CHAPTER 20
- ဝန်ခံခြင်း -
စုချီရဲ့ ပုခုံးတွေက ဖြောင့်တန်းပြီး နောက်ကျောတွေကျယ်ပြန့်၏။ သူက စုလုရီကို ကျောပိုးထား
တာကြောင့် ခေါင်းကို နည်းနည်းငုံ့ထားရပြီး ကော်လာအောက်က လည်ပင်းကို အနည်းငယ် လှစ်ဟပြနေသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက ထင်းနေအောင် ချောတာမို့ သူတို့ ပြန်လျှောက်လာတော့ ဘေးနားက ခရီးသွားတွေက သူတို့ကို လည်ပြန် ကြည့်နေကြ၏။
တီးတိုး ပြောနေသံတွေက သူတို့အနားကို ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ စုလုရီ ရင်ထဲ တင်းသွားရပြီး စုချီရဲ့ မျက်နှာအမူရာကို ကြည့်ရန် ခေါင်းကို နည်းနည်းငုံ့လိုက်၏။ ဒါပေမယ့်လည်း မမြင်ရသေးခင်မှာပင် ဖင်ကနေ မ,တင် ခံလိုက်ရသည်။
"ငြိမ်ငြိမ်နေ"
စုလုရီ ချက်ချင်းပဲ စုချီရဲ့လည်ပင်းတွေကို သူ့လက်တွေနဲ့ တင်းအောင် ဖက်ထားလိုက်၏။
စုလုရီ အခုထိ အကြောက် မပြေသေးပါ။ ခုနက ဘာတွေ ဖြစ်သွားမှန်းလည်း သူ မသိတော့၊ သူကဘာမှမတွေးပဲ သည်အတိုင်း ပြေးသွားလိုက်မိတာ။ ကြည့်ရတာ သူနဲ့အတူအချိန်တွေဖြုန်းခဲ့တဲ့လူတစ်ယောက် တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာကို သူ သည်အတိုင်း ထိုင်ကြည့်မနေနိုင်တာ ဖြစ်လိမ့်မည်။
ပိုဆိုးသည်မှာ စုချီက သူ့အပေါ် အရမ်းကြင်နာတယ်လေ။ အဲ့တာကြောင့် အရေးကြုံလာတဲ့အခါ
သူ့ မသိစိတ်က တားမရတာ နေမှာပေါ့။
စုလုရီ ခုနက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်ပျက်တွေကို သတိရသွား၏။ "အစ်ကိုကြီး၊ ကျွန်တော် အစ်ကိုကြီး အပေါ် ခုန်တတ်တဲ့ပုံက ပေါတောတောနဲ့၊ အစ်ကိုကြီး ရယ်ချင်တာကို ထိန်းထားရတာ ခက်လား"
"ဟင့်အင်း"
ဟင့်အင်း၊ ထိန်းထားရတာ မခက်ဘူး ပြောချင်တာလား။ စုလုရီ မျက်နှာအိုသွားသည်။ အဲ့တော့
ပြောချင်တာက ဘာမှ အောင့်မထားပဲ ရယ်ချလိုက်တယ်ပေါ့။
"မင်းကို ရယ်ဖို့တောင် မတွေးမိပါဘူး"
စုလုရီ အေးခဲသွားရသည်။ "ကျွန်တော့်ကို မရယ်ဘူးလား"
စုချီ သူ့ကို တစ်ချက်ပင့်တင့်လိုက်သည်။ သူ ဆွဲခံလိုက်ရတဲ့ အချိန်ကို ပြန်တွေးမိ၏။ စုလုရီကကြောက်လန့်ပြီး ငိုတော့မလိုပင်။ သူ ဘာလို့ ရယ်ရမှာလဲ။
"တွန့်လိမ်မနေနဲ့" စုချီ ပြောလိုက်၏။ "မင်းရဲ့ဆွဲငင်အားတွေ အကုန် ငါ့ဆီ ကူးပြောင်းကုန်ပြီ"
"... ..."
နားတဲ့ နေရာကို ရောက်ဖို့စီးရတဲ့ ကေဘယ်ကားက ဆယ်မိနစ်လောက်ပဲ ကြာသည်။
စုလုရီကို ချပြီးတာနဲ့ စုချီက သူ့နောက်က ယုန်လွယ်အိတ်ကို လှမ်းယူလိုက်၏။ သူ နည်းနည်း ရှက်သွားသည်။
"ကျွန်တော့်ဘာသာ သယ်ပါ့မယ်။ အဲ့တာက လေးတယ်"
စုချီက သူ့လက်ထဲကို ဘူးလေးထည့်ပေးပြီး "အိတ်ထုတ်နေတုန်းက ဘာမှ မခံစားရဘူးလား"
စုလုရီက ရှက်ရွံ့စွာ ခေါင်းကို ငုံ့ထားပြီး ဆီသွပ်ဘူးက အသားကို တို့စိတို့စိ ကိုက်နေလိုက်သည်။
ကျန်တဲ့ခရီးကတော့ ပုံမှန် တောင်တတ်တာပါပဲ။ သူတို့မိသားစု ရုက္ခဗေဒ ဥယာဥ်တွေနဲ့ နာမည်ကြီး
စားသောက်ဆိုင်တွေ ဝင်ခဲ့ကြ၏။ သူတို့ လည်ပတ်ပြီးစီးတော့ နေဝင်ချိန်တောင် နီးလာခဲ့သည်။
သူတို့ အိမ်ပြန်လမ်းမှာ စုလုရီက ယုရှင်းရန် ဘေးမှာထိုင်မိတော့ ခေါင်းတွေ ပွတ်ပေးတာ ခံရလို့ ထိပ်ပါပြောင်တော့မည်။
"ငကြောင်လေး၊ နောက် အန္တရာယ်များတဲ့ ကိစ္စကြုံလာခဲ့ရင် တစ်ယောက်ထဲ ပြေးမသွားနဲ့နော်"
စုလုရီ သဘောတူလိုက်၏ "လူစုဖို့ ကြိုးစားကြည့်ပါမယ်"
ယုရှင်းရန် တံတွေးပါ သီး၏။ စုယွီကတော့ သူတို့နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်နေပြီး ယုန်နားရွက်ကို
ကစားနေသည်။ သူ့ရဲ့ရှည်လျားတဲ့ လက်ချောင်းတွေက အိစက်စက် အမွှေးတွေပေါ် ပြေးလွှားနေပြီး
"ညီလေး၊ ဒီနေ့ အဲ့နေရာမှာ ငါသာဆို မင်း ငါ့ကိုကယ်ဖို့ အဲ့လို ပြေးလာမှာလား"
စုလုရီ သဘာဝအလျှောက် ဆွံ့အသွားသည်။ "သေချာပေါက် ကယ်မှာပေါ့။ အစ်ကိုနေနေ၊ အဖေနေနေ၊ အမေနေနေ၊ ဘယ်သူပဲ ဖြစ်နေနေ ကျွန်တော် ကယ်မှာပါ"
"ဝါး၊ တတိယ အစ်ကိုကြီးတော့ ဟတ်ထိသွားပြီ"
စုယွီက စုချီကို မျက်စိလှမ်းမမှိတ်ပြခင် သူ့ကို
လှမ်းကြည့်လာခဲ့သည်။ "အစ်ကိုကြီးရော ဟတ်ထိသွားသေးလား"
စုချီကတော့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပဲ "ဟင့်အင်း"
"... ..."
သည်နေ့အဖို့ တအား လန့်သွားလို့လားမသိ စုလုရီပြန်ရောက်တော့ အဖျားပြန်တတ်လာသည်။
မနက် နှစ်နာရီ၊ သုံးနာရီလောက်မှာ နိုးလာခဲ့ပြီး ချမ်းနေပေမယ့် နှာခေါင်းကတော့ တအားပူနေ၏။
သူ ရီဝေဝေနဲ့ပဲ ရေသောက်ရန် ထလာခဲ့သည်၊ ဒါပေမယ့် ရေခရားတောင် ငြိမ်ငြိမ်မကိုင်နိုင်တော့တာကြောင့် ကောင်တာပေါ် လွတ်ကျကာ အဖုံးပါလွတ်ကျတော့မလို့။
စုလုရီ လက်ကိုင်ပဝါနဲ့ သုတ်ရန် ပြင်နေတုန်း စုချီရဲ့အိပ်ခန်းတံခါးက ပွင့်လာခဲ့သည်။
စုချီက ညဝတ် ဝတ်စုံ ဝတ်ထားသည်။ သူ့အဝတ်စားတွေ လျှောကျနေတာမို့ ပြန်ပြင်လိုက်၏။
ပုံမှန် ဖီးလိမ်း သပ်ရပ်နေတဲ့ ဆံပင်က ရှုပ်ပွနေတာကြောင့် အနည်းငယ် နူးညံ့ပုံပေါ်နေသည်။
သူက နှစ်လှမ်း၊ သုံးလှမ်းလှမ်းလာပြီး "ဘာဖြစ်တာလဲ"
စုလုရီ အိပ်ချင်နေသလို ခေါင်းလည်းမူးနေသည်။ သူ့ ခေါင်းကို စုချီပေါ်သို့ မှီလိုက်ပြီး "အစ်ကိုကြီး၊
ကျွန်တော် အဖျားတတ်..."
