'ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္'
'အင္းပါ'
'ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္'
'အစ္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးၿပီးသားေလ...'
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ကေလးဆန္တဲ႔ေခြးေပါက္ေလးရဲ႕ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ ေခြးေပါက္ေလးက ဒီစကားကိုဘဲ ဆယ္ႀကိမ္ေလာက္ ထပ္ခါထပ္ခါေျပာေနတာကို… ဘယ္သူက စိတ္ဆိုးႏိူင္မွာလဲ။
'ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္...'
Soloက ဆက္ေျပာဖို႔လုပ္လိုက္ေပမယ္႔ သူ႔စကားမဆံုးခင္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ေခါင္းေလးကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ႏွဖူးခ်င္း ထိေတြ႕ထားလိုက္သည္။
'အစ္ကို Soကို အားသြင္းေပးမယ္'
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ခြန္အားေတြကို တကယ္သြင္းေပးလိုက္သလိုမ်ိဳး မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္တာေၾကာင့္ ေခြးေပါက္ေလး ခပ္တိုးတုိးေလးရယ္လာသည္။ သူက သူ႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္လံုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ထိေတြ႕လာကာ သူ႔ရဲ႕ႏွဖူးေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ႏွဖူးေလးကို အျပည့္အဝမွီတင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခု တစ္ေယာက္ရဲ႕ခြန္အားေပၚ တစ္ေယာက္မွီခိုေနၾကသလိုေပါ့...
'အစ္ကို အရမ္းပင္ပန္းေနတာလား'
Soloေမးလာတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္လိုက္ၿပီးေတာ့ စိတ္ပူေနတဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို ႏူးညံ့တဲ႔အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္လိုက္သည္။
'အရမ္းပင္ပန္းေနတာ...' ကၽြန္ေတာ္ အမွန္တိုင္း ေျပာလိုက္သည္။ 'ဒါေပမယ္႔ အမ်ားႀကီးသင္ယူခဲ႔ရတာေတြရွိေတာ့ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္'
'ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္'
ေခြးေပါက္ေလးရဲ႕မ်က္လံုးေတြက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဝိုင္းေနၿပီး ေခါင္းငံု႔ထားကာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕မ်က္ႏွာကို လံုးဝၾကည့္မေန...
'Soႀကိဳးစားေနတယ္ဆိုတာ အစ္ကို သိပါတယ္' အခ်င္းခ်င္းမွီထားၾကတဲ႔ႏွဖူးေတြကို ခြာလိုက္ကာ သူ႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီးေတာ့ အသာေလးလႈပ္လိုက္သည္။ 'အစ္ကိုလည္း ႀကိဳးစားေနပါတယ္'
'ဟုတ္...'
'ဘာလို႔ အဲ႔လိုမ်က္ႏွာပံုစံမ်ိဳး လုပ္ေနရတာလဲ'
ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးနားက ေကာင္ေလးရဲ႕လက္ေမာင္းကို ဆြဲလိုက္ၿပီးေတာ့ ပန္းျခံထဲမွာ ရွိတဲ႔ေရကန္ေဘးနားက ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ကာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားတဲ႔မ်က္ခံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္႔လက္ညိဳးေလးနဲ႔ ဖိလိုက္သည္။
'ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ဘဲ ေတြးေနတဲ႔လူလို႔ လူတိုင္းက ေျပာၾကတယ္'
'ဘယ္သူေတြတုန္း...'
'အေဖရယ္... Kaoရယ္... Guitarေကာဘဲ'
Soloက ဝမ္းနည္းေနတဲ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔ ခပ္တိုးတိုးေျပာလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ၿပီးစိတ္ဆိုးသြားမွာကို သူက ေၾကာက္ေနတဲ႔ပံုဘဲ...
'အြန္း... ဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုေတာ့... အဲ႔ဒီအဓိပၸာယ္က အဲ႔လို မဟုတ္ဘူး'
သူ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလိုက္မိသည္။
'Soက အစ္ကို႔ကို လြမ္းေနတာမို႔လို႔ အစ္ကို႔ဆီ လာလည္ဖို႔လုပ္ခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူးလား'
'ဟုတ္...'
'Soက အလုပ္ေတြ၊ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ အရာအားလံုးကို ဒီအတိုင္း ပစ္ထားခဲ႔ၿပီးေတာ့ အစ္ကို႔ဆီ တကယ္လာခ်င္တာလား'
'ဟုတ္...'
ေခြးေပါက္ေလးက ပံုမွန္အတိုင္းမဟုတ္ဘဲ ျပဳမူေနတဲ႔ပံုစံေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးမွာကို ေၾကာက္ေနတဲ႔အသံမ်ိဳးနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာေနတုန္း... လနဲ႔ခ်ီၿပီး စုပံုေနတဲ႔ေမာပန္းမႈေတြက အခုလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႕လိုက္ရတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အနည္က်သြားခဲ႔သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းနားလည္မႈေတြ ရွိလာတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ ခြန္အားေတြ အမ်ားႀကီးရွိလာသလိုမ်ိဳး ခံစားလိုက္ရသည္။
'Soလုပ္ခဲ႔တဲ႔အရာေတြက Soတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ဘဲ စဥ္းစားၿပီး လုပ္ခဲ႔တာ...'
'ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး'
Soloက ေခါင္းခါလိုက္ၿပီးေတာ့ ဘာအမွားလုပ္ခဲ႔မိလဲဆိုတာကို သိခ်င္စိတ္နဲ႔ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္သည္။ ၿပီးေတာ့ Khun Jayေျပာျပတဲ႔ သခင္ႀကီးရဲ႕နည္းလမ္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕သင္ၾကားတဲ႔ပံုစံေတြက မတူ... Soloက သူ႔အေဖနဲ႔ အဲ႔ေလာက္ထိ မရင္းႏွီးတာေၾကာင့္ သူ နားမလည္တာလည္း ျဖစ္ႏူိင္သည္။ ၿပီးေတာ့ သခင္ႀကီးကလည္း အသည္းမာတဲ႔လူမ်ိဳး... အဲ႔ဒါေၾကာင့္ သူတို႔သားအဖက အခုလိုမ်ိဳး အထင္လြဲမွားမႈေတြ ျဖစ္ေနတာ မထူးဆန္းေတာ့...
'Soသာ အစ္ကို႔ဆီ လာလည္မယ္ဆိုရင္ အျခားအေၾကာင္းအရာေတြကို So ေတြးဖူးလား။ ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲဆိုတာကို Soေတြးဖူးလား။ ေက်ာင္းစာေတြေကာ ေနာက္က်သြားမွာလား။ အဲ႔ဒါဆို အဲ႔ဒီျပသာနာေတြကို ဘယ္သူက လာၿပီးေျဖရွင္းေပးမွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ အေရးႀကီးဆံုးက...'
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕လက္ေလးကို ျမွင့္တင္လိုက္ၿပီးေတာ့ ထိုလက္ေပၚက ပတ္တီးနဲ႔စည္းထားတဲ႔ဒဏ္ရာေတြကို ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ကာ...
'အစ္ကို႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကိုေကာ Soေတြးၾကည့္ဖူးလား'
'...'
'Soက ဘာမွမေတြးဘဲ ကုိယ္႔စိတ္ကို အလို္္လိုက္ၿပီး သြားခ်င္လာၿပီဆို သြားလိုက္ရမွ... မသြားရဘူးဆိုရင္ ပစၥည္းေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။ Soက ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာင္ စိတ္မပူဘဲ ထမင္းမစား ဘာမစားနဲ႔ အခုလိုမ်ိဳး နာက်င္ရေအာင္ လုပ္ေနေတာ့... Soရဲ႕အနားမွာ ရွိေနတဲ႔လူေတြ ဘယ္လိုခံစားေနမလဲဆိုတာကို ေတြးဖူးလား'
သူ႔ရဲ႕အနာေတြကို ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ဖ်ားေလးနဲ႔ ဖြဖြေလးထိေတြ႕လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကို္ယ္အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့... သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာက ျဖဴေဖ်ာ့ေနကာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးက အားအင္ေတြ မရွိေတာ့ပံုမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။
လနဲ႔ခ်ီၿပီး ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခဲ႔ရတယ္ဆိုေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ အစားကို ပံုမွန္စားခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းပင္ပန္းၿပီး အိပ္ခ်ိန္နည္းတာေတာင္မွ ေနမေကာင္း မျဖစ္တာေလ... Soloက်ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘဲနဲ႔ေတာင္ ေသခါနီးလူနာတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတာ…
'Soက ကုိယ္႔အတြက္လည္း မေတြးခဲ႔တဲ႔အျပင္... အစ္ကို႔အတြက္လည္း မေတြးခဲ႔ဘူး။ လူႏွစ္ေယာက္တည္းက ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔အခ်စ္ဆိုေပမယ္႔လည္း... သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲမွာဘဲ လည္ပတ္ေနမယ္႔အရာမဟုတ္ဘူး။ အစ္ကိုတို႔ အသက္ရွင္ေနထိုင္ရင္း သင္ယူရမယ္႔အရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္'
'ဟုတ္ကဲ႔... ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္'
ေခြးေပါက္ေလးက သူ႔အျပစ္ကို သူ သိတဲ႔အသံမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာလာသည္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို နားလည္သြားတဲ႔ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္လာတာကို ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။
'Soရဲ႕အေဖက Soကို တကယ္စိတ္ပူေနတာ... သခင္ႀကီးမွာ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ဆံုးမသင္ၾကားေပးတဲ႔ပံုစံရွိတယ္ေလ... အဲ႔ဒါေၾကာင့္ Soကို နားလည္ေပးေစခ်င္တယ္'
'ဒါေပမယ္႔...'
'တကယ္လို႔ သခင္ႀကီးကသာ သေဘာမတူဘူးဆိုရင္ Kao၊ Khun Jayနဲ႔ အစ္ကိုတို႔က Soကို ဒီလိုမ်ိဳး လာေတြ႕ရမယ္လို႔ ထင္လား'
'...'
'နားလည္ၿပီလား'
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္လံုးကို အသံုးျပဳၿပီးေတာ့ ေခြးေပါက္ႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို မလိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို က်ဥ္းထားၿပီး ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည္။
'ၾကည့္... အခုမ်က္ႏွာက မ်က္တြင္းက်ေနၿပီ'
Soloက ျပံဳးလိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ကိုင္ထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ေတြကို အသာေလးဆြဲယူၿပီး ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ကာ...
'Guitar အလုပ္နားဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔အေဖကို ေျပာေပးရမလား'
'မလိုပါဘူး'
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းခါျပလိုက္ၿပီးေတာ့...
'အစ္ကို လုပ္ခဲ႔တဲ႔အရာေတြအတြက္ အစ္ကို တာဝန္ယူရမယ္ေလ...'
Soloက ဝမ္းနည္းသြားၿပီး ေခါင္းကို ငံု႔ထားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ခ်က္ခ်င္းဆြဲေမာ႔လိုက္ကာ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အဆင္ေျပတယ္လို႔ ေျပာေနတဲ႔အျပံဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပံဳးျပလိုက္သည္။
'အရင္ကထက္ နည္းနည္းေလာက္ ပိုၿပီးအလုပ္ႀကိဳးစားရတာဘဲ ရွိတာ... က်န္တာ အဆင္ေျပပါတယ္'
'ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္...'
'Soမွာ အျပစ္ရွိသလို ခံစားေနရမယ္ဆိုရင္ အစ္ကို တစ္ခုခုကို ေတာင္းဆိုလို႔ရမလား'
'ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးေပးႏူိင္တယ္'
ေခြးေပါက္ေလးရဲ႕နားရြက္ေလးက လႈပ္ခပ္လာကာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနတဲ႔စကားကို ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အာ႐ုံစိုက္ၿပီး နားေထာင္ေနသည္။ သူ႔ရဲ႕ပံုစံေလးက အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းေနတာေၾကာင့္ အဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕ေဖြးဥေနတဲ႔ပါးျပင္ေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲညွစ္လိုက္သည္။
'Khun Jayက အစ္ကို႔ကို တစ္ခါေျပာျပဖူးတယ္။ လူေတြက သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္တာဝန္၊ စည္းမ်ည္းေတြနဲ႔ ေမြးဖြားလာခဲ႔တယ္တဲ႔... Soကေတာ့ ဘီလီယံခ်ီတဲ႔လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕အေမြဆက္ခံသူအျဖစ္ ေမြးဖြားလာခဲ႔တာ... ဘယ္ေလာက္ဘဲ ေရွာင္ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားပါေစ... Soလြတ္ေျမာက္ႏူိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ Soမွာ ေရြးခ်ယ္စရာႏွစ္ခုရွိတယ္။ ပထမတစ္ခုက Soမႀကိဳက္တဲ႔အရာကိုဘဲ လုပ္မွာလား။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ Soမႀကိဳက္တဲ႔အရာကို လုပ္ေနရင္း အဲ႔ထဲမွာ ေပ်ာ္ရြင္မႈေတြကိုပါ ထပ္ေပါင္းထည့္ၿပီး လုပ္မွာလား'
(ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခ်င္ခ်င္ မလုပ္ခ်င္ခ်င္... လုပ္ကိုလုပ္ရမွာေလ... ေရွာင္လႊဲလို႔မရတဲ႔အဆံုး အဲ႔ဒါကိုဘဲ ေပ်ာ္ရြင္စြာနဲ႔ လုပ္မွာလားလို႔ေမးတာ...)
