"အဲေတာ့ ကိုခန႔္က ဆိုင္ခန္းေတြကို ေပႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ တစ္ဆက္တည္းေဆာက္မယ္ ... ေနာက္ၿပီး ဆိုင္ခန္းေတြေနာက္မွာ အေဆာင္ေဆာက္မယ္ေပါ့"
"ဟုတ္တယ္ ဦးေလး"
ဧည့္ခန္းအတြင္းတြင္ ခန႔္မင္းညိုႏွင့္ ဦးျပည့္ၿဖိဳးတို႔ ခန႔္မင္းညို၏ ခက္မၿမိဳ႕ေပၚကၿခံအတြင္း အေဆာက္အဦးေဆာက္ရန္ အတြက္ ေဆြးေႏြးေနစဥ္ ေဘးတြင္ ေလးေလးနက္နက္နားေထာင္ေနေသာ ဘုန္းမိုရ္က ခန႔္မင္းညိုတို႔ စကားဝိုင္းအတြင္း ဝင္ေျပာလာသည္။
"ေနဦး ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ဝင္ၿပီး အႀကံေပးပါရေစ ... အေကာင္အထည္ေဖာ္တာ၊ လုပ္တာ၊ မလုပ္တာက ကိုခန႔္တို႔အပိုင္းပါ "
ခန႔္မင္းညိုက
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုဘုန္းမိုရ္ ေျပာပါခင္ဗ် "
"ကိုခန႔္ ဝယ္ထားတဲ့ ၿခံ အေနာက္ဖက္ျခမ္း လမ္းပဲျခားတယ္ အဲ့ေနရာက ေျမကြက္လပ္ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကို သတိထားမိလား"
ခန႔္မင္းညိုႏွင့္ ဦးျပည့္ၿဖိဳးက ေခါင္းညိတ္ေတာ့ ဘုန္းမိုရ္ကဆက္ေျပာသည္။
"အဲ့တာက ဝန္ႀကီးေဟာင္းတစ္ဦးက ပိုင္တဲ့ေျမကြက္လပ္ႀကီး ... အဲဒီေျမကြက္လပ္ႀကီးမွာ ဒီႏွစ္ကုန္ ေဈးဝယ္စင္တာတစ္ခုေဆာက္မယ့္ပေရာဂ်က္ရွိတယ္ ... အစိုးရက ခြင့္ျပဳထားၿပီးျဖစ္သလို အေကာင္အထည္ေဖာ္မွာကလည္း လုံးဝက်ိန္းေသတယ္"
"ေနာက္ၿပီး တကၠသိုလ္ရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္မွာ ပုဂၢလိကဘဏ္တစ္ခုေဆာက္ဖို႔ရွိတယ္ ... ေနာက္တစ္ခုက အခုကိုခန႔္တို႔ၿခံရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ျခမ္း ၿခံနဲ႕ သိပ္မေဝးဘူး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ကို ေရာက္ၿပီ ... ခက္မ - ၂၁ လမ္း လမ္းေဘးမွာပဲ ပုဂၢလိကေဆး႐ုံေဆာက္ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားတာရွိတယ္ ... မၾကာခင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီး သိပ္မၾကာခင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ့မွာပဲ "
"ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကိုခန႔္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကံေကာင္းတာေနာ္ ... ေနာက္တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း တကယ့္ အဓိကျဖစ္မယ့္ေနရာႀကီးကို ေဈးသက္သက္သာသာနဲ႕ရလိုက္တာ "
ဦးျပည့္ၿဖိဳးကလည္း ဘုန္းမိုရ္၏စကားကို ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္ ေထာက္ခံလာသည္။
ဘုန္းမိုရ္က ဆက္ေျပာသည္။
"ေျပာရရင္ကြာ ေနာက္ပိုင္း အဲေနရာက အရမ္းစည္ကားလာမွာဆိုေတာ့ ... အေဆာင္ထက္စာရင္ အထပ္ျမင့္တိုက္ခန္းေဆာက္ဖို႔ကို ကိုယ္ အႀကံေပးခ်င္တယ္"
"အထပ္ျမင့္တိုက္ခန္းဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ပိုက္ဆံ မနိုင္ေလာက္ဘူးဗ်"
"အဲ့အတြက္ ကိုယ္ တာဝန္ယူတယ္"
"ဗ်ာ"
"ကိုယ္က တိုက္ခန္းေဆာက္ဖို႔အတြက္ ေငြစိုက္ေပးမယ္ အစအဆုံးတာဝန္ယူတယ္ ... ၈လႊာအထိေဆာက္မယ္ ... ကိုယ့္ကိုဒုတိယအလႊာနဲ႕ အေပၚဆုံးက အလႊာႏွစ္ခု စုစုေပါင္း သုံးလႊာေပးရမယ္ .... ကိုယ္ေျပာတာက ကိုခန႔္ ဒီပုံၾကမ္းထဲမွာဆြဲထားတဲ့ အေဆာင္ေဆာက္ျဖစ္မယ့္ အတိုင္းအတာအထိပဲယူၿပီေဆာက္မွာ အေနာက္က ေျမကြက္လပ္နဲ႕ အိမ္ရွိတဲ့ ေပေလးဆယ္ကိုထိမွာမဟုတ္ဘူး"
ခန႔္မင္းညိုက ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး ကိုဘုန္းမိုရ္အားေျပာလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီညတစ္ညေတာ့ အခ်ိန္ေပးလို႔ရမလားဗ် ... ကြၽန္ေတာ္ျမတ္ေလးနဲ႕လည္း တိုင္ပင္ခ်င္သလို ေသခ်ာလည္းစဥ္းစားခ်င္ေသးတယ္"
"ရတယ္ ကိုခန႔္ ... ကိုခန႔္အဆင္ေျပမွပါ"
ထို႔ေနာက္ ဦးျပည့္ၿဖိဳးႏွင့္ ခန႔္မင္းညိုတို႔က ဆိုင္ခန္းေဆာက္ရန္အတြက္ ထပ္မံေဆြးေႏြးၾကသည္။
စကားဝိုင္းေကာင္းေနတုန္း ဈာန္မင္းညိုက ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္ေရာက္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ခန႔္မင္းညိုတို႔အား ထမင္းစားရန္လာေခၚသည္။
ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္အတူ ေန႕လည္စာ ဝိုင္းဖြဲ႕စားလိုက္ၾကၿပီးေနာက္ ခန႔္မင္းညိုတို႔ လင္ခင္ပြန္းႏွစ္ေယာက္က အိမ္သို႔ခဏျပန္လာၾကသည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ လင္ခင္ပြန္းႏွစ္ေယာက္ အခင္းအပါးေလးခင္းၿပီး ထိုအခင္းအပါးေလးေပၚတြင္လွဲလိုက္ၾက၏။
ခန႔္မင္းညိုက ျမတ္ေလးအား သူ႕လက္တစ္ဖက္ကိုေခါင္းအုံးေစကာ ရင္ခြင္ထဲထည့္ဖက္ထားရင္း ဦးျပည့္ၿဖိဳး၊ကိုဘုန္းမိုရ္တို႔ႏွင့္ ေျပာခဲ့သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျပန္လည္ေျပာျပေနသည္။
"ျမတ္ေလးေရာ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ ... ကိုဘုန္းမိုရ္ရဲ႕ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကိုသေဘာက်လား"
ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ သူ႕အေပၚအေလးထားကာ တကူးတကရင္ဖြင့္တိုင္ပင္လာမႈေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ ၾကည္ႏူးမိေသာ္လည္း ျမတ္ေလးက စီးပြားေရးအေၾကာင္းသိပ္မသိ။
သို႔ေသာ္လည္း ဦးဘုန္းမိုရ္၏ ကမ္းလွမ္းခ်က္က မက္ေလာက္စရာႀကီးပင္။
မိမိတို႔ဘက္က လုံးဝအျမတ္ထြက္မည့္ကိစၥမ်ိဳးမွန္းေတာ့ ျမတ္ေလးနားလည္ေသးသည္။
ရင္ခြင္ထဲက ျမတ္ေလးက ခန႔္မင္းညိုကိုေမာ့ၾကည့္လာၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ျမတ္ေလးကေတာ့ ၈လႊာမွာ ေလးလႊာပဲရရင္ေတာင္ အေဆာင္ေဆာက္တာထက္စာရင္ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ထင္တာပဲ ... ေျပာရရင္ အဲဒီေျမက စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔သက္သက္အတြက္ပဲမလား"
"အင္း"
"ဆိုင္ခန္းေတြေဆာက္ဖို႔အတြက္ပဲ ေငြကလိုေတာ့မွာေပါ့ "
ခန႔္မင္းညိုက ျမတ္ေလး၏ ေခါင္းေလးကို သူ႕ေမးေစ့ျဖင့္ပြတ္ရင္း ေတြးေတာကာ ေျပာလာသည္။
"ဆိုင္ခန္းေဆာက္ဖို႔က တြက္ၿပီးသြားၿပီ ... ကိုယ္တို႔ဆီမွာရွိတဲ့ေငြနဲ႕ ေလာက္တယ္"
ျမတ္ေလးက အနည္းငယ္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"အကို ကိုဈာန္နဲ႕ အဲတုန္းကစကားေသခ်ာေျပာၾကည့္မိတာ အရမ္းမွန္သြားတယ္ေနာ္ ... ေျမကြက္လည္း ရသလို ... ဦးျပည့္ၿဖိဳးတို႔ မိသားစုအျပင္ ဦးဘုန္းမိုရ္လိုၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္နဲ႕ပါသိခြင့္ရတာ ... ဦးဘုန္းမိုရ္က အခုမွဆုံဖူးတာကို ဒီလိုမ်ိဳးကမ္းလွမ္းလာမယ္လို႔ေတာင္မထင္ထားဘူး"
ခန႔္မင္းညိုက အနည္းငယ္မဲ့လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္၏။
