ကၽြန္္ေတာ္က ဖုန္းကိုဘဲ အခ်ိန္တိုင္းစိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ေစာနက ဖုန္းေခၚတဲ႔သူက သူ ထင္ထားသလို Kaoမဟုတ္ဘူးဆုိတာ Soloစၿပီးေတာ့ ရိပ္မိလာတယ္ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနၾကတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကာသြားသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိ... ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မေျပာမိသလို... Soloကလည္း ဘာဆိုဘာမွမေျပာ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္ေနၾကၿပီးေတာ့ စကားစေျပာမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနလိုက္မိသည္။
'ဗုိက္ဆာေနၿပီလား' ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကၾကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈေတြႏွင့္ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိမႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကဘဲ အရင္ၿဖိဳခြဲလိုက္သည္။
'Guitar...' Soloက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အသနားခံေနတဲ႔မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက အျခားသူအေပၚေတာ့ ေအးစက္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚေတာ့ အဲ႔လိုမဟုတ္...
'ဖုန္းဆက္တဲ႔သူက...' ကၽြန္ေတာ္ စေျပာလိုက္တာနဲ႔ Soloကို ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေဒါသထြက္ေနတဲ႔မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ျပန္ၾကည့္လာသည္။ 'သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းလိုဘဲ ေတြးမိေနေသးတယ္ဆိုရင္ Khun Tanရဲ႕အမိန္႔ကို မနာခံဘဲ မေနပါနဲ႔တဲ႔...'
စားပြဲကို ထိုးေတာ့မယ့္သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္မွီဆြဲကိုင္လိုက္သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ ဒီလိုလုပ္လိမ္႔မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္ေလ...
'Soက အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ Khun Tanကိုယ္တိုင္ ဒီကို လာေတြ႕လိမ္႔မယ္လို႔ ေျပာတယ္'
'Jay...' Soloက အံႀကိတ္လို္က္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ကို ဆုတ္ကိုင္ထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ နာလာသည္။
'So...' ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးျပလိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ 'Soအဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ အစ္ကို႔ကို ေျပာျပမယ္လို႔ ေျပာခဲ႔တယ္မွတ္လား... အစ္ကိုက အဲ႔ဒီစကားကို အေလးထားတယ္'
သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို မသိေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆက္ၿပီး သိခ်င္ေတာ့မွာမဟုတ္... ကၽြန္ေတာ္႔မွာ သံသယေတြရွိလာခဲ႔တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးမိမွာမဟုတ္...
'ဒါေပမယ့္ Soသိထားရမွာက... Soသာ လမ္းဆံုးကို ရွာမေတြ႕ခ်င္ဘူးဆိုရင္ အစ္ကိုတို႔ အခ်င္းခ်င္း ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာဖို႔လိုတယ္။ Soက အစ္ကို႔ကို အဲ႔ေနရာမွာ ရွိေနေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ Soက အစ္ကို႔ကို ေျပာျပရမယ္။ အဲ႔ဒါမွ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ကူညီေပးလို႔ရမွာေပါ့...' ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ေတြကို တင္းၾကပ္စြာဆုတ္ကိုင္ထားတဲ႔ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကို ေျပေလ်ာ့လာတဲ႔အထိ လႈပ္ရွားလိုက္မိသည္။ Soloကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကိုဘဲ ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က နားလည္ပါတယ္ဆိုတဲ႔အၾကည့္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
သူ ဘာမွေျပာမလာဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို နားလည္ေပးႏူိင္သည္။ သူ႔မွာ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္အေၾကာင္းျပခ်က္ရွိလိမ္႔ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။
'တကယ္လို႔ Soက အစ္ကိုတို႔ အခုရပ္ေနတဲ႔ေနရာေလးကိုဘဲ သေဘာက်တယ္ဆိုရင္ အဲ႔ဒါေတြကို ဒီအတိုင္း ထားလိုက္ေတာ့... ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုလည္း ဒီေန႔ ေပ်ာ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပသာနာ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာတဲ႔ေန႔ကို ေရာက္လာရင္ေတာ့ အစ္ကိုကလည္း ဘာမွမသိသလို... Soကလည္း အရာအားလံုးရဲ႕ လမ္းဆံုးကို ေတြ႕ေနရၿပီဆိုရင္... အဲ႔အခ်ိန္မွ အစ္ကိုတို႔ ဘာမွမလုပ္ႏူိင္ေတာ့ဘဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လက္လႊတ္လိုက္ရလိမ္႔မယ္' ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွဆက္မေျပာႏူိင္ေတာ့ေပမယ့္ ေအာက္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးျပလိုက္မိသည္။
သူ သူ႔ဘာသာသူ သူ႔ကုိယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ရမည္။
Soloက အခုမွ အသက္ ၁၈ ၁၉ေလာက္ဘဲရွိေသးတဲ႔အထိ ငယ္ရြယ္ေသးသည္။ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ဂ႐ုစိုက္ေနရတဲ႔သူေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာ့ သူက ငယ္ရြယ္ၿပီးေတာ့ မရင့္က်က္ေသး... သူက ကေလးႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတုန္းဘဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။ ဒီလိုျဖစ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို စဥ္းစားဖို႔ဘဲ ကူေပးမွာ... ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေပးမွာမဟုတ္...