'...'
'ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အစ္ကို Soကို သခင္ႀကီးနဲ႔စကားေျပာေစခ်င္တယ္။ တကယ္လို႔ Soသာ ဒါကို မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္လည္း Soကို ကူညီေပးႏူိင္မယ္႔အျခားနည္းလမ္းအခ်ိဳ႕ေတာ့ ရွိတယ္။ Soရဲ႕အေဖက Soေျပာသမွ်ကို နားေထာင္လိမ္႔မယ္လို႔ အစ္ကို ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ Soက ကိုယ္႔ရဲ႕တာဝန္ကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့...'
ေျပာေနတဲ႔စကားေတြကို ခဏရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔အေရွ႕က ေကာင္ေလးကို ယံုၾကည္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့...
'Khun Jayေျပာခဲ႔တဲ႔'အရာတစ္ခု'ကို အစ္ကို ကူညီေပးမယ္။ Soက အလုပ္မွာ ေပ်ာ္ရြင္ပါ့မလားဆိုတာ အစ္ကို မေသခ်ာေပမယ္႔ So ျပသာနာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမယ္႔အခ်ိန္တိုင္းမွာ အစ္ကို ဘယ္မွမသြားဘဲ Soရဲ႕ေဘးနားမွာ ေသခ်ာေပါက္ေနေပးမယ္'
ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာၿပီးတဲ႔အခါမွာေတာ့ Soloက တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ဆန္းစစ္ေနသလိုမ်ိဳး ခဏေလာက္ေတြးေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကိုအတင္းတြန္းအားမေပးခ်င္တာေၾကာင့္ ဒီအတိုင္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ ထိုင္ေနမိသည္။
ခဏေလာက္အၾကာမွာ သူက ေခါင္းညိမ္႔လိုက္ၿပီးေတာ့ ျပံဳးျပကာ...
'ကၽြန္ေတာ္ အေဖနဲ႔ စကားေျပာမယ္'
'ဟုတ္ၿပီ'
'Guitar ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ႔မွာလား'
'ေလယာဥ္အခ်ိန္က ညေနမွဆိုေတာ့ အစ္ကို႔မွာ အခ်ိန္ရွိေသးတယ္'
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ျပံဳးေနတဲ႔ေကာင္ေလးကို ဆြဲထူလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားဆီ ျပန္သြားလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ Khun Jayက ကၽြန္ေတာ္႔ကို စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လာသည္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ သာမန္အတိုင္း ျပံဳးျပလိုက္တဲ႔အခါမွာေတာ့ Khun Jayက သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ေဘးနားမွာထိုင္ေနတဲ႔Kaoကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွည့္ၾကည့္ဖို႔အတြက္ တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ တြတ္လိုက္သည္။ ဂိမ္းေဆာ့ေနတဲ႔ေမာင္ျပာတာေလးက ေခါင္းေထာင္လာၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီလာကာ ေခြးေပါက္ေလးရဲ႕ေခါင္းကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းနဲ႔ ဖြလိုက္သည္။
အံ႔ၾသစရာေကာင္းတာက အဲ႔လိုလုပ္တုိင္း ျပန္တုန္႔ျပန္ေနၾက ေကာင္ေလးက ၿငိမ္ေနတာဘဲ...
'မင္း အ႐ူးထေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီလား'
ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို ဒီအတိုင္း စကားေျပာခိုင္းလိုက္ၿပီးေတာ့ Khun Jayဆီသို႔ သြားလိုက္သည္။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ Kaoတစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာေနတာနဲ႔ ပိုတူတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Soloရဲ႕ပံုစံက အထီးက်န္ေနတဲ႔ေခြးေပါက္ေလးပံုစံ ျဖစ္ေနတယ္ေလ... အခ်ိဳ႕အခ်ိန္မွာ သူ ျပန္ၿပီးျငင္းခ်င္ေပမယ္႔ အဲ႔ဒီေမာင္ျပာတာေလးက တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ပါးစပ္က ခ်က္ခ်င္းပိတ္သြားတာ… ၾကည့္ရတာ သူ အမွားလုပ္မိတယ္ဆိုတာကို သိေနလို႔ ဘာမွမေျပာရဲတာ ထင္သည္။
'Khun Gui အဆင္ေျပရဲ႕လား'
'ေျပပါတယ္'
Khun Jayကို ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အရမ္းစိတ္ပူေနတဲ႔ပံုဘဲ... ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး Soloအေၾကာင္း ေျပာျပခဲ႔တာကို အျပစ္ရွိသလိုခံစားေနရတာ ထင္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေန႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေရာက္ခ်လာခဲ႔တာကို... အမွန္တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေက်းဇူးတင္ရမွာ... Khun Jayသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို မေျပာျပဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေခြးေပါက္ေလး ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိမွာ မဟုတ္...
ကၽြန္ေတာ္ Soloကို ပထမဆံုးျမင္လိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္တုန္းက အရမ္းေပ်ာ္ခဲ႔တာ... ဒါေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႕အေျခအေနကို ခဏေလာက္ၾကည့္ၿပီးတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းစိတ္ပ်က္သြားမိသည္။ သူ အမွားလုပ္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ စိတ္ပ်က္မိတာ မဟုတ္... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Soloက အရြယ္ေရာက္ေနၿပီဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ေလ... ဒါေပမယ္႔ သူ ရည္ရြယ္၍ျဖစ္ေစ၊ မရည္ရြယ္၍ျဖစ္ေစ... သူ႔ေဘးနားက လူေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ကို လံုးဝမစဥ္းစားဘဲ သူ႔ကုိယ္သူ နာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ႔အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္မိတာ...
'ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယတစ္ခုကို ေရြးတယ္'
Soloက ေျပာလာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အေတြးေတြအားလံုးကို ရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ကာ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေနတဲ႔အရိပ္အေယာင္ကို ရွာေဖြၾကည့္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ဒါကို လံုးဝမေတြ႕ခဲ႔… အဲ႔အစား လံုးဝဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားသလို ျပတ္သားေနတဲ႔မ်က္လံုးေတြကိုသာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
'Guitarကိုဘဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ႔မိတဲ႔အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အခုကေနစၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူတူ ေက်ာ္လႊားရေအာင္...'
ကၽြန္ေတာ္ ၾကားခ်င္ေနတဲ႔စကားက အဲ႔ဒါ...
