Selamlaarr!!
Bölüme geçmeden önce oy verirseniz sevinirim.
Keyifli okumalar<3
"Hayır ben anlamıyorum ki seni. Abini tek bırakıp gitmeye vicdanın nasıl el verdi?"
"Abi bir şey sormak istiyorum, sadece soruyorum bak. Biraz abartıyor olabilir misin?"
"Bak abiye saygısı da kalmamış. Yakında evden de atarsın sen beni."
"Abi saçmalamaya ya. Alt tarafı birkaç saat yanında değildim."
"Evet benim yanımda değildin. Ama Mirza olacak o gerzeğin yanındaydın."
"Mirza'yı mı kıskanıyorsun sen?"
"Hayır ben sadece kardeşimi kıskanıyorum. Ne tesadüf kardeşim de Mirza'ya aşık. İkiniz tek bir yerlerde bulunamazsınız!"
"Tabii abicim öyledir."
"Birazdan bir arkadaşım gelecek."
"Hangi arkadaşın?"
"Gökhan Karademir."
Gökhan Karademir, bu ismi zihnimin derinliklerinde bulmaya çalıştım ama tanıdık gelmiyordu.
"Kim bu abi?"
"Gelince görürsün işte Mila."
"İyi. Zaten bugün Adev de geliyor. Aramıştı beni de söylemeyi unuttum sana."
"Gelsin bakalım uzun zamandır görmüyorduk."
Abim eline telefonunu alınca bende odada ki banyoya girdim ve saçımı, kıyafetlerimi düzeltmeye çalıştım. 2 gündür eve uğramıyordum ve aynada gördüğüm kişi Mila'ya hiç benzemiyordu. Banyonun kapısından kafamı uzatıp "Eve gidip gelsem olur mu?" diye sordum. Duş alıp gelsem bence sorun olmazdı.
"Neden?"
"Abi saçımı falan görmüyor musun, hemen duş alıp gelicem."
"Mirza'yı alıyorum seni götürüp getirsin."
"Saçmalama bence abi. Çocuk şoförümüz değil bizim, senin askerin."
"Evde boş boş oturuyordur o bir şey olmaz."
"Arama gelemez."
"Niye gelemiyormuş?"
"Abisi gelmiş bırak da vakit geçirsinler."
"Senin bunu nereden öğrendiğini es geçiyorum, kurcalarsam o gerzeği pataklarım."
Kötü kadın gülüşümü atıp banyodan tamamen çıktım ve koltuğun üzerindeki çantamı aldım.
"Anahtarlar nerede abicim?"
"Masanın üzerinde." Masanın üzerinde olan anahtarları alıp kapıdan çıkıyorken abimin ismimi seslenmesiyle omzumun üzerinden ona doğru baktım.
"Yolda giderken babamı da arar mısın?" Cevap vermeden sadece kafamı sallayıp kapıyı kapattım ve hızlı adımlarla hastaneden çıkıp arabaya bindim.
Babam birkaç gündür kendisine bir bahane bulup ortadan kayboluyordu ve biz aramasak kendisinin nerede olduğunu söylemiyordu, sürekli ya askeriyeye gidiyordu ya da hava almak için dışarı çıkıyorum deyip ayrılıyordu yanımızdan. Babam aslında hep böyleydi sır gibi bir adamdı, bizimle fazla bir şey paylaşmazdı, bunu birazda yaptığı mesleğe bağlıyordum sonuçta askerlik kolay bir iş değildi. Askeriyede olanları bana anlatmazlardı sadece komik bir an yaşadıkları gün akşam yemeğinde konuşurduk onun haricinde haberim olmazdı.
Arabayı çalıştırıp hastaneden çıkarken telefonumu alıp babamı aradım ve açmasını bekledim, ilk aradığımda uzun bir süre beklememe rağmen açmamıştı. Kapatıp tekrar aradım ve bu defa çok bekletmeden açtı.
