Voor deze finale van deel 1 vraag ik jullie om straks massaal te STEMMEN, want pas bij 110 stemmen gaan we weer verder❗️
Maar voor nu:
Geniet van deze special: de ontmaskering van hem...🖤
............
"Destiny?" Hoor ik alweer achter me.
Betrapt draai ik me om. "Wat ben je aan het doen? En ik laat je niet gaan zonder een logische verklaring..."
Fucking hell! Denk ik bij mezelf.
Stotterend probeer ik met een logische verklaring te komen, maar het zit er gewoon niet in vandaag.
"Ga je nog antwoorden?" Vraagt Maya met haar armen over elkaar heen.
"En wie was die jongen waarmee je stond te dansen?"
"Ik...ik moet gaan Maya. Sorry." Zeg ik terwijl ik de tas over mijn schouder til en aanstalten maak om verder te lopen. Maar Maya blijft me achtervolgen. "Destiny, ik praat godverdomme tegen je!"
"Het was gewoon een jongen uit de club! Ik ken hem verder niet."
"Waarom droeg hij een masker? Vind je dat niet een beetje eng?" Vraagt degene die zelf ook een masker aanhad.
"Tachtig procent van de mensen daarbinnen was verkleed
ja!"
Op mijn telefoon zie ik dat ik al acht minuten heb gedaan over alles tot nu. Mijn plan loopt in het water en ik zal nooit op tijd bij het schuurtje aankomen...
Tenzij...
"Ben je lopend gekomen?" Vraag ik dan hoopvol.
"Nee met de fiets hoez-"
"Pak je fiets! Ik leg je alles uit onderweg, maar je moet me helpen nu!" De paniek is overduidelijk in mijn trillende stem te horen. Op dit moment ben ik voor de ene helft gevuld met hoop, en voor de andere helft met angst.
"Oké..." fluistert Maya en zoekt naar haar fiets.
Enig tijd later zit ik op de bagagedrager, terwijl Maya ons naar het bos fietst.
De rit duurt maar een paar minuten, waarin ik haar in grote lijnen vertel wat er gaande is.
En ook al had ik eerst mijn twijfels over Maya nadat ik langs het ziekenhuis was geweest... Nu weet ik dat zij me nooit zou verraden. Nooit.
"We moeten de politie bellen." Zegt ze voor de ingang van het bos.
"Ja, maar voor wie?! Huh?! We weten niet wie dit allemaal doet! Daarom moet dit dus!" Fluister ik op een schreeuwerige toon.
Samen rennen we als twee gekken door het bos met als enige bron van licht, mijn zaklamp. Op de stiletto's van Maya gaat het rennen wat lastig, want zij had geen extra paar schoenen in haar tas zoals ik.
"Wacht..." zegt ze en trekt haar hakken uit die ze vervolgens in haar handen draagt. Niet echt handig om met blote voeten door het bos te moeten rennen, maar ze doet het toch.
Eenmaal bij het schuurtje, pak ik een gereedschap waar ik de naam niet van ken. Maar bij mij staat het bekend als de slotenbreker.
De naam spreekt wel voor zich.
In het schuurtje openen we alle laden en kasten. "Dus dit is de hol van die maniak?" Vraagt ze terwijl ze een paar mapjes opent.
"Ja, en als je iets ziet wat van belang zou kunnen zijn, maken we er een foto van."
"Slim van je, om hem op zo'n manier af te leiden."
Ik knik. Hoewel ik haar het grootste gedeelte heb uitgelegd, heb ik het gedeelte van vrijwillige seks maar achterwege gelaten. Dat laat weer een andere kant van het verhaal zien, en dat wil ik nu niet.
Een heel klein deeltje in m'n lichaam geeft toe dat dit ook wel een naaistreek is tegenover hem, maar ik had geen keus. Dit moet en zal stoppen, vanavond nog.
"Des, dit moet je zien." Zegt Maya dan op een toon die niet veel goeds voorspelt. Ze overhandigt mij een zwarte map, die onder het stof zit.
