Welkom terug lieve lezers!🥰
Voor mij voelt het als een eeuwigheid geleden dat ik een nieuwe update heb geplaatst.
Hieronder volgt een bericht en ik zou het waarderen als iedereen het zou lezen, want het is belangrijk❗️
Wellicht weten de meesten van jullie al, dat de originele versie van dit verhaal is verwijderd door Wattpad.😮💨
Wat de reden daarvoor was, weet ik niet precies maar het zou kunnen gaan om bepaalde fragmenten waarin Destiny haarzelf pijnigt. Ik heb die fragmenten dus ook aangepast/weggehaald.
Ik schreef er zo gedetailleerd over, omdat ik het interessant vind hoe zo'n proces in z'n werking gaat. Van alledaagse gezellige momenten die voor een depressief persoon het slechtste gevoel naar boven kunnen halen, tot de daad zelf en de gedachten die daarbij komen kijken.
Ik wilde jullie echt meenemen in de gedachten van Destiny, de werkelijke en lelijke versie. Maar blijkbaar kan dat niet zonder grenzen.
Op Wattpad zal ik me dus moeten inhouden helaas. (Nogmaals, als bepaalde fragmenten te heftig zijn, laat het me dan weten zodat ik het kan veranderen!)❣️
Wat me trouwens opvalt is dat veel lezers mij niet volgen, wat ik niet erg vind natuurlijk😌, maar daardoor weten ze niet dat het verhaal is verwijderd en hebben ze nog altijd de oude versie in hun bibliotheek staan terwijl ze wachten op een update die nooit zal komen.
Ken je dus lezers van dit verhaal, geef dan alsjeblieft door wat er gaande is en dan dit nu de juiste versie van "In Love With Your Pain..." is.❗️
Als je je afvraagt waar ik me de afgelopen twee weken mee heb beziggehouden; alle 64 delen kopiëren en plakken in Word, en daarna nog alles controleren, omdat het kopiëren en plakken heel vaak misging. Alles wat schuin- of dikgedrukt was, was eruit gefilterd dus dat moest ik weer gaan aapassen. Ook zijn veel stukken tekst op de een of andere manier verdubbeld, waardoor de lay-out verschilt van de vorige versie. Ik heb zo veel mogelijk geprobeerd om de opmaak- en spellingsfouten eruit te halen, maar dat is niet overal gelukt. Als jullie dus fouten tegenkomen, laat het me dan alsjeblieft weten.❗️
Sommigen van jullie hebben dat al een paar keer gedaan en dat waardeer ik enorm!😘
De bedoeling was dat dit verhaal al klaar zou zijn volgende week. Ik had alles al geschreven, zelfs de finale, maar dat is allemaal dus permanent verwijderd, waardoor ik dat de komende periode moet herschrijven, vandaar dat deze update wat langer duurde.
‼️Tot slot, en dit vind ik nog het allerergst; al jullie stemmen, comments en fantastische reacties zijn verloren. De reden waarom we altijd zo hoog in de ranglijsten stonden, kwam door jullie. Er werd onwijs goed gestemd en elke update had minstens 100 stemmen. Sommige zelfs 150+ stemmen! We hadden bijna de 100k reads, maar dat is nu allemaal weg.😭
‼️❤️Daarom wil ik jullie vragen om MASSAAL te STEMMEN op dit hoofdstuk en de hoofdstukken hiervoor! Ik weet dat het te veel gevraagd is, maar het betekent echt onwijs veel voor mij. ❤️
Dus please, neem de tijd om je stem achter te laten bij de updates. En ik weet dat die reclames heel vervelend zijn, maar als je heel snel scrolt door de updates heb je max. 3 keer reclame (ik heb geteld.) ❤️‼️
Dus alsjeblieft, neem de tijd en laat je stem achter zodat twee jaar van ons harde werk niet zomaar verloren gaat.❗️🥰
Goed, dat duurde lang. Maar ik hoop dat jullie toch wel alles hebben gelezen.