"ဟြန္း အက်ိဳးလိုလို႔ေညာင္ေရေလာင္းတာလဲ ျဖစ္နိုင္တာပဲ"
ျမတ္ေလးကေခါင္းေထာင္လာၿပီး အံ့ဩေနသလိုပုံစံေလးျဖင့္ ေမးလာသည္။
"သူက ဘာကိုအက်ိဳးလိုခ်င္လို႔လဲ"
"ကိုယ္လည္း ခန႔္မွန္းထားတာပဲရွိတာ တိတိက်က်ေသခ်ာမသိေသးဘူး ... တိတိက်က်သိတဲ့အခါ ေျပာျပမယ္ ... ေလာေလာဆယ္ေတာ့ နမ္းရေအာင္"
"ဟင္"ဟုဆိုကာ ျမတ္ေလးကေၾကာင္အေနတုန္း ခန႔္မင္းညိုက ျမတ္ေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို စုပ္ယူနမ္းရွိုက္လိုက္ေတာ့သည္။
လင္ခင္ပြန္းႏွစ္ေယာက္တစ္တီတူးေနတုန္း ၿခံေရွ႕မွ ကေလးငိုသံႏွင့္ သြဲ႕သြဲ႕၏ အသံဆာဆာကိုၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ ခန႔္မင္းညိုလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျမတ္ေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးအားလႊတ္ေပးလိုက္ရသည္။
ကေလးငိုသံက အဆက္မျပတ္ျဖစ္လာတာမို႔ ခန႔္မင္းညိုလည္း ကမန္းကတန္းထကာ အိမ္ေရွ႕သို႔သြားလိုက္၏။
အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္ပါၿပီ။ ကိုၿဖိဳး၊ သြဲ႕သြဲ႕ ႏွင့္ ခန႔္ညားေမာင္။
ခန႔္ညားေမာင္က ငိုေနသည့္ကေလးကို ေခ်ာ့ရင္း ၿခံထဲဝင္လာသည္။
ခန႔္မင္းညိုက အိမ္ေပါက္ဝမွထြက္လာရင္း ခန႔္ညားေမာင္အားလွမ္းေမးလိုက္သည္။
"ခန႔္ညား သားက ဘာျဖစ္လို႔အရမ္းေအာ္ငိုေနတာလဲ"
ထိုသို႔ ေမးကာ ခန႔္မင္းညိုက ခန႔္ညားလက္ထဲမွ သားသားအားလွမ္းယူမယ္အလုပ္ ခန႔္ညားက ခန႔္မင္းညိုအားေျပာလာ၏။
"ေသးစိုေနလို႔ အစ္ကိုေရ လမ္းမွာ ဒင္းေလးက ကိုဈာန႔္အေပၚ ရႉရႉးဖလားဝါးလိုက္တယ္ေလ"
ခန႔္မင္းညိုလည္း ကေလးကို ခန႔္ညားလက္ထဲမွ ေသခ်ာေလး ေပြ႕ခ်ီကာ ျမတ္ေလးအား လွမ္းေျပာလိုက္၏။
"ျမတ္ေလးေရ သားေတာ္ေမာင္ရဲ႕ ေ႐ႊႁပြန္ေတာ္က ေရသြန္လာသတဲ့ ... ေပါင္ဒါဘူးရယ္၊ အဝတ္သန႔္သန႔္ေလးရယ္၊ အႏွီးရယ္ယူလာေပးပါဦးကြာ"
ခန႔္မင္းညိုက ကြၽမ္းက်င္သြက္လက္စြာျဖင့္ ကေလး ခါးမွ အႏွီးကို ဖယ္လိုက္သည္။
အႏွီးအစိုကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ ျမတ္မင္းေမာင္က မငိုေတာ့။
ခန႔္မင္းညိုေပါင္ေပၚတြင္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ကာ ယက္ကန္ယက္ကန္ ႏွင့္။
မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးကလည္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္စပ္စုေနသလို ' အာ အြန္း ဂူး အ' စသျဖင့္ ဘာမွန္းမသိေသာစကားမ်ားေျပာေနသည္။
"သားသားေရ ... ေဖႀကီးရဲ႕သားသားေလး ... ခဏေလးေစာင့္ေနာ္ ... ေဖႀကီးသားသားက ရႉရႉးေတြစိုလို႔ငိုတာေပါ့ ... ေဖေဖေရ ျမန္ျမန္လာပါ... သားသားအေအးပတ္ေတာ့မယ္လို႔ ... ေနာ္"
ခန႔္မင္းညိုက အသံေနအသံထားအမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ကာ ရင္ခြင္ထဲမွ ကေလးေလးကို ျမဴေနသည္။
ရင္ခြင္ထဲက ေပါက္စနကလည္း ခန႔္မင္းညိုကိုၾကည့္ကာ ရယ္သည္။
ထိုအခ်ိန္ ျမတ္ေလးက ကေလးပစၥည္းမ်ားယူကာေရာက္လာ၏။
ခန႔္မင္းညိုက ျမတ္မင္းေမာင္ကို ကြၽမ္းက်င္သြက္လက္စြာ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေပးၿပီး ေနာက္ အႏွီးပတ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။
"ေဖႀကီး သားသားေလးက အခုေတာ့ ေမႊးသြားၿပီၾကည့္စမ္း "
ထိုသို႔ ေျပာၿပီး ခန႔္မင္းညိုတစ္ေယာက္ ကေလးအား တရႈံ႕ရႈံ႕ နမ္းေနလိုက္သည္။
