Oké, hoe the f*ck hebben we 105 stemmen in 13 dagen gehaald?!😱
Waarschijnlijk doordat ik de allerliefste lezers ooit heb!!🥰
Gemiddeld heeft elke update zo'n 550+ lezers en dat is echt ongelooflijk!
De woorden die ik schrijf worden gewoon 550+ keer gelezen door jullie en daar ben ik jullie suuuuper dankbaar voor.❤️❤️❤️❤️
Veel leesplezier!
En vergeet niet te stemmen aan het eind⭐️♥️.
.............
"Welkom bij jullie allerlaatste examen aardrijkskunde!" Roept meneer Berends enthousiast door zijn microfoon. De leerlingen beginnen luid te joelen.
"De opgaven zullen bestaan uit acht openvragen en dertig meerkeuzevragen. Het Bosatlas ligt op de hoek van jullie tafels. En het examen zal drie uur duren.
Lees de vragen goed door en neem de tijd om alles zo nauwkeurig mogelijk te beantwoorden, want dat levert meestal punten op."
De gymzaal zit bijna helemaal vol, en zelfs nu nog komen er leerlingen binnen. Elke school heeft wel die paar leerlingen die pas op het laatste moment binnenkomen.
"...dan wens ik jullie heel veel succes. Jullie mogen beginnen." Zegt meneer Berends, gevolgd door het geluid van bladzijdes die worden omgeslagen.
Meteen begin ik de vragen te scannen en te beantwoorden. Hoewel ik het afgelopen jaar niet veel heb meegekregen van de lessen, heb ik wel keihard geleerd voor mijn examens. Ik wil namelijk graag beginnen aan mijn volwassen leven en dat kan pas na de middelbare, denk ik.
De vorige examens gingen best redelijk. Wiskunde ging wel wat minder, maar dat verbaast me niks. Ik was nooit fan van de exacte vakken. Daar is mijn ziel te artistiek voor.
Als ik mijn examens haal, kan ik studeren aan de universiteit. Maar waarschijnlijk neem ik eerst een tussenjaar.
Dat lijkt me het verstandigst als ik besluit om de baby te houden.
Het is inmiddels twee weken geleden dat ik erachter kwam dat ik zwanger ben. De dag erna heb ik vier tests gedaan en ze waren allemaal positief.
Toen pas kwam het echt binnen dat ik gewoon moeder word. En hoe meer ik ging nadenken, hoe moeilijker het werd.
Gelukkig kun je het niet zien aan me. Maar ik begin het wel te merken. De vermoeidheid en de lichte krampen. Er is gewoon een klein wondertje aan het groeien in mijn buikje en bij die gedachte ontstaat er een glimlach op mijn gezicht.
"Jullie laatste uur gaat nu in." Zegt meneer Berends door de microfoon.
Shit.
Snel begin ik in een hoog tempo aan de meerkeuzevragen. Totdat er een vraag komt over 'Het zwarte woud' en ik afgeleid raak.
Mijn gedachtes gaan naar het bos en dus ook naar Kaine. Hij deed zo raar over het bos. Gelooft hij nou echt dat het daar vervloekt is?
Dat kan toch niet?
Gedurende mijn examenperiode heb ik hem nauwelijks gezien of gehoord. Dat is maar beter ook, want het zou alleen maar voor nog meer afleiding zorgen en ik had wel wat anders aan mijn hoofd.
Voor nu was het plan om te studeren, en daarna zie ik wel verder.
"Oké, dames en heren. Leg jullie pennen neer en de papieren op de hoek van jullie tafels. Jullie mogen de ruimte verlaten, zodra alles is opgehaald."
Snel schrijf ik nog mijn laatste woorden op en wacht dan tot mijn werk wordt opgehaald.
Aangezien ik achteraan zit, mag ik pas als laatste vertrekken.
Wat duurt dit lang zeg.
Nadat meneer Berends eindelijk is langs geweest, verlaat ik de gymzaal en kan ik op adem komen. Want daarbinnen rook het naar angst van leerlingen die waarschijnlijk niet hadden geleerd.
Eenmaal beneden, maak ik per ongeluk oogcontact met Maya die naast Nate en Athan staat. Snel loop ik ze voorbij, in de hoop dat ze me niet aanspreken.
Wat doet Athan überhaupt bij ons op school?
Dit zou wel eens een van de laatste keren kunnen zijn dat ik ze zie. Het doet me wat, om ze zo met z'n drieën te zien staan. Ooit hoorde ik daar bij, maar tijden veranderen.
