8:00 AM
'Ai'Gui! ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီကို ေရာက္လာတာလဲ' Rayက ခန္းမႀကီးရဲ႕ဝင္ေပါက္ေလာက္ကတည္းက တစ္ေလ်ာက္လံုးေအာ္ၿပီးေျပေနတာေၾကာင့္ လူတိုင္းက လွည့္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းရွက္မိၿပီးေတာ့ သူ ေနာက္ထပ္မေအာ္ခင္ သူ႔ဆီ ေျပးကာ သြားလိုက္ကာ…
/'ဒီေန႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ပိတ္တယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ဒီကို ကူဖို႔လာတာ'
'ဟင္? ဒီေလးႏွစ္အတြင္းမွာ မင္း ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ပိတ္ထားတယ္ဆိုတာ ဒီေန႔မွဘဲ ၾကားဖူးေတာ့တယ္။ ထူးျခားတဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ေတာ့ ရွိရမယ္' သူ႔ရဲ႕အသံက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ေနတဲ႔အသံျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမက်တာကို ျပဖို႔အတြက္ သူ႔ေခါင္းကို တြန္းထုတ္လိုက္သည္။
'ငါ ဂ်ဴနီယာေတြကို လာေတြ႕လို႔မရဘူးလား'
'အဲ႔ေတာ့… မင္းက မင္းဌာနက ဂ်ဴနီယာေလးကို လာေတြ႕တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဂီတေမဂ်ာက ေကာင္ေလးကို လာေတြ႕တာလား'
'မင္း ငါေစာင့္ကန္တာကို ခံခ်င္ေနၿပီလား'
ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာၿပီးတာနဲ႔ Rayကေတာ့ ခန္းမႀကီးထဲကို ေျပးကာ ဝင္သြားခဲ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ ခန္းမထဲသို႔ ဝင္လာခဲ႔သည္။ ဒုတိယႏွစ္ တတိယႏွစ္အတြက္ ဆိုင္းပုိဒ္ေလးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ၿပီးေတာ့ Staffအဖြဲ႕ေတြကေတာ့ ပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အေသအခ်ာ ႀကီးၾကပ္စီစဥ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာေမဂ်ာက ဂ်ဴနီယာေလးေတြကို ျမင္ေတာ့ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ဆီလွည့္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ အလုပ္ကိုယ္စီျဖစ္ေနၾကတဲ႔ အဖြဲ႕ေတြကပါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ႏူတ္ဆက္လာတာေၾကာင့္ ဒါက သူတို႔အတြက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ႔ၾကားထဲ ဝင္ေႏွာက္ယွက္ေနသလို ျဖစ္သြားေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရသည္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ နည္းနည္းလွမ္းတဲ႔ေနရာမွာ Ginနဲ႔စကားေျပာေနတဲ႔ Rayဆီ သြားလိုက္သည္။
'ဘာကူေပးရမလဲ'
ကၽြန္ေတာ္ Ginကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ၿပိဳင္ပြဲမစခင္မွာ စိုးရိမ္ေနတဲ႔ပံုေပါက္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူနား သြားလိုက္ၿပီးေတာ့…
'မင္း တစ္ခ်က္ေလာက္ ပတ္ၿပီးစစ္ေပးပါလား။ က်န္တာေတြကို ဂ်ဴနီယာေတြ ဆက္လုပ္လိုက္လိမ့္မယ္' Ginကေတာ့ Rayေျပာတဲ႔အတိုင္း ခန္းမကို ပတ္ကာ စစ္ေဆးဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ 'ျပသာနာတစ္ခုေတာ့ ရွိေသးတယ္'
'ဘာလဲ'
ဖုန္းကို မနားတမ္းေခၚေနၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနတဲ႔ Rayက သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
'P'Gui…' Ginကေတာ့ Ai'Ray သူ႔ဘာသာမရွင္းျပႏူိင္တဲ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပေနသည္။ 'ပန္းဆိုင္က သူတို႔မွာ ျပသာနာတစ္ခုရွိေနလို႔ ပန္းေတြကို လာပို႔လို႔ မရဘူးလို႔ ဖုန္းဆက္လာတာ…'
'ပန္းေတြ?'