ျမတ္မင္းေမာင္ကလည္း ရယ္ေနလိုက္တာမွ အသံမ်ားပင္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္က်ယ္ထြက္လာသည္။
ျမတ္ေလးက မ်က္လုံးျပဴးေလးျဖင့္ၾကည့္ရင္း ခန႔္မင္းညိုအားသတိေပးသည္။
"အကို အကို႔သားက အရမ္းရယ္ေနတာ အူတက္ၿပီး တခုခုျဖစ္ဦးမယ္"
ခန႔္မင္းညိုက ျမတ္ေလး၏စကားေၾကာင့္ သားကိုမနမ္းေတာ့ဘဲ ရပ္တန႔္လိုက္သည္။
"ကဲ သားေဖေဖက သားသားကို မနမ္းေတာ့နဲ႕ တဲ့ ... ေဖႀကီးက နမ္းခ်င္ေသးတာကို ... ေနာ္ ... ဒီအတိုင္းေတာ့မရဘူး ညက်မွပဲ ေဖေဖက သားသားအစား ေဖႀကီးမဝမခ်င္း နမ္းတာကိုခံရမွာလို႔ ေနာ္"
"အာ .... ဂူး .... အြန္း"
ခန႔္မင္းညို၏စကားဆုံးသြားေတာ့ သားသားဆီမွ ဝူးဝူးဝါးဝါးအသံမ်ားထြက္လာသည္။
ခန႔္မင္းညိုက မ်က္ခုံးပင့္ကာ ျမတ္ေလးအားေျပာလိုက္သည္။
"ေဟာ ျမတ္ေလး သားသားက ကိုယ့္အစား ေျပာေပးေနၿပီ ... ညက်ရင္ ကိုယ္နမ္းလို႔မဝမခ်င္းမအိပ္ရဘူးေနာ္"
ျမတ္ေလးကေတာ့ ခန႔္မင္းညိုစကားကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေသးစိုဝတ္မ်ားကို ယူကာ ေလွ်ာ္ရန္ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ထြက္သြားေတာ့သည္။
ခန႔္မင္းညိုကေတာ့ ထြက္သြားေသာျမတ္ေလး၏ ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ကာ လွ်ာသပ္ရင္းတီးတိုး႐ြတ္လိုက္သည္။
"ရွက္သြားၿပီထင္တယ္ ... နား႐ြက္ေလးေတြက နီရဲေနတာမွ .... လုံးေနတာပဲ"
အိမ္အျပင္ဘက္မွ ခန႔္ညားေမာင္ကေတာ့ အိမ္အတြင္းမွ ခန႔္မင္းညိုတို႔ လင္ခင္ပြန္းႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သူတူေလးကို ၾကည့္ရင္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်လိဳက္ေတာ့သည္။
==============================
ဈာန္တစ္ေယာက္ သူဝတ္ထားသည့္ အဝတ္အစားမ်ားကေလးေသးစိုသြားသျဖင့္ ကိုႀကီးအိမ္ကို ဆက္မသြားေတာ့ဘဲ ေရခ်ိဳး၊အဝတ္အစားလဲရန္ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။
ေဒၚသက္မာက အိမ္ျပန္လာသည့္ ကိုဈာန႔္ကိုျမင္ေတာ့ ေမးလာ၏။
"ကိုဈာန္ ဘာက်န္ခဲ့လို႔လဲ"
"ဘာမွမက်န္ဘူး အေမေရ ... အေမ့ေျမးေပါ့ လမ္းမွာ သားအေပၚရႉးေပါက္ခ်လိဳက္တယ္ေလ ... အဲ့တာေၾကာင့္ေရျပန္ခ်ိဳးတာ"
"ငါ့ေျမးေလးက ေသးအစိုႀကီးနဲ႕ အိမ္ျပန္သြားတာရေပါ့ ... ငိုေနေတာ့မွာငါသိတယ္ ... ငါ့ေျမးက စိုစိစိဆို မေနတတ္ဘူး"
ဈာန္တစ္ေယာက္ သူ႕ေရွ႕မွ ဘြားေအ အသစ္စက္စက္၏ ကဲသဲမႈကို ခံစားဖို႔မအားေသး။ ရင္ဘတ္က ကေလးေသးမ်ားျဖင့္ စိုစိစိျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပးေတာ့သည္။
ျမတ္မင္းေမာင္ေလးက တကယ့္အခ်စ္ခံေလးပင္။
ခန႔္မင္းညိုႏွင့္ ျမတ္ေလးက ျမတ္မင္းေမာင္ေလးအားေမြးစားလိုသည့္အေၾကာင္းအား ဦးမင္းညိုႏွင့္ ေဒၚသက္မာကို ေျပာျပထားသည္။
ဦးမင္းညိုႏွင့္ ေဒၚသက္မာက မၾကည္ျဖဴျခင္းမရွိသလို ကန႔္ကြက္ျခင္းလည္းမရွိအျပင္ ဝမ္းသာေနေသးသည္။
ဦးမင္းညိုႏွင့္ ေဒၚသက္မာတို႔မွာ ေမြးမိခင္ ကဆုံးသြားသည့္အျပင္ ဖခင္၏စြန႔္ပစ္ျခင္းပါခံရေသာ ကေလးငယ္ေလးကို သနားမိသည္။
ကေလးခ်စ္တတ္သူမ်ားလည္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ျမတ္မင္းေမာင္ေလးကို သူတို႔၏ေျမးဦး ေျမးအရင္းသဖြယ္ သတ္မွတ္ထားၿပီး ဖခင္အရင္းမေပးခဲ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ားကို ေပါေပါသီသီေပးမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားၾကသည္။
