တစ္ခ်ိန္တည္းမွာဘဲ ေက်ာင္းတက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတဲ႔႔ေကာင္ေလးကေတာ့...
'ကၽြန္ေတာ္ Guitarဆီ သြားမယ္'
C Siwarokinက သူ႔သားရဲ႕မ်က္ႏွာကို စိတ္ကုန္ေနတဲ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ရဲ႕ေဘးနားမွာေတာ့ သူနဲ႔ရင္းႏွီးေနတဲ႔လက္ေထာက္ျဖစ္တဲ႔သူက သခင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္ေနတဲ႔စိတ္ကို ထိန္းထားေနသည္။
Soloက အဲ႔ဒီနာမည္က လြန္ခဲ႔တဲ႔သံုးနာရီအတြင္းမွာ ဆယ့္ငါးခါေလာက္ ေခၚေနခဲ႔တာ... အရင္ေန႔ေတြပါ ထည့္ေပါင္းလိုက္ရင္ အခါငါးဆယ္ထက္မနည္းရွိေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူ႔သားရဲ႕တာဝန္သိစိတ္ကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိသည္။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ သြားခ်င္ေနပါေစ... အလုပ္ကို လံုးဝပစ္မထားခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အခုလိုမ်ိဳး ခဏခဏေျပာလာတဲ႔အခါမွာေတာ့ ၾကားေနရတဲ႔သူေတြက နားၾကားျပင္းကတ္လာသည္။
'မင္း သည္းခံမွာေပါ့...'
သူ အဲ႔စကားကို ဒီေန႔တစ္ေန႔တည္းမွာဘဲ ဆယ္႔ငါးႀကိမ္ေျမာက္ေျပာမိျခင္းျဖစ္သည္။
'အေဖ... ကၽြန္ေတာ္ တစ္လေလာက္ သည္းခံၿပီးသြားၿပီေလ...'
Soloက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားလိုက္ၿပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းေနတဲ႔မ်က္ႏွာပံုစံမ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။
'တစ္ဖက္ေကာင္ေလးက ေကာင္းေကာင္းသည္းခံႏိူင္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား'
အဲ႔စကားကို ၾကားလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ Soloက ပိုၿပီးတင္းၾကပ္စြာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လာသည္။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ႔အထိ Guitarရဲ႕မ်က္ႏွာကို မျမင္ခဲ႔ရဘူးဆိုတာကို ေတြးမိ႐ုံနဲ႔တင္ သူ ေနရထိုင္ရတာ လံုးဝအဆင္မေျပလာ... Guitarက ပိုၿပီးသည္းခံႏူိင္တယ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာလာတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕စိတ္အေျခအေနက ပိုၿပီးဆိုးရြားလာၿပီ။
သည္းခံႏူိင္တာနဲ႔ သည္းခံဖို႔လိုတာနဲ႔က လံုးဝမတူဘူးေလ...
'ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔သြားမယ္'
Solo ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ အလုပ္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ အရာအားလံုးကို ထားပစ္ခဲ႔ၿပီးေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႔လူတစ္ေယာက္ဆီ သြားမယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိသည္။
'ဒီေန႔ အစည္းအေဝးရွိတယ္ေလ...'
Cက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ စတင္ေရြ႕လ်ားေနတဲ႔ သားျဖစ္သူရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။
'ထြက္သြားမွာ!'
'ခ်ဳပ္ထားစမ္း!'
သခင္ႀကီးအမိန္႔ေပးလိုက္တာနဲ႔ တံခါးနားမွာ ရပ္ေနတဲ႔အေစာင့္ေတြက သူတို႔ရဲ႕သခင္ေလးကို လ်င္ျမန္စြာနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားလိုက္ၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးခြင့္လံုးဝမေပးခဲ႔...
'ကၽြန္ေတာ္႔ကို လႊတ္!'
သူ႔ကို ခ်ဳပ္ထားတဲ႔သူေတြက တစ္ေယာက္ထက္မက ရွိေနတာေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္ၿပီးေတာ့ ႐ုန္းထြက္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ဘယ္ေလာက္ဘဲအားသန္ေနပါေစ... သူ ဘာမွလုပ္လို႔မရခဲ႔...
'မင္းမွာ သည္းခံႏိူင္မႈမရွိဘဲ ေအာင္ျမင္လိမ္႔မယ္လို႔ ထင္ေနတာလား'
Cက ေအးစက္စြာနဲ႔ေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့... ဘယ္သူ႔စကားမွနားမေထာင္ေတာ့ဘဲ ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးနဲ႔ နီးကပ္လာတဲ႔အထိ တိုးကပ္လိုက္သည္။
'သခင္ႀကီး...'
ေဘးနားမွာ ရပ္ေနၿပီး ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ၾကည့္ေနမိတဲ႔သူက ေရွ႕ကို တိုးလိုက္ၿပီးေတာ့ Cရဲ႕လက္ေမာင္းကို သတိေပးတဲ႔အေနနဲ႔ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ အခုမွ စေကာင္းခါစရွိေသးတဲ႔ သူတိုု႔သားအဖၾကားက ဆက္ဆံေရးကို အရင္လိုမ်ိဳး ျပန္မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့... ဒီလူသားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အျပဳအမူစိတ္ထားနဲ႔ အရာအားလံုးက တူညီလုနီးပါး... တကယ္လို႔ Cသာ ေဒါသထြက္သြားရင္ အရာအားလံုးကို ဖ်က္ဆီးပစ္မွာ...
'အေဖ! ကၽြန္ေတာ္႔ကို လႊတ္ေပး!'
ထိုေအာ္သံေၾကာင့္ သခင္ႀကီးရဲ႕မ်က္လံုးေတြထဲက ေဒါသပံုရိပ္ေတြက တရိပ္ရိပ္တိုးပြားလာခဲ႔သည္။
'သူ႔ကို အိမ္ေလးထဲ ေခၚသြားလိုက္... သူ႔ဖုန္းကို သိမ္း၊ အင္တာနက္လိုင္းကို ျဖတ္ထား... သူ႔ကို အျပင္လံုးဝမထြက္ေစနဲ႔... ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း မဆက္သြယ္ေစနဲ႔... ငါ့အမိန္႔မရမခ်င္း သူ႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ေန...'
'အေဖ!'
'သခင္ႀကီး...'
အေျခအေနက ပိုၿပီးဆိုးရြားလာတာကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခါမွာ Jayက သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲ အျမန္သြားလိုက္ၿပီးေတာ့...
'သခင္ေလးက ေက်ာင္းတက္ရဦးမယ္ေလ...'
'သူကမွ လူလိုနားမလည္တာ... ေက်ာင္းတက္စရာမလိုဘူး'
'ကၽြန္ေတာ္႔ကို လႊတ္! အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘယ္တုန္းက နားလည္ေပးခဲ႔လို႔လဲ!'
Cက လက္ေမာင္းေတြၾကားထဲမွာ ခ်ဳပ္ခံထားရတဲ႔သားျဖစ္သူရဲ႕မ်က္ႏွာကို ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။ လံုးဝနီးပါးတူညီတဲ႔ ေအးစက္စက္မ်က္လံုးႏွစ္စံုက အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိသြားတဲ႔အခါမွာေတာ့ သားျဖစ္သူက လံုးဝကို ၿငိမ္သက္သြားသည္။
'မင္းအတြက္ဘဲ မင္း ေတြးမေနနဲ႔...'