'အဲ႔ဒါေတြကို မဲေပးတဲ႔ေနရာမွာ သံုးမလို႔… ပန္းေတြကို ေရာင္းၿပီး ရလာတဲ႔အျမတ္ေတြကို ေက်ာင္းသားေကာင္စီကို ေပးရမွာ… အဲ႔ဒါေၾကာင့္ P'Rayက အေလာတႀကီးျဖစ္ေနတာ…'
ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္သည္။ Rayက ေက်ာင္းသားေကာင္စီရဲ႕အဖြဲ႕ဝင္တစ္ေယာက္… ဒီလို ပြဲေန႔မ်ိဳးမွာ ဒီလိုျပသာနာမ်ိဳးနဲ႔ ပက္ပင္းၾကံဳေတြ႕ရေတာ့ သူ အေလာတႀကီးနဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနတာ မထူးဆန္း…
'သူတို႔ေျပာတာကေတာ့ လာပို႔ဖို႔ အခက္အခဲျဖစ္ေနလို႔တဲ႔…' Rayကေတာ့ သူ႔ဖုန္းကို အၾကည့္မလြဲဘဲ ေျပာလိုက္သည္။ 'ငါတို႔ ပန္းေတြကို သြားယူဖို႔ လူတစ္ေယာက္ေလာက္ ရွာရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပသာနာက ဆိုင္က အရမ္းေဝးေနတာဘဲ… ၿပီးေတာ့လည္း ငါတို႔က ၃နာရီ စေရာင္းမွာ… ငါတို႔ ရွာဖို႔မျဖစ္ႏူိင္ေတာ့ဘူး'
'အျခားဆိုင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား' ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ေမးလိုက္မိသည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပန္းဆိုင္ေတြက ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးရွိေနတာကို… အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္ဆိုင္ေလာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေရာင္းမွာဘဲေလ…
'ငါတို႔က ပမာဏနည္းနည္းေလးဘဲ မွာတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ မေမ့လိုက္နဲ႔ေလ…… ဒီနားက ဆိုင္ေတြမွာက ငါတို႔ လိုခ်င္တဲ႔ပမာဏမရဘူး။ ၿပီးေတာ့လည္း အဲ့ဆိုင္က ေစ်းအသက္သာဆံုးဘဲ… အခုက သြားယူေပးမယ့္သူကို ရွာၿပီးရင္ ထိုင္ၿပီး စေတကာေလးေတြ ကပ္ဖို႔လုပ္လိုက္႐ုံဘဲ'
စေတကာဆိုတာက ဒီပြဲမွာ မဲအတြက္ သီးျခားလုပ္ထားတာျဖစ္ၿပီး အကိုင္းမွာ ကပ္ထားမွာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္တုန္းကလည္း စေတကာကပ္ထားတဲ႔ ပန္းေတြကိုဘဲ 'Popular Vote Award' ထဲ ထည့္တြက္တာ… ဒီႏွစ္လည္း အတူတူပါဘဲ…
'အခု ဒီမွာ လူေတြေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္ၾကဘူး' ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ပုခံုးကို ပုတ္လိုက္သည္။ Ginကက်ေတာ့ Rayရဲ႕ ပုခံုးေတြကို ႏွိပ္ေပးေနသည္။ သူ႔ရဲ႕လက္ကေတာ့ ဖုန္းကို ကြဲေၾကသြားမတက္ ဆုတ္ကိုင္ထားသည္။
'လူေတြက မလာၾကေသးဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မေန႔ညက ေနာက္ဆံုးရီဟာဇယ္ၿပီးသြားလို႔ သူတို႔အားလံုးနီးပါး ေန႔လည္ေလာက္မွာ လာၾကမွာေလ… ၿပီးေတာ့ လာတဲ႔သူေတြကလည္း သူတို႔တာဝန္နဲ႔သူ… အဲ႔ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို အကူအညီေတာင္းဖို႔ အားနာေနတာ… ကားတစ္စီးရွိရင္လည္း ငါကိုယ္တိုင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုက ကားေတြက တစ္စီးမွ မအားဘူး။ ငါလည္း ဒီမွာ ရွိတဲ႔သူေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရမယ့္တာဝန္ကလည္း ရွိေသးတယ္'
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သြားယူေပးခ်င္တယ္။ ကားကက်ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက ဌားလိုက္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပသာနာက ဘယ္သူဌားမွာလဲ။
'မင္းက်ေတာ့လည္း မင္း ကားေမာင္းလို႔မရဘူးမွတ္လား။ Ai'Gui'
အဲ႔ဒါဆို…
'Guitar…'
ႏူးည့ံညင္သာတဲ႔အသံ… အဲ႔အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အျပင္ အျခားသူေတြကိုပါ ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လာႏူိင္ေအာင္ လုပ္ႏူိင္သည္။ Rayနဲ႔ Ginပါ အပါအဝင္ေပါ့… သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္လံုးထဲမွာ စူးစမ္းခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေတာက္ပေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
