Vraag: zouden jullie ook updates vanuit zijn perspectief willen lezen? Of vinden jullie het juist leuker/ spannender dat het verhaal slechts vanuit Destiny's perspectief wordt geschreven?
Laat het weten in de comments!🥰
•••••••••••••••
"En? Gaan jullie het doen?" Vraagt Maya met een ondeugende blik. "Hier." Zegt ze en overhandigt me drie condooms.
"Maya!" Zeg ik blozend.
"Wow, jullie hebben wilde plannen." Roept Aeson die voorbijkomt gelopen. "Is het goed als ik hier één van meeneem? Jawel toch?" En zonder op antwoord te wachten, pakt hij een condoom en loopt zijn tent in.
"Wij willen niet gestoord worden meer!" Zegt hij nog voordat hij de tent sluit.
Oké...
"Nou hopelijk heb je ook genoeg aan twee?" Zegt Maya dan.
"Ja?...ik bedoel ik denk het wel..."
"Je klinkt niet zo zeker van je zaak. Waarom twijfel je?" Vraagt ze dan.
"Ik vind de situatie vreemd Maya. Ik bedoel... toen Athan in coma lag, hadden we het uitgemaakt. En daarna dacht ik dat hij schuldig was, maar dat bleek niet zo te zijn. En toen zocht ik hem op in de gevangenis en toen hadden we...gezoend..." begin ik.
"...en toen was het een soort van vanzelfsprekend dat we weer bij elkaar waren maar we hebben het nooit echt besproken."
"Waarom niet Des? Communicatie is één van de belangrijkste punten in een relatie!"
"Ik weet het... Athan is altijd zo lief geweest tijdens dit gebeuren en ik wil hem geen pijn meer doen, maar het voelt niet juist meer."
"Oh mijn god... ga je het uitmaken?"
Langzaam knik ik. Ik hou echt van hem, maar het gaat nu niet. Hij maakt het allemaal veel te ingewikkeld. Het is te vermoeiend om elke week aangeraakt te worden door hem en dan ook nog een gezonde relatie te moeten hebben met Athan.
Dat werkt gewoon niet meer.
"Vanavond?" Vraagt Maya.
"Ik moet wel, het is niet eerlijk tegenover hem om te wachten totdat ik er klaar voor ben."
"Maya! Waar blijf je nou?" Roept Nate dan vanuit zijn tent.
"Ga maar, ik red me wel." Zeg ik dan.
"Zeker?"
"Ja Maya, ik weet het zeker." Lach ik.
"Oké, maar als er wat is, ik ben vlakbij. Succes lieverd." Zegt ze en drukt een kus op mijn wang. Daarna loopt ze naar haar tent toe.
Nu is de tijd om het te doen. Ik kan het niet meer uitstellen. Stilletjes loop ik naar onze tent, waar Athan een boek aan het lezen is. Van Edgar Allan Poe, natuurlijk.
"Hey Des." Zegt hij, terwijl hij zijn ogen niet van het boek afhaalt.
"Kunnen we even praten Athan?" Vraag ik serieus.
"Tuurlijk. Alles oké?" Vraagt hij dan. Hij legt het boek naast zich neer en gaat wat rechter zitten.
Ook ik neem plaats tegenover hem en pak zijn hand vast. Zonder ook maar iets te zeggen, zijn de eerste tranen al aan het vallen.
"Hé Des, wat is er?" Vraagt hij nu bezorgd.
"Het spijt me Athan, maar ik denk dat we een pauze moeten inlassen." Zeg ik met een brok in mijn keel.
"Je maakt het uit?" Vraagt hij vol ongeloof.
Ik knik. "Sorry, maar ik kan nu niet in een relatie zijn. Het voelt alsof ik mezelf niet meer ken en ik kan niet met iemand zijn voordat ik mezelf niet heb gevonden."
Dit kan zo op een tegeltje staan...
Oké, focus Des.
"Komt dit door ons gesprek van net? Want ik zei je dat ik wilde wachten en dat maakt me niet uit-"
"Ik weet het Athan." Onderbreek ik hem. "Maar ik wil niet dat je je leven verspilt door te wachten op iets waar ik geen controle over heb."