သူ တစ္ေယာက္တည္း ျပသာနာေတြကို ရင္ဆိုင္ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခက္ခဲေနသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ သူက ဘာကိုမွ ဘာမွမေျပာလာဘူးဆိုရင္လည္း သူ႔ကို ဘယ္လို ကူညီရမယ္ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိျပန္...
ဒါေပမယ့္ သူ ေျပာျပလာရင္... သူ ဖြင့္ေျပာလာခဲ႔ရင္ သူ႔ဘက္က ရပ္တည္ေပးမယ့္ ပထမဆံုးသူက ေသခ်ာေပါက္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္လိမ္႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူႏွင့္အတူ ျပသာနာေတြကို ေျဖရွင္းၾကမယ္။
'ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္း မသိေတာ့ဘူး' Soloက တိုးတိုးေလးေျပာလာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက ေအာက္သို႔ငိုက္က်သြားတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္္ေတာ္ မျမင္ရေတာ့...
'အစ္ကို႔ကို ေျပာျပေလ...'
'Guitarကို ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရမွာကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္တယ္။ ဘာမွမျဖစ္သလို ဟန္ေဆာင္ၿပီး ျပသာနာေတြကို တစ္ေယာက္တည္းရင္ဆိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားခဲ႔တာ...'
ကၽြန္ေတာ္ ထြက္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနသလိုမ်ိဳး သူ႔ရဲ႕လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ေတြကို တင္းၾကပ္စြာဆုတ္ကိုင္လာသည္။
'...'
'ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူေတြ မဟုတ္ေသးတဲ႔အခ်ိန္မွာ အစ္ကို ထြက္သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္ျပဳေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္မွတ္လား။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ Guitar အေဝးကို ထြက္သြားမွာကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ေနခဲ႔တာ...'
'So...'
'ဘာလို႔Guitarနဲ႔ ခ်စ္သူမျဖစ္ခ်င္ေသးရတာလဲဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွစ္ခု ကၽြန္ေတာ္႔မွာရွိတယ္' သူ ေမာ႔ၾကည့္လာတဲ႔အခါမွာ ျမင္လိုက္ရတဲ႔သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက နာက်င္မႈေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထပ္တူနာက်င္မႈကို ခံစားေနမိသည္။ 'ကၽြန္ေတာ္ Guitarကိုသာ ေရြးခ်ယ္လိုက္မိၿပီဆိုရင္ ဒီလိုမ်ိဳး တစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔အေဖက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ အေဖသာ ဒီကိစၥထဲ ပါဝင္ပတ္သတ္လာၿပီးဆိုရင္ Guitarနာက်င္ရလိမ္႔မယ္။ Guitar ထြက္သြားခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူရွိေနေပးဖို႔ကို မဆြဲထားခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၿပီးသြားေတာ့ Guitar ငိုရလိမ္႔မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မလႊတ္ေတာ့ဘူး'
'...' သူ ေျပာျပတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္က မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ႔အရာျဖစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာႏူိင္ေတာ့... ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ႏူိင္တဲ႔တစ္ခုတည္းေသာအရာကေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္ကို ပိုၿပီးဆုတ္ကိုင္လိုက္တာျဖစ္သည္။
'Guitarကို စၿပီးခ်ည္းကပ္ခဲ႔တဲ႔ ပထမဆံုးေန႔ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မိတာ... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အစကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က ျပသာနာေတြျဖစ္လာလိမ္႔မယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိခဲ႔ၿပီးသား... တစ္ေန႔မွာ Guitar နာက်င္ရလိမ္႔မယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိေနတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕ဆက္တိုးၿပီး ခ်ည္းကပ္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္လို႔မရေတာ့မယ့္အစား Guitarကိုပါ ဆြဲေခၚခဲ႔မိတယ္'
