" စိုင်းစွမ်း နေမကောင်းဘူးလား။ "
နေ့လယ်စာ ထမင်းစားပွဲမှာ စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်က ငူငူကြီးထိုင်နေတော့ ဒေါ်နန်းခမ်းလွင်က မေးလာသည်။ ဒီတော့မှ စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်က ဇွန်းကောက်ကိုင်ပြီး တိုဟူးတစ်ဖက်ကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။
" ကောင်းပါတယ်ဗျ။ "
" ဒဏ်ရာအရှိန်ကြောင့် ဖျားချင်နေတာနေမယ်။ အပြင်ဆိုက်ဆိုတော့ အလုပ်ထဲက နေပူတယ်။ သား နေလို့ သိပ်မကောင်းရင် သား အဖေကို လွှတ်လိုက်လေ။ "
" နေကောင်းပါတယ်။ အလုပ်က အပြန် အစ်ကို့ကို တွေ့ဖို့ ချိန်းကြည့်ဦးမယ်။ "
" ကာရံလည်း အခြေအနေ သိပ်မကောင်းလောက်ဘူး။ ကိုယ်ဖြစ်ချင်တာတွေပဲ အတင်းဖိအားပေးမနေနဲ့။ ဟိုက လူကောင်သေးသေး ပိန်ပိန်လေးနဲ့ ဖိအားတွေများပြီး လဲသွားဦးမယ်။နှစ်ယောက်အတူ သေချာလေး တိုင်ပင်ပြီး ဘာဆက်လုပ်မလဲ တွေးကြ။ လိုအပ်ရင် သူမိဘတွေကို အမေတို့ သွားတွေ့ပေးဆိုလည်း သွားတွေ့ပေးမယ်။ "
" ဟုတ်ကဲ့ "
စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်က ထမင်းစားချင်စိတ် မရှိပေမယ့်လည်း မိဘတွေကို စိတ်မပူစေချင်တာကြောင့် အတင်းမြိုချနေရသည်။
" ငါ့ကောင်ကြီး အသည်းကွဲနေတယ်ဆို။ "
စိုင်းရတုဟန်က ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်လာကာ စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်၏ ပန်းကန်ထဲမှ ဝက်သားမုန်ညင်းကြော်ကို ယူစားရင်း လက်တစ်ဖက်က စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်ကို ဖက်ထားရင်းမှ ပြောလာသည်။
" အသည်းကွဲရအောင် အစ်ကိုက ငါ့ကို ပစ်သွားတာမှ မဟုတ်တာ။ "
" ပစ်မသွားတာတောင် တက်ကြွတဲ့ ကြက်ဖကြီးက ကြက်ပေါက်ကလေး လည်လိမ်ထားသလို ဖြစ်နေပါ့လား။အရင်လိုတောင် ပွဲတိုင်းမကျော်နိုင်တော့ဘူး။ အဲ့ဒါပဲ အချစ်ကို အလေးအနက်ထားတဲ့သူတွေရဲ့ ဒုက္ခ။ "
စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင် စိတ်အခြေအနေ မကောင်းတာကြောင့် စိုင်းရတုဟန်က စကားပြောဖော်ရအောင် ရောက်လာပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ဆောက်လုပ်ရေးအင်
ဂျင်နီယာ လုပ်ငန်းကိုစိတ်မဝင်စားပေမယ့် သင်ယူခဲ့တာမို့ စိုင်းရတုဟန်လည်း လုပ်ငန်းပိုင်း ကျွမ်းကျင်တာကြောင့် အလုပ်လည်း ကူညီပေးလို့ရသည်။
" ရတု နေ့လယ်စာ စားမလား။ ဒေါ်လေး ပြင်ပေးမယ်။ "
" မစားတော့ဘူး။ သား ဝိတ်ချနေတာ။ ဒီကောင့် ပန်းကန်ထဲကပဲ ကပ်စားလိုက်တော့မယ်။ "
စိုင်းရတုဟန်က စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်၏ ကျောကို တတောင်နဲ့ တိုက်လိုက်သည်။ စားလေဆိုတဲ့ သဘော။ စိုင်းရတုဟန်က တစ်လှည့်စားလိုက်၊ စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်က တစ်လှည့်စားလိုက်နဲ့မို့ ခုနကထက်တော့ ထမင်းပိုစားဝင်လာသလိုပဲ။
" ဟေး ... ငါ့ကိုနှစ်သိမ့်စရာမလိုဘူးနော်။ ပြသနာကို ဘယ်လို ဖြေရှင်းရမလဲ တွေးနေရုံပဲ။ ရင်ကွဲနာကျနေတာ မဟုတ်ဘူး။ လူက အလတ်ကြီး ရှိသေးတာ။ "
" ခွေးစကားတွေပြောနေလိုက်တာ။ မိဘတွေ သဘောမတူရုံလေးတောင် ဒီလိုကြောင်တောင်တောင်ကြီး ဖြစ်နေတာ။ဟိုကသာ ပစ်သွားရင် ဒူးနဲ့မျက်ရည်သုတ်နေရလောက်တယ်။ "
" ပစ်သွားစရာ ဘာအကြောင်းမှရှိမနေဘူး။ "
" ဒါပေါ့ ... ပစ်သွားလည်း ကားတင်ပြေးပေါ့။ "
စိုင်းရတုဟန်ရောက်လာတော့ လေထုက အနည်းငယ် ပေါ့ပါးသွားသည်။စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်လည်း ခုနကထက်တော့ ပိုပြီး သက်တောင့်သက်သာ ရှိသွားသည်။
" ရောက်လာတာ ကျေးဇူးပဲ။ "
" ဒါပေါ့ ကျေးဇူးတင်သင့်တာပေါ့။ ငါက အိမ်ရဲ့ ဆည်းလည်းလေးလေ။ "
" ဘာဆည်းလည်းလဲ။အိမ်က ဆဲတဲ့သူတွေသာ လဲသွားမယ်။ပွေတဲ့ရှုပ်တဲ့ အကျင့်မပြင်တာလား။ "
စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်က စိုင်းရတုဟန်၏ ခေါင်းကို ရိုက်လိုက်ရင်း ပြောလာသည်။ အခုမှ ရယ်ရယ်မောမော ဖြစ်လာတာ အမှန်ပင်။
........................
" ကာရံညီညာ "
ကာရံညီညာ ကျောင်းမှာ စာသင်မသွားတာ နှစ်ရက်ရှိနေပြီ။ ဖုန်းလည်း ဦးမြတ်သာက သိမ်းသွားတယ်။ခင်မီဇော့်ဆီ ဖုန်းငှားဖို့ ခိုးထွက်လာတော့ အခန်းဝမှာတင် ဒေါ်ခင်ချိုက ခေါ်လာသည်။
" ဗျာ အမေ "
" အမေက သားကို ခက်ခဲအောင် မလုပ်ချင်တာမို့ သားကလည်း မိဘတွေကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် မလုပ်ပါနဲ့လား။ အမေက သားကို တောင်းပန်နေတာပါ။ အမေတို့နဲ့ အသိလေ ... သူ့မှာသမီးမိန်းကလေးတွေရှိတယ်။ ယဥ်ယဥ်ကျေးကျေးလေးတွေပဲ။သား တွေ့ကြည့်ပါ့လား။ "
" အမေ့ "
ကာရံညီညာက တားဆီးသလို ပြောသည်။
" ဘယ်တစ်ယောက်နဲ့ပဲ တွေ့တွေ့ သားမှ မချစ်တာ အပိုပဲလေ။ "
" ခေါင်းမာလိုက်တာ ။နင် ... နင့်အဖေလာမှရှင်း။ အသေသတ်ခံရမှာဆိုးလို့ အမေဖြစ်သူက ပြေလည်အောင် နည်းလမ်းရှာပေးနေတာ။ "
" လက်မခံဘူး။ စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်မှ မဟုတ်ရင် မဖြစ်ဘူး။ သူ့ကို ချစ်တယ်။ အမေတို့ဘက်က သားကို နည်းနည်းငဲ့ပြီးတော့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် အဖေ့ကို စည်းရုံးပေးလို့မရဘူးလား ဟင် အမေ့ ။ "
ဒေါ်ခင်ချိုက ကာရံညီညာ့ကို စိတ်ပျက်သလို ကြည့်သည်။သား၊သမီး မျက်ရည်ကို မိဘတိုင်း မမြင်ရက်ပေမယ့် အခုကိစ္စက လုံးဝမဖြစ်နိုင်ပေ။ခင်မီဇော်၏ အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး အထဲမှ အပြင်က အခြေအနေ နားထောင်နေသော ခင်မီဇော့်လက်ထဲက ဖုန်းကို ဒေါ်ခင်ချိုက ဆွဲလုသွားသည်။
" ညည်းလည်း ကိုယ့်နေရာ ကိုယ်နေနော်။ ဟိုဟိုဒီဒီ ဝင်ပါကြည့် ... နင့်အဖေနဲ့ တွေ့သွားမယ်။ "
ဖုန်းကို သိမ်းလာပြီး ဒေါ်ခင်ချိုက ကာရံညီညာ့ကို ဝင်တိုက်သွားသည်။ကာရံညီညာက ဒေါ်ခင်ချို၏ လက်ကို ဆွဲထားပြီး ငိုနေရင်းမှ တောင်းဆိုသည်။
" သား သူ့ကိုချစ်တယ် အမေ။သူနဲ့အတူနေချင်တယ်။ တွဲလာတဲ့ တစ်လျှောက်လုံးသူက သားအပေါ် အရမ်းကောင်းမွန်တဲ့လူပါ။နှစ်တွေအများကြီး တွဲလာခဲ့တော့ ခံစားချက်တွေက အမြစ်တွယ်နေပြီ။ ဘယ်လိုမှ ဖြတ်လို့မရတော့ဘူး။ တောင်းပန်ပါတယ် ... သူနဲ့သဘောတူပေးပါ ဟမ် အမေ ... အမေ။ "
ဒေါ်ခင်ချိုက ကာရံညီညာ့ကို တွန်းဖယ်ပစ်သည်။
" တစ်သက်လုံး လိမ္မာလာလည်း စောက်ပိုပဲ။ မိဘက သဘောမတူပေးပါဘူးဆိုတာကို ခေါင်းဆက်မာနေပြီး မိဘစိတ်ဆင်းရဲအောင်လုပ်တာ ကျေးဇူးကန်းတာနဲ့အတူတူပဲ။ နင်တို့ အဖေ ဒေါသထွက်တဲ့ တစ်နေ့ အကုန် ကျိုးကန်းကုန်မယ်။ "
............................
" ကြက်သားစွပ်ပြုတ် ပူပူလေးရပြီ။ "
ငွေလသာက စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်ကို ထမင်းစားပွဲမှာ လာချပေးသည်။ ကြက်ရင်အုပ်အသားလေးတွေချည်း သုံးကာ ပြင်ဆင်ပေးတဲ့ စွပ်ပြုတ်က သောက်ချင်စရာလေးပင်။ဆီလည်းမပါဝင်တာမို့ အရောင်ကြည်ကြည်လေး။
" ကိုကိုလေး ဝိတ်ချနေတယ်ဆိုရင် ဒါက အဆင်ပြေတယ်။ ဗိုက်လည်းဝတယ်။ ဆီလုံးဝ သုံးမထားဘူး သိလား။ "
Fashion Weekတွေကို Youtubeက ကြည့်နေရင်းမှ စိုင်းရတုဟန်က ကြက်သားစွပ်ပြုတ်ကို ယူသောက်လိုက်သည်။ မီးဖိုပေါ်က ချခါစမို့ လျှာတောင် ပူထူသွားသည်။
" ကျွန်တော်မှုတ်ပေးမယ်လေ။ "
" ကိုယ်က လူမမာမှ မဟုတ်တာ။ "
စိုင်းရတုဟန်က စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်ကို အနားဆွဲတိုးလိုက်သည်။မုန်လာဥနီ ခပ်သေးသေးလေးတွေနဲ့ နံနံပင်အနည်းငယ် ညှပ်ထည့်ထားတော့ အရောင်လှလှလေး ဖြစ်နေသည်။
" ကိုကိုလေး ... အိပ်ယာပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ အထုပ်တွေက ... "
" သြော် ...Parisကို သွားတဲ့သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ကို လမ်းကြုံမှာထားတာတွေ။ ရေမွှေးတွေ၊နာရီတွေကစ ပါတယ်။ ဆင်တူသုံးလေးခု ပါတာမို့ မင်းကြိုက်တာ ယူသုံးလေ။ မဟုတ်လည်း မင်းကိုပါ ပေးမလို့။ "
" ဟုတ်ကဲ့ ... ကျန်တာတွေကရော ... "
" လောဘမကြီးနဲ့ကောင်လေးရဲ့။ ကိုယ့်အနားမှာ နေရင် ရောင့်ရဲနိုင်တာ အကောင်းဆုံးပဲကွ။ "
" ဟုတ်ကဲ့ "
