Welkom bij een extra lange update mijn lieve lezers!♥️
Geniet ervan en vergeet niet te stemmen aan het eind, voor DE FINLALE van "In Love With Your Pain..." ‼️
Veel leesplezier! 🥰
••••••••
....
Als ik de takken opzijschuif, loop ik voorzichtig richting Cranon.
Stap voor stap en heel bedeesd.
Ik zie dat Cranon aan het praten is met iemand in een zwart gewaad en puntmuts. De persoon is bijna net zo lang als Cranon zelf, waardoor ik vermoed dat het geen kind is dit keer.
Door de krakende takken, wordt mijn aanwezigheid bekend bij de puntmuts. Die gebaart op zijn beurt naar Cranon dat ik hier sta, waarna hij zijn diepe lach laat horen zodra hij me ziet.
De lach die ik voor het laatst hoorde toen hij mijn baby van me afpakte.
Het liefst zou ik me nu omdraaien en regelrecht het bos uitrennen, maar daar is het denk ik te laat voor.
"Kijk eens wie we daar hebben." Zegt hij al lachend. Met trillende benen loop ik verder naar voren.
"Wat kan ik voor je doen schoonheid?" Vraagt hij als ik voor hem sta.
"Ik...ik heb wat informatie nodig over Kaine."
Cranon grijnst. "Ik luister..."
Zijn stralende groene ogen staren me aan en het kost me moeite om niet weg te kijken.
Ik verzamel mijn moed bij elkaar en zucht diep.
"Wie is Kaine? Waarom ken je hem en waarom koos hij mij?"
Cranon grijnst breder. "Wat een heerlijke vragen mijn kind...weet... je echt niet waarom hij je koos?"
Ik schud mijn hoofd.
"Volg mij...ik denk dat ik iets heb wat je kan helpen." Zegt hij bedenkelijk.
Cranon loopt verder de ruimte in en verdwijnt achter iets wat lijkt op een opgehangen dierenhuid. Geen idee om wat voor dier het gaat, maar het was een groot dier zo te zien, met een donkerbruine vacht.
Wat als dit een val is? Dan kom ik hier nooit meer uit.
Doe het niet Des.
"Ik heb niet de hele avond de tijd..." echoot de stem van Cranon.
Aarzelend loop ik door de dierenhuiddeur die tot mijn verbazing leidt naar een soort tunnel.
De ruimte is verlicht met vuurkorven die in een rij in de grond zijn gestoken, waardoor ik de slordige afwerking van de muren kan bekijken.
Het ruikt er muf en ik begin het benauwd te krijgen.
Aan het eind van de gang, zie ik licht. Gehaast loop ik eropaf en zie Cranon dan aan het einde van de tunnel staan.
Als ik de tunnel uit ben en om me heen kijk, zie ik een stuk of veertig mensen in donkere gewaden staan.
Oh my god.
Ze kijken me aan, waardoor ik de boel bij elkaar wil gillen uit angst.
"Wees kalm...ze doen je amper iets."
Cranon wandelt naar de achterkant van de kamer en opent de grote kist die daar staat. Hij graaft er diep in en gritst er dan iets uit.
Hij zet de kist weer op slot en keert zich naar me toe.
"Wat is dat?" Mijn stem klinkt gedempt.
"Je wilde weten waarom hij je uitkoos, nietwaar?"
Zachtjes knik ik. Het licht van het vuur verheldert datgene wat Cranon in zijn handen heeft.
Papieren.
"Hier staat het in."
Cranon vouwt de paar bladzijdes twee keer dubbel.
Neemt hij me nou in de zeik?
"Is dit een grap?"
Hij lacht. "Ik maak geen grappen... kind."
Hij strekt zijn hand naar me uit. Als ik de papieren niet aanneem, fronst hij z'n wenkbrauwen.
"Vertrouw je het niet soms?" De zweetdruppels op voorhoofd zijn goed te zien.
"Hoe kan ik de man vertrouwen die me...mijn kind heeft vermoord?" De toon in mijn stem is kalm.
"Dat was de enige mogelijkheid..." Fluistert Canon dan. "Een ziel voor een ziel..."
Na enkele seconden pak ik de gevouwen bladzijdes aan.
