Welkom bij een nieuwe update!♥️
We beginnen met een vraag: wat is jullie favoriete moment uit dit verhaal?
Laat het weten in de comments!🥰
Vergeet ook niet om te stemmen, want bij 130 stemmen gaan we weer verder!
{En goed nieuws: ik ben klaar met mijn tentamens! Dus stem zo veel mogelijk, want als het aantal behaald is, krijgen jullie meteen een update!😬}
•••••••••
"Niet doen...schoonheid." Roept een luide stem dan ineens. Er verschijnt een zwakke glimlach op mijn lippen.
Langzaam draai ik me om en zie dat ik oog in oog sta met Kaine. Hij heeft de doordrenkte enveloppe in zijn hand en komt rennend mijn kant op. Zijn capuchon valt omlaag door het snelle tempo waarin hij rent, waardoor zijn natte zwarte lokken tevoorschijn komen. Maar het kan hem niks schelen.
Want het is al te laat.
Zonder oogcontact te verbreken laat ik mezelf naar achteren vallen.
"Nee Destiny!" Hoor ik hem nog zeggen voordat al het geluid om me heen verdwijnt. In een snel tempo flitsen de donkere wolken die aan de hemel staan mijn ogen voorbij. Ze lijken onstuimiger dan ooit en tegelijkertijd zo sereen.
Ik voel me zo vrij. Niks of niemand die me wat kan maken. Pure vrede.
Met een plons komt mijn lichaam in het koude water terecht terwijl de regendruppels me zachtjes bekogelen. Daar sluit ik mijn ogen als ik voel hoe mijn lichaam weggevoerd wordt door de ijzige stroming.
Ik ben vrij. Eindelijk.
...
Mijn wegdrijvende lichaam baant zich een weg langs de takken en stenen die aan het water liggen. Sommige zorgen voor schrammen, maar ik stoor me er niet aan en houd mijn ogen gesloten om te genieten van het moment.
De plotselinge zware plons in het water laat me zelfs niet opschrikken. Maar wanneer de koele spetters op mijn gezicht belanden til ik mijn hoofd lichtelijk op. Dan zie ik een zwart gedaante in een vaart mijn kant op komen zwemmen.
Ik slaak een zucht en ga weer liggen met mijn ogen dicht. Het valt me op dat het geluid van de kletterende regendruppels is gestopt.
"Laat me met rust Kaine." Zeg ik als hij mijn arm vastgrijpt.
"Nooit." Zonder verder wat te zeggen, grijpt hij me strak beet rond mijn middel. De onverwachtse aanraking laat me mijn ogen openen.
In een ongemakkelijke positie zwemt hij samen met mij gehaast naar de oever. Daar legt hij me neer op de modderige ondergrond en klimt hij overeind om vervolgens tegenover me te staan.
Hij wringt zijn hoodie uit en het water belandt op mijn benen die ik daardoor lichtelijk optrek.
Zonder wat te zeggen loopt hij een aantal passen van mij vandaan. Als ik me omdraai, zie ik dat hij me afwachtend aankijkt met opengeslagen armen.
"Wat the fuck Destiny?"
Ik staar hem aan met een vredige glimlach, waardoor zijn lichaamstaal verstrakt.
"Ik wist dat je zou komen..." Zeg ik zacht en probeer op te staan. Met moeite lukt het. In een kronkelige lijn loop ik op hem af.
"Je bent niet goed snik, weet je dat?" Vraagt hij als ik voor hem sta, waardoor ik moet lachen.
Moet hij zo nodig zeggen.
"Wat vond je van de brief?" Vraag ik hem dan. Hij blijft stil en bestudeert mijn gezicht. Er ontstaat een frons op zijn voorhoofd, die nat is door het druppelende water afkomstig van zijn gitzwarte lokken.
Voor heel even ontstaat er een flits van herkenning, maar die zakt in een splitseconde weer weg.
"Oprecht." Zegt hij terwijl hij me bedenkelijk aankijkt.
Met moeite houd ik me staande door mijn blote voeten in de vochtige donkere aarde te begraven.
"Veel te oprecht voor zo'n sullige zelfmoordpoging."
Ik klam me vast aan zijn zwarte hoodie en druk mezelf voor een laatste keer tegen hem aan. Ik zal zijn geur en zijn warmte missen. Hij verwachtte het blijkbaar niet, want hij verroert zich amper. Maar ook al gaat Kaine er niet in mee, ik probeer nog een allerlaatste keer te genieten ervan.
"Je was niet boos..." Zegt hij dan tegen zichzelf als ik me terugtrek.
"Waarom was je niet boos Destiny?" Vraagt hij dan. Hij houdt me bij mijn armen beet en schudt me door elkaar. Het beeld voor me begint er wazig van te worden.
"Wat bedoel je?"
"Waarom ben je niet boos dat ik je heb gered Destiny? Je weet dondersgoed dat je niet dood zou gaan door jezelf te laten vallen in dit zielige beekje..."
"Het was gewoon een stunt om aandacht." Antwoord ik simpel, maar Kaine gelooft het niet, want hij schudt zijn hoofd.