'ဘာလို႔ အေစာႀကီး ေရာက္လာရတာလဲ။ ေန႔လည္မွ လာရမွာ မဟုတ္လား' ကၽြန္ေတာ္ စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာနဲ႔ ေမးလိုက္သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Soloက စီနီယာအစည္းအေဝးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ေျပာျပထားတာကို မွတ္မိေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
'ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Guitarက ဒီကို ေစာေစာလာမယ္လို႔ ေျပာခဲ႔တာကို…'
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေတာင္ေတြ ျမန္ျမန္ခတ္လိုက္ၿပီး ေဘးနားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး ႐ႈပ္ေထြးေနပံုရတဲ႔သူေတြကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာလာမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေရာ ဘာလို႔ မနက္အေစာႀကီးလာရတာလဲ။
'အုိဟိုး… ရုတ္တရက္ ေပၚလာပါတယ္လို႔ ေတြးေနတာ… ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ အခုမွပဲ သိေတာ့တယ္' Rayက စေနာက္ေနတဲ႔အသံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာလာသည္။
'Solo မင္းမွာ ကားရွိတယ္ မွတ္လား'
ကၽြန္ေတာ္ Ginကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ Ginဆိုလိုခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွနားမလည္တဲ႔ေကာင္ေလးကေတာ့ ေခါင္းေလးကို ညိမ့္လုိက္သည္။
'P'Ray ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ သိၿပီထင္တယ္'
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး အၾကံတစ္ခုတည္း ထြက္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေနမိၿပီး ေခါင္းသာ ခါမိလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ Soloရဲ႕ကားကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ႔အခါမွာ Soloရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ႔စကားေတြကို သတိရသြားသည္။ သူေျပာသလို Soloက သူ႔ကားကို ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းရဲ႕အျပင္မွာ ရပ္ထားလို႔မရမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ဒီကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ခန္႔မွန္းထားတဲ႔ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ အဆင့္အတန္းအေပၚ ပိုၿပီးယံုၾကည္မႈရွိလာသည္။ ဒါက သာမန္အဆင့္အတန္းေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ လံုးဝကို မီလီယံနာအဆင့္ဘဲ……
ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ Soloကားေပၚမွာ မထိုင္ခဲ႔လိုက္ရပါဘူး။ Ai'Rayက ဒီကားက ပန္းေတြနဲ႔ဆန္႔မွာ မဟုတ္ဘူးေျပာတာေၾကာင့္ အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕Toyota Fortunerကိုသာ သူတို႔ယူၿပီး သြားခဲ႔ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ Driverခံုမွာ ထိုင္ဖို႔လုပ္ေနတဲ႔ေကာင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္သာ ခ်လိုက္မိသည္။ ဆိုင္က အရမ္းေဝးလြန္းတာေၾကာင့္ ဒီကို ေန႔လည္ခင္းအမွီ ျပန္ေရာက္ဖို႔မလြယ္… အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းဖို႔ လုပ္မလို႔ဘဲ… ဒါေပမယ့္ Ai'Rayက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားအနားသို႔ အတင္းဆြဲေခၚၿပီး အကူအညီေတာင္းတာေၾကာင့္ လက္ခံလိုက္ရသည္။ တကယ္လို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္မွီ ျပန္မေရာက္လာခဲ႔ရင္ စီနီယာေတြရဲ႕တီးဝိုင္းကို အရင္စထားမယ္လို႔ ေျပာလာသည္။ Soloကေတာ့ ဘာဆိုဘာမွမေျပာ… တိတ္တိတ္ေလးေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အေနာက္ကေန လိုက္လာခဲ႔တာ…