"Waarom doe je dit? Wat heb jij eraan als ik meer te weten kom over Kaine?"
Hij loopt lachend een rondje om me heen.
"Ik weet dat het hem zal pijnigen...en ik wil al hetgeen doen om die jongen te zien lijden."
Wanneer ik verder wil vragen, houdt mijn innerlijke stem me tegen.
Ik geef Cranon een korte knik en loop dan weer richting de tunnel naar het bos.
Zo snel als ik kan ren ik zo ver mogelijk van de achterzijde vandaan, naar de voorzijde.
Als ik weet dat ze me niet meer kunnen lastigvallen, haal ik de bladzijdes uit mijn zak en vouw ze open.
Door het gebrek aan licht kan ik niet zien wat er staat. Het papier voelt aan als briefpapier en ik kan voelen dat de randen gekarteld zijn, alsof ze ergens uit zijn gescheurd.
Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en maak de zaklamp aan.
De ruimte voor me wordt verlicht en plots zie ik een donkere verschijning enkele meters van me vandaan staan.
Hij is het.
Van schrik laat ik mijn telefoon vallen, en ik kan zien dat het donkere gestalte mijn kant op komt.
Zo snel als ik kan vouw ik de papieren in elkaar en prop ze in mijn broekzak.
Hopelijk heeft hij ze niet gezien.
"Destiny..." fluistert hij verbaasd met zijn schorre stem.
"Kaine..." zeg ik zacht. Hij raapt mijn telefoon op en houdt het tussen ons in waardoor we elkaar kunnen aankijken door het licht, afkomstig van mijn zaklamp.
Zijn donkere ogen kijken me verward aan. En ik moet toegeven dat ik ze ontzettend heb gemist.
Naar mijn gevoel heb ik hem lang niet gezien. Te lang.
De laatste keer, die ik me kan herinneren, was toen hij achter me aanzwom om me te redden toen ik mezelf liet vallen in het beekje.
Volgens Skye heeft hij z'n gezicht daarna onthuld.
Ik herkende hem gewoon, tot hij me vergiftigde met dat vervloekte middel.
"Dat is lang geleden." Zeg ik dan.
Hij blijft me aankijken, heel lang voordat hij wat zegt.
Alsof hij zich afvraagt of ik me nog kan herinneren wie er zich achter zijn masker verschuilt.
"Ja...wanneer was de laatste keer?"
Vraagt hij gespannen.
Nu is het mijn beurt om te zwijgen.
Misschien moet ik nu zeggen dat ik alles weet van die dag. Dat ik zijn gezicht heb gezien en dat ik weet wie hij is.
"Dat was...nadat Cranon mijn...ik bedoel ons kindje..." besluit ik uiteindelijk te zeggen.
Onze werkelijke laatste ontmoeting laat ik maar achterwege.
"Dat is tenminste het laatste wat ik me kan herinneren. Ik lag een tijdje in het ziekenhuis...met geheugenverlies."
Kaine ademt opgelucht uit en haalt zijn hand door zijn zwarte haren die deels zichtbaar zijn.
"Dus misschien hebben we elkaar nog gezien daarna, maar dat weet ik niet meer. Die keer met Cranon was de laatste keer toch?" Vraag ik nog voor de zekerheid.
Ik wil hem een kans geven om zijn kant van het verhaal te doen.
"Ja. Dat was de laatste keer."
Klootzak.
We blijven tegenover elkaar staan. Met mijn armen over elkaar heen, kijk ik naar z'n bedekte gezicht in de hoop dat ik hem kan herkennen. Maar tevergeefs.
"Is er wat?" Vraagt hij dan.
Ik schud mijn hoofd.
"Wat deed je hier? Na de laatste keer in het bos...had ik gedacht dat je hier niet snel meer zou komen..."
Ik toon hem een zwakke glimlach. "Ik...was opzoek naar jou...Kaine."
Hij slikt. "Waarom?"
"Omdat..."
Je mijn leven hebt gered? Omdat ik me zorgen maakte over je? Omdat ik je maar niet uit mijn gedachtes krijg? Omdat ik wil weten waarom je mij koos?
Een rilling kruipt over mijn lichaam als ik me besef dat het straks allemaal over is.
Zodra ik weet wie hij is en waarom hij mij uitkoos, is dit alles afgelopen.