ဒီလိုပါပဲ။ ကိုကိုလေးက သူနဲ့လက်ရှိတွဲနေတဲ့သူတွေကို ညီတူမျှတူပဲ ပေးကမ်းတတ်တာမျိုး။ သူ့ခံစားချက်တွေအပါအဝင်ပေါ့။
" စွပ်ပြုတ်က အေးသွားတော့ နည်းနည်းငန်တယ်။ငံပြာရည်တွေ ထည့်တာများသွားတယ်မလား။ "
" ဟုတ်လား ... ပြန်ပြင်ပေးရမလား။ "
" နေပါ ... နောက်တစ််ခါ အပြင်က မှာမစားဖြစ်ရင် မချက်တတ်တဲ့အရာဆိုရင် ကိုယ့်ကိုလာမေး။ "
" ကိုကိုလေးက ချက်တတ်တယ်လား။ တစ်ခါမှ ချက်တာမမြင်ဖူးဘူး။ "
စိုင်းရတုဟန်က စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်ကို ဖယ်လိုက်ပြီးမှ ငွေလသာကို ကြည့်ကာ ဖြေသည်။
" ကိုယ်တို့ အမျိုးက ယောကျ်ားလေးတွေ အကုန် ချက်တတ်တယ်။ "
ငွေလသာက ဆွယ်တာအကျီ အဝါအကြားလေးက ရှည်နေတဲ့ လက်တွေကို ဆွဲခေါက်ရင်း ပြောလာသည်။
" တစ်ခါလောက် စားဖူးချင်တယ်။ "
" ကိုယ်ချစ်မိတဲ့သူကိုမှ ပထမဆုံးချက်ကျွေးမှာ။ "
ငွေလသာ၏ ပြုံးရွှင်ပြီး တက်ကြွနေတဲ့ မျက်နှာလေးက ချက်ချင်းပင် စိတ်လျော့အားငယ်သလို ဖြစ်သွားသည်။
" နှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်မိတဲ့သူ တွေ့စရာ မရှိသေးတော့ အခုလောလောဆယ် သံယောဇဥ် အရှိဆုံး ဖြစ်တဲ့ မင်းပဲ အရင်ဆုံး စားဖူးလောက်ပါတယ်။နောက်တော့ ကြုံရင် ချက်ကျွေးမယ်။ "
ငွေလသာက စိုင်းရတုဟန်၏ လက်မောင်းကို ချိတ်လာကာ ခပ်ချွဲချွဲ ပြောလာသည်။
" တကယ်နော် "
" အင်း "
ငွေလသာက စိုင်းရတုဟန်၏ ပါးကို မွခနဲ အသံထွက်ကာ နမ်းလိုက်တော့ စိုင်းရတုဟန်က ရယ်လိုက်ပြီး ငွေလသာ၏ ခါးကို ဖက်သည်။ပြီးနောက် နှာခေါင်းထိပ်ဖျားလေးချင်းထိပြီးမှ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ဒီထက်မကတောင် ရင်းနှီးဖူးတာမို့ ငြင်သာတဲ့ အနမ်းတစ်ခုမှ အသက်ရူူကြပ်စေသည်အထိ ဖြစ်လာသည်။လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ငွေလသာ၏ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးတောင် အနည်းငယ် ပေါက်သွားကာ သွေးစို့သွားသည်။
" ဒီဟာက အစ်မ သုံးနေကြရေမွှေးတံဆိပ်ပဲ သိလား။ပြီးတော့ ဒီအနံ့ပဲ။ "
စိုင်းရတုဟန်က အိပ်ယာပေါ်မှာ အကျီဗလာနဲ့ ဝမ်းလျားမှောက်အိပ်နေသည်။ငွေလသာက စိုင်းရတုဟန် ဝယ်လာခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းအိတ်တွေကို ဟိုဒီလှန်ရင်း အကုန်ထုတ်ကြည့်နေရင်းမှ ပြောလာသည်။
" အဲ့ဒီဘူးကို သိမ်းထား။ လိုချင်ရင် ကျန်တဲ့ဟာတွေယူ။ "
" ဟုတ် "
ငွေလသာက ဘူးလေးထဲ ရေမွှေးပုလင်းပြန်ထည့်လိုက်ပြီး သူ့အိတ်လေးအတိုင်း ထားသည်။ ပြီးနောက် ဆင်တူပါလာသည့် ပစ္စည်းတွေထဲက ပိုပြီး နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းသည့် အရောင်တွေကို ရွေးချယ်နေလိုက်သည်။စိုင်းရတုဟန် တွဲနေတဲ့သူထဲမှာတောင် ကိုယ်က ဒီလို ရွေးချယ်ခွင့် ရှိတာမို့ ကြံဖန်ပြီး ပျော်အောင် ဖြေသိမ့်တတ်ပါသေးသည်။
" အရင်က ကိုကိုလေးနဲ့ အစ်မက အရမ်းရင်းနှီးတာဆို။အခုကြ ဘာလို့ စကားတောင် သိပ်မပြောကြတာလဲ။ "
" မြို့မလင်းက မင်းအတွက်နဲ့ ငါ့ကို ခနခန နားပူလို့ သူငယ်ချင်းခန်း ဖြတ်ထားတာ။ "
" သြော် "
ပစ္စည်းတွေ ရှုပ်လို့ ဝသွားတော့ ငွေလသာက စိုင်းရတုဟန်၏ ဘေးမှာ လာလှဲအိပ်သည်။စိုင်းရတုဟန်က မျက်လုံးပင် မဖွင့်ဘဲ ငွေလသာ၏ ခါးသေးသေးလေးကို ပွေ့ဖက်လာသည်။
" ကိုကိုလေးသိလား။ အစ်မနဲ့ အမေမတူပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို အရမ်းချစ်တာ။ အစ်မရဲ့ အမေဆိုလည်း ရိုင်းရိုင်းပြောရရင် ကျွန်တော့် မိထွေးပေါ့။ အန်တီကလည်း ကျွန်တော့် အပေါ် ကောင်းတာပဲ။ အမေက အလျော်ယူပြီး ပစ်သွားတဲ့ ကျွန်တော့်ကို သူတို့ကပဲ စောင့်ရှောက်ပေးထားတာ။ အဲ့ဒါကြောင့် ကျွန်တော့်အတွက်နဲ့ အစ်မက တစ်ခုခု ပြောရင် အစ်မကို စိတ်မဆိုးနဲ့နော်။ကိုကိုလေး ဒေါသထွက်ရင် ကျွန်တော့်ကို အော်ပြီး ဖြေလျော့လိုက်။ "
" အိုကေ "
စိုင်းရတုဟန်က အိပ််ချင်နေသည်မို့ ခနလေးအတွင်း အိပ်ပျော်သွားသည်။ငွေလသာက တစ်ခြမ်းသာ မြင်ရသော စိုင်းရတုဟန်၏ မျက်နှာကို ငေးမောရင်း တော်တော်လေး ကြာမှ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။
......................