"...ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Maar jij was het beste wat me in lange tijd was overkomen Des..." Ook zijn tranen rollen nu over z'n wangen, waardoor ik nog luider begin te snikken.
"... En het doet mij pijn dat je op dit moment niet gelukkig bent. Als ik wat voor je kan doen...laat het me dan alsjeblieft weten Des."
"Dat zal ik doen Athan." Snik ik. "Ik hou van je..."
"Ik nóg meer van jou Destiny." Zegt hij en trekt me in een omhelzing. En voor een tijdje blijven we zo zitten.
"Ik ga even een luchtje scheppen." Zegt Athan wanneer hij zich losmaakt uit onze greep.
"Is goed." Zeg ik dan.
Op mijn telefoon zie ik dat het bijna 00.00 uur is en mijn gedachtes gaan naar de Helper. Zou diegene hem al ontmaskerd hebben? In de brief stond dat diegene oog in oog zou komen te staan met hem. De Helper gaat hem dus zien zonder masker.
Als ik weer op m'n mobiel kijk zie ik dat het al 00.23 uur is. Athan is al bijna een half uur buiten in het bos. Ik besluit om te kijken waar hij blijft.
Als ik mijn tent open, zie ik hem nergens. Het enige wat ik zie is de grote volle maan die omringd wordt door de honderden sterren. De koude windvlaag zorgt voor kippenvel.
Niet gaan.
Ik ga ook niet diep het bos in, alleen een klein stukje.
Niet gaan.
Athan is in de buurt, dus het kan geen kwaad als ik er heen ga voor heel even.
Uit mijn tas pak ik snel een zaklamp en een vest, want mijn tenen vriezen er bijna af.
Daarna loop ik een stukje het bos in.
"Athan!" Roep ik zachtjes. Maar ik krijg geen antwoord.
Ik loop nog iets verder, maar niet zo ver dat ik de tenten niet kan zien meer.
"Athan!"
En dan hoor ik het geluid van een krakende tak uit een struik verderop.
"Athan, ben jij dat?" Vraag ik en loop er snel naartoe.
Als ik achter de struiken kijk, zie ik niemand staan. Wanneer ik me weer omdraai staat er iemand recht voor mijn neus, waardoor ik gil en een paar passen naar achteren zet.
"Jonas?!" Vraag ik als ik ben bijgekomen van de schrik. "Wat the fuck doe jij hier?"
"Ik was opzoek naar jou! Ik had je sms'je gehad."
Sms'je?
"Wacht, ben jij de Helper?" Vraag ik geschokt.
Hij knikt hevig met zijn hoofd. "Ik heb hem gezien Destiny..."
"Wat..." vraag ik zacht.
Jonas laat een trotse lach horen. "Hij is zo'n meesterbrein. Het is zo belachelijk dat we, of nou ja jij, hier nooit op bent gekomen."
"Wie is het, Jonas?"
"Alle puzzelstukken vielen precies in elkaar. Als jij hem zonder masker zou zien, zou je hem meteen herkennen. Maar dat is niet alles waar ik ben achter gekomen...
"Wie is het Jonas?" Vraag ik nu luider.
"Een monster wordt meestal gecreëerd...niemand is slecht geboren Destiny..." zegt hij serieus.
"Wie the fuck is het Jonas?!" Schreeuw ik nu.
Als hij zijn mond open wilt maken, hoor ik een kort maar sterk zoemend geluid.
"Auw." Zegt Jonas en valt direct voorover, met zijn gezicht plat op de grond, neer. Op zijn rug zie ik een pijl met een rode veer aan het eind. Langzaam kijk ik op en sta oog in oog met hem.
Hij pakt nog een pijl vast en richt zijn boog op mij. Zo hard als ik kan, ren ik zigzaggend terug maar de tenten waar ik Athan zie zitten.
"Athan, help! Alsjeblieft!" Roep ik al rennend. Geschrokken staat hij op.
"Wat is er?"
"Jonas...hij..." hijg ik. Ook Maya komt erbij staan.
"Hij heeft Jonas vermoord! Kom alsjeblieft mee!" Zeg ik en trek Athan mee naar de plek waar ik net stond.