'Guitar…' Soloက ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္အစြန္းေလးကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးနဲ ညင္သာစြာ ထိေတြ႕လိုက္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုလက္ေခ်ာင္းေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး…
'ေျပာ…'
'ျပံဳးေလ…'
သူ႔ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ဘာမွေတာင္ မစဥ္းစားမိဘဲ ျပံဳးလိုက္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးၿပီးသြားတာနဲ႔ ကားထဲသို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ သူေျပာလိုက္တာက စကားလံုးေလးတစ္လံုးေလးထဲေလ… ဒါေပမယ့္ အဲ႔စကားေလးကို ကၽြန္ေတာ္ နာခံမိၿပီး လြယ္လြယ္ျပံဳးမိသြားေစသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္ေနမိတာက အခုျပံဳးေနတဲ႔သူက ကၽြန္ေတာ္လား ဒါမွမဟုတ္ ေဘးနားက Huskyေလးလား။ တကယ္လို႔ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ျပန္ၿပီး ေတာက္ပလာေစတယ္ဆိုတာကဘဲ တန္လြန္းသည္။
'ျငင္းလိုက္တာ ေကာင္းမယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆိုင္က အေဝးႀကီး… အစ္ကိုတို႔ အခ်ိန္မွီ ျပန္ေရာက္မယ္ဆိုတာမေသခ်ာဘူး'
'အခ်ိန္မွီေရာက္ေစရပါမယ္'
အဲ႔ဒီအခ်ိန္တုန္းက အဲ႔စကားက သာမန္နဲ႔မတူဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစားလိုက္မိဘူး။ အဲ႔စကားရဲ႕အဓိကအဓိပၸာယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိလိုက္တာနဲ႔က လံုးဝကို ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနခဲ႔သည္။
…_…
'Guitar~'
ကၽြန္ေတာ္ အသံပိုင္ရွင္ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္က ခဏေလာက္ အလုပ္မလုပ္ေသးတာေၾကာင့္ စိတ္က အရမ္းကို ႐ႈပ္ေထြးေနသလိုပင္… ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ေလာက္ ယူၿပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာသည္။
'Solo… ေနာက္တစ္ခါ အဲ႔ေလာက္ထိ အျမန္မေမာင္းနဲ႔!'
ဒီ႐ူးေနတဲ႔ေကာင္ေလးက အသက္ဘယ္ေလာက္ကတည္းက ကားကိုစေမာင္းခဲ႔လို႔ ဂတ္စ္ကို ဖြင့္ၿပီး မိုင္ကုန္ဇြတ္ေမာင္းရဲတဲ႔ သတၱိရွိေနရတာလဲ။ သူ အျမန္ေမာင္းတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖဳေဖ်ာ့ေနၿပီ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိလည္ေအာင္ မနည္းျပန္လုပ္လိုက္ရသည္။
Soloကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ေခါင္းသာညိမ့္ျပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးေတြကို လက္ႏွင့္ပြတ္သက္လိုက္ၿပီး စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ျပန္ကပ္ေအာင္ လုပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ နာရီကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ႏွလံုးခုန္သံေတြက ျမန္ဆန္ေနတုန္း…
9:15 AM