ကေလးကို ခန႔္မင္းညိုတို႔ထံ ေမြးစားခြင့္ ေပးမေပးကိုေတာ့ ခန႔္ညားေမာင္၏ အဆုံးအျဖတ္ကိုေစာင့္ရဦးမည္။
ခန႔္ညားေမာင္က ေမြးစားခြင့္မေပးလွ်င္ေတာင္ သူတို႔ကေတာ့ ေျမးအျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ သတ္မွတ္ထားၿပီးသားျဖစ္သည္။
==================================================
ဈာန္က ေရခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲၿပီးေနာက္ ကိုႀကီးအိမ္သို႔သြားရန္ အိမ္အျပင္သို႔ထြက္လာသည္။
ျမတ္မင္ေမာင္ေလးအား ကိုႀကီးတို႔လင္ခင္ပြန္းဆီပို႔ၿပီး ဈာန္၊ သြဲ႕သြဲ႕ ၊ ခန႔္ညားႏွင့္ ၿဖိဳးကိုကိုတို႔ေလးေယာက္ပြဲေဈးတန္းသို႔သြားရန္ ႀကံစည္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေလး ျမတ္မင္းေမာင္က သူ႕အေပၚတြင္ ေသးေပါက္ခ်လိဳက္တာမို႔ ဈာန႔္ခမ်ာအိမ္တစ္ေခါက္ျပန္လာၿပီး ေရခ်ိဳးရေတာ့သည္။
သူၿခံေပါက္ဝေရာက္ေတာ့အိမ္ထဲမွ ဦးစည္က သူ႕အားလွမ္းေခၚသည္။
"ကိုဈာန္ ဘယ္သြားမွာလဲ ... ကိုၿဖိဳးေရာ"
"ကြၽန္ေတာ္က ကိုႀကီးအိမ္သြားမလို႔ ဦးစည္ ... ကိုၿဖိဳးက ကိုႀကီးအိမ္မွာ ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ေလးေယာက္ တူေလးကို ကိုႀကီးတို႔နားသြားပို႔ၿပီး ပြဲေဈးတန္းသြားမလို႔ႀကံထားတာ ... လမ္းမွာဗ်ာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေလးက ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚရႉးေပါက္ခ်လိဳက္လို႔ ... အဲ့တာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ကို ေရျပန္လာခ်ိဳးတာ ... ကိုၿဖိဳးတို႔က ကိုႀကီးအိမ္မွာကြၽန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေနၾကတယ္"
"ဟား ဟား ကိုဈာန္တို႔ ရႉရႉးသၾကၤန္က်သြားတယ္ေပါ့ ... ေအး ေအး ဦးစည္တို႔ကေတာ့ ခဏေနမွ ပြဲေဈးတန္းဆီ လိုက္လာခဲ့မယ္ ... သတိထားသြားၾကဦး"
"ဟုတ္ ဦးစည္"
ထိုစဥ္ အိမ္ေပါက္ဝကိုဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္ေနမွန္း မသိသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ဆိုသူက ဈာန႔္အားေမးလာ၏။
"ဈာန္ ... ကိုယ္လဲ လိုက္ခဲ့လို႔ရမလား"
ထိုလူ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္က်လာေသာ 'ဈာန္' ဆိုသည့္ အသံေၾကာင့္ ဈာန္ ရင္ထဲတစ္မ်ိဳးတစ္မည္ခံစားသြားရ၏။
ထိုလူ၏အသံမွာ ဩရွရွအသံမ်ိဳးကိုမွ ႏူးညံ့ၿပီး နားေထာင္လို႔ေကာင္းသည္။
ဈာန႔္စိတ္ထဲတြင္ ထိုလူကို အရင္က တစ္ေနရာရာမွာ ျမင္ဖူး ေတြ႕ဖူးခဲ့သကဲ့သို႔ခံစားေနရ၏။
သို႔ေသာ္ ဘယ္မွာဆုံခဲ့ဖူးသလဲေတာ့ မမွတ္မိ။
ဈာန္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေတြးမေနေတာ့။
ေနာက္မွပဲ အေသအခ်ာျပန္စဥ္းစားေတာ့မည္ဟု ေတြးလိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ... လိုက္လို႔ရပါတယ္ပါဗ်" ဟု ဈာန္က ယဥ္ေက်းသြက္လက္စြာ ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီး ဦးဘုန္းမိုရ္အား ကိုႀကီးခန႔္မင္းညို အိမ္သို႔ ဦးေဆာင္ေခၚသြားေတာ့သည္။
ႏွစ္ေယာက္လား လမ္ေလွ်ာက္လာရင္း ဘုန္းမိုရ္က ဈာန႔္အားေမး၏။
"ဈာန္ ကိုယ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား"
"ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အရင္ကေတြ႕ဖူးလို႔လား"