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းက ေႏွးလာသလို ခံစားေနရသည္။ သူ႔ရဲ႕ဝမ္းနည္းေနတဲ႔မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုး နာက်င္ေနသလိုခံစားေနရသည္။
'ေနာက္အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ဒီျပသာနာေတြနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မေျပာျပခ်င္ေသးတဲ႔... ကၽြန္ေတာ္႔အေမအေၾကာင္းပါ'
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာဘဲ ေခါင္းညိမ္႔ျပလိုက္သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Soloရဲ႕မ်က္ႏွာက သူ႔အေမအေၾကာင္းကို ေျပာျပတဲ႔အခ်ိန္မွာ ပိုၿပီးနာက်င္ေနရတဲ႔ပံုျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
'အခု Guitar ထြက္သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ မဆြဲထားပါဘူး' ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ႔လက္ေတြက တျဖည္းျဖည္းေျပေလ်ာ့လာသည္။ ဘာဘဲျဖစ္လာပါေစ လက္ခံမယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကို ျပင္ဆင္ထားသလို ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပံဳးျပလာသည္။
သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကို အသာေလးဆုတ္ခြာခြင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပးလိုက္ၿပီးေတာ့ နာက်င္မႈေတြႏွင့္ ျပည့္ေနတဲ႔မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သာမန္ျပံဳးေနက်အတိုင္း ျပံဳးျပကာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေပါင္ကို အသာေလးပုတ္ျပလိုက္ၿပီးေတာ့…
'အစ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာကို ေျပာျပၾကည့္ေလ...'
'Guitar…' Soloက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ညင္ညင္သာသာေလးေခၚလိုက္ၿပီးေတာ့ နာက်င္ေနတဲ႔သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာအစား ေပ်ာ္ရြင္ေနတဲ႔အျပံဳးပါးပါးေလးက ေနရာယူလာသည္။ အဲ႔ဒီပံုစံေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားကို ေႏြးေထြးေစသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ႏူးညံ့တဲ႔ေပါင္ေပၚ ေမွးတင္လာတဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕ေခါင္းကို အသာေလးပုတ္လိုက္သည္။ Soloက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျပံဳးျပလိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ဘာမွမေျပာမိေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ျပသထားတဲ႔အျပဳအမႈေတြက အရမ္းကို ထင္ရွားေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာဘဲေနဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တယ္ဆိုတာကိုေပါ့...
'ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အေဖကို သေဘာမက်သလို ခ်စ္ေတာင္ မခ်စ္ဘူး။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ၾကားမွာ ဘာသံေယာဇဥ္မွမရွိဘူး' Soloက ေအးစက္ေနတဲ႔အသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ၾကမ္းတန္းခက္ထန္ေနေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးျပလိုက္တဲ႔အခါမွာေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ႏူးညံ့တဲ႔ပံုေပါက္သြားသည္။
'လြန္ခဲ႔တဲ႔ေလးႏွစ္... အေမဆံုးၿပီးကတည္းက အျမဲတမ္းသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ရွိေနေပးတဲ႔သူက Jayတစ္ေယာက္ဘဲ ရွိခဲ႔တာ... သူက ကၽြန္ေတာ္႔အေဖရဲ႕လူမွန္းသိေနတာေတာင္မွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လို ညီအစ္ကိုတစ္ေယာက္လို မိသားစုုဝင္တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံေပးခဲ႔တယ္'
ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းညိမ္႔ျပလိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ႔္ေခါင္းထဲမွာေတာ့ နားမလည္ေသးတာေတြ ရွိေနတုန္းဘဲ...