Geen Kaine en Destiny meer.
Eindelijk zal ik snappen waarom hij het op mij gemunt heeft...al die jaren.
"...omdat ik je miste." Dit is toch een van de laatste keren dat ik hem zal zien, dus ik kan net zo goed zeggen wat ik daadwerkelijk voel.
Kaine kijkt op. Waarschijnlijk verbaasd over mijn directheid.
Het feit dat hij zo weinig zegt, zorgt voor een ietwat ongemakkelijke sfeer.
"Gaat alles wel goed?" Vraag ik hem als hij nog altijd zwijgt.
Hij schudt zijn hoofd, duwt mijn telefoon terug in mijn handen en zet een paar passen naar achteren.
"Destiny ik moet je wat...er is iets wat..."
Afwachtend kijk ik hem aan.
Hij slaakt een zucht. "Was je niet blij dat je me niet meer zag? Wij samen zijn niet goed voor elkaar, we zijn... een defect in het universum." Dat laatste komt er bijna onverstaanbaar uit, maar meteen herken ik die woorden die ik had opgeschreven in mijn afscheidsbrief aan hem.
Beschaamd kijk ik naar de grond als ik doorkrijg dat hij met opzet niks van zich heeft laten horen, omdat ik hem de schuld in de schoenen schoof.
"Kaine..." Ik zet een paar stappen naar voren. "Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar..."
Op dat moment slaat de donder in en begint het te stortregenen. Verbaasd om de snelle weersverandering, kijk ik naar de hemel als ik binnen enkele seconden doorweekt ben.
Kaine steekt zijn hand voor me uit, die ik zonder te aarzelen aanneem. Mijn vingers verstrengel ik met die van hem en hand in hand rennen we door het bos. Met mijn ogen op de modderige ondergrond gericht, volg ik zijn natte voetsporen.
Dan zie ik dat de ondergrond verandert, waardoor ik opkijk. We zijn het bos uit.
"Waar gaan we naartoe?" Vraag ik tussen het rennen door.
"Dat zie je vanzelf over een paar...seconden."
Als we een hoek inslaan, zie ik iets wat lijkt op de achterkant van een gebouw. Het heeft hoge witgeverfde muren die beschermd worden door een verroest poort.
Kaine staat stil en bestudeert het hek. "Oké, klim eroverheen."
"Wat? Ben je gek ofzo?"
"Wil je dat we nog natter worden?"
"Volgens mij kan dat niet eens. Het zal zo vast stoppen met regenen."
"We kunnen ons binnen afdrogen." Zegt hij terwijl hij de regendruppels van zijn voorhoofd veegt.
"Binnen? Wat is er binnen? Het lijkt op een gevangenis. Daar wil ik niet naar binnen Kaine."
"Het is geen gevangenis Destiny...klim er nou maar overheen."
Ik sla mijn handen over elkaar. "Ga jij maar eerst."
"Geloof me...dat zou ik heel graag willen. Maar zonder zetje kom jij er niet overheen."
Wanneer ik naar de poort staar, zie ik dat hij waarschijnlijk gelijk heeft.
"Ik wil niet inbreken in een vreemd gebouw Kaine. Dat is strafbaar!"
Hij rolt zijn ogen. "Jij bent soms zo..."
"Zo...?"
"Klim er nou maar overheen, ik beloof je dat je niks illegaals doet."
Aarzelend knik ik, waarna hij zijn handen om elkaar heen klemt en ze voor me uit houdt. Ik zet met mijn rechtervoet af en grijp het metaal dan beet. Met moeite klauter ik mezelf omhoog.
"Rustig...eerst je rechterbeen erover...ja zo." Niet veel later sta ik aan de andere kant. Dat ging beter dan ik had verwacht.
Als Kaine ziet dat ik veilig op de grond sta, klimt hij in een vlotte beweging over de poort en binnen tien seconden staat hij naast me.
"Het is duidelijk dat dit niet je eerste keer is."
Hij geeft me een knipoog en loopt dan naar de zijkant van de muur. Daar staat een ladder die weer leidt naar een hoger etage.
Ik zucht. "Kunnen we niet gewoon door die deur daar?"
Kaine schudt zijn hoofd. "Anders gaat het alarm af, hier niet."