စုချီက သူ့ နဖူးပေါ်ကို လက်တင်လိုက်ပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်သည်။
"လျှာတွေလိပ်၊ ဗလုံးဗထွေး လုပ်မနေပဲ ကောင်းကောင်းပြောစမ်း"
အဲ့တာနဲ့ပဲ စုလုရီက သူ့ လျှာကို ထုတ်ပြလိုက်၏။
စုချီ ခေါင်းကိုက်စွာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူအခန်းထဲဝင်ကာ အင်္ကျီလဲလိုက်ပြီး စုလုရီကိုအပန်းဖြေစခန်းက ဆေးပေးခန်းကို ခေါ်သွားလိုက်၏။ ဒါက သည်နေရာကို အပန်းဖြေဖို့ ရွေးချယ်ခြင်းရဲ့ ကောင်းကွက်ပဲ။ အနည်းဆုံးတော့ တခြားဟိုတယ်တွေထက် ဆေးကုသမှု ပိုကောင်းတာပေါ့။
အပြင်ဘက်မှာ မှောင်မဲ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ စုချီက စုလုရီကို ဆေးပေးခန်းသို့ ဆွဲခေါ်လာ၏။
အေးစက်တဲ့ညမှာ နွေးထွေးတာဆိုလို့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ကိုယ်ငွေ့ပဲရှိမည်။
"အစ်ကိုကြီး၊ ကျွန်တော် အိပ်ချင်တယ်"
"မအိပ်ခင် အပူချိန်သွားတိုင်းပြီး ဆေးယူပြီးမှ ပြန်အိပ်"
စုလုရီက အအေးမိ ပျောက်ဆေးတွေပဲ သယ်လာခဲ့တာ အဖျားကျဆေး သယ်မလာမိဘူး။ စုချီကလည်း ဘာမှမသိပဲ သူ့ကို ဆေးရမ်းမတိုက်ရဲပါ။ စုလုရီ ဖျားနေရင် သေချာတဲ့နေရာမှာ လမ်းညွှန်ချက်ယူတာ အကောင်းဆုံးပဲ။ စုချီက အခုတော်တော်လေးကို သတိကြီးကြီးထားနေတာ။
ဆေးပေးခန်းက ဆရာဝန်တွေက ၂၄ နာရီ ဂျူတီကျကြ၏။ စုချီက တုံကင်နံပါတ်ယူကာ အိပ်ရင်းလမ်းလျှောက်နေတဲ့ ကောင်လေးကို ဆရာဝန်နဲ့တိုင်ပင်ရန် ဆွဲထိုင်ခိုင်းရသည်။
ရလာဒ် ထွက်လာပြီး သူတို့ ဆေးယူပြီး ပြန်လာတော့ မနက်လေးနာရီတောင် ထိုးနေပြီ။
စုလုရီက မအီမသာ ခံစားနေရသည်။ ခုနက အရမ်းကို အိပ်ချင်နေပေမယ့် အခုတော့ သူ အိပ်မရတော့ပြန်ဘူး။ ပြတင်းပေါက်နားမှာ ချည်ထည်စောင်နဲ့ထိုင်ကာ ပင်လယ်ပေါ်ကနေ, နေထွက်လာတာ ကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
"အစ်ကိုကြီး၊ အရင် ပြန်အိပ်နှင့်"
စုချီက အဲ့မှာ ခဏရပ်နေပြီးမှာ သူ့ အခန်းကို ပြန်ကာ အခန်းတံခါးကို ပိတ်သွားခဲ့သည်။
စုလုရီ ပြတင်းမှာ မှီနေတာ ဆယ်မိနစ်ရှိနေပြီး အဲ့အချိန်မှာပဲ အိပ်ခန်းတံခါးက ပြန်ပွင့်လာခဲ့သည်။
စုချီက ရေမိုးချိုးသန့်စင်ပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ဆင်၍ ချည်ထည်စောင်တစ်ထည် ကိုင်ကာထွက်လာခဲ့သည်။
စုလုရီ တုံ့ဆိုင်းနေပြီး နတ်ပြည်က ဆင်းလာတဲ့ နတ်ဘုရားလို သူ့အစ်ကိုက ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး သူ့လည်ပင်းမှာ စောင်ပတ်ပေးလာတာကို မျက်တောင်မခတ်ကြည့်နေမိသည်။
ပြီးတာနဲ့ ကိစ္စကြီးတစ်ခု လုပ်ပြီးသလို ခပ်ဖွဖွပုတ်လာ၏။
စုလုရီတစ်ယောက် သူကမ်းခြေက သဲထဲမှာ အမြှုပ်ခံရတာကို သတိရပြီး "ကျွန်တော် အရှင်လတ်လတ်
မြေမြှုတ်ခံရတာလား"
စုချီက မျက်ခုံးပင့်ကာ "မင်းကို ခေါင်းပေး မထွက်ခဲ့သင့်ဘူး"
စုလုရီ တိတ်ဆိတ်သွား၏။
သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ပြတင်းပေါက်နားမှာ အတူတူ ထိုင်နေကြသည်။ အချိန်ခဏလောက် ကြာအောင်
နှစ်ယောက်လုံး ဘာစကားမှမပြောပဲ ပြတင်းပေါက်အပြင််ကိုသာ ငေးကြည့်နေလိုက်ကြ၏။
စုလုရီလည်း စုချီ ဘာကြောင့် ထွက်လာတာလည်းဆိုတာ မမေးသလို စုချီကလည်း ရှင်းမပြပါ။ တစ်ချို့အရာတွေက စကားနဲ့ ပြောဖို့အတွက် ပိုများတယ်လေ။ စုလုရီကတော့ စုချီက အစ်ကိုတစ်ယောက်အနေနဲ့ သူ လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာကို လုပ်တာ ဒါမှမဟုတ်ရင် လူကောင်းတစ်ယောက် အနေနဲ့စိတ်မသန့်တာမျိုး မဖြစ်ချင်လို့ လုပ်ပေးတာလို့ထင်၏။ ဒါပေမယ့် အဲ့တာနဲ့တင် လုံလောက်ပါသည်။
အနာဂတ်မှာ တဖြည်းဖြည်း အဆင်ပြေလာလိမ့်မည်။
ကြိုတင်အသိပေးမှု မရှိပဲ နေက ထွက်လာတော့မည်။
ပင်လယ်နဲ့ ကောင်းကင် ထိစပ်တဲ့နေရာမှာ အလင်းရောင်က ရုတ်တရတ် ပေါ်ထွက်လာခဲ့ကာ
ပင်လယ်ပြာပြာကို အလင်းပေးတော့သည်။ ခဏအကြာမှာတော့ အနီ၊ ရွှေနဲ့ လိမ္မော်ရောင်တို့က
ကောင်းကင်တစ်ခွင်ကို ဖြန့်ကျက်တော့၏။
စုလုရီရဲ့ မျက်ဝန်းတွေက မနက်ခင်း အလင်းတွေနဲ့ပြည့်နေပြီး သူ့မျက်ဝန်းတွေက တောက်ပစွာ
လင်းလက်နေသည်။
သူက ခေါင်းကို စောင်ပုံထဲက ထုတ်လိုက်ပြီး အခုမှပေါက်ခါစ အညှောင့် အခက်လက်တွေ ယိမ်းသလို
ခေါင်းကို ခါလိုက်၏။
အညှောင့်တွေ ဖိခံလိုက်ရသည်။
"အစ်ကိုကြီး၊ ဘာလုပ်တာလဲ"
"အညှောင့်တွေ အပင်ပေါက်လာအောင် ဆွဲပေးတာ"
စုလုရီ အဖျားပြန်တတ်လာတာက စုကျစ်ထုံ မမျှော်လင့်ထားတဲ့အရာပင်။
သူတို့ သည်နေ့အတွက် အချိန်ဇယားတွေ၊ အစီစဉ်တွေ အများကြီး၊ ဒါပေမယ့် စုလုရီရဲ့ အခြေအနေနဲ့ဆိုအဆင်မပြေပါ။
"အဖေနဲ့ အမေ၊ သွားပါ ကိုယ့်ဟာကိုယ်။ သားအခန်းထဲမှာ အိပ်နေလိုက်မယ်"
"အဓိပ္ပာယ် မရှိတာ" စုကျစ်ထုံကတော့ အလေးအနက်ပဲ။ "လူနာကို အခန်းထဲ တစ်ယောက်ထဲထားခဲ့ပြီး ထွက်လည်နေလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ"