"Ik ken je goed genoeg om te weten dat jij niet op die manier in elkaar zit." Hij observeert me van top tot teen terwijl zijn handen nog altijd rusten op mijn bovenarmen.
"Je zou nooit zeggen wat er in je brief stond voor een stunt...het was een echt afscheid..."
Met een trotse blik kijk ik hem aan.
"Je wist dat ik je zou stoppen, want je zei dat je me al verwachtte..."
"Je kent me inderdaad te goed, Kaine." Ik leg mijn hand op zijn wang, dat gedeeltelijk bedekt wordt door zijn zwarte doek.
"Destiny wat heb je gedaan?" Vraagt hij nu boos.
Mijn ogen voelen zwaar aan.
"Wat heb je godverdomme gedaan Destiny?!"
Voordat ik wat kan zeggen, val ik neer op de grond. Mijn hoofd begint keihard te bonzen en een scherpe piep vult mijn trommelvliezen. Kaine knielt naast me neer en strijkt een paar haren uit mijn gezicht terwijl hij paniekerig een paar dingen roept. Ik kan alleen niet horen wat.
"Ik wilde dat je erbij was Kaine..." Komt er nog net uit mijn mond.
"Je gaat helemaal nergens heen! Hoor je me Destiny?" Ik voel hoe Kaine zijn vinger op mijn schrale lippen legt en mijn mond vervolgens openhoudt. Hij kijkt er aandachtig naar en bestudeert mijn tong.
"Overdosis." Fluistert hij tegen zichzelf. Meteen daarna voel ik hoe hij twee vingers ruw mijn keel induwt, waardoor ik moet kokhalzen.
Spartelend, met het beetje energie dat ik nog in me heb, probeer ik hem van me af te krijgen terwijl ik hap naar adem. Maar hij blijft zijn vingers dieper naar binnen duwen.
"Kom op..." Zegt hij zenuwachtig, waarna ik een groot deel van mijn maaginhoud uitkots.
"Kaine stop..." Zeg ik zwakjes als ik het kwijl van mijn mondhoeken afveeg met de rug van mijn hand. Hij mag dit niet verpesten.
Als antwoord duwt hij zijn vingers weer naar binnen waarna ik weer moet overgeven. Hoe hard ik hem ook tegenhoud, hij lijkt vandaag nóg sterker dan hij altijd al was.
Als er niks meer uit me komt, en hij er zeker van is dat ik alles heb overgegeven, gaat hij van me af.
Ik hoest een paar keer en kruip al kreunend naar het water, waar ik mijn mond spoel om die walgelijke smaak weg te krijgen.
Daarna neem ik gulzig een paar slokken van het water. Vervolgens ga ik platliggen op de kustlijn terwijl ik kijk naar de heldere hemel.
"Ik haat je Kaine..." En bij die woorden valt er een traan uit mijn linkerooghoek.
"Je moet naar het ziekenhuis Destiny-" Zegt hij wanneer hij met zijn zompige schoenen naar me toeloopt.
"Waarom? Je hebt alles toch al verpest." Onderbreek ik hem.
Al liggend probeer ik mijn vest uit te trekken, want ineens voelt mijn lichaam heel warm aan. Het voelt alsof mijn huid in brand staat, maar mijn vest gaat niet van me af.
Kaine hurkt voor me neer en probeert me te helpen.
"Je rits klemt."
"Doe het uit, alsjeblieft." Zeg ik dan, want het gevoel begint erger te worden.
Ik kijk toe hoe hij mijn vest openrijt met zijn donkerrode zakmes die hij daarna weer in zijn broekzak stopt.
"Bedankt...kun je me helpen opstaan?" Ik reik mijn verrimpelde hand naar hem uit, die hij aanpakt.
"Je moet naar het ziekenhuis Destiny." Zegt hij weer als hij me helpt om op te staan. Wanneer ik op beide benen sta, blijf ik staren naar het natte zand. En net als hij het niet verwacht, trek ik het zakmes uit zijn zak en ren ik strompelend het water in terwijl ik het scherpe metaal voor mijn keel houd.
Kaine kijkt me verschrikt aan.
"Destiny....doe geen domme dingen. Alsjeblieft." Zegt hij met zijn handen omhoog. Langzaam loopt hij richting mij.
"Blijf daar jij!" Roep ik nu luid. "Eén steek, en je kunt me niet meer redden."
"Niet doen Dest-"
"Waarom niet Kaine?" Vraag ik boos. "Ik heb helemaal niemand die me begrijpt ja! Niemand snapt hoe verkloot alles is!"
"Ik snap je...leg dat mes neer."
"Ohja? Kaine snapt me." Lach ik luid. "Wat betekent dat eigenlijk? Wie the fuck is Kaine überhaupt? Is Kaine wel je echte naam of is dat ook verzonnen?"
"Des-"
"De enige die me snapt is een onbekend persoon! Wat the fuck heb ik daaraan?!"
"Je kent me goe-"
"Nee! Niet weer die onzin! Ik ken je helemaal niet Kaine." Schreeuw ik luid.
"Dat is niet waar Destiny." Blijft hij protesteren.
