ALARA'S POV
Nasa room kami ni Zayden just watching nextflix nung biglang may kumatok sa kwarto.
"Come in!" sigaw ni Zayden.
I thought it was my Mom kaya nagsalita ako. "Ma? Wala paba si—."
I was cut off when I saw Huey come in.
"Daddy!" Halos tumalon si Zayden from the bed and ran off to give his dad a hug.
"My big boy!" sinalubong niya ang yakap neto, nakaluhod ang isang tuhod. May halong pang gigigil at pananabik. "Daddy missed you so much."
"Mommy!" Biglang nabalik ako sa ulirat ng tawagin ako ni Zayden. "Let's give Daddy a hug."
Mabilis nag iba ang timpla ng mukha ko, pinagkunutan ko sila ng noo.
Di magkamayaw ang ngiti ni Huey habang inaantay ang pag galaw ko. Ano ka? Siniswerte?!
"Zayden.." tumayo ako. "It's way past dinner time, we should eat."
I walked and stood beside them. Agad silang dalawa umayos ng tayo.
"Where's my.."
I was too stunned when Huey snatched a kiss on my cheek. Nanatili pa siyang nakalapit sa pisngi ko.
"Di natuloy yung kanina sa elevator eh.." bulong niya, may halonh kapilyuhan.
Agad kaming naglayo when Zayden started to giggle.
"I told you.. I am big enough now to be a big—."
"Zayden." Panunuway ko at pinanlakihan siya ng mata.
Jusko ang batang to. Nakakahiya because Huey is just infront of us.
Nung nag angat ako ng tingin kay Huey, he was wiggling his brows up and down.
"Ano nginingiti ngiti mo diyan?" tinaasan ko siya ng kilay.
"Wala. Masaya lang.." nagpigil siya ng tawa.
"Tsh" napa singhal ako.
Nag aya nang bumaba si Zayden kaya kinarga siya ng papa niya. Natigilan kami muli nung matanaw palang namin ang napa raming regalong nalatag sa baba.
"Lola!" Agad sigaw ni Zayden when he saw Huey mom sa baba. Gumalaw galaw eto dahilan para ibaba siya ni Huey sa pagka karga.
"Zayden! Careful!" Pagtawag ko sakanya nung nagmadali pa etong bumababa ng hagdan.
"Ba't ang dami niyan Hue?" pabulong kong sabi. "Di naman kaya laruin ni Zayden yan lahat."
"It's just a FEW.." napatawa pa siya.
"Kulang nalang ata bilhin niyo ang estante?" napa ngiwi ako.
"Kulang pa ang isang buong toy store kung tutuusin.." mahina niyang bulong habang naka tingin kay Zayden at isa isang tinitignan ang mga laruan niya.
He's starting to become emotional kaya naisipan kong ibahin ang usapan.
"Asan na ang sushi ko?" Pagtataray ko kunwari.
"Ah.. oo.." pag tawa niya muli.
"Oh? Asan na?" tanong ko muli, naka tighawak.
"I was planning to take you on a sushi date instead?" He smiled. "Nagpaalam na ako sakanila before I went up.."
"H-ha?" utal kong masabi.
"I just want to bring you a take out.. I want to take YOU out.." ngumiti siya muli. "Tara?" Humawak siya sa kamay ko.
"Uy teka.." pag pigil ko sa tangkang pag hatak niya. "I can't go out looking like this." Tinuro ko ang damit kong napang bahay. Pajamas to be exact.
"Ahh.. basta.." bahagya siyang tumawa. "Ako bahala.."
Hindi niya na akong nagawang pag salitain dahil hinatak niya nalang ako bigla pababa.
"Zayden?" Tawag niya sa anak namin. "Mom and Dad will just buy something okay? Listen your Lolo and Lolas while we're gone okay?" Nginitian niya eto sabay haplos ng pisngi.
"When you come back am I going to be a —."
"Zayden!" panunuway ko. Nahihiya..
Sabay sabay pa silang lahat nag tawanan, alam kung ano ang akmang sasabihin ng bata.
"You are going to sleep Zayden at 8:30." I cleared my throat.
"But I'm gonna wait for Daddy and you to come back.." lumaylay ang balikat neto.
"Edi uuwi kami ng 8:30" sabi ko.
"Ha?!" halos magsabay sabay ulit sila sa pag sambit.