Vergeet niet om zo veel mogelijk te stemmen aan het eind, zodat ik weet dat al mijn lezers er nog zijn!
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Voor nu;
Veel leesplezier en geniet van een welverdiende update!
🥰
●●●●●●●●●
En...wie hebben we hier?" Hoor ik een vervormde stem vragen.
"Een negentienjarig meisje, Destiny. Vierentwintig uur geleden bewusteloos aangetroffen voor de ingang van het bos." Antwoordt een andere stem dan.
"Bloeduitslag?"
"Overdosis. Kijk maar, hier staat alles in."
"Hmm...in behandeling bij een psycholoog. Al vanaf haar vijftiende." De stemmen verduidelijken langzaam en ik kan horen dat het twee vrouwen zijn die tegen elkaar spreken. "En hoe is het nu met haar?"
"Ze is stabiel. Hartslag is weer normaal en ze is zojuist wakker geworden."
"Ouders zijn al op de hoogte?"
"Jawel."
"Mooi. Bedankt Ellie." Hoor ik voordat een deur wordt geopend. Ik probeer overeind te komen en steun op mijn beide armen. Terwijl ik mijn ogen open, wrijf ik er een aantal keer over totdat ik vlekken voor me zie. Een felle lichtstraal zorgt er echter voor dat ik ze meteen weer sluit en plat ga liggen op iets wat vermoedelijk een bed is.
"Doe maar rustig aan hoor. Ik doe de gordijnen wel even dicht voor je." Klinkt dezelfde stem van de gang dan vriendelijk.
Als ik mijn ogen dan eindelijk open, wordt het wazige beeld stapsgewijs helder. Voor me staat een bruinharige vrouw van middelbare leeftijd in een witte jas. Ze heeft een vriendelijk gezichtje dat gevormd wordt door haar knalrode lippen. In haar handen heeft ze een houtkleurig klembord en een balpen vast.
Wanneer mijn blik op mijn handen valt en ik het verband rond mijn polsen zie, kijk ik geschrokken naar de vrouw voor me.
"Geen zorgen Destiny. Je bent in goede handen." Lacht ze en haar bruine ogen lichten op.
"Mijn naam is dokter Starke." Ze neemt plaats op een witte stoel naast me.
"Weet je waarom je hier bent?"
Ik schud mijn hoofd.
"We kregen gisteren een anonieme melding binnen dat je bewusteloos voor de ingang van het bos lag...en toen ben je meteen naar het ziekenhuis gebracht. Je was helemaal doorweekt." Leest ze voor van de papieren op het klembord.
"Waar is mijn moeder?" Vraag ik dan. Ik slik de brok in mijn keel weg.
"Zij is al op de hoogte van de situatie. Neem gerust een slokje water hoor." Zegt ze en seint naar de beker die naast me op een klein tafeltje ligt.
Ik neem een slok terwijl ik terug probeer te denken aan gisteren.
Meteen ontstaat er een scherpe steek in mijn slaap die zich al snel verspreidt door heel mijn hoofd.
"Wat is precies het laatste wat je je kunt herinneren?" Vraagt ze als ze haar benen over elkaar gooit.
Ondanks de pijn probeer ik zo diep mogelijk te graven in mijn geheugen. En dan weet ik het weer.
"Ik weet dat ik uiteten ging met vrienden...Nate, Maya, Athan en Marnix. Het was heel gezellig. We gingen naar El Taco en daar zag ik..." Mijn hart begint sneller te kloppen en de scherpe steek keert terug als ik denk aan wat ik toen zag.
"Dat was drie dagen geleden Destiny." Dokter Starke kijkt me spijtig aan.
Drie dagen?
"Probeer jezelf vooral niet te dwingen om te denken aan de afgelopen dagen. Dat kan averechts werken."
