CHAPTER 22
- အလုပ်ခရီးသွားခြင်း -
စုမိသားစုက အားလပ်ရက် နောက်ဆုံးရက်မှာပြန်သွားခဲ့ကြ၏။ စုယွီကတော့ ကျောင်းသွားရမှာမို့ သူတို့နဲ့အတူ ပြန်မသွားခဲ့ဘူး။
သူက မသွားခင် တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့စိတ်ကို ဆွသွားသေးသည်။ သူ စုလုရီကို စုချီရဲ့အရှေ့မှာ
အားရပါးရကို ဖက်ခဲ့ပြီး သူ့ရဲ့နားထဲ လေပူတွေ ခံစားလို့ရအောင်အထိ တိုးကပ်ကာ ပြောခဲ့သေး၏။
"အချိန်ရရင် တတိယ အစ်ကိုကြီး ရှိတဲ့မြို့ကို လာကစားနော်" လို့။
ပြီးတာနဲ့ သူ့ကို ရိုက်ချင်နေတဲ့ စုချီရဲ့အကြည့်တွေအောက်ကနေ လစ်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
စုလုရီ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီ။ သူ အိတ်တွေ ဖြည်နေရင်း သတိရမိလိုက်၏။ အဲ့မြို့က သူတို့သွားမယ့်
ခရီးစဉ်ထဲလည်း ပါနိုင်တာပဲ။
စွင်းဟဲ့ယွီ စီစဉ်တဲ့ခရီးက သူ့အစ်ကိုတွေကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် တွေ့စေနိုင်တာပဲ။
ဝူမားကလည်း ပွဲတော်ကနေ ပြန်လာပြီး သူတို့မိသားစု အားရှိစေရန် မီးဖိုချောင်ထဲမှာ အိုးအကြီးကြီးနဲ့ စွတ်ပြုတ်လုပ်နေ၏။ အထူးသဖြင့် အငယ်ဆုံး သခင်လေးပေါ့။ မတွေ့ရတာ တစ်ပတ်ပဲ ရှိဦးမယ်။ ဝိတ်တွေ ကျသွားလိုက်တာ။
စုလုရီက ဝူမားကို ကျေးဇူးတင်လိုက်ပြီး ခြံထဲကပန်းအိုးကို သွားကြည့်လိုက်သည်။
အကိုင်းအခက်တွေက သန်မာစွာ သွယ်လျှက်နေသည်၊ အစူးတွေကလည်း စမ်းစိုနေသည်၊ ဒါတောင် ရက်အနည်းငယ်လောက် ပစ်ထားတာနော်။အရွက်တွေကတော့ များသောအားဖြင့် မိုးကြောင့်အစိုဓာတ် ထိန်းထားပေမယ့် အိုးကတော့ ရွံ့တွေနဲ့ပေပွနေတာကြောင့် စုလုရီ သူ့လက်နဲ့ သုတ်ပစ်လိုက်၏။
စုကျန်းချန်က ကော်ရစ်တာကနေ လျှောက်လာပြီး သူ့လက်တွေ ရွံ့တွေနဲ့ ပေပွနေတာကို မြင်သွားခဲ့သည်။
သူက သူ့ ဘောင်းဘီ အိပ်ကပ်ထဲက လက်ကိုင်ပဝါကို ထုတ်လိုက်ပြီး စုလုရီ လက်ထဲကို ထိုးထည့်လိုက်၏။
"ဒီလောက် ပေပွနေတာကို ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား"
သူ တကယ်ကို စုလုရီ ပြောင်းလဲသွားတာကို ခံစားမိသည်။ အရင်တုန်းက သူ့မှာရှိသော တမင်တကာ လုပ်ယူထားတဲ့ အရှိန်အဝါတွေ ပျောက်ကွယ်သွားသလိုပဲ။ သူက အခုဆို ထိန်းမနိုင်၊ သိမ်းမရနဲ့။ ဒါပေမယ့်လည်း အရင်ကထက် အများကြီး ပိုချစ်ဖို့ကောင်းလာခဲ့တာပဲ။
"ဒုတိယ အစ်ကိုကြီး၊ လျှော်ပြီးရင် ပြန်ပေးမယ်နော်" လို့ စုလုရီက ပြောလိုက်ပြီး လက်ကိုင်ပဝါကို
သူ့အိတ်ထောင်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။
"လျှော်စရာခြင်းထောင်းထဲသာ ထည့်ထားလိုက်။ အစေခံတွေ လာယူလိမ့်မယ်"
သူတို့မိသားစုက မနက်ခင်းနဲ့ ညနေခင်းတိုင်း သန့်ရှင်းရေးအတွက် အလုပ်သမားတွေ ငှားထားသည်။
စုလုရီက စုချီရဲ့အင်္ကျီကို သတိရလိုက်၏။ အခုထိအိတ်ထဲက မထုတ်ရသေးသလို လျှော်လည်း မလျှော်ရသေးဘူး။
"အစ်ကိုကြီး အင်္ကျီကရောဟင်။ လျှော်စရာထဲထည့်လိုက်ရမလား၊ ထွက်လျှော်ရမှာလား"
စုကျန်းချန်ရဲ့မျက်နှာက အနည်းငယ် ပျော့ပျောင်းသွားသည်။ သူစိတ်ထဲ တစ်ခုခု လွဲမှားနေသလို ခံစားရနေပေမယ့် တစ်ဖက်လူက စုချီ ဖြစ်နေတဲ့အတွက် အတွေးလွန်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ဆုံးမနေရ၏။ သူ့ အစ်ကိုကြီးကို အရင်လိုပဲ အမြဲတမ်းယုံကြည်သင့်သည်လေ။ တစ်မိသားစုလုံးက သတိမမူမိတဲ့အတွက် အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရမယ်ဆိုရင်တောင် သူ့ အစ်ကိုကြီးကတော့ မဟုတ်ဘူး မလား။
"လျှော်စရာထဲသာ ထည့်လိုက်။ အလုပ်သမားတွေ ကြည့်လျှော်လိမ့်မယ်"
စုလုရီလည်း မတတ်နိုင်ပေမယ့် ဈေးကြီးတဲ့ အဝတ်တွေက သေချာ ဂရုစိုက်ရမယ်ဆိုတာကိုပဲ တွေးနေမိသည်။
အဲ့တာကြောင့် သူ စုကျန်းချန်ကို မေးလိုက်၏။ "ဒုတိယ အစ်ကိုကြီး၊ ယွမ်း သုံးဆယ်နဲ့ ယွမ် သုံးထောင်တန် အင်္ကျီနှစ်ခုရဲ့ ကွာခြားမှုကို သိလား"
စုကျန်းချန်က ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ပဲ "သုံည ကွာတာလား"
စုလုရီ "... ..." ထားလိုက်ပါတော့လေ။
စွင်းဟဲ့ယွီ စီစဉ်တဲ့ခရီးစဉ်က မြို့သုံးမြို့ပါဝင်သည်။ တရုတ်ပြည်၊ အရှေ့တောင်ကမ်းရိုးတန်းကမြို့တွေ အကုန်ပါ၏။
ဘန်းယမ်းတို့၊ ဟွမ်ဒူတို့နဲ့ အဓိကမြို့တော်တို့ပေါ့။
စုလုရီရဲ့ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ ဈေးကွက် ကွင်းဆင်း လေ့လာတာ ဆိုပေမယ့် စွင်းဟဲ့ယွီနဲ့ ကျိုးချင်းချန်တို့က အပျော်အတွက်လာတာ ဆိုတော့ သူတို့ခရီးစဉ်က အပျော်တစ်ဝက် အလုပ်တစ်ဝက်ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။
သူတို့ တစ်နေရာမှာ လေး၊ ငါးရက်လောက် နေဖြစ်မှာဖြစ်၏။
ရာသီဥတုက အားလပ်ရက် ရာသီပြီးတာနဲ့ ပိုအေးလာခဲ့သည်။ စုလုရီ သူ့အိတ်ထဲမှာ အနွေးထည်တွေထည့်ရတာ ပေါက်ထွက်တော့မလိုပဲ။ ယုရှင်းရန်ကကူညီဖို့ ရောက်လာခဲ့၏။ "ဒီအတိုင်း ကိုယ်ဝတ်မယ့်ဟာပဲ ယူသွားလေ။ ဟိုမှာ ထပ်ဝယ်လို့ရနေတာပဲ၊ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ ထည့်"
အချိန်တွေ ကုန်လာတာနဲ့အမျှ စုမိသားစုကကြီးကျယ်ရုံတင်မကဘူး။ နေထိုင်မှု အဆင့်အတန်းကလည်း သာမန်လူတွေနဲ့ တကယ်ကွာတာပဲဆိုတာကို သိလိုက်ရသည်။
ဥပမာ ပြောရရင် စုလုရီက ရှိသမျှ အကုန်ထုတ်တဲ့လူဖြစ်ပြီး စုမိသားစုက လူတွေကတော့ လိုအပ်တာလောက်ပဲသယ်ကာ ကျန်တာအကုန် ဝယ်သုံးကြတဲ့လူတွေ ဖြစ်၏။
စုလုရီလည်း သူမ အကြံပြုချက်ကို လိုက်နာကာ အနွေးထည် အထူတွေ၊ ဆောင်းတွင်းဝတ်ဘောင်းဘီတွေ၊ ဦးထုပ်တွေနဲ့ အားသွင်းလို့ရတဲ့ဘတ်ထရီတွေကို လွှင့်ပစ်ခဲ့လိုက်၏။
ခွေးရုပ်လေးလည်း ထုတ်ပစ်ခဲ့သည်။
"..." ယုရှင်းရန်က တစ်ချက်လှမ်း ကြည့်၏။ "ငွေသားရော ထည့်သွားရဲ့လား"
စုလုရီ အိတ်ထဲက ငွေပုံကြီးကို လှပ်ပြလိုက်သည်။အဲ့တာ သူတို့ ပိုကာကစားတုန်းက စုချီ နိုင်တဲ့ ငွေတွေလေ။
"အစ်ကိုကြီး ပေးတာ"
ယုရှင်းရန်တစ်ယောက် သူမ အကြီးဆုံးသားက အရမ်းညံ့တာပဲလို့ တွေးလိုက်သည်။ သူမက စ,၏။ "ယွမ်လေး သုံး၊ လေးရာနဲ့ ဘာလုပ်မှာလဲ။ သားလိုချင်ရင် သူ့ကဒ်နဲ့ ပေးလို့ရနေတာပဲကို"
စုလုရီ ရယ်လိုက်သည်။ "ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ။ အစ်ကိုကြီးကဒ်က သူ့အနာဂတ် မိန်းမအတွက်ပဲပေါ့"
.......................................