"Des, blijf rustig alsjeblieft." Zegt Maya die me vasthoudt. "Ben je Nate niet tegengekomen? Hij is al een tijdje het bos in."
Bang schud ik mijn hoofd. "Wat als hij hem ook wat heeft aangedaan?"
"Wat is er aan de hand?" Vraagt Nate die komt aangelopen.
Gelukkig.
"Kom mee!" Zeg ik huilend en begin te rennen naar de struik waar ik...niemand aantref.
"Zo ver kan hij nog niet zijn. Alsjeblieft, ga zoeken allemaal!" Zeg ik paniekerig en meteen lopen Nate en Athan ieder een kant op.
Met trillende benen kijk ik hoe ze de donkere nacht in verdwijnen.
Na enkele minuten, wat als een eeuwigheid voelde, keren ze terug.
"En?" Vraag ik ongerust.
"Er was niks te zien Des." Antwoordt Nate.
"Des...misschien zijn het de hallucinaties?" Vraagt Maya dan.
Ik kijk haar niet-begrijpend aan.
"Vlak voordat je naar beneden kwam, zei je moeder dat het spannend was om voor het eerst weer naar buiten te gaan en dat de kans op hallucinaties erg groot was door de spanning...ze gaf me deze mee." Zegt ze en houdt een potje met pillen omhoog.
"Nee, het was echt Maya. Hij heeft Jonas vermoord! Waarom gelooft niemand me?" Huil ik.
"Des, voor zover ik weet is hij op uitwisseling in Engeland."
Zegt Nate.
"Kom Des, ik breng je naar huis." Zegt Athan.
"Nee, Athan geloof me nou! Ik weet wat ik zag!" Roep ik nu boos. Ruw veeg ik de tranen van mijn wangen. "Ik ben er klaar mee dat niemand me gelooft! Jonas is zojuist vermoord en jullie geloven me niet? Denken jullie echt dat ik dit allemaal uit m'n nek loop te lullen?!"
De drie kijken elkaar met een droevige blik aan. Alsof ze medelijden hebben met hun gekke vriendin.
"Weet je wat? Ik ga al." Zeg ik en loop richting onze tenten. Daar pak ik snel al mijn spullen en bel vervolgens een Taxi.
"Destiny, ik kan je gewoon brengen." Biedt Athan aan. Maar ik heb even geen zin in hem. Ik heb geen zin in hun allemaal!
Ik schud hevig mijn hoofd. "Ik ga gewoon met de taxi. Sorry dat ik jullie verdomde kampeertrip heb verpest." Zeg ik sarcastisch.
"Dat heb je niet Des." Zegt Maya gelijk, maar ik weet wel beter.
"Wil je hier alsjeblieft één van innemen? Anders laat ik je niet gaan in je eentje." Zegt ze doelend op de pillen.
Wat een gezeik weer. Ruw pak ik het potje van haar over en haal één pil eruit die ik dan in m'n mond gooi.
"Ik pak even wat water." Zeg ik en haal een flesje uit de tent. Voordat ik begin met drinken, spuug ik die gore pil uit en begraaf het lichtjes in het zand.
Als ik terugloop naar de groep, zie ik dat de taxi er al is.
"Heb je het ingenomen?" Vraagt Maya weer.
"Ja, maar waarschijnlijk geloven jullie me weer niet he?" Zonder op antwoord te wachten stap ik in en rijdt de chauffeur het bos uit.
"De meneer zei dat u afgezet moet worden bij de Wilhelmuslaan."
"Zou u me misschien kunnen afzetten voor de ingang van het bos daar?"
De man kijkt op zijn horloge en vervolgens weer naar mij via de achteruitkijkspiegel. "Het is 2.15 uur mevrouw. Weet u het zeker?"
"Heel zeker." Zeg ik terwijl ik mijn rode lippenstift uit mijn tas pak en die mooi aanbreng op mijn lippen.
Dit wordt leuk.
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●
Update een week eerder, omdat er goed was gestemd de vorige keer!!⭐️🥰
STEM, want de volgende update wordt...leuk?
😈