"What?" Pinagkunutan ko sila ng noo.
"Zayden.." pilit na ngiti ni Huey. "Listen to you Mom.. matulog ka ng 8:30.. please..." halos pinigilan ang pagmamakaawa neto.
Bigla akong natawa sa ginawa niya.
Muli kaming nag paalam sakanila at umalis na.
"Where are we going?" Agad kong tanong habang sinusuyod ang daan sa kung saan.
Ngitian niya lang ako at inilingan. He can sense my impatience.
"Pag tayo di makauwi ng alas—."
"Chill." nagawa niya pang hawakan ang isang kamay ng ganung kadali habang nagmamaneho. "I miss this feeling.." malalim siyang napabuntong hininga. "I miss how impatient you get when we go on dates dahil di mo alam kung saan kita dadalhin.. I miss your scent that sticks into my car even after you get out.. I miss how I just can hold your hand while I drive.. I miss just being beside you." Madamdamin niyang sabi.
Parang nararamdaman ko ang puso kong natutunaw na pati ang katawan ko nagawang nanlambot bigla dahil sa sinabi niya.
"Can we just forget about the time.. and just.." matunog na bumuntong hininga siya. "And just pretend that you still love me.."
Mas humigpit pa ang kapit niya sa kamay ko parang walang balak na pakawalan eto. Di ko na nawala ang paningin sakanya.. In my mind I wanted my eyes to just look away.. I can't..
"Okay.." mahinang kong sabi matapos ang matagal na katahimikan.
"Okay?" nagtatanong.
"Okay.. I'll forget about the time.." mas mahina pang sagot ko.
Hindi niya man ako nagawang lungunin, pero bakat sa mata niya ang pag liwanag neto. Masaya..
We went out dahil sabi niya mag take out lang daw siya ng food. Nagtaka pa ako kase akala ko sa loob kami kakain, but he said we're gonna eat somewhere..
Ni wala manlang akong naramdamang pag protesta mula sa isip ko.
Di ko namalayang nadala niya na pala ako sa isang pamilyar na lugar.
Agad ako napatingala sa napakataas na building nung mapagbuksan ako ni Huey ng pinto.
"Welcome back I guess?" He chuckled.
Tinignan ko siya. "Ayos na ba elevator dito?" Pabiro kong sabi.
Sabay pa kaming natawa. Haayyy..
I miss this. The random things we say that makes us laugh.
How we say inside jokes at bigla nalang natatawa not minding the people around us. I just miss being happy with him..
He reached for my hand at tinanguan ako. "Tara?"
Sandali pa akong napatitig sa kamay niya bago humawak dito.
"Wag kang bibitaw." he gave me a smile.
Well.. here goes nothing..
Di nawala ang ngiti niya habang paakyat kami sa pinaka tuktok
The roof top — the same place where it all began.
Agad sumalubong ang napalamig na hangin sa mukha ko. Napapikit ako as I felt and breathed the fresh air.
Naramdaman ko ang pagtitig niya kaya agad akong napadilat. "What?"
"You always give me the same feeling Alara.."
Binigyan ko siya ng nagtatakang tingin.
"You make my world go instantly slow mo effortlessly." Madamdamin niyang sabi.
But little does he know, as the wind blows through his hair.. as his eyes sparkle reflecting the city lights.. he too, make my world slow motion.
Sa tagal ng titigan namin di mo manlang nagawang pagsawaang titigan ang mga mata niya.
Nawabalik lang kami sa sarili ng may kumalabog na metal. Parang may bumagsak..
"Ay sorry sir!" Agad na nagsalita ang lalake sa likod namin. "Nagulat po kase ako.. kanina ko pa po kayo inaantay.." napakamot pa eto ng ulo dahil sa hiya.
Matunog na bumuntong hininga si Huey. Batid kong nainis eto dahil sinira niya ang moment. Gusto kong matawa pero ayokong madagdagan pa ang inis neto.
Nakaramdam naman agad ang guard kaya nagpaalam na din eto.
"What is he doing here anyway?" I slightly laughed.
"Turn around.."
Inalalayan niya pa akong tumalikod at binalot ang mga palad niya sa ibabaw ng mata ko.
"Really Hue?" Natatawa kong sabi.
"Shhhhh.." as he slowly guided me to I don't know where.