ကားအနောက်ခန်းထဲမှာ စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်နဲ့အတူ ကာရံညီညာက ရှိနေသည်။စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်က ခုံပေါ်ကို ခပ်လျောလျောမှီထိုင်ထားပြီး ကာရံညီညာ့ကို ရင်ခွင်အတွင်း ပွေ့သိမ်းဖက်ထားသည်။
" ဖုန်းသိမ်းခံရတယ်ဆို "
" အင်း ၁၈နှစ်အရွယ်လောက်လည်း မဟုတ်ပါဘဲ ဖုန်းပါ သိမ်းသွားကြတယ်။အခုလည်း အမေ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ အပြင်ခဏသွားတုန်း ထွက်လာခဲ့တာ။ "
" ခိုးပြေးကြလား။ လိုက်ဖို့ ဆန္ဒရှိရဲ့လား။ "
ကာရံညီညာက ခေါင်းရမ်းပြသည်။ အဲ့ဒီလို လုံးဝ မလုပ်ချင်ပါ။ ခင်မီကျော့်တုန်းက ကိစ္စတွေ လွန်ကုန်လို့ မြန်မြန်ဆန်ဆန် လက်ထပ်ပေးခဲ့ရတော့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ မိဘတွေ ဘယ်လောက်ထိ မျက်နှာပူပြီး ရှက်ခဲ့ရလဲ ကိုယ်သာ အသိဆုံး။ ဦးမြတ်သာဆိုရင် မနက်မလင်းခင်အလုပ်သွား၊ ညပိုင်း လူခြေတိတ်မှ အလုပ်က ပြန်လာတာ နှစ်လလောက်ပဲ။ဒေါ်ခင်ချိုဆိုလည်း အမြဲတမ်း ကြိတ်ငိုနေခဲ့တာ။ ကိုယ့်သမီးက မလိမ္မာတော့ ပါးစပ်ပေါက်တစ်ရာမှ ကွယ်ရာတစ်မျိုး၊ရှေ့တစ်မျိုး ပြောတာ ခံခဲ့ရသည်။ ကာရံညီညာကပါ ယောကျ်ားလေးချင်း သဘောမတူသည့်ကြားမှ ထွက်ပြေးသွားပါတယ်ဆိုရင် မိဘတွေကို နှိပ်စက်လွန်းရာ ကျသွားပြီ။
" ငါ အဲ့ဒီလို မလုပ်နိုင်တာ မင်းသိပါတယ်။ "
စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်က ကာရံညီညာ့၏ ဆံပင်လေးတွေကို ခပ်ဖွဖွလေး နဖူးပေါ် သပ်တင်ပေးသည်။
" ကျွန်တော်က မရေရာ မသေချာတာမျိုးကို စောင့်မနေဘဲ လက်တွေ့အကောင်အထည်ဖော််ချင်ရုံပါ။ "
" ငါကြိုးစားမှာပါ။ ကတိပေးတယ်။ "
" အစ်ကို့ကို ယုံပါတယ်။ မမြင်ရတဲ့ အနာဂတ်ကိုပဲ မယုံတာ။"
" အဖေနဲ့အမေကို ငါ့အတွက်နဲ့ မနာကျင်စေချင်ဘူး။ အခုလောလောဆယ် သူတို့ဘက်က ငြင်းဆန်နေသေးပေမယ့် တဖြည်းဖြည်းချင်း တဆင့်ချင်း လက်ခံနိုင်အောင် ကြိုးစားပါ့မယ်။ ငါတို့သာ ဇွဲမလျော့ရင် နောက်ဆုံးမှာ သူတို့ သေချာပေါက် လက်ခံပေးမှာပါ။ "
ကာရံညီညာက စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်၏ ရင်ဘတ်ပေါ်ကို ခေါင်းလေးစောင်းကာ ကပ်မီရင်း မျက်လုံလေး မှိတ်ထားသည်။
" ညဘက်တွေအိပ်မပျော်ဘူး။ မင်းနဲ့မတွေ့ရ၊ဖုန်းမပြောရတော့ အိပ်လို့တောင်မရဘူး ကိုကို။ "
" ခဏလောက် အိပ်လိုက်လေ။ ကိုယ်ရှိနေပေးမယ်။ "
" အင်း "
စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်က ကာရံညီညာ အိပ်လို့ အဆင်ပြေအောင် ခန္ဓာကိုယ်ကို အနည်းငယ် ပြင်ထိုင်ပေးသည်။ကာရံညီညာက အိပ်နေရင်းနဲ့တောင် စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်၏ လက်လေးကို တင်းကြပ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
တွဲလာခဲ့တဲ့ ခုနှစ်နှစ်လောက် သက်တမ်းမှာ အမြဲပျော်ရွှင်ပေါ့ပါးပြီး ဘာပြသနာမှ မရှိခဲ့သမျှ အခုတော့ ပြသနာကြီးက အထုတ်လိုက် ရောက်ရှိလာသည်။ စိတ်အေးအေးထားပါလို့ ကာရံညီညာက ပြောနေပေမယ့် ရင်ပူနေတာတော့ အမှန်ပါပဲ။
အိပ်ပျော်နေသော ကာရံညီညာ့၏ မျက်နှာလေးကို ငေးနေတုန်း စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်၏ ဖုန်းမှ Ringtoneသံထွက်လာတော့ ဖုန်းဖြေလိုက်သည်။
' အစ်ကို နင်နဲ့ရှိနေသေးတာမလား။ သူ့ကို ဖုန်းပေးလိုက်ဦး။ '
ဖုန်းသံကြားထဲက ကာရံညီညာ နိုးနေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်၏ လက်ထဲကဖုန်းကို လက်လွှဲယူလိုက်ပြီးမှ ခပ်တိုးတိုးနဲ့ ဖုန်းဖြေလိုက်သည်။
' အမေပြန်ရောက်နေပြီလား ခင်မီဇော်။ '
' မဟုတ်ဘူး ... အဖေ အလုပ်မှာ မတော်တဆ ဖြစ်လို့တဲ့။ အမေ့ကို ဖုန်းဆက်မရလို့ အစ်ကို့ဆီ ဆက်လိုက်တာ။ ညီမလေးလည်း ဘာလုပ်ရမလဲ မသိဘူး။ '
ကာရံညီညာက ဆက်ခနဲ ခေါင်းထောင်လာသည်။
' ငါအခုလာပြီ။ အိမ်မှာပဲ ငါ့ကိုစောင့်နေ။ '
' ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို ... ခင်မီကျော့်ကိုလည်း ခေါ်ထားလိုက်မယ်။ '
"ငါသွားလိုက်ဦးမယ်။ "
ကာရံညီညာက စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်၏ လက်ချင်းတွဲထားသော လက်ကို ရုန်းလိုက်ပေမယ့် စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်က လွှတ်မပေးပေ။
" ကျွန်တော် လိုက်ပို့ပေးမယ်။ "
" ဟင့်အင်း ... မင်းကိုတွေ့ရင် အမေကပြောနေလိမ့်မယ်။ "
ကာရံညီညာက လက်ကိုရုန်းနေပြန်တော့ စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်က ပိုပြီး မြဲနေအောင် လက်ကောက်ဝတ်လေးကို ဆုပ်ထားသည်။
" မိသားစုအတွက်ဆိုရင် ဒီလိုပဲ ကျွန်တော့်ကို ထားခဲ့မှာလား။ နှစ်ခါ မစဥ်းစားဘဲလေ။ "
" မတူညီတဲ့ အကြောင်းအရာနှစ်ခုလေ။ အခုက အရေးကြီး ကိစ္စဖြစ်နေလို့ လွှတ်ပေးဦး နော်။ "
ကာရံညီညာက စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်၏ လက်အပေါ်မှာ ထပ်အုပ်ကိုင်ကာ ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောသည်။