C အဲ႔စကားကို ေျပာလိုက္ၿပီးတဲ႔အခါမွာ အေစာင့္ေတြက သူ႔ရဲ႕ေခါင္းမာတဲ႔သားကို အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ဆြဲထုတ္သြားသည္။
'သခင္ႀကီး...'
Cက သူ႔ရဲ႕နားထင္ကို ပင္ပန္းစြာနဲ႔ ပြတ္သပ္ေနသည္။ အရင္တုန္းက သူ႔သားလိုမ်ိဳး အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ႔ရတာေတြကို ျပန္သတိရလာၿပီးေတာ့ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့တဲ႔မွတ္ဥာဏ္ေတြက ေခါင္းထဲမွာ တဖန္ျပန္ေပၚလာခဲ႔သည္။
'သခင္ႀကီး... သခင္ႀကီး...'
Jayက သခင္ႀကီးရဲ႕လက္ေမာင္းကို စိုးရိမ္စြာနဲ႔ ထိေတြ႕လိုက္ၿပီးေတာ့ အဆက္မျပတ္ေခၚေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားတဲ႔အခါမွာ သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို Cက ဆြဲယူလိုက္ၿပီးေတာ့ တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္လာသည္။
'သူက ငါနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတာဘဲ...'
ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုျဖစ္သြားၿပီး ဘာမွမလုပ္ႏိူင္ျဖစ္ေနတဲ႔လူကေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလးကိုသာ ပုတ္ခပ္ပုတ္ခပ္လုပ္ေနမိသည္။ ဒါေပမယ္႔ သူ သတိျပန္ဝင္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ့ Cကို ျပန္ၿပီးေပြ႕ဖက္ထားလိုက္ကာ Cရဲ႕ေက်ာျပင္ေလးကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ပုတ္သပ္ေပးၿပီး ႏွစ္သိမ္႔ေပးေနမိသည္။
'အရမ္းတူတာေပါ့...'
'သူက ငါ့ကို နားမလည္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္'
'အင္း...'
'ငါ သူ႔ကုိ နားမလည္ေပးႏူိင္ဘူးလို႔ သူက ဘာေၾကာင့္ထင္ေနတာလဲ'
'ဟုတ္တယ္...'
'သူက လပိုင္းေလာက္ဘဲ သည္းခံရတာပါ။ ငါက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သည္းခံလာခဲ႔ရတာ... ငါ့ကိုက်ေတာ့ ဘယ္သူမွနားမလည္ေပးၾကဘူး'
'ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္'
Jayက ရယ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို ျပဳမူေနတဲ႔လူႀကီးေလးရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ဆက္ၿပီး ပုတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။
Jay အရမ္းေပ်ာ္ေနမိသည္။ အရာအားလံုးက သူ႔အတြက္ေတာ့ အိမ္မက္မက္ေနသလိုဘဲ... အရင္ရက္ေတြတုန္းက သူတို႔ခ်ည္းဘဲ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ခဲ႔ၿပီးတဲ႔အခါမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ရင္းႏွီးမႈက ပိုၿပီးေတာ့ ေသခ်ာလာခဲ႔သည္။ သူတို႔က အခုထိ တရားဝင္မဟုတ္ေသးေသာ္လည္း သခင္ႀကီးရဲ႕ေဘးနားမွာ အခုလိုမ်ိဳး တစ္သက္လံုးေနခြင့္ရ႐ုံနဲ႔တင္ လံုေလာက္တာထက္ေတာင္ ပိုေနပါၿပီ။
'သခင္ေလးကို အခုလိုမ်ိဳး အတန္းျဖတ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပပါ့မလား'
Jayက စိုးရိမ္စြာနဲ႔ ေမးလိုက္ၿပီးေတာ့ တင္းၾကပ္စြာဖက္ထားတဲ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးကို အသာေလးတြန္းလိုက္ၿပီး အၾကည့္ခ်င္းစံုလိုက္သည္။
'Kaoကို သူတို႔ရဲ႕ဆရာဆီ ခြင့္တိုင္ေပးဖို႔ ေျပာလိုက္ေလ... ဒီေကာင္ေလးရဲ႕အက်င့္ေတြကို ငါ အခုမွ မျပင္ေပးရင္... ဖူးခက္မွာ ရွိေနတဲ႔ကေလးက သူ႔ေၾကာင့္ ပိုၿပီးပင္ပန္းရလိမ္႔မယ္'
Cရဲ႕အၾကည့္ေတြက Jayရဲ႕မ်က္လံုးေတြဆီကေန လံုးဝမခြာဘဲ ရွင္းျပလိုက္သည္။ ၿပီးတဲ႔အခါမွာ Cရဲ႕လက္ေလးက တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာၿပီးေတာ့ ႏူိင္ငံျခားသားစစ္စစ္ျဖစ္တဲ႔လက္ေထာက္ေလးရဲ႕ ေဖြးဥၾကည္လင္ေနတဲ႔ပါးျပင္ေလးကို ဖြဖြေလးထိေတြ႕လိုက္သည္။
C သူ႔အေရွ႕မွာ ရွိေနတဲ႔လူသားေလးရဲ႕အျပံဳးကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္မွာ နားလည္လိုက္ရတာက...
Guiဆိုတဲ႔ေကာင္ေလးကို အခြင့္အေရးေပးမိတဲ႔ေနာက္ထပ္အခ်က္က... အဲ႔႔ကေလးရဲ႕ပတ္လည္မွာ ရွိေနတဲ႔အရွိန္အဝါက Jayနဲ႔တူတယ္လို႔ ခံစားေနရတာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏူိင္သည္။
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တယ္... ဒါေပမယ္႔ မေပ်ာ့ညံ့ဘူး။
..._...
လွလွပပေလးျပင္ဆင္ထားတဲ႔ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ႔အိပ္ခန္းက အခုခ်ိန္မွာေတာ့ မူရင္းအေျခအေနနဲ႔လံုးဝမတူဘဲ အပ်က္အစီးေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ပြေနသည္။ ကြဲေၾကေနတဲ႔မွန္ကြဲစေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ တစ္စစီျပန္႔ၾကဲေနၿပီး ကြဲေနတဲ႔တီဗီႏွင့္အတူ အျခားေသာပစၥည္းေတြက ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ လြင့္ပစ္ျခင္းခံထားရသည္။ အဲ႔အရာေတြအားလံုးကို လုပ္ခဲ႔တဲ႔လူက ႐ႈပ္ပြေနတဲ႔ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေနတာ…
Soloက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလႈပ္ရွားလိုက္ၿပီးေတာ့ ျဖဴေဖ်ာ့ေနၿပီး အားအင္မရွိေတာ့တဲ႔ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ေခါင္းအံုးထဲ ႏွစ္လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာနဲ႔ ဗိုက္ထဲက နာက်င္မႈေတြက ယခုလက္ရွိ သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲက နာက်င္မႈကို လံုးဝမယွဥ္ႏူိင္...
တစ္ပတ္...