"Laat je gezicht zien." Zeg ik kalm.
"Wat-"
"Ik wil je gezicht zien Kaine."
"Dat gaat niet zomaa-"
"Je hebt drie seconden. Ik heb niks te verliezen. Als je binnen drie tellen je gezicht niet laat zien, doe ik het. En ik meen het." Sis ik.
"Oké...leg eerst dat mes neer." Hij doet moeite om rustig te blijven, ik zie het aan hem. Aan de manier waarop hij niet meteen reageert op mij. Hij denkt zorgvuldig na over wat hij moet doen om me niet op te jagen, voordat hij spreekt.
"Doe wat ik je vraag!" Roep ik.
"Hoe...weet ik zeker dat je het niet doet nadat ik je mijn gezicht laat zien?"
"Je hebt mijn woord."
Weer maakt hij aanstalten om mijn kant op te lopen.
"Blijf daar verdomme staan ja!" Meteen staat hij stil.
"Drie..."
"Destin-"
"Twee..." Ga ik verder.
"Een..."
"Nee wacht!" Zegt hij als ik mijn hand omhooghoud, klaar om het mes zijn werk te laten doen. Paniekerig kijkt hij om zich heen. Vervolgens staart hij een paar tellen naar de grond en zucht hij hoorbaar.
Hij kijkt op en houdt mijn blik vast terwijl hij zijn armen op zijn hoofd laat rusten. Voor heel even is hij stil. En ik ook. Maar die stilte is oorverdovend. Met mijn hand nog altijd in positie, wacht ik ongeduldig af. Langzaam trekt hij eerst zijn hoodie uit, die hij daarna op de grond neerlegt. Kaine staat daardoor slechts in een zwart T-shirt en spijkerbroek voor me. Het T-shirt onthult zijn gespierde armen.
Hij heeft ook een behoorlijk aantal tattoos op zijn linkerarm, wat ik niet had verwacht. Ze zien er interessant uit, maar door de afstand tussen ons, zijn de afbeeldingen niet duidelijk te zien.
Daarna plaatst hij aarzelend zijn vingers over zijn masker. Mijn hartslag klopt als nooit tevoren waardoor de temperatuur in mijn lichaam stijgt. En de hitte was al ondraaglijk, ook al sta ik tot aan mijn knieën in water.
Ik slik zenuwachtig als hij zijn handen achter zijn hoofd plaatst om zo het zwarte doek, wat ik altijd aanzag voor zijn masker, los te knopen. De seconden zijn zenuwslopend.
En langzaam, heel langzaam, schuift hij zijn masker omlaag...
Als eerst onthult hij zijn hoekige neus, daarna zijn lichtroze volle lippen en daarna... Mijn hart staat in één klap stil en ik laat het mes vallen naast mijn voeten.
"Jij..." Komt eruit met een trilling in m'n stem. Ik loop langzaam op hem af als mijn ogen zich beginnen te vullen met tranen. Met mijn bevende hand, raak ik voorzichtig zijn wang aan, terwijl de tranen al stromen. Stukje voor stukje neem ik zijn gezicht in me op.
Ook bij hem rolt er een traan over zijn wangen als mijn vingers voorzichtig over zijn scherpe kaaklijn strijken.
"Dit was waar Jonas het over had..." fluister ik. Kaine knikt langzaam en er ontstaat een zwakke glimlach op mijn gezicht.
Eindelijk kan ik hem zien. Eindelijk kan ik hem zien. Degene die me van alles heeft aangedaan en dingen laat voelen die ik niet begrijp.
Degene die me fantastisch vond toen ik mezelf haatte en degene waar...ik zwanger van was.
Voor anderhalf jaar heb ik hem bijna wekelijks ontmoet, zonder dat ik wist wie hij werkelijk was. En vandaag is eindelijk de dag. De dag dat ik hem kan zien.
"Hoe..." Begin ik mijn zin piepend. Met zijn donkere ogen doorboort hij de mijne. Daarna drukt hij een lange warme kus op mijn koude voorhoofd.
Helaas kan ik mijn zin niet afmaken, want ineens voel ik een stekende pijn in mijn bovenarm. Mijn glimlach verdwijnt als ik opzij kijk naar de naald van de injectie die Kaine in me spuit.
"Nee..." Snik ik als ik voel hoe het vloeistof mijn bloedvaten binnenkomt. Mijn benen raken langzaamaan gevoelloos, waardoor hij me ondersteunend vasthoudt.
"Kaine..." Zeg ik zachtjes. Een van z'n traandruppels komt terecht op mijn wang en kort houdt hij zijn ogen dicht. Hij lijkt radeloos.
"Het spijt me....schoonheid..." Fluistert hij, waarna hij me tegen zijn borst aandrukt. Ik focus me op zijn hartslag die steeds verder weg begint te klinken. Totdat het helemaal stopt.
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●
We gaan richting de finale! Dus vergeet niet om voor de laatste paar keren te stemmen!
En voor iedereen die nu vakantie heeft; geniet er lekker van, probeer wat te ontspannen en wees vrij!🥰
130 stemmen voor een update!
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️