ယုရှင်းရန်ကလည်း "လည်ဖို့ ထွက်လာတာမှ မဟုတ်တာ။ အဓိက,က အမေတို့ အတူတူ အချိန်ဖြုန်းဖို့ပဲဟာ"
စုလုရီ အရှုံးပေးလိုက်ရသည်။
သူ တစ်နေကုန် အခန်းထဲမှာပဲ အချိန်ဖြုန်းနေလိုက်၏။ စုချီလည်း ဘယ်မှမသွားပါ။ သူအလုပ်တွေလုပ်ဖို့ ဧည့်ခန်းထဲမှာသာ နေသည်။ ညနေမှာတော့ သူ့အတွက် ဆေးနဲ့ အစာယူလာပေး၏။
ခဏနေတော့ စုကျန်းချန်နဲ့ စုယွီက သူနဲ့ ပိုကာလာကစားပေးသည်။ စုလုရီက စောင်ပုံထဲ ဝင်နေပြီး
စုကျန်းချန်ဆီမှာ ဆယ်ပွဲတောင် ရှုံး၏။ စုယွီရဲ့ကံကောင်းမှုကတော့ မသိရင် ညစ်နေသလိုပဲ။
ပိုကာ ဆော့ပြီးချိန်မှာတော့ စုလုရီ ပိုတောင် အားကုန်သွားသည်။
စုချီက ဝင်လာပြီး စုယွီကို မောင်းထုတ်လိုက်ကာ စုကျန်းချန်ပါ လိုက်သွား၏။
သူတို့ပြန်သွားတော့ စုချီက မေးလာသည် "မင်းတစ်ယောက်တည်း ရှုံးတာလား"
"ဒုတိယ အစ်ကိုကြီးလည်း ရှုံးတယ်" စုလုရီ နှာရှုံ့လိုက်သည်။
"ဒါပေမယ့် စုကျန်းချန်က ပျော်နေတဲ့ပုံပဲနော်"
"ကြည့်ရတာ အတူတူ ရှုံးပေးမယ့်သူ ရှိလို့နေမှာပေါ့"
စုချီကတော့ ဘာမှပြန်မပက်နိုင်တော့ပါ။
စုလုရီ စားပြီးတာနဲ့ ရေချိုးလိုက်သဖြင့် ပိုပြီး သက်တောင့်သက်သာ ရှိသွားသည်။ တစ်နေကုန် မရွေ့မလျားရတော့ သူ အပြင်ထွက်ကာ လမ်းလျှောက်ချင်သည်။
စုချီလည်း သည်နေ့ မလှုပ်ရှားပါ။ စုလုရီ အခြေနေကောင်းလာတာကြောင့် အဝတ်စားလည်း၍
သူတို့နှစ်ယောက် လမ်းလျှောက် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
သူတို့ ဧည့်ဆောင်ကို ဆင်းလာတော့ လမ်းလျှောက်ပြန်လာတဲ့ အခြား မိသားစုလေးယောက်နဲ့ ဆုံ၏။
စုယွီက သူတို့ လမ်းလျှောက်သွားမှာ မြင်၍ ချက်ချင်းလိုက်လာသည်။
"ဘိလိယက် မကစားချင်ကြဘူးလား"
စုကျစ်ထုံက သဘောတူ၏။ "ကောင်းသားပဲ၊ ဘိလိယက်က အထဲမှာပဲဆိုတော့ လေလည်း မတိုက်ဘူးပဲ။ သွားပြီးခဏကစားလို့ရတယ်"
စုလုရီ "ဟုတ်ကဲ့"
သူအရင်က ဘိလိယက် မကစားဖူးပါ။ ဘိလိယက်က ကစားသမားတွေနဲ့ သူဌေးတွေအတွက်လို့ပဲထင်သည်။
တီဗီထဲမှာဆို ချမ်းသာပြီး ရုပ်ချောတဲ့ ကောင်လေးတွေက ဘိလိယက် သုံးပြီး ကောင်မလေးတွေကိုကြူကြတယ်လေ။
ကံဆိုးစွာနဲ့ပဲ သည်ထဲမှာ သူတို့ ညီအစ်ကို လေးယောက်ပဲ ရှိတာမို့ ကြူစရာ ကောင်မလေးက ရှိမနေ။
ဖျော်ဖြေရေး နေရာမှာတော့ ဘိလိယက်ခုံက ပထမဆုံးမှာရှိသည်။ ဘိုးလင်းပစ်တာနဲ့ ရေခဲပြင် စကိတ်စီးတာရဲ့ ဘေးကပ်ရပ်မှာပေါ့။ စုလုရီ နားမလည်စွာ "အကုန် အားကစားပဲကို ဘာလို့ တစ်နေရာထဲမှာ မရှိတာလဲ" လို့ မေးလိုက်၏။
စုကျန်းချန် ပညာရှင်ဆန်ဆန် ဖြေမလို့ လုပ်နေတုန်းမှာပဲ စုချီကတော့ စကားလုံးအတတ်နဲ့ ပြန်မေးလိုက်သည်။
"အပန်းဖြေစခန်းထဲ ထားပြီး ဘာလုပ်မှာလဲ။ ရောဂါ တိုးလာအောင်လို့လား"
စုလုရီ "..."
ဘိလိယက်ဆောင်က အပြင်ကနေကြည့်ရင် လုံးဝအမိုက်စား နောက်ဆုံးပေါ် ဖျော်ဖြေရေးနေရာပဲ။
စုလုရီ အဝင်ပေါက်မှာ 'NY' ဆိုတဲ့ စာလုံးနှစ်လုံး တွေ့လိုက်ရသည်။ ဘားမှာလိုပဲ။
သူတို့လေးယောက် ဝင်သွားကြပြီး သီးသန့်ခန်းကိုဖွင့်လိုက်၏။ အဲ့မှာ ဆိုဖာ၊ စားပွဲ၊ ကော်ဖီ စားပွဲနဲ့
သီချင်းတွေ၊ ရုပ်ရှင်တွေ ကြည့်လို့ရတဲ့ မော်နီတာလေးတစ်ခု ရှိသည်။
စုချီက အင်္ကျီလက် ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ကာ တံတောင်ဆစ်အထိ ခေါက်တင်လိုက်သည်။ သူ့အပေါ်က မီးရောင်က သူ့ရဲ့လက်ကောက်တတ်ကြွက်သားပေါ်ဖြာကျနေ၏။ စုလုရီက ဘိလိယက်ကစားရခြင်း ရည်ရွယ်ချက်ကို နားလည်သွားသည်။
စုယွီကတော့ ဘိလိယက်တံကို သူ့လက်ထဲမှာ စတန့်ပြသလို လှည့်နေ၏။ သူ ကစားပွဲစွန်းကနေ
ဘေးတိုက်ကြည့်ကာ ပုံမှန် အမူအရာနဲ့ "ဘန်း"
ဘိလိယက် ဘောလုံးတွေက အနီရောင် ဘောလုံးနဲ့ထိကာ ပရိယာယ်များတဲ့ ထောင့်အနေထားနဲ့ ချိန်ကွင်းထဲမှာ ရောက်နေ၏။ ကောင်းတဲ့ အခြေအနေပဲ။
စုယွီကတော့ သာမာန်ပါပဲ "ကံကောင်းတာပါ၊ ကံကောင်းသွားတာ"
စုချီက ကလပ်ကို ယူလိုက်သည်။ စုယွီနဲ့ မတူစွာ သူရပ်နေတဲ့ပုံစံက တိကျပြီး ကြော့ရှင်းနေသည်။
သူရဲ့ကျယ်ပြန်တဲ့ ပုခုံးနောက်က ပွင့်ကားနေပြီး သူ့ရဲ့လက်မောင်းနဲ့ တံတောင်ကတော့ စုဝင်နေသည်။
သူ ကလပ်ပေါ် မှီချလိုက်တော့ အလင်းရောင်က သူ့မျက်ဝန်းတွေမှာ အလင်းပြန်ကာ မသိရင် သားရဲကြီးခိုနေသလိုပဲ။
"ဘန်း"
စုလုရီကတော့ ဘေးမှာထိုင်ကာ သူ့ အစ်ကို နှစ်ယောက် ကစားတာကို ထိုင်ကြည့်နေလိုက်၏။
စုကျန်းချန်က သူ့ကို ဂိမ်းအကြောင်း အတိုချုံ့ရှင်းပြသည်။ သူ ဘာကို ဆိုလိုချင်လည်း မသိပေမယ့်
အတိုချုံ့ရရင် အနိုင်ကျင့်ပြန်ပြီ။
ပထမ အချီပြီးတော့ စုချီက မတ်မတ်ရပ်ကာ လှည့်လာပြီး "ကစားချင်လား"
စုလုရီက တွန့်ဆုတ်နေပြီး "ဘယ်လို ဆော့ရမလဲ မသိဘူး"
"လာ၊ တတိယ အစ်ကိုကြီးက ကိုယ်ဖိရင်ဖိ သင်ပေးမယ်" စုယွီက လက်မောင်းကြီးဖြန့်ကာ နောက်ကနေဝင်လုံးသည်။
"အား" ပြီးတာနဲ့ ဗိုက်ကို ဘိလိယက်အတံနဲ့ ထိုးခံလိုက်ရ၏။
စုချီက စောင့်ထိုးပြီးတာနဲ့ "မင်း ပြောတော့ ကံကောင်းတာဆို"
စုယွီ "... ..."