ေစာနက ဖုန္းဆက္တဲ႔သူက Jay... ၿပီးေတာ့ ကမ္းေျခမွာတုန္းက Soloကို ဖုန္းဆက္တာလည္း သူဘဲျဖစ္လိမ္႔မည္။ ဒါေပမယ့္ အဲ႔လိုအေျခအေနမ်ိဳးသာဆိုရင္ Soloက ဘာလို႔ သူ႔ဖုန္းကို လႊင့္ပစ္ၿပီး ေဒါသေတြ ထြက္လာရတာလဲ။
'လြန္ခဲ႔႔တဲ႔ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က အေဖက Jayကို ျပန္ေခၚခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ ဘယ္သူမက်န္ခဲ႔ဘူးဆိုတာ သိေနတာေတာင္ အေဖ႔ဆီသြားဖို႔ကို အလြယ္တကူသေဘာတူခဲ႔တယ္။ အဲ႔ေတာ႔မွ Jayက ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕အမိန္႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေပါင္းအသင္းလုပ္ခဲ႔တာဘဲဆိုတာကို နားလည္လိုက္ရတာ…'
'ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သြားခဲ႔တယ္။ တစ္ေယာက္တည္း အရာအားလံုးကို လုပ္ခဲ႔ရတာ... Jayကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္လာေတာ့ဘူး။ အေဖကလည္း ဂ႐ုေတာင္မစိုက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝကို တစ္ႏွစ္ေလာက္ ဒီပံုစံအတိုင္း ေနထိုင္လာခဲ႔ရတာ...'
တည္ၿငိမ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ႔ အသံရဲ႕ေအာက္မွာ ဝမ္းနည္းမႈေတြကို ဖုန္းကြယ္ထားတာကို သိလိုက္ရတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနားလည္လာသည္။
ဒါမ်ိဳး မခံစားဖူးတဲ႔သူေတြအတြက္ကေတာ့ ဒါကို နားလည္မွာမဟုတ္...
ကၽြန္ေတာ္ အရာအားလံုးနားမလည္ဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ထုတ္ေျပာျပလာတာေၾကာင့္ ေက်နပ္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ႔ဘဝကို ရရွိခဲ႔တယ္ဆိုေပမယ့္လည္း Mae Yaiႏွင့္ ေဂဟာက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ညီေတြ ညီမေလးေတြက အျမဲတမ္းရွိေပးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ မိဘေတြ မရွိဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ဘာျပသာနာမွမရွိပါ။
ဒါေပမယ့္ Soloက်ေတာ့ အဲ႔လိုမဟုတ္...
သူ႔ဘဝမွာ လူႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိခဲ႔တယ္ဆိုေပမယ့္ အဲ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးက သူ႔အနားက ထြက္သြားၾကၿပီ။
သူ ဝမ္းနည္းမႈကို အရမ္းခံစားခဲ႔ရမွာ...
'ကၽြန္ေတာ္ အရက္ေသာက္တယ္။ ညဘက္ အျပင္ေတြ ထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူးလို႔ထင္ခဲ႔တဲ႔အရာမွန္သမွ် လုပ္ခဲ႔တယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္တဲ႔အထိ မေကာင္းတာလုပ္ခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္တိုင္း အေဖ႔ရဲ႕အလုပ္သမားေတြဘဲ အျမဲတမ္းလာခဲ႔တယ္။ အေဖက တစ္ခါမွ မေပၚလာသလို ဘာမွလည္း မေျပာဘူး။ သူက ေထာင္ထဲက ထြက္ေအာင္ လုပ္ၿပီးေတာ့ အိမ္ႀကီးထဲမွာ ျပန္ပစ္ထည့္ထားလိုက္တာ...'
Soloက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းသည့္သေဘာအေနႏွင့္ ရယ္ေနသည္။ သူ႔ေခါင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ညင္ညင္သာသာေလးပြတ္လိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာကို သူ သိေအာင္အတြက္ ျပံဳးျပလိုက္သည္။
'ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝလမ္းေၾကာင္းကို ေရြးခ်ယ္ရမယ့္ေန႔ေရာက္ေတာ့ Jayက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆက္သြယ္လာတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ပထမဆံုးျပန္ဆက္သြယ္လာတာ... သူေျပာတာက အေမ မေသခင္ ေနာက္ဆံုးဆႏၵအရ ကၽြန္ေတာ္ သင္ခ်င္တဲ႔ေမဂ်ာကို အေဖက ယူခြင့္ေပးတယ္တဲ႔... ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အေမကို သတိရမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုးေပေတေနတာေတြကို ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အဝတ္ေတြ ထုတ္ၿပီး အေမတက္ခဲ႔တဲ႔တကၠသိုလ္ကို ကၽြန္ေတာ္လာခဲ႔တာ...'
