သူရကမနက်မိုးလင်းသည်နှင့်အမြန်ပြန်လာဖို့လုပ်သည်။အမေကနေကောင်းရဲ့သားနဲ့သူ့အားလိမ်ခေါ်ခဲ့သည်လေ။သူ့မှာဒေါသထွက်လွန်း၍အသက်ပင်တိုတော့မလိုပင်။
'ငါ့ကိုမင့်သူငယ်ချင်းကphဆက်ပြီးတစ်ရက်လောက်ပြန်ခေါ်ပေးဖို့အသည်းအသန်တောင်းဆိုနေလို့ဟဲ့'
ဟူသောစကားကြောင့်သူ့မှာအားမာန်မျက်နှာကိုသေတဲ့အထိထိုးပစ်ဖို့တွေးလိုက်သည်။တော်သေးတာပေါ့အာဏာကိုအကူအညီတောင်းပြီးအာမာန်အမေကိုphဆက်ကာပြန်ခေါ်ခိုင်းခဲ့လို့ပင်။မဟုတ်ရင်ကလေးအတွက်စိုးရိမ်လွန်း၍သူသေသွားလောက်ပါသည်။အမေကအတင်းညအိပ်ခိုင်းတာကြောင့်အတင်းကြိတ်မှိတ်ကာအိပ်လိုက်ရသည်။မနက်ကျတော့အစောကြီးထပြီးခြံစောင့်ကိုတောင်မနိုးတော့ဘဲကားပေါ်တက်ကာအမြန်ပြန်လာဖို့လုပ်ရသည်။အရင်ဆုံးအားမာန်ဆီသွားရမည်။ကလေးရှေ့ရန်မဖြစ်ချင်တာကြောင့်ဒီမှာတစ်ခါတည်းစားရင်းရှင်းသွားရမယ်။
အစောကြီးရောက်တာကြောင့်အားမာန်ရဲ့အိမ်စောင့်များပင်နိုးသေးပုံပင်မပေါ်။သူရမှာမယဥ်ကျေးနိုင်တော့ပေ။ဒီကောင့်စောက်ခွက်အားထိုးရမှကိုနေသာထိုင်သာရှိတော့မည်။သူရမှာဒေါသထွက်ထွက်ဖြင့်ကားဟွမ်းကိုအကျယ်ကြီးဆက်တိုက်တီးပစ်လိုက်တော့ခြံစောင့်မှာအပြေးအလွှားလာဖွင့်ပေးရှာသည်။ခြံစောင့်ဦးလေးကြီး၏ပုံစံကြည့်ရသည်မှာအိပ်ယာထဲက,ကမန်းကတန်းထွက်လာပုံပေါ်သော်လည်းသူရမှာအားမနာနိုင်တော့။
"အကိုလေးသူရပါလားအကိုလေးအားမာန်အိပ်နေတုန်းထင်တယ်"
"ရတယ်ဦးလေးကျွန်တော်သွားနိုးလိုက်မယ်"
သူရမှာအားမာန်အခန်းရှိရာဆီအမြန်ပြေးတက်သွားကာအခန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်တော့အားမာန်နှင့်တန်းတိုးလေတော့သည်။
"သူရ...မင်းဘယ်လိုအစောကြီးရောက်လာတာပဲအတော်ပဲငါပါမင်းနဲ့လိုက်ခဲ့မယ်ငါ့အမေကဘာအကြောင်းမှမရှိပဲလွှမ်းလို့ခေါ်တွေ့တာတဲ့ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေကွာ"
"ဒါ..ဒါဆိုငါ့အမေကိုphဆက်ပြီးငါ့ကိုအိမ်ပြန်ခေါ်ခိုင်းတာမင်းမဟုတ်ဘူးလား"
နှစ်ယောက်လုံးအကြာကြီးတိတ်ဆိတ်သွားသည်။နှစ်ယောက်လုံးမှာတစ်စုံတစ်ခုကိုသဘောပေါက်သလိုရှိလာတော့သည်။အားမာန်မှာစိတ်မထိန်းနိုင်စွာအော်ဆဲတော့သည်။
"ငါလိုးမသားအာဏာလီးပဲ!!"