နောက်တစ်နေ့ မနက်မှာတော့ စုကျစ်ထုံက သူ့ ဒရိုင်ဘာကို စုလုရီအား လေဆိပ် လိုက်ပို့ရန် စေခိုင်းလိုက်သည်။
စုချီကလည်း ကုမ္ပဏီသွားရမှာ ဖြစ်သည့်အတွက် သူတို့ အတူသွားဖြစ်ခဲ့ကြ၏။
မနက်ခင်းဖြစ်သည့်အတွက် အပူချိန်ကျနေတာကြောင့် စုလုရီက လည်စည်းပဝါ ပါးပါးကို ပတ်ထားပြီး သူ့မျက်နှာကို မြှုပ်ထားလိုက်သည်။ အဖျား အရှင်းမပျောက်သေးတာကြောင့် သူ့မျက်လုံးတွေက နည်းနည်းစင်းနေ၏။
စုချီက သူ့အိတ်ကို ယူလိုက်ပြီး ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ ခြံရှေ့တံခါးပေါက်ကို ယူသွားသည်။ စုလုရီလည်း ဆံပင်မွှေး ထိုးထိုးထောင်ထောင်တစ်စု လှုပ်ရမ်းအောင်အထိ ကျေးဇူးတင်လိုက်ပြီး နောက်ကနေ ကြက်ပေါက်လေးလို လိုက်လာခဲ့သည်။
စုချီရဲ့လက်မောင်းအားက ကောင်း၏။ အိတ်ကို သယ်တော့ လက်ကောက်ဝတ်က သွေးကြောတွေက ဖောင်းထနေသည်လေ။ သူ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး "ဂိမ်းရှိုးမှာသွားပြီး သံလုံးမ,မလို့လား"
စုလုရီက သူ့မျက်နှာကို ပဝါထဲ ထပ်နှစ်လိုက်ပြီး ... "ကျွန်တော် အများကြီး ထုတ်ပြီးပါပြီနော်"
"ဘာတွေလဲ"
"အဖျားတိုင်းတဲ့ဟာတွေ"
စုချီက ရှားရှားပါးပါး သက်ပြင်းရှိုက်လိုက်သည်။ "နောက်တစ်ခါကျ ထမင်းပေါင်းအိုးလေး ဘာလေးပါ သယ်သွားလေ"
"... ..."
ဒရိုင်ဘာက ကားယူလာကာ သူတို့နှစ်ယောက်အရှေ့မှာ ရပ်လိုက်သည်။ စုချီက သူ့ကို အိတ်တွေထည့်ဖို့ ကူညီနေတုန်း
ရုတ်တရက် စုလုရီက သူ့အင်္ကျီလက် အစကို ဆွဲလာပြီး "အစ်ကိုကြီး၊ အတူတူ သွားမယ်လေ။ ကုမ္ပဏီမှာ ချခဲ့ပေးမယ်"
စုချီက သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ကားနောက်ဖုံးအပေါ် တင်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကို စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက်ငုံ့ကြည့်ကာ တံခါးကိုပိတ်လိုက်၍ ... "သွားစို့"
သည်လို မြှူစွယ်နေတဲ့ ညီငယ်မျိုးက တကယ်ကိုသည်းမခံနိုင်စရာပဲ။
သူတို့နှစ်ယောက် နောက်ခုံမှာ နေရာယူပြီးတာနဲ့ ဒရိုင်ဘာက ကားစက်နှိုးလိုက်သည်။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ကားထဲမှာ စုလုရီက စုချီဘေး ခိုးပူးကပ်တိုးဝှေ့နေလိုက်၏။ "အစ်ကိုကြီးက အလုပ်ခရီး ဘယ်တော့သွားမှာလဲ"
စုချီက သူ့မျက်လုံးကိုတောင် ထိုးမိတော့မယ့် ဆံပင်မွှေးထောင်ထောင်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး "မနက်ဖြန်လေယာဉ်နဲ့"
"အိုး...." စုလုရီက စုချီရဲ့ခရီးစဉ်ကို တွက်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် တွေ့နိုင်ချေကနည်းသည်။
"အစ်ကိုကြီးကို ခွဲနေရတဲ့အချိန် လွမ်းနေတော့မှာပဲ"
ကြည့်ရတာ သူပဲ လိမ္မာနေလို့လား မသိ၊ စုချီ သူ့စကားတွေကြောင့် နည်းနည်းစိတ်ပျော့လာသည်။
"ဘယ်လို လွမ်းမှာလဲ"
စုလုရီက အသည်းပုံလေး ထုတ်ပြကာ "ဒါနဲ့လေ"
စုချီ "...နေပါစေတော့"
ကားက ကုမ္ပဏီရဲ့ရုံးချုပ် အရှေ့မှာ ရပ်လိုက်ပြီး စုချီက ဆင်းလိုက်သည်။ ကားတံခါးက တစ်ဝက်ပွင့်နေပြီး သူ့လက်မောင်းတွေကတော့ အကျယ်ကြီးပွင့်နေ၏။ စုလုရီလည်း ရင်ခုန်သွားပြီး သူ့ကိုယ်သူ ပစ်သွင်းလိုက်... ...
စုချီ ကြောင်သွားသည်။ ကားအပြင်က အစောင့်ဦးလေးကြီးလည်း ကြောင်သွားသည် "... ..."
စုလုရီက ဖက်ထားတာကို ချက်ချင်း လွှတ်လိုက်၏။ သူ လက်တွေကို လှုပ်ရမ်းကာ စုချီကို တာ့တာပြလိုက်သည်။
"ဒီလိုလွမ်းတာကရော စိတ်ရင်းတွေ အများကြီးပါမှာလား"
"..."