သူ Guitarရဲ႕အသံေလးကို မၾကားခဲ႔ရတာ တစ္ပတ္တိတိရွိခဲ႔ၿပီ... ၿပီးေတာ့ ဒီအခန္းထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားခံခဲ႔ရတာလည္း တစ္ပတ္တိတိရွိခဲ႔ၿပီ။
သူ႔အေဖေျပာခဲ႔တဲ႔စကားေတြကို သူ ေကာင္းေကာင္းနားလည္သည္။ ဒီအတုိင္း အင္တာနက္နဲ႔ ဖုန္းကို အသံုးျပဳခြင့္မေပးတာမဟုတ္... ဒီတိုင္း Guitarနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ေပးတာမဟုတ္... သူ႔ရဲ႕အေဖက Jayနဲ႔႔ေတာင္ သူ႔ကို ေတြ႕ခြင့္မေပးေတာ့တာ... သူက ဒီတစ္အိမ္လံုးမွာ တစ္ေယာက္တည္းဘဲ... သူ႔အတြက္ အစားအစာျပင္ေပးမယ္႔အိမ္အကူေတာင္ မရွိ... အရာအားလံုးကို သူ႔ဘာသာသူ လုပ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီအိမ္ရဲ႕ပတ္လည္မွာလည္း သူ႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ႔လူအခ်ိဳ႕ရွိသည္။
သူ ထြက္ေျပးဖို႔ႀကိဳးစားခဲ႔ေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႕အေဖက ဒီအိမ္ထဲက အရာအားလံုးနီးပါးကို သိထားတာေၾကာင့္ သူ က်႐ႈံးခဲ႔သည္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ရင္ဘတ္ထဲမွာ မီးလိုပူေလာင္ေနတဲ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ေလ်ာ့ခ်ဖို႔အတြက္ ပစၥည္းေတြအားလံုးကို ႐ုိက္ခြဲပစ္သည္။ အရာအားလံုးကို ဖ်က္ဆီးၿပီးသြားေသာ္လည္း ဘာမွပိုမေကာင္းလာပါ။
'Guitar...'
အားနည္းေနတဲ႔အသံခပ္တိုးတိုးေလးက သူ သတိရေနတဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕နာမည္ကို နာက်င္စြာနဲ႔ ေရရြတ္ေနသည္။
ေဒါက္... ေဒါက္...
'ထြက္သြား!'
Soloရဲ႕မ်က္ႏွာက ေခါင္းအံုးဆီကေန လံုးဝမေမာ႔လာဘဲ ေအာ္လိုက္သည္။
ေဒါက္... ေဒါက္...
'...'
ေဒါက္... ေဒါက္... ေဒါက္...
'ထြက္သြားလုိ႔ ငါေျပာေနတယ္ေလ!'
ခြမ္း!
ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေအာ္လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္က ေဘးနားမွာ ရွိေနတဲ႔ပန္းအိုးကို လွမ္းယူလိုက္ကာ တံခါးကို ပစ္ေပါက္လိုက္တာေၾကာင့္ ပန္းအိုးက တစ္စစီ ကြဲေၾကသြားသည္။
Soloက ေဒါသစိတ္ေတြၾကားထဲမွာ မြန္းၾကပ္လာတာေၾကာင့္ ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္သည္။ ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ႔မ်က္ႏွာေလးက ေဒါသေတြထန္ေနတဲ႔ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ… သူ အဲ႔လိုမ်ိဳးမျဖစ္ခဲ႔တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ႔ၿပီ။
ေဒါက္... ေဒါက္... ေဒါက္... ေဒါက္... ေဒါက္...
'ငါ ေျပာေနတာ...!'
'မေအေဘး! မင္းပါးစပ္ကို ပိတ္ထားၿပီး လသာေဆာင္တံခါးကို လာဖြင့္!'
ေဒါသထြက္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးက အံ႔ၾသမႈေတြနဲ႔အတူ မ်က္လံုးအျပဴးသားျဖစ္သြားသည္။ ဒီေနရာမွာ အဲ႔ေလာက္ထိ အက်ယ္ႀကီး လာမေအာ္သင့္ေပမယ္႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးရဲ႕အသံက ဘာလို႔ ဒီအထိ ေရာက္လာတာလဲဆိုတာကို နားမလည္ႏူိင္ျဖစ္မိသည္။ ဒါေပမယ္႔ သူ ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါလိုက္ၿပီး သိလိုက္ရတာက...
ဒီအသံက အေရွ႕တံခါးက လာတာမဟုတ္ဘူး။
ရွည္လ်ားတဲ႔႔ေျခေထာက္ေတြက လ်င္ျမန္စြာနဲ႔ ကုတင္ေပၚက ဆင္းလာကာ လသာေဆာင္ဘက္ကို သြားလိုက္သည္။ ၿပီးတဲ႔အခါမွာ တစ္ခန္းလံုးကို အေမွာင္ခ်ထားတဲ႔လိုက္ကာကို ဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီးေတာ့ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။
ပထမဆံုးအေနနဲ႔ လိုက္ကာကို ဆြဲဖယ္လိုက္တဲ႔အခါမွာ... သူ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားၿပီး လက္ပိုက္ထားကာ သူ႔ကို စိုက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒုတိယအေနနဲ႔ တံခါးဖြင့္လိုက္တဲ႔အခါမွာ Kaoက အခန္းထဲ အျမန္ဝင္လိုက္ၿပီးေတာ့ ႐ႈပ္ပြေနတဲ႔သူ႔ရဲ႕ဆံပင္ေတြကို ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ဆြဲလိုက္သည္။
'မင္းက လူတိုင္းကို ျပသာနာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာဘဲ!'
Kaoက သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေခါင္းကို ျပင္းထန္စြာဆြဲလိုက္ေပမယ္႔ ခဏေလာက္ၾကာတဲ႔အထိ Soloက ဘာမွမတုန္႔ျပန္လာတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကို ရပ္လိုက္သည္။ သူ အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ေကာင္ေလးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္လိုက္ၿပီးတဲ႔အခါမွာ သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ကို အားနဲ႔တြန္းလိုက္သည္။ လသာေဆာင္ တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး အခန္းကို ေမွာင္သြားေအာင္ လိုက္ကာေတြကို ဆြဲပိတ္လိုက္ကာ အခန္းမီးေတြကို ဖြင့္လိုက္တယ္။
အခန္းရဲ႕အေျခအေနက ၾကြက္သိုက္ထက္ေတာင္ ႐ႈပ္ပြေနတာေၾကာင့္ အသန္႔ႀကိဳက္တဲ႔သူက မ်က္ေမွာင္ေတြကို ၾကဳတ္ထားလိုက္သည္။ ၿပီးတဲ႔အခါမွာ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက အေသေကာင္တစ္ေယာက္လို ဘာတုန္႔ျပန္မႈမွမရွိဘဲ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနတဲ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခါမွာ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာက ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ဆိုးရြားသြားသည္။
အခန္႔ညားဆံုးျဖစ္တဲ႔ေက်ာင္းတစ္ခုလံုးရဲ႕Moonက... အခုက်ေတာ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာထက္ေတာင္ ပိုေနၿပီ။ ျဖဴေဖ်ာ့ၿပီး ထိုင္းမႈိင္းေနတဲ႔မ်က္ႏွာက ေသခါနီး လူနာတစ္ေယာက္လိုပင္... ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဆံပင္ေတြကလည္း ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ မေလွ်ာ္ရေသးတဲ႔ေခါင္းလိုမ်ိဳး ႐ႈပ္ပြေနတာ… ၿပီးတဲ႔အျပင္ ဒီတစ္ခန္းလံုးကို တစ္စစီျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားရာကေန ရလာတဲ႔ဒဏ္ရာေတြက သူ႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္လံုးႏွင့္ ေျခေထာက္ေတြမွာပါ ရွိေနသည္။
'မင္းက အ႐ူးဘဲ...'