"Oké." Zeg ik zachtjes. "Waarom kan ik me niks herinneren van gisteren?"
"Omdat er een aanzienlijke hoeveelheid van een bepaald middel teruggevonden is in je bloedbaan. Het heeft een lastige naam en waarschijnlijk zegt het je niks, maar in de volksmond staat het bekend als het geheugenwismiddel. Vaak gebruikt tijdens het traumahelingsproces. Als gevolg daarvan lijd je dus aan amnesie, oftewel geheugenverlies."
"Wie heeft me dat toegediend dan?" Vraag ik angstig.
"We weten het niet zeker, maar vermoedelijk jijzelf."
De dokter bladert gefocust door de pagina's. Haar roodgelakte nagels vallen me op.
"Ben ik door dat middel bewusteloos geraakt?" Vraag ik terwijl ik wat rechter ga zitten op het bed.
De dokter schudt haar hoofd. "Uit het bloeduitslag bleek ook dat er verschillende medicatieresten in uw systeem zaten. Het lijkt heel veel op een overdosis. De ongelukkige combinatie van medicatie is de reden van je bewusteloosheid. Maar geen zorgen hoor, ze hebben je meteen een maagspoeling gegeven dus dat zit wel goed."
"En hoe is dát in mijn lichaam terechtgekomen?"
"Waarschijnlijk vanwege een zelfmoordpoging..."
"Een zelfmoordpoging?" Vraag ik verward.
Ze knikt. "Hier staat dat daarvan wordt uitgegaan. Mede gezien je gedragspatroon een aantal jaar terug volgens uw psycholoog, Jasmine Claner. Maar vooral vanwege de littekens over uw hele lichaam."
Ik blijf stil.
"Dus volgens jullie heb ik een zelfmoordpoging gedaan en vervolgens mezelf dat geheugenwismiddel toegediend? Waarom zou ik dat in hemelsnaam doen?" Vraag ik geïrriteerd.
"Ik snap dat het moeilijk te bevatten is op dit moment. Vooral omdat je er niks vanaf weet. Maar zodra je iets te binnenschiet, aarzel niet en laat het ons meteen weten." Lacht ze lief.
"Bedoelt u dat ik mijn geheugen terug zal krijgen?"
"Dat kan ik niet met alle zekerheid zeggen, het gaat namelijk om een behoorlijke dosis, maar het is goed mogelijk." Antwoordt ze.
"En wat...is het plan nu? Mag ik naar huis toe?" Vraag ik hoopvol. Ik krijg ineens de sterke drang om mijn moeder te zien. En Saph en Polly.
"Voorlopig nog niet, ben ik bang. Ter observatie houden we je in deze mentale institutie voor de komende drie dagen. Je wordt overgeplaatst naar je kamer, waar je een paar testen moet afleggen om er zeker van te zijn dat je niet weer in dezelfde situatie zit zoals de paar keer hiervoor."
Ik knik terwijl ik elk woord van dokter Starke in me opneem. En als ik het goed heb, hoorde ik zojuist de woorden "mentale institutie". Een plek waar ik al te vaak ben geweest en ook een plek die ik niet kan uitstaan. Ze laten je denken dat je aan het doordraaien bent, ook al is dat niet zo. En door de typetjes die hier rondlopen, voel je je ook daadwerkelijk gestoord.
"Als je wilt, kan ik je meteen je kamer aanwijzen. Die ziet er een stuk gezelliger uit dan deze." Lacht ze.
"Ja...dat is goed."
Wanneer ik het bed uitklim, stoot ik per ongeluk het bekertje met water om. Door het druipende water ontstaat er een flits van herkenning die voor dezelfde pijnlijke steek in mijn slaap zorgt. Ik pers mijn ogen op elkaar om de pijn te kunnen verdragen.
"Gaat het wel Destiny?" Ik voel hoe dokter Starke mijn arm vasthoudt ter ondersteuning.
"Ja het gaat. Alleen wat hoofdpijn."
