Bedankt voor het stemmen op de vorige update!
Ik zou het waarderen als u dat weer doet🥰.
Veel leesplezier!
....
Afwachtend kijk ik hoe dokter Starke de papieren aandachtig bestudeert.
Hier en daar onderstreept ze wat en daarna richt ze zich tot mij.
"En...mag ik naar huis vandaag?" Vraag ik voorzichtig.
Dokter Starke kijkt me aan met een glimlach en knikt dan.
"Ik heb alleen wel een belangrijke vraag voor je om er zeker van te zijn dat het goed zit."
"En dat is?"
Ze gaat wat rechter zitten achter haar bureau.
"Heb je de afgelopen dagen last gehad van hallucinaties?"
Mijn gedachtes gaan naar Skye. Zijn warme handen, zijn plagerige grijns en zijn ongekende stem...
Het was allemaal zó realistisch om slechts een verbeelding te kunnen zijn. En door Skye heb ik voor een groot deel mijn geheugen weer terug. Hij heeft me geholpen en wist dingen die ik zelf niet eens wist.
Dat was absoluut geen hallucinatie.
Aan de andere kant....ik weet dat Skye dood is. Dat weet ik gewoon.
Ik heb met eigen ogen gezien hoe de forensische arts hem doodverklaarde, wat niet zo moeilijk was door zijn opengereten keel.
Ik heb met eigen ogen gezien hoe zijn lichaam in een lijkenzak langs ons werd meegevoerd met de ambulance.
Ik ben verdomme op zijn begrafenis geweest, dus het is onmogelijk dat Skye op magische wijze uit de dood is opgestaan.
"Destiny?"
Dokter Starke kijkt me vragend aan.
"Uhm...nee. Geen hallucinaties." Lach ik zwakjes.
"Ik moet eerlijk zijn dat dat niet overtuigend klonk. Het is voor je eigen gezondheid-"
"-Dat weet ik dokter. Ik heb vooral veel gedachtes. Geen hallucinaties." Verzeker ik haar, ook al weet ik zelf niet eens of dat werkelijk zo is.
"Dat klinkt beter." Lacht ze. Vervolgens zet ze haar handtekening onderaan het papier.
"Je moeder mag je over een half uurtje ophalen. Ga jij maar vast je spullen pakken en dan geef ik haar een belletje."
Ik knik en verlaat de kamer.
Via de lange gang vind ik mijn weg naar mijn slaapkamer van de afgelopen dagen. Snel prop ik mijn kleding en gevulde toilettas in mijn reistas. Voor ik de deur uitloop, kijk ik nog even naar het schilderij aan de muur.
Op een vage manier, heeft het me troost geboden als enig kleurrijk object hier tussen de eentonige muren.
"Heb je alles?" Vraagt een van de zusters die op me stond te wachten.
"Ja."
"Mooi zo. Als je dan even deze formulieren wilt invullen?"
Ze geeft me zes blaadjes. Daar staan dezelfde vragen op die ik gisteren moest beantwoorden, en de dag daarvoor en de dag dáárvoor.
"Het zal wel moeten hè." Zucht ik.
Vluchtig schrijf ik mijn antwoorden, die ik inmiddels al uit m'n hoofd ken, op. Het zijn de standaardvragen waarvan ik de antwoorden al een paar keer heb moeten faken.
Is dat een goede keuze?
Vast niet. Maar ik ben geneigd om de foute keuzes te maken in mijn leven. Dit kan er ook nog wel bij.
"Alstublieft." Zeg ik als ik haar de formulieren teruggeef. Hopelijk kan ze mijn gekrabbel verstaan.
Door de manier waarop ze me aankijkt denk ik eerlijkgezegd van niet.
"Je moeder staat als het goed is al bij de balie. Je mag naar haar toe." Zegt ze dan terwijl ze mijn mysterieuze handschrift probeert te ontrafelen.
Als ik de hoek omkijk, zie ik mama inderdaad staan bij de receptiebalie. Ze staat te kletsen met dokter Starke.
Bijna rennend loop ik op ze af en trek mijn moeder in een stevige omhelzing. Ik haal diep adem en neem haar vertrouwelijk geur in me op. Wat heb ik dat gemist.
"Ach meisje toch." Ze klinkt opgelucht om mij te zien en dat gevoel is wederzijds.
"Ik ben blij je te zien, Des."
"Ik jou ook mam." Als we ons lostrekken uit de knuffel, drukt ze nog een dikke kus op mijn hoofd.
Dokter Starke lacht. "Ik zie dat jullie heel blij zien om elkaar te zien. Gelukkig mag ze vandaag mee naar huis."
"Dankuwel dokter Starke." Zeg ik tegen haar en ze geeft me een brede glimlach terug.