Kaoက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္မိေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြက သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကို သန္႔ရွင္းေပးဖို႔အတြက္ တစ္ခုခုကို ရွာေဖြလိုက္သည္။
'...'
'ငါ ဘာလို႔ ဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္ေနရတာလဲ'
ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနတဲ႔လူရဲ႕လက္ကို Kaoက လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔ရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူက သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကို ဇက္ခနဲဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီးေတာ့ လူသတ္ခ်င္ေနတဲ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။
အျခားသူေတြကသာ အဲ႔အၾကည့္ကို ျမင္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ေၾကာက္လန္႔သြားၾကမယ္ဆိုေပမယ္႔... ဒါေပမယ္႔ ဒီလူက Kaoေလ...
'ငါ့ကို အဲ႔လိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ လာမၾကည့္နဲ႔!'
Kaoက သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မ်က္ႏွာကို လက္ညိဳးနဲ႔ထိုးလိုက္ၿပီးေတာ့ Soloရဲ႕အၾကည့္ေတြအတုိင္း ျပန္ၾကည့္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးတဲ႔အခါမွာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ႕လက္ကို ျပန္ဆြဲယူလိုက္ၿပီးေတာ့ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ႔အသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။
'ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း... ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လႈပ္မယ္ဆိုရင္ မင္းကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ႔မယ္'
နားေထာင္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးက သူ႔ရဲ႕ေဒါသျဖစ္ေနတဲ႔စိတ္ေတြကို ေပ်ာက္သြားဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ လက္က နာက်င္မႈေၾကာင့္ Soloက ေခါင္းကိုသာ ခါလိုက္မိၿပီး သူ႔ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးထည့္ေပးေနတဲ႔သူငယ္ခ်င္းကို စိတ္ညစ္စြာနဲ႔ ၾကည့္ေနလိုက္မိသည္။ ဒါေပမယ္႔လည္း သူက ဒီအတိုင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာအမူအရာလံုးဝမေျပာင္းဘဲ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုမ်ိဳး ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနသည္။
ဒဏ္ရာေတြ ေဆးထည့္ၿပီးသြားတဲ႔အခါမွာေတာ့ Kaoက ေနာက္ေက်ာမွီထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔ဘက္က စကားစလာမွာကို Kaoေစာင့္ေနမိေပမယ္႔ ခဏေလာက္ၾကာတဲ႔အထိ အဲ႔ဒီျဖဴေဖ်ာ့တဲ႔ႏူတ္ခမ္းသားေတြထဲကေန ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာ...
'So... မင္းကေတာ့ တကယ္ဘဲ...'
Kaoဘက္ကေန စၿပီးေတာ့ စကားေျပာလာသည္။ ဒီအတိုင္းထိုင္ၿပီး နားေထာင္ေနတဲ႔သူက မဲ႔ျပံဳးျပံဳးလာၿပီးေတာ့ Kaoရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ၾကည့္လိုက္သည္။
'ဘာလို႔လဲ... ငါ့ရဲ႕အေျခအေနက အဲ႔ေလာက္ေတာင္ ဆိုးေနလို႔လား'
ခြပ္!
'ငါ့ကို အဲ႔လိုေပါက္ကရေတြ လာမေျပာနဲ႔!'
Kao သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေခါင္းကို ျဖတ္႐ုိက္လိုက္ၿပီးေတာ့ လက္ညိဳးထိုးကာ ေျပာလိုက္သည္။
'မင္း လြန္လာၿပီေနာ္Kao...'
Soloက ေခါင္းေမာ႔လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔အေရွ႕က မ်က္လံုးေတြကို ေဒါသျဖစ္ေနတဲ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔ေခါင္းကို လာထိတာမ်ိဳးကို လံုးဝသေဘာမက်ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ေခါင္းကို အခုလိုမ်ိဳး သတၱိရွိရွိနဲ႔ လုပ္လာတာက ဒါက ပထမဆံုးအႀကိမ္ပင္... သူသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ လည္ပင္းညွစ္သတ္ေနတာ ၾကာၿပီ။
'ငါက ကူေပးေနတာ... မင္းေခါင္းထဲက အသံုးမက်တဲ႔ခ်ီးေတြ အျပင္ထြက္သြားေအာင္ ငါ လုပ္ေပးေနတာ...'
Kaoက လံုးဝကို ဂ႐ုမစိုက္ဟန္ျပလိုက္ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာလာသည္။
'ေမးပါရေစဦး... မင္းက Soေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ငါ မင္းကို မသိသလိုမ်ိဳး ခံစားေနရတယ္'
'မင္း ဘာကို ေျပာခ်င္ေနတာလဲ'
'တကယ္လို႔ မင္းေနရာမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္း အဲ႔ေခြးေကာင္သာဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အ႐ႈံးေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ သူက ခံစားေနရတာေတာင္ ထုတ္မျပတက္သလို... လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔လည္း ေဒါသမထြက္တက္ဘူး။ သူက အက်ိဳးအေၾကာင္း ေသခ်ာစဥ္းစားတက္တယ္... မဟုတ္ရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူထက္ ပိုၿပီးခ်စ္ရတဲ႔လူရဲ႕အေၾကာင္းကို ေတြးေပးတယ္'
ေျပာၿပီးသြားတဲ႔အခါမွာ Kaoက သူ႔အေရွ႕က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ႕ ေျခဖ်ားကေန ေခါင္းအထိ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ ျပံဳးလိုက္ကာ...
'ဒါေပမယ္႔ ငါျမင္ေနရတဲ႔လူက တံုးအတဲ႔ အ႐ႈံးသမားတစ္ေယာက္ဘဲ... ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမစဥ္းစားဘဲ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ေလ်ာက္လုပ္ေနတဲ႔လူ...'
'ငါလည္း ဒီလိုမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ဘူး'
Soloက သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေတြကို ကုတ္လိုက္ကာ...
'အေဖက...'
'မင္းအေဖေပၚ အျပစ္လႊဲခ်မေနနဲ႔ So...'
Kaoက ေအးစက္ေနတဲ႔အသံနဲ႔ ၾကားျဖတ္ေျပာလာသည္။
'ဒါေတြအားလံုးကို မင္းဘာသာ မင္းလုပ္ခဲ႔တာ...'
'ငါ...'
'မင္းက မင္းတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ဘဲ ေတြးေနတာ...'
'မင္းအတြက္ဘဲ မင္း ေတြးမေနနဲ႔...'
အေဖ႔ရဲ႕စကားသံေတြက သူ႔ရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ ျပန္ၾကားေယာင္လာခဲ႔တယ္။ ဒါ့ျပင္ Kaoကလည္း သူ႔ကို အဲ႔စကားအတိုင္းေျပာလာတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕မာေက်ာေနတဲ႔မ်က္ႏွာေပၚက ေဒါသစိတ္ေတြက လံုးဝမရွိေတာ့တဲ႔အထိ ေပ်ာ့က်သြားခဲ႔သည္။ Soloရဲ႕ပံုစံက တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက ႏွစ္သိမ္႔မႈကို လုိအပ္ေနတဲ႔ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ပံုစံအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားခဲ႔တယ္။
ကံမေကာင္းစြာနဲ႔ဘဲ အဲ႔ဒီလူက သူနဲ႔အတူတူရွိမေနဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းKaoက...
'အသနားခံေနတဲ႔ေခြးမ်က္ႏွာမ်ိဳးလုပ္ၿပီး ငါ့ကို လာမၾကည့္နဲ႔...'
