"Je moet verder zoeken...Destiny." Zegt hij.
Verdwaald kijk ik om me heen. Ik kan zijn stem wel horen, maar ik weet niet wat hij bedoelt.
"Je hebt dorst... toch?" Gaat hij verder.
Ik knik hevig.
"Dan moet je wat drinken..."
Zijn stemgeluid vervaagt tegen het eind van de zinnen. Ineens verschijnt er een vijvertje voor me. Het water is hemelsblauw en wordt omringd door felgroene grassprieten.
Dit beeld zou zo uit een sprookje kunnen komen. Alles ziet er zo magisch uit, dat het bijna onwerkelijk lijkt.
"Waar wacht je nog op...? Loop erheen!" Roept hij weer.
Voorzichtig loop ik naar het vijvertje toe en staar naar mezelf in het water. Ik kijk hoe de roze wolken zich verplaatsten achter mij, langzaam, maar daardoor niet minder sierlijk.
En dan verandert het beeld ineens van een sprookjesachtige droom naar een regelrechte nachtmerrie. Het lijkt alsof al het kleur wordt opgezogen door het water uit de vijver, en er een draaikolk ontstaat.
Ik merk dat ik er duizelig van word en zo mijn evenwicht verlies, waardoor ik in het water val. Het aantrekkelijke water, voelt anders dan het in eerste opzicht lijkt. Het voelt koud, verstikkend.
Onder water zie ik verschillende afbeeldingen die tot stand komen na een lichtflits. Het geluid komt overeen met het geklik van een camera. En bij elk geklik zie ik weer een nieuwe foto.
Op de afbeelding voor me, zie ik een auto-ongeluk. Het is het ongeluk van Athan. Snel probeer ik omhoog te zwemmen, maar het lukt niet. Ik zit vast aan iets, iemand.
Op de volgende afbeelding zie ik Athan. Hij ziet er verdrietig uit.
"Help me!" Roep ik, waarna hij zijn hand uitsteekt.
Net wanneer ik zijn hand wil aannemen, krijgt hij een gemene glimlach op zijn gezicht terwijl de zachte achtergrond verandert in een akelige donkere. Ik krijg er de rillingen van, maar dat zou net zo goed van het bevriezende gevoel kunnen komen.
Hij trekt zijn hand terug en ik word naar beneden getrokken. Zijn gelach wordt luider. Hij is me aan het uitlachen.
"Vaarwel Destiny." Brult hij en voor ik het weet verdwijnt het beeld en verandert alles weer in water. Normaal water, zoals ik het gewend ben.
Ik realiseer me nu dat ik aan het verdrinken ben. Paniekerig houd ik mijn adem in, maar dat gaat moeizaam. Het bonzende gevoel in mijn hoofd wordt er alleen maar erger door.
"Help!" Denk ik, want ik kan niet meer praten. Ik ben alleen, hulpeloos.
Ik kan niet meer.
.....
Geschrokken open ik mijn ogen waarna ik overeind schiet. Mijn hele lichaam is bezweet en mijn hartslag lijkt op hol geslagen.
"Het was maar een droom." Zeg ik tegen mezelf. Naast me staat er gelukkig een flesje water. Met mijn droge mond komt dat goed uit. Buiten is het nog donker, waardoor ik me afvraag hoe laat het is.
"02.16 uur." Staat er op mijn telefoonscherm.
Ik weet dat ik nu niet makkelijk meer in slaap zal vallen, dus besluit ik maar om mijn droom op te gaan schrijven. Het is iets waar ik een tijd geleden mee begon, maar ik schrijf niet al mijn dromen op. Slechts de dromen waar, naar mijn mening, een diepere boodschap achter ligt.
Het hele idee van dromen vind ik best angstaanjagend eigenlijk. Op dat moment lijkt alles zo realistisch, alsof het echt is. Maar dat is het niet...
Het zijn onze gedachtes die met ons spelen, en ik weet niet wat ik er mee moet.