"Ik zal je zo wel een paracetamolletje meegeven, dan trekt het wel weg."
We lopen de deur uit, door de lange witte gang en vervolgens door een zwaarbeveiligde poort.
Ontsnappen is dus geen optie...helaas.
Daarna komen we uit bij een aula die niet al te groot is. Er zitten een paar mensen aan de eettafel die tv aan het kijken zijn terwijl een verpleegster het niet-zo-smakelijk-uitziende eten opdient. Ik weet bijna zeker dat de mensen aan tafel patiënten zijn, want ze zijn een beetje...vreemd. Op de stoel aan de linkerkant zit een man met een geschminkt gezicht en een clownsneus. Lachend kijkt hij naar een aflevering van SpongeBob. Naast hem zit een oudere dame die aan het praten is tegen de lege stoel naast haar en twee stoelen verder zit er een verrimpelde man die zijn handen gebruikt om het eten op zijn bord te...masseren.
Er ontstaat een onaangenaam gevoel in mijn maag als we verder de zaal doorlopen.
"Wil je misschien wat eten? Het wordt net opgeschept." Vraagt dokter Starke dan. Meteen schud ik mijn hoofd.
Bij de receptiebalie van de afdeling staan we stil. Dokter Starke haalt daar de papieren van het klembord en geeft ze aan een blonde vrouw. Ze scant de bladzijdes en overhandigt ons daarna een klein stapeltje papieren.
"Zo, Destiny. Dit zijn je opdrachten voor de komende paar dagen. Alles staat er uitgebreid in dus lees het goed door. Je hebt tot morgen voor de eerste opdracht en later op de dag zal je worden opgeroepen om het gemaakte werk te analyseren onder begeleiding, goed?"
"Oké." Mijn blik valt op een blauwe telefooncel, vlak naast de balie. "Uhm...zou ik misschien mijn moeder mogen bellen?"
"Maar natuurlijk. Er zit wel een timer op van twee minuten, dus je moet snel zijn."
Ik knik en loop naar de telefooncel. Daar tik ik het nummer in van mijn moeder, die ik me gelukkig nog wél kan herinneren.
"Hallo, met Elise." Klinkt de stem van mijn moeder.
"Mam! Met Destiny."
"Des, wat ben ik blij je stem te horen. Wat is er allemaal aan de hand zeg?"
"Geen idee...ze zeiden tegen mij dat ik een zelfmoordpoging...maar dat kan niet. Ik kan me niks meer herinneren." Roep ik wanhopig terwijl ik m'n tranen inhoud. "Wat zeiden ze tegen jou?"
"Ik kreeg ineens een telefoontje dat mijn dochter in het ziekenhuis lag, nadat ze helemaal doorweekt voor de ingang van het bos werd gevonden." Ze blijft even stil waarna ik haar hoor snikken.
"Sorry mam...ik weet echt niet hoe dat kan, maar..."
"Geen zorgen lieverd. Ik ben allang blij dat alles goed gaat met je. Hoelang moet je daar blijven?"
"Ze zeiden drie dagen, ter observatie."
Ik hoor haar zuchten. "Ik mis je Des. Polly en Saph ook."
Er rolt een traan langs mijn wangen.
"Ik mis jullie ook mam. Ik moet hangen, want mijn tijd is bijna om."
"Dat is goed lieverd. Ik hou van je.
"Ik ook van jou, mam."
Ik hang de telefoon weer terug in de haak en draai me om naar dokter Starke.
"Is het allemaal gelukt?"
"Ja hoor." Antwoord ik met een glimlach.
"Mooi. Hier zijn je opdrachten terug. Je mag meteen aan de slag. Wil je het hier in de aula maken of liever op je kamer?"
Op dat moment loopt er een roodharige vrouw langs ons, die sussend een liedje zingt tegen haar baby in een roze dekentje. Als ik er wat beter naar kijk, zie ik dat het geen echt baby is, maar een pop.