"Efendim kızım?"
"Ne yapıyorsun baba?"
"Birkaç evrak işi olduğu için askeriyeye geçmiştim onları hallediyorum, sen? Abin nasıl, iyi mi?"
"Abim iyi. Ben yarım saatliğine eve geçiyorum sonra tekrar hastaneye gidicem. Birde bugün Adev geliyor abimi görmeye."
"Geldiği zaman bana da haber ver de gitmeden göreyim."
"Tamamdır baba. Hadi kolay gelsin sana bende zaten eve gelmek üzereyim."
"Görüşürüz kızım." Telefonu kapatıp arabayı evin önüne park ettim.
Eve girip ceketimi koltuğun üstüne bıraktım ve hızlı adımlarla odama geçip yeni kıyafetler çıkarıp yatağımın üzerine koydum. Banyoya girip suyun ısısına da ayarladıktan sonra kendimi duş başlığının altına bıraktım ve rahatlamaya çalıştım.
***
Evden apar topar çıkmak zorunda kalmıştım çünkü abim tam banyodan çıktığım anda ısrarla arayıp durmuştu ve daha saçımı bile tam kurutamamıştım. Söylediğine göre Adev ve abimin arkadaşı Gökhan gelmişti ve anlaşamadıklarını söylüyordu, ben gelip onları ayıracakmışım. O yüzden şu an son hızla hastaneye gidiyordum.
Arabayı bir köşeye park edip hastanenin içine girdim ve asansöre bindim ve abimin odasının bulunduğu kata çıkmasını bekledim. 3. Katta durması gereken asansör 2 de durduğunda tekrar kapanması için tuşa bastım kapının kapanacağı sırada içeri hızlıca birisi girdiğinde irkilerek köşeye çekildim, bu kadar aksiyonlu yaşamasına gerek yoktu asansör kendisini görse zaten kapanmazdı. Asansör nihayet 3 de durduğunda hızlı adımlarla abimin odasına doğru yürüdüm. Daha girmeden içeriden sesler gelmeye başlamıştı zaten.
"Hadi ama kabul et, böyle bir şeyi sen bile inkar edemezsin." Adev'in sesini duymamla birlikte kapıyı açıp içeriye girdim ve direkt üzerine atladım. Beni bırakmasına izin vermeden yüzünün her yerini de öpücüklere boğduğumda ayrılmıştık ama her an yine üzerine atlayabilirdim, o kadar ki çok özlemiştim.
"Hoş geldin."
"Hoş buldum bebeğim."
Abimin yanına dikilen adama döndüm Gökhan bu olmalıydı. Ona da Hoş geldin dedim. Hastane ortamında bu söz de biraz garip kaçıyordu ama olsundu.
"Ee canım kuzenim nasılsın?"
"Ben iyiyim de siz pek iyi görünmüyorsunuz." İkimizde abime bakıp güldüğümüzde sesini çıkaramadı şu an ortamda arkadaşı olmasa Siz beni sevmiyorsunuz adlı şiirine çoktan başlardı.
"Hani siz anlaşamıyordunuz?"
"Anlaşamayan ben değilim karşında gördüğün kişi."
"Şimdi de kişi mi olduk?"
"Aynen, biraz daha zorlarsan varlık olacaksın."
İkisi de birbirine ters bakışlarını gönderirken ortama belki de şu an söylenmemesi gereken bir şeyi söylemiştim.
"Araların da ki çekimi sende fark ediyor musun abi? Yoksa tek ben mi fark ettim?"
"Benim ve karşı da dikilen varlıkla mı aramda çekim varmış?"
"Öyle olmasını istiyor gibi bir halin var."
Umarım bölümü beğenmişsinizdirrr!!
Instagram: azraaxsea
Bölüm geleceği zaman Instagram'dan duyuru yapıyorum.
Bir sonra ki bölümde görüşürüzz🦊