စုချီက စုလုရီကို လက်ယက်ခေါ်ကာ "ဒီကိုလာ"
စုလုရီက တာဝန်သိစွာ လျှောခနဲ ရောက်သွားသည်။ သူ ဘိလိယက်တံကို ကိုင်လိုက်တာနဲ့ အေးစက်တဲ့အထိတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရ၏။ စုချီက သူ့လက်ကိုကိုင်ကာ အောက်ဆွဲချပြီး ...
"ဒီကနေ ကိုင်"
သူ့ လက်ဖဝါး ရွေ့သွားတဲ့နေရာမှာ အနွေးဓာတ်လေး ကျန်နေခဲ့သည်။
စုလုရီက စုချီ သင်ပေးတဲ့အတိုင်း လိုက်လုပ်ကာ အနေအထားကို ပြင်လိုက်ပြီး ကုန်းလိုက်သည်။
သူ့အပေါ်ပိုင်း ခန္ဓာကိုယ်က စားပွဲအစွန်းမှာ လှဲနေသည်။ အလင်းကနေ အရိပ်ကျလာပြီး တစ်ခဏလောက် သူ့ကိုယ်သူ အရမ်းချောတာပဲလို့ တွေးမိလိုက်၏။ "အစ်ကိုကြီး၊ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်၊ ကျွန်တော့်ပုံက အရမ်းတွေ ဆွဲဆောင်မှု မရှိဘူးလား"
သူက စုချီကို "အစ်ကိုကြီး" လို့ ခေါ်တာ အကျင့်ဖြစ်နေပြီး ညီအစ်ကို သုံးယောက်လုံး ရှိနေတဲ့အချိန်မှာပါ ခေါ်မိသွားတော့ သုံးယောက်လုံးက လှည့်ကြည့်လာ၏။
အလင်းရောင်အောက်မှာ ယောင်္ကျားရော၊ မိန်းမရော မျက်စိကျချင်စရာ အကောင်းဆုံးကတော့
ခါးပင်။ အရမ်းကို ဖိတ်ခေါ်နေသလိုပဲ။
စုလုရီ ပေးတဲ့ အပူတွေက မထင်မရှားနဲ့ပဲ ကလပ်ကလေကို ထိသွားခဲ့သည်။
သူတို့ တစ်အုပ် "... ..."
စုချီက နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ကာ "အဲ့တာနဲ့ ဘယ်သူ့ကိုကြူလို့ရမှာလဲ"
စုလုရီကတော့ ချေချေပဲ "အမြင်မရှိတဲ့ သူကတော့ ရှိကို မရှိတာနော်"
အမှတ်နည်းနည်းလောက် ယူပြီးတာနဲ့ စုလုရီက စားပွဲကနေ ထွက်လာခဲ့ပြီး စုကျန်းနဲ့ စုယွီ နှစ်ယောက်ကို ထားခဲ့၏။ မလာခင်က ရေတွေ အများကြီး သောက်ခဲ့တာကြောင့် အခု အိမ်သာသွားချင်လာသည်။
သူများတွေကို လက်ပြကာ တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်၏။
ဘိလိယက်ဆောင်ရဲ့ အတွင်းဒီဇိုင်းက အကောင်းစား ပြင်ဆင်ထားတာပင်။ ကော်ရစ်တာပေါ်က မီးလုံးတွေက ငါးမီတာ ခြားပြီး အနီရောင်ကော်ဇောပေါ်မှာ အလင်းနဲ့ အမှောင် ခြားစေသည်။
စုလုရီ အိမ်သာ ထောင့်ကနေ ထွက်လာတဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ဝင်တိုက်မိမလို ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
လက်တစ်စုံက သူ့ကို ထိန်းပေးလာပြီး "ဂရုစိုက်"
အသံက ရင်းနှီးနေတာကြောင့် စုလုရီ မော့ကြည့်လိုက်၏။ သူ့အရှေ့က လူကို အရင်က မြင်ဖူးနေသည်။
အဲ့တာ ကလပ် မန်နေဂျာ "ဟု" ပဲ။
တစ်ဖက်လူကလည်း သူ့ကို မြင်တော့ အံ့သြသွားပြီး ပြုံးပြလာကာ "ဘယ်လို တိုက်ဆိုင်မှုမျိုးလည်း။
ကိုယ်တို့ကတော့ ရေစက်ပဲ"
စုလုရီ သူပြောတဲ့စကားက တစ်ခုခု မှားနေသလို ခံစားရပေမယ့်လည်း လောလောဆယ် ခေါင်းကအလုပ်မလုပ်ပါ။
မြန်မြန်သွားဖို့ ဆင်ခြေရှာဖို့သာ ပြင်ရသည်။
ဒါပေမယ့် တစ်ဖက်လူကတော့ လွှတ်ပေးဖို့ အစီစဥ်မရှိတဲ့ပုံ "အရင်တစ်ခေါက်က သာမန်ကျောင်းသားလေးလို့ ထင်လိုက်လို့ပါ။ စော်ကားဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး။ ဒီနေ့ အမှားပြင်ပြီး သူငယ်ချင်း လုပ်လို့ရမလား"
စုလုရီ တွန့်ဆုတ်နေပြီး "ဒီနေ့တော့ အဆင်မပြေဘူး။ နောက်နေ့မှ လုပ်ကြတာပေါ့"
"အရမ်း ငြင်းတာပဲ။ ဘာလဲ၊ ကိုယ့် ရည်ရွယ်ချက်တွေက သိသာနေတာလား" ထိုလူက အကူညီမဲ့စွာ
ပြုံးလာခဲ့ပြီး လက်တစ်ဖက်ထုတ်ကာ လမ်းကို ပိတ်ထားလိုက်သည်။ "ဝန်ခံပါတယ်။ မင်းကို ကြိုက်လို့
လိုက်မယ်ဆိုတာ"
စုလုရီ ဖြတ်ခနဲ မော့ကြည့်လိုက်သည်။
ထိုလူကတော့ သူ့ကို ဆက်ကြည့်နေပြီး "တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် သိပြီးမှ ငြင်းလည်း
နောက်မကျပါဘူး။ ဟုတ်တယ် မလား"
ချီးပဲ၊ ဘာကြီးတုန်း။ ဖောက်သည် ရှာတဲ့ အကွက်ကြီး မဟုတ်ဘူးပေါ့။
စုလုရီ တစ်ကိုယ်လုံး နေလို့ မကောင်းပါ။ သူက ဘေးကို လှည့်ပြီး သူ့ အရှေ့က လူကို ပတ်သွားဖို့ကြံလိုက်ပေမယ့် ထပ်အပိတ်ခံလိုက်ရသည်။ ထိုလူက သူ့ အနားကပ်လာပြီး "တကယ်ပြောတာ၊ ပထမဆုံး မြင်မြင်ချင်း ချစ်သွားခဲ့တာ..."