"Geen dank Destiny. De controle vanuit hier gaat via je vaste psychologe, Jasmine Claner. En voor u...." dokter Starke wendt zich tot mijn moeder.
"...denkt u na over wat we hebben besproken."
"Dat zal ik doen." Lacht mijn moeder. "Dankuwel en tot ziens."
Als we door de lange hal lopen, valt mijn blik op de eetzaal waar de patiënten zitten te eten. Snel stop ik met kijken, want ze bezorgen me de kriebels.
Vlak voor de beveiligde poort zit de roodharige mevrouw, die een groene kinderpyjama aanheeft, te zuigen op een speen, terwijl ze langs ons rondkruipt.
"Wat een enge mensen zijn hier zeg. Kon je dat wel aan?"
Net wanneer ik wil antwoorden pakt iemand mijn voet vast, waardoor ik val op de grond. Als ik achteromkijk, zie ik dat het de roodharige vrouw is die mijn been nog altijd vasthoudt.
"Laat me los!" Roep ik luid, maar de vrouw verroert zich amper. Met haar nagels doorboort ze de huid rond mijn enkels.
"Beveiliging! Beveiliging!" Schreeuwt mijn moeder dan terwijl ze mijn voet probeert te bevrijden.
"I believe I can fly..." begint de vrouw te zingen met haar krakerige rokersstem.
"I believe I can touch the..." Ze blijft me afwachtend aankijken. "Zing maar veder...I believe I can touch the..."
"Sky..." fluister ik dan.
De vrouw begint dan uitbundig te schaterlachen.
"Skye...Skye...Skye...zag jij hem ook...schoonheid?" Giert ze en een onaangenaam gevoel overvalt me dan.
"Sorry dat het zo lang duurde!" Zeggen twee beveiligers als ze ons kant op komen rennen.
"Mevrouw de Smit...het is oké. Laat haar maar los."
Meteen doet ze wat haar gevraagd wordt. Samen met een zuster, wordt de vrouw weggebracht.
Mijn moeder helpt me overeind, maar mijn blik is vastgeplakt op de wegvoerende roodharige vrouw.
"Excuses voor het ongemak. Normaal is ze een stuk rustiger. Het spijt ons echt." Verontschuldigd de beveiliger zich.
"Misschien moeten jullie daar niet van uit gaan gezien de situatie van de mensen hier!" Roept mijn moeder.
"Uhm...het is al goed mam. Kunnen we naar huis?" Vraag ik zachtjes.
"...dat is goed."
***
De hele rit blijft het stil. Ik heb even geen zin om te praten.
Om de ongemakkelijkheid te doorbreken zet mijn moeder de radio aan en luisteren we naar de grootste hits uit de jaren tachtig, volgens de radio-dj.
"Mam?" Vraag ik als we onze straat inrijden.
"Ja?"
"Uhm...wat zei dokter Starke?" Vraag ik aarzelend.
Ze kijkt me aan. "Dat is iets vertrouwelijks."
Ik knik.
"Maar..." zucht ze dan. "Het kwam erop neer dat ik geen gesprek mag beginnen over...het incident en alles eromheen, omdat dat slecht zou zijn voor je herstel, maar Des..." zegt ze als we voor ons huis staan geparkeerd.
"Ik vind het vreselijk dat dat niet kan. Ik bedoel...ik ben toch je moeder?" Vraagt ze wanhopig.
Geen idee wat ik zou doen als ik in haar plaats zat. Ze wil haar kleine meisje slechts beschermen, alleen stoot ik haar telkens weg als het gaat om...mijn duistere kant.
Het doet pijn haar zo te zien, maar ik zou het nóg pijnlijker vinden om de kwelling in haar ogen mee te moeten maken als ik haar vertel over wat haar kleine meisje bezighield de afgelopen jaren.
Dat wil ik haar niet aandoen. Ze heeft al te veel mee moeten maken.
"Maar goed, Starke zei dat ze voor mij een praatgroep heeft geregeld samen met ouders die in hetzelfde schuitje zitten. Dus het komt goed."
Zegt ze terwijl ze haar tranen wegveegt met een tissue.
"Het komt allemaal goed..." Ze wrijft kort over mijn been.
"Zullen we?"
Ik knik en we stappen de auto uit. Als mam de voordeur opent hoor ik wat geroezemoes.
Dat zullen mijn zusjes vast zijn.
"Ben thuis!" Roep ik terwijl ik mijn jas ophang.
Maar niemand zegt wat.
"Saph? Polly?" Vraag ik bezorgd als ik de woonkamer nader.
"Verassing!"
Met open mond staar ik naar de gedecoreerde woonkamer.
Daar staan Saphire, Polly, Maya, Nate, Athan en Marnix met roltongen en feesthoedjes.