"Des, wacht even." Zegt Athan dan en wanneer ik me omdraai zie ik dat hij mijn kant op komt lopen.
Zonder wat te zeggen, kijk ik hem emotieloos aan.
"Hoe ging het?" Begint hij. Het valt me op dat zijn donkere lokken wat langer zijn geworden en hij nu een lichte stoppelbaard heeft, waardoor hij ouder lijkt.
"Wel oké." Antwoord ik, waarna hij knikt. Zijn zwakke glimlach neemt af en hij kijkt me aan.
Voor een tijd blijft het stil waardoor ik de drang krijg om gewoon weg te rennen uit deze ongemakkelijke situatie. Maar dan komt er een blond meisje naar ons toe gerend, grijpt Athan beet en drukt een kus op de lippen van Athan. Het is eerder een smakeloze tongzoen in het midden van de aula. Het is eerder een smakeloze tongzoen in het midden van de aula.
Ah, dat verklaart waarom hij hier is.
Als ik wat beter kijk, herken ik het meisje als Shelby. Ze is zo'n typisch gemeen en populair meisje, dat zichzelf beter voelt door anderen te kleineren. Ze behoorde tot de groep van Skye en samen vermaakten ze zich door mij elke lunchpauze te vernederen.
Niemand deed er wat aan, behalve Nate. Ik weet nog dat de jongens tijdens de kunst- en cultuurweek van plan waren om een bak met verfwater over mij heen te gooien. Nate moest het signaal geven als ik eraan kwam, maar hij had mij al van tevoren ingelicht over de stunt. Dus toen Shelby door de deur liep, gaf Nate de jongens een sein, waardoor niet ik, maar Shelby overspoeld werd met het vieze water.
Ze schreeuwde het hele klaslokaal bij elkaar en Nate en ik hebben ons echt rot gelachen die dag.
Hij begon daarna steeds vaker met mij om te gaan, ook al denk ik eigenlijk dat Maya daar de echte reden voor was. Ons gesprekken gingen namelijk heel vaak over haar, op zijn aandringen.
Hoe dan ook, het gepest werd een stuk minder toen de meelopers zagen dat een jongen, zo populair als Nate, mij behandelde als een normaal mens.
"Hey schat, hoe ging het?" Vraagt ze. Haar hoge en overdreven stemgeluid irriteert me nu al.
En het feit dat Athan al zo snel verder is gegaan en nog wel met haar, maakt dit erger.
"Ik ga." Zeg ik en loop richting de uitgang naar buiten. De frisse lucht doet me goed.
"Destiny." Hoor ik dan achter me. Als ik me omdraai zie ik Nate staan.
"Wat moet je Nate?"
Hierdoor ga ik mijn bus missen, dus ik hoop maar dat dit het waard is.
"Nou, je weet dat ik Shelby niet kan uitstaan, dus ik ben liever overal dan hier." Lacht hij waardoor ook ik moet lachen.
"En ik wil met je praten. En ik weet dat jij dat niet wilt, dus hoef je niks te zeggen. Je moet alleen luisteren." Begint hij terwijl hij een paar passen dichterbij komt.
Ik rol mijn ogen en maak aanstalten om weg te lopen maar hij zet zijn handen op mijn schouders, zodat ik hem blijf aankijken.
"Des, we missen je. En ik weet dat jij ons ook mist. Dit kan de laatste keer zijn dat we elkaar nog zien en wil je je de laatste momenten op de middelbare dan echt zo herinneren? Als je niet met mij wilt praten, dan snap ik het. Als je niet met Athan wilt praten dan snap ik dat al helemaal, want die bitch Shelb-..." Snel slikt hij de rest van zijn woorden in, waardoor ik moet lachen.
"...maar praat alsjeblieft met Maya. Ze bedoelt het goed en dat weet je ook. En voor wat het waard is, ik mis je ook. Voordat Maya en ik wat hadden, konden wij altijd zo goed met elkaar praten."
Door zijn woorden denk ik aan onze lessen kunstgeschiedenis samen. We konden inderdaad altijd praten over van alles.
En toen niemand wilde samenwerken met de 'gothic', wilde Nate dat wel. Hij was echt een goede vriend, waardoor ik me afvraag of ik niet aan het overdrijven ben met mijn negeersessie.
Een zucht verlaat mijn mond. "Ik mis jullie ook. Maar ik ben een paar dingen op orde aan het krijgen. Ik hoop dat je dat snapt Nate." Begin ik.