ဘန်း၊ ကားတံခါး ပိတ်သွားခဲ့သည်။ ဒရိုင်ဘာလည်းပြန်ကွေ့သွားခဲ့ပြီး ကားဘီးရာတွေသာ ကျန်နေခဲ့၏။
တောင်ဘက်မြို့ လေဆိပ်ကနေ ဘန်းယမ်းမြို့ထိကိုတစ်နာရီလောက်စီးရသည်။
မသွားခင် စုလုရီက သူ့မိသားစု GROUP CHAT ထဲကို သတင်းလှမ်းပို့လိုက်သည်။ စုကျစ်ထုံကချက်ချင်းပင် သူ့ကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ တိုက်တွန်း၏။ "ဂရုစိုက်နော်၊ လေယာဉ်မယ်တွေစကား နားထောင်"
ကျန်တဲ့ မိသားစုဝင်တွေကလည်း နည်းနည်းနဲ့များများ အမျိုးမျိုး ဂရုစိုက်ဖို့ မှာကြပေမယ့် စုချီတစ်ယောက်သာ တိတ်ဆိတ်နေသည်။
ဖုန်းမပိတ်ခင်မှာပဲ စုလုရီ သူ့လုပ်ရပ်သူ ပြန်သုံးသပ်မိ၏။ နှုတ်ဆက်တဲ့အနေနဲ့ ဖက်တာက အစ်ကိုကြီးကို စိတ်မကြည် ဖြစ်သွားစေတာများလား။
လေယာဉ်ပေါ်ကနေ ဆင်းပြီး သူတို့သုံးယောက်ဟိုတယ်ဆီကို ကားငှားလာခဲ့ကြသည်။ သည်ဟိုတယ်က ဘန်းယမ်းမြို့ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံရေးက ပိုင်တာလေ အထူးသဖြင့် နိုင်ငံခြားသားတွေနဲ့ ဆွေမျိုးကြီးတွေကို လက်ခံဖို့ပေါ့။ ကျိုးချင်းချန်က
တစ်ယောက် တစ်ခန်းနဲ့ သုံးခန်း ဘိုကင်တင်ထား၏။
စုလုရီ သူ့အိတ်ကို အခန်းထဲထည့်ရင်း အခန်းကသေးကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ အခန်းတစ်ခန်း၊ ဆိုဖာနဲ့ ရေချိုးခန်း တစ်ခန်းသာပါ၏။
ရေချိုးဇလုံနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ မှန်အကြီးကြီးတစ်ချပ်လည်းပါသည်။
စုလုရီ သိပ်တော့ နားမလည်ပါ။ လူတွေ ရေချိုးရင်း သူတို့ကိုယ်လုံးကို သူတို့ ရှုစားဖို့ တပ်ပေးထားတာများလား။
သူ အိတ်ဖြည်ပြီးတာနဲ့ မိသားစု group chatမှာအကြောင်းကြားလိုက်ပြီး စုချီဆီကိုတော့ wechat
ကနေ သီးသန့်စာပို့လိုက်သည်။
(စုလုရီ) ; "အစ်ကိုကြီးနဲ့ခွဲနေရတာ သုံးနာရီရှိပြီ။ လွမ်းတယ်" *အသဲပုံ အီမိုဂျီ*
သူ အဲ့စာပို့ပြီးတာနဲ့ စွင်းဟဲ့ယွီက သူတို့အား ဟော့ပေါ့ဆိုင်ကို ဆွဲခေါ်သွားခဲ့၏။
ဘန်းယမ်းမြို့မှာရှိတဲ့ဟော့ပေါ့က နာမည်ကြီးပဲ။ သူတို့ သုံးယောက်မှာဖို့ သီးသန့်အခန်းထဲမှာ ထိုင်ပြီးတာနဲ့ စွင်းဟဲ့ယွီက သူတို့ကို မေးလာ၏။ "အစပ်ရော စားနိုင်ရဲ့လား၊ ပြီးတော့ မတည့်တာ ဘာညာရော"
ကျိုးချင်ချန်ကတော့ တော်ရုံ စပ်တာပဲ စားနိုင်တယ်ပြောပေမယ့် စုလုရီကတော့ "ပွင့်ထွက်အောင် စပ်တာလည်း စားနိုင်တယ်"
"ပွင့်ထွက်အောင်" ဆိုတဲ့စကားက ကြည်လင်ကျယ်လောင်ပြီး ကြီးမားတဲ့ သက်ရောက်မှုရှိစေ၏။
သူတို့နှစ်ယောက် "... ..."
စွင်းဟဲ့ယွီကတော့ ရယ်လွန်းလို့ တုန်လှုပ်နေတဲ့ စားပွဲထိုးဘက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး "အဲ့တာဆိုလည်း အဲ့ ပွင့်ထွက်မဲ့ဟာကို သူ့ကို သီးသန့်လုပ်ပေးလိုက်"
စားပွဲထိုးက ဆက်ရယ်နေပြီး "တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ ပွင့်ထွက်အောင် စပ်တဲ့ဟာ မရှိပါဘူး"
စွင်းဟဲ့ယွီ "ပိုပေးမယ်လေ"
စုလုရီ "..."
သူတို့ ပါးစပ်တွေကို ညှိဖို့အတွက် သူတို့ တရုတ်ဘဲအိုးကို မှာစားကြသည်။ တစ်ပွဲက အတော်သင့် စပ်ပြီး တစ်ပွဲကတော့ ပွင့်ထွက်အောင် စပ်တာပေါ့။
ကျိုးချင်းချန်က ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး သူ့ သူငယ်ချင်းတွေဆီ ပို့လိုက်သည်။
(ကျိုးချင်းချန်) : "စားကြဦး"
သူ့ သူငယ်ချင်းတွေအကုန် အံ့သြသွားကြသည်။
တစ်ချို့တွေက ဆိုင်ပုံစံကို တွေ့ကာ မှတ်မိသွားကြပြီး "အဲ့တာကြောင့် လူတွေက ဘန်းယမ်းက ဟော့ပေါ့ဆိုင်တွေက ထူးခြားတယ် ပြောကြတာကိုး" လို့လည်း ပြောကြ၏။
ဟော့ပေါ့ စားနေရင်းတန်းလန်း စုလုရီရဲ့ဖုန်းကမီးခိုးတွေ ကြားထဲမှာ မြည်လာခဲ့သည်။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ခေါ်နေတာ စုချီ။
(စုချီ) : "အခုမှ အစည်းဝေးပြီးတာလေ"
(စုချီ) : "ဟော့ပေါ့ အစပ်တွေ စားပြီး ပူမှာ မကြောက်ဘူးလား"
စုလုရီ လန့်သွားသည်။ သူ ဟော့ပေါ့ စားနေတာ စုချီက ဘယ်လိုသိတာလဲ။
သူ သံသယ မကင်းစွာ ဘေးကို လိုက်ကြည့်ပြီး ဘယ်သူမှ မရှိတာ သေချာမှ မေးလိုက်သည်။
(စုလုရီ) : "ဘာလို့ လိုက်စောင့်ကြည့်နေတာလဲ"
(စုချီ) : "ဟ"
"စားနေသောက်နေတာကို ဘာလို့ ဖုန်းပြောနေတာလဲ။ ဘယ်သူလဲ။ ရည်းစားရနေတာလား" လို့
စွင်းဟဲ့ယွီက မေးလိုက်သည်။
"ငါ့ အစ်ကိုကြီးပါ" စုလုရီက မေးလိုက်၏။ "ငါ ဟော့ပေါ့ စားနေတာကို ငါ့ အစ်ကိုကြီး ဘယ်လိုသိတယ်လို့ ထင်လည်း"
ကျိုးချင်းချန်က အိုးမှာ တူကို တောက်လိုက်ပြီး ... "သေစမ်း၊ သူ ငါ့ပို့စ်ကို မြင်သွားတာတော့ မဟုတ်ဘူး မလား။ စုချီက သူများပို့စ်တွေ ကြည့်တယ်ပေါ့"
စုလုရီက အဲ့တာမှ နားလည်သွားသည်။ ပြီးတော့ "ဒါနဲ့ ငါ့ အစ်ကိုကြီးက ဘာလို့ သူများ ပို့စ်တွေကို
မကြည့်ရမှာလည်း"
ကျိုးချင်းချန်က ရှင်းပြသည်။ "မကြည့်ရတာတော့မဟုတ်ပါဘူး၊ သိတယ်မလား....မင်း အိုင်ဒေါ
အီးပါတာကို မြင်လိုက်ရသလိုမျိုး"
စုလုရီ နားလည်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့၏။ "ဘာဖြစ်လည်း၊ ချီးစားတာကို မြင်ရတာမှ မဟုတ်တာ"
စွင်းဟဲ့ယွီက သူ့တူကို သိက္ခာရှိရှိ ချလိုက်သည်။
သူတို့သုံးယောက် ဟော့ပေါ့ဆိုင်ကနေ ထွက်လာခဲ့ပြီး လေအေးအေးက ခြောက်သွေ့နေတဲ့ အပူတွေကို
ပျောက်သွားအောင် သူတို့အပေါ် တိုက်ခတ်လာသည်။
ကျိုးချင်းချန်က စုလုရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်၏။ သူ့အကြည့်တွေက မျက်လုံးတွေကနေ နှုတ်ခမ်းတွေ
ဆီကို ရွေ့လျားသွားပြီး "တိတ်နေတယ်နော်"
စုလုရီ "..."
ကျိုးချင်းချန်က သူ့ စကားကို ချိန်ညှိလိုက်ပြီး ... "မြေခွေးလိုပဲ"
စုလုရီ၊ စွင်းဟဲ့ယွီ "... ..."
ဘာသာစကားသင်တန်း စာရင်းသွင်းရမယ့် လူဦးရေ တိုးလာပြီ။
သူတို့သုံးယောက် ဒီနေ့တော့ နားပြီး နောက်နေ့မှလုပ်ငန်းစရန် ပြင်လိုက်သည်။ စားပြီးတာနဲ့
သူတို့လမ်းတွေဆီ လျှောက်ကြည့်ကြ၏။
ဘန်းယမ်းရဲ့လမ်းတွေက စီးပွားရေးမြို့တော်နဲ့အညီ သန့်ရှင်းပြီး လေထုလည်း ကောင်းသည်။
နာမည်ကြီးတဲ့ နေရာတွေမှာ အင်တာနက်ကနာမည်ကြီးတွေက ဗီဒီယိုတွေ ရိုက်နေကြ၏။
ကျိုးချင်းချန်က အင်တာနက်ဆယ်လီတွေနဲ့ ရင်းနှီးသည်။ "အင်တာနက် ဆယ်လီတွေ အများကြီး ငါသိတယ်။ ရုပ်ပြစားတဲ့ သူတွေရော၊ ပညာရှိတဲ့ သူတွေရော၊ ဖန်တွေမှ အများကြီးပဲ၊ ကြယ်ပွင့်တွေ ကျနေတာပဲ"
စုလုရီက သူ ချင်းဘာမှာ တွေ့ခဲ့တဲ့ အဖျော်သမားကိုတွေးမိသွားသည်။ "အင်တာနက် ဆယ်လီတွေကိုသာ သိရင် 'ခွန်း' ဝိုင်ရဲ့ရောင်းအားကို စိတ်ပူစရာတောင် မလိုဘူး"
ကျိုးချင်းချန်က မေးလိုက်၏။ "မင်းအတွက် ပြောရေးဆိုခွင့်ရှိတဲ့ မိန်းကလေး လိုချင်လား"
စုလုရီက သူ ဟော့ပေါ့ဆီတွေကြောင့် ကန်းသွားပြီလို့ ထင်လိုက်သည် "အဲ့တာဆိုလည်း ငါ့အစ်ကို ကိုပဲရှာတော့မယ်"
ရင်းနှီးနေတဲ့ စကားစုကြောင့် စွင်းဟဲ့ယွီကို မြန်မြန်တုံ့ပြန်သွားစေ၏။
ကျိုးချင်းချန်က ဇဝေဇဝါဖြင့် "ဘာကို ပြောချင်တာလဲ"
စုလုရီက တကယ် နားလည်ရ ခက်သည်။ "လေ့လာကွင်းဆင်းတာပြီးမှပဲ ရေရှည်အတွက် ထပ်ပြောကြမယ်"
............................................
တစ်နေကုန် လျှောက်သွားထားတာကြောင့် သူတို့အကုန် ပင်ပန်းနေတာနဲ့ ရေချိုးပြီး အိပ်ယာဝင်ခဲ့ကြသည်။
နောက်တစ်နေ့ မနက်မှာတော့ စုလုရီ သူ့ရဲ့သဘာဝ နာရီကြောင့် နိုးထလာခဲ့ရ၏။ အပြင်ကကောင်းကင်ကြီးက အရောင်ဖျော့ပြီး ဖြူနေတုန်းပဲရှိသေးသည်။
ကျိုးချင်းချန်နဲ့ စွင်းဟဲ့ယွီက အိပ်နေတုန်းပဲ ရှိမှာမလို့ သူ မနက်ခင်း သွားပြေးလိုက်၏။
သူတို့နေတဲ့ ဟိုတယ်နဲ့ နှစ်ကီလိုမီတာလောက် ဝေးတဲ့နေရာမှာ ပြန်လည်ပြုပြင်ထားသော ရှေးဟောင်းနေရာတွေရှိ၏။ ရောနှောထားတာတွေက အတော်လေး ကြည့်လို့ကောင်းသည်။ စုလုရီက မနက်စာဆိုင်တွေ တစ်ဆိုင်ပြီးတစ်ဆိုင် ဖွင့်ပြီးမှ မြူတွေကြားထဲရပြန်လျှောက်လာခဲ့၏။
သူ၊ထွက်သွားတော့၊ရှစ်နာရီရှိပြီး သူ ပြန်ရောက်တော့ ကိုးနာရီကွက်တိ ထိုးနေပြီ။ ကျိုးချင်းချန်နဲ့ စွင်းဟဲ့ယွီလည်း တဖြည်းဖြည်း နိုးလာကာ ဂရုချက်ထဲမှာ စကားပြောနေကြသည်။
သုံးယောက်သား မနက်စာစားပြီး အောက်သို့ ဆင်းခဲ့ကြ၏။ ဓာတ်လှေကားနံပါတ်တွေက တဖြည်းဖြည်းအောက်ကိုကျနေကာ စွင်းဟဲ့ယွီကဆရာကြီးလို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ လက်ထည့်၍
မေးကိုမော့ထား၏။ "ဒီနေ့ ကိုယ်စားလှယ်တွေနဲ့ တွေ့ရမှာ၊ စိတ်ဖိစီးမှုတွေ ပေးရမယ်"
စုလုရီလည်း သူ့ရဲ့စူပါပဲများတဲ့ စတိုင်ကို အနီးကပ်တွေ့ချင်သည်။
ကျိုးချင်းချန် "ဘယ်လို ကြီးကျယ်တာလဲ အဲ့တာ၊ တကယ့် စကာကြီးတွေက စမာန် မထဘူး။ သူတို့တွေက အေးရင်တောင် လက်ကို ခေါက်တင်ထားပြီး လူတွေနဲ့စကားပြောရင် ခေါင်းကိုနည်းနည်း
ငုံ့ထားတတ်တယ်"
တင်၊ ဓာတ်လှေကားက မြေညီထပ်မှာ ရပ်သွားခဲ့သည်။
တံခါးက ပွင့်သွားပေမယ့် ကျိုးချင်းချန်နဲ့ စွင်းဟဲ့ယွီကတော့ တွန်းတိုက်ကာ ကိုက်နေကြတုန်း။
စုလုရီက ဓာတ်လှေကားထဲကနေ ထွက်လိုက်ပြီး သူမျက်လုံး ကစားကြည့်ကာ တစ်နေရာမှာတော့
ရပ်သွားခဲ့သည်။
ဧည့်ဆောင်က တော်တော်ကြီးပြီး လူတစ်ယောက်က အရှေ့ကောင်တာမှာ သူတို့သုံးယောက်ကိုမျက်နှာမူပြီး ရပ်နေ၏။
သူရဲ့နောက်ကျောတွေက မတ်နေပြီး ပုခုံးတွေကကျယ်ပြန့်ကာ အေးတဲ့အချိန်မှာတောင် အင်္ကျီလက်တွေကို ခေါက်တင်ထား၍ ချောမွေ့ကျစ်လစ်တဲ့လက်တွေကို လှစ်ဟနေသည်။ သူက အရပ်ရှည်ပြီး
ကောင်တာက ဧည့်ကြိုကို ခေါင်းနည်းနည်းငုံ့ကာစကားပြောနေ၏။ သူ့ပုံစံက အတော်ချောတာပဲ။
စုလုရီ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ဖွင့်ကာ ဘေးက နှစ်ယောက်ကို ဓာတ်လှေကားထဲ ပြန်ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။
ဒုန်း ...
လန့်လွန်းလို့ နှလုံးခုန် ရပ်တော့မလိုပဲ။ စုချီကဘယ်လိုလုပ် သည်ရောက်နေတာလဲ ...