Terwijl de regen het allemaal nog lastiger maakt, volg ik Kaine. Als we de ladder omhoog zijn geklommen, staan we op het dak waar zich een deur bevindt.
Ik kijk toe hoe Kaine de deur opent en het voor me openhoudt.
Wat is dit voor een gebouw?
Als de warme lucht me tegemoetkomt en de geur van koffie, kijk ik om me heen. Ik zie verschillende deuren en de muren zijn gedecoreerd met tekeningen en kunstwerken die duidelijk gemaakt zijn door kinderen.
Ook de ramen zijn beschilderd met onder andere ijsjes, de zon met een gezichtje en spelende kinderen.
"Is dit een fucking basisschool?"
"Dat klopt."
"Oh my god Kaine! Hebben we ingebroken op een basisschool?"
"Nee...de deur stond gewoon open."
Weer verlaat een zucht mijn mond. "Dus, wat is het plan zodat we zo snel mogelijk wegkunnen?"
"Verderop is er een badkamer. Er zijn ook handdoeken en uniformen waar je wel in past."
"Kaine, hoe weet je dit allemaal?"
Hij laat een lach horen. "Ik zocht ooit onderdak, dit was beschikbaar..."
We lopen richting de badkamer die verbazingwekkend groot is. Er staan er wel drie douchekoppen.
En om eerlijk te zijn heb ik echt zin in een warme douche na die koude regenspoeling.
"Nou, waar wacht je nog op?" Vraagt Kaine die achter me staat met een stapel kleding in zijn handen.
"Zijn dat uniformen voor docenten?"
"Ze kunnen wel een paar missen."
Kaine legt de stapel neer op een stoel en dimt de lichten, waardoor je slechts het hoognodige kunt zien.
Ik kan zien dat hij zijn hoodie uittrekt. Ook ik trek mijn vest uit, gevolgd door mijn spijkerbroek. Dan bedenk ik me dat daar de papieren inzitten die Cranon me heeft gegeven, dus zet ik ze neer naast de schooluniformen.
Als ik de douche aanzet, komt er heerlijk warm water uit. Ik laat de stralen over mijn lichaam gaan en sluit mijn ogen, zodat ik me kan focussen op elk straaltje.
Plots voel ik de aanwezigheid van iemand voor me, waardoor ik mijn ogen open.
Als ik kijk in de ogen van Kaine, ontstaat er een zwakke glimlach op mijn gezicht. Mijn blik vestigt zich dan kort op mijn opgevouwen spijkerbroek. Daar zit het in. Datgene wat alles zal veranderen.
"Kus me Kaine." Zeg ik bijna onverstaanbaar.
"Wat?"
"Ik wil dat je me kust Kaine. Alsof...alsof dit de laatste keer is."
Ik moet moeite doen om niet in tranen uit te barsten.
Hij pakt mijn gezicht vast met zijn beide handen en kijkt me diep aan. Het puntje van zijn neus wrijft tegen de mijne aan als hij dichterbij komt. Zijn warme lippen belanden dan zachtjes op die van mij en drukken een haast liefdevolle kus op mijn lippen. Een tinteling schiet door mijn lijf bij dat gevoel.
Kort trekt hij zich terug om me aan te kunnen kijken, maar ik druk mijn lippen weer gauw terug op de zijne en al snel belanden we in een gretig spel. Zijn warme lippen voelen fantastisch aan. Als hij ze dan verplaatst naar mijn nek, spring ik op om vervolgens mijn benen rond zijn naakte lichaam te klemmen. Met mijn rug tegen de koude tegels aan, geniet ik van het spoor aan kussen dat hij achterlaat op mijn lichaam, beginnend bij mijn hals en eindigend tussen mijn borsten.
De warme stralen die ons beiden onder druppelen, laten het lijken alsof we weer buiten staan en we overgoten worden door regen.
Mijn hand laat ik rusten op zijn gladgeschoren gezicht als ik mijn ogen sluit en me focus op de inmiddels harde stoten. Ik klem me stevig tegen hem aan om me overeind te houden terwijl mijn nagels diepe krassen achterlaten op zijn rug en om mijn gekreun te smoren, houdt Kaine zijn hand voor mijn mond.