ဒုန်း။
ကော်ဇောက ပုံမှန်ဆို အသံမြည်လေ့ မရှိပေမယ့် တဒုန်းဒုန်း မြည်အောင် လျှောက်လာတဲ့သူကြောင့် ပြောနေသည့် ထိုလူရဲ့ အာရုံစိုက်မှုကို ရသွားသည်။
ထိုလူက လှည့်ကြည့်လိုက်ပြိး လာနေတဲ့သူကို မြင်တော့ ပြုံးလိုက်၏။
"မစ္စတာ စု"
စုချီက ခြောက်မီတာ၊ ခုနှစ်မီတာလောက် အကွာဝေးမှာ ရပ်နေသည်။ အလင်းရောင်တွေက
သူ့အပေါ်ဖြာကျနေပြီး သူက ထိုလူကို အမှောင်ထုထဲက ရေသေလို မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေ၏။
Zawgyi
CHAPTER 20
- ဝန္ခံျခင္း -
စုခ်ီရဲ႕ ပုခုံးေတြက ေျဖာင့္တန္းၿပီး ေနာက္ေက်ာေတြက်ယ္ျပန့္၏။ သူက စုလုရီကို ေက်ာပိုးထား
တာေၾကာင့္ ေခါင္းကို နည္းနည္းငုံ႕ထားရၿပီး ေကာ္လာေအာက္က လည္ပင္းကို အနည္းငယ္ လွစ္ဟျပေနသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးက ထင္းေနေအာင္ ေခ်ာတာမို႔ သူတို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေဘးနားက ခရီးသြားေတြက သူတို႔ကို လည္ျပန္ ၾကည့္ေနၾက၏။
တီးတိုး ေျပာေနသံေတြက သူတို႔အနားကို ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ စုလုရီ ရင္ထဲ တင္းသြားရၿပီး စုခ်ီရဲ႕ မ်က္ႏွာအမူရာကို ၾကည့္ရန္ ေခါင္းကို နည္းနည္းငုံ႕လိုက္၏။ ဒါေပမယ့္လည္း မျမင္ရေသးခင္မွာပင္ ဖင္ကေန မ,တင္ ခံလိုက္ရသည္။
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန"
စုလုရီ ခ်က္ခ်င္းပဲ စုခ်ီရဲ႕လည္ပင္းေတြကို သူ႕လက္ေတြနဲ႕ တင္းေအာင္ ဖက္ထားလိုက္၏။
စုလုရီ အခုထိ အေၾကာက္ မေျပေသးပါ။ ခုနက ဘာေတြ ျဖစ္သြားမွန္းလည္း သူ မသိေတာ့၊ သူကဘာမွမေတြးပဲ သည္အတိုင္း ေျပးသြားလိုက္မိတာ။ ၾကည့္ရတာ သူနဲ႕အတူအခ်ိန္ေတြျဖဳန္းခဲ့တဲ့လူတစ္ေယာက္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာကို သူ သည္အတိုင္း ထိုင္ၾကည့္မေနနိုင္တာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ပိုဆိုးသည္မွာ စုခ်ီက သူ႕အေပၚ အရမ္းၾကင္နာတယ္ေလ။ အဲ့တာေၾကာင့္ အေရးႀကဳံလာတဲ့အခါ
သူ႕ မသိစိတ္က တားမရတာ ေနမွာေပါ့။
စုလုရီ ခုနက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေတြကို သတိရသြား၏။ "အစ္ကိုႀကီး၊ ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကိုႀကီး အေပၚ ခုန္တတ္တဲ့ပုံက ေပါေတာေတာနဲ႕၊ အစ္ကိုႀကီး ရယ္ခ်င္တာကို ထိန္းထားရတာ ခက္လား"
"ဟင့္အင္း"
ဟင့္အင္း၊ ထိန္းထားရတာ မခက္ဘူး ေျပာခ်င္တာလား။ စုလုရီ မ်က္ႏွာအိုသြားသည္။ အဲ့ေတာ့
ေျပာခ်င္တာက ဘာမွ ေအာင့္မထားပဲ ရယ္ခ်လိဳက္တယ္ေပါ့။
"မင္းကို ရယ္ဖို႔ေတာင္ မေတြးမိပါဘူး"
စုလုရီ ေအးခဲသြားရသည္။ "ကြၽန္ေတာ့္ကို မရယ္ဘူးလား"
စုခ်ီ သူ႕ကို တစ္ခ်က္ပင့္တင့္လိုက္သည္။ သူ ဆြဲခံလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကို ျပန္ေတြးမိ၏။ စုလုရီကေၾကာက္လန႔္ၿပီး ငိုေတာ့မလိုပင္။ သူ ဘာလို႔ ရယ္ရမွာလဲ။
"တြန႔္လိမ္မေနနဲ႕" စုခ်ီ ေျပာလိုက္၏။ "မင္းရဲ႕ဆြဲငင္အားေတြ အကုန္ ငါ့ဆီ ကူးေျပာင္းကုန္ၿပီ"
"... ..."
နားတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ဖို႔စီးရတဲ့ ေကဘယ္ကားက ဆယ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာသည္။
စုလုရီကို ခ်ၿပီးတာနဲ႕ စုခ်ီက သူ႕ေနာက္က ယုန္လြယ္အိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္၏။ သူ နည္းနည္း ရွက္သြားသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ သယ္ပါ့မယ္။ အဲ့တာက ေလးတယ္"
စုခ်ီက သူ႕လက္ထဲကို ဘူးေလးထည့္ေပးၿပီး "အိတ္ထုတ္ေနတုန္းက ဘာမွ မခံစားရဘူးလား"
စုလုရီက ရွက္႐ြံ႕စြာ ေခါင္းကို ငုံ႕ထားၿပီး ဆီသြပ္ဘူးက အသားကို တို႔စိတို႔စိ ကိုက္ေနလိုက္သည္။
က်န္တဲ့ခရီးကေတာ့ ပုံမွန္ ေတာင္တတ္တာပါပဲ။ သူတို႔မိသားစု ႐ုကၡေဗဒ ဥယာဥ္ေတြနဲ႕ နာမည္ႀကီး
စားေသာက္ဆိုင္ေတြ ဝင္ခဲ့ၾက၏။ သူတို႔ လည္ပတ္ၿပီးစီးေတာ့ ေနဝင္ခ်ိန္ေတာင္ နီးလာခဲ့သည္။
သူတို႔ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ စုလုရီက ယုရွင္းရန္ ေဘးမွာထိုင္မိေတာ့ ေခါင္းေတြ ပြတ္ေပးတာ ခံရလို႔ ထိပ္ပါေျပာင္ေတာ့မည္။
"ငေၾကာင္ေလး၊ ေနာက္ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ ကိစၥႀကဳံလာခဲ့ရင္ တစ္ေယာက္ထဲ ေျပးမသြားနဲ႕ေနာ္"
စုလုရီ သေဘာတူလိုက္၏ "လူစုဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါမယ္"
ယုရွင္းရန္ တံေတြးပါ သီး၏။ စုယြီကေတာ့ သူတို႔နဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ေနၿပီး ယုန္နား႐ြက္ကို
ကစားေနသည္။ သူ႕ရဲ႕ရွည္လ်ားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြက အိစက္စက္ အေမႊးေတြေပၚ ေျပးလႊားေနၿပီး
"ညီေလး၊ ဒီေန႕ အဲ့ေနရာမွာ ငါသာဆို မင္း ငါ့ကိုကယ္ဖို႔ အဲ့လို ေျပးလာမွာလား"
စုလုရီ သဘာဝအေလွ်ာက္ ဆြံ႕အသြားသည္။ "ေသခ်ာေပါက္ ကယ္မွာေပါ့။ အစ္ကိုေနေန၊ အေဖေနေန၊ အေမေနေန၊ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ေနေန ကြၽန္ေတာ္ ကယ္မွာပါ"
"ဝါး၊ တတိယ အစ္ကိုႀကီးေတာ့ ဟတ္ထိသြားၿပီ"
စုယြီက စုခ်ီကို မ်က္စိလွမ္းမမွိတ္ျပခင္ သူ႕ကို
လွမ္းၾကည့္လာခဲ့သည္။ "အစ္ကိုႀကီးေရာ ဟတ္ထိသြားေသးလား"
စုခ်ီကေတာ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ "ဟင့္အင္း"
"... ..."
သည္ေန႕အဖို႔ တအား လန႔္သြားလို႔လားမသိ စုလုရီျပန္ေရာက္ေတာ့ အဖ်ားျပန္တတ္လာသည္။
မနက္ ႏွစ္နာရီ၊ သုံးနာရီေလာက္မွာ နိုးလာခဲ့ၿပီး ခ်မ္းေနေပမယ့္ ႏွာေခါင္းကေတာ့ တအားပူေန၏။
သူ ရီေဝေဝနဲ႕ပဲ ေရေသာက္ရန္ ထလာခဲ့သည္၊ ဒါေပမယ့္ ေရခရားေတာင္ ၿငိမ္ၿငိမ္မကိုင္နိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေကာင္တာေပၚ လြတ္က်ကာ အဖုံးပါလြတ္က်ေတာ့မလို႔။
စုလုရီ လက္ကိုင္ပဝါနဲ႕ သုတ္ရန္ ျပင္ေနတုန္း စုခ်ီရဲ႕အိပ္ခန္းတံခါးက ပြင့္လာခဲ့သည္။
စုခ်ီက ညဝတ္ ဝတ္စုံ ဝတ္ထားသည္။ သူ႕အဝတ္စားေတြ ေလွ်ာက်ေနတာမို႔ ျပန္ျပင္လိုက္၏။
ပုံမွန္ ဖီးလိမ္း သပ္ရပ္ေနတဲ့ ဆံပင္က ရႈပ္ပြေနတာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ႏူးညံ့ပုံေပၚေနသည္။
သူက ႏွစ္လွမ္း၊ သုံးလွမ္းလွမ္းလာၿပီး "ဘာျဖစ္တာလဲ"
စုလုရီ အိပ္ခ်င္ေနသလို ေခါင္းလည္းမူးေနသည္။ သူ႕ ေခါင္းကို စုခ်ီေပၚသို႔ မွီလိုက္ၿပီး "အစ္ကိုႀကီး၊
ကြၽန္ေတာ္ အဖ်ားတတ္..."
စုခ်ီက သူ႕ နဖူးေပၚကို လက္တင္လိုက္ၿပီး မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။
"လွ်ာေတြလိပ္၊ ဗလုံးဗေထြး လုပ္မေနပဲ ေကာင္းေကာင္းေျပာစမ္း"
အဲ့တာနဲ႕ပဲ စုလုရီက သူ႕ လွ်ာကို ထုတ္ျပလိုက္၏။
စုခ်ီ ေခါင္းကိုက္စြာ သက္ျပင္းခ်လိဳက္သည္။ သူအခန္းထဲဝင္ကာ အကၤ်ီလဲလိုက္ၿပီး စုလုရီကိုအပန္းေျဖစခန္းက ေဆးေပးခန္းကို ေခၚသြားလိုက္၏။ ဒါက သည္ေနရာကို အပန္းေျဖဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းရဲ႕ ေကာင္းကြက္ပဲ။ အနည္းဆုံးေတာ့ တျခားဟိုတယ္ေတြထက္ ေဆးကုသမႈ ပိုေကာင္းတာေပါ့။
အျပင္ဘက္မွာ ေမွာင္မဲ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ စုခ်ီက စုလုရီကို ေဆးေပးခန္းသို႔ ဆြဲေခၚလာ၏။
ေအးစက္တဲ့ညမွာ ေႏြးေထြးတာဆိုလို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ကိုယ္ေငြ႕ပဲရွိမည္။
"အစ္ကိုႀကီး၊ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ခ်င္တယ္"
"မအိပ္ခင္ အပူခ်ိန္သြားတိုင္းၿပီး ေဆးယူၿပီးမွ ျပန္အိပ္"
စုလုရီက အေအးမိ ေပ်ာက္ေဆးေတြပဲ သယ္လာခဲ့တာ အဖ်ားက်ေဆး သယ္မလာမိဘူး။ စုခ်ီကလည္း ဘာမွမသိပဲ သူ႕ကို ေဆးရမ္းမတိုက္ရဲပါ။ စုလုရီ ဖ်ားေနရင္ ေသခ်ာတဲ့ေနရာမွာ လမ္းၫႊန္ခ်က္ယူတာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ စုခ်ီက အခုေတာ္ေတာ္ေလးကို သတိႀကီးႀကီးထားေနတာ။
ေဆးေပးခန္းက ဆရာဝန္ေတြက ၂၄ နာရီ ဂ်ဴတီက်ၾက၏။ စုခ်ီက တုံကင္နံပါတ္ယူကာ အိပ္ရင္းလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို ဆရာဝန္နဲ႕တိုင္ပင္ရန္ ဆြဲထိုင္ခိုင္းရသည္။
ရလာဒ္ ထြက္လာၿပီး သူတို႔ ေဆးယူၿပီး ျပန္လာေတာ့ မနက္ေလးနာရီေတာင္ ထိုးေနၿပီ။
စုလုရီက မအီမသာ ခံစားေနရသည္။ ခုနက အရမ္းကို အိပ္ခ်င္ေနေပမယ့္ အခုေတာ့ သူ အိပ္မရေတာ့ျပန္ဘူး။ ျပတင္းေပါက္နားမွာ ခ်ည္ထည္ေစာင္နဲ႕ထိုင္ကာ ပင္လယ္ေပၚကေန, ေနထြက္လာတာ ၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
"အစ္ကိုႀကီး၊ အရင္ ျပန္အိပ္ႏွင့္"
စုခ်ီက အဲ့မွာ ခဏရပ္ေနၿပီးမွာ သူ႕ အခန္းကို ျပန္ကာ အခန္းတံခါးကို ပိတ္သြားခဲ့သည္။
စုလုရီ ျပတင္းမွာ မွီေနတာ ဆယ္မိနစ္ရွိေနၿပီး အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အိပ္ခန္းတံခါးက ျပန္ပြင့္လာခဲ့သည္။
စုခ်ီက ေရမိုးခ်ိဳးသန႔္စင္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ဆင္၍ ခ်ည္ထည္ေစာင္တစ္ထည္ ကိုင္ကာထြက္လာခဲ့သည္။
စုလုရီ တုံ႕ဆိုင္းေနၿပီး နတ္ျပည္က ဆင္းလာတဲ့ နတ္ဘုရားလို သူ႕အစ္ကိုက ကိုယ္ကိုကိုင္းၿပီး သူ႕လည္ပင္းမွာ ေစာင္ပတ္ေပးလာတာကို မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနမိသည္။
ၿပီးတာနဲ႕ ကိစၥႀကီးတစ္ခု လုပ္ၿပီးသလို ခပ္ဖြဖြပုတ္လာ၏။
စုလုရီတစ္ေယာက္ သူကမ္းေျခက သဲထဲမွာ အျမႇုပ္ခံရတာကို သတိရၿပီး "ကြၽန္ေတာ္ အရွင္လတ္လတ္
ေျမျမႇုတ္ခံရတာလား"
စုခ်ီက မ်က္ခုံးပင့္ကာ "မင္းကို ေခါင္းေပး မထြက္ခဲ့သင့္ဘူး"
စုလုရီ တိတ္ဆိတ္သြား၏။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ျပတင္းေပါက္နားမွာ အတူတူ ထိုင္ေနၾကသည္။ အခ်ိန္ခဏေလာက္ ၾကာေအာင္
ႏွစ္ေယာက္လုံး ဘာစကားမွမေျပာပဲ ျပတင္းေပါက္အျပင္္ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနလိုက္ၾက၏။
စုလုရီလည္း စုခ်ီ ဘာေၾကာင့္ ထြက္လာတာလည္းဆိုတာ မေမးသလို စုခ်ီကလည္း ရွင္းမျပပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြက စကားနဲ႕ ေျပာဖို႔အတြက္ ပိုမ်ားတယ္ေလ။ စုလုရီကေတာ့ စုခ်ီက အစ္ကိုတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ သူ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္တာ ဒါမွမဟုတ္ရင္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕စိတ္မသန႔္တာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္လို႔ လုပ္ေပးတာလို႔ထင္၏။ ဒါေပမယ့္ အဲ့တာနဲ႕တင္ လုံေလာက္ပါသည္။
အနာဂတ္မွာ တျဖည္းျဖည္း အဆင္ေျပလာလိမ့္မည္။
ႀကိဳတင္အသိေပးမႈ မရွိပဲ ေနက ထြက္လာေတာ့မည္။
ပင္လယ္နဲ႕ ေကာင္းကင္ ထိစပ္တဲ့ေနရာမွာ အလင္းေရာင္က ႐ုတ္တရတ္ ေပၚထြက္လာခဲ့ကာ
ပင္လယ္ျပာျပာကို အလင္းေပးေတာ့သည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ အနီ၊ ေ႐ႊနဲ႕ လိေမၼာ္ေရာင္တို႔က
ေကာင္းကင္တစ္ခြင္ကို ျဖန႔္က်က္ေတာ့၏။
စုလုရီရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြက မနက္ခင္း အလင္းေတြနဲ႕ျပည့္ေနၿပီး သူ႕မ်က္ဝန္းေတြက ေတာက္ပစြာ
လင္းလက္ေနသည္။
သူက ေခါင္းကို ေစာင္ပုံထဲက ထုတ္လိုက္ၿပီး အခုမွေပါက္ခါစ အေညွာင့္ အခက္လက္ေတြ ယိမ္းသလို
ေခါင္းကို ခါလိုက္၏။
အေညွာင့္ေတြ ဖိခံလိုက္ရသည္။
"အစ္ကိုႀကီး၊ ဘာလုပ္တာလဲ"
"အေညွာင့္ေတြ အပင္ေပါက္လာေအာင္ ဆြဲေပးတာ"
စုလုရီ အဖ်ားျပန္တတ္လာတာက စုက်စ္ထုံ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အရာပင္။
သူတို႔ သည္ေန႕အတြက္ အခ်ိန္ဇယားေတြ၊ အစီစဥ္ေတြ အမ်ားႀကီး၊ ဒါေပမယ့္ စုလုရီရဲ႕ အေျခအေနနဲ႕ဆိုအဆင္မေျပပါ။
"အေဖနဲ႕ အေမ၊ သြားပါ ကိုယ့္ဟာကိုယ္။ သားအခန္းထဲမွာ အိပ္ေနလိုက္မယ္"
"အဓိပၸာယ္ မရွိတာ" စုက်စ္ထုံကေတာ့ အေလးအနက္ပဲ။ "လူနာကို အခန္းထဲ တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့ၿပီး ထြက္လည္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ"
ယုရွင္းရန္ကလည္း "လည္ဖို႔ ထြက္လာတာမွ မဟုတ္တာ။ အဓိက,က အေမတို႔ အတူတူ အခ်ိန္ျဖဳန္းဖို႔ပဲဟာ"