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ျပံဳးလိုက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေခါင္းေလးကို ေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕ပုခံုးေပၚသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မွီတင္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ႔အိမ္ကို ရွာေတြ႕လိုက္ရတဲ႔ခံစားခ်က္လိုမ်ိဳး စုျပံဳေနတဲ႔စိတ္ဖိစီးမႈေတြနဲ႔ ပင္ပန္းမႈေတြက တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔သည္။ ထပ္ၿပီး... ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အရင္တုန္းက ေခြးေပါက္ေလးကို ျပန္ရလိုက္သလိုမ်ိဳး ခံစားေနရသည္။
..._...
မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ရွိေနၿပီ... အဲ႔ဒီမိနစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးလံုး သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္က ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီအတိုင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္ေနၾကတာ... ကၽြန္ေတာ္က Soloရဲ႕ေဘးနားမွာ ျပံဳးၿပီးရပ္ေနကာ... Khun Jayကေတာ့ သခင္ႀကီးရဲ႕ေဘးနားမွာ ရပ္ေနသည္။ အဲ႔လိုအေျခအေနမ်ိဳးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေခြးေပါက္ေလးရဲ႕ပံုရိပ္ကို မွန္ထဲမွာ ျပန္ျမင္ေနရသလိုမ်ိဳး ခံစားလိုက္ရသည္။
တကယ္လို႔ ဒီထပ္ပိုၿပီး အခ်င္းခ်င္းစိုက္ၾကည့္ေနၾကမယ္ဆိုရင္... ဘယ္သူမွ စကားစေျပာျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
'ၾကာလိုက္တာဗ်ာ...' ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ ေမာင္တက္ၾကြKaoက ေအာ္ေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အၾကည့္ေတြက သူ႔ဆီ ေရာက္သြားခဲ႔သည္။ 'အင္း... ဒီလိုသာ ထပ္ၿပီးစိုက္ၾကည့္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခုသြားဝယ္ၿပီး အရင္စားႏွင့္လိုက္မယ္'
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္လိုက္မိသည္။ ေစာနတုန္းက ေနရခက္ေနတဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနကေနၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေပါ့ပါးသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ အထူးသျဖင့္ အဲ႔ကေလးက သူ႔ရဲ႕ပိုက္ဆံအိတ္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ လူတိုင္းရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးတစ္ခုစီ ျဖစ္ထြန္းသြားခဲ႔သည္။
အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ Kao အခုလို စကားေျပာလာတယ္ဆိုတာ Solo စကားစလို႔ရေအာင္ ကူညီေပးေနတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိသည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီကို မေရာက္ခင္တုန္းက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဝင္စားခဲ႔ေသးတယ္ေလ... အဲ႔ဒါေၾကာင့္ Kaoက အဲ႔ေလာက္ထိ ဗိုက္ဆာေနမွာမဟုတ္...
'ကၽြန္ေတာ္ အခုထိ အခ်ိဳမတည္းရေသးဘူး'
အိုေက... ကၽြန္ေတာ္ ေလ်ာက္ေတြးေနမိတာဘဲ... ဒီေမာင္ျပာတာေလးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ကူညီေပးေနတာ မဟုတ္ဘူး။
Kaoက အားလံုးကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ၿပီးေတာ့ ဆုိဖာေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္တဲ႔အခါမွာ ေစာနက ေနရခက္တဲ႔အေျခအေနမ်ိဳး ျပန္ျဖစ္လာခဲ႔သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ေစာနကေလာက္ မတင္းမာေတာ့ေပမယ္႔ ဘယ္သူကမွ စကားစမေျပာခ်င္ၾကေသး...
'So...'
'သခင္ႀကီး...'
ကၽြန္ေတာ္ အလိုအေလ်ာက္ Khun Jayကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေတြးၿပီးရယ္ေနသလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ၿပီးတဲ႔အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က Soloဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့…
'အစ္ကို႔မွာ အခ်ိန္အမ်ားႀကီး မက်န္ေတာ့ဘူး'
အဲ႔စကားေလးကို ၾကားလိုက္တဲ႔အခါမွာ တင္းမာေနတဲ႔Soloရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက လံုးဝေလ်ာ့က်သြားၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ကာ သူ႔ဘက္က စကားစေျပာလိုက္သည္။
'ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ျပန္လုပ္မယ္'
'အင္း...'
အမ္... ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေခါင္းက ဒိန္းခနဲျဖစ္သြားတာ… စကားေျပာတာက အရမ္းမယဥ္ေက်းတဲ႔ပံုစံျဖစ္ေနတယ္မွတ္လား။
'ကၽြန္ေတာ္ အစကေနျပန္စမယ္...'
Soloက သခင္ႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ကာ တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕အရိပ္အေယာင္ လံုးဝမရွိေပမယ္႔ အရင္တုန္းကလို ေအးစက္စက္မ်က္လံုးမဟုတ္ေတာ့...
'အေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ၾကားက ကိစၥေတြပါ ပါတယ္'
'...'
'ကၽြန္ေတာ္ အရင္တုန္းက ကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကို ေမးမွာမဟုတ္ဘူး။ အားလံုးက ၿပီးသြားၿပီးသား... ဘာဘဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မသိခ်င္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုး႐ႈံးခဲ႔ရတဲ႔အရာေတြကို ျပန္မရႏူိင္ေတာ့ဘူးေလ... ဒါေပမယ္႔ Guitarေျပာသလို အစကေန ျပန္စဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္'
'...'
'ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္မယ္။ အေဖ႔ရဲ႕ေျခရာအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းမယ္။ အေဖတည္ေထာင္ထားတဲ႔စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ထိန္းသိမ္းေပးမယ္။ အခုက စၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို တစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုဘဲ လိုခ်င္တယ္'
Soloက ေျပာေနတဲ႔စကားကို ရပ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို လွည့္ၾကည့္ကာ ႏူးညံ့တဲ႔အျပံဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပံဳးျပလာသည္။ ၿပီးတဲ႔အခါမွာ သူက သခင္ႀကီးဘက္သို႔ ျပန္လွည့္လိုက္ၿပီး ခိုင္မာတဲ႔အသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။
'Guitarကို ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေဘးနားမွာ ေနခြင့္ေပးပါ'
သခင္ႀကီးက ခ်က္ခ်င္းမတုန္႔ျပန္လာ... သူက သူ႔သားရဲ႕မ်က္ႏွာကို မတူညီတဲ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနကာ ခဏေလာက္အၾကာမွာေတာ့ အဲ႔ဒီမ်က္လံုးေတြက ႏူးညံ့သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ အဲ႔ဒီမ်က္လံုးေတြရဲ႕အဓိပၸာယ္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိခါနီးအခ်ိန္မွာ သခင္ႀကီးရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို စိုက္ၾကည့္လာသည္။
'မင္းရဲ႕အေျဖကေကာ...'
ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕တစ္လွမ္းတက္လိုက္ၿပီး သခင္ႀကီးကို ယံုၾကည္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒါကို ျပန္ေျဖဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အလုပ္သင္ကာလၿပီးတဲ႔အထိ ေစာင့္ေနစရာမလို... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သခင္ႀကီးကို အခုဘဲ အေျဖေပးလို႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ အဲ႔ဒီအေျဖက ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲသြားမွာမဟုတ္တဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာအေျဖ...
'ကၽြန္ေတာ္ Soရဲ႕ေဘးနားမွာ ရွိေနခ်င္တယ္'
'မင္းက အင္ဂ်င္နီယာလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးလား'
'မဟုတ္ပါဘူး'
Khun Jayကို ၾကည့္လိုက္မိတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အားေပးေနတဲ႔အျပံဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပံဳးျပလာသည္။
'ကၽြန္ေတာ္ Soရဲ႕ေဘးနားမွာ ေနခ်င္တယ္... သခင္ႀကီးရဲ႕ေဘးနားမွာ Khun Jayရွိေနေပးသလိုမ်ိဳးေပါ့...'
ကၽြန္ေတာ္ Khun Jayအေၾကာင္းေျပာလိုက္တဲ႔အခါမွာ သခင္ႀကီးရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ႏူးညံ့သြားခဲ႔သည္။ နာမည္ထည့္ေျပာခံလိုက္ရတဲ႔သူကေတာ့ သခင္ႀကီးရဲ႕ေဘးနားမွာ ဒီအတိုင္းရပ္ေနၿပီး ေပ်ာ္ရြင္စြာနဲ႔ ျပံဳးေနသည္။ အဲ႔ဒီအျပံဳးက ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းမဲ႔ၿပီး လံုးဝကို ေပ်ာ္ရြင္စြာနဲ႔ ျပံဳးေနတဲ႔အျပံဳးမ်ိဳး...
'အဲ႔စကားရဲ႕အဓိပၸာယ္က မင္း စာေလ႔လာႀကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ေလးႏွစ္တာအခ်ိန္ေတြကို ဒီအတိုင္း စြန္႔ပစ္လိုက္မယ္လုိ႔ ေျပာေနတာဘဲ...'
သခင္ႀကီးက တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ ေျပာလာသည္။ အဲ႔အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဖိစီးမိေပမယ္႔ တင္းမာေနတဲ႔အေျခအေနကို ခံစားေနမိသည္။
'ကၽြန္ေတာ္ အစကေန အသစ္တစ္ခုကို ျပန္စဖို႔ေျပာေနတာဆိုရင္ေတာ့... ဟုတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ Soရဲ႕ေဘးနားမွာေနၿပီး အလုပ္ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ကူညီေပးႏူိင္ဖို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီထပ္ပိုၿပီးေလ႔လာမွ ရမွာေလ... ဒါေပမယ္႔ 'စြန္႔ပစ္တယ္'ဆိုတဲ႔စကားကို သံုးလိုက္တာက အရမ္းကို ေစ်းေပါလြန္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သင္ယူခဲ႔ရတဲ႔အေတြ႕အၾကံဳေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အနာဂတ္မွာ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏူိင္ဖို႔အတြက္ ေသခ်ာေပါက္အသုံးျပဳလို႔ရမယ္႔ အဖိုးတန္တဲ႔အေတြ႕အၾကံဳေတြပါ'
ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳေတြခဲ႔ရတဲ႔အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေတြးမိရင္း ျပံဳးလိုက္မိသည္။
'ဥပမာ... ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာမို႔လို႔ အျခားသူေတြထက္စာရင္ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လုပ္ႏူိင္ၿပီး ႏွာတစ္ဖ်ားသာတယ္။ ထပ္ထည့္ၿပီးေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ႔B.Eဘြဲ႕ကို မဟာတန္းအဆင့္တစ္ေနရာကေန ယူရမယ္႔လူေလ...'
(Roll 1နဲ႔ ဘြဲ႕ရတာကို ေျပာတာ… ထိုင္းမွာ အဲ႔လိုအဆင့္ေကာင္းတဲ႔သူေတြကို မဟာအခမ္းအနားဆိုၿပီး သက္သက္ဘြဲ႕ေပးတယ္။ ေရွ႕ဆံုးက ယူရတာေပါ့… ဒါေပမယ္႔ Master Degreeေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး)
'...'
'အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ လုပ္ႏူိင္စြမ္းေတြက RKလုပ္ငန္းစုရဲ႕အေမြဆက္ခံသူ ေဘးနားမွာေနဖို႔အတြက္ ေကာင္းေကာင္းလံုေလာက္ေနၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္'
သခင္ႀကီးက ျပံဳးလာတဲ႔အျပင္ ေပ်ာ္ရြင္ေနတဲ႔ အဲ႔ဒီမ်က္လံုးေတြကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ေနတဲ႔အရာအားလံုးကို ေျပာျပၿပီးသြားတဲ႔အခါမွာ ႐ုတ္တရက္ အားအင္ေတြ မရွိေတာ့သလို ခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္ ယိုင္က်သြားတဲ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ထိန္းဖို႔အတြက္ ေျခေထာက္ကို ေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔အေနာက္မွာရွိေနတဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေထာက္ကန္ေပးထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သက္သာမိသြားသည္။
'အစ္ကို အဆင္ေျပရဲ႕လား'
Soloက စိုးရိမ္စြာနဲ႔ ေမးလာသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆုိဖာဆီ ေခၚသြားခ်င္ေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကို ကၽြြန္ေတာ္ ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေခါင္းခါျပလိုက္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သခင္ႀကီးကို တစ္ခုေမးဖို႔က်န္ေသးတယ္။
'သခင္ႀကီး...'
