ႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲႀကီးက ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားတာထက္ ပိုၿပီးျမန္ဆန္စြာ ေရာက္လာခဲ႔သည္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔တစ္ပတ္ေလာက္ကမွ ခရီးကေန သူတို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္ဆိုေသာ္လည္း ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ အကုန္လံုးက စာေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။
ပိုဆိုးတာက ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကို အခ်ိန္ပိုဆင္းဖို႔လိုတာေၾကာင့္ သူမ်ားေတြထက္ အခ်ိန္ပိုနည္းသြားၿပီး သူမ်ားေတြထက္ ပိုႀကိဳးစားရသည္။ Soloကက်ေတာ့ သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးေလ႔က်င့္ေနရတာ… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕စာေမးပြဲအမ်ားစုက လက္ေတြ႕ေဖ်ာ္ေျဖျပရမွာေလ… ကၽြန္ေတာ္႔ဆီလာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနတာကို ထုိင္ၾကည့္ေနရတဲ႔ ညေနခင္းအခ်ိန္ေတြက သူ ေတာ္ေတာ္မိုးခ်ဳပ္တဲ႔အထိ ေလ႔က်င့္ရတဲ႔အခ်ိန္အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ သူၿပီးသြားတဲ႔အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ႀကိဳၿပီးတာနဲ႔ အတူတူျပန္ၾကသည္။
ကလင္…
ဝင္လာတဲ႔သူကို ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၿပီး ျပံဳးျပလိုက္ကာ ပံုမွန္အတိုင္း ႏြားႏူိ႔ေႏြးေႏြးေလးတစ္ခြက္ကို ခ်ေပးလိုက္သည္။ Soloက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခဏတစ္ျဖဳတ္ေလာက္ေငးၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲက ႏြားႏူိ႔ခြက္ကို ယူလိုက္သည္။ ဘာစကားမွမေျပာ… အၾကည့္ခ်င္းေတာင္ ဆံုမလာ…
ကၽြန္ေတာ္ သူ လုပ္ေနတာေတြကို သတိမထားမိသလို ဟန္ေဆာင္ၿပီး ႏြားႏူိ႔ကို ေန႔တိုင္းေပးခဲ႔တာ…
ကမ္းေျခက ျပန္ေရာက္တည္းက အခုထိဆို တစ္ပတ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ ေခြးေပါက္စေလးက ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စကားေျပာဖို႔ကို ျငင္းဆန္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘာလို႔မၾကည့္တာလဲလို႔ လိုရင္းကို ေမးလိုက္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပံဳးျပကာ အေဝးကို ေရွာင္ဖယ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ သူက ကၽြန္ေတာ္ကို လိုက္ပို႔ လိုက္ႀကိဳၿပီး ႏြားႏူိ႔ပါ ေတာင္းျမဲပင္… သူ စိတ္ဆိုးေနတာေလးကဘဲ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအတိုင္းေလးသာ ေနခ်င္ေနမိသည္။
ေခြးေပါက္စေလး ဒီလိုျဖစ္ေနရတဲ႔အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ အျခားေတာ့မဟုတ္… ကမ္းေျခမွာ အဲ႔ေန႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အခန္းဆီ သြားအိပ္ခဲ႔သည္။ ထိုေကာင္ေလးက ေခၚေနေပမယ့္လည္း သူတို႔အားလံုး တံခါးမဖြင့္ေပးၾက… ဒါေပမယ့္ မနက္က်ေတာ့ သူ႔ရဲ႕တစ္ညလံုးမအိပ္ထားရေသးတဲ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္ရွိသလို ခံစားခဲ႔ရတာ… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ဖို႔ ကားေပၚတက္တဲ႔အခါမွာလည္း ေဘးနားကေကာင္ေလးက အၾကည့္လႊဲထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို စကားမေျပာေတာ့ဘဲ ျပတင္းေပါက္မွန္ကိုသာ ေခါင္းမွီထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ပုခံုးကို မွီပါလို႔ ေျပာေပမယ့္လည္း သူက စကားနားမေထာင္ဘဲ ျပတင္းေပါက္ကိုဘဲ မွီေနတာေၾကာင့္ သူ႔ေခါင္းေလးကို ယူၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ပုခံုးေပၚ အတင္းတင္လိုက္ရသည္။ ပထမကေတာ့ ေကာင္ေလးက ေခါင္းျပန္ဖယ္ဖို႔ လုပ္ေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕တင္းမာလာတဲ႔မ်က္ႏွာေၾကာင့္ သူ ျပန္အိပ္လိုက္သည္။
ဘယ္ေလာက္ဘဲ စိတ္ေကာက္ေနပါေစ… ကၽြန္ေတာ္႔စကားကိုေတာ့ နားေထာင္ေနတုန္းဘဲ… ခ်စ္စရာေကာင္းသားဘဲ…
