Deze is voor de loyal fans van dit verhaal!😘
•••••••••••••••••
Na een van de vreselijkste nachten, schijnt de zon door het raam waardoor ik blij ben dat het al ochtend is.
Als ik de kamer rondkijk, zie ik Nate en Maya nergens. Ze zullen vast wel beneden zijn. Met mijn ogen halfopen, grijp ik naar mijn telefoon waar ik de foto's bekijk die mijn moeder me heeft gestuurd.
Er ontstaat een glimlach op mijn gezicht wanneer ik ze zo zie genieten. Saphire en Polly eten een ijsje en hebben een stralende glimlach op hun gezicht. Ik besluit maar niks te vertellen over het ingeslagen raam. Dat zou de pret voor ze bederven en dat is niet de bedoeling.
Na mijn berichten gecheckt te hebben, loop ik naar beneden waar ik verwelkomd word door de geur van een heerlijk ontbijtje.
"Goedemorgen slaapkop." Zegt Nate terwijl hij de eieren aan het klutsen is.
"Lekker geslapen?" Vraagt Maya. Ik zie hoe ze een bord met fruit op de gedekte tafel legt. Naast fruit, zijn er ook nog broden, pannenkoeken, en muffins!
"Ja! Maar wat is dit alles? Waarom?" Vraag ik blij.
"Omdat je het wel verdient na alles wat er is gebeurd." Zegt Maya dan lief.
Mijn glimlach wordt groter wanneer ik allebei een dikke knuffel geef. "Bedankt! Ik hou van jullie." Zeg ik terwijl ik ze fijnknijp.
"Wij houden ook van jou hoor Dessie." Zegt Nate. "We moeten wel opschieten, want over anderhalf uur moet je daar zijn."
Ohja, Athan's overhoring vindt vandaag plaats. Ik was het bijna vergeten.
Na het heerlijke ontbijt, maken we ons snel klaar.
Ik dacht altijd dat meiden er lang over deden, maar Nate...
Jezus.
"Nate! Duurt het altijd zo lang?" Zeg ik terwijl ik op de deur bons.
Maar door het geluid van de föhn, hoort hij me niet.
"Ja, het duurt altijd zo lang." Zegt Maya die naast me komt staan.
Een half uur later, ben ik dan eindelijk aan de beurt. Wat vreemd is, aangezien ik degene ben die straks naar binnen moet gaan. Maya en Nate mogen niet eens mee.
"Klaar voor?" Vraagt Nate wanneer we voor het bureau staan.
Ik knik.
"Succes Des." Zegt Maya voordat ik naar binnen loop. Met knikkende knieën betreed ik de afdeling waar ik moet zijn.
Al snel kom ik sheriff Johnson tegen. De man die mijn zaak leidt.
Het is echt een hele lieve man en volgens roddels is zijn eigen dochter ook verkracht, waardoor hij extra gemotiveerd was om mijn zaak op zich te nemen.
"Als je het niet aankan, gewoon zeggen, dan stoppen we." Zegt hij serieus.
"Ja. Dankuwel...en niet alleen voor dit. Maar voor de afgelopen weken."
Hij glimlacht. "Het is mijn plicht om voor zo'n prachtige meid als jij te vechten. Degene die dit op zijn geweten heeft, komt hier niet mee weg." Zegt hij met een trilling in zijn stem. Ik zie dat hij moeite moet doen om zijn tranen in te houden.
In de zaal aangekomen, word ik begeleid door nog twee agenten die bij de deur blijven staan.
Wanneer ik voor het glas sta, zie ik een kamer met enkel een tafel en twee stoelen.
Sheriff Johnson geeft een teken via zijn walkietalkie en niet veel later loopt Athan de zaal in samen met twee agenten. Eentje blijft bij de deur staan en de andere neemt tegenover hem plaats.
Hij of Athan ziet er slecht uit. Naast de donkere kringen rond zijn ogen, heeft hij ook een lichte stoppelbaard. Zijn haar zit ook warrig en zijn overhemd is gekreukeld. Dit is niks voor de Athan die ik kende. Misschien heeft hij dit expres gedaan om medelijden op te wekken.
Slimme zet...
"We gaan beginnen." Zegt de agent dan en via een luidspreker kan ik alles goed verstaan.
"Volgens Destiny heb je haar verkracht. Waarom?" Het verbaast me hoe direct hij is.
"Voor de zoveelste keer...ik was het niet." Zegt Athan.
"Dus jij wilt me vertellen dat het toeval was dat we al die bewijzen vonden in het schuurtje?" Sist de agent.