Zawgyi
CHAPTER 22
- အလုပ္ခရီးသြားျခင္း -
စုမိသားစုက အားလပ္ရက္ ေနာက္ဆုံးရက္မွာျပန္သြားခဲ့ၾက၏။ စုယြီကေတာ့ ေက်ာင္းသြားရမွာမို႔ သူတို႔နဲ႕အတူ ျပန္မသြားခဲ့ဘူး။
သူက မသြားခင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္ကို ဆြသြားေသးသည္။ သူ စုလုရီကို စုခ်ီရဲ႕အေရွ႕မွာ
အားရပါးရကို ဖက္ခဲ့ၿပီး သူ႕ရဲ႕နားထဲ ေလပူေတြ ခံစားလို႔ရေအာင္အထိ တိုးကပ္ကာ ေျပာခဲ့ေသး၏။
"အခ်ိန္ရရင္ တတိယ အစ္ကိုႀကီး ရွိတဲ့ၿမိဳ႕ကို လာကစားေနာ္" လို႔။
ၿပီးတာနဲ႕ သူ႕ကို ရိုက္ခ်င္ေနတဲ့ စုခ်ီရဲ႕အၾကည့္ေတြေအာက္ကေန လစ္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
စုလုရီ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီ။ သူ အိတ္ေတြ ျဖည္ေနရင္း သတိရမိလိုက္၏။ အဲ့ၿမိဳ႕က သူတို႔သြားမယ့္
ခရီးစဥ္ထဲလည္း ပါနိုင္တာပဲ။
စြင္းဟဲ့ယြီ စီစဥ္တဲ့ခရီးက သူ႕အစ္ကိုေတြကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေတြ႕ေစနိုင္တာပဲ။
ဝူမားကလည္း ပြဲေတာ္ကေန ျပန္လာၿပီး သူတို႔မိသားစု အားရွိေစရန္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ အိုးအႀကီးႀကီးနဲ႕ စြတ္ျပဳတ္လုပ္ေန၏။ အထူးသျဖင့္ အငယ္ဆုံး သခင္ေလးေပါ့။ မေတြ႕ရတာ တစ္ပတ္ပဲ ရွိဦးမယ္။ ဝိတ္ေတြ က်သြားလိုက္တာ။
စုလုရီက ဝူမားကို ေက်းဇူးတင္လိုက္ၿပီး ၿခံထဲကပန္းအိုးကို သြားၾကည့္လိုက္သည္။
အကိုင္းအခက္ေတြက သန္မာစြာ သြယ္လွ်က္ေနသည္၊ အစူးေတြကလည္း စမ္းစိုေနသည္၊ ဒါေတာင္ ရက္အနည္းငယ္ေလာက္ ပစ္ထားတာေနာ္။အ႐ြက္ေတြကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိုးေၾကာင့္အစိုဓာတ္ ထိန္းထားေပမယ့္ အိုးကေတာ့ ႐ြံ႕ေတြနဲ႕ေပပြေနတာေၾကာင့္ စုလုရီ သူ႕လက္နဲ႕ သုတ္ပစ္လိုက္၏။
စုက်န္းခ်န္က ေကာ္ရစ္တာကေန ေလွ်ာက္လာၿပီး သူ႕လက္ေတြ ႐ြံ႕ေတြနဲ႕ ေပပြေနတာကို ျမင္သြားခဲ့သည္။
သူက သူ႕ ေဘာင္းဘီ အိပ္ကပ္ထဲက လက္ကိုင္ပဝါကို ထုတ္လိုက္ၿပီး စုလုရီ လက္ထဲကို ထိုးထည့္လိုက္၏။
"ဒီေလာက္ ေပပြေနတာကို ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား"
သူ တကယ္ကို စုလုရီ ေျပာင္းလဲသြားတာကို ခံစားမိသည္။ အရင္တုန္းက သူ႕မွာရွိေသာ တမင္တကာ လုပ္ယူထားတဲ့ အရွိန္အဝါေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုပဲ။ သူက အခုဆို ထိန္းမနိုင္၊ သိမ္းမရနဲ႕။ ဒါေပမယ့္လည္း အရင္ကထက္ အမ်ားႀကီး ပိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလာခဲ့တာပဲ။
"ဒုတိယ အစ္ကိုႀကီး၊ ေလွ်ာ္ၿပီးရင္ ျပန္ေပးမယ္ေနာ္" လို႔ စုလုရီက ေျပာလိုက္ၿပီး လက္ကိုင္ပဝါကို
သူ႕အိတ္ေထာင္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။
"ေလွ်ာ္စရာျခင္းေထာင္းထဲသာ ထည့္ထားလိုက္။ အေစခံေတြ လာယူလိမ့္မယ္"
သူတို႔မိသားစုက မနက္ခင္းနဲ႕ ညေနခင္းတိုင္း သန႔္ရွင္းေရးအတြက္ အလုပ္သမားေတြ ငွားထားသည္။
စုလုရီက စုခ်ီရဲ႕အကၤ်ီကို သတိရလိုက္၏။ အခုထိအိတ္ထဲက မထုတ္ရေသးသလို ေလွ်ာ္လည္း မေလွ်ာ္ရေသးဘူး။
"အစ္ကိုႀကီး အကၤ်ီကေရာဟင္။ ေလွ်ာ္စရာထဲထည့္လိုက္ရမလား၊ ထြက္ေလွ်ာ္ရမွာလား"
စုက်န္းခ်န္ရဲ႕မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားသည္။ သူစိတ္ထဲ တစ္ခုခု လြဲမွားေနသလို ခံစားရေနေပမယ့္ တစ္ဖက္လူက စုခ်ီ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အေတြးလြန္ေနတဲ့ သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ဆုံးမေနရ၏။ သူ႕ အစ္ကိုႀကီးကို အရင္လိုပဲ အၿမဲတမ္းယုံၾကည္သင့္သည္ေလ။ တစ္မိသားစုလုံးက သတိမမူမိတဲ့အတြက္ အျပစ္ရွိသလို ခံစားေနရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူ႕ အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ မဟုတ္ဘူး မလား။
"ေလွ်ာ္စရာထဲသာ ထည့္လိုက္။ အလုပ္သမားေတြ ၾကည့္ေလွ်ာ္လိမ့္မယ္"
စုလုရီလည္း မတတ္နိုင္ေပမယ့္ ေဈးႀကီးတဲ့ အဝတ္ေတြက ေသခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ရမယ္ဆိုတာကိုပဲ ေတြးေနမိသည္။
အဲ့တာေၾကာင့္ သူ စုက်န္းခ်န္ကို ေမးလိုက္၏။ "ဒုတိယ အစ္ကိုႀကီး၊ ယြမ္း သုံးဆယ္နဲ႕ ယြမ္ သုံးေထာင္တန္ အကၤ်ီႏွစ္ခုရဲ႕ ကြာျခားမႈကို သိလား"
စုက်န္းခ်န္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ပဲ "သုံည ကြာတာလား"
စုလုရီ "... ..." ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။
စြင္းဟဲ့ယြီ စီစဥ္တဲ့ခရီးစဥ္က ၿမိဳ႕သုံးၿမိဳ႕ပါဝင္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္၊ အေရွ႕ေတာင္ကမ္းရိုးတန္းကၿမိဳ႕ေတြ အကုန္ပါ၏။
ဘန္းယမ္းတို႔၊ ဟြမ္ဒူတို႔နဲ႕ အဓိကၿမိဳ႕ေတာ္တို႔ေပါ့။
စုလုရီရဲ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေဈးကြက္ ကြင္းဆင္း ေလ့လာတာ ဆိုေပမယ့္ စြင္းဟဲ့ယြီနဲ႕ က်ိဳးခ်င္းခ်န္တို႔က အေပ်ာ္အတြက္လာတာ ဆိုေတာ့ သူတို႔ခရီးစဥ္က အေပ်ာ္တစ္ဝက္ အလုပ္တစ္ဝက္ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
သူတို႔ တစ္ေနရာမွာ ေလး၊ ငါးရက္ေလာက္ ေနျဖစ္မွာျဖစ္၏။
ရာသီဥတုက အားလပ္ရက္ ရာသီၿပီးတာနဲ႕ ပိုေအးလာခဲ့သည္။ စုလုရီ သူ႕အိတ္ထဲမွာ အေႏြးထည္ေတြထည့္ရတာ ေပါက္ထြက္ေတာ့မလိုပဲ။ ယုရွင္းရန္ကကူညီဖို႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ "ဒီအတိုင္း ကိုယ္ဝတ္မယ့္ဟာပဲ ယူသြားေလ။ ဟိုမွာ ထပ္ဝယ္လို႔ရေနတာပဲ၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ထည့္"
အခ်ိန္ေတြ ကုန္လာတာနဲ႕အမွ် စုမိသားစုကႀကီးက်ယ္႐ုံတင္မကဘူး။ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းကလည္း သာမန္လူေတြနဲ႕ တကယ္ကြာတာပဲဆိုတာကို သိလိုက္ရသည္။
ဥပမာ ေျပာရရင္ စုလုရီက ရွိသမွ် အကုန္ထုတ္တဲ့လူျဖစ္ၿပီး စုမိသားစုက လူေတြကေတာ့ လိုအပ္တာေလာက္ပဲသယ္ကာ က်န္တာအကုန္ ဝယ္သုံးၾကတဲ့လူေတြ ျဖစ္၏။
စုလုရီလည္း သူမ အႀကံျပဳခ်က္ကို လိုက္နာကာ အေႏြးထည္ အထူေတြ၊ ေဆာင္းတြင္းဝတ္ေဘာင္းဘီေတြ၊ ဦးထုပ္ေတြနဲ႕ အားသြင္းလို႔ရတဲ့ဘတ္ထရီေတြကို လႊင့္ပစ္ခဲ့လိုက္၏။
ေခြး႐ုပ္ေလးလည္း ထုတ္ပစ္ခဲ့သည္။
"..." ယုရွင္းရန္က တစ္ခ်က္လွမ္း ၾကည့္၏။ "ေငြသားေရာ ထည့္သြားရဲ႕လား"
စုလုရီ အိတ္ထဲက ေငြပုံႀကီးကို လွပ္ျပလိုက္သည္။အဲ့တာ သူတို႔ ပိုကာကစားတုန္းက စုခ်ီ နိုင္တဲ့ ေငြေတြေလ။
"အစ္ကိုႀကီး ေပးတာ"
ယုရွင္းရန္တစ္ေယာက္ သူမ အႀကီးဆုံးသားက အရမ္းညံ့တာပဲလို႔ ေတြးလိုက္သည္။ သူမက စ,၏။ "ယြမ္ေလး သုံး၊ ေလးရာနဲ႕ ဘာလုပ္မွာလဲ။ သားလိုခ်င္ရင္ သူ႕ကဒ္နဲ႕ ေပးလို႔ရေနတာပဲကို"
စုလုရီ ရယ္လိုက္သည္။ "ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။ အစ္ကိုႀကီးကဒ္က သူ႕အနာဂတ္ မိန္းမအတြက္ပဲေပါ့"
.......................................
ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္မွာေတာ့ စုက်စ္ထုံက သူ႕ ဒရိုင္ဘာကို စုလုရီအား ေလဆိပ္ လိုက္ပို႔ရန္ ေစခိုင္းလိုက္သည္။
စုခ်ီကလည္း ကုမၸဏီသြားရမွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ သူတို႔ အတူသြားျဖစ္ခဲ့ၾက၏။
မနက္ခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ အပူခ်ိန္က်ေနတာေၾကာင့္ စုလုရီက လည္စည္းပဝါ ပါးပါးကို ပတ္ထားၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာကို ျမႇုပ္ထားလိုက္သည္။ အဖ်ား အရွင္းမေပ်ာက္ေသးတာေၾကာင့္ သူ႕မ်က္လုံးေတြက နည္းနည္းစင္းေန၏။
စုခ်ီက သူ႕အိတ္ကို ယူလိုက္ၿပီး ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႕ ၿခံေရွ႕တံခါးေပါက္ကို ယူသြားသည္။ စုလုရီလည္း ဆံပင္ေမႊး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္တစ္စု လႈပ္ရမ္းေအာင္အထိ ေက်းဇူးတင္လိုက္ၿပီး ေနာက္ကေန ၾကက္ေပါက္ေလးလို လိုက္လာခဲ့သည္။
စုခ်ီရဲ႕လက္ေမာင္းအားက ေကာင္း၏။ အိတ္ကို သယ္ေတာ့ လက္ေကာက္ဝတ္က ေသြးေၾကာေတြက ေဖာင္းထေနသည္ေလ။ သူ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ၿပီး "ဂိမ္းရွိုးမွာသြားၿပီး သံလုံးမ,မလို႔လား"
စုလုရီက သူ႕မ်က္ႏွာကို ပဝါထဲ ထပ္ႏွစ္လိုက္ၿပီး ... "ကြၽန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး ထုတ္ၿပီးပါၿပီေနာ္"
"ဘာေတြလဲ"
"အဖ်ားတိုင္းတဲ့ဟာေတြ"
စုခ်ီက ရွားရွားပါးပါး သက္ျပင္းရွိုက္လိုက္သည္။ "ေနာက္တစ္ခါက် ထမင္းေပါင္းအိုးေလး ဘာေလးပါ သယ္သြားေလ"
"... ..."
ဒရိုင္ဘာက ကားယူလာကာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္သည္။ စုခ်ီက သူ႕ကို အိတ္ေတြထည့္ဖို႔ ကူညီေနတုန္း
႐ုတ္တရက္ စုလုရီက သူ႕အကၤ်ီလက္ အစကို ဆြဲလာၿပီး "အစ္ကိုႀကီး၊ အတူတူ သြားမယ္ေလ။ ကုမၸဏီမွာ ခ်ခဲ့ေပးမယ္"
စုခ်ီက သူ႕လက္တစ္ဖက္ကို ကားေနာက္ဖုံးအေပၚ တင္လိုက္ၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာကို စကၠန႔္အနည္းငယ္ေလာက္ငုံ႕ၾကည့္ကာ တံခါးကိုပိတ္လိုက္၍ ... "သြားစို႔"
သည္လို ျမႇူစြယ္ေနတဲ့ ညီငယ္မ်ိဳးက တကယ္ကိုသည္းမခံနိုင္စရာပဲ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ခုံမွာ ေနရာယူၿပီးတာနဲ႕ ဒရိုင္ဘာက ကားစက္ႏွိုးလိုက္သည္။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ကားထဲမွာ စုလုရီက စုခ်ီေဘး ခိုးပူးကပ္တိုးေဝွ႕ေနလိုက္၏။ "အစ္ကိုႀကီးက အလုပ္ခရီး ဘယ္ေတာ့သြားမွာလဲ"
စုခ်ီက သူ႕မ်က္လုံးကိုေတာင္ ထိုးမိေတာ့မယ့္ ဆံပင္ေမႊးေထာင္ေထာင္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး "မနက္ျဖန္ေလယာဥ္နဲ႕"
"အိုး...." စုလုရီက စုခ်ီရဲ႕ခရီးစဥ္ကို တြက္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕နိုင္ေခ်ကနည္းသည္။
"အစ္ကိုႀကီးကို ခြဲေနရတဲ့အခ်ိန္ လြမ္းေနေတာ့မွာပဲ"
ၾကည့္ရတာ သူပဲ လိမၼာေနလို႔လား မသိ၊ စုခ်ီ သူ႕စကားေတြေၾကာင့္ နည္းနည္းစိတ္ေပ်ာ့လာသည္။
"ဘယ္လို လြမ္းမွာလဲ"
စုလုရီက အသည္းပုံေလး ထုတ္ျပကာ "ဒါနဲ႕ေလ"
စုခ်ီ "...ေနပါေစေတာ့"
ကားက ကုမၸဏီရဲ႕႐ုံးခ်ဳပ္ အေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္ၿပီး စုခ်ီက ဆင္းလိုက္သည္။ ကားတံခါးက တစ္ဝက္ပြင့္ေနၿပီး သူ႕လက္ေမာင္းေတြကေတာ့ အက်ယ္ႀကီးပြင့္ေန၏။ စုလုရီလည္း ရင္ခုန္သြားၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ပစ္သြင္းလိုက္... ...
စုခ်ီ ေၾကာင္သြားသည္။ ကားအျပင္က အေစာင့္ဦးေလးႀကီးလည္း ေၾကာင္သြားသည္ "... ..."
စုလုရီက ဖက္ထားတာကို ခ်က္ခ်င္း လႊတ္လိုက္၏။ သူ လက္ေတြကို လႈပ္ရမ္းကာ စုခ်ီကို တာ့တာျပလိုက္သည္။
"ဒီလိုလြမ္းတာကေရာ စိတ္ရင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါမွာလား"
"..."