Soloက ထလာၿပီးေတာ့ သူ ေန႔တုိင္းလုပ္ေနၾကအတိုင္း ေဘစင္မွာ ဖန္ခြက္ကို ေဆးလိုက္သည္။ သူ ေဆးၿပီးသြားတဲ႔အခါမွာ ေကာင္တာေပၚက ကၽြန္ေတာ္႔အိတ္နဲ႔ ေသာ့ကို ယူကာ ဆိုင္အေရွ႕မွာ ရပ္ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာမွာကို ေစာင့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာရင္ သူက ဆိုင္ကို တံခါးပိတ္ၿပီး ေသာ့ခတ္ေပးသည္။
ေခြးေပါက္ေလးက ဆိုင္ေသာ့ကို ကၽြန္ေတာ္႔အိတ္ထဲ ထည့္လို္က္ၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ရင္ သူက တစ္ဖက္သို႔ ခ်က္ခ်င္းလွည့္သြားကာ ကားဆီသို႔ လမ္းေလ်ာက္သြားလိုက္သည္။
ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာက အခုေလာက္ဆို လံုေလာက္ေနၿပီလို႔ ထင္မိသည္။
သူ႔ရဲ႕ပံုစံက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ အခုလိုအၾကာႀကီး လႊတ္ထားလိုက္ရင္ ေခြးေပါက္စေလးက ပိုၿပီးဆိုးလာမွာ… အဲ႔အခ်ိန္ၾကမွ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုျပန္ေပါင္းရမလဲဆိုတာ မသိျဖစ္ေနဦးမည္။
'So…'
နာမည္ပိုင္ရွင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္… ေခၚေနတာမၾကားတဲ႔ပံုစံလိုမ်ိဳးနဲ႔ ကားကိုသာ ေသခ်ာအာ႐ုံစိုက္ၿပီး ေမာင္းေနသည္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အသာေလးပုတ္လိုက္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လွည့္ၾကည့္လာသည္။
ဒါကို အေျခအေနေကာင္းလာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရလား…
'စာအတူတူလုပ္ၾကမလား'
သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ တစ္ခုခုျဖတ္ေျပးသြားသလို ျဖစ္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။
'အေဆာင္မွာ စာလုပ္ရတာ အရမ္းပူလို႔… အဲ႔ဒါေၾကာင့္ အစ္ကို Soနဲ႔ စာအတူတူလုပ္လို႔ရမလား'
သူက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေပမယ့္လည္း သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက စတင္ေတာက္ပလာၿပီးေတာ့ ႏူတ္ခမ္းေထာင့္နားေလးက အနည္းငယ္လႈပ္ရွားလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ထင္သာျမင္သာရွိတာကေတာ့ သူ႔ရဲ႕နားရြက္ေလးေတြက လႈပ္ခတ္လာသည္။
'မရဘူးလား'
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္သည္။
'ထားလိုက္ပါေတာ့… အစ္ကိုက ဒီအတိုင္း…'
'ဘယ္သူက မရဘူးလို႔ ေျပာလို႔လဲ'
Soloက အျမန္ျပန္ေျဖလာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကို ကားျပတင္းေပါက္ဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ၿပီး ရယ္ခ်င္ေနတဲ႔စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္သည္။
'Soက စိတ္ဆိုးေနတုန္းဘဲဆိုေတာ့ အစ္ကိုမလာေတာ့တာဘဲ ပိုေကာင္းပါတယ္။ အစ္ကို Soကို စိတ္မသက္မသာ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး'
'ေပ်ာက္သြားၿပီ…'
'ဟမ္…'
'ေပ်ာက္သြားၿပီလို႔…'
'ေပ်ာက္သြားၿပီး ထပ္ၿပီးစိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးေပါ့'
'စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူး'
အဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္လွည့္ၿပီးေတာ့ ရယ္ခ်လိုက္မိသည္။ အစက နားမလည္ျဖစ္ေနတဲ႔႔ေကာင္ေလးက တျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္လာတာေၾကာင့္ ႏူတ္ခမ္းေတြ ဆူထားသည္။
'So ကတိေနာ္… ေျပာၿပီးသားစကား ျပန္မျပင္ေၾကး…' ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ေျပာလိုက္သည္။
'အက်င့္မေကာင္းတဲ႔Guitar'
သူ ေျပာလိုက္ေပမယ့္လည္း ပါးပါးေလးျပန္ျပံဳးလာသည္။
'အစ္ကိုက ဘယ္လိုျပန္ေခ်ာ့ရမလဲဆိုတာ မသိဘူး'
'ကတိေပးတယ္။ ေျပာၿပီးသားစကား ျပန္မျပင္ဘူး'
ေခြးေပါက္စေလးက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ သူစကားမတည္ရင္ ငရဲႀကီးပါေစလို႔ ေျပာေနသလို အတည္ေျပာေနတဲ႔မ်က္ႏွာပံုစံလုပ္လိုက္သည္။
'ဟုတ္ၿပီ!'