ႏူတ္ခမ္းသားေတြကို ကုိက္ထားၿပီး ႏွလံုးခုန္သံျမန္ေနတာကို ေတာင့္ခံထားလိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္းေမးခ်င္ေနတဲ႔ေမးခြန္းကို ေမးလိုက္သည္။
'ကၽြန္ေတာ္ ေနရာေပါင္းစံုမွာ ဝင္ၿပီးလုပ္ေနရတယ္ဆိုတာက... သခင္ႀကီးရဲ႕အမိန္႔ေၾကာင့္လား မသိဘူး'
သူ တစ္႐ုံးလံုးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အရာအားလံုးလုပ္ခဲ႔ရတာ… အမႈေဆာင္ရဲ႕အခန္းထဲထိေတာင္ ဝင္ၿပီး လုပ္ေပးခဲ႔ရတာ... အမႈေဆာင္ရဲ႕ထိုင္ခံုေပၚမွာ မထိုင္ဖူးတာကလြဲၿပီး က်န္တာအားလံုး လုပ္ခဲ႔ၿပီးၿပီ။
(အမႈေဆာင္ဆိုတာက ကုမၸဏီခြဲတစ္ခုရဲ႕စီအီးအိုလို ရာထူးပါ။ အဲ႔ကုမၸဏီခြဲမွာ အႀကီးဆံုးေပါ့… ဒါေပမယ္႔ သူ႔အထက္မွာ ရာထူးအမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ ထိုင္းမွာက အမႈေဆာင္ရာထူးက အဲ႔လိုပါ။ ျမန္မာမွာေတာ့ ဘယ္လိုလဲမသိဘူး)
'Patက မင္းကို အားလံုးလုပ္ခိုင္းခဲ႔တာလား'
သခင္ႀကီးက မ်က္ခံုးေတြကို ပင့္တင္ရင္း ေမးလာသည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ သခင္ႀကီးက ဒီကိစၥမွာ ပါဝင္ပတ္သတ္ျခင္းမရွိတာေၾကာင့္ စိတ္သက္သာရာရမိသြားတဲ႔အေနနဲ႔ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
'မင္း အေျဖရွာတဲ႔အခါမွာ ပိုၿပီးျမန္ေအာင္ ကူညီေပးဖို႔ကိုဘဲ ငါ အမိန္႔ေပးခ႔ဲတာပါ။ အလုပ္ကာလၿပီးတဲ႔အထိ အခ်ိန္ေပးထားတယ္ဆိုတာ သိေပမယ္႔ ငါက အဲ႔ေလာက္ထိ စိတ္ရွည္တဲ႔သူမဟုတ္ဘူး'
'...'
ဘာလို႔ ဒီလူသားႏွစ္ေယာက္က သားအဖျဖစ္ေနရတာလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သြားခဲ႔ၿပီ။
'Khun Guiကို အခုလိုပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဘာလို႔စေနာက္ခဲ႔တာလဲ သခင္ႀကီးရယ္...'
Khun Jayက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကူညီေပးခ်င္တဲ႔အတြက္ေၾကာင့္ ေမးလာေပမယ္႔လည္း သူ႔ရဲ႕အျပံဳးက... ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အခုလိုပံုစံမ်ိဳးကို အရင္ဆံုးျမင္ခဲ႔တဲ႔Ai'Beerရဲ႕အျပံဳးထက္ေတာင္ ပိုၿပီးျပံဳးေနသည္။
'Patက ဒီနည္းလမ္းကို သံုးလိမ္႔မယ္လို႔ ငါမွ မထင္ခဲ႔တာ... ဒါေပမယ္႔ မင္း ေတာင္ခံႏူိင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္လႏွစ္လဆိုရင္ ၿပီးေတာ့မွာေလ...'
'ခဏေလး...'
သခင္ႀကီးေျပာေနတဲ႔စကားေတြကို ရပ္လိုက္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ျပၿပီး တားလိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမ်ိဳး ျပဳမႈသင့္လဲဆိုတာကို ခဏေလာက္ ေမ႔သြားခဲ႔ပံုဘဲ...
'သခင္ႀကီးေျပာခ်င္တာက...'
'အင္းေလ...'
သခင္ႀကီးက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ေျပာလာခဲ႔သည္။ ဒါေပမယ္႔ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျမႀကီးတူးၿပီး ကိုယ္႔ကုိယ္ကို ျမွဳပ္ထားပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
'မင္းရဲ႕အေျဖက Soရဲ႕ေဘးနားမွာ ေနဖို႔ဆိုရင္ ငါလည္း မင္းကို ဒါေတြ လုပ္ခိုင္းမွာဘဲ... မင္း လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ သိဖို႔လိုတယ္။ မင္း မတူညီတဲ႔အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သိဖို႔လိုတယ္။ အဲ႔ဒါမွ မင္း ဆက္လုပ္ႏူိင္မွာ...'
'အစ္ကိုလည္း အဲ႔ဒါေတြကို လုပ္ၿပီးသြားၿပီ Khun Gui'
Khun Jayက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အားေပးခ်င္တဲ႔အေနနဲ႔ ေတာက္ပစြာ ျပံဳးျပလာသည္။
'Guitar... ပါးစပ္ႀကီးက ဘာလို႔ဟထားတာလဲ။ အရမ္းပင္ပန္းေနလို႔လား'
'P'Guiရဲ႕ပံုစံက အရမ္းရယ္ရတယ္'
ထိုင္ေနတဲ႔Kaoက ခ်က္ခ်င္းမတ္တပ္ရပ္လာၿပီးေတာ့ ရယ္လိုက္သည္။
ေသလိုက္ပါေတာ့...
..._...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေရခဲမုန္႔ဆိုင္ထဲ ေရာက္သြားလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္... 'ကၽြန္ေတာ္တို႔'လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ဆိုတာက သခင္ႀကီးအပါအဝင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးေယာက္လို႔ ေျပာတာ... သခင္ႀကီးပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ လိုက္လာခဲ႔တာ... ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေလယာဥ္ခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး လိုေသးတယ္လို႔ ေျပာခဲ႔တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေနရာရာကို သြားမယ္လို႔ ေျပာခဲ႔တာမွ မဟုတ္တာ...
'ကၽြန္ေတာ္ ဒီႏွစ္မ်ိဳးယူမယ္'
အခ်ိဳတည္းခ်င္ေနတ႔ဲေကာင္ေလးက အရင္ဆံုး လ်င္ျမန္စြာနဲ႔ မွာလိုက္သည္။
'သခင္ႀကီး ဘာစားခ်င္လဲ'
'မင္းအတိုင္းဘဲ...'
ပံုမွန္အခ်ိန္တိုင္းသာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအတိုင္းေလးထိုင္ၿပီး ထိုပံုရိပ္ေတြကို ျပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနမိမွာ... ဒါေပမယ္႔ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အရမ္းပင္ပန္းလြန္းတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာေတာင္ ဘာမွမခံစားရ...
