ALARA'S POV
"Kaya mo ba talaga? I can carry you again if you want?" Nagaalalang tanong ni Huey habang inaalalayan ako palabas.
"No.." umiling ako. Bagama't nahihirapan, I tried hard to walk. Baka pa may maka kita sa amin dito kung magpabuhat pa ako.
He just kept looking at me habang naglalakad kami. Bakat sa mukha ang pagaalala na parang siya din ay nahihirapan dahil sa paglalakad ko.
Pareho kaming di naka tingin sa harap namin kaya nagulat nalang kaming dalawa nung biglang may nagsalita.
"Ela." Hindi galit, pero buo ang tono netong sumambit.
"Lucas.." i looked around. "Asan si Zayden?" Pagtataka ko.
"I was calling and texting you.." sambit niya, pero kunot noong naka tingin kay Huey. "Out of coverage ka. Malalate ako sa meeting kaya iniwan ko si Zayden sa Mommy mo.."
"Oh?" Sarkastikong napasabat si Huey. Kaya kabadong napa angat ako ng tingin sakanya. "Ba't ka andito?" Muling tanong neto.
Iniwas ni Lucas ang tingin niya kay Huey at binaling sa akin. "Nagaalala ako sa'yo kaya pumunta ako. You always pick up your phone when I call kaya naisip kong baka may nangyaring masama sayo." Bumuntong hininga siya at napatitig sa kamay ni Huey na nakaalalay sa braso ko. "Pero mukha nga.." matunog netong sabi sabay tumingin kay Huey
"Lucas.." panunuway ko.
"Ano ba kase nangyari sa'yo?" kunot noong tanong niya.
"Ba't ba ang dami mong tanong?" Sabat muli ni Huey, naiinis.
Kinawala ko ang braso sa pagkahawak kay Huey at nagayos ng damit.
"Oh teka.. di mo pa kaya.." pag pigil niya sa akin.
Napa tingin ako sakanya at pinanglakihan ng mata. "Hue." Mariin kong sabi, halos pahulong. "Kaya ko, okay? We'll talk next time.." bulong ko muli.
"Pero.."
"Next time." pagpigil ko sakanya, nakangiti.
Napabuntong hininga nalang siya at nangiwas ng tingin sa akin.
"Lucas? Can you help me?" i stretched mg hand towards him.
Agad naman siyang umalalay hanggang sa makarating ako sa tabi niya.
"Thanks Hue." Nilingon ko si Huey, nakangiti.
Parang bata si Hue na inagawan ng lollipop tapos hindi maka palag. That's how he looks.
Pilit niya nalang akong nginitian. "Always.."
I have him a smile bago tuluyang tumalikod at maglakad papalayo.
I just can't give in now. I'm sorry.. pero kailangan ko muna kausapin si Zayden.
Tahimik si Lucas habang nagmamaneho papunta sa bahay nila Mommy.
"Okay kalang ba?" sumilip ako sa seryoso niyang mukha.
"What kind of question is that Alara?" walang emosyong sagot niya.
Yikes. Mukhang galit pa nga.
"May nagawa ba ako?" patay malisya kong tanong.
"Wala naman." He sighed. "I just don't get why.." Bumuntong hininga siya at pinutol ang sinabi.
"You don't get what Lucas?" pagklaklaro ko.
"Wala.." pilit siyang ngumiti.
"Nasabi mo na eh. Ituloy mo na.." pangungulit ko.
"I feel like anytime soon mapapatawad mo na siya.." as he gripped harder on the stirring wheel. "I don't get why ganun ka bilis nabago ang nararamdaman mong galit sakanya. You never talk to him.. ni makita anino niya ayaw mo.. and now.."
"And now what?"
"And now you act like nothing happened." Napaayos siya ng upo.
"Pano mo naman nasabi yun?"
Natigilan siya sandali.. tila pinapahaba ang pasensiya.
Batid ko naman na alam niyang alam ko ang ibig sabihin niya kaya pinipigilan niya lang ang sarili niyang mainis.
"Sa mata mo." Biglang sagot niya. "I saa how you looked at him. Wala na ang galit sa mata mo Ela.."
Ako naman ngayon ang natigilan, napa ayos ng upo at nangiwas ng tingin.
Hindi na siya nagsalita matapos nun. Parang hinayaan niya nalang na ang katahimikan ko ang sumagot sakanya.
Hanggang sa makarating kami sa bahay nila Mommy ay di siya umimik. Inalalayan niya lang ako palabas ng kotse at papasok ng bahay.
Agad kaming sinalubong ni Lucas na may dala dala pang cookies.