အခုလိုမ်ိဳး ရက္စက္တက္တဲ႔လူတစ္ေယာက္ဘဲ...
'ဒါဆို ငါ ဘာလုပ္သင့္လဲ'
Soloက ခပ္တိုးတုိးေလးေမးလိုက္ကာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အၾကည့္ေတြကို ေရွာင္ဖို႔အတြက္ ေခါင္းကို ငံု႔ထားလိုက္သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ က်ိန္ဆဲဖို႔ေတာင္ အရမ္းပ်င္းေနၿပီေလ...
'ငါ မင္းကို ေျပာျပမွာ မဟုတ္ဘူး။ အ႐ူးရဲ႕...'
'...'
'ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ဒီလူက မင္းကို ေျပာျပလိမ္႔မယ္'
'ဘယ္သူလဲ'
'ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ႔...'
လသာေဆာင္ဘက္သို႔ သြားေနတဲ႔Kaoေနာက္ကေန သူ လိုက္လာလိုက္သည္။ အဲ႔ေရာက္တဲ႔အခါမွာေတာ့ Kaoက တံခါးဖြင့္လိုက္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္လိုက္ကာ ဒုတိယထပ္က လသာေဆာင္ကို ခုန္ဆင္းသြားသည္။
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက လသာေဆာင္ေအာက္ဘက္သို႔ အလြယ္တကူဆင္းသြားတာကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခါမွာ ေျပာမျပတက္တဲ႔႔ခံစားခ်က္နဲ႔အတူ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည္။ Solo ဒီအတိုင္းႀကီး ရပ္ေနမိတာေၾကာင့္ Kaoက အခ်က္ျပလာမွသာ သူလည္း လိုက္ဆင္းလိုက္မိသည္။ အိမ္ပတ္လည္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ႔လူေတြက ဘယ္ေရာက္သြားၾကလဲဆိုတာကို သိခ်င္ေနေပမယ္႔ သူ႔အတြက္ေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္မရွိ... ဒီေနရာကေန အခုလို ထြက္ေျပးလာရတာဘဲ ခံစားလို႔ေကာင္းေနသည္။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ သူ ေနာက္မွ Kaoကို ေမးေတာ့မယ္။
Kaoက အေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္လိုက္ၿပီးေတာ့ ျခံစည္း႐ုိးကို ေက်ာ္လိုက္သည္။ သူတို႔ အဲ႔ဒီအိမ္နဲ႔ေဝးလာတဲ႔အထိ ခဏေလာက္ လမ္းေလ်ာက္ၿပီးၾကတဲ႔အခ်ိန္မွာ Jayကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒီေနရာက ဘယ္မွာလဲဆိုတာ သူ ေသခ်ာမသိ... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕အေဖက အိမ္အမ်ားႀကီးပိုင္တယ္ေလ... အခုအိမ္က အိမ္အႀကီးႀကီးမဟုတ္ေသးဘူးဆိုေပမယ္႔ လူတစ္ေယာက္ကို ပိတ္ေလွာင္ထားဖုိ႔အတြက္ဒီအိမ္ကို ဘယ္သူမွ သံုးၾကမွာမဟုတ္...
'သခင္ေလး...'
Jayက သူ႔ဆီ ေျပးလာၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕အေျခအေနကို စစ္ဖို႔အတြက္ စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ေျခဖ်ားကေန ေခါင္းအထိ ၾကည့္ေနသည္။
'Jay...'
႐ႈပ္ေထြးေနတဲ႔စိတ္ခံစားခ်က္ေတြက သူ႔ကို ယိမ္းယိုင္လာေစတဲ႔အထိ ထိုးႏွက္ေနသည္။ သူ ေျမႀကီးေပၚ လံုးဝလဲမက်ခင္မွာ Kaoက သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို အခ်ိန္မွီ ထိန္းေပးလာတာေၾကာင့္ ကံေကာင္းသြားခဲ႔တာ... စံုမွိတ္ထားတဲ႔မ်က္လံုးေတြကို ျပန္ဖြင့္လိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ အရမ္းသတိရေနမိတဲ႔လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ပံုရိပ္က ေဝေဝဝါးဝါးေလး ေပၚလာသည္။
'Guitar...'
'ဟုတ္တယ္...'
ဒါ အိမ္မက္မဟုတ္ဘူး။
'Guitar!'
Solo မ်က္လံုးအျပဴးသားျဖစ္သြားၿပီး အရာအားလံုးကို ေမ႔သြားခဲ႔သည္။ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြက သူ႔ကို ထူေပးေနတဲ႔လူကို ဆြဲယူၿပီး တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္။ အခု သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားကလည္း ေပါက္ကြဲမတက္ခုန္ေပါက္ေနၿပီ။ သူ႔ရဲ႕Guitarကလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ သူ႔ကို ျပန္ၿပီးေပြ႕ဖက္လာသည္။ သူ ဖက္ထားတာကို ခြာလိုက္ၿပီးေတာ့ လနဲ႔ခ်ီၿပီး မျမင္ခဲ႔ရတဲ႔မ်က္ႏွာေလးကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿပီးတဲ႔အခါမွာ သူကုိယ္တိုင္ေတာင္ မသိလိုက္ပါဘဲနဲ႔ Guitarကို ကားနားသို႔ ဆြဲေခၚသြားလိုက္သည္။
'ေနေကာင္းရဲ႕လား'
Gui သူ႔ေဘးနားက သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕ေခါင္းကို အသာေလးပုတ္သပ္ေပးလိုက္ၿပီး ႏူးညံ့တဲ႔အသံႏွင့္ ေမးလိုက္သည္။
'ထြက္ေျပးရေအာင္...'
'ဟမ္...'
'ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတူထြက္ေျပးရေအာင္...'
Soloက Guiရဲ႕လက္ေတြကို ဆုတ္ကိုင္ထားၿပီးေတာ့ တည္ၿငိမ္တဲ႔အသံနဲ႔ ေျပာလာသည္။
'ကၽြန္ေတာ္ Guitarနဲ႔မေဝးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး'
နားေထာင္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးက Soloရဲ႕မ်က္ႏွာကို ဘာခံစားခ်က္မွမရွိတဲ႔အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနသည္။ ခဏေလာက္အၾကာမွာ သနားၾကင္နာတက္တဲ႔မ်က္လံုးေတြက စိတ္ပ်က္ေနတဲ႔အရိပ္အေယာင္ျပလာေပမယ္႔ မ်က္ေတာင္တစ္ခပ္စာအခ်ိန္အတြင္းမွာ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားသည္။
'ေကာင္းၿပီေလ...'
'Khun Gui!'
ကားေမာင္းေနတဲ႔Jayက အလန္႔တၾကားနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လာေပမယ္႔ Guiရဲ႕မ်က္ႏွာအမူအရာကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခါမွာေတာ့ Jayနားလည္သြားခဲ႔သည္။
'Soက ဘယ္ကို သြားခ်င္တာလဲ'
'အေဖ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ရွာမေတြ႕ႏူိင္မယ္႔ ဘယ္ေနရာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့...'
..._...