စုလုရီ အရႈံးေပးလိုက္ရသည္။
သူ တစ္ေနကုန္ အခန္းထဲမွာပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလိုက္၏။ စုခ်ီလည္း ဘယ္မွမသြားပါ။ သူအလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ ဧည့္ခန္းထဲမွာသာ ေနသည္။ ညေနမွာေတာ့ သူ႕အတြက္ ေဆးနဲ႕ အစာယူလာေပး၏။
ခဏေနေတာ့ စုက်န္းခ်န္နဲ႕ စုယြီက သူနဲ႕ ပိုကာလာကစားေပးသည္။ စုလုရီက ေစာင္ပုံထဲ ဝင္ေနၿပီး
စုက်န္းခ်န္ဆီမွာ ဆယ္ပြဲေတာင္ ရႈံး၏။ စုယြီရဲ႕ကံေကာင္းမႈကေတာ့ မသိရင္ ညစ္ေနသလိုပဲ။
ပိုကာ ေဆာ့ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ စုလုရီ ပိုေတာင္ အားကုန္သြားသည္။
စုခ်ီက ဝင္လာၿပီး စုယြီကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ကာ စုက်န္းခ်န္ပါ လိုက္သြား၏။
သူတို႔ျပန္သြားေတာ့ စုခ်ီက ေမးလာသည္ "မင္းတစ္ေယာက္တည္း ရႈံးတာလား"
"ဒုတိယ အစ္ကိုႀကီးလည္း ရႈံးတယ္" စုလုရီ ႏွာရႈံ႕လိုက္သည္။
"ဒါေပမယ့္ စုက်န္းခ်န္က ေပ်ာ္ေနတဲ့ပုံပဲေနာ္"
"ၾကည့္ရတာ အတူတူ ရႈံးေပးမယ့္သူ ရွိလို႔ေနမွာေပါ့"
စုခ်ီကေတာ့ ဘာမွျပန္မပက္နိုင္ေတာ့ပါ။
စုလုရီ စားၿပီးတာနဲ႕ ေရခ်ိဳးလိုက္သျဖင့္ ပိုၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိသြားသည္။ တစ္ေနကုန္ မေ႐ြ႕မလ်ားရေတာ့ သူ အျပင္ထြက္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သည္။
စုခ်ီလည္း သည္ေန႕ မလႈပ္ရွားပါ။ စုလုရီ အေျခေနေကာင္းလာတာေၾကာင့္ အဝတ္စားလည္း၍
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။
သူတို႔ ဧည့္ေဆာင္ကို ဆင္းလာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာတဲ့ အျခား မိသားစုေလးေယာက္နဲ႕ ဆုံ၏။
စုယြီက သူတို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားမွာ ျမင္၍ ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာသည္။
"ဘိလိယက္ မကစားခ်င္ၾကဘူးလား"
စုက်စ္ထုံက သေဘာတူ၏။ "ေကာင္းသားပဲ၊ ဘိလိယက္က အထဲမွာပဲဆိုေတာ့ ေလလည္း မတိုက္ဘူးပဲ။ သြားၿပီးခဏကစားလို႔ရတယ္"
စုလုရီ "ဟုတ္ကဲ့"
သူအရင္က ဘိလိယက္ မကစားဖူးပါ။ ဘိလိယက္က ကစားသမားေတြနဲ႕ သူေဌးေတြအတြက္လို႔ပဲထင္သည္။
တီဗီထဲမွာဆို ခ်မ္းသာၿပီး ႐ုပ္ေခ်ာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြက ဘိလိယက္ သုံးၿပီး ေကာင္မေလးေတြကိုၾကဴၾကတယ္ေလ။
ကံဆိုးစြာနဲ႕ပဲ သည္ထဲမွာ သူတို႔ ညီအစ္ကို ေလးေယာက္ပဲ ရွိတာမို႔ ၾကဴစရာ ေကာင္မေလးက ရွိမေန။
ေဖ်ာ္ေျဖေရး ေနရာမွာေတာ့ ဘိလိယက္ခုံက ပထမဆုံးမွာရွိသည္။ ဘိုးလင္းပစ္တာနဲ႕ ေရခဲျပင္ စကိတ္စီးတာရဲ႕ ေဘးကပ္ရပ္မွာေပါ့။ စုလုရီ နားမလည္စြာ "အကုန္ အားကစားပဲကို ဘာလို႔ တစ္ေနရာထဲမွာ မရွိတာလဲ" လို႔ ေမးလိုက္၏။
စုက်န္းခ်န္ ပညာရွင္ဆန္ဆန္ ေျဖမလို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ စုခ်ီကေတာ့ စကားလုံးအတတ္နဲ႕ ျပန္ေမးလိုက္သည္။
"အပန္းေျဖစခန္းထဲ ထားၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ။ ေရာဂါ တိုးလာေအာင္လို႔လား"
စုလုရီ "..."
ဘိလိယက္ေဆာင္က အျပင္ကေနၾကည့္ရင္ လုံးဝအမိုက္စား ေနာက္ဆုံးေပၚ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေနရာပဲ။
စုလုရီ အဝင္ေပါက္မွာ 'NY' ဆိုတဲ့ စာလုံးႏွစ္လုံး ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဘားမွာလိုပဲ။
သူတို႔ေလးေယာက္ ဝင္သြားၾကၿပီး သီးသန႔္ခန္းကိုဖြင့္လိုက္၏။ အဲ့မွာ ဆိုဖာ၊ စားပြဲ၊ ေကာ္ဖီ စားပြဲနဲ႕
သီခ်င္းေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္လို႔ရတဲ့ ေမာ္နီတာေလးတစ္ခု ရွိသည္။
စုခ်ီက အကၤ်ီလက္ ၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ကာ တံေတာင္ဆစ္အထိ ေခါက္တင္လိုက္သည္။ သူ႕အေပၚက မီးေရာင္က သူ႕ရဲ႕လက္ေကာက္တတ္ႂကြက္သားေပၚျဖာက်ေန၏။ စုလုရီက ဘိလိယက္ကစားရျခင္း ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို နားလည္သြားသည္။
စုယြီကေတာ့ ဘိလိယက္တံကို သူ႕လက္ထဲမွာ စတန႔္ျပသလို လွည့္ေန၏။ သူ ကစားပြဲစြန္းကေန
ေဘးတိုက္ၾကည့္ကာ ပုံမွန္ အမူအရာနဲ႕ "ဘန္း"
ဘိလိယက္ ေဘာလုံးေတြက အနီေရာင္ ေဘာလုံးနဲ႕ထိကာ ပရိယာယ္မ်ားတဲ့ ေထာင့္အေနထားနဲ႕ ခ်ိန္ကြင္းထဲမွာ ေရာက္ေန၏။ ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနပဲ။
စုယြီကေတာ့ သာမာန္ပါပဲ "ကံေကာင္းတာပါ၊ ကံေကာင္းသြားတာ"
စုခ်ီက ကလပ္ကို ယူလိုက္သည္။ စုယြီနဲ႕ မတူစြာ သူရပ္ေနတဲ့ပုံစံက တိက်ၿပီး ေၾကာ့ရွင္းေနသည္။
သူရဲ႕က်ယ္ျပန္တဲ့ ပုခုံးေနာက္က ပြင့္ကားေနၿပီး သူ႕ရဲ႕လက္ေမာင္းနဲ႕ တံေတာင္ကေတာ့ စုဝင္ေနသည္။
သူ ကလပ္ေပၚ မွီခ်လိဳက္ေတာ့ အလင္းေရာင္က သူ႕မ်က္ဝန္းေတြမွာ အလင္းျပန္ကာ မသိရင္ သားရဲႀကီးခိုေနသလိုပဲ။
"ဘန္း"
စုလုရီကေတာ့ ေဘးမွာထိုင္ကာ သူ႕ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ကစားတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္၏။
စုက်န္းခ်န္က သူ႕ကို ဂိမ္းအေၾကာင္း အတိုခ်ဳံ႕ရွင္းျပသည္။ သူ ဘာကို ဆိုလိုခ်င္လည္း မသိေပမယ့္
အတိုခ်ဳံ႕ရရင္ အနိုင္က်င့္ျပန္ၿပီ။
ပထမ အခ်ီၿပီးေတာ့ စုခ်ီက မတ္မတ္ရပ္ကာ လွည့္လာၿပီး "ကစားခ်င္လား"
စုလုရီက တြန႔္ဆုတ္ေနၿပီး "ဘယ္လို ေဆာ့ရမလဲ မသိဘူး"
"လာ၊ တတိယ အစ္ကိုႀကီးက ကိုယ္ဖိရင္ဖိ သင္ေပးမယ္" စုယြီက လက္ေမာင္းႀကီးျဖန႔္ကာ ေနာက္ကေနဝင္လုံးသည္။
"အား" ၿပီးတာနဲ႕ ဗိုက္ကို ဘိလိယက္အတံနဲ႕ ထိုးခံလိုက္ရ၏။
စုခ်ီက ေစာင့္ထိုးၿပီးတာနဲ႕ "မင္း ေျပာေတာ့ ကံေကာင္းတာဆို"
စုယြီ "... ..."
