Eerdere update, want er is goed gestemd de vorige
keer!🥰
••••••••••••••••••••••
Met moeite probeer ik mezelf aan te kleden. De wonden hebben een paar dagen de tijd gehad om te helen, maar de pijn lijkt niet te verminderen.
"Des, mag ik even binnenkomen om je vuile was mee te nemen?" Vraagt mijn moeder die voor mijn deur staat.
"Nee!" Zeg ik snel. Het is niet de bedoeling dat ze mijn verminkte lichaam ziet.
"Ik...ben even bezig." Zeg ik dan.
"Oh...oké."
Als ik haar voetstappen hoor verdwijnen, ga ik verder. Ik besluit een jurk met lange mouwen aan te trekken die tot mijn knieën komt. Niet mijn meest charmante look, maar het is niet alsof ik naar de fashionweek ga. Het is slechts de rechtszaak van Athan. Volgens sheriff Johnson moest ik tijdens een officiële rechtszaak toegeven dat hij onschuldig is. Alleen dan kunnen ze hem vrijspreken. En die rechtszaak is dus vandaag.
Ik borstel mijn haren snel door en camoufleer de blauwe plekken op mijn gezicht. Dit kan er wel mee door voor vandaag.
"Klaar voor?" Vraagt mijn moeder als ik beneden ben.
Ik knik. "Zullen we?"
"Ja...maar moet je niet wat eten?"
"Ik heb niet zo'n honger."
Als ik zenuwachtig ben, sla ik mijn ontbijt altijd over.
"Is Maya er al?" Vraagt mijn moeder.
"Geen idee, ik ga even kijken." Wanneer ik de voordeur opensla, zie ik dat Maya net komt aanlopen."
"Ze is er al!" Roep ik, waardoor m'n moeder snel naar buiten loopt om de auto te starten.
Als we met z'n drieën onderweg zijn naar het gerechtsgebouw, begint mijn moeder weer een serieus gesprek.
"Destiny...weet je heel zeker dat Athan onschuldig is? Het heeft heel veel moeite gekost om hem achter slot en grendel te krijgen en dat kan niet weer gebeuren hierna."
"Ik weet het heel zeker mam."
"Wie moet er dan voor in de plaats gaan? Ik wil weten wie mijn dochter heeft ver...."
"Ik denk dat we het moeten laten rusten. Het lijkt me het beste om gewoon opnieuw te beginnen." Zeg ik dan.
"Ben je niet bang dan? Dat het straks weer verder gaat?" Vraagt Maya, niet wetende dat ik nog steeds herstellende ben van de afgelopen keer.
"Als dat gebeurt...zijn jullie de eerste aan wie ik het zal zeggen."
"Ik vertrouw dit niet Des. Degene die je dit heeft aangedaan loopt dus nog vrij rond? Hoe m-"
"Ja hij loopt nog rond Maya!" Onderbreek ik haar. "Maar als ik bang blijf zijn, wint hij. Ik wil gewoon verder gaan met mijn fucking leven en ik hoop dat we dit hoofdstuk kunnen vergeten. Dus alsjeblieft mam en Maya, kunnen we hierover ophouden?" Vraag ik geïrriteerd.
"Oké." Zeggen ze dan zachtjes. Als we er zijn, stappen we de zaal binnen. Daar zie ik onder andere de moeder van Athan en Aeson.
"Dag Destiny, jij mag hier gaan zitten." Zegt Sheriff Johnson en wijst me mijn plaats.
Niet veel later komen een paar agenten binnen, samen met de rechter en de advocaten van beide partijen. Geen idee wat die hier doen eigenlijk, want ik heb tot nu toe geen advocaat nodig gehad.
Als ze de zaal in lopen, staat iedereen op.
"Goed, eigenlijk was de bedoeling dat de heer Athan ***** vandaag veroordeelt zou worden, maar ik heb begrepen dat die aanklacht waarvoor meneer terechtgesteld zou worden, is ingetrokken door de aanklager Destiny*****."
Meteen zijn alle ogen op mij gericht.
Nadat ze de hele aanklacht hebben besproken, komen we eindelijk op het punt waar ik mijn zegje mag doen. Het is eigenlijk de bedoeling dat ik nu ga getuigen over wat me allemaal is overkomen, maar dat ga ik dus mooi niet doen.
Voorzichtig loop ik naar de voorgrond en sta met mijn gezicht naar de rechter.
"Voordat u begint met het stellen van vragen... ik trek mijn aanklacht in."
De hele zaal begint met fluisteren, waarop de rechter met haar hamer tikt en orde eist.
Maya en mijn moeder kijken me aan met een blik vol medelijden.
