Wanneer ik mijn ogen open, zie ik dat ik naast Athan lig. Het zonlicht valt direct op zijn gezicht via het raam, waardoor zijn gezicht een gouden gloed krijgt. Hij ziet er mooi uit wanneer hij slaapt, zo vredig. Zo zou ik elke dag wel wakker kunnen worden.
"Bevalt het uitzicht?" Vraagt hij schor terwijl zijn ogen nog steeds gesloten zijn.
"Ja, kon ik maar elke dag wakker worden met zo'n mooi uitzicht." Zeg ik overdreven. Hij opent zijn ogen en trekt me dichter naar zich toe. Zo blijven we een tijdje liggen.
Na het heerlijke ontbijt, brengt Athan me weer naar huis. Mijn moeder zou vroeg weg zijn, wat betekent dat ik ongestoord naar binnen kan lopen alsof ik nooit weg ben geweest.
"Bedankt, je bent een schat." Zeg ik en geef hem een knuffel.
"Hé Des..." begint hij serieus.
Vragend kijk ik hem aan.
"Ik wilde even zeggen dat ik... je bent..." stamelt hij. "Ik geef gewoon veel om je, dus wees alsjeblieft voorzichtig."
Ik knik. "Ik zal m'n best doen en ik geef ook heel veel om jou Athan."
En dat is ook de reden waarom ik voorzichtig moet zijn nu. Het is niet de bedoeling dat we nu samen gezien worden.
"Ik spreek je nog." Zeg ik en druk een kusje op zijn wang. Als ik de autodeur open wil doen, lukt het niet door het kinderslot.
"Mag ik gaan Athan?" Vraag ik dan terwijl ik de deur open probeer te krijgen.
Hij knikt, en pakt me vast om zijn lippen op die van mij te drukken.
Wanneer hij loslaat, komen de welbekende woorden.
"Nu mag je gaan." Zegt hij en glimlacht.
"Ja? Is dit echt ons ding nu?" Vraag ik lachend.
"Ik weet niet wat je bedoelt." Zegt hij.
Lachend stap ik de auto uit en sluit de deur achter me. Voordat ik naar binnenloop kijk ik kort om me heen. Het is niet zo dat ik hem mis, maar het voelt vreemd dat hij afstand kon nemen de afgelopen weken. Hij kan het dus wel onder controle houden, maar hij vindt het gewoon leuk om mij te zien lijden.
Wanneer ik thuis op de klok kijk, zie ik dat ik genoeg tijd heb om naar mijn tweede lesuur te gaan, dus besluit ik het ook maar te doen.
Op school lijkt de tijd juist langzamer te gaan. Ik ben echt niet zo'n slechte leerling die niet oplet tijdens de lessen, maar als de docenten op een eentonige manier blijven praten, wordt het best lastig om mijn ogen open te houden.
"Destiny, kun je na de les even blijven?" Vraagt mijn docent dan.
Meteen zijn alle ogen weer op mij gericht. Ook die van Maya en Nate. Als antwoord haal ik mijn schouders op, want ik weet niet wat ik verkeerd heb gedaan.
"Ja, is goed." Antwoord ik.
"En Jonas, heb jij even tijd?" Vraagt hij dan. Ook hij knikt en maakt even oogcontact met mij.
Als de bel gaat, lopen alle leerlingen het lokaal uit, behalve Jonas en ik. We nemen beide plaats aan de twee tafels voorin en kijken meneer Sanders afwachtend aan.
"Het zit zo, jullie gemiddelde voor natuurkunde kan wel een opkikker gebruiken. Dus bied ik jullie een andere mogelijkheid." Begint hij.
"Wat voor mogelijkheid?" Vraagt Jonas.
"Uitstekende vraag Jonas, jullie mogen een extra opdracht maken om er een hoog cijfer mee te scoren, en dat kan van goede invloed zijn op jullie gemiddelde. Lijkt het wat?" Vraagt meneer Sanders.
Het is even stil. Maar dan bedenk ik me dat ik dit wel echt nodig heb.
"Ja, ik doe mee." Zeg ik en kijk afwachtend naar Jonas.
"Mag ik alleen werken of moet het met haar?"
Ongemakkelijk kijkt meneer Sanders ons aan. "Het is een gezamenlijke opdracht, waardoor je ook nog eens leert samenwerken."
"Ik doe ook wel mee dan." Zegt Jonas zuchtend.
"Perfect! Ik ga even de opdracht uitprinten en dan ben ik zo terug." Zegt de docent voordat hij wegloopt.