'Guitar ဘာစားခ်င္လဲ'
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းခါျပလိုက္ၿပီးေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစမယ္႔ အေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ ထိုင္ခံုေပၚမွာ မွီထိုင္လိုက္ကာ မ်က္လံုးေတြကို ပိတ္ထားလိုက္သည္။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔လိုမ်ိဳးလုပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာဘဲ ေဘးနားက ေကာင္ေလးရဲ႕ပုခံုးက ကၽြန္ေတာ္႔အနားကပ္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေခါင္းေလးကို သူ႔ရဲ႕ပုခံုးေပၚ အသာေလးတြန္းတင္လိုက္သည္။
'ဒီလို အေနအထားမ်ိဳးက ပိုၿပီးအဆင္ေျပလိမ္႔မယ္'
'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္'
ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္္ မခံစားခဲ႔ရတာ ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ႔ဂ႐ုစိုက္မႈေသးေသးေလးကို ရရွိလိုက္တာေၾကာင့္ ခံစားလို႔ေကာင္းေနသည္။
သခင္ႀကီးရဲ႕အေရွ႕မွာ ဒီလိုမျပဳမႈသင့္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိေပမယ္႔ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမ႔ထားခ်င္သည္။
'ငါ Patကို ေျပာလိုက္မယ္'
သခင္ႀကီးက ႐ုတ္ရက္ေျပာလာတာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ခါနီးျဖစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက အလိုအေလ်ာက္ ျပန္ပြင့္သြားၿပီးေတာ့ ေခြးေပါက္ေလးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေခြးေပါက္ေလးကလည္း မသိဘူးဆိုတဲ႔အေၾကာင္းကို ေျပာျပဖို႔အတြက္ ေခါင္းကိုသာ ခါျပေနသည္။
'သခင္ႀကီးေျပာခ်င္တာက ဘာလဲမသိဘူး'
'မင္း ဒီေန႔ အလုပ္ပ်က္ၿပီး လာခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္းေလ...' သခင္ႀကီးက ျပတ္သားတဲ႔အသံႏွင့္ ေျပာလာသည္။ 'အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ငါ မင္းကို အလုပ္မ႐ႈပ္ေစခ်င္ဘူး။ ဒီေနရာကို မင္းကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး လာခဲ႔တယ္ဆိုေပမယ္႔... မင္း အဲ႔လိုလုပ္စရာမလိုဘူး။ မင္းကို ဒီကို လာခိုင္းခဲ႔တဲ႔သူက Soမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါ သိတယ္။ တကယ္လို႔ သူသာဆိုရင္ သူ႔ကို ဒီထပ္ပိုၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္လုပ္ပစ္မွာ...'
အဲ႔လိုသာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို လာဖို႔အတြက္ သခင္ႀကီးကို ခြင့္ေတာင္းေပးခဲ႔သူက မဟုတ္မွလြဲေရာ...
'အစ္ကို မဟုတ္ဘူးေနာ္...'
ကၽြန္ေတာ္က Khun Jayကို ၾကည့္လိုက္တဲ႔အခါမွာ Khun Jayက သူ မဟုတ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းျငင္းလာခဲ႔သည္။ ျဖစ္သြားတဲ႔တုန္႔ျပန္မႈေတြအရ သူ မျဖစ္ႏူိင္... အဲ႔ဒါဆို တစ္ေယာက္တည္းဘဲ က်န္ေတာ့တယ္...
'ကၽြန္ေတာ္ အေဖ႔ကို ခြင့္ေတာင္းလိုက္တာ...'
အဲ႔ဒီေမာင္ျပာတာေလးက ေရခဲမုန္႔ကို ဇြန္းေလးနဲ႔ခပ္ၿပီး ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ကာ...
'P'Gui အရမ္းပင္ပန္းေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းကို ခဏေလာက္ လာေတြ႕သင့္တယ္ ထင္လို႔...'
'အဲ႔ဒါနဲ႔ သခင္ႀကီးက သေဘာတူခဲ႔တယ္ေပါ့...'
'Jamေျပာတာက ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အေဖနဲ႔တူတယ္တဲ႔...'
'Jam...'
'အြန္းေလ...'
ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလာက္ ေခါင္းကိုက္သြားတာေၾကာင့္ နားထင္ေလးကို အသာေလးႏွိပ္နယ္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒီကေလးကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္တာက အေကာင္းဆံုးေသာ ေရြးခ်ယ္မႈျဖစ္လိမ္႔မယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိသည္။
'သခင္ႀကီး... ဒီကိုလာဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘာသာ ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တာပါ'
'ေျပာရရင္... မင္းက ငါ့သားကို ကူညီေပးခဲ႔အတြက္ ငါ ေျပာေပးခ်င္ေနတာပါ။ ၿပီးေတာ့... ေပးထားတဲ႔ကတိအတိုင္း မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ႔အထိ ဘာအထြန္႔မွ မတက္ဘဲ အလုပ္ကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔ လုပ္ခဲ႔ၿပီးသြားၿပီေလ... ငါတို႔ကိစၥက ၿပီးသြားၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရေသးတယ္'
သခင္ႀကီးက ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ေရခဲမုန္႔ကို ခပ္စားလိုက္ကာ စကားစကို ျဖတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘာမွဆက္ေျပာခြင့္မေပးခဲ႔...
'အမ္...'
ကၽြန္ေတာ္ ေဘးနားက ေခြးေပါက္ေလးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ စားပြဲေအာက္မွာ လက္ခ်င္း႐ုိက္ေနၾကတဲ႔ ေမာင္ျပာတာေလးနဲ႔ ေခြးေပါက္ေလးကို သခင္ႀကီးပါ ေတြ႕လိုက္ရတာ...
'ႏွစ္ေယာက္သား ေပါင္းလုပ္ထားၾကျပန္ၿပီလား'
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးေတြကို က်ဥ္းထားပစ္လိုက္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ ဒါေပမယ္႔ ေခြးေပါက္ေလးက ဘာမွမသိသလိုမ်ိဳး ေခါင္းေလးကို ေစာင္းၾကည့္ကာ မ်က္ေတာင္ေလးကို ပုတ္ခပ္ပုုတ္ခပ္လုပ္ေနသည္။
'So Kaoကို ကူညီလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ'
တစ္ခုခုေတာ့ ရွိရမယ္။ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဒီေမာင္ျပာတာေလးက လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ကူညီလာမွမဟုတ္ဘူး။
'Guitar ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ'
'ဘာမွမလုပ္ထားသလို ဟန္ေဆာင္ေနျပန္ၿပီေပါ့...'
ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးနားက ေကာင္ေလးရဲ႕ေပါင္ကို ဆြဲစိတ္လိုက္တဲ႔အခါမွာ ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ပါးစပ္က ဟသြားၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေပါင္ကို သူ႔ဘာသာပြတ္သပ္ေနသည္။
'အေဖ ဦးေလးPatနဲ႔ အရမ္းမရင္းႏွီးဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥကို ကိုင္တြယ္လိုက္မယ္'
'မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပန္ၿပီ'
မ႐ုိမေသလုပ္ေနတဲ႔ေခြးေပါက္ေလးက သနားစရာေကာင္းတဲ႔ပံုစံမ်ိဳးလုပ္လိုက္ၿပီး ေရခဲမုန္႔ကို စားေနသည္။
'...'