ကၽြန္္ေတာ္ အားအင္အျပည့္နဲ႔ ေခါင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလးညိမ့္ျပလိုက္ၿပီး ျပံဳးၿပီး ရယ္ေမာေနတဲ႔ ေခြးေပါက္စေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကို အရမ္းသိသာေအာင္ ထုတ္ျပေနတယ္ဆိုတာ သူသိရဲ႕လား… ျပံဳးၿပီး ရယ္ေနတာေလ…
'Guitar…'
သူ ခဏေလာက္စဥ္းစားၿပီးတဲ႔အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာက တည္သြားၿပီး သူ႔ရဲ႕အေတြးအတိိုင္း စိတ္မပါတဲ႔အသံနဲ႔ ေျပာလာသည္။
'ကၽြန္ေတာ္ ေလ႔က်င့္ရဦးမွာ… Guitarစာလုပ္လို႔ရပါ့မလား။ အေဆာင္မွာဘဲ စာလုပ္လိုက္တာ ပိုမေကာင္းဘူးလား'
ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းမိသြားေပမယ့္လည္း တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ ဂ႐ုစိုက္ေပးၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ေခြးေပါက္စေလးက တကယ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာဘဲ…
'Soရဲ႕အခန္းက ႀကီးတယ္။ အသံက တစ္ခန္းလံုး မက်ယ္ေလာက္ပါဘူး'
ကၽြန္ေတာ္ အမွန္အတို္င္းေျပာၿပီးတဲ႔အခါမွာေတာ့ Soloက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ကို လာကိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ရဲ႕လက္ကို အသာေလးျပန္ညစ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ကားတံခါးဖြင့္ဖို႔ လုပ္လိုက္ေပမယ့္လည္း သူက ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ေတြကို ဆုတ္ကိုင္ထားကာ လႊတ္ေပးဖို႔ကို ျငင္းဆန္းေနသည္။
ဒီေခြးေပါက္စေလးကေတာ့…
ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေလးကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာလာတဲ႔အထိ အသာေလးဆြဲယူလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ Soloကပါ ကားတံခါးဖြင့္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔အနားလာကာ ပံုမွန္ေစာင့္ေနၾကပံုစံအတိုင္း ကားေလးကို မွီၿပီး ေစာင့္ေနသည္။
သူ႔ကို ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ျမင္ရတာ အသားက်ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီလိုပံုမ်ိဳးကို ၾကည့္လိုက္မိတိုင္း အျမဲၾကည့္ေကာင္းေနတာ… ကၽြန္ေတာ္တို႔သာ မရင္းႏွီးခဲ႔ဘူးဆိုရင္ ဒီႏွစ္ရဲ႕Moonျဖစ္သူက ဒီအတိုင္းေလး ရပ္ေနတာေတာင္ ဒီမ်က္ႏွာ ဒီ႐ုပ္ရည္နဲ႔တင္ ၿပီးျပည့္စံုတယ္လို႔ ျမင္မိမွာ… ဒါေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္းသိကၽြမ္းၾကေတာ့ ခ်ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့…
စာရြက္စာတမ္းအခ်ိဳ႕၊ ေလ႔လာရမယ့္စာအုပ္ေတြႏွင့္အတူ ေက်ာင္းဝတ္စံုႏွင့္ ညဝတ္အက်ီတို႔ကိုပါ အိတ္ထဲထည့္ၿပီးေတာ့ ဆင္းလာခဲ႔သည္။ Soloက ဖေယာင္း႐ုပ္လိုဘဲ ေစာနက ပံုစံအတိုင္းဘဲ ရပ္ေနသည္။ သူ အဲ႔လိုရပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူ႔မ်က္ႏွာေရွ႕တည့္တည့္ ယင္ေကာင္ေတြ လာနားလာရင္ ေမာင္းမလား။ ဒီအတုိင္းေနမလား။
အဲ႔ဒီမ်က္ႏွာေလးကို ပံုေဖာ္ၾကည့္ေနရင္း ရယ္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားကို ၾကက္သီးထေအာင္ လုပ္ႏူိင္တဲ႔သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေမးတဲ႔အေနနဲ႔ မ်က္ခံုးေလးတြန္႔ျပလာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျဖေတာ့ဘဲ ကားထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ ေခြးေပါက္စေလးရဲ႕မ်က္ႏွာက လန္းၿပီး ျပံဳးရယ္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အျမဲတမ္းစိတ္ခံစားခ်က္ေကာင္းေစသည္။
…_…
က်ယ္ျပန္႔တဲ႔အခန္းထဲသို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ေျခမခ်ျဖစ္ေပမယ္႔လည္း ပံုမွန္အတုိင္းသန္႔ရွင္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းအလယ္က ဆိုဖာေပၚမွာ စာအုပ္ေတြကို တင္ထားလိုက္သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ အခန္းေထာင့္နားက ေနရာေလးက ေခြးေပါက္ေလး သေဘာက်တဲ႔ေနရာျဖစ္ၿပီးေတာ့ အဲ႔ဒီေနရာမွာ ေလ႔က်င့္ရဦးမွာေလ…
'Guitar…'
Soloက အိပ္ခန္းထဲသြားဖို႔ လက္ယပ္ေခၚလာသည္။
'ဟင္…'
'ေမြးေန႔လက္ေဆာင္…'
'လက္ေဆာင္…'