Soloက ေျပာေနတာ ရပ္တန္႔သြားေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္မိ... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီခံစားခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းနားလည္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အေျခအေနက မတူညီဘူးေပါ့... Soloက ကြယ္လြန္သြားတဲ႔သူကို သတိရမိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကက်ေတာ့ အသက္ရွင္လ်က္ရွိေနၿပီး ေတြ႕ဖို႔အခြင့္အေရးမရွိတဲ႔သူေတြကို သတိရေနမိတာ…
'ကၽြန္ေတာ္႔အေဖက အျမဲတမ္းေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ အေဖ ဘာကိုလိုခ်င္ေနလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ အရာအားလံုးရဲ႕အဓိကအေၾကာင္းအရင္းက ကၽြန္ေတာ္က ႀကီးမားက်ယ္ျပန္တဲ႔စီးပြားလုပ္ငန္းပုိင္ရွင္ မီလီယမ္နာသူေဌးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္ေနလို႔ဘဲ... အဲ႔ဒီမီလီယမ္နာက သူ ေရြးခ်ယ္ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ႔႔လမ္းေၾကာင္းကိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေလ်ာက္ေစခ်င္ေနတာ... သူ Guitarေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို သတိေပးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ သတိေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘယ္သူနဲ႔မွ မနီးစပ္လာေအာင္ သတိေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ႔ဘဝက ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးေနမိတယ္။ အေဖကေတာ့ ဒီႏူိင္ငံမွာ သူ႔စီးပြားေရးကို ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔ကို တာဝန္ယူေစခ်င္ေနတာ...'
ရင္ဘတ္ထဲက ေလးလံေနတဲ႔ခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ေနမိသည္။ သူ႔ရဲ႕ပုခံုးေပၚမွာ ရွိေနတဲ႔တာဝန္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားတာထက္ မ်ားျပားေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ စိတ္ဖိစီးလာသလို ခံစားရသည္။
'ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္လို႔လည္းမရေတာ့သလို... အရာအားလံုးကို စိတ္ကုန္လာတယ္'
Soloက သူ႔ရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔အတြက္ မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာက ေဖာ္ျပလို႔မရႏူိင္တဲ႔စကားလံုးေတြႏွင့္ ေရာေႏွာေနသည့္ခံစားခ်က္ေတြအျပည့္ျဖစ္ေနသည္။
'အဲ႔ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ Guitarကို ဆံုခဲ႔တယ္'
သူက မ်က္လံုးေတြ ဖြင့္လိုက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေပ်ာ္ရြင္စြာ ျပံဳးျပလာသည္။
'ကၽြန္ေတာ္႔အေမ ဆံုးပါးသြားတဲ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အျပံဳးနဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္မႈေတြကိုပါ တစ္ပါတည္း ယူသြားခဲ႔တာ...'
'So…'
'ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝထဲ Guitarဝင္ေရာက္လာခဲ႔တဲ႔ ေန႔မွာ... Guitarက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘယ္လိုျပံဳးရၿပီ ေပ်ာ္ရြင္ေအာင္ေနရမလဲဆိုတာကို ထပ္ၿပီး သင္ၾကားေပးခဲ႔တယ္'
ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးလိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ေပါင္ေပၚက ေကာင္ေလးရဲ႕ ပါးျပင္ေလးေပၚသို႔ ေရစက္ေလးက်ဆင္းသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စနားေထာင္ကတည္းက စုပံုလာတဲ႔ ႀကီးမားတဲ႔ခံစားခ်က္ေတြကေန မငိုတက္ေသာေကာင္ေလးအစား ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ မ်က္ရည္အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားသည္။
'So ဘာမွမခံစားရလို႔ မငိုခ်င္ဘူးဆိုလည္း ရတယ္။ အစ္ကို အစားငိုေပးမယ္'
'Guitar…' Soloက ထထိုင္လိုက္ကာ သူ႔ရဲ႕လက္ေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ရည္ကို သုတ္ေပးၿပီးေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆြဲယူၿပီး ဖက္လိုက္သည္။
'So…' ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကို ျပန္ေထြးေပြ႕လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ႈိက္ၿပီး ငိုေနတာမဟုတ္... သူ႔ကို အရမ္းသနားမိေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ရည္ေတြက က်ဆင္းလာတာျဖစ္သည္။
'ဟုတ္...'