ဘန္း၊ ကားတံခါး ပိတ္သြားခဲ့သည္။ ဒရိုင္ဘာလည္းျပန္ေကြ႕သြားခဲ့ၿပီး ကားဘီးရာေတြသာ က်န္ေနခဲ့၏။
ေတာင္ဘက္ၿမိဳ႕ ေလဆိပ္ကေန ဘန္းယမ္းၿမိဳ႕ထိကိုတစ္နာရီေလာက္စီးရသည္။
မသြားခင္ စုလုရီက သူ႕မိသားစု GROUP CHAT ထဲကို သတင္းလွမ္းပို႔လိုက္သည္။ စုက်စ္ထုံကခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႕ကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႕ တိုက္တြန္း၏။ "ဂ႐ုစိုက္ေနာ္၊ ေလယာဥ္မယ္ေတြစကား နားေထာင္"
က်န္တဲ့ မိသားစုဝင္ေတြကလည္း နည္းနည္းနဲ႕မ်ားမ်ား အမ်ိဳးမ်ိဳး ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ မွာၾကေပမယ့္ စုခ်ီတစ္ေယာက္သာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
ဖုန္းမပိတ္ခင္မွာပဲ စုလုရီ သူ႕လုပ္ရပ္သူ ျပန္သုံးသပ္မိ၏။ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႕ ဖက္တာက အစ္ကိုႀကီးကို စိတ္မၾကည္ ျဖစ္သြားေစတာမ်ားလား။
ေလယာဥ္ေပၚကေန ဆင္းၿပီး သူတို႔သုံးေယာက္ဟိုတယ္ဆီကို ကားငွားလာခဲ့ၾကသည္။ သည္ဟိုတယ္က ဘန္းယမ္းၿမိဳ႕ ရင္းႏွီးျမႇုပ္ႏွံေရးက ပိုင္တာေလ အထူးသျဖင့္ နိုင္ငံျခားသားေတြနဲ႕ ေဆြမ်ိဳးႀကီးေတြကို လက္ခံဖို႔ေပါ့။ က်ိဳးခ်င္းခ်န္က
တစ္ေယာက္ တစ္ခန္းနဲ႕ သုံးခန္း ဘိုကင္တင္ထား၏။
စုလုရီ သူ႕အိတ္ကို အခန္းထဲထည့္ရင္း အခန္းကေသးေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ အခန္းတစ္ခန္း၊ ဆိုဖာနဲ႕ ေရခ်ိဳးခန္း တစ္ခန္းသာပါ၏။
ေရခ်ိဳးဇလုံနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ မွန္အႀကီးႀကီးတစ္ခ်ပ္လည္းပါသည္။
စုလုရီ သိပ္ေတာ့ နားမလည္ပါ။ လူေတြ ေရခ်ိဳးရင္း သူတို႔ကိုယ္လုံးကို သူတို႔ ရႈစားဖို႔ တပ္ေပးထားတာမ်ားလား။
သူ အိတ္ျဖည္ၿပီးတာနဲ႕ မိသားစု group chatမွာအေၾကာင္းၾကားလိုက္ၿပီး စုခ်ီဆီကိုေတာ့ wechat
ကေန သီးသန႔္စာပို႔လိုက္သည္။
(စုလုရီ) ; "အစ္ကိုႀကီးနဲ႕ခြဲေနရတာ သုံးနာရီရွိၿပီ။ လြမ္းတယ္" *အသဲပုံ အီမိုဂ်ီ*
သူ အဲ့စာပို႔ၿပီးတာနဲ႕ စြင္းဟဲ့ယြီက သူတို႔အား ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္ကို ဆြဲေခၚသြားခဲ့၏။
ဘန္းယမ္းၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ေဟာ့ေပါ့က နာမည္ႀကီးပဲ။ သူတို႔ သုံးေယာက္မွာဖို႔ သီးသန႔္အခန္းထဲမွာ ထိုင္ၿပီးတာနဲ႕ စြင္းဟဲ့ယြီက သူတို႔ကို ေမးလာ၏။ "အစပ္ေရာ စားနိုင္ရဲ႕လား၊ ၿပီးေတာ့ မတည့္တာ ဘာညာေရာ"
က်ိဳးခ်င္ခ်န္ကေတာ့ ေတာ္႐ုံ စပ္တာပဲ စားနိုင္တယ္ေျပာေပမယ့္ စုလုရီကေတာ့ "ပြင့္ထြက္ေအာင္ စပ္တာလည္း စားနိုင္တယ္"
"ပြင့္ထြက္ေအာင္" ဆိုတဲ့စကားက ၾကည္လင္က်ယ္ေလာင္ၿပီး ႀကီးမားတဲ့ သက္ေရာက္မႈရွိေစ၏။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ "... ..."
စြင္းဟဲ့ယြီကေတာ့ ရယ္လြန္းလို႔ တုန္လႈပ္ေနတဲ့ စားပြဲထိုးဘက္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး "အဲ့တာဆိုလည္း အဲ့ ပြင့္ထြက္မဲ့ဟာကို သူ႕ကို သီးသန႔္လုပ္ေပးလိုက္"
စားပြဲထိုးက ဆက္ရယ္ေနၿပီး "ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ပြင့္ထြက္ေအာင္ စပ္တဲ့ဟာ မရွိပါဘူး"
စြင္းဟဲ့ယြီ "ပိုေပးမယ္ေလ"
စုလုရီ "..."
သူတို႔ ပါးစပ္ေတြကို ညွိဖို႔အတြက္ သူတို႔ တ႐ုတ္ဘဲအိုးကို မွာစားၾကသည္။ တစ္ပြဲက အေတာ္သင့္ စပ္ၿပီး တစ္ပြဲကေတာ့ ပြင့္ထြက္ေအာင္ စပ္တာေပါ့။
က်ိဳးခ်င္းခ်န္က ဓာတ္ပုံရိုက္ၿပီး သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ပို႔လိုက္သည္။
(က်ိဳးခ်င္းခ်န္) : "စားၾကဦး"
သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္ အံ့ၾသသြားၾကသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ဆိုင္ပုံစံကို ေတြ႕ကာ မွတ္မိသြားၾကၿပီး "အဲ့တာေၾကာင့္ လူေတြက ဘန္းယမ္းက ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္ေတြက ထူးျခားတယ္ ေျပာၾကတာကိုး" လို႔လည္း ေျပာၾက၏။
ေဟာ့ေပါ့ စားေနရင္းတန္းလန္း စုလုရီရဲ႕ဖုန္းကမီးခိုးေတြ ၾကားထဲမွာ ျမည္လာခဲ့သည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခၚေနတာ စုခ်ီ။
(စုခ်ီ) : "အခုမွ အစည္းေဝးၿပီးတာေလ"
(စုခ်ီ) : "ေဟာ့ေပါ့ အစပ္ေတြ စားၿပီး ပူမွာ မေၾကာက္ဘူးလား"
စုလုရီ လန႔္သြားသည္။ သူ ေဟာ့ေပါ့ စားေနတာ စုခ်ီက ဘယ္လိုသိတာလဲ။
သူ သံသယ မကင္းစြာ ေဘးကို လိုက္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိတာ ေသခ်ာမွ ေမးလိုက္သည္။
(စုလုရီ) : "ဘာလို႔ လိုက္ေစာင့္ၾကည့္ေနတာလဲ"
(စုခ်ီ) : "ဟ"
"စားေနေသာက္ေနတာကို ဘာလို႔ ဖုန္းေျပာေနတာလဲ။ ဘယ္သူလဲ။ ရည္းစားရေနတာလား" လို႔
စြင္းဟဲ့ယြီက ေမးလိုက္သည္။
"ငါ့ အစ္ကိုႀကီးပါ" စုလုရီက ေမးလိုက္၏။ "ငါ ေဟာ့ေပါ့ စားေနတာကို ငါ့ အစ္ကိုႀကီး ဘယ္လိုသိတယ္လို႔ ထင္လည္း"
က်ိဳးခ်င္းခ်န္က အိုးမွာ တူကို ေတာက္လိုက္ၿပီး ... "ေသစမ္း၊ သူ ငါ့ပို႔စ္ကို ျမင္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး မလား။ စုခ်ီက သူမ်ားပို႔စ္ေတြ ၾကည့္တယ္ေပါ့"
စုလုရီက အဲ့တာမွ နားလည္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ "ဒါနဲ႕ ငါ့ အစ္ကိုႀကီးက ဘာလို႔ သူမ်ား ပို႔စ္ေတြကို
မၾကည့္ရမွာလည္း"
က်ိဳးခ်င္းခ်န္က ရွင္းျပသည္။ "မၾကည့္ရတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ သိတယ္မလား....မင္း အိုင္ေဒါ
အီးပါတာကို ျမင္လိုက္ရသလိုမ်ိဳး"
စုလုရီ နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့၏။ "ဘာျဖစ္လည္း၊ ခ်ီးစားတာကို ျမင္ရတာမွ မဟုတ္တာ"
စြင္းဟဲ့ယြီက သူ႕တူကို သိကၡာရွိရွိ ခ်လိဳက္သည္။
သူတို႔သုံးေယာက္ ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္ကေန ထြက္လာခဲ့ၿပီး ေလေအးေအးက ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ အပူေတြကို
ေပ်ာက္သြားေအာင္ သူတို႔အေပၚ တိုက္ခတ္လာသည္။
က်ိဳးခ်င္းခ်န္က စုလုရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ သူ႕အၾကည့္ေတြက မ်က္လုံးေတြကေန ႏႈတ္ခမ္းေတြ
ဆီကို ေ႐ြ႕လ်ားသြားၿပီး "တိတ္ေနတယ္ေနာ္"
စုလုရီ "..."