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးအျပဳးသားျဖစ္သြားကာ အံ႔ၾသစြာနဲ႔ဘဲ ေျပာလာတဲ႔ေကာင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Solo စတိတ္စင္ေပၚတက္ၿပီး ဆိုျပတဲ႔သီခ်င္းေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူ လက္ေဆာင္ေပးတယ္လို႔ဘဲ ထင္ထားခဲ႔တာ…
'ဘာလို႔ ဒီေန႔မွ ေပးတာလဲ'
'ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲ႔ဒါက ပို႔ေပးလို႔မရဘူးေလ…'
သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပံဳးျပၿပီးေတာ့ ဗီဒိုရွိရာသို႔ ေခၚသြားသည္။
'ဘယ္ေလာက္ေတာင္ႀကီးေနလို႔ ပို႔လို႔မရတာလဲ'
ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာစြာ ျပံဳးလိုက္သည္။ လက္ေဆာင္မရခဲ႔တာ အေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။
ဒါေပမယ္႔ ဘာလို႔ ဗီဒိုထဲ ထည့္ထားရတာလဲ။ ဒီေကာင္ေလးက သူ႔ဘာသာ ဝယ္ထားတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ… ဒါကို စပ႐ုိက္အေနနဲ႔ လုပ္ေနတယ္လို႔ ေတြးေနတာလား။
'ဖြင့္ၾကည့္ေလ…' သူ ေျပာတဲ႔အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲက သံသယစိတ္ေတြကို ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္ကာ ဗီဒိုကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ခါးကိုကိုင္းခ်လိုု္က္တဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ႏွလံုးသားေတြက အသားကုန္လႈပ္ခါလာသည္။
'Guitarက ကေလးလိုဘဲ…' Soloက တိုးတုိးေလး ညီးတြားလိုက္သည္။ ဒါေပမယ္႔ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ လက္ေဆာင္က ဘာလဲဆုိတာကိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ပိုၿပီးသိခ်င္ေနတာ… ကၽြန္္ေတာ့္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ဗီဒိုထဲက လက္ေဆာင္ကိုသာ ရွာေဖြေနမိသည္။
ဒါေပမယ့္ အဝတ္အစားေတြ အမ်ားႀကီးကလြဲလို႔… ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွရွာမေတြ႕ခဲ႔ဘူး။
ခဏ…
အရင္တုန္းက Soloရဲ႕အဝတ္ေတြက အျပည့္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဗီဒိုရဲ႕အကန္႔တစ္ခုစီကို ဖြင့္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ခ်ိတ္ထားတဲ႔အက်ီေတြႏွင့္ သာမန္ထသြားထလာအဝတ္ေတြအျပင္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကအစ အရင္ကထက္ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနသည္။
မဟုတ္မွလြဲေရာ…
ျပံဳးၿပီး ရပ္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ လွည့္လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာက ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ႔ပံုစံကို ျမင္လို္က္ရတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခဏေလာက္ ဘာမွမေျပာႏူိင္ျဖစ္သြားရသည္။
'Soက အစ္ကို႔အတြက္ အဝတ္ေတြ ဝယ္ေပးတာလား'
အဝတ္ဝယ္ေပးတာကို ဘာမွမေျပာလိုေပမယ့္ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးမွ မလိုတာ… ၿပီးေတာ့ ေစ်းက ႀကီးမယ့္ပံုပင္…
'ဟုတ္တယ္' Soloက ေခါင္းညိမ္႔ျပသည္။
'အဲ႔ေလာက္အမ်ားႀကီး ဝယ္စရာမွမလိုတာ… တစ္ထည္ေလာက္ဆိုရၿပီေလ…'
'ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားႀကီး မဝယ္ဘူးဆိုရင္…'
Soloက သူနားမလည္သလိုမ်ိဳး မ်က္ေမွာင္ေတြကို ၾကဳတ္ထားသည္။
'အစ္ကို ဒီမွာေနရင္ ဘာဝတ္မွာလဲ'
'Soေျပာခ်င္တာက…'
'ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ဝတ္ဖို႔ Guitarအတြက္ ဝယ္ေပးထားတာ… တကယ္ေတာ့ အဝတ္ေတြဘဲ မဟုတ္ဘူး။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာလည္း Coupleခြက္ ရွိေသးတယ္'
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေတာင္ေတြကိုသာ ခပ္လိုက္ရင္း Soloေျပာေနတာေတြကို ေခါင္းထဲမွာ ေတြးေနမိသည္။ Soloက ျပံဳးျပကာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတဲ႔ကၽြန္ေတာ္႔ကို မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ဆြဲေခၚသြားသည္။
ဒီလိုမ်ိဳး ပစၥည္းအမ်ားႀကီး ဝယ္ထားတာက ဒီမွာ အတူတူေနဖို႔ ေျပာေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆလိုက္လို႔ရလား။
'Guitar…'
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေခၚေနတဲ႔ေကာင္ေလးဆီ လွည့္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားရပါးရရယ္လိုက္မိသည္။