'Castingbureau' staat er met grote letters op de voorkant van de map en als ik er doorheen blader, scannen mijn ogen vluchtig de letters.
'Actrice gezocht als zuster in ziekenhuis...'
'Jongen gezocht voor rol: Aeson (broer van Athan). Moet voldoen aan volgende eisen: donker haarkleur, donkere ogen, leeftijd onder de twintig...'
En zo staan er nog meer eisen beschreven. In de hoek staat een foto van de jongen die ik herken als Aeson.
'Gezocht: Villa met minstens vijf slaapkamers, te huur voor een week.'
Met een afbeelding van het huis van Athan en Aeson.
'Gezocht: stuntmannen, sloop-auto's, special-effect artiesten.'
Bijgevoegd zijn foto's van het nieuwsbericht van het ongeluk van Athan.
Verder staan er advertenties waarin er gezocht wordt naar figuranten. Meteen herken ik de zuster die bij Athan in de kamer was, de dag van het ongeluk.
Er zijn papieren van betalingen aan die mensen en kopieën van geheimhoudingscontracten die allemaal ondertekend zijn door de acteurs en actrices.
Dit is zó fucking ziek!
Alles was nep...alles was in scène gezet. Aeson bestaat niet echt, het ziekenhuis was afgehuurd voor zijn toneelspel... Het ongeluk heeft nooit plaatsgevonden, maar was een opvoering van stuntmannen...
Ik voel me ineens heel misselijk worden en heel even schrik ik op wanneer Maya's telefoon door de ruimte galmt.
"...Ja, ik moest heel even wat doen met Des. Ik ben zo terug." Antwoordt ze. Het is waarschijnlijk Nate, en met haar telefoon loopt ze het schuurtje uit.
Ineens lijken alle puzzelstukken in elkaar te passen en flitsen een paar momenten voor mijn ogen.
*flashback*
"Ken ik je?" Vraag ik dan.
"Beter dan wie dan ook." Antwoordt hij.
"Ik bedoelde of ik je ken... of ooit al heb ontmoet... want soms..." zeg ik.
"Soms wat?"
"Kom je me zo bekend voor... maar ik zou niet weten waarvan."
Het blijft even stil.
"...Je hebt je antwoord al gehad." Zegt hij zacht.
****
Tranen beginnen over mijn wangen te stromen en ik begin luid te snikken.
*flashback*
"Nieuwe look?" Vraagt hij dan.
Weer rol ik met mijn ogen. "Laat me raden.... Je vindt het ook vreemd?"
Hij komt nog dichter bij me staan, voor zo ver dat nog kan.
"Er zou geen schoonheid zijn, zonder een mate van vreemdheid..." fluistert hij terwijl hij me geamuseerd aankijkt.
"Het staat je goed." Voegt hij nog toe.
"Je bent de enige die dat vindt." Zeg ik dan.
****
Van die zin..., die ene zin heb ik nachtenlang wakker gelegen.
"Er zou geen schoonheid zijn, zonder een mate van vreemdheid..."
Ik kon mijn vinger er maar niet opleggen, maar nu herken ik het als de beste. Het is de vertaling van "There is no beauty without some
strangeness."-Edgar Allan Poe.
Edgar Allan Poe... de favoriete schrijver van Athan...
*flashback*
De hele rit praten we over boeken, want dat interesseert ons allebei.
"Weet je welk boek het beste is van Edgar Allen Poe?" Vraagt hij.
"The Tell-Tale Heart?" Vraag ik.
"Wat? nee! The cask of Amontillado." Roept hij.
"Ik ken dat boek nog niet, maar ik betwijfel of The Tell-Tale Heart te verslaan is." Antwoord ik.
"Geen idee, ik ken die ook nog niet." Zegt Athan.
"Wat? Die moet je echt lezen!"
"Oke, maar dan lees jij dat van mij." Stelt hij voor. "En dan vergelijken we beide boeken en kiezen zo een winnaar." Gaat hij verder.