Aan de muur hangt een spandoek met de woorden; Welkom thuis Desti!
"Er was geen plek meer voor de n en de y, maar dat kwam door Marnix die zei dat-" begint Nate, maar hij wordt onderbroken.
"-Dat is verre van waar, ik zei dat je kon gaan voor Destiny of Des." Protesteert Marnix dan, waarop Nate zijn ogen rolt.
Mijn ogen vullen zich met tranen.
"Hebben jullie dit gedaan?" Vraag ik als Saph en Pol me bijna fijnknijpen.
"Ja, met een beetje hulp van hen daar." Antwoordt Saphire dan terwijl ze wijst naar het gezelschap achter haar.
"Trouwens...je had me nooit verteld dat Marnix zo sexy is!" Fluistert ze in mijn oor.
"Ik zal doen alsof ik dat niet gehoord heb." Zeg ik en loop naar de rest toe.
"Lieve lieve Des, de vorige keer waren wij er niet voor je en die fout maken we niet nog een keer." Begint Maya.
"Bij deze willen we je laten weten dat we er altijd voor je zullen zijn Dessie. Schaam je alsjeblieft niet om met ons te praten, over wat dan ook. Daar zijn we immers vrienden voor toch?" Voegt Nate eraan toe.
"Ik hou van jullie." Zeg ik snotterend waarop ze allemaal moeten lachen.
"Oh my god, groepsknuffel!" Roept Maya dan en meteen word ik doodgeknuffeld door mijn vrienden.
"Oké genoeg geknuffeld jongens! Het eten staat klaar." Zegt mijn moeder dan.
"Eindelijk, ik verga van de honger!" Zegt Nate en iedereen loopt richting de keuken.
"Des?" Mijn moeder trekt me mee naar het aanrecht, weg van de rest.
Vragend kijk ik haar aan.
"Je vrienden weten dat je in het ziekenhuis lag, omdat je een maagspoeling moest krijgen. Ze weten niet waarom je daar was...ik wist niet of je dat oké zou vinden."
"Ik ben blij dat ze niet de details weten. Dat is een beetje persoonlijk. Bedankt dat je niks hebt gezegd." Lach ik.
"Geen probleem. En nu aan tafel, want het lijkt alsof je al drie dagen niks hebt gegeten."
De enige plek die nog over is, is naast Athan.
Hij kijkt me aan met zijn zachte blik. De sprankeling in zijn hazelnootbruine ogen is niet te missen.
"Hey Athan. Hoe is het met je?" Vraag ik.
Ik kan voelen dat mijn wangen rood worden.
"Met mij gaat het altijd goed zolang ik naast je zit. Hoe is het met jou?" Lacht hij.
"Weet je, het gaat beter dan ik had gedacht."
"Mooi." Fluistert hij als hij mijn hand van onder de tafel vasthoudt.
"Des...over ons gesprek aan de telefoon laatst...denk je niet dat we het daarover moeten hebben?"
Ik probeer zo diep mogelijk in mijn geheugen te graven om erachter te komen over welk gesprek hij het heeft.
In El Taco hadden we een gesprek, maar ik heb geen idee meer waar het over ging.
"Ik heb geen idee waar je het over hebt Athan, sorry."
"Ons gesprek aan de telefoon? Je zei dat je...dat wij..."
"Ik weet het echt niet meer. Sorry."
Hij kijkt me een beetje teleurgesteld aan en laat mijn hand dan los.
"Ik snap het. We doen alsof het nooit is gebeurd."
"Als jullie niks nemen, eet ik zo alles op jongens." Zegt Nate met een volle mond, waardoor ik moet lachen.
Dit hier. Alle mensen in dit huis, daar zou ik alles voor geven.
Ik zou ze voor geen goud willen missen. En ik kan ze bijna op één hand tellen, maar dat is meer dan genoeg. Deze mensen zijn voor mij meer dan genoeg.
Des...vergeet je niet iemand?
Ik slaak een zucht. Ja, natuurlijk ben ik hem niet vergeten.
Hij zit constant in mijn achterhoofd.
Vooral na mijn gesprek met Skye.
"Je zit op de goede weg."
Dat is wat Skye zei.
Dus ik moet doorgaan. Want ik weet dat alles pas kan stoppen als ik weet wie hij is.
En dat weet ik. Bijna.
Ik kan voelen dat ik dichtbij ben.
Heel dichtbij.
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●
Oh my god!
Bijna de finale!
😈
En ik zie dat we nu #13 in thriller staan, dus stem zo veel mogelijk en misschien lukt het ons dan om binnenkort op #1 te komen!
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
55+ stemmen?
P.s geen zorgen, de Kaine-updates zijn onderweg!😌❣️
⭐️
⭐️
⭐️
⭐️
⭐️