ေက်ာင္းကေန ဒီေနရာကို ေမာင္းလာတာ တစ္နာရီေလာက္ဘဲ ၾကာတယ္! တကယ္ဆို ဒီေနရာကို အနည္းဆံုးႏွစ္နာရီေလာက္ ေမာင္းရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားတာ... အဲ႔ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္က တစ္နာရီတည္းနဲ႔ ေမာင္းႏူိင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏူိင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးခဲ႔မိတာ... Soloေမာင္းပံုမ်ိဳးနဲ႕သာ အခ်ိန္ေရာက္လာတာလို႔ ေတြးလိုက္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကားတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီးေတာ့ အေနာက္က လူကို ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ ခပ္ျမန္ျမန္ ဆိုင္ထဲသို႔ သြားဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြ ေျမႀကီးကို ထိလိုက္ေတာ့ ခံစားရတာ အရမ္းကို ေကာင္းသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထူးျခားစြာနဲ႔ တုန္ေနတယ္လို႔ ခံစားရေသာေျခေထာက္ေၾကာင့္ တစ္ေနရာရာမွာ ထိုင္ခ်င္ေနသည္။
'Guitar…'
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕လက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္တဲ႔ေကာင္ေလးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕အသံက ေၾကာက္ေနတဲ႔အသံလို ျဖစ္ေနတာကို ခံစားေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ၾကည့္မိေလေလ ရယ္ခ်င္ေလေလျဖစ္လာသည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ နားရြက္ေတြနဲ႔ အၿမီွးေတြကို သနားစဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေအာက္ခ်ထားတဲ႔ ေခြးေပါက္ေလးလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ မရရေအာင္ မ်က္ႏွာကို တည္ထားတာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အားေနတဲ႔လက္တစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕က ေကာင္ေလးရဲ႕ေခါင္းကို ညင္ညင္သာသာေလး ပုတ္လိုက္သည္။
'အစ္ကိုက ေဒါသထြက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္အခါေတြက်ရင္ ကားကို အရမ္းမေမာင္းနဲ႔... အရမ္းအႏၲရာယ္မ်ားတယ္'
Soloက နားရြက္ေလးေတြ ေထာင္လာၿပီး အၿမီွးကို လႈပ္လိုက္တဲ႔Huskyေလးလိုျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အသာေလးဆြဲေခၚၿပီး ႀကီးမားတဲ႔ဆိုင္ေရွ႕ကို ေခၚသြားသည္။
'ႀကိဳဆိုပါတယ္'
ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္တာကေနၿပီးေတာ့ ႀကိဳဆိုေနတဲ႔ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို ျပံဳးျပလိုက္ၿပီး ဆိုင္ထဲကို လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ သာမန္ပန္းဆိုင္ေတြထက္ ပမာဏအမ်ားအျပားရွိေနသည္။ အမ်ိဳးအစားမတူညီတဲ႔ပန္းမ်ိဳးစံုက အစီအရီထားရွိေနေပမယ့္လည္း သူ႔ေနရာႏွင့္သူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခြဲထားထားသည္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းေတြရဲ႕ ပမာဏနဲ႔ ဆိုင္ရဲ႕အက်ယ္ကို ယွဥ္လိုက္ရင္ နည္းေနေသးသလို ရွိေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္။
'ကၽြန္ေတာ္က ×××တကၠသိုလ္ကပါ'
'အို!!! Khun Guiလား? Ray ဖုန္းဆက္ထားတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ အစ္ကိုက မင္းတို႔ ဒီထပ္ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္မယ္ထင္ေနတာ...' ဝန္ထမ္းက နာရီကိုၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ကိုး႐ုိးကားယားျဖစ္ေနတဲ႔အေနအထားေၾကာင့္ ရယ္သာ ရယ္ေနမိၿပီး ဒီကို အျမန္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ႔ေကာင္ေလးဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ 'အစ္ကို တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒီဆိုင္မွာက ကားတစ္စီးတည္းရွိတာ... အဲ႔ကားကလည္း ဒီေန႔မနက္ကတည္းက သံုးစရာရွိလို႔ ယူသြားၿပီ'
'ရပါတယ္။ ပန္းေတြက ဘယ္မွာလဲ။ ျမန္ျမန္ၿပီးသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကူေပးမယ္ေလ...'