သူတို႔ရွိေနတဲ႔ေနရာနဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ႔ကမ္းေျခသို႔ သူတို႔ လာခဲ႔ၾကသည္။ Jayက ဒီအတိုင္း မတ္တပ္ရပ္ေနၿပီး သစ္ပင္ကို မွီထားကာ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး ကမ္းေျခဘက္သို႔ ေလ်ာက္သြားေနတဲ႔လူႏွစ္ေယာက္ကို စိုးရိမ္စြာနဲ႔ ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ သခင္ေလးကို စိတ္ပူမိတယ္ဆိုေပမယ္႔ ဒီမနက္ကမွ ဖူးခက္ကေန ခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ႔တဲ႔သူကို ပိုၿပီးစိတ္ပူေနမိတာ…
'အခုလို ကူညီေပးခဲ႔တဲ႔အတြက္ Khun Kaoကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္' Jayက သူ႔ေဘးနားက ေကာင္ေလးကို ျပံဳးၿပီးေျပာလိုက္သည္။ 'ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာဆိုရင္ သခင္ေလးကို ေတြ႕လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး'
'ရပါတယ္'
မေန႔တုန္းက အဲ႔အိမ္မွာ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ႔… Jayနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က Solo ထမင္းပန္းကန္ကို လံုးဝမထိေတြ႕ခဲ႔တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီလို႔ ေျပာလာခဲ႔သည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အျမဲတမ္း အခန္းထဲကေန က်ယ္ေလာင္တဲ႔ေပါက္ကြဲသံေတြကို ၾကားေနရတယ္တဲ႔... အဲ႔စကားေတြေၾကာင့္ Jayအရမ္းစိတ္ပူလာၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္မိတာ… ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ Guiဆီ အရင္ဆံုးဆက္သြယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိသည္။ Soloဆီကေနၿပီးေတာ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာတဲ႔အထိ အဆက္အသြယ္မရလာတာေၾကာင့္ Guiက အရမ္းစိတ္ပူေနမွာ...အဲ႔ဒါေၾကာင့္ Soloကို ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ႔အိမ္ရဲ႕လိပ္စာကို Guiက ေမးလာတဲ႔အခါမွာ သူ ဘာမွ ေမးခြန္းမထုတ္မိ...
အဲ႔ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ႔အေစာင့္ေတြကို အာ႐ုံလႊဲၿပီး အိမ္ထဲဝင္ဖို႔အတြက္ သူ Kaoကို အကူအညီေတာင္းခဲ႔သည္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီကေလးက အခုလိုမ်ိဳး လသာေဆာင္ကေနတက္ၿပီး Soloကို ေခၚထုတ္လိမ္႔မယ္လို႔ေတာ့ သူ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ႔မိဘူး။
ဒါေပမယ္႔ သူ မေမွ်ာ္လင့္ထားဆံုးအရာကေတာ့... Guiက ဖူးခက္ကေန ဒီေနရာအထိ ျပန္လာခဲ႔တာဘဲ...
Kaoက ကားထဲကေန ထြက္သြားတဲ႔အခါမွာ Guiက Jayဆီ ဖုန္းဆက္လာခဲ႔သည္။ ဖုန္းထဲက ေကာင္ေလးက ဒီကိုလာေနၿပီလို႔ ေျပာလာတဲ႔အခါမွာ အရမ္းအံ႔ၾသသြားခဲ႔တာ… ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ေတြ႕လိုက္တဲ႔အခါမွာ Guiရဲ႕ပံုစံက အရမ္းပင္ပန္းေနတယ္ဆိုတာကို ထင္ထင္ရွားရွားျမင္လိုက္ရသည္။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔႔ေကာင္ေလးက ျပံဳးၿပီး ေနႏူိင္တုန္းဘဲ... Soloထြက္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ့ ပင္ပန္းေနတဲ႔မ်က္လံုးေတြက ေပ်ာ္ရြင္မႈနဲ႔အတူ တလဲ႔လဲ႔ေတာက္ပေနတာကို Jay ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒါေပမယ္႔ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ့ အဲ႔ဒီမ်က္လံုးေတြမွာ ဝမ္းနည္းမႈေတြက အစားထိုးလာခဲ႔တာ…
'P'Gui လုပ္ႏိူင္လိမ္႔မယ္လို႔ အစ္ကိုထင္လား'
Kaoက ကမ္းေျခမွာ လမ္းေလ်ာက္ေနတဲ႔သူႏွစ္ေယာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ Kaoက လူသိေအာင္ အမ်ားႀကီးမျပထားဘူးဆိုေပမယ္႔ အသာေလးၾကဳတ္ထားတဲ႔မ်က္ခံုးေတြေၾကာင့္ သူလည္း Jayလိုမ်ိဳး Guiကို စိတ္ပူေနတယ္ဆိုတာ သိသာသည္။
'အစ္ကိုလည္း စိတ္ပူမိတယ္... တကယ္ေတာ့ အစ္ကို Khun Guiကို ဖုန္းမဆက္လိုက္သင့္ဘူး' Jayက အျပစ္ရွိသလိုမ်ိဳးခံစားေနတဲ႔အသံမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာလာသည္။ 'ဒါေပမယ္႔ ဘာမွမစားမေသာက္ျဖစ္ေနတဲ႔သခင္ေလး တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္မိတယ္။ အရမ္းစိတ္ပူေနမိလို႔ Khun Gui အရမ္းပင္ပန္းေနတယ္ဆိုတာကို အစ္ကုိ ေမ႔သြားခဲ႔တာ...'
'Ai'Soက ဘာလို႔ အဲ႔ေလာက္ထိ ျဖစ္သြားရတာလဲ'
'ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Khun Guiက သခင္ေလးအတြက္ ကယ္တင္ရွင္တစ္ေယာက္လိုဘဲ...'
Jayက ခပ္တိုးတိုးေလးရယ္လိုက္မိသည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူေျပာခဲ႔တဲ႔အရာေတြက သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ဘဝနဲ႔ မျခားနားဘူးေလ...
'သခင္ေလးရဲ႕ဘဝမွာ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔အစိတ္အပိုင္းေတြအားလံုးကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ႔တဲ႔သူဘဲ... သခင္ေလးက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူ ရပ္တည္ၿပီး ႀကီးျပင္းလာခဲ႔ရတာ... ေႏြးေထြးမႈေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတာမဟုတ္တဲ႔အတြက္ေၾကာင့္ သူ အခုလိုမ်ိဳး အျပင္းအထန္ျဖစ္သြားခဲ႔တာ...'
'...'
Kao ဘာမွထပ္မေမးေတာ့... Jayကလည္း လမ္းအတူတူေလ်ာက္ေနၾကတဲ႔ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ျပံဳးေနၾကတယ္ဆိုေပမယ္႔ မတူညီတဲ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပေနတာ… Soloက ေပ်ာ္ရြင္စြာနဲ႔ျပံဳးေနေပမယ္႔ Guiရဲ႕အျပံဳးက အဲ႔လိုမ်ိဳးမဟုတ္...
'သတိထားမိရဲ႕လား သခင္ေလးရာ...'
…_...
'ကၽြန္ေတာ္ Guitarကို အရမ္းလြမ္းေနတာ...'
Soloက ေျပာလာသည္။ သူ႔ရဲ႕တည္ၿငိမ္ေနတဲ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရြင္မႈေတြက အထင္းသား...
'အစ္ကိုလည္း Soကို လြမ္းတယ္'
Guiက ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ အဲ႔စကားေတြက လိမ္ေနတာမဟုတ္ေပမယ္႔ မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးက ေပ်ာ္ေနတဲ႔အျပံဳးမ်ိဳးမဟုတ္... သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ေတြကို ဖုံးကြယ္ထားတဲ႔ဟန္ေဆာင္အျပံဳး... အ႔ံၾသစရာေကာင္းစြာနဲ႔ သူ႔ေဘးနားက ေကာင္ေလးက သတိမထားမိ...
'ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကို မဆက္သြယ္မိခဲ႔တဲ႔အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အဲ႔အိမ္ေလးထဲမွာ ေလွာင္ပိတ္ထားတာ... ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းေကာ အင္တာနက္ေကာ ဘာမွသံုးလို႔မရဘူး'
Soloက လမ္းေလ်ာက္ေနရင္း သူ ဘာျဖစ္ခဲ႔လဲဆိုတဲ႔အေၾကာင္းအရာေတြကို ဆက္ၿပီးေျပာေနမိတယ္။ Guiကို ဖုန္းမဆက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ Guiစိတ္ဆိုးေနမွာကို သူေၾကာက္ေနမိတာ...
'အဆင္ေျပပါတယ္'
'ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္... ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကို လြမ္းတယ္'
'အစ္ကို သိပါတယ္'
Gui အသံမထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္မိသည္။ ဒီေကာင္ေလး လြမ္းေနမယ္ဆိုတာကို သူ သိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူလည္း အတူတူခံစားေနမိတာကို...
'So ဘယ္ကို သြားခ်င္လဲ'
'ေဝးတဲ႔ေနရာကို သြားခ်င္တယ္'
Soloက Guiကို လွည့္ၾကည့္လာတယ္။ သူ႔ရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ပိုၿပီးေဝးေဝးသြားႏူိင္ေလေလ... ပိုၿပီးေကာင္းေလေလလို႔ ထင္ေနတဲ႔ပံုဘဲ... Soloက ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕လက္ကို တင္းၾကပ္စြာဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ကားဆီသို႔ ျပန္လာခဲ႔လိုက္သည္။ Jayနဲ႔ Kaoက အဲ႔ေနရာမွ သူတို႔ကို ေစာင့္ေနၾကတာ...
'အေဖမရွာႏူိင္မယ္႔တစ္ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားရေအာင္...'
Kaoကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ သက္ျပင္းသာခ်လိုက္ၿပီး ကားထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ ကားေမာင္းဖို႔အတြက္ အမိန္႔ေပးခံရတဲ႔Jayက Guiကို စိုးရိမ္စြာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
'Khun Gui...'
'သူ ေျပာသလိုဘဲ သြားရေအာင္ Khun Jay...'
Guiက ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဖို႔အတြက္ အခ်က္ျပတဲ႔အေနနဲ႔ ေခါင္းညိမ္႔ျပလာသည္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ သူလည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ကားထဲသို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
ကားက Soloညႊန္ျပတဲ႔အတိုင္း အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေမာင္းႏွွင္ေနသည္။ သူ သြားခ်င္တဲ႔ေနရာေရာက္တာနဲ႔ ကားကို ရပ္ခုိင္းတယ္။ ၿပီးတဲ႔အခါမွာ သူ႔ခ်စ္သူကို ကားေပၚက ေခၚသြားၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူနဲ႔အတူတူ လမ္းခဏေလာက္ေလ်ာက္... ႐ႈခင္းနည္းနည္းပါးပါးၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေနရာကို ထပ္သြားခိုင္းျပန္တယ္။ အံ႔ၾသစရာေကာင္းတာက စကားအရမ္းနည္းတဲ႔Soloက အရင္ေန႔ေတြကထက္ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာေနခဲ႔တာဘဲ… တကယ္ေတာ့ သူ တစ္ေယာက္တည္းကသာ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာေနခဲ႔တာလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္လိမ္႔မယ္။
'Guitar ဗိုက္ဆာေနလား'
'မဆာပါဘူး'
'Guitar ဘာလိုခ်င္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္...'
'မလိုခ်င္ဘူး'
သူတို႔ သြားေနတဲ႔လမ္းေၾကာင္းက ပိုၿပီးရွည္လ်ားလာတဲ႔အခါမွာ စိုးရိမ္မႈေတြက တရိပ္ရိပ္နဲ႔ ျမင့္တက္လာခဲ႔သည္။ အျပင္လူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီအတုိင္းသာ ထိုင္ေနၿပီး ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတဲ႔အထိ ေျပာေနၾကတဲ႔စကားေတြကိုသာ တစ္လမ္းလံုးနားေထာင္လာခဲ႔ရတာ… အဲ႔လိုမ်ိဳး ေနရခက္တဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ႔လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကေတာ့ လံုးဝကို ကြဲျပားေနသည္။
Solo စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာခဲ႔တယ္။ သူ ခံစားခ်က္ေတြက မေကာင္းတာေတာင္ သူ႔ရဲ႕စိတ္ကို လံုးဝမေျပာင္းဘဲ ဆက္ေျပာေနခဲ႔႔တာ… ဒါေပမယ္႔ Guiလိုလူမ်ိဳးက ထူးထူးျခားျခားတိတ္ဆိတ္ေနခဲ႔တယ္။ ၿပီးတဲ႔အခါမွာ သူက ပိုၿပီးတိတ္ဆိတ္လာတာေၾကာင့္ သူတို႔ၾကားထဲက အကြာအေဝးက ပိုၿပီးေဝးကြာသြားသလိုဘဲ...
'ကားကို အဲ႔ေရွ႕က ပန္းျခံနားမွာ ရပ္ေပးပါေနာ္... Khun Jay...'
Guiက ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ ေျပာလိုက္မိသည္။ သူက သူ႔ေဘးနားက ေကာင္ေလးရဲ႕သေဘာဆႏၵကိုေတာင္ လံုးဝမေမးဘဲ ေျပာလိုက္တာ... ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ေကာင္ေလးလည္း သူ႔ကို သေဘာတူလိမ္႔႔မယ္လို႔ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ရွိသည္။
'ဟုတ္ကဲ႔ Khun Gui...'
Guiက ကားေပၚက အရင္ဆင္းသြားၿပီးေတာ့ အေနာက္ကေန Soloက လိုက္လာခဲ႔သည္။ က်န္တဲ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လိုက္မလာ... သူတို႔က ကားထဲမွာဘဲ ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေနသည္။
'Guitar...'
Soloက သူ႔အေရွ႕က သြားေနတဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕လက္ေလးကို ဆြဲကိုင္လိုက္ၿပီးေတာ့ ႏူးညံ့တဲ႔အသံေလးနဲ႔ ေခၚလိုက္သည္။ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မရွိပါဘဲနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးသားေလးက ႐ုတ္တရက္နာက်င္လာခဲ႔သည္။
'အင္း...'
'ဘာလို႔... ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရတာလဲ'
အဲ႔ဒီေမးခြန္းေလးရဲ႕အဆံုးမွာ အေရွ႕ကဦးေဆာင္ၿပီး သြားေနတဲ႔လူရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက ရပ္တန္႔သြားၿပီး အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လာခဲ႔သည္။ Guiက သူ႔အေနာက္ကေကာင္ေလးရဲ႕ဝမ္းနည္းေနတဲ႔မ်က္ႏွာကို ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိတဲ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္လို္က္သည္။
'So ဒီထပ္ပိုၿပီးေဝးတဲ႔ေနရာကို မသြားခ်င္ဘူးလား'
'ကၽြန္ေတာ္...'
'စိတ္ေက်နပ္သြားၿပီလား'
'...'
'အစ္ကို႔မွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူး။ ဘာဆိုဘာမွမရွိဘူး။ ဒါေပမယ္႔ So ဆႏၵရွိမယ္ဆုိရင္... အစ္ကို ဘယ္ေနရာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေခၚသြားေပးမယ္'
Guiက အလြန္ပင္ပန္းစြာနဲ႔ျပံဳးလိုက္ၿပီးေတာ့ ႏူးညံ့တဲ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔အတူ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။
'Guitar...'
'ဒါလား... အစ္ကို ေဘးနားမွာ ရပ္တည္ႏူိင္ဖို႔အတြက္ အရာအားလံုးကို ႀကိဳးစားၿပီး ရင္ဆိုင္မယ္လို႔ေျပာခဲ႔တဲ႔သူရဲ႕အေျခအေနက... အခု အစ္ကို႔ရဲ႕မ်က္လံုးထဲမွာ အစ္ကို မသိတဲ႔လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကိုဘဲ ျမင္ေနရတယ္'
ေအးစက္စက္စကားေတြက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ႔မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ဆီကေန ထြက္လာခဲ႔တာ… ေျပာေနတဲ႔သူေတာ့ မသိေပမယ္႔... Soloရဲ႕ႏွလံုးသားကေတာ့ လံုးဝကို ေၾကမြပ်က္စီးသြားၿပီ။ ဒါေပမယ္႔လည္း သူ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာႏူိင္...
'အစ္ကိုလည္း အားအင္ေတြမရွိေတာ့တဲ႔အထိ ပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အစ္ကိုက လူတစ္ေယာက္အတြက္ ဒါကို လုပ္ေနရတာဘဲဆိုၿပီး ေတြးလိုက္မိတဲ႔အခါတိုင္းမွာ အျမဲတမ္း အစ္ကို႔ရဲ႕အားအင္ေတြ ျပန္ျပည့္လာခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အခုက်ေတာ့...'
'...'
'တကယ္လို႔ Soက ကိုယ္႔တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ဘဲ ေတြးေနမယ္ဆိုရင္... Soတစ္ေယာက္တည္းေနလိုက္တာက ပိုမေကာင္းဘူးလား'
'မေကာင္းဘူး!'
Soloက အျမန္ျငင္းလိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔အေရွ႕မွာရွိေနတဲ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ဆြဲယူကာ တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္။ အခုအခ်ိန္မွာ သူ ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ႔ လက္ေလးကိုေတာင္ လႊတ္ေပးဖို႔ကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနမိသည္။
'အစ္ကို ဘာလို႔ ဒီကိုလာခဲ႔ရတာလဲဆိုေတာ့ အစ္ကို စိုးရိမ္လို႔... အစ္ကို႔ရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ Soကို လံုလံုျခံဳျခံဳရွိေနပါေစလို႔ဘဲ ေတြးေနမိခဲ႔တာ... Soကို တစ္ေယာက္ေယာက္က နာက်င္ေအာင္လုပ္ေနမလားဆိုတဲ႔အေတြးေၾကာင့္ အစ္ကို အရမ္းစိတ္ပူလာတယ္။ အဲ႔ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီေန႔ အလုပ္သြားရမွာကိုေတာင္ မသြားဘဲ... အစ္ကို ေလယာဥ္နဲ႔တန္းျပန္လာခဲ႔ရတာ...'
သာမန္ေလသံနဲ႔ ေျပာေနတဲ႔စကားက နားေထာင္ေနတဲ႔သူရဲ႕စိတ္ကို ပိုၿပီးသက္သာလာေအာင္ မလုပ္ေပးႏူိင္ပါ။ အဲ႔အစား... Soloက သူ႔ရဲ႕အားအင္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားသလိုမ်ိဳး ခံစားေနရသည္။ သူကဘဲ ေပြ႕ဖက္ထားၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲက ခ်စ္ရတဲ႔သူက ဘာမွမတုန္႔ျပန္လာတာကို သိလိုက္တဲ႔အခါမွာ သူ ပိုၿပီးေၾကာက္ရြံ႕လာခဲ႔သည္။
သူ... သူ႔ေဘးနားမွာ ရွိတဲ႔အရာေတြကို ၾကည့္ဖို႔အတြက္ ေမ႔ေနခဲ႔တာ…
သူ ဘာလို႔ အခုမွ သတိထားမိရတာလဲ... Guitarရဲ႕မ်က္ႏွာက ဘယ္ေလာက္ထိ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနလဲဆိုတာကို သူ အခုမွ သတိထားမိသည္။ Guitarရဲ႕ပံုစံက ပင္ပန္းေနၿပီးေတာ့ အားအင္ကုန္ခမ္းေနတဲ႔ပံုစံ... သူ႔ထက္ပိုၿပီး ဆယ္ဆေလာက္ ပင္ပန္းေနတဲ႔ပံုျဖစ္ေနသည္။
'ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္'
အျပစ္ကို ဝန္ခံလာတဲ႔အသံေလးေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ႔မ်က္ႏွာေလးေပၚမွာ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ တကယ္႔အျပံဳးစစ္ေပၚလာခဲ႔သည္။ Guiက ျပန္ၿပီးေပြ႕ဖက္ထားလိုက္ကာ ေက်ာျပင္ေလးကို ဖြဖြေလးပုတ္သပ္ေပးလိုက္ၿပီးေတာ့ ေတာက္ေလ်ာက္ေျပာေနတဲ႔ ေတာင္းပန္ေနတဲ႔စကားကို နားေထာင္ေနမိတယ္။ သူလည္း ထိုေကာင္ေလးနဲ႔ ထပ္တူနာက်င္မိပါသည္။
သူ ေျပာလိုက္မိတဲ႔စကားက... ဘာမွမခံစားရဘဲ ေျပာလိုက္တာမဟုတ္... သူလည္း ထိုေကာင္ေလးရဲ႕လက္ကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ လႊတ္ႏူိင္မွာလဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူ Soloရဲ႕အမူအက်င့္ေတြကို ေျပာင္းလဲေပးခ်င္သည္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈေတြနဲ႔ စိတ္မရွည္မႈေတြက Soloရဲ႕ဘဝကို ပိုၿပီးခက္ခဲလာေအာင္ လုပ္လိမ္႔မည္။ Soloကို လာမယ္႔အနာဂတ္ေတြမွာ ဘာျပသာနာမွ မျဖစ္ေစခ်င္... သူက ဒီလိုမ်ိဳး နာက်င္စရာေကာင္းတဲ႔စကားကို ေျပာခဲ႔ေပမယ္႔ သူပါ ထပ္တူထပ္မွ် နာက်င္ခဲ႔ရသည္။
'အစ္ကိုတို႔ ထြက္ေျပးေနတာကို ရပ္လိုက္ၾကေတာ့မလား'
Guiက ႏူးညံ့တဲ႔အသံေလးႏွင့္ ေမးလိုက္ကာ သူ႔ကို တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားတဲ႔႔ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို အသာေလးတြန္းထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ထိုေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္လံုးေတြႏွင့္ မ်က္ႏွာကို သူ႔ရဲ႕လက္ေလးႏွင့္ ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။
Soloက မငိုခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူက ငိုခ်င္ေနတဲ႔မ်က္ႏွာမ်ိဳး လုပ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ပံုစံေလးက တကယ္ငိုေနတာထက္ေတာင္ သနားစရာေကာင္းေနသည္။
'ဟုတ္ကဲ႔'
..._...