" ကျွန်တော့်ကို ထားခဲ့တယ်လို့ ဘာလို့များ ခံစားနေရတာလဲ။ ကျွန်တော် တကယ်ကြီး အဲ့ဒီလို ခံစားနေရတာဗျ။ "
စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင်က လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ကာရံညီညာက တစ်ချက်ပြန်ကြည့်ပြီးမှ ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ ခပ်သွက်သွက် ထွက်သွားသည်။ဒီလိုနဲ့ပဲ ထားခဲ့ခံရမှာ စိုင်းစွမ်းထက်ပိုင် အရမ်းကြောက်ပါသည်။
" မိသားစုနဲ့ ယှဥ်ပြိုင်ပြီး ဆွဲမထားနိုင်မှာ ကျွန်တော်အရမ်းကြောက်တယ်ဗျ။ "
ဆက်ရန်
Zawgyi
" စိုင္းစြမ္း ေနမေကာင္းဘူးလား။ "
ေန႕လယ္စာ ထမင္းစားပြဲမွာ စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္က ငူငူႀကီးထိုင္ေနေတာ့ ေဒၚနန္းခမ္းလြင္က ေမးလာသည္။ ဒီေတာ့မွ စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္က ဇြန္းေကာက္ကိုင္ၿပီး တိုဟူးတစ္ဖက္ကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။
" ေကာင္းပါတယ္ဗ်။ "
" ဒဏ္ရာအရွိန္ေၾကာင့္ ဖ်ားခ်င္ေနတာေနမယ္။ အျပင္ဆိုက္ဆိုေတာ့ အလုပ္ထဲက ေနပူတယ္။ သား ေနလို႔ သိပ္မေကာင္းရင္ သား အေဖကို လႊတ္လိုက္ေလ။ "
" ေနေကာင္းပါတယ္။ အလုပ္က အျပန္ အစ္ကို႔ကို ေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းၾကည့္ဦးမယ္။ "
" ကာရံလည္း အေျခအေန သိပ္မေကာင္းေလာက္ဘူး။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြပဲ အတင္းဖိအားေပးမေနနဲ႕။ ဟိုက လူေကာင္ေသးေသး ပိန္ပိန္ေလးနဲ႕ ဖိအားေတြမ်ားၿပီး လဲသြားဦးမယ္။ႏွစ္ေယာက္အတူ ေသခ်ာေလး တိုင္ပင္ၿပီး ဘာဆက္လုပ္မလဲ ေတြးၾက။ လိုအပ္ရင္ သူမိဘေတြကို အေမတို႔ သြားေတြ႕ေပးဆိုလည္း သြားေတြ႕ေပးမယ္။ "
" ဟုတ္ကဲ့ "
စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္က ထမင္းစားခ်င္စိတ္ မရွိေပမယ့္လည္း မိဘေတြကို စိတ္မပူေစခ်င္တာေၾကာင့္ အတင္းၿမိဳခ်ေနရသည္။
" ငါ့ေကာင္ႀကီး အသည္းကြဲေနတယ္ဆို။ "
စိုင္းရတုဟန္က ထမင္းစားခန္းထဲ ဝင္လာကာ စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္၏ ပန္းကန္ထဲမွ ဝက္သားမုန္ညင္းေၾကာ္ကို ယူစားရင္း လက္တစ္ဖက္က စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္ကို ဖက္ထားရင္းမွ ေျပာလာသည္။
" အသည္းကြဲရေအာင္ အစ္ကိုက ငါ့ကို ပစ္သြားတာမွ မဟုတ္တာ။ "
" ပစ္မသြားတာေတာင္ တက္ႂကြတဲ့ ၾကက္ဖႀကီးက ၾကက္ေပါက္ကေလး လည္လိမ္ထားသလို ျဖစ္ေနပါ့လား။အရင္လိုေတာင္ ပြဲတိုင္းမေက်ာ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒါပဲ အခ်စ္ကို အေလးအနက္ထားတဲ့သူေတြရဲ႕ ဒုကၡ။ "
စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္ စိတ္အေျခအေန မေကာင္းတာေၾကာင့္ စိုင္းရတုဟန္က စကားေျပာေဖာ္ရေအာင္ ေရာက္လာေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ေဆာက္လုပ္ေရးအင္
ဂ်င္နီယာ လုပ္ငန္းကိုစိတ္မဝင္စားေပမယ့္ သင္ယူခဲ့တာမို႔ စိုင္းရတုဟန္လည္း လုပ္ငန္းပိုင္း ကြၽမ္းက်င္တာေၾကာင့္ အလုပ္လည္း ကူညီေပးလို႔ရသည္။
" ရတု ေန႕လယ္စာ စားမလား။ ေဒၚေလး ျပင္ေပးမယ္။ "
" မစားေတာ့ဘူး။ သား ဝိတ္ခ်ေနတာ။ ဒီေကာင့္ ပန္းကန္ထဲကပဲ ကပ္စားလိုက္ေတာ့မယ္။ "
စိုင္းရတုဟန္က စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္၏ ေက်ာကို တေတာင္နဲ႕ တိုက္လိုက္သည္။ စားေလဆိုတဲ့ သေဘာ။ စိုင္းရတုဟန္က တစ္လွည့္စားလိုက္၊ စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္က တစ္လွည့္စားလိုက္နဲ႕မို႔ ခုနကထက္ေတာ့ ထမင္းပိုစားဝင္လာသလိုပဲ။
" ေဟး ... ငါ့ကိုႏွစ္သိမ့္စရာမလိုဘူးေနာ္။ ျပသနာကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမလဲ ေတြးေန႐ုံပဲ။ ရင္ကြဲနာက်ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လူက အလတ္ႀကီး ရွိေသးတာ။ "
" ေခြးစကားေတြေျပာေနလိုက္တာ။ မိဘေတြ သေဘာမတူ႐ုံေလးေတာင္ ဒီလိုေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ဟိုကသာ ပစ္သြားရင္ ဒူးနဲ႕မ်က္ရည္သုတ္ေနရေလာက္တယ္။ "
" ပစ္သြားစရာ ဘာအေၾကာင္းမွရွိမေနဘူး။ "
" ဒါေပါ့ ... ပစ္သြားလည္း ကားတင္ေျပးေပါ့။ "
စိုင္းရတုဟန္ေရာက္လာေတာ့ ေလထုက အနည္းငယ္ ေပါ့ပါးသြားသည္။စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္လည္း ခုနကထက္ေတာ့ ပိုၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိသြားသည္။
" ေရာက္လာတာ ေက်းဇူးပဲ။ "
" ဒါေပါ့ ေက်းဇူးတင္သင့္တာေပါ့။ ငါက အိမ္ရဲ႕ ဆည္းလည္းေလးေလ။ "
" ဘာဆည္းလည္းလဲ။အိမ္က ဆဲတဲ့သူေတြသာ လဲသြားမယ္။ေပြတဲ့ရႈပ္တဲ့ အက်င့္မျပင္တာလား။ "
စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္က စိုင္းရတုဟန္၏ ေခါင္းကို ရိုက္လိုက္ရင္း ေျပာလာသည္။ အခုမွ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျဖစ္လာတာ အမွန္ပင္။
........................