"Mommy! Tito!" Niyakap niya pa kami isa isa. "Ma.." sabay abot ng supot nung cookies.
Matagal akong napatitig dito bago tuluyang kunin. Naalala ko biga si Huey..
"What happend to you mom?" He slowly bent down and touched my ankle. "You need to put ice on it.."
Anak ka nga ng tatay mo. I said in my head..
Zayden is almost 5, kaya di na makakailang madami nang alam sa bagay bagay.
"Upo ka muna.." biglang nagsalita si Lucas. "Ako na kukuha ng ice." di niya na ako nagawang lingunin at dumiretso na agad sa kusina.
Agad namang pinaliboy ni Zayden ang kamay sa bewang ko, akmang aalalayan ako sa paglakad papuntang sofa.
"You need to elevate it Mom.." gulat akong napatingin sakanya.
"Huh?"
"Come on.. just do it." He slowly lifted my foot on the table.
Taka parin akong naka tingin sakanya. I am actually shocked.
"Where did you learn that?" natatawa kong tanong.
"Daddy." He smiled.
"What?" Gulat kong tanong.
Napatakip siya ng bibig.
"Zayden Hue." Ma awtoridad kong sabi. "What did you just say?" Napataas ako ng kilay.
"Oh? Anong nangyari sa'yo?" Biglang sambit ni Mommy habang papalapit sa amin.
Pero di parin nawawala ang tingin ko kay Zayden.
"Ma?" napa angat ako ng tingin. "Where's Zayden's phone?" kunot noo kong tanong.
"Mom.." "Alara.." sabay pa nilang nasabi.
Napatayo ako bigla, di na napansin ang iniindang sakit sa paa.
"Zayden!" sigaw ko nung biglang kumaripas si Zayden ng takbo sa taas. "Lintek na.." inis kong mura.
"Ma?" Inis kong nilingon si Mommy. "Ano nanaman ba to?"
"Ha?" Halatang nagpapatay malisya lang. "Alin?"
"Di ka magaling magsinungaling.." mariin kong sabi. "Sasabihin mo o —."
"Fine fine!" Pagsisingit niya. "Tumawag si Huey before you arrived."
Napahilot ako bigla ng sentido.
"He told me what happend.. actually.." napakamot pa siya ng ulo. Halatang kabado. "Actually.. si Zayden ang nakasagot sa tawag niya."
Napamaang ako sa gulat. "Hindi nagalit si Zayden sakanya?"
"No.." she sighed. "He was actually happy.." halos pabulong niya nang sinagot.
Mabilis akong napabagsak ng upo muli sa sofa at napatingala habang sumasandal.
"I'm sorry okay? Di ko naman alam.." pag papaliwanag niya pa.
"No ma.." i calmed down. "It's fine.." umayos ako ng upo. "Akala ko kase Zayden didn't take it well.. but unfortunately, my son is not like me." Nagbaba ako ng tingin.
Marahang umupo si Mommy sa tabi ko at hinaplos ang braso ko.
"Hindi naman ata nagalit si Zayden sa Daddy niya.. diba?" She looked at me.
"Pero nasaktan siya ni Hue ma.." mahina kong sabi.
"Oo nasaktan siya.. pero you know how much he loves his Dad.." she sighed. "Pang ilang birthday na ba na inaasahan niya paring dumating ang daddy njya?"
"Di niya naman sinabi yun.."
"Di niya sinasabi.. pero alam kong nararamdaman mo din." She smiled. "Everytime before he blows out his candle.. laging lumilingon muna yun sa entrada ng bahay niyo.. isn't it obvious? He needs his Dad. He's still a little boy.."
Mabilis akong pinang giliran ng luha. Pero agad akong nagpunas when I saw Lucas coming back from the kitchen.
"Here.." pag abot niya. "Tita.." bumeso pa eto kay Mommy bago tinignan ang orasan. "I need to go, I'm already late.." di na niya ako tinignan at muling nag beso nalang kay mommy bago magpaalam.
"And about Lucas.." nagsalita muli si Mommy. "Ano ba ang papel niya sa buhay mo? Sa inyo ni Zayden?"
"Ma.."
"Halata namang umaasa ang tao sa'yo Alara.."
"Pero Ma.. alam mo namang the moment I let him enter my life again, pagkakaibigan lang ang kaya kong ibigay sakanya.." paliwanag ko.
"Pero hindi yun ang pagkakaintindi niya.." binigyan niya ako ng makahulugang tingin. "Think about it.. alam kong nasaktan ka niya dati.. pero sana wag mo na ibalik sakanya yun."