'မပင္ပန္းဘူးလား' ကၽြန္္ေတာ္ မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ဖက္ထားတဲ႔ေကာင္ေလး၏ ျပင္းထန္ေနတဲ႔ႏွလံုးခုန္သံေတြကို အလြတ္က်က္မွတ္ေနမိသည္။ 'တစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆိုင္ေနရတာ... မပင္ပန္းဘူးလား'
'ပင္ပန္းတယ္...' Soloက တိုးတုိးသက္သက္ေလးေျပာၿပီးတာနဲ႔ တင္းၾကပ္စြာ ေထြးေပြ႕လာသည္။
'So အစ္ကို႔ကို ေဝမွ်ေပးေလ... အစ္ကို Soနဲ႔အတူတူ ရင္ဆိုင္ခ်င္တယ္'
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕မ်က္ႏွာက သူ႔ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာက ဘယ္လိုျဖစ္ေနမလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းက ပိုၿပီးျမန္ဆန္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရသည္။
'Guitar... မထြက္သြားဘူးလား' ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ဦးေခါင္းေပၚ ေမးေစ႔ေလးတင္လိုက္ၿပီးေတာ့ က်ယ္ေလာင္စြာေမးလာသည္။
'အစ္ကုိသာ ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူက အစ္ကိုကို အသနားခံတဲ႔မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေတာင္းပန္မွာလဲ။ ဘယ္က ေခြးေပါက္စေလးကို အစားထိုးႏူိင္မွာလဲ' ကၽြန္ေတာ္ စေနာက္ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ ေခြးေပါက္ေလးရဲ႕ အသာေလးရယ္ေနတဲ႔အသံကိုု ၾကားလိုက္ရသည္။
'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္'
'So...' ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲက ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီးေတာ့ ျပံဳးေနတဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ကာ သူ႔ရဲ႕ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။ 'အစ္ကိုေျပာတာကို နားေထာင္...'
'ဟုတ္ကဲ႔…'
စိတ္ထက္သန္စြာနဲ႔ ေခါင္းတဆက္ဆက္ညိမ္႔ျပၿပီး ျပံဳးျပလာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္လိုက္မိသည္။
'Soက အစ္ကို႔ကို ဒီကို ေျပာင္းလာဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ႔တယ္မွတ္လား။ အဲ႔ဒါဆို အစ္ကို႔ကိုလည္း အဲ႔ဒီျပသာနာေတြကို အတူတူခံစားခြင့္ေပး... အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ခါျပသာနာေတြ ရွိလာခဲ႔မယ္ဆိုရင္ အစ္ကိုတို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဖြင့္ေျပာၾကမယ္'
Soloက သူ႔ရဲ႕ပါးျပင္ကို ထိေတြ႕ထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ဖဝါးေလးေတြကို အသားက်ေအာင္ လုပ္လိုက္ကာ ေခါင္းညိမ္႔ျပလာသည္။
'Soရဲ႕အေဖက အစ္ကိုနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး လက္ေလ်ာ့မွာ မဟုတ္ဘူး မွတ္လား...'
'ဟုတ္ကဲ႔...'
'အမွန္တိုင္း ေျပာျပရရင္ အခု ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ အစ္ကို မသိဘူး။ Soကို ဘယ္လိုကူညီေပးရမလဲ။ မင္းအေဖနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘယ္လုိအေပးအယူေတြ လုပ္ရမလဲဆိုတာ အစ္ကို တကယ္႔ကို နည္းနည္းေလးမွ မသိဘူး။ အဲ႔ဒါေတြေၾကာင့္ အစ္ကိုတို႔ ျဖစ္လာေတာ့မယ့္အခ်ိန္ကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသင့္တယ္'
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အေတြးေတြကို ခ်ေျပာလိုက္သည္။ သူက ဘယ္လိုအေဖမ်ိဳးလဲ။ ဘာေတြ ဆက္လုပ္မလဲဆိုတာ မသိေပမယ့္...
'...'