'လုပ္စရာမလိုပါဘူး ငါ့ညီရာ... အစ္ကို႔မွာ သယ္ၿပီး တင္ေပးဖို႔ အလုပ္သမားေတြ ရွိတယ္။ ငါ့ညီတို႔က ဒီအထိ လာယူရတာေတာင္ ေဒါသမထြက္တာဘဲ အစ္ကို အရမ္း ေက်းဇူးတင္ေနပါၿပီ။ ကားတံခါးေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ ဖြင့္ေပးပါလား'
Soloကေတာ့ ေခါင္းညိမ့္လိုက္ၿပီးေတာ့ ဆိုင္အျပင္ကို ထြက္သြားၿပီး ကားတံခါးကို ဖြင့္ေနသည္။ ဝန္ထမ္းေတြဝင္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ႏူတ္ဆက္ၾကတာေၾကာင့္ သူတို႔ကို ျပန္ႏူတ္ဆက္လိုက္မိသည္။ ထိုဆိုင္ပိုင္ရွင္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဝန္ထမ္းေတြ ႏွင္းဆီပန္းစည္းႀကီးေတြ သယ္ေနတာကို ဂ႐ုတစိုက္ ၾကည့္ေနသည္။
'ဆိုင္ထဲက အေငြ႕အသက္ေလးေတြက ဘယ္လိုရွိလဲ ညီ'
Khun Peemက အရမ္းၾကည့္ေကာင္းၿပီး ယဥ္ေက်းတဲ႔သူတစ္ေယာက္... ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးမယ္ ထင္တယ္။ သူက စကားေျပာလို႔အရမ္းေကာင္းတဲ႔သူ... သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔စကားေျပာေနတာ လံုးဝကို ပ်င္းစရာမေကာင္းသြားဘူး။ သူက အရမ္းကို ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတဲ႔သူတစ္ေယာက္ဘဲ... ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕အျပံဳးေတြက စီးပြားေရးသက္သက္ ယဥ္ေက်းမႈအရသက္သက္ ျပံဳးေနသလိုပင္…
'အနံ႔ေလးေတြ အရမ္းေကာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာရွိသလို ခံစားရတယ္'
Khun Peemကေတာ့ သူ႔ဆိုင္အေၾကာင္း ေကာင္းေၾကာင္းေျပာလိုက္တာေၾကာင့္ အရမ္းကို သေဘာက်ေနၿပီး အျပံဳးႀကီးျပံဳးေနသည္။
'အစ္ကိုက ဒီဆိုင္ထဲကို လာတဲ႔သူမွန္သမၽွကို ေႏြးေထြးၿပီး ေဖာ္ေရြတယ္လို႔ ခံစားေစခ်င္တာ... ပန္းေတြ မဝယ္သြားရင္ေတာင္မွ ကာစတန္မာဆိုတာက အေရးအႀကီးဆံုးဘဲေလ'
'ဆိုင္ထဲမွာျပထားတဲ႔ ပန္းေတြက ဒီအတိုင္း သက္သက္ျပထားတာလား'
'ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ ဒီေလာက္ဘဲရွိတာ... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီဆိုင္ကို လာဝယ္တဲ႔ ကာစတန္မာအမ်ားစုက ပမာဏအမ်ားႀကီးကို မွာၾကတာေလ... အဲ႔ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ဥယ်ာဥ္ထဲမွာဘဲ လန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္ေအာင္ ထားၿပီး ေအာ္ဒါရမွ သူတို႔ကို ခူးတာ... အမ်ားႀကီးေတာ့ ႀကိဳမခူးထားဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဝယ္မယ့္သူမရွိရင္ ပန္းေတြကညိဳးကုန္မွာ... အရမ္းႏွေျမာဖို႔ေကာင္းတယ္။ ပန္းေတြ အားလံုးက အစ္ကို႔အတြက္ေကာ ကာစတန္မာေတြအတြက္ပါ အဓိပၸာယ္အျပည့္ရွိတယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္ အစ္ကိုက သူတို႔ေလးေတြကို အတက္ႏူိင္ဆံုး ဂ႐ုစိုက္ရတာေပါ့'
'အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ပန္းေတြက အရမ္းလန္းဆန္းေနတာ...'
