က မင်းကိုလက်စွပ်ပေးခဲ့မှတော့ မင်းက သူတော်စင်ဂိုဏ်းရဲ့ ဂိုဏ်း သခင်အသစ်ဖြစ်သွားပြီ ဂိုဏ်းသခင်က မင်းကိုလုပ်ပေးခဲ့တာနဲ့တန်အောင် လျှောက်လှမ်းရမယ်"
လက်ထောက်လေး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"နောက်ဆိုရင် ငါတို့ မင်းကို ထောက်ပံ့ပေးပါမယ် အခု မင်းပဲ ဦးဆောင်ပြီး ဂိုဏ်းသခင်ရဲ့ ဈာပနကို လုပ်ပေးပါ" အကြီးအကဲကြီး ပြောလိုက်သည်။
"ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ် အကြီးအကဲကြီး" လက်ထောက်လေးသည် ကျောက်ခုံမြင့်မှ ဆင်းလာပြီး မျက်နှာမှ မျက်ရည်များကို သုတ်လိုက်သည်။ သူ ဘယ်ဘက်ကို သုတ်လိုက်သည်နှင့် ညာဘက်မှ ပြန်စီးကျလာပြန်သည်။
အကြီးအကဲကြီးတို့သည် သူ့ကို ထိုပုံစံအတိုင်းမြင်ရသောအခါ ပခုံးကို ပုတ်လိုက်သည် "မင်း ဒီမှာဂိုဏ်းသခင်ကို အရင်အဖော်ပြုပေးလိုက်ပါ ကျန်တဲ့ လူတွေ အရင်သွားပြီး စီစဉ်ထားလိုက်မယ်"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အကြီးအကဲကြီး" လက်ထောက်လေးသည် ကျေးဇူးတင်စကား ပြောလိုက်သည်။
သူ၏ လက်ရှိစိတ်အခြေအနေနှင့်ဆိုလျှင် အားလုံးကို မျက်နှာပြရန် မသင့်တော်ပေ
အကြီးအကဲကြီးနှင့် တခြားသူများ ထွက်သွားကြသည်။။ လက်ထောက် လေးသည် ရင်လင်း၏ အိပ်နေသော မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်သည်။ မျက်ရည် များသည် မျက်လုံးထဲမှ ထွက်လာပြန်သည်။
ဆရာ...
မကြာမီတွင် ရင်လင်း၏ သေဆုံးမှုသခင်းသည် တိုင်းပြည်တစ်ခုလုံးတွင် ပျံ့နှံ့သွားသည်။ အတွင်းပိုင်းမှလူများ ထိတ်လန့်ကုန်သည်။ သူသည် သူတော်စင်မြို့တော်သို့ လာစဉ်ကပင် အကောင်းကြီးရှိသေးသည်။ ဒါပေမဲ့ ရက် နည်းနည်းပဲရှိသေးတာကို ဘယ်လိုများဆုံးသွားခဲ့တာလဲ။
မည်သည့်အကြောင်းနှင့်ပင်ဖြစ်စေ ရင်လင်း၏ သေဆုံးမှုသည် လူသားထု ကြီးအတွက် ဆုံးရှုံးမှုကြီးတစ်ခုလို အားလုံးခံစားရလေသည်။ သို့သော် လက်ထောက်လေး၏ အရည်အချင်းသည် ရင်လင်းထက် သာလွန်သည်ဟု သိလိုက်ချိန်တွင် အားလုံး၏ စိတ်ထဲတွင် မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေသော လူများသည် သူတော်စင်ဂိုဏ်းသို့ အဆက်မပြတ် ရောက်လာကြသည်။
သို့သော် ရင်လင်းကို မြေကြီးထဲတွင် မြှုပ်နှံပြီးဖြစ်ရာ မနှောင့်ယှက်ရန် ပြောထားသဖြင့် မည်သူမှ သူတော်စင်ဂိုဏ်းတံခါးသို့မဝင်နိုင်ကြပေ။ အချိန် ကြာမြင့်စွာ စောင့်ဆိုင်းပြီးနောက် သူတို့သည် လက်ဆောင်များထားသွားကြ လေသည်။
ရှီမာမျိုးနွယ်မှ ထိုသတင်းရချိန်တွင် ရှားကျောင်ထျန်တို့အဖွဲ့ကို ဧည့်ခံနေ သည့်အချိန်ဖြစ်သည်။ ရှားကျောင်ထျန်တို့သည် နောက်ဆုံးမှပင် ထိုနေ့က ရှီမာယူယူ တွေ့ကြုံလိုက်ရသည့်အရာကို သိသွားကြသည်။ ရင်လင်းတို့သည် သေဆုံးသွားသော ရှီမာယူယူကို ပြန်ကယ်ခဲ့ကြသည်။ သူ သေဆုံးသွားသည့် အကြောင်းကို ကြားလိုက်ချိန်တွင် ရှီမာယူယူနှင့် ဝူလင်းယူတို့အတွက် သူ၏ နောက်ဆုံး ဟောကိန်းကို အမှတ်ရမိကြသည်။ သူတို့သည် အလွန်ပင် စိတ် လှုပ်ရှားမိသည်။