"Dat snap ik heel goed Des. Je hebt even wat tijd voor jezelf nodig. Maar weet dat we er altijd voor je zullen zijn." Zegt Nate en trekt me in een knuffel. Hij knijpt me fijn, maar ik besluit het toe te laten. Want diep van binnen had ik behoefte aan een knuffel.
"Ik spreek je nog wel Nate." Zeg ik als ik me terugtrek uit onze omhelzing.
Hij gunt me een glimlach en daarna loop ik door naar de bushalte.
Niet veel later stap ik in en neem plaats op de achterste bank. Waar ik mijn oortjes indoe en luister naar Three Days Grace net als vroeger. Het album ONE-X heb ik zo vaak geluisterd toen ik alleen zat tijdens de lessen, en op een rare manier geeft het me nog altijd troost.
Met gesloten ogen denk ik aan de afgelopen periode. Het is zo raar dat dit echt mijn leven is nu.
Ik word uit mijn gedachte gehaald door het trillende geluid van mijn telefoon, wat betekent dat ik zojuist een berichtje heb ontvangen.
Onbekend: Vanavond 20.00 uur bij het bos. K.
Alsof hij doorhad dat ik me afvroeg waar hij de afgelopen weken heeft uitgehangen.
Toch ben ik dit keer zenuwachtiger om hem te zien. Het is de eerste keer sinds ik weet dat ik zwanger ben van hem. En ook de eerste keer sinds de marteling. De hechtingen zijn gelukkig al genezen, dus daar heb ik geen last meer van.
...
Als de avond is aangebroken, bekruipt een vreemd gevoel mijn lichaam.
Het voelt vreemd, want het is een gevoel van angst en kalmte ineen.
"Ik ga even naar Maya toe." Zeg ik tegen mijn zusjes, die geen idee hebben dat Maya en ik niet meer praten.
"Zo laat nog? Weet mama dat?" Vraagt Saphire.
Ik knik.
"Mama is op een date." Lacht Polly dan.
Meteen kijken Saphire en ik haar aan.
"Mama is op werk Polly." Zeg ik dan.
Polly schudt haar hoofd. "Ze zag er heel mooi uit. Net als Assepoester. En die man gaf haar bloemen."
"Wat bazel je nou Polly? Volgens mij weet ze niet eens wat een date is hoor Des. Ze is net zes!" Roept Saphire waardoor ik moet lachen.
Maar Polly is een slim meisje, dus ik denk niet dat ze het zomaar zou verzinnen.
"Welke man?" Vraag ik dan. Ze krijgt een frons op haar gezicht, terwijl ze kauwt op haar Sultana-reep.
"Randy." Zegt ze dan.
"Wie the fuck is Randy?" Vraagt Saphire, waarop ik haar met een strenge blik aankijk. Ze mag namelijk niet schelden waar Polly bij is, maar daar houdt ze zich niet aan.
"Wacht. Bedoel je Brandy?" Vraag ik dan. Meteen begint Polly enthousiast te knikken. "Ja! Brandy!"
"Wie the f....wie is Brandy nou weer?" Vraagt Saph.
"Sheriff Johnson." Zeg ik dan. Er ontstaat een grijns op mijn gezicht.
Ik wist het wel!
"Sheriff Johnson?" Saphire denkt na. "Hij is best wel knap voor een oude man hè." Lacht ze dan.
Ook ik moet lachen en knik. Ze heeft groot gelijk. Hij ziet er zeker niet verkeerd uit.
"Zullen we mams gewoon wat privacy gunnen meiden? Ze vertelt het ons vast wel als ze wil dat wij het weten." Zeg ik.
"Zal een beetje lastig gaan. Maar ik zal m'n best doen." Komt er mompelend uit Saphire haar mond.
Ook Polly knikt terwijl ze doorgaat met eten.
"Oké, meiden. Ik moet nu echt gaan." Zeg ik als ik op de klok kijk.
"Maak het niet te laat. Saph, zorg jij ervoor dat Polly over een uur in bed ligt?" Vraag ik terwijl ik mijn jas aantrek.
"Jaja mama, komt goed."
"Wat?" Vraag ik geschokt. Het feit dat ze mij nu mama noemt, zorgt voor een vreemd gevoel in mijn onderbuik.
Ze kijkt me vreemd aan. "Laat maar." Zeg ik snel voordat ik de deur uitloop.
Onderweg naar de vader van mijn kind.
Fuck.
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●
105 stemmen voor een vervroegde update! ⭐️
Volgende hoofdstuk wordt leuker, dat beloof ik!🥰