'ကေလးလိုမ်ိဳး စိတ္ဆိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပန္ၿပီ'
ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္စြာနဲ႔ ေျပာၿပီးသြားတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေခါင္းေလးကို ေခြးေပါက္ေလးရဲ႕ပုခံုးေပၚသို႔ ထပ္ၿပီးတင္လိုက္မိသည္။
အခုလိုမ်ိဳး ေနရတာက အရမ္းကို သက္ေတာင့္သက္သာရွိလြန္းတာေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္မွာ ရွက္မိတဲ႔စိတ္ေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝကို အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔တာ…
.
ကၽြန္ေတာ္ အခု ကားေပၚေရာက္ေနမွန္း သတိထားလိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတယ္ဆိုေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ Soloေခၚသြားတဲ႔ကားထဲသို႔ လမ္းေလ်ာက္ၿပီး သြားခဲ႔တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သတိရလိုက္သည္။ အခု ကၽြန္ေတာ္က ကားရဲ႕အေနာက္ခံုမွာ အိပ္ေနတာျဖစ္ၿပီး အေရွ႕ခံုမွာေတာ့ Soloက ကားေမာင္းေနကာ သူ႔ရဲ႕ေဘးမွာ Kaoက ထိုင္ေနသည္။ Khun Jayနဲ႔ သခင္ႀကီးက အလုပ္သြားစရာရွိေသးတာေၾကာင့္ အျခားကားတစ္စီးနဲ႔ သက္သက္သြားတာ...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလဆိပ္ေရာက္တဲ႔အခါမွာေတာ့ ေခြးေပါက္ေလးက တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အရင္တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကို လိုက္ပို႔သလိုမ်ိဳး ငိုမဲ႔ငိုမဲ႔ျဖစ္မေန... ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ခါနီးအခ်ိန္မွာေတာင္ သူက တိတ္ဆိတ္ေနတုန္း...
'So ဘာျဖစ္ေနတာလဲ'
ကၽြန္္ေတာ္ Soloကို စိုးရိမ္စြာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
'ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး'
'အဲ႔ဒါဆို ဘာလို႔ အရမ္းတိတ္ဆိတ္ေနရတာလဲ'
Soloက ခဏေလာက္ ထပ္ၿပီးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ထပ္ေမးဖို႔ လုပ္လိုက္ေပမယ္႔လည္း သူ႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ႏွဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြေလး နမ္းလာခဲ႔သည္။
'ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို လက္ခံဖို႔အတြက္ ႀကိဳးစားေနတာ...'
သူက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ပါးျပင္ေလးကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ထိေတြ႕လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကို မ်က္ႏွာေပၚမွာ မေဖာ္ျပထားေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႕အသံမွာ ဝမ္းနည္းမႈေတြပါေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရသည္။
'ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ဘဝအတြက္ အေရးႀကီးတဲ႔လူတစ္ေယာက္ကို ထပ္ၿပီးလႊတ္ေပးရတာက လြယ္ကူတဲ႔ကိစၥတစ္ခုမွ မဟုတ္တာ...'
အဲ႔စကားေတြကို ၾကားလိုက္ရတဲ႔အခါမွာ Solo ဘယ္လိုခံစားရမလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနားလည္လာခဲ႔သည္။ အစတုန္းက အရမ္းပင္ပန္းတဲ႔ခံစားခ်က္နဲ႔ အိပ္ခ်င္ေနတဲ႔စိတ္ေတြကလြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေတြးမိခဲ႔... Soloက အခုလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာနဲ႔ ေတြးေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိ...
ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာေပၚက ေကာင္ေလးရဲ႕လက္ေတြကို ဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ရင္ခြင္နဲ႔နီးသြားေအာင္ တိုးကပ္လိုက္ကာ ဝမ္းနည္းေနတဲ႔ေကာင္ေလးကို က်န္ရွိေနေသးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ခြန္အား အားလံုးကို အသံုးျပဳၿပီးေတာ့ တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္။
'ဒါက ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္မွာပါ'
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုလိုမ်ိဳး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ႔အထိ ခြဲေနရတာက ဒါက ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ပါ။
'အင္း...'
Soloက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္ၿပီးေပြ႕ဖက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာကို မျမင္ရဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြက တူညီလိမ္႔မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အရမ္းနာက်င္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း အဲ႔ဒီအခ်ိန္ေတြကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နဲဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခ်င္သည္။
ဒါက ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ပါလို႔ ေတြးလိုက္မိတဲဲ႔အခါမွွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခြန္အားေတြ ျပည့္ဝသြားသလိုမ်ိဳး ခံစားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီလိုမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲခြာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးလို႔သာ ေတြးေနမိခဲ႔တယ္။ စိတ္ပ်က္အားငယ္တဲ႔အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဒီအေၾကာင္းေလးကို ထပ္ခါထပ္ခါေတြးၿပီးေတာ့ အားအင္ေတြ တက္လာေအာင္ လုပ္ရမည္။ အခုတစ္ခါလိုမ်ိဳးေပါ့...
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီအခက္အခဲကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးသြားတဲ႔အခါမွာ သူရွိတဲ႔ေနရာတိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရွိေနရမည္။ သူ ဘယ္ႏူိင္ငံဘဲ သြားပါေစ... ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ေဘးနားမွာ အျမဲတမ္းရွိေနေပးမည္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ အခုလိုမ်ိဳး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ႔အထိ ေဝးေနရတယ္ဆိုတာက... ဒါက ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ပင္...
'အစ္ကို အလုပ္သင္ကာလၿပီးလို႔ ျပန္လာတဲ႔အခ်ိန္က်ရင္ So အစ္ကို႔ကို ပိုက္ဆံေခ်းပါ'
'ဟုတ္ကဲ႔... ဒါနဲ႔ အဲ႔ဒါက ဘယ္ေနရာမွာသံုးဖို႔လဲ'
'မာစတာဘြဲ႕ကို ဆက္တက္မလို႔ေလ...'
ကၽြန္ေတာ္ Soloရဲ႕လက္ကို ဆုတ္ကိုက္ထားလိုက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝမွာ အတည္ၿငိမ္ဆံုးျဖစ္ေနတဲ႔အသံမ်ိဳးႏွင့္ ေျပာလိုက္မိသည္။
'ဒါေပမယ္႔ အရင္ဆံုး အစ္ကို႔ကုိ ႏွစ္လေလာက္ေတာ့ အိပ္ခြင့္ေပးေနာ္...'
အစ္ကို ေသေတာ့မယ္။
..._...