"အကောင်းဆုံးလက်ဆောင်တွေ ပြင်ထားလိုက်တော့ ငါတို့ ကိုယ်တိုင် သွားပြီး ဝမ်းနည်းကြောင်းသဝဏ်လွှာပို့မယ်" ရှီမာကျိယွမ် ကြေညာလိုက် သည်။
"ကျုပ်တို့လည်း လိုက်မယ်" ရှားကျောင်ထျန် ပြောလိုက်သည်
သူတို့သည် ထိုနေ့က အဖြစ်အပျက်ကို ရှီမာမျိုးနွယ်ကို ပြောပြရန်နှင့် လုပ်ပေးနိုင်သည့်အရာ ရှိမလားဟု ကြည့်ရန်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အခု သူတို့ သည် ဆေးညွှန်းရထားပြီဖြစ်ရာ ဆေးပင်များရှာသည့် အဓိကတာဝန်ကို ယူ လိုက်ကြသည်။
မကြာခင်တွင် သူတို့သည် သူတော်စင်ဂိုဏ်းသို့အတူသွားကြရာ ဂိတ် တံခါးအတွင်းသို့ ဝင်ရသော တစ်ဖွဲ့သာဖြစ်ခဲ့သည်။
....
နာကျင်မှု...
အဆုံးမရှိသော အမှောင်ထုထဲမှ အလင်းတန်းတစ်ခုသည် တောက်ပလာ သည်။ အရှုပ်အထွေးများကြားထဲသို့ နေ့အလင်းဝင်ရောက်လာသကဲ့သို့ ကြည်လင်လာသည်။
နာကျင်မှုလား...
သူမ သေသွားတာမဟုတ်ဘူးလား။ ဘာလို့ နာကျင်မှုကိုခံစားနေရတာ လဲ။
သူမ၏ အံ့ဖွယ်အသိစိတ်သည် တဖြည်းဖြည်းပြန်ရလာကာ အနည်းငယ် ပြန်ကောင်းလာသည်။ နောက်ဆုံးတွင် အချိန်ကြာမြင့်အောင် ပိတ်ထားသော မျက်လုံးများ တဖြည်းဖြည်းပွင့်လာသည်။
မှောင်နေတုန်းပဲ....
"ငါ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ တစ္ဆေမျိုးနွယ်လား"
သူမ သူတော်စင်မြို့တော်တွင် ဖြစ်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်များကို မှတ်မိ သည်။ ရလဒ်မှာ သူမ ခန္ဓာကိုယ် ပေါက်ကွဲခဲ့သည်။ သူမ အသိစိတ် လုံးဝ မပျောက်ကွယ်ခင်တွင် ဝူလင်းယူကို တွေ့လိုက်ရသလိုပင်။
သူ သူမကို ကယ်ခဲ့တာလား။
"ဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်နိုင်မှာလဲ ငါ့ခန္ဓာကိုယ်က ပေါက်ကွဲသွားခဲ့ပြီ သူ ပေါ် လာတော့ ငါသေသွားပြီးပြီပဲ သူ ဘယ်လိုလုပ် ငါ့ကိုကယ်မှာလဲ" သူမသည် သူမကိုယ်သူမ ရယ်လိုက်သည်။ သို့သော် မှင်တက်မိသွားပြန်သည်။
သူမ သေသွားပြီ။ သူမ ဝိညာဉ်က တစ္ဆေလောကကို ရောက်သွားသင့်တာ လေ။ ဒါပေမဲ့ ဝိညာဉ်မှာ မှတ်ဉာဏ်မရှိရင် အကုန်လုံးက အသစ်ဖြစ်နေမှာလေ။ ဒါပေမဲ့ ဘာလို့ သူမက ဒီဘဝက မှတ်ဉာဏ်တွေရှိနေတာလဲ။
သူမ လက်ကိုလှုပ်ပြီး ရှေ့သို့လှုပ်ခါကြည့်သည်။ အမှန်တကယ်ပင် ထိုးဖောက်မြင်နေရသည်မှာ ဝိညာဉ်တစ်ခုသာဖြစ်သည်ကို ညွှန်ပြနေသည်။
ဒါပေမဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေ ဘာလို့ရှိသေးတာလဲ။
"နောက်ဆုံးတော့ နိုးလာပြီပဲ" သူမ နားထဲသို့ အသံတစ်သံတိုးဝင်လာ သည်။ သူမ အလန့်တကြား ထိုင်မိသည်။
"အာ..."