"Ik heb het niet gedaan ja! En die bewijzen heb ik daar ook niet ingezet!" Roept Athan nu.
"Jouw vingerafdrukken stonden erop. Liegen heeft geen zin Athan!"
"Vindt u het gek?! Ik heb het ook aangeraakt toen ik het vond, maar het is niet van mij!"
"Is het ook toeval dat we jou onder de kast vonden die Destiny en Maya op je hadden geduwd?" Vraagt de agent dan.
Athan is even stil en neemt een diepe zucht.
"Waarom stellen jullie dezelfde vragen fucking honderd keer?! Mijn antwoord blijft hetzelfde ja!"
"En dat is?" Vraagt de agent afwachtend.
"Dat zij mij niet hebben geduwd, maar iemand anders!"
"Wie dan?"
"Hoe the fuck moet ik dat weten?! Het was midden in de nacht en hij droeg een masker!"
"Grappig hoe je jouw rol in de schoenen van een ander probeert te duwen." Lacht de agent.
"Grappig hoe u wacht op een bekentenis die niet zal komen." Kaatst hij terug.
Hij komt best geloofwaardig over. Straks geloven ze hem nog en laten ze hem gaan.
"Destiny bevestigde dat jij degene bent!" Roept de agent dan.
"Ik zou haar dat nooit aandoen! Ik hou van haar!"
Een vreemd gevoel overvalt me wanneer ik zie dat er tranen over zijn wangen rollen. Het is te intens om hem zo te zien, waardoor ik eraan denk om gewoon weg te gaan.
"Naast verkrachting, zul je ook berecht worden voor mishandeling zowel fysiek als lichamelijk. Daar staat een hoge straf op jongeman. Maar als je bekent, zal het een stuk aangenamer voor je worden."
"Ik heb het godverdomme niet gedaan! En Destiny weet dat ook!" Roept Athan.
The fuck.
Als hij het verhaal zo blijft brengen, zullen ze mij straks verdenken. Klootzak.
"Mag ik gaan nu? Want zonder harde bewijzen kunnen jullie me hier niet vasthouden." Zegt Athan even later.
Net op dat moment krijgt Sheriff Johnson een bericht door.
"Arresteer hem." Zegt hij daarna. Gelijk lopen de twee agenten naar de verhoorkamer en slaan Athan in de boeien.
Net zoals de eerste keer, maar kort daarna kwam hij weer vrij, dus ik weet niet hoe zeker ik hiervan moet zijn.
"Laten jullie hem weer gaan na een paar uur, zoals de vorige keer dat hij gearresteerd werd?" Vraag ik aan Sheriff Johnson.
Hij schudt zijn hoofd. "Dat was omdat we toen geen concreet bewijs hadden. Zijn verklaring leek ook te kloppen, tot net."
Vragend kijk ik hem aan.
"De DNA-test is net binnengebracht. Op Maya's shirt waren bloedsporen aangetroffen, waarschijnlijk van hun schermutselingen in de schuur." Begint hij.
"En het komt overeen met het bloed van Athan. Hij is er gloeiend bij Destiny." Lacht hij.
"Echt waar?" Vraag ik vol ongeloof.
Hij knikt, waarna ik hem in zijn armen vlieg terwijl ik begin te huilen van blijdschap.
"Dankuwel! Dankuwel." Snik ik.
Eindelijk is deze nachtmerrie voorbij en kan ik weer verder als een normaal achttienjarig meisje.
Nadat ik mijn moeder en Maya en Nate het goede nieuws heb verteld, rijden we richting huis.
"Waarom zien jullie twee er zo opgedoft uit?" Vraag ik aan Maya en Nate.
"We zijn vandaag precies een jaar samen." Lacht Nate dan.
"Oh my god."
Een jaar al?
Shit. En ze konden het niet vieren doordat ze op mij moeten babysitten.
"Weet je, Athan is toch al achter slot en grendel. Gaan jullie maar wat leuks doen. Ik red het wel alleen." Zeg ik blij.
"Zeker?" Vraagt Maya.
Ik knik. "Het zijn toch maar twee nachten. Het lukt me wel." Stel ik ze gerust.
"Als het niet gaat, gewoon bellen hè, dan kunnen we ons niet-bestaande trio voortzetten." Lacht Nate. Ook Maya en ik lachen.
"Zal ik doen." Zeg ik en wanneer hun auto uit het zicht verdwenen is, loop ik naar binnen.
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●
Twee nachten alleen, zal Destiny wel moeten lukken toch?
....... of niet?
STEM ZOVEEL MOGELIJK!❤️🗡