" ကာရံညီညာ "
ကာရံညီညာ ေက်ာင္းမွာ စာသင္မသြားတာ ႏွစ္ရက္ရွိေနၿပီ။ ဖုန္းလည္း ဦးျမတ္သာက သိမ္းသြားတယ္။ခင္မီေဇာ့္ဆီ ဖုန္းငွားဖို႔ ခိုးထြက္လာေတာ့ အခန္းဝမွာတင္ ေဒၚခင္ခ်ိဳက ေခၚလာသည္။
" ဗ်ာ အေမ "
" အေမက သားကို ခက္ခဲေအာင္ မလုပ္ခ်င္တာမို႔ သားကလည္း မိဘေတြကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႕လား။ အေမက သားကို ေတာင္းပန္ေနတာပါ။ အေမတို႔နဲ႕ အသိေလ ... သူ႕မွာသမီးမိန္းကေလးေတြရွိတယ္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလးေတြပဲ။သား ေတြ႕ၾကည့္ပါ့လား။ "
" အေမ့ "
ကာရံညီညာက တားဆီးသလို ေျပာသည္။
" ဘယ္တစ္ေယာက္နဲ႕ပဲ ေတြ႕ေတြ႕ သားမွ မခ်စ္တာ အပိုပဲေလ။ "
" ေခါင္းမာလိုက္တာ ။နင္ ... နင့္အေဖလာမွရွင္း။ အေသသတ္ခံရမွာဆိုးလို႔ အေမျဖစ္သူက ေျပလည္ေအာင္ နည္းလမ္းရွာေပးေနတာ။ "
" လက္မခံဘူး။ စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္မွ မဟုတ္ရင္ မျဖစ္ဘူး။ သူ႕ကို ခ်စ္တယ္။ အေမတို႔ဘက္က သားကို နည္းနည္းငဲ့ၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖ့ကို စည္း႐ုံးေပးလို႔မရဘူးလား ဟင္ အေမ့ ။ "
ေဒၚခင္ခ်ိဳက ကာရံညီညာ့ကို စိတ္ပ်က္သလို ၾကည့္သည္။သား၊သမီး မ်က္ရည္ကို မိဘတိုင္း မျမင္ရက္ေပမယ့္ အခုကိစၥက လုံးဝမျဖစ္နိုင္ေပ။ခင္မီေဇာ္၏ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး အထဲမွ အျပင္က အေျခအေန နားေထာင္ေနေသာ ခင္မီေဇာ့္လက္ထဲက ဖုန္းကို ေဒၚခင္ခ်ိဳက ဆြဲလုသြားသည္။
" ညည္းလည္း ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ေနေနာ္။ ဟိုဟိုဒီဒီ ဝင္ပါၾကည့္ ... နင့္အေဖနဲ႕ ေတြ႕သြားမယ္။ "
ဖုန္းကို သိမ္းလာၿပီး ေဒၚခင္ခ်ိဳက ကာရံညီညာ့ကို ဝင္တိုက္သြားသည္။ကာရံညီညာက ေဒၚခင္ခ်ိဳ၏ လက္ကို ဆြဲထားၿပီး ငိုေနရင္းမွ ေတာင္းဆိုသည္။
" သား သူ႕ကိုခ်စ္တယ္ အေမ။သူနဲ႕အတူေနခ်င္တယ္။ တြဲလာတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လုံးသူက သားအေပၚ အရမ္းေကာင္းမြန္တဲ့လူပါ။ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး တြဲလာခဲ့ေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြက အျမစ္တြယ္ေနၿပီ။ ဘယ္လိုမွ ျဖတ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ... သူနဲ႕သေဘာတူေပးပါ ဟမ္ အေမ ... အေမ။ "
ေဒၚခင္ခ်ိဳက ကာရံညီညာ့ကို တြန္းဖယ္ပစ္သည္။
" တစ္သက္လုံး လိမၼာလာလည္း ေစာက္ပိုပဲ။ မိဘက သေဘာမတူေပးပါဘူးဆိုတာကို ေခါင္းဆက္မာေနၿပီး မိဘစိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္တာ ေက်းဇူးကန္းတာနဲ႕အတူတူပဲ။ နင္တို႔ အေဖ ေဒါသထြက္တဲ့ တစ္ေန႕ အကုန္ က်ိဳးကန္းကုန္မယ္။ "
............................
" ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ ပူပူေလးရၿပီ။ "
ေငြလသာက စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ကို ထမင္းစားပြဲမွာ လာခ်ေပးသည္။ ၾကက္ရင္အုပ္အသားေလးေတြခ်ည္း သုံးကာ ျပင္ဆင္ေပးတဲ့ စြပ္ျပဳတ္က ေသာက္ခ်င္စရာေလးပင္။ဆီလည္းမပါဝင္တာမို႔ အေရာင္ၾကည္ၾကည္ေလး။
" ကိုကိုေလး ဝိတ္ခ်ေနတယ္ဆိုရင္ ဒါက အဆင္ေျပတယ္။ ဗိုက္လည္းဝတယ္။ ဆီလုံးဝ သုံးမထားဘူး သိလား။ "
Fashion Weekေတြကို Youtubeက ၾကည့္ေနရင္းမွ စိုင္းရတုဟန္က ၾကက္သားစြပ္ျပဳတ္ကို ယူေသာက္လိုက္သည္။ မီးဖိုေပၚက ခ်ခါစမို႔ လွ်ာေတာင္ ပူထူသြားသည္။
" ကြၽန္ေတာ္မႈတ္ေပးမယ္ေလ။ "
" ကိုယ္က လူမမာမွ မဟုတ္တာ။ "
စိုင္းရတုဟန္က စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ကို အနားဆြဲတိုးလိုက္သည္။မုန္လာဥနီ ခပ္ေသးေသးေလးေတြနဲ႕ နံနံပင္အနည္းငယ္ ညွပ္ထည့္ထားေတာ့ အေရာင္လွလွေလး ျဖစ္ေနသည္။
" ကိုကိုေလး ... အိပ္ယာေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ အထုပ္ေတြက ... "
" ေၾသာ္ ...Parisကို သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို လမ္းႀကဳံမွာထားတာေတြ။ ေရေမႊးေတြ၊နာရီေတြကစ ပါတယ္။ ဆင္တူသုံးေလးခု ပါတာမို႔ မင္းႀကိဳက္တာ ယူသုံးေလ။ မဟုတ္လည္း မင္းကိုပါ ေပးမလို႔။ "
" ဟုတ္ကဲ့ ... က်န္တာေတြကေရာ ... "
" ေလာဘမႀကီးနဲ႕ေကာင္ေလးရဲ႕။ ကိုယ့္အနားမွာ ေနရင္ ေရာင့္ရဲနိုင္တာ အေကာင္းဆုံးပဲကြ။ "
" ဟုတ္ကဲ့ "
ဒီလိုပါပဲ။ ကိုကိုေလးက သူနဲ႕လက္ရွိတြဲေနတဲ့သူေတြကို ညီတူမွ်တူပဲ ေပးကမ္းတတ္တာမ်ိဳး။ သူ႕ခံစားခ်က္ေတြအပါအဝင္ေပါ့။