ေခြးေပါက္စေလးက ခြက္ႏွစ္ခြက္ကို ကိုင္ထားကာ သူူ႔ရဲ႕ပါးျပင္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ ထိေတြ႕ထားသည္။ ခြက္ေလးေတြရဲ႕ပံုစံကလည္း ေခြးမ်က္ႏွာပံုေလးၿပီးေတာ့ ႏူတ္ခမ္းေလးေတြ ဆူထားကာ ခြက္ႏွစ္ခြက္ဆံုလိုက္ရင္ အနမ္းေပးသလိုမ်ိဳး ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္သြားလိမ္႔မည္။ အဲ႔ဒါကို သူက သူ႔ရဲ႕ပါးျပင္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ထိေတြ႕ထားတာေၾကာင့္ ဖန္ခြက္က ေခြးေလးေတြက Soloရဲ႕ပါးျပင္ေတြကို နမ္းေနတဲ႔ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။
အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခ်င္လာသည္။
'So ဒီအတိုင္းေလး ခဏေနဦးေနာ္…'
ကၽြန္ေတာ္ ဆိုဖာေပၚမွာတင္ခဲ႔တဲ႔ဖုန္းကုိ သြားယူလိုက္သည္။ Soloက နားမလည္ျဖစ္ေနေပမယ့္လည္း ဒီပံုစံအတိုင္းေလးသာ ရပ္ေနတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ဓာတ္ပံုေကာင္းေကာင္း႐ုိက္လို႔ရခဲ႔သည္။
သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ရဲ႕ ပံုေလးအျဖစ္ထားရမယ္…
'ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔လား'
ထိုေမးခြန္းေလးအတြက္ ေခါင္းညိမ္႔ျပလိုက္သည္။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘဲ ခြက္ေတြကို ေျပာေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိမ္႔ျပလိုက္တာက ဒီေကာင္ေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔…
'ဒါက ကၽြန္ေတာ္႔ခြက္… ဒါက Guiterရဲ႕ခြက္'
ပန္းေရာင္ေကာ္လံအက်ီေလးဝတ္ထားတဲ႔ ေခြးပံုေလးနဲ႔ ခြက္ကို ကုိင္ျပရင္း Soloက ေျပာလာသည္။ သူကိုင္ထားတဲ႔အျခားခြက္ကေတာ့ အျပာေရာင္ေကာ္လံအက်ီကို ဝတ္ထားတဲ႔ ေခြးပံုေလးျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ခြက္ေလးကို ကုိင္ၿပီးေတာ့ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ျပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ႔ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ရတာ ေနလို႔ေကာင္းေစသည္။
ဒါေပမယ့္…
'ဆိုေတာ့ Soက အစ္ကို႔ကုိ ဒီမွာ ေနေစခ်င္လို႔လား…'
ထိုေမးခြန္းေမးလိုက္တဲ႔အခါမွာေတာ့ ေပ်ာ္ေနတဲ႔မ်က္ႏွာေလးက ဝမ္းနည္းေနတဲ႔မ်က္ႏွာသို႔ ေျပာင္းလဲသြားတာကို ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ ေျပာမိတဲ႔ကၽြန္ေတာ္႔ပါးစပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္႐ုိက္လိုက္မိသည္။
အဲ႔ဒီအျပင္ အျပစ္ရွိေနသလို ခံစားလိုက္မိတာေၾကာင့္ Soloဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာကို ေမးဖို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမ႔ေနမိသည္။
'ကၽြန္ေတာ္… အခန္းထဲ ဝင္ေတာ့မယ္။ Guitar…' Soloက ခြက္ကို စားပြဲေပၚသို႔ တင္လိုက္ၿပီး ခပ္မွိန္မွိန္ေလးျပံဳးျပကာ ကၽြန္ေတာ႔္ေဘးနားက ျဖတ္ေလ်ာက္သြားသည္။
စားပြဲေပၚက ဖန္ခြက္ကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ထိုဖန္ခြက္ထဲက ေခြးပံုေလးက ဝမ္းနည္းေနတဲ႔ပံုျဖစ္ေနသည္။
ဖန္ခြက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္မိၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အားေလ်ာ့သြားကာ မူးေဝလာသလို ခံစားလာရသည္။
'အစ္ကိုက Soနဲ႔ အျမဲတမ္းရွိေနေပးမယ္လို႔ ေျပာတာ… အဲ႔ဒါက အဆင္မေျပလို႔လား။ အစ္ကို Soကို အေႏွာက္အယွက္ေပးမိၿပီ ထင္တယ္' ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာလိုက္ေတာ့ အေနာက္က aျခလွမ္းအသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားတာကို သတိထားမိလိုက္သည္။ 'အစ္ကိုတို႔က… အခုထိ ဘာမွမဟုတ္ေသးဘူးဘဲ…'
'ရွိတယ္' ထိုက်ယ္ေလာင္တဲ႔တုန္႔ျပန္သံႏွင့္အတူ အေနာက္ကေန သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေပြ႕ဖက္လာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ေက်ာျပင္က သူ႔ရင္ခြင္ရဲ႕ေႏြးေထြးမႈကို ခံစားေနရသည္။