စုခ်ီက စုလုရီကို လက္ယက္ေခၚကာ "ဒီကိုလာ"
စုလုရီက တာဝန္သိစြာ ေလွ်ာခနဲ ေရာက္သြားသည္။ သူ ဘိလိယက္တံကို ကိုင္လိုက္တာနဲ႕ ေအးစက္တဲ့အထိေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရ၏။ စုခ်ီက သူ႕လက္ကိုကိုင္ကာ ေအာက္ဆြဲခ်ၿပီး ...
"ဒီကေန ကိုင္"
သူ႕ လက္ဖဝါး ေ႐ြ႕သြားတဲ့ေနရာမွာ အေႏြးဓာတ္ေလး က်န္ေနခဲ့သည္။
စုလုရီက စုခ်ီ သင္ေပးတဲ့အတိုင္း လိုက္လုပ္ကာ အေနအထားကို ျပင္လိုက္ၿပီး ကုန္းလိုက္သည္။
သူ႕အေပၚပိုင္း ခႏၶာကိုယ္က စားပြဲအစြန္းမွာ လွဲေနသည္။ အလင္းကေန အရိပ္က်လာၿပီး တစ္ခဏေလာက္ သူ႕ကိုယ္သူ အရမ္းေခ်ာတာပဲလို႔ ေတြးမိလိုက္၏။ "အစ္ကိုႀကီး၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၊ ကြၽန္ေတာ့္ပုံက အရမ္းေတြ ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိဘူးလား"
သူက စုခ်ီကို "အစ္ကိုႀကီး" လို႔ ေခၚတာ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီး ညီအစ္ကို သုံးေယာက္လုံး ရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာပါ ေခၚမိသြားေတာ့ သုံးေယာက္လုံးက လွည့္ၾကည့္လာ၏။
အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေယာကၤ်ားေရာ၊ မိန္းမေရာ မ်က္စိက်ခ်င္စရာ အေကာင္းဆုံးကေတာ့
ခါးပင္။ အရမ္းကို ဖိတ္ေခၚေနသလိုပဲ။
စုလုရီ ေပးတဲ့ အပူေတြက မထင္မရွားနဲ႕ပဲ ကလပ္ကေလကို ထိသြားခဲ့သည္။
သူတို႔ တစ္အုပ္ "... ..."
စုခ်ီက ႏွာေခါင္းရႈံ႕လိုက္ကာ "အဲ့တာနဲ႕ ဘယ္သူ႕ကိုၾကဴလို႔ရမွာလဲ"
စုလုရီကေတာ့ ေခ်ေခ်ပဲ "အျမင္မရွိတဲ့ သူကေတာ့ ရွိကို မရွိတာေနာ္"
အမွတ္နည္းနည္းေလာက္ ယူၿပီးတာနဲ႕ စုလုရီက စားပြဲကေန ထြက္လာခဲ့ၿပီး စုက်န္းနဲ႕ စုယြီ ႏွစ္ေယာက္ကို ထားခဲ့၏။ မလာခင္က ေရေတြ အမ်ားႀကီး ေသာက္ခဲ့တာေၾကာင့္ အခု အိမ္သာသြားခ်င္လာသည္။
သူမ်ားေတြကို လက္ျပကာ တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္၏။
ဘိလိယက္ေဆာင္ရဲ႕ အတြင္းဒီဇိုင္းက အေကာင္းစား ျပင္ဆင္ထားတာပင္။ ေကာ္ရစ္တာေပၚက မီးလုံးေတြက ငါးမီတာ ျခားၿပီး အနီေရာင္ေကာ္ေဇာေပၚမွာ အလင္းနဲ႕ အေမွာင္ ျခားေစသည္။
စုလုရီ အိမ္သာ ေထာင့္ကေန ထြက္လာတဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ဝင္တိုက္မိမလို ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
လက္တစ္စုံက သူ႕ကို ထိန္းေပးလာၿပီး "ဂ႐ုစိုက္"
အသံက ရင္းႏွီးေနတာေၾကာင့္ စုလုရီ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ သူ႕အေရွ႕က လူကို အရင္က ျမင္ဖူးေနသည္။
အဲ့တာ ကလပ္ မန္ေနဂ်ာ "ဟု" ပဲ။
တစ္ဖက္လူကလည္း သူ႕ကို ျမင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားၿပီး ၿပဳံးျပလာကာ "ဘယ္လို တိုက္ဆိုင္မႈမ်ိဳးလည္း။
ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ေရစက္ပဲ"
စုလုရီ သူေျပာတဲ့စကားက တစ္ခုခု မွားေနသလို ခံစားရေပမယ့္လည္း ေလာေလာဆယ္ ေခါင္းကအလုပ္မလုပ္ပါ။
ျမန္ျမန္သြားဖို႔ ဆင္ေျခရွာဖို႔သာ ျပင္ရသည္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္လူကေတာ့ လႊတ္ေပးဖို႔ အစီစဥ္မရွိတဲ့ပုံ "အရင္တစ္ေခါက္က သာမန္ေက်ာင္းသားေလးလို႔ ထင္လိုက္လို႔ပါ။ ေစာ္ကားဖို႔ မရည္႐ြယ္ပါဘူး။ ဒီေန႕ အမွားျပင္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း လုပ္လို႔ရမလား"
စုလုရီ တြန႔္ဆုတ္ေနၿပီး "ဒီေန႕ေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။ ေနာက္ေန႕မွ လုပ္ၾကတာေပါ့"
"အရမ္း ျငင္းတာပဲ။ ဘာလဲ၊ ကိုယ့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြက သိသာေနတာလား" ထိုလူက အကူညီမဲ့စြာ
ၿပဳံးလာခဲ့ၿပီး လက္တစ္ဖက္ထုတ္ကာ လမ္းကို ပိတ္ထားလိုက္သည္။ "ဝန္ခံပါတယ္။ မင္းကို ႀကိဳက္လို႔
လိုက္မယ္ဆိုတာ"
စုလုရီ ျဖတ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
ထိုလူကေတာ့ သူ႕ကို ဆက္ၾကည့္ေနၿပီး "တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ သိၿပီးမွ ျငင္းလည္း
ေနာက္မက်ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ မလား"
ခ်ီးပဲ၊ ဘာႀကီးတုန္း။ ေဖာက္သည္ ရွာတဲ့ အကြက္ႀကီး မဟုတ္ဘူးေပါ့။
စုလုရီ တစ္ကိုယ္လုံး ေနလို႔ မေကာင္းပါ။ သူက ေဘးကို လွည့္ၿပီး သူ႕ အေရွ႕က လူကို ပတ္သြားဖို႔ႀကံလိုက္ေပမယ့္ ထပ္အပိတ္ခံလိုက္ရသည္။ ထိုလူက သူ႕ အနားကပ္လာၿပီး "တကယ္ေျပာတာ၊ ပထမဆုံး ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္သြားခဲ့တာ..."
ဒုန္း။
ေကာ္ေဇာက ပုံမွန္ဆို အသံျမည္ေလ့ မရွိေပမယ့္ တဒုန္းဒုန္း ျမည္ေအာင္ ေလွ်ာက္လာတဲ့သူေၾကာင့္ ေျပာေနသည့္ ထိုလူရဲ႕ အာ႐ုံစိုက္မႈကို ရသြားသည္။
ထိုလူက လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပိး လာေနတဲ့သူကို ျမင္ေတာ့ ၿပဳံးလိုက္၏။
"မစၥတာ စု"
စုခ်ီက ေျခာက္မီတာ၊ ခုႏွစ္မီတာေလာက္ အကြာေဝးမွာ ရပ္ေနသည္။ အလင္းေရာင္ေတြက
သူ႕အေပၚျဖာက်ေနၿပီး သူက ထိုလူကို အေမွာင္ထုထဲက ေရေသလို မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ ၾကည့္ေန၏။