'ဟုတ္တယ္…'
'Guitar' ကားတံခါးနားမွာ ရပ္ေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ Khun Peemတို႔ စကားေျပာေနတာကို သူ႔အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားေနာက္ပိုင္းကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သူတို႔ ပန္းထည့္တာ ၿပီးသြားၿပီဆိုတာကို သိလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲ႔ေကာင္ေလးကို 'နားလည္တယ္'ဆိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ ေခါင္းကို ညိမ့္ျပလိုက္ၿပီးေတာ့ ေဘးနားမွာရွိေနတဲ႔ Khun Peemကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
'အဲ႔ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သြားခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္... ေက်းဇူး အမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္'
'ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လာခဲ႔ေနာ္ ငါ့ညီ' Khun Peemက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕အသံက နည္းနည္းက်ယ္လာၿပီး စကားကို ဆက္ေျပာေနသည္။ 'ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ညီမွာ အခ်ိန္ရွိမယ္ဆိုရင္ အစ္ကို႔ဆီ လာခဲ႔ေလ...ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာ ေန႔လည္စာျဖစ္ျဖစ္ အတူတူသြားစားၾကမယ္'
'Guiter!' အျပင္မွာရွိေနတဲ႔ အသံပိုင္ရွင္ရဲ႕အသံက အခုခ်က္ခ်င္းကားထြက္ေတာ့မလို အလ်င္လိုေနၿပီး ေဒါသထြက္ေနတဲ႔အသံမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ Khun Peem တိုးတိုးေလးရယ္ေနတာကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ လွည့္မၾကည့္ေနေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ကို ထြက္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆိုင္အျပင္မွာရွိေနတဲ႔ ေကာင္ေလးက ေစာင့္ေနရတာ ၾကာမွာစိုးလို႔…
Soloကေတာ့ ကားေမာင္းလာတဲ႔ လမ္းတစ္ေလ်ာက္လံုး မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကဳတ္ထားသည္။ သူ ဒီအတိုင္းတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ဘဲေနေနတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕အလိုမက်တဲ႔မႈေတြကို ခံစားလို႔ ရေနသည္။ မီးပြိဳင့္က အနီေရာင္သို႔ေျပာင္းသြားတာေၾကာင့္ ကားကို ရပ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက ေကာင္ေလးကို ေသခ်ာၾကည့္ဖို႔အတြက္ အခြင့္အေရးတစ္ခုရလာၿပီ။
'ဒီ ေနရာေလး...' ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕က ေကာင္ေလးရဲ႕ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားတဲ႔ မ်က္ခံုးႏွစ္ခုၾကား ကၽြန္ေတာ့္လက္ညိဳးေလးႏွင့္ ေထာက္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားတာ မေျပမခ်င္း ကၽြန္ေတာ္မလႊတ္မိ… ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕ကေကာင္ေလးက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားတာေတြ ေျပသြားသည္။ 'အစ္ကိိုတို႔မွာ အခ်ိန္ရွိေသးတာဘဲ... အစ္ကိုတို႔ တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္'
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွျပန္မေျပဘဲ ေခါင္းသာညိမ့္ျပေနတဲ႔ ေခြးေပါက္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးလို္က္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေျပသလိုခံစားေနရတဲ႔ အေျခအေနက အခုဆို နည္းနည္း အဆင္ေျပေနတဲ႔ပံုေပၚေနတဲ႔အတြက္ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရသည္။
Soloကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တကၠသိုလ္နဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ႔စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ကားကို ရပ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဆိုင္ေရွ႕ကို အျမဲတမ္းလိုလို ျဖတ္ေလ်ာက္ေနၾက… ၿပီးေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ဒီဆိုင္က ေစ်းႀကီးတယ္ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကတာေတြကိုလည္း ၾကားဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွေတာ့ မစားဖူးဘူး။ ဒီအတိုင္း ဆိုင္အျပင္အဆင္နဲ႔ ဆိုင္ရဲ႕အေငြ႕အသက္ကို ၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ ဒီဆိုင္က Luxuyပံုစံမ်ိဳး... အဲ႔ဒါေၾကာင့္ ေစ်းလည္း အရမ္းႀကီးမွာဘဲ......