'ရွိတယ္ဆိုတာက…' ကၽြန္ေတာ္႔ခါးကို ဖက္တြယ္ထားတဲ႔လက္ေတြက ပိုၿပီးတင္းၾကပ္လာသည္။ ခႏၶာကိုယ္က ေႏြးေထြးမႈႏွင့္အတူ သူ႔ရဲ႕ပါးျပင္က ကၽြန္ေတာ္႔ပုခံုးေပၚ မွီလာတာေၾကာင့္ ဝင္ေလထြက္ေလေႏြးေႏြးေလးကိုပါ ခံစားေနရၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကုိယ္လံုး ပူလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေကာင္ေလးကို မၾကည့္ရဲ… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီအတိုင္းေလး ေနေနတာေတာင္မွ ႏွလံုးသားက အျပင္ကို ခုန္ထြက္မတက္ လႈပ္ရွားေနတာေလ…
'တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ အထူးသီးသန္႔ေလ…'
အဲ႔ဒါက ကၽြန္ေတာ္႔စကားေတြ မဟုတ္လား…
ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ႏွလံုးသားအလယ္ဗဟုိတည့္တည့္ကို ထိုးႏွက္ခံလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သူ႔ကို ေျပာခဲ႔တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ရွက္တယ္လို႔မခံစားမိ… ဒါေပမယ့္ ဒီေခြးေပါက္ေလးေျပာလာတဲ႔အခါမွာေတာ့ မတူညီစြာ ခံစားရသည္။
ဖန္ခြက္ကို ကိုင္ထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ေတြက အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပါဘဲနဲ႔ စတင္ၿပီး တုန္ရီလာသည္။ မေတာ္တဆျပဳတ္က်ၿပီး ကြဲသြားမွာကို စိုးရိမ္မိတာေၾကာင့္ ခြက္ကိုသာ ျမဲေအာင္ ေသခ်ာကိုင္ထားလိုက္သည္။
'Guitar… ကၽြန္ေတာ္ အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေတြ႕ရတဲ႔အခ်ိန္က အမ်ားႀကီးမရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္က အနီးကပ္ရွိေစခ်င္တာ… ၿပီးေတာ့ မၾကာခင္မွာ Guitarက Internဆင္းရေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အနီးကပ္ရွိေနၿပီး ေန႔တိုင္း အိပ္ခ်ိန္တိုင္းမွာ ေတြ႕ရတာ အဆင္ေျပတာေပါ့…'
ေႏြးေထြးတဲ႔ေပြ႕ဖက္မႈေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ခဏေလာက္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔စကားကို ျပန္ေမးလိုက္မိသည္။
'ဒါေပမယ့္ အစ္ကို႔ရဲ႕အေဆာင္က…'
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕အသံက ဘာလို႔ အဲ႔ေလာက္ေတာင္ တုန္ေနရတာလဲ။
ေခြးေပါက္စေလးက အသာေလးရယ္လိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ္႔ပုခံုးေပၚ သူ႔ပါးေလး မွီတင္ထားရာကေန ေခါင္းကို ေထာင္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ပါးျပင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္႔ပါးျပင္ေလးႏွင့္ ထိကပ္လိုက္သည္။
'ဒီအတိုင္း ထားထားလိုက္ေလ… မဟုတ္ဘူး။ အဲ႔က ေျပာင္းလာလိုက္တာ ပိုေကာင္းတယ္'
'So ေျပာခ်င္တာက အစ္ကိုက…'
'ဟုတ္တယ္'
'…'
…_…
[ဟယ္လို]
'အန္တီ… ကၽြန္ေတာ္ Guiပါ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ အေဆာင္ကေန ေျပာင္းေတာ့မလို႔…'
[ဟိုး… အဲ႔ဒါဆို Guiက ဘယ္သူနဲ႔ေနမွာလဲ]
'ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းနဲ႔… အမ္… ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အထူးသီးသန္႔လူသားေလးနဲ႔ အတူတူေနမလို႔…'
[ေသပါၿပီ… အန္တီGuiေလးမွာ အထူးသီးသန္႔လူရွိေနၿပီးေပါ့…]
'…'
[ကံအရမ္းေကာင္းတာဘဲ… တစ္ခုခုကူညီေတာင္းစရာရွီမင္ အန္တီကို ေျပာေနာ္…]
'ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ အန္တီ…'
ကၽြန္ေတာ္ ခ်လိုက္ၿပီျဖစ္တဲ႔ဖုန္းကို ၾကည့္ေနရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ အခုအခ်ိန္ကေနစၿပီးေတာ့ ဘဝႀကီးက ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္လာမလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိ… ေခြးေပါက္စေလးကို ေန႔တိုင္း ပိုပိုၿပီးေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တယ္လို႔ဘဲ ခံစားရသည္။ ေစာနက ဖုန္းေျပာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းပါလို႔ ေျပာမိေတာ့မလို႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပင္လိုက္ရသည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူသာ ၾကားသြားရင္ ဘယ္လိုေတြးမိသြားမလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္မိသည္။ ထိုေကာင္ေလးကေတာ့ သူ႔ကို လွည့္ၿပီး မၾကည့္လာဘူးဆိုေတာင္မွေပါ့…
Soloကို ၾကည့္ရတာ အဲ႔ကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘာျပသာနာမွ မရွိတဲ႔ပံုရသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပသာနာႀကီးလို႔ ေတြးထင္ေနမိတုန္း…
'Guitarက အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတာဘဲ'
အဲ႔ဒီလိုုေလး… သူ ေျပာေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုုက္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ စာကိုသာ ျပန္အာ႐ုံစိုက္ထားလိုက္မိသည္။ သူတီးေနတဲ႔ဂစ္တာတီးသံေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရတယ္ဆိုေသာ္လည္း အဲ႔ဒါက ျပသာနာမဟုတ္… ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က စာလုပ္ရင္း သီခ်င္းနားေထာင္ေနၾကေလ… သူက ကၽြန္ေတာ္ စာလုပ္ေနတာ အာ႐ုံပ်က္သြားမွာစိုးတာေၾကာင့္ ဂစ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကားရေလာက္တဲ႔အထိ တိုးတိုးေလးတီးေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အိပ္ခန္းထဲကေန အျခားေနရာသို႔ သြားဖို႔ မေတြးမိခဲ႔…
အခုလိုမ်ိဳး အနီးကပ္ရွိေနရတဲ႔ခံစားခ်က္က ပိုၿပီးေကာင္းသည္။
ဒီး…
ကမ္းေျချပန္လာတုန္းက ခ်က္ခ်င္းဝယ္ထားတဲ႔Soloရဲ႕ဖုန္းအသစ္ေလးကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဖုန္းတုန္ခါသံကို ၾကားလိုက္႐တဲ႔အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဟိုတစ္ေန႔က ေျပာင္းလဲသြားခဲ႔တဲ႔Soloရဲဲ႕ပံုုစံကိို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။
'So… ဖုန္း…'
အခုထိ ဂစ္တာအတီးမပ်က္ေသးတဲ႔ေကာင္ေလးဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး ေခၚလိုက္သည္။
'ဘယ္သူူလဲ' Soloက လွည့္မၾကည့္လာဘဲ ေမးလိုုက္သည္။
'နာမည္မမွတ္ထားဘူး'
'Kaoထင္တယ္… သူ ဖုန္းေခၚမယ္လို႔ ေျပာထားတယ္။ Guitarဖုုုန္း ျပန္ေျဖေပးပါလား'
'ဟုတ္ကဲ႔ပါ Khun So' ကၽြန္ေတာ္ ရယ္လိုက္ၿပီးေတာ့ သူေျပာတဲ႔အတိုင္း ဖုုန္းကို ကုိင္္လိုက္သည္။
'ဟယ္လို…'
[…]
'ဟယ္္လိုု……' တစ္ဖက္ကေန ဘာအသံမွ မၾကားရတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေျပာလိုက္သည္။ တစ္ဖက္က လိုင္းမေကာင္းလို႔လည္း ျဖစ္မွာေပါ့…
[ဟယ္လို]
ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဂစ္တာထိုင္တီးေနတဲ႔ ေကာင္ေလးရဲ႕ေက်ာျပင္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္္မိသည္။
ဒါ Kaoမဟုတ္ဘူး။
'အမ္… အခုဖုန္းေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိေပမယ့္ Soloကို ေျပာေပးပါမယ္'
[မလိုပါဘူး… မဟုုတ္ရင္ သူ႔ဖုန္းကို သူထပ္ၿပီး လြင့္ပစ္ေနဦးမယ္။]
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္လံုးေတာင့္တင္းသြားၿပီး ႏွလံုးသားထဲမွာ ထူးဆန္္းတဲ႔ခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္လာသည္။
ဖုန္းလႊင့္ပစ္တဲ႔ကိစၥကို ကၽြန္္ေတာ္နဲ႔ Soloဘဲ သိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာသည္။ အဲ႔႔ဒါဆိုု ဒီလူက ဘယ္္လိုလုပ္ၿပီး သိိသြြားရတာလဲ။
Soloက အဲ႔႔အေၾကာင္းကို ဒီလူအား ေျပာျပထားတာမ်ားလား။ တကယ္လိို႔ Soloေျပာျပခဲ႔႔တယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ဒီလူက ဘာျဖစ္လို႔ ဖုန္းထပ္လႊင့္္ပစ္္မွာကို စိတ္ပူေနရတာလဲဲ။
'အဲ႔ဒါဆို…'
[အခုေျပာေနတာ Khun Kaoလား။ Khun Jediလား မသိဘူး]
ရင္ထဲကေန တုန္လႈပ္လာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ႏူတ္ခမ္းေတြကိုသာ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ကိုက္ထားလိုက္သည္။ အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံကို ၾကား႐ုံနဲ႔တင္ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ စိုးရိပ္ေသာကေရာက္မိလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိ…
'မဟုတ္ပါဘူး…'
[Guiလား။]
သူ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး…
'ဟုတ္ပါတယ္'
ထူးဆန္းတဲ႔ခံစားခ်က္နဲ႔အတူ တုန္လႈပ္လာသည္။ ဒီခံစားခ်က္က မေကာင္း… ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ရင္ဘတ္ထဲမွာ မေကာင္းတဲ႔ခံစားခ်က္ေတြ ခံစားလာရေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိ…
[ဒီလိုဆိုရင္…]
'…'
[Khun Chaiကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျပန္ေျပာေပးပါေနာ္…]
(Khun Chai = သူေဌးေလး၊ သခင္ေလး)
'ဟုတ္ကဲ႔'
[ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူငယ္ခ်င္းလို သတ္မွတ္ေနတုန္းဘဲဆိုရင္ Khun Tanရဲ႕အမိန္႔ကို မနာခံဘဲ မေနပါနဲ႔…]
(Khun Tan = သူေဌးႀကီး၊ သခင္ႀကီး)
'…'
[အခုအခ်ိန္မွာ ဘာကို ရပ္တန္႔သင့္သလဲဆိုတာ သူသိပါတယ္။]
'…'
[ၿပီးေတာ့…]
'…'
[Khun Tanေျပာတာက သူ႔ကို အဆက္အသြယ္မလုပ္ဘူးဆိုရင္ Khun Chaiဆီ သူ ကိုယ္တိုင္လာေတြ႔မယ္တဲ႔…]
'ကၽြန္ေတာ္… သူ႔ကို ေျပာလိုက္ပါမယ္'
[ေက်းဇူးတင္ပါတယ္]
မရွင္းျပတက္ေတာ့တဲ႔ခံစားခ်က္ေတြႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲက ဖုန္းကို တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဒါေပမယ့္ အထူးဆန္းဆံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲက ထူးဆန္းစြာနဲ႔ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြ ျဖစ္လာသည္။
ဖုန္းထဲက လူက Soloအေဖရဲ႕လူျဖစ္လိမ္႔မည္။
သူေျပာသြားတဲ႔ပံုအရေတာ့ Khun Tanက Soloကို တစ္ခ်ိန္လံုးေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ႔ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ေျပာသြားတာ…
'Guitar…'
ကၽြန္ေတာ္ တုန္ရီေနတဲ႔လက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္မိရင္း အဲ႔ဒါက ဘာလဲဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏူိင္ျဖစ္ေနသည္။
ေၾကာက္ေနတာလား။
'Guitar…'
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕လက္ကို တင္းၾကပ္စြာဆုတ္ကိုင္လာတဲ႔ လက္ပိုင္ရွင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အျမဲတမ္းမ်က္ႏွာတည္တည္နဲ႔ ေကာင္ေလးက ဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာကို ေမးခ်င္ေနတဲ႔ပံုပင္…
'ေနမေကာင္းလို႔လား'
Soloက သူ႔ရဲ႕လက္ကေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွဖူးကို စမ္းလိုက္သည္။ သူက စိတ္ပူေနတာေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ကို ၾကဳတ္ထာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုသာ ၾကည့္လိုက္မိသည္။
'So…'
'ဟုတ္'
'အစ္ကို႔ကို ျပံဳးျပပါလား'
Soloက ႐ႈပ္ေထြးသြားေပမယ့္လည္း ႐ုိးသားမႈေတြႏွင့္ ျပည့္ဝေနသည့္အျပံဳးမ်ိဳး ျပံဳးျပလာခဲ႔တဲ႔အျပင္ သူက ကၽြန္ေတာ္႔လက္ေလးကို အသာေလးဆြဲယူၿပီးေတာ့ နမ္းလာတာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕တုန္လႈပ္ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ႔ႏွလံုးသားက ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုပင္…
Soloရဲ႕အေၾကာင္းေတြ မသိေသးဘူးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သြားမိသည္။ နည္းနည္းေလးေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႔တာ… ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ကမာၻထဲကို နည္းနည္းေလာက္ ဝင္ၾကည့္ရမည္။
အခု Soloဖုန္းေျပာတဲ႔အခ်ိန္တိုင္း ဘာလို႔ ေဒါသထြက္ေနရတာလဲဆိုတဲ႔အေၾကာင္းအရင္းကို ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အေသးစိတ္ မသိေသးဘူးဆိုေပမယ့္လည္း သူ သူ႔အေဖနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ျပသာနာတက္ေနတာ ျဖစ္ႏူိင္သည္။ Soloက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး စိုးရိမ္ေနရတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ကို အခုထိ မသိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က တံုးအေနတဲ႔သူမွ မဟုတ္တာ…
သူ႔ရဲ႕ႏူးညံ့တဲ႔အျပံဳးေလးကိုု ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္ရတာက…
ေစာနက ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ တုန္လႈပ္ေနတဲ႔ ႏွလံုးသား၊ တုန္ရီေနတဲ႔ လက္ေတြႏွင့္ စိုးရိမ္ပူူပန္ေတြက ျဖစ္လာမယ့္ျပသာနာေတြကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရမွာ ေၾကာက္လို႔ေတာ့ မဟုတ္…
သူ႕အေဖကို ေၾကာက္ေနတာလည္း မဟုတ္သလို… ေနာင္ျဖစ္လာမယ္႔အရာေတြကို ေတြးေၾကာက္ေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး အားလံုးသိေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္ရတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ေနမိတာမ်ိဳး မဟုတ္…
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္သည္။
သူ႔ကို ဆံုး႐ႈံးသြားရမွာကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္မိသည္။
…_…