'Soကိုေတာ့ အစ္ကိုတို႔ အတူတူ ဒါကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏူိင္တယ္ဆိုတဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတာ့ ရွိေစခ်င္တယ္။ Soက Soတက္ႏူိင္သေလာက္ လုပ္... အစ္ကိုကလည္း အစ္ကိုတက္ႏူိင္သေလာက္ လုပ္ၾကမယ္'
Soloက ဘာမွမေျပာဘဲ နက္႐ႈိင္းတဲ႔မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔သာ ၾကည့္ေနသည္။
'ဟုတ္...'
'အစ္ကိုတို႔ နည္းနည္းခ်င္းစီ ေျဖရွင္းၾကမယ္။ အစ္ကိုတို႔ အတူတူ ေျဖရွင္းၾကတာေပါ့...'
သူ႕အေဖနဲ႔ပတ္သတ္တဲ႔ကိစၥေတြေကာ... သူ႔ကိစၥေတြေကာေပါ့...
'ဟုတ္ကဲ႔...'
'ဖုန္းေခၚခ်င္လား' Jayေျပာခဲ႔တာကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သတိေပးလိုက္မိသည္။ Soloက ေဒါသထြက္တဲ႔အရိပ္အေယာင္မျပဘဲ ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ ေခါင္းခါျပလာသည္။
'ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေခၚလိုက္မယ္' Soloက ဖုန္းကို ယူၿပီးဆက္လိုက္ကာ စပီကာဖြင့္ထားလိုက္သည္။ သူ ဘယ္အရာကိုမွ ထပ္ၿပီးမဖုန္းကြယ္ထားတာကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။
[မဂၤလာပါ။ Khun Chai...]
ေစာနက ဖုန္းဆက္တဲ႔သူ႔ရဲ႕အသံႏွင့္ တူညီေနေသာ္လည္း အနည္းငယ္က်ယ္ေလာင္ေနတာေၾကာင့္ ဖုန္းျပန္ဆက္လာတာကို ေစာင့္ေနတဲ႔ပံုပင္…
'အေဖ ဘယ္မွာလဲ' Soloက တိုတိုတုတ္တုတ္ေျပာလိုက္သည္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ေတာင့္တင္းေနတဲ႔အသံေတြ ေျပေလ်ာ့သြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕လက္ေလးကို ပြတ္သပ္ၿပီး ျပံဳးျပလိုက္သည္။
[Khun Tanက အစည္းအေဝးထဲမွာပါ။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို မွာထားခဲ႔လို႔ပါ]
'ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ'
[ကၽြန္ေတာ္ Khun Chaiနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔ပါ]
'လာမ႐ႈပ္စမ္းနဲ႔!' Soloက ေအာ္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္မိတဲ႔အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းအႀကီးႀကီးခ်လိုက္သည္။
[သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ Khun Chaiကို ကၽြန္ေတာ္ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။ Khun Chaiအတြက္ အေရးပါတဲ႔သူတစ္ေယာက္က နာက်င္ ခံစားေနရမွာမ်ိဳးကို ကြၽန္ေတာ္မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး]
'ပါးစပ္ပိတ္ထားၿပီးေတာ့ အေဖ မွာထားတာကိုဘဲ ေျပာစမ္းပါ'
[Khun Tanက Khun Chaiရဲ႕အေပါင္းအသင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သတိေပးခ်င္တာပါ။ ေနာက္တစ္ခုက Khun Tanက အလုပ္ခရီးတစ္ခုကို ရက္ေရြ႕လိုက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္လက်ရင္ ထိုင္းကို လာမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ သူ အလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ အဲ႔ကို တန္းလာခဲ႔လိမ္႔မယ္]
အဲ႔ဒီအဓိပၸာယ္က သူက ဒီအခ်ိန္တိုေတာအတြင္းမွာ ေရာက္မလာႏူိင္ေသးဘူး။
'ငါ သိၿပီ' Soloက စိတ္သက္သာရာရသြားသလိုမ်ိဳး သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
'ဒါဘဲလား'
[Khun Chai... ကၽြန္ေတာ္က သခင္ေလးရဲ႕အျမဲတမ္း သူငယ္ခ်င္းပါ။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ၿပီးသတိေပးခ်င္တာက Khun Guiအေၾကာင္းကို Khun Tanအားလံုးသိၿပီးသြားၿပီ။ သူ ထိခိုက္မွာကို မလိုခ်င္ရင္ ရပ္လိုက္ပါေတာ့...]