က်ိဳးခ်င္းခ်န္က သူ႕ စကားကို ခ်ိန္ညွိလိုက္ၿပီး ... "ေျမေခြးလိုပဲ"
စုလုရီ၊ စြင္းဟဲ့ယြီ "... ..."
ဘာသာစကားသင္တန္း စာရင္းသြင္းရမယ့္ လူဦးေရ တိုးလာၿပီ။
သူတို႔သုံးေယာက္ ဒီေန႕ေတာ့ နားၿပီး ေနာက္ေန႕မွလုပ္ငန္းစရန္ ျပင္လိုက္သည္။ စားၿပီးတာနဲ႕
သူတို႔လမ္းေတြဆီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾက၏။
ဘန္းယမ္းရဲ႕လမ္းေတြက စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႕အညီ သန႔္ရွင္းၿပီး ေလထုလည္း ေကာင္းသည္။
နာမည္ႀကီးတဲ့ ေနရာေတြမွာ အင္တာနက္ကနာမည္ႀကီးေတြက ဗီဒီယိုေတြ ရိုက္ေနၾက၏။
က်ိဳးခ်င္းခ်န္က အင္တာနက္ဆယ္လီေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးသည္။ "အင္တာနက္ ဆယ္လီေတြ အမ်ားႀကီး ငါသိတယ္။ ႐ုပ္ျပစားတဲ့ သူေတြေရာ၊ ပညာရွိတဲ့ သူေတြေရာ၊ ဖန္ေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ၾကယ္ပြင့္ေတြ က်ေနတာပဲ"
စုလုရီက သူ ခ်င္းဘာမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အေဖ်ာ္သမားကိုေတြးမိသြားသည္။ "အင္တာနက္ ဆယ္လီေတြကိုသာ သိရင္ 'ခြန္း' ဝိုင္ရဲ႕ေရာင္းအားကို စိတ္ပူစရာေတာင္ မလိုဘူး"
က်ိဳးခ်င္းခ်န္က ေမးလိုက္၏။ "မင္းအတြက္ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိတဲ့ မိန္းကေလး လိုခ်င္လား"
စုလုရီက သူ ေဟာ့ေပါ့ဆီေတြေၾကာင့္ ကန္းသြားၿပီလို႔ ထင္လိုက္သည္ "အဲ့တာဆိုလည္း ငါ့အစ္ကို ကိုပဲရွာေတာ့မယ္"
ရင္းႏွီးေနတဲ့ စကားစုေၾကာင့္ စြင္းဟဲ့ယြီကို ျမန္ျမန္တုံ႕ျပန္သြားေစ၏။
က်ိဳးခ်င္းခ်န္က ဇေဝဇဝါျဖင့္ "ဘာကို ေျပာခ်င္တာလဲ"
စုလုရီက တကယ္ နားလည္ရ ခက္သည္။ "ေလ့လာကြင္းဆင္းတာၿပီးမွပဲ ေရရွည္အတြက္ ထပ္ေျပာၾကမယ္"
............................................
တစ္ေနကုန္ ေလွ်ာက္သြားထားတာေၾကာင့္ သူတို႔အကုန္ ပင္ပန္းေနတာနဲ႕ ေရခ်ိဳးၿပီး အိပ္ယာဝင္ခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္မွာေတာ့ စုလုရီ သူ႕ရဲ႕သဘာဝ နာရီေၾကာင့္ နိုးထလာခဲ့ရ၏။ အျပင္ကေကာင္းကင္ႀကီးက အေရာင္ေဖ်ာ့ၿပီး ျဖဴေနတုန္းပဲရွိေသးသည္။
က်ိဳးခ်င္းခ်န္နဲ႕ စြင္းဟဲ့ယြီက အိပ္ေနတုန္းပဲ ရွိမွာမလို႔ သူ မနက္ခင္း သြားေျပးလိုက္၏။
သူတို႔ေနတဲ့ ဟိုတယ္နဲ႕ ႏွစ္ကီလိုမီတာေလာက္ ေဝးတဲ့ေနရာမွာ ျပန္လည္ျပဳျပင္ထားေသာ ေရွးေဟာင္းေနရာေတြရွိ၏။ ေရာေႏွာထားတာေတြက အေတာ္ေလး ၾကည့္လို႔ေကာင္းသည္။ စုလုရီက မနက္စာဆိုင္ေတြ တစ္ဆိုင္ၿပီးတစ္ဆိုင္ ဖြင့္ၿပီးမွ ျမဴေတြၾကားထဲရျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။
သူ၊ထြက္သြားေတာ့၊ရွစ္နာရီရွိၿပီး သူ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုးနာရီကြက္တိ ထိုးေနၿပီ။ က်ိဳးခ်င္းခ်န္နဲ႕ စြင္းဟဲ့ယြီလည္း တျဖည္းျဖည္း နိုးလာကာ ဂ႐ုခ်က္ထဲမွာ စကားေျပာေနၾကသည္။
သုံးေယာက္သား မနက္စာစားၿပီး ေအာက္သို႔ ဆင္းခဲ့ၾက၏။ ဓာတ္ေလွကားနံပါတ္ေတြက တျဖည္းျဖည္းေအာက္ကိုက်ေနကာ စြင္းဟဲ့ယြီကဆရာႀကီးလို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ လက္ထည့္၍
ေမးကိုေမာ့ထား၏။ "ဒီေန႕ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ရမွာ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ေပးရမယ္"
စုလုရီလည္း သူ႕ရဲ႕စူပါပဲမ်ားတဲ့ စတိုင္ကို အနီးကပ္ေတြ႕ခ်င္သည္။
က်ိဳးခ်င္းခ်န္ "ဘယ္လို ႀကီးက်ယ္တာလဲ အဲ့တာ၊ တကယ့္ စကာႀကီးေတြက စမာန္ မထဘူး။ သူတို႔ေတြက ေအးရင္ေတာင္ လက္ကို ေခါက္တင္ထားၿပီး လူေတြနဲ႕စကားေျပာရင္ ေခါင္းကိုနည္းနည္း
ငုံ႕ထားတတ္တယ္"
တင္၊ ဓာတ္ေလွကားက ေျမညီထပ္မွာ ရပ္သြားခဲ့သည္။
တံခါးက ပြင့္သြားေပမယ့္ က်ိဳးခ်င္းခ်န္နဲ႕ စြင္းဟဲ့ယြီကေတာ့ တြန္းတိုက္ကာ ကိုက္ေနၾကတုန္း။
စုလုရီက ဓာတ္ေလွကားထဲကေန ထြက္လိုက္ၿပီး သူမ်က္လုံး ကစားၾကည့္ကာ တစ္ေနရာမွာေတာ့
ရပ္သြားခဲ့သည္။
ဧည့္ေဆာင္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးၿပီး လူတစ္ေယာက္က အေရွ႕ေကာင္တာမွာ သူတို႔သုံးေယာက္ကိုမ်က္ႏွာမူၿပီး ရပ္ေန၏။
သူရဲ႕ေနာက္ေက်ာေတြက မတ္ေနၿပီး ပုခုံးေတြကက်ယ္ျပန႔္ကာ ေအးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ အကၤ်ီလက္ေတြကို ေခါက္တင္ထား၍ ေခ်ာေမြ႕က်စ္လစ္တဲ့လက္ေတြကို လွစ္ဟေနသည္။ သူက အရပ္ရွည္ၿပီး
ေကာင္တာက ဧည့္ႀကိဳကို ေခါင္းနည္းနည္းငုံ႕ကာစကားေျပာေန၏။ သူ႕ပုံစံက အေတာ္ေခ်ာတာပဲ။
စုလုရီ သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဖြင့္ကာ ေဘးက ႏွစ္ေယာက္ကို ဓာတ္ေလွကားထဲ ျပန္ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။
ဒုန္း ...
လန႔္လြန္းလို႔ ႏွလုံးခုန္ ရပ္ေတာ့မလိုပဲ။ စုခ်ီကဘယ္လိုလုပ္ သည္ေရာက္ေနတာလဲ ...