ဈာန္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးျဖင့္ေမာ့ၾကည့္လာေတာ့ ဘုန္းမိုရ္က အနည္းငယ္ဝမ္းနည္းသြားသည့္ပုံဖမ္းကာ ေျပာလာသည္။
"အာ ... ဈာန္က ကိုယ့္ကိုမမွတ္မိဘူးပဲ ... ကိုယ္ကေတာ့ မွတ္မိပါေသးတယ္ ... ကိုယ္အသက္ ၁၇၊ ၁၈ ေလာက္တုန္းက ဦးစည္တို႔အိမ္ကိုသြားလည္ေတာ့ သစ္ပင္ေပၚတက္ၿပီး ျပန္မဆင္းတတ္ေတာ့လို႔ ငိုယိုေနတဲ့ ေမ်ာက္ေလာင္းေလးကို"
ဘုန္းမိုရ္၏ စကားကိုၾကားေတာ့ ဈာန္တစ္ေယာက္မ်က္လုံးေလးမ်ားျပဴးလာၿပီး ဘုန္းမိုရ္အား တအံ့တဩေမာ့ၾကည့္လာကာ သူ မေခၚျဖစ္တာၾကာသည့္ နာမည္တစ္ခုကို ေျပာလိုက္မိသည္။
"ဦးဦးလွလွ"
ဘုန္းမိုရ္က အေရွ႕တည့္တည့္သြားေနရာမွ ရပ္တန႔္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ လက္ကိုေနာက္ပစ္လိုက္ၿပီး ဈာန႔္ဘက္ကိုလွည့္လိုက္ကာ သူ႕အားေမာ့ၾကည့္ေနေသာဈာန္မ်က္ႏွာေလးအား ငုံ႕ကိုင္းၾကည့္ရင္း ဈာန႔္မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံေစလ်က္ ေမးလာသည္။
"မွတ္မိသြားၿပီလား"
ဈာန္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပကာ ေျဖသည္။
"ဟုတ္ မွတ္မိသြားၿပီ ... အဲတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ႀကီးကိုျမင္ေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ ျမင္ဖူးပါတယ္လို႔ေတြးေနတာ ... ဦးဦးလွလွျဖစ္ေနတာကိုး"
ဘုန္းမိုရ္ အသက္ ၁၇၊ ၁၈ ေလာက္တုန္းက ဈာန္မင္းညိုႏွင့္ဆုံဖူးတာျဖစ္သည္။
ထိုေန႕က ဘုန္းမိုရ္တို႔ အိမ္တြင္ အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲခ်က္စားသည္မို႔ ဘုန္းမိုရ္အေမက ဘုန္းမိုရ္အား ဦးစည္တို႔အိမ္သို႔ အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲသြားပို႔ေပးရန္ ခိုင္းလိုက္သည္။
ဘုန္းမိုရ္ ဦးစည္တို႔အိမ္သို႔ေရာက္ေတာ့ ၿခံတံခါးႀကီးပြင့္ေနတာမို႔ အိမ္ထဲဝင္သြားလိုက္ရာ အိမ္ထဲတြင္လူမရွိ။
အိမ္၏ ေတာင္ဘက္အျခမ္းမွ ကိုၿဖိဳး၏ငိုသံၾကားသည္မို႔ ဘုန္းမိုရ္အေျပးအလႊားသြားၾကည့္မိေတာ့ မာလကြတ္ပင္ေပၚမွာ ငိုေနသည့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္။
ကိုၿဖိဳးက အသံၿပဲႀကီးႏွင့္ ေအာ္ငိုေနတာျဖစ္ၿပီး ေဘးမွကေလးကေတာ့ အသံသိပ္မထြက္ဘဲ ရွိုက္ငိုေနတာျဖစ္သည္။
"ကိုၿဖိဳး ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနတာလဲ"
"သား ... ဟင့္ ... သားတို႔မဆင္းတတ္လို႔"
ဘုန္းမိုရ္လည္း သစ္ပင္ေပၚက ေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္ေၾကာင့္ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္သလို သနားလည္းသနားမိသည္။
ဘုန္းမိုရ္ က ကိုၿဖိဳးကိုအရင္ ဆင္းရန္အတြက္ သစ္ကိုင္းမ်ားကို မည္သို႔မည္ပုံနင္းရမည္ကို ၫႊန္ၾကားကာ အနိမ့္ဆုံးေနရာတြင္ ခုန္ခ်ခိဳင္းၿပီး သူက ေအာက္မွာဖမ္းကာ ေပြ႕လိုက္သည္။
ကိုၿဖိဳးဆင္းၿပီးေနာက္ ဟိုကေလးေလးအလွည့္ပင္။
ကိုၿဖိဳးကို ေျပာျပသည့္အတိုင္း ထိုကေလးေလးအားေျပာျပကာ ဆင္းလာေစၿပီး သူက ေအာက္ကေနဖမ္းေပြ႕လိုက္သည္။
ရင္ခြင္ထဲက ကေလးေလးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညာဘက္မ်က္လုံးေထာင့္မွာ မွည့္နက္ကေလး။