Is het een advies, een waarschuwing, een voorgevoel? Of is het slechts bedrog, zoals het spreekwoord zegt?
Zelf denk ik dat mijn droom van net komt doordat ik dacht Athan gezien te hebben tijdens het openingsfeest. Ik weet niet wat ik zag en wat ik niet zag. Misschien moet ik Nate gewoon opbellen, voor de zekerheid.
Het is wel bijna drie uur in de ochtend, maar niet geschoten is altijd mis.
Tot mijn verbazing neemt hij ook op.
"Wat is er Des?" Vraagt hij slaperig.
"Slaap je met je geluid aan?" Vraag ik verbaasd.
"Nee, maar het rinkelt alleen wanneer er iemand belangrijks belt."
"Belangrijk?" Vraag ik dan.
"Ja. Zoals jij, Maya, mijn ouders..." zegt hij gapend.
"Kan dat echt?" Vraag ik weer.
"Ja, dat kun je instellen. Maar is het ook belangrijk of niet?"
Een lichte irritatie is in zijn stem te horen, en dat snap ik ook wel.
"Ja, hoe gaat het met Athan?"
"Hij ligt nog in coma. Hoezo?"
"Omdat ik hem zag tijdens de opening..." zeg ik langzaam.
"Dat kan niet, Des. Een van de jongens uit het team is gisteren nog langs geweest." Begint hij. "En het feest was vorige week...dus ik denk ni-"
"Ja, ik snap het." Onderbreek ik hem.
"Misschien mis je hem gewoon? Ik geef echt om je, maar kan dit gesprek een andere keer?" Zegt hij gevolgd door een zucht.
"Ja, sorry Nate. Bedankt." Zeg ik en hang op.
Ik heb ineens behoefte aan een wandeling, dus open ik mijn raam om naar buiten te springen. Het is niet alsof ik dit voor het eerst doe.
Eenmaal buiten, loop ik richting de bibliotheek terwijl ik terugdenk aan de tijd dat ik hier met Athan was. Zonder het te beseffen onstaat er een glimlach op mijn gezicht.
Door het raam staar ik naar de boeken. Het was de bedoeling dat we onze boeken samen terug zouden brengen, totdat het ongeluk gebeurde...
Het boek had ik binnen twee weken al uitgelezen, en misschien was het inderdaad wel beter dan dat van mij. Wanneer ik ineens een schim achter me op het raam zie, draai ik me in één keer om. Ik kijk naar iemand met zijn rug naar me toe.
"Athan?" Vraag ik, en langzaam draait hij zich om.
Het is Athan.
"Wat doe je hier?" Vraag ik dan. En zonder ook maar iets te zeggen, rent hij weg.
"Wacht!" Roep ik, maar hij is al uit het zicht verdwenen.
De tranen beginnen na een lange tijd weer te vallen. "Dat was Athan toch?" Vraag ik aan mezelf.
"Of word ik gek?" Jammer ik.
Ik loop zo snel mogelijk weer naar huis toe. Wanneer ik er weer ben, klim ik naar mijn kamer toe.
Gebeurt dit alles wel echt? Of is dit een droom in een droom? Wat zou Athan buiten doen op dit tijdstip? Maar ik zou zweren dat hij het was.
Hij leek zo echt...
Ben ik dan echt door aan het draaien?
Nee.
Ja.
Nee.
Ja.
"Stop!" Roep ik luid. "Hou op!" Huil ik nu.
Dan ineens stormt de deur van mijn kamer open.
"Destiny, gaat alles wel goed?" Vraagt mijn moeder bezorgd.
"Ik weet het niet, mam." Zeg ik wanneer ze me omarmd.
"Ik weet het niet..." fluister ik nu.
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●
45 stemmen❗️
Vote, comment, follow
Ps. Deel 1 eindigt in hoofdstuk 30 al!
Met de ontmaskering van 'hem'
🤗🖤🔪
Dus blijf STEMMEN & COMMENTEN.