" စြပ္ျပဳတ္က ေအးသြားေတာ့ နည္းနည္းငန္တယ္။ငံျပာရည္ေတြ ထည့္တာမ်ားသြားတယ္မလား။ "
" ဟုတ္လား ... ျပန္ျပင္ေပးရမလား။ "
" ေနပါ ... ေနာက္တစ္္ခါ အျပင္က မွာမစားျဖစ္ရင္ မခ်က္တတ္တဲ့အရာဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုလာေမး။ "
" ကိုကိုေလးက ခ်က္တတ္တယ္လား။ တစ္ခါမွ ခ်က္တာမျမင္ဖူးဘူး။ "
စိုင္းရတုဟန္က စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ကို ဖယ္လိုက္ၿပီးမွ ေငြလသာကို ၾကည့္ကာ ေျဖသည္။
" ကိုယ္တို႔ အမ်ိဳးက ေယာက်္ားေလးေတြ အကုန္ ခ်က္တတ္တယ္။ "
ေငြလသာက ဆြယ္တာအက်ီ အဝါအၾကားေလးက ရွည္ေနတဲ့ လက္ေတြကို ဆြဲေခါက္ရင္း ေျပာလာသည္။
" တစ္ခါေလာက္ စားဖူးခ်င္တယ္။ "
" ကိုယ္ခ်စ္မိတဲ့သူကိုမွ ပထမဆုံးခ်က္ေကြၽးမွာ။ "
ေငြလသာ၏ ၿပဳံး႐ႊင္ၿပီး တက္ႂကြေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ခ်က္ခ်င္းပင္ စိတ္ေလ်ာ့အားငယ္သလို ျဖစ္သြားသည္။
" ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္မိတဲ့သူ ေတြ႕စရာ မရွိေသးေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္ သံေယာဇဥ္ အရွိဆုံး ျဖစ္တဲ့ မင္းပဲ အရင္ဆုံး စားဖူးေလာက္ပါတယ္။ေနာက္ေတာ့ ႀကဳံရင္ ခ်က္ေကြၽးမယ္။ "
ေငြလသာက စိုင္းရတုဟန္၏ လက္ေမာင္းကို ခ်ိတ္လာကာ ခပ္ခြၽဲခြၽဲ ေျပာလာသည္။
" တကယ္ေနာ္ "
" အင္း "
ေငြလသာက စိုင္းရတုဟန္၏ ပါးကို မြခနဲ အသံထြက္ကာ နမ္းလိုက္ေတာ့ စိုင္းရတုဟန္က ရယ္လိုက္ၿပီး ေငြလသာ၏ ခါးကို ဖက္သည္။ၿပီးေနာက္ ႏွာေခါင္းထိပ္ဖ်ားေလးခ်င္းထိၿပီးမွ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းသည္။ဒီထက္မကေတာင္ ရင္းႏွီးဖူးတာမို႔ ျငင္သာတဲ့ အနမ္းတစ္ခုမွ အသက္႐ူူၾကပ္ေစသည္အထိ ျဖစ္လာသည္။လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေငြလသာ၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတာင္ အနည္းငယ္ ေပါက္သြားကာ ေသြးစို႔သြားသည္။
" ဒီဟာက အစ္မ သုံးေနၾကေရေမႊးတံဆိပ္ပဲ သိလား။ၿပီးေတာ့ ဒီအနံ႕ပဲ။ "
စိုင္းရတုဟန္က အိပ္ယာေပၚမွာ အက်ီဗလာနဲ႕ ဝမ္းလ်ားေမွာက္အိပ္ေနသည္။ေငြလသာက စိုင္းရတုဟန္ ဝယ္လာခဲ့တဲ့ ပစၥည္းအိတ္ေတြကို ဟိုဒီလွန္ရင္း အကုန္ထုတ္ၾကည့္ေနရင္းမွ ေျပာလာသည္။
" အဲ့ဒီဘူးကို သိမ္းထား။ လိုခ်င္ရင္ က်န္တဲ့ဟာေတြယူ။ "
" ဟုတ္ "
ေငြလသာက ဘူးေလးထဲ ေရေမႊးပုလင္းျပန္ထည့္လိုက္ၿပီး သူ႕အိတ္ေလးအတိုင္း ထားသည္။ ၿပီးေနာက္ ဆင္တူပါလာသည့္ ပစၥည္းေတြထဲက ပိုၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းသည့္ အေရာင္ေတြကို ေ႐ြးခ်ယ္ေနလိုက္သည္။စိုင္းရတုဟန္ တြဲေနတဲ့သူထဲမွာေတာင္ ကိုယ္က ဒီလို ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိတာမို႔ ႀကံဖန္ၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ ေျဖသိမ့္တတ္ပါေသးသည္။
" အရင္က ကိုကိုေလးနဲ႕ အစ္မက အရမ္းရင္းႏွီးတာဆို။အခုၾက ဘာလို႔ စကားေတာင္ သိပ္မေျပာၾကတာလဲ။ "
" ၿမိဳ႕မလင္းက မင္းအတြက္နဲ႕ ငါ့ကို ခနခန နားပူလို႔ သူငယ္ခ်င္းခန္း ျဖတ္ထားတာ။ "
" ေၾသာ္ "
ပစၥည္းေတြ ရႈပ္လို႔ ဝသြားေတာ့ ေငြလသာက စိုင္းရတုဟန္၏ ေဘးမွာ လာလွဲအိပ္သည္။စိုင္းရတုဟန္က မ်က္လုံးပင္ မဖြင့္ဘဲ ေငြလသာ၏ ခါးေသးေသးေလးကို ေပြ႕ဖက္လာသည္။
" ကိုကိုေလးသိလား။ အစ္မနဲ႕ အေမမတူေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရမ္းခ်စ္တာ။ အစ္မရဲ႕ အေမဆိုလည္း ရိုင္းရိုင္းေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ့္ မိေထြးေပါ့။ အန္တီကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚ ေကာင္းတာပဲ။ အေမက အေလ်ာ္ယူၿပီး ပစ္သြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူတို႔ကပဲ ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားတာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္နဲ႕ အစ္မက တစ္ခုခု ေျပာရင္ အစ္မကို စိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္။ကိုကိုေလး ေဒါသထြက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္ၿပီး ေျဖေလ်ာ့လိုက္။ "
" အိုေက "
စိုင္းရတုဟန္က အိပ္္ခ်င္ေနသည္မို႔ ခနေလးအတြင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ေငြလသာက တစ္ျခမ္းသာ ျမင္ရေသာ စိုင္းရတုဟန္၏ မ်က္ႏွာကို ေငးေမာရင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။
......................
ကားအေနာက္ခန္းထဲမွာ စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္နဲ႕အတူ ကာရံညီညာက ရွိေနသည္။စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္က ခုံေပၚကို ခပ္ေလ်ာေလ်ာမွီထိုင္ထားၿပီး ကာရံညီညာ့ကို ရင္ခြင္အတြင္း ေပြ႕သိမ္းဖက္ထားသည္။
" ဖုန္းသိမ္းခံရတယ္ဆို "
" အင္း ၁၈ႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘဲ ဖုန္းပါ သိမ္းသြားၾကတယ္။အခုလည္း အေမ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ အျပင္ခဏသြားတုန္း ထြက္လာခဲ့တာ။ "
" ခိုးေျပးၾကလား။ လိုက္ဖို႔ ဆႏၵရွိရဲ႕လား။ "
ကာရံညီညာက ေခါင္းရမ္းျပသည္။ အဲ့ဒီလို လုံးဝ မလုပ္ခ်င္ပါ။ ခင္မီေက်ာ့္တုန္းက ကိစၥေတြ လြန္ကုန္လို႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လက္ထပ္ေပးခဲ့ရေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မိဘေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ မ်က္ႏွာပူၿပီး ရွက္ခဲ့ရလဲ ကိုယ္သာ အသိဆုံး။ ဦးျမတ္သာဆိုရင္ မနက္မလင္းခင္အလုပ္သြား၊ ညပိုင္း လူေျခတိတ္မွ အလုပ္က ျပန္လာတာ ႏွစ္လေလာက္ပဲ။ေဒၚခင္ခ်ိဳဆိုလည္း အၿမဲတမ္း ႀကိတ္ငိုေနခဲ့တာ။ ကိုယ့္သမီးက မလိမၼာေတာ့ ပါးစပ္ေပါက္တစ္ရာမွ ကြယ္ရာတစ္မ်ိဳး၊ေရွ႕တစ္မ်ိဳး ေျပာတာ ခံခဲ့ရသည္။ ကာရံညီညာကပါ ေယာက်္ားေလးခ်င္း သေဘာမတူသည့္ၾကားမွ ထြက္ေျပးသြားပါတယ္ဆိုရင္ မိဘေတြကို ႏွိပ္စက္လြန္းရာ က်သြားၿပီ။
" ငါ အဲ့ဒီလို မလုပ္နိုင္တာ မင္းသိပါတယ္။ "
စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္က ကာရံညီညာ့၏ ဆံပင္ေလးေတြကို ခပ္ဖြဖြေလး နဖူးေပၚ သပ္တင္ေပးသည္။
" ကြၽန္ေတာ္က မေရရာ မေသခ်ာတာမ်ိဳးကို ေစာင့္မေနဘဲ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္္ခ်င္႐ုံပါ။ "
" ငါႀကိဳးစားမွာပါ။ ကတိေပးတယ္။ "
" အစ္ကို႔ကို ယုံပါတယ္။ မျမင္ရတဲ့ အနာဂတ္ကိုပဲ မယုံတာ။"
" အေဖနဲ႕အေမကို ငါ့အတြက္နဲ႕ မနာက်င္ေစခ်င္ဘူး။ အခုေလာေလာဆယ္ သူတို႔ဘက္က ျငင္းဆန္ေနေသးေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တဆင့္ခ်င္း လက္ခံနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ ငါတို႔သာ ဇြဲမေလ်ာ့ရင္ ေနာက္ဆုံးမွာ သူတို႔ ေသခ်ာေပါက္ လက္ခံေပးမွာပါ။ "
ကာရံညီညာက စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္၏ ရင္ဘတ္ေပၚကို ေခါင္းေလးေစာင္းကာ ကပ္မီရင္း မ်က္လုံေလး မွိတ္ထားသည္။
" ညဘက္ေတြအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ မင္းနဲ႕မေတြ႕ရ၊ဖုန္းမေျပာရေတာ့ အိပ္လို႔ေတာင္မရဘူး ကိုကို။ "
" ခဏေလာက္ အိပ္လိုက္ေလ။ ကိုယ္ရွိေနေပးမယ္။ "
" အင္း "
စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္က ကာရံညီညာ အိပ္လို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ကို အနည္းငယ္ ျပင္ထိုင္ေပးသည္။ကာရံညီညာက အိပ္ေနရင္းနဲ႕ေတာင္ စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္၏ လက္ေလးကို တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
တြဲလာခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ သက္တမ္းမွာ အၿမဲေပ်ာ္႐ႊင္ေပါ့ပါးၿပီး ဘာျပသနာမွ မရွိခဲ့သမွ် အခုေတာ့ ျပသနာႀကီးက အထုတ္လိုက္ ေရာက္ရွိလာသည္။ စိတ္ေအးေအးထားပါလို႔ ကာရံညီညာက ေျပာေနေပမယ့္ ရင္ပူေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကာရံညီညာ့၏ မ်က္ႏွာေလးကို ေငးေနတုန္း စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္၏ ဖုန္းမွ Ringtoneသံထြက္လာေတာ့ ဖုန္းေျဖလိုက္သည္။
' အစ္ကို နင္နဲ႕ရွိေနေသးတာမလား။ သူ႕ကို ဖုန္းေပးလိုက္ဦး။ '
ဖုန္းသံၾကားထဲက ကာရံညီညာ နိုးေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္၏ လက္ထဲကဖုန္းကို လက္လႊဲယူလိုက္ၿပီးမွ ခပ္တိုးတိုးနဲ႕ ဖုန္းေျဖလိုက္သည္။
' အေမျပန္ေရာက္ေနၿပီလား ခင္မီေဇာ္။ '
' မဟုတ္ဘူး ... အေဖ အလုပ္မွာ မေတာ္တဆ ျဖစ္လို႔တဲ့။ အေမ့ကို ဖုန္းဆက္မရလို႔ အစ္ကို႔ဆီ ဆက္လိုက္တာ။ ညီမေလးလည္း ဘာလုပ္ရမလဲ မသိဘူး။ '
ကာရံညီညာက ဆက္ခနဲ ေခါင္းေထာင္လာသည္။
' ငါအခုလာၿပီ။ အိမ္မွာပဲ ငါ့ကိုေစာင့္ေန။ '
' ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို ... ခင္မီေက်ာ့္ကိုလည္း ေခၚထားလိုက္မယ္။ '
"ငါသြားလိုက္ဦးမယ္။ "
ကာရံညီညာက စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္၏ လက္ခ်င္းတြဲထားေသာ လက္ကို ႐ုန္းလိုက္ေပမယ့္ စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္က လႊတ္မေပးေပ။
" ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္။ "
" ဟင့္အင္း ... မင္းကိုေတြ႕ရင္ အေမကေျပာေနလိမ့္မယ္။ "
ကာရံညီညာက လက္ကို႐ုန္းေနျပန္ေတာ့ စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္က ပိုၿပီး ၿမဲေနေအာင္ လက္ေကာက္ဝတ္ေလးကို ဆုပ္ထားသည္။
" မိသားစုအတြက္ဆိုရင္ ဒီလိုပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့မွာလား။ ႏွစ္ခါ မစဥ္းစားဘဲေလ။ "
" မတူညီတဲ့ အေၾကာင္းအရာႏွစ္ခုေလ။ အခုက အေရးႀကီး ကိစၥျဖစ္ေနလို႔ လႊတ္ေပးဦး ေနာ္။ "
ကာရံညီညာက စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္၏ လက္အေပၚမွာ ထပ္အုပ္ကိုင္ကာ ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာသည္။
" ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့တယ္လို႔ ဘာလို႔မ်ား ခံစားေနရတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ႀကီး အဲ့ဒီလို ခံစားေနရတာဗ်။ "
စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္က လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ကာရံညီညာက တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီးမွ ကားေပၚမွ ဆင္းကာ ခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားသည္။ဒီလိုနဲ႕ပဲ ထားခဲ့ခံရမွာ စိုင္းစြမ္းထက္ပိုင္ အရမ္းေၾကာက္ပါသည္။
" မိသားစုနဲ႕ ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး ဆြဲမထားနိုင္မွာ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းေၾကာက္တယ္ဗ်။ "
ဆက္ရန္