ေအာက္ေရာက္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ရင္ခြင္ထဲက ကေလးေပါက္စက ခုနက ရွိုက္ငိုေနတာသူမဟုတ္သည့္အတိုင္း ရယ္ျပလာေတာ့ အေပၚဘက္ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းက တိုတိုေလးျဖစ္ေနကာ ေဘးေနရာမွ သြားမ်ားက မရွိ။
ငယ္သြားအသစ္လဲထားသည္မို႔ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းက တိုေနေသးတာျဖစ္မည္။
ဘုန္းမိုရ္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းကာ ထိုကေလးေလးကို ေျမျပင္ေပၚသို႔ ခ်ေပးလိုက္ေတာ့ ထိုကေလးေလးက သြားက်ိဳးေလးျဖင့္ ေျပာလာသည္။
"ဦးဦးလွလွ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဂ်"
ဘုန္းမိုရ္ သေဘာက်စြာျဖင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္အားၾကည့္ေနတုန္း ဦးစည္က ေရာက္လာသည္။
"ဘုန္းမိုရ္ ေရာက္ေနတာလား"
"ဟုတ္တယ္ ဦးစည္ အေမက အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲလာပို႔ခိုင္းလို႔ ခ်ိဳင့္က ဧည့္ခန္းထဲမွာ ... ကေလးငိုသံၾကားလို႔ ဒီအပင္နားေရာက္လာတာ ... သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သစ္ပင္ေပၚက မဆင္းတတ္လို႔တဲ့ ငိုေနၾကတယ္ေလ ... အဲ့တာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူတို႔အပင္ေအာက္ျပန္ေရာက္ေအာင္ ကူေပးေနတာ"
ဦးစည္က မ်က္ေမွာင္ႀကဳံလိုက္ၿပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္အား အနည္းငယ္ဆူလိုက္သည္။
" ကိုၿဖိဳး ေဖေဖ မွာထားတယ္ေလ သစ္ပင္ေပၚမတက္ရဘူးလို႔ ... ကိုဈာန္ေရာ ဦးဦး သစ္ပင္ေပၚမတက္ရဘူးလို႔ေျပာထားတာကို ေမ့ေနတာလား"
ကေလးႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြျဖင့္ ဦးစည္ကိုဘာမွမေျပာပဲ ေမာ့ၾကည့္လာၾကသည္။
"အခုမွ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ လုပ္မေနနဲ႕ "
ဦးစည္က ထိုမ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြဘက္မွ ဘုန္းမိုရ္ဘက္သို႔လွည့္လိုက္ရင္း ေျပာလာသည္။
"ဘုန္းမိုရ္ရယ္ ဦးစည္က ေဘးႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က ေဈးဆိုင္ကို မဆလာလိုလို႔သြားဝယ္တာ ခဏပဲရွိေသးတယ္ ... သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေသာင္းက်န္းေနၿပီ ... အဲသစ္ပင္မွာဆင္ထားတဲ့ ဒန္းေပၚကေန တက္ၾကတာ ... အရင္တစ္ပတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္တုန္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အဲ့ဒန္းေပၚကေနတစ္ဆင့္ သစ္ပင္ေပၚတက္မယ့္အရိပ္အေယာင္ျမင္လို႔ သစ္ပင္ေပၚမတက္ရဘူးလို႔ ႀကိဳမွာထားတာကို ဒီတစ္ပတ္ သစ္ပင္ေပၚကိုတက္ျဖစ္ေအာင္တက္ေသးတယ္"
"ဟိုႏွစ္ေယာက္"
"ဂ်ာ"
"သြားက်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ဆိုေတာ့ ဗ်ာေတာင္မပီဘူး ... အဲ ဒန္းကို မစီးရေတာ့ဘူး ဦးျပည့္ၿဖိဳးျပန္လာရင္ ျဖဳတ္ခိုင္းမယ္ "
အျပစ္လုပ္ထားသည္မို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဒန္းျဖဳတ္မည္ကို မလိုလားေသာ္လဲ အကြန႔္မတက္ရဲ။
ထုံစံအတိုင္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္ၾကည့္လာေတာ့ ဦးစည္ဆိုသည္မွာ မေနတတ္။
"ဒန္းကို အိမ္ေရွ႕မွာ သပ္သပ္ဆင္ေပးမယ္ သြား ... လက္ေတြသြားေဆးၾက ... အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲလာပို႔ထားတယ္တဲ့ စားၾကမယ္"
ကေလးႏွစ္ေယာက္က "ဟုတ္" ဟု ဆိုကာ လိမ္လိမ္မာမာေလး သြားလိုက္ၾကသည္။