Nadat we allebei ons hoogtepunt hebben bereikt, druk ik mijn lippen weer op die van Kaine en ik kan voelen dat hij glimlacht.
Plots schrikken we op door een luide bons. Het klinkt als een dichtslaande deur.
Verschrikt kijk ik naar Kaine, die een blik werpt naar het raam in de badkamer.
"We moeten gaan." Snel gooit hij een handdoek in mijn richting, terwijl hij de onderste helft van zijn lichaam wikkelt met zijn handdoek. Zelfs met dit gebrek aan licht zijn de contouren van zijn gespierde lichaam niet te missen.
Snel wikkel ik mezelf in de handdoek, grijp ik mijn kleding beet en ren ik achter Kaine aan.
"Je zei dat hier niemand was Kaine! Heb je gelogen?" Fluister ik terwijl we door de gang rennen in niets meer dan een stuk stof.
"Hier is er ook niemand....beneden wel."
"Wie dan?"
"Jos, de bewaker." Antwoordt hij alsof dit de normaalste zaak van de wereld is.
"Ahh je bent zo erg! Ik haat je!" Fluister ik terwijl ik hem tegen zijn arm stoot.
"Ja? Daar leek het net anders niet op."
Beschaamd kijk ik naar de grond als ik mijn wangen rood voel worden.
"Snel, kleed je aan. We hebben niet lang voordat hij hier is."
Meteen doe ik wat hij zegt. Ook hij kleedt zich om.
"Is daar iemand?" Klinkt dan de stem, waarschijnlijk van Jos.
"Kom mee!" Kaine grijpt me bij m'n hand vast en zo rennen we weer terug naar het dak, over de poort, totdat we uit de buurt zijn van de basisschool.
Hijgend staan we tegenover elkaar. Wanneer we oogcontact maken, schieten we allebei in de lach.
"Je had nog beloofd dat we niks illegaals zouden doen!" Roep ik lachend.
"Ik was sowieso nooit...echt goed met het houden aan mijn beloftes...dus..."
Antwoordt hij zachtjes.
Het blijft even stil.
"Ik moet gaan Kaine." Zeg ik dan waarop hij knikt.
Twijfelend staar ik hem aan. Daarna loop ik op hem af en trek hem in een knuffel.
Even is hij verstijfd, maar daarna slaat hij zijn armen om me heen.
Ik neem zijn heerlijke geur in me op en het veilige gevoel dat hij me kon geven.
Als ik me terugtrek, druk ik nog een kus op zijn lippen.
"Tot ziens Kaine..."
"Tot ziens....schoonheid."
Zonder achterom te kijken, loop ik richting mijn huis.
Zo snel als ik kan.
Als ik aankom bij de achterkant van mijn huis, kan ik de spanning niet meer aan.
Ik leun tegen de stenen muur naast de lantaarnpaal en graai naar de papieren uit mijn doorweekte broek.
Als ik de bladzijdes openvouw sluit ik kort mijn ogen voordat ik begin met lezen.
Als ik het nu niet doe, doe ik het nooit.
Mijn ogen glijden over de met zwart inkt geschreven woorden. Gedurende de eerste paar regels lijk ik bevroren te zijn, maar langzaamaan keert het gevoel ik mijn ledematen terug waardoor ik begin te beseffen wat er voor me staat.
Ik dwing mijn gedachtes om niet naar dat moment te gaan. Zo hard als ik kan, vecht ik tegen de giftige drang die ik jarenlang had weten te onderdrukken. Maar de woorden dwingen mij. Zijn woorden dwingen mij.
En hoe langer ik lees, hoe pijnlijker de diepe steek in mijn hart aanvoelt.
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●
OMG ik kan niet geloven dat we gewoon naar de finale gaan nu!😱
‼️STEM DAAROM ZOALS NOOIT TEVOREN voor de grote onthulling!
Ik denk dat ik te veel verwacht nu, maar zullen we gewoon proberen om die 100 stemmen te krijgen?
Let's try:
100 STEMMEN VOOR DE GROTE ONTHULLING❗️
(Ja, dit is een vorm van uitstel, want ik wil gewoon niet dat het stopt😔)
😈
⭐️
⭐️
⭐️
⭐️
⭐️
⭐️
⭐️
100 stemmen!