"U trekt uw aanklacht in?" Vraagt ze dan.
Ik knik. "Het was een misverstand, Athan is onschuldig."
Als de zitting eindelijk is afgelopen, loop ik naar de voorkant van het gebouw voor frisse lucht, terwijl mijn moeder een praatje maakt met Sheriff Johnson.
Plots voel ik twee armen om m'n middel en slaak een gil.
"Rustig Des, ik ben het maar." Zegt Athan lief. "Dat paars haar staat je enorm sexy."
Dat vindt hij ook.
"Sorry, ik dacht dat je..." stamel ik.
"Valt hij je nog lastig?" Vraagt hij dan terwijl hij me serieus aankijkt.
Ik schud mijn hoofd en vorm mijn lippen met moeite om tot een glimlach.
"Mooi." Lacht hij en drukt zijn lippen op de mijne.
"Hij is vast bang nu, hopelijk blijft hij voorgoed weg."
Niet huilen Des,
Niet huilen...
"Dat hoop ik ook Athan. Het spijt me nog van..."
"Dat geeft niet Des, het is niet jouw schuld. We zijn er allebei ingeluisd." Zegt hij en drukt me dan stevig tegen zich aan. "Maar geen zorgen, we zullen voor ontiegelijk veel leuke herinneringen zorgen de komende tijd."
"Ja? Wat heb je in gedachte?" Vraag ik dan.
"Escape room? Bowlen? Kamperen?"
"Wie gaan er Kamperen?" Vraagt Nate opgewonden. Hij komt net aangelopen. Lekker op tijd.
"Nog niemand. Het was een suggestie." Legt Athan uit.
"Mag ik mee?" Vraagt Nate vervolgens.
"...nogmaals, het was een suggestie Nate."
"Wat is een suggestie?" Vraagt Maya die naar ons toe komt gelopen.
"Ze willen gaan kamperen, maar we zijn niet uitgenodigd." Zegt Nate.
"Gast, luister jij wel?" Vraagt Athan serieus, waardoor ik in de lach schiet. "Het was maar een voorstel, Des heeft nog geen 'ja' gezegd."
Meteen kijkt team Mate, mijn shipnaam voor Maya en Nate, mij vragend aan.
"Kamperen?" Vraag ik me hardop af.
In het bos slapen met mijn vrienden terwijl hij daarbuiten rondloopt?
NEE.
"Alleen als jij het wilt, ik snap het heel goed als je het bos voorlopig wil ontwijken." Zegt Athan dan.
"Ik laat het nog weten." Zeg ik dan uiteindelijk.
Ik wenste dat ik Athan kon vertellen hoe het echt zat, maar ik kan het risico niet nemen.
Want als ik één ding zeker weet, is het dat hij niet bluft.
Een trilling in mijn broekzak zorgt ervoor dat ik me losmaak uit de omhelzing van Athan.
Mijn gevoel zegt dat het een berichtje van hem is, waardoor ik eigenlijk niet wil kijken.
Tot mijn verbazing gaat het dit keer om een zichtbaar nummer. Dit is hij dus niet...
+31 6 161259..: Ik weet wie hij is!
Is dit weer een grap?
Gelijk volgt er weer een bericht.
+31 6 161259..: Praat hier met niemand over! Ik wil je
Helpen.
Oké, onbekend nummertje...je hebt m'n aandacht.
"Wat is er? Vraagt Athan als hij de frons op mijn gezicht ziet.
"Uhm... niks..." aarzel ik. Snel sla ik het nummer op als 'Helper?' en stop de telefoon weer terug in mijn zak.
Als ik eindelijk weer thuis ben na een vermoeiende dag, plof ik neer op het bed.
Mij gedachtes gaan naar het nummer.
Is er echt iemand die zijn identiteit weet? Of is het een grap?
Of het is hij zelf om me te testen...
Ik: Ik geloof je niet.
Besluit ik te sturen.
Helper?: Ik heb bewijs! Maar het kan niet over de telefoon.
Ik: Dan geloof ik je niet.
Helper?: Hier een voorproefje.
Bijgevoegd is een krantenartikel. Een artikel wat ik uit m'n hoofd ken. De nare flashbacks komen weer omhoog en ik merk dat ik begin te trillen.
Waarom zou degene dit artikel naar me sturen?
Ik: Rot op.
Ik besluit het nummer te blokkeren. No way dat diegene goede intenties heeft terwijl hij of zij me herinnert aan die dag.
Die ene dag...
Het was een zieke grap.
Niemand weet wie hij is.
Toch?
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●
🤔
!!STEMMEN
VOOR EEN UPDATE! ♥️