ကၽြန္ေတာ္ မီႏူးကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးေတြ အျပဴးသားျဖစ္သြားသည္။ အခ်ိဳ႕ေစ်းႏႈန္းေတြက အိမ္ျပန္ၿပီး ဆန္ကြဲေတြဘဲ ထိုင္စားခ်င္လာေအာင္ လုပ္ႏူိင္သည္။ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔ အတူတူစားဖို႔ေျပာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္အဆင္ေျပေစခ်င္လို႔ေလ... ဒါေပမယ့္ မေမွ်ာ္လင့္စြာနဲ႔ဘဲ ကားေမာင္းသမားေလးက ဒီလို ေစ်းႀကီးတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရြးလိိမ့္မယ္ဆိုတာကို မေမွ်ာ္လင့္ခဲ႔ဘူး။
'အင္း... ဝက္သားထမင္းေၾကာ္တစ္ပြဲနဲ႔ ေရဘဲေပးပါ' အဲ႔ဒါေတြက ေစ်းအသက္သာဆံုးျဖစ္မယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာေပါက္ဘဲ...
ကၽြန္ေတာ္ မီႏူးစာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ စားပြဲထိုးဆီ ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ Soloကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Soloက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ Soloက ေခါင္းငံု႔ကာ မီႏူးကို ခဏေလာက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဟင္းေလးပြဲေလာက္ကို အျမန္မွာလိုက္သည္။
'ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ေကၽြးမယ္'
'မရပါဘူး' ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျငင္းလိုက္မိသည္။ 'ကားေမာင္း လိုက္ပို႔ၿပီးေတာ့ ပန္းေတြ ယူေပးတာဘဲ အစ္ကိုက ေက်းဇူးတင္ေနပါၿပီ။ ဝယ္ေကၽြးစရာ မလိုပါဘူး'
'Guiter…'
'ေျပာေလ'
ဒါေပမယ့္ Soloက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ အဲ႔အစား သူက သူ႔အိပ္ကပ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႔အဝါေရာင္က်ဴးလစ္ပန္းေလးကို ထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကမ္းေပးလာသည္။
'အစ္ကို႔ အတြက္လား။' ကၽြန္ေတာ္ သူ႔လက္ထဲက ပန္းကို ယူလိုက္မိသည္။
'အလဲအလွယ္အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝယ္ေကၽြးခြင့္ျပဳပါေနာ္…'
ပစၥည္းတစ္ခုေပးၿပီးေတာ့ ဝယ္ေကၽြးပါရေစဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုေနတယ္။ အဲ႔လို နည္းလမ္းမ်ိဳး ဘယ္မွာရွိလို႔လဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး ခံစားေနရသည့္တိုင္ သူ႔ရဲ႕အသနားခံၿပီး ေတာင္းဆိုေနတဲ႔အသံေလးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းႏူိင္ေတာ့တာ အမွန္...
'ဒီတစ္ခါတည္းေနာ္…'
..._...
သူတို႔ စားေသာက္ၿပီးသြားတဲ႔အခါမွာေတာ့ ကားဆီ ျပန္လာခဲ႔ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးထားတဲ႔ပန္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အဲ႔ဒီပန္းအမ်ိဳးအစားကို မသိတာေၾကာင့္ စဥ္းစားေနမိသည္။
'Solo… ဒါက ဘာပန္းအမ်ိဳးအစားလဲ'
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက ေကာင္ေလးရဲ႕ေျခလွမ္းေတြ ရပ္တန္႔သြားတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရပ္လိုက္မိသည္။ ဘာလို႔ရပ္သြားတယ္ဆိုတာ မသိတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးကလူကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲဲ႔အခ်ိန္မွာ Soloကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
'လိေမၼာ္ေရာင္ က်ဴးလစ္'
ေျပာေနရင္း သူ႔ရဲ႕ေျခတစ္လွမ္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႔ ကပ္လာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ နီးကပ္စြာရွိေနၾကသည္။
'သူ႔ရဲ႕အဓိပၸာယ္က...'
Soloက ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ပါးပါးေလးျပံဳးလိုက္သည္။ အဲ႔အျပံဳးကဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရင္ခုန္ေအာင္လုပ္ေနတာ…
'မင္းနဲ႔ နီးစပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္ရြင္တယ္တဲ႔…'
..._…