၂ယောက်လုံးမှာမတိုင်ပင်ထားပါပဲခြံရှေ့သို့ပြေးထွက်လာကြသည်။ကားပေါ်ပင်မည်သို့ရောက်သွားမှန်းမသိတော့ချေ။အဆောင်ရှေ့ရောက်တော့အဆောင်တံခါးမဖွင့်သေးတာကြောင့်၂ယောက်လုံးခြံကိုကျော်တက်လာကြသည်။အခန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်သောသူရ၏လက်များမှာတုန်ယင်နေသည်။
'ကျေးဇူးပြုပြီးမဟုတ်ပါစေနဲ့'
သို့သော်သူရဆုတောင်းမှာမပြည့်နိုင်တော့ချေ။သူရင်းနှီးလှပါသောသူကြုံဖူးနေကြဖြစ်သောသူအရမ်းကြိုက်ခဲ့မိပါသောဤမြင်ကွင်းကဒီလောက်ရွံစရာကောင်းမှန်းမသိခဲ့ပေ။
အားမာန်ကပို၍ဆိုးပါ၏။ဘဝမှာတစ်ခါသာဖြစ်ပေါ်လာသောအချစ်စစ်ဟူသည့်အရာအားအချစ်ရဆုံးသူငယ်ချင်းကဖျက်ဆီးလိုက်သည်။မတ်တပ်ပင်မရပ်နိုင်တော့ပဲခြေထောက်များမှာပျော့ခွေနေတော့သည်။
"ငါလိုးမသား!"
သူရမှာကုတင်ပေါ်ခုန်တက်ကာအာဏာ၏မျက်နာအားဆက်ကာဆက်ကာထိုးလေတော့သည်။အိပ်မောကျနေသောအာဏာမှာမျက်နှာပေါ်ကနာကျင်မှုများကြောင့်သူ့အပေါ်ကလူကိုအားဖြင့်တွန်းချပြစ်လိုက်သည်။
သူရမှာကုတင်ပေါ်ပြန်တက်ကာထပ်ထိုးမည်အပြုငိုရှိုက်သံကြောင့်ရပ်တန့်သွားရသည်။
ဆူညံသံကြောင့်နိုးလာသောမင်းမြတ်လေးကညကအဖြစ်အားသတိရကာသူ့မျက်နှာအားစောင်ဖြင့်ဆွဲဖုံးကာသည်းကြီးမည်းကြီးငိုတော့သည်။ထိုအခါမှသုံးယောက်လုံးသတိဝင်လာကြတော့သည်။
"ကလေးလေးမငိုပါနဲ့"
"ခင်းဗျားကဟင့်..လူယုတ်မာဟင့်.."
"အင်းကိုယ်ကလူယုတ်မာအဲ့တာမို့လို့မငိုပါနဲ့ကိုယ်သေချာပေါက်တာဝန်ယူမှာမို့"
"မင်းဘာခွေးစကားပြောတာလဲ"
အားမာန်၏မျက်လုံးများမှာနီရဲနေကာလူသတ်ချင်စိတ်အားအတော်ထိန်းချုပ်ထားရပုံပင်။
"ငါနဲ့ကလေးလေးကညကအတူနေပြီးကျပြီကွကလေးလေးကငါပိုင်သွားပြီသေချာပေါက်ငါတာဝန်ယူမှာ"
"ဟုတ်ပြီလေဒါဆိုငါလဲတာဝန်ယူရမှာပေါ့"
အားမာန်မှာစောင်ခေါင်းမှီးခြုံထားသောမင်းမြတ်လေးအားစောင်ဆွဲခွာပစ်လိုက်တော့သည်။အဝတ်မပါတဲ့ခန္တာကိုယ်ပေါ်မှာသိပ်မပေါ်ချင်ဖြစ်နေသည့်ကိုက်ရာများအဖြူရောင်အရည်များကြောင့်ဘာကျိုးကြောင်းမှပင်မခြင်နိုင်တော့ပေ။ဤကလေးအားမည်သည့်အကြောင်းပြချက်နှင့်မျှလက်မလွှတ်နိုင်ပါ။ဘာနည်းလမ်းပဲသုံးရသုံးရ,ရအောင်ယူမည်ဖြစ်သည်။
မင်းမြတ်လေးမှာတော့အသံပင်မထွက်နိုင်တော့သည်ကြောင့်မျက်ရည်ကျကာခေါင်းရမ်းနေရုံသာတတ်နိုင်တော့သည်။ဒါကတစ်ကယ်ကြီးနာကျင်ဆိုးဝါးလွန်းလှသည်။
နှစ်ပေါင်းများစွာပေါင်းသင်းလာကြသောသူငယ်ချင်းများဖြစ်သည့်အလျှောက်တစ်ယောက်ဘာလုပ်ချင်မှန်းနောက်တစ်ယောက်ကအလိုလိုသိလေသည်။
အားမာန်ပြီးတော့သူရ,သူရပြီးတော့အာဏာ,အာဏာပြီးတော့သူရဒီလိုအနိုင်မခံအရှုံးမပေးဖြစ်နေကြသောသူငယ်ချင်းများကြောင့်မင်းမြတ်လေးမှာနောက်တစ်ကြိမ်အသိမဲ့သွားရပြန်တော့သည်။
3somes
______________________________________
614💚
______________________________________