Soloက ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လာၿပီးေတာ့ ထိုေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို ေတာင္းေနသည္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ အေျဖအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ျပံဳးျပလိုက္သည္။ အဲ႔ဒါနဲ႔ သူက ျပန္ျပံဳးျပၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
'မရပ္ဘူး...'
သူ စကားေျပာတာရပ္သြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္က သူ႔ရဲ႕ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီးေတာ့ တေယာက္ရဲ႕အသက္႐ႈသံကို တစ္ေယာက္က ခံစားလို႔ရတဲ႔အထိ မ်က္ႏွာေတြကို ကပ္ထားလိုက္မိသည္။
'အစ္ကို နာက်င္ရမယ္ဆိုတာ သိေနတာေတာင္ အစ္ကို႔ဆီ ခ်ည္းကပ္ခဲ႔တာမို႔လို႔ Soက ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္မိတယ္လို႔ Soေျပာခဲ႔တယ္မွတ္လား။ အဲ႔ဒါဆို အစ္ကို႔ကိုလည္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ခြင့္ျပဳပါ...'
'...'
'အစ္ကို Soနဲ႔အတူတူရွိေနေပးမယ္။ ဘာဘဲျဖစ္လာျဖစ္လာ အစ္ကို႔ကို ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ႔ Soရဲ႕လက္ေတြကို မလႊတ္လိုက္နဲ႔...'
ငိုေၾကြးရမွာလား... စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ အေဝးကို ထြက္ေျပးခ်င္လား။ ဒါမွမဟုတ္ လြတ္ေျမာက္ခ်င္တာလား။ ဘာဘဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန...
ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ...
'အဲ႔ဒါက အစ္ကို႔ရဲ႕အေျဖဘဲ...' ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးလိုက္ၿပီးေတာ့ အခိုင္အမာေျပာေနသလိုမ်ိဳး သူ႔ရဲ႕ႏွာေခါင္းထိပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္႔ႏွာေခါင္းေလးႏွင့္ဖိလိုက္ကာ က်ီစယ္ေနလိုက္မိသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခဏတာတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးေတာ့... ဒုတိယေျမာက္အေခါက္မွာေတာ့ ႏူတ္ခမ္းသားႏွစ္စံုက အနည္းငယ္ထိေတြ႕သြားတာေၾကာင့္ ေမးခြန္းေတြ အားလံုးရဲ႕အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ ရလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ကို နားလည္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ Khun Jay...
[နားလည္ပါၿပီ။ ထပ္ေတြ႕ၾကပါမယ္]
..._ ...
'Guitar...'
'ဟင္'
ေခြးေပါက္စေလးရဲ႕ ေရဘဝဲလက္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ခါးကို ဖက္တြယ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးနားမွာ လွဲေနတဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာက ေပ်ာ္ရြင္ေနတဲ႔အျပံဳးေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်ဳပ္ထိန္းမထားႏူိင္ေတာ့ဘဲ ျပံဳးလိုက္မိသည္။
'ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၿပီ...'
'အင္း...'
'ထြက္သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ထြက္သြားခြင့္မေပးေတာ့ဘူးေနာ္…'
Soloက ထိုစကားေလးကိုဘဲ ေျပာေနတာ သံုးႀကိမ္ေျမာက္ရွိေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္လိုက္မိေတာ့ သူက ႏူတ္ခမ္းစူလာသည္။
'ထြက္သြားဆိုရင္ေတာင္မွ အစ္ကိုက သြားမွာမဟုတ္ဘူး'
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ပါးေလးေတြကို အသာေလးဆြဲညစ္လိုက္သည္။
Soloကေတာ့ ျပံဳးေနရင္းနဲ႔ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ျပံဳးေနတဲ႔သူ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခါမွာ သူ႔ရဲ႕စကားေလးေတြကို မေတြးမိဘဲ မေနႏူိင္ဘဲ ေတြးေနမိတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားေလးက ေႏြးေထြးလာသည္။
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ရဲ႕ေပ်ာ္ရြင္မႈတဲ႔...
ဒါတင္ၿပီးၿပီလားဆိုေတာ့ မဟုတ္...
ကေဖးဆိုင္ကို သူ စလာတဲ႔ရက္ကတည္းက အခု ဒီည သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖက္အိပ္တဲ႔အထိ...
အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ႏွလံုးသားက ပိုၿပီး ယံုၾကည္လာရတာကေတာ့...
'Soကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေပ်ာ္ရြင္မႈဘဲ~'
..._...