"Liever op mijn kamer graag." Antwoord ik dan.
Als dokter Starke me in mijn kamer heeft afgezet, kijk ik even rond. Het is niet heel groot, maar inderdaad gezelliger dan de vorige. De muren zijn lichtblauw geverfd en aan de wand hangt er een schilderij van een kindje dat haar knuffelkonijn vastheeft.
Ik neem plaats op het opgemaakte bed en lees mijn 'huiswerk' door. Waar het op neerkomt is dat ik een kort verhaal moet schrijven waar mijn meest recente traumatische gebeurtenis in wordt verwerkt op een creatieve manier. Mijn gedachtes gaan naar Cranon en mijn kindje. Ons kindje. Meteen begin ik te schrijven en ik stop niet totdat mijn verhaal af is. Als ik het verhaal nalees op spellingsfouten, word ik onderbroken door het geluid van mijn rommelende maag.
Nou, eens kijken of er wat anders te eten valt dan die vieze drab van net.
Ik loop mijn kamer uit en als ik op de klok in de hal kijk, zie ik dat het al bijna middernacht is. Buiten is het heel donker, maar binnen ook. Het licht in de middag was blijkbaar afkomstig van de zon die via de grote ramen naar binnen scheen. Nu het laat op de avond is, is dat ver te zoeken. In plaats van zonlicht, is er nu ruimte gemaakt voor een donkerblauwe hemel en de paar fonkelende sterren die zich schuilhouden achter de hoge eikenbomen.
Heb ik dan zolang zitten schrijven?
De aula ziet er eveneens verlaten uit. Daar waar er net mensen zaten, is er nu niemand. Zelfs aan de balie is er geen mens te bekennen. Slechts een flikkerend lampje aan het plafond van de grote zaal. Voor een mentale inrichting, mag dit deel best wel een opknapbeurt gebruiken. Het ziet er nog enger uit dan de mensen die hier zijn.
Het valt me op dat de stoelen niet netjes zijn aangeschoven en dat hindert me op de een of andere manier. Ik loop naar de tafel toe, waar er nog een schaal met koekjes staat. Snel prop ik er een paar in mijn mond en al kauwend positioneer ik de stoelen op de juiste manier.
Als ik me richt tot de tv die een paar uur geleden aanstond, lijkt het erop dat die het signaal is verloren waardoor er een ruis te zien is op het beeldscherm. Stilletjes loop ik eropaf terwijl ik er gefocust naar kijk.
En als ik met mijn wijsvinger het besneeuwde scherm bijna aanraak, gaat het scherm plots uit. Een zucht verlaat mijn mond.
En sommigen vinden spookhuizen op de kermis al eng?
Wat dacht je van een psychiatrische inrichting rond middernacht.
Maar dan bekruipt een akelig gevoel mijn lichaam als ik een donker gedaante vanuit mijn ooghoek zie zitten op de grond.
Langzaam draai ik mijn hoofd richting de balie en snak naar adem als ik oog in oog kom te staan met hem.
"Nee..."
Vol ongeloof kijk ik hem aan terwijl ik verstijf van angst.
"...dit...kan niet..." Fluister ik zacht.
Met zijn kenmerkende grijns kijkt hij me aan terwijl hij met zijn rug tegen de onderkant van de receptiebalie aanleunt. "Geen zorgen heks, ik doe je niks."
Met trillende benen loop ik langzaam naar hem toe. Stap voor stap...en heel voorzichtig tot ik slechts enkele meters van hem vandaan sta. Hij kijkt geamuseerd naar me op.
"Heb je me gemist?" Lacht hij en er ontstaat kippenvel over mijn hele lichaam.
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●
Wat zullen we zeggen? 100+ stemmen voor een update?
Weetje, stem gewoon zo veel mogelijk.😈
⭐️
⭐️
⭐️
⭐️
⭐️
⭐️