Ilang yapak lang naman ang magawa namin pero batid kong nasa kabilang parte kami ng roof deck, not like the usual. At bigla na siyang tumigil at huminga ng malalim.
"I know we're too old for this.. but.." matahan niyang niluwagan ang pagpatakip sa mata ko hanggang tuluyan nang pakawalan eto. "But I hope you still like this.."
My vision was blurry at first but when my eyes finally adjusted..
Agad akong napamaang sa nasa harapan ko.
Di ko napigilang mapa nguso dahil sa nakikita ko. I feel my heart melting again.
"Teka.. kailan mo pa to pinagplanuha?" Taka ko siyang tinignan.
"1? 2 hours ago?" Nagkibit balikat siya. "Actually.. with the help of Mommy." nahihiya niyang sabi.
"And dami mo palang back-up? Ganun?" Tinaasan ko siya ng kilay.
Humawak siya sa magkabilang braso ko at mas inilapit sakanya. "Let's just say.." he rolled his eyes up kunwari pang nagiisip. "Let's just say na there's a lot of people na nagiisip that we might still have a chance."
Hindi na siya naghintay ng isasagot ko. He slowly grabbed both of my arms and wrapped it around his neck.
He slid his hand on his back pocket to get his phone at pinindot lang eto and slid it back.
*Those Eyes by New West playing*
When we're out in a crowd
Laughing loud and nobody knows why
When we're lost at a club, getting drunk
And you gave me a smile
He then slowly wrapped his arms around my waist and looked down on my eyes.
We were just staring at each other. Hinayaan ang isa't isang malunod sa pareho naming mga mata as we slowly swayed our bodies in tune.
Going home in the back of a car
And your hand touches mine
...
And we're done making love
And you look up and give me those eyes
Cause' all of the small things that you do
Are what reminds me why I fell for you
And when we're apart, and I'm missing you
I close my eyes and all I see is you
And the small things you do..
He slowly leaned forward until our foreheads touches. Napapikit ako dahil sa pagkabigla pero marahang dumilit muli nung makabawi.
I found him closing his eyes. "Close your eyes.." he whispered. Di ko namalayang mabilis akong napasunod sa sinabi niya.
"Let's play a game love." Bulong niya as he continued slowly swaying our bodies. "Let's pretend that we are not in the world we live in right now, like nothing happened and tell each other how we feel."
Halos maghabulan ang tibok ng puso ko, I don't know how to feel right now.
We don't need to play games, cause this moment alone.. biglang nawala na sa isip ko lahat ng nangyari.
"I love you.." bulong niya. "I love you so much that I just want the world to stop moving. I want it to stop moving because I just want to stay right here in this moment with you."
"I miss you.. I miss everything about you.." sumunod na bulong niya. "I wish I can hug you everytime I want to.. I wish I could kiss you everytime I needed to.. I wish.."
He paused. Bigla nalang siya suminghot kaya napadilat ako. Is he crying?
"Hue.." sambit ko at bahagyang nilayo ang mukha sakanya, just enough to see him clearly.
Di siya dumilat, nanatiling nakapikit habang tumutulo ang luha sa magkabilang mata.
Mabilis akong napahawak sa magkabilang pisingi niya and slowly wiped off his tears with my thumb.
"It tears my heart every single day to wake up not having you beside me.." patuloy siyang nagsalita habang nakapikit. "What can I do to just make you stay beside me?" Binuksan niya ang mata niya, biglang kumirot ang puso ko ng makita ang namumula at malungkot niyang mata.
Alam kong mas masakit pa dito ang nagawa niya sa akin, but still.. I can't bare to see him hurting. I can't stand to see him like this.
Parang sinasaksak din ang puso ko habang nakikita siyang umiiyak.
"Trust me Hue.." i cupped his face and place my face closer to his. "I want to just forget it all too and just love you again. Gusto kong isipin nalang na walang nangyari. But I can't.." i sighed as I looked deeper into his eyes. "It will be hard, but I will try. I will try to move on and heal from it. I just don't want things to work out for us.. but I want Zayden to have his dad back too."
"I can only promise you one thing Hue.." Mariin kong sabi. "No more secrets from now on. And I hope that goes the same for you.. Okay?"
I felt him pause for a second before giving me a smile as he nodded.
""Good." Ngumiti din ako. "Now, let's bring our family back.. one step at a time."