"ကေလးေတြက လိမ္မာပါတယ္ဦးရ"
ဘုန္းမိုရ္က ေျပာလာေတာ့ ဦးစည္က အနည္းငယ္ရယ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"အမေလး အဲ့တာ လူေရွ႕မွာမို႔ မယုံရင္ လက္ေဆးကန္နားသြားေခ်ာင္းၾကည့္ပါလား သြားက်ိဳးႏွစ္ေကာင္ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႕ လြတ္ေနတဲ့ သြားေနရာေတြ အကုန္ေပၚေအာင္ ရယ္ေနပါလိမ့္မယ္"
ဘုန္းမိုရ္လည္း ဦးစည္၏ စကားေၾကာင့္ အားရပါးရ ေအာ္ရယ္မိေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ဘုန္းမိုရ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားေရာက္လွ်င္ လမ္းႀကဳံတိုင္း မုန႔္မ်ားႏွင့္ အ႐ုပ္မ်ားဝယ္ၿပီး ဦးစည္အိမ္သို႔သြားကာ ထိုကေလးႏွစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႕တတ္သည္။
ေျခာက္လခန႔္ၾကၿပီးေနာက္ ဘုန္းမိုရ္နိုင္ငံျခားမွာေက်ာင္းသြားတက္သည္။
နိုင္ငံျခားတြင္ ေက်ာင္းၿပီးသြားေသာအခါ အမိေျမသို႔ျပန္လာၿပီး ဘုန္းမိုရ္ သူ႕ဖခင္၏ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျဖင့္ နိုင္ငံေရးနယ္ပယ္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ရင္း စီးပြားေရးတြင္ပါ အားထည့္ရတာေၾကာင့္ မအားလပ္ေတာ့။
စီးပြားေရးနိုင္ငံေရး နယ္ပယ္အတြင္း လူအမ်ိဳးမ်ိဳးစိတ္အေထြေထြႏွင့္ ေတြ႕ႀကဳံဆုံရသည္။
ေရွ႕တြင္ေတာ့ ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားတပ္ကာ ၿပဳံးျပေနၾကေသာ္လည္း ေနာက္ကြယ္တြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ထိုးခ်ၾက၊ နင္းေခ်ၾက၊ ေခ်ာက္တြန္းၾကႏွင့္ မာယာမ်ားလွေသာ လူအမ်ားၾကား ႐ုန္းရင္း ကန္ရင္း ျဖဴစင္လွေသာကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံခဲ့ခ်ိန္က ပုံရိပ္မ်ားမွာ သူ႕ေခါင္းထဲတြင္ မပီျပင္ ဝိုးတဝါးႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
အခက္အခဲမ်ားကို ေက်ာ္လႊားၿပီးေနာက္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ စီးပြားေရးဘက္တြင္ေရာ နိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာပါ ေအာင္ျမင္လာေသာ ဘုန္းမိုရ္မွာ ငယ္႐ြယ္ေသာ္လည္း ထက္ျမက္ၿပီး ပါးနပ္ကာ စီးပြားေရးေနာက္ခံေတာင့္တင္းသည့္အျပင္ လုပ္ကိုင္နိုင္စြမ္းကျမင့္မားတာေၾကာင့္ ခက္မၿမိဳ႕၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္အျဖစ္ တင္ျမႇောက္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။
======================================
ခန႔္ကဲကဲသဲသဲညို : ကဲ သားေဖေဖက သားသားကို မနမ္းေတာ့နဲ႕ တဲ့ ... ေဖႀကီးက နမ္းခ်င္ေသးတာကို ... ေနာ္ ... ဒီအတိုင္းေတာ့မရဘူး ညက်မွပဲ ေဖေဖက သားသားအစား ေဖႀကီးမဝမခ်င္း နမ္းတာကိုခံရမွာလို႔ ေနာ္
ေလးလသားအ႐ြယ္ ျမတ္မင္းေမာင္ : အာ .... ဂူး .... အြန္း
ခန႔္ကဲကဲသဲသဲညို : ကဲ သားေဖေဖက သားသားကို မနမ္းေတာ့နဲ႕ တဲ့ ... ေဖႀကီးက နမ္းခ်င္ေသးတာကို ... ေနာ္ ... ဒီအတိုင္းေတာ့မရဘူး ညက်မွပဲ ေဖေဖက သားသားအစား ေဖႀကီးမဝမခ်င္း နမ္းတာကိုခံရမွာလို႔ ေနာ္
ေလးႏွစ္သားအ႐ြယ္ ျမတ္မင္းေမာင္ : ေပေပ့ကို မနမ္းနဲ႕ တားတားကိုပဲ အဝနမ္း တားတား အုမတက္ေခ်ရဘူး ခ်ိတ္ခ် ေပေပ
ခန႔္ကဲကဲသဲသဲညို :"..."
Little_taro00
24 Oct 2022