In het begin is het muisstil in het lokaal, maar wanneer het net iets te gênant wordt, besluit ik maar om mijn mond open te doen.
"Dus... gaat alles goed met je?"
Hij kijkt me chagrijnig aan. "Sinds de dood van Skye, gaat het niet echt goed nee."
"Ja... ik vind het rot voor je. Maar i-"
"Ach, hou je mond Destiny. Ik weet dat dit het beste is wat jou kon overkomen. Maar hij was mijn vriend...en degene die hier achter zit, zal ervoor boeten." Sist hij terwijl hij me aankijkt.
"Denk je soms dat ik er iets mee te maken heb?" Vraag ik zo normaal mogelijk.
"Ik wéét dat jij er iets mee te maken hebt. Sinds dit alles spijbel je steeds, en nu is je gemiddelde ook nog eens zo slecht dat jij een extra opdracht moet maken? Je was altijd een van de beste leerlingen."
"Jonas, doe normaal. Denk je dat ik hem zou vermoorden?"
Vraag ik ongerust. Ik dacht dat dit hoofdstuk al achter mij lag, maar blijkbaar dus niet.
"Ik weet als enige dat jij hem voor het laatst gezien hebt op dat feest. En een paar tellen daarna is hij vermoord. Verder zoek ik het zelf wel uit."
"Het was zelfmoord Jonas." Probeer ik.
Hij laat een lach horen. "Ik zie in jouw ogen dat jij weet dat het geen zelfmoord was."
Gelukkig komt meneer Sanders net binnengelopen en ben ik verlost van dit gesprek. "Dit is de opdracht, hier staat alles op wat jullie moeten doen." Zegt hij wanneer hij ons de papieren overhandigt.
"Dankuwel, voor deze kans meneer." Zegt Jonas.
"Tot snel, projectpartner." Zegt hij met een knipoog en loopt vervolgens naar buiten.
"Misschien komt hier nog een leuke vriendschap uit!" Zegt meneer Sanders blij.
Ik geef hem een dodelijke blik en loop het lokaal uit. Gelukkig kan ik hierna naar huis. Deze schooldag leek wel een eeuwigheid te duren zeg.
In de aula zie ik Maya en Nate staan. Ze lijken druk in gesprek totdat ze mij zien.
"Alles oké?" Vraagt Maya.
Ik knik. "Gewoon een extra opdracht. En bij jullie? Waar hadden jullie het over?"
Ze kijk naar Nate en kijkt vervolgens naar de grond.
"Des..." Begint ze, maar ze praat niet verder. In plaats daarvan staart ze naar de grond.
"Jullie maken me bang. Nate, wat is er?" Vraag ik ongerust.
"Ik vind het lullig dat je er zo achter moet komen... maar Athan heeft een ongeluk gehad." Zegt hij langzaam.
"Wat? Hoe bedoel je? Ik heb hem net nog gezien." Roep ik. Mijn tranen vallen niet, want ik geloof hier niks van.
"Hij ligt nu in een kritieke toestand op de IC. Meer weten we niet." Zegt Maya.
"Hoe weten jullie dit?" Vraag ik.
"We zaten samen in het voetbalteam. Het werd net bekend gemaakt in de groepsapp door een van de jongens." Legt Nate uit.
"Weet je zeker dat het Athan is?" Vraag ik hoopvol.
Nate knikt en overhandigt mij zijn telefoon waar ik een nieuwsartikel zie over een ongeval. Het is de auto van Athan. Nu beginnen de tranen te stromen en Maya en Nate trekken me in een knuffel.
"Het komt goed, Des." Zegt Maya troostend.
"Ik wil even naar het toilet." Zeg ik en ren er naartoe. In de spiegel kijk ik naar mijn betraande gezicht. Snel gooi ik wat koud water in mijn gezicht ter verfrissing.
Plots gaat mijn telefoon over en snel neem ik op. In de hoop dat het Athan is die me laat weten dat alles goed met hem gaat.
"Je was gewaarschuwd Destiny... maar je luisterde niet." Sist hij.
Mijn gesnik wordt luider. "Zeg me alsjeblieft dat jij hier niet achter zit." Huil ik.
"... Als ik dat zou zeggen... zou ik liegen." Zegt hij en hangt op.
Ik staar naar mijn scherm en na enkele seconden krijg ik een berichtje binnen.
Onbekend: Tot vanavond.
°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●
Ik heb een deal:
15 STEMMEN ⭐️ en 5 REACTIES voor een nieuwe UPDATE?
⭐️😄⭐️