Ik knik. "mijn boek gaat winnen, dat weet ik gewoon."
"We zullen zien." Antwoordt hij uitdagend.
****
"...ergens helemaal achteraan in het bos...ja een schuurtje..." Probeert Maya Nate uit te leggen. Haar stem heeft me uit mijn flashbacks getrokken waardoor ik snel mijn camera pak en al het bewijs vastleg. Alles wordt automatisch overgezet naar mijn laptop thuis, dus dit bewijs gaat nergens heen.
"Des, we moeten de fucking politie bellen!" Zegt Maya terwijl ze de telefoon wat verder van haar afhoudt. "Athan is fucking gestoord en hij kan hier elk moment zijn!"
"Dat klopt..."
Meteen draaien we ons richting de deuropening en zien hem daar met een geamuseerde blik naar ons kijken.
Hij laat zijn welbekende lach horen voordat hij Maya van achter vastgrijpt en haar nek omsluit met zijn handen. Maya slaakt een gil en laat haar telefoon vallen.
"Eén verkeerde beweging...en ze is er geweest." Sist hij.
"Oké!...oké..." probeer ik zo rustig mogelijk te zeggen terwijl ik mijn handen omhoog hou, als teken van overgave.
"Je hebt vijf seconden om uit te leggen wat je hier deed..." hijgt hij.
En uit het niets stoot Maya haar elleboog zo hard mogelijk in zijn buik, waardoor ze samen naar achteren vallen. Gehaast pak ik de telefoon die op de grond lag en gelukkig heeft Nate niet opgehangen.
"Bel de politie! Snel!" Is het enige wat ik kan zeggen.
Terwijl de twee worstelend op de grond liggen, zie ik dat hij naar zijn zak grijpt waar een pistool in zit.
"Maya!" Gil ik en ren op ze af terwijl ik zijn arm blokker met mijn beide handen.
Hij is fucking sterk, ook al liggen Maya en ik boven op hem.
"De...kast." kan ik er met moeite uitbrengen en gelukkig weet Maya wat ik bedoel.
Ze rent ernaartoe terwijl ik al mijn energie gebruik om hem op de grond te drukken.
"Ik weet wie je bent klootzak!" Zeg ik en ga snel van hem af. Nog voordat hij wat kan zeggen duwen Maya en ik de kast boven op hem. Met een harde klap vallen alle spullen op zijn lichaam en maken wij dat we wegkomen.
Hand in hand rennen we zo hard als we kunnen het bos uit. Tegen het eind zien we hoe de blauwe zwaailichten van de politiewagens ons opwachten bij de ingang van het bos. Een stuk of tien agenten staan klaar om het bos in te gaan nadat ze geconstateerd hebben dat we ongedeerd zijn.
Bij de ingang komt Nate ons kant op gelopen en sluit ons in zijn armen.
"Bedankt voor het bellen." Huil ik.
Als antwoord verstrakt hij zijn greep en drukt ons nóg steviger tegen zich aan.
"Nu maar hopen dat ze die eikel te pakken krijgen." Zegt hij.
En een paar minuten later komen de agenten ons kant op met een geboeid persoon in het midden. Wanneer ze dichter bij ons zijn, herken ik hem gelijk.
Het was Athan...
Hij gaat flink tekeer, waardoor er nog twee agenten naast hem komen staan als versterking.
"Ik ben onschuldig! Laat me gaan!" Protesteert hij.
"Dat zeggen ze allemaal." Zegt Maya zacht.
"Ik was het niet, Destiny!" Schreeuwt hij nog voordat hij de auto in wordt geduwd.
Bij zijn woorden klopt mijn hart nog sneller dan het al deed uit frustratie, door het feit dat hij nog het lef heeft om zo in mijn gezicht te liegen.
Want, hij was het wel.
Het was Athan...
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●
110 STEMMEN voor deze FINALE van deel 1 ! Want we zijn nog lang niet klaar!
Vote, comment, follow! ⭐️