သူမ၏ ရုတ်တရက်ဆန်သော အပြုအမူကြောင့် ဝိညာဉ်တစ်ခုလုံးမှ နာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။
"မင်းဝိညာဉ်က ပေါက်ကွဲမှုကြောင့် ထိခိုက်သွားတယ်၊ မင်း ၂ နှစ်လောက် နားရင်တောင် ငြိမ်မှာမဟုတ်ဘူး" အသံထပ်ပေါ်လာပြန်သည်။
"ရှင်လား" ရှီမာယူယူသည် ထိုအသံကိုမှတ်မိသည်။ သူမ တစ်ခါသာ ကြားဖူးသောအသံဖြစ်သော်လည်း ဘယ်တော့မှမမေ့ပေ။ သူမသည် မှောင်မည်းနေသော ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်ပြီး မေးလိုက်သည် "ကျွန်မက ရင်လင်းတိုင်းပြည်မှာလား"
"မင်း ငါ့ကိုမှတ်မိသေးတာပဲ"
"ဟုတ်တယ် ရှင်က နဂါးတန်ပြန်တောင်မှာ ဖိနှိပ်ခံထားရတဲ့သူပဲ ရှင် ကျွန်မကို ကယ်လိုက်တာလား"
"ဟုတ်လည်းဟုတ်တယ် မဟုတ်လည်းမဟုတ်ဘူး" အသံမှ ပြန်ဖြေလေ သည် "မင်းသာ ဝိညာဉ်သစ်ပင်ရဲ့ အဆီအနှစ်ကိုကြိုမစားထားရင် မင်း ခန္ဓာ ကိုယ်ပေါက်ကွဲတုန်းက ဝိညာဉ်ပါ ပျောက်ကွယ်သွားမှာ ငါ မင်းရဲ့ ဝိညာဉ်ကို ၂ နှစ်လုံး အာဟာရဖြည့်လာတာ"
"၂ နှစ် ၂ နှစ်တောင်ကြာသွားပြီလား" သူမ ရေရွတ်လိုက်သည် "ကျွန်မ သေသွားတာကို သူတို့သိရင် ဘယ်လိုတွေဖြစ်မလဲမသိဘူး"
သူမ မတ်တတ်ရပ်ပြီး အသံလာရာဆီသို့ ဦးညွှတ်လိုက်သည် "အသက် ကယ်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကျွန်မရှင့်ကို ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ"
"ငါ့ကို ဘိုးဘေးကြီးလို့ခေါ်လို့ရပါတယ်"
"ဘိုးဘေးကြီးဟုတ်လား ရှင်က ကျွန်မရဲ့ဘိုးဘေးလား" ရှီမာယူယူ သိချင် စိတ်ဖြင့်မေးလိုက်သည်။
သူမ နဂါးတန်ပြန်တောင်ခြေတွင်ရှိစဉ်က သူမ သူ့ကိုမသိသော်လည်း ထိုလူသည် သူမကို ရင်းနှီးသလိုခံစားရသည် သို့သော် သူသည် အစကပင် ထူးဆန်းတာပြောခဲ့သဖြင့် သူမ ဤသို့မှန်းဆမိခြင်းဖြစ်သည်။
"ဟုတ်တယ်" ဘိုးဘေးကြီး ပြောလိုက်သည်။
"ဘိုးဘေးကြီး ကျွန်မခန္ဓာကိုယ်က ပေါက်ကွဲသွားတယ်လို့ အခုလေးတင် ပြောလိုက်တာနော် ကျွန်မသေသွားတာလား ဘာလို့ အရင်ဘဝက အဖြစ်တွေ ကိုမှတ်မိနေသေးတာလဲ" ရှီမာယူယူ မေးလိုက်သည်။
"မင်းခန္ဓာကိုယ်က အစကတည်းက သေပြီးသားပဲ ဒါပေမဲ့ မင်းရဲ့ ကံတရားကို ပြောင်းလဲပေးမယ့်သူက မင်းကိုကယ်လိုက်တာပဲ အခု မင်းက အသက်မျှင်းမျှင်းပဲကျန်တော့တာ အဲတော့ မသေသေးဘူး၊ မင်းက တစ္ဆေ လုံးလုံးလည်းမဟုတ်ပြန်ဘူး မင်းက ခန္ဓာကိုယ်ကနေ ထွက်သွားတဲ့ ဝိညာဉ်လို့ ပြောလို့ရတယ် အဲဒါကြောင့် မသေခင်က အဖြစ်တွေကိုမှတ်မိနေတာပဲ"
"ဒါဆိုရင် ကျွန်မကဘာလို့ဒီကို ရောက်လာတာလဲ"