« ខ្ញុំសុំទោស ណាលូកាស កំពូលសង្ហាទៅរកអ្នកនាងមីឡា ពីរនាក់មកណា៎ » ឆេរី តោងដៃគេហើយក៏បន្តយោលទៅយោលមកដូចកូនក្មេង ក្រសែរភ្នែកអង្វរករ របស់នាងដែលសម្លឹងទៅរកក៏ធ្វើអោយ លូកាស់ ត្រូវងាកមុខចេញហើយក៏លួចគ្រហឹមដើម.ក តិចៗ មុខមាំក៏ចាប់ផ្តើមឡើងក្រហមតិចៗ
« ក៏បាន តែមានតែលើនេះម្តងទេ » គេប្រឹងធ្វើសម្លេងមាំដាក់ ទាំងដែលបេះដូងទន់ល្អូនទៅហើយ។ គឺក្រាស់របស់ខ្លួនមកអោបដៃស្មោះ មិនអោយញាប់ញ័រយ៉ាងម៉េចបាន
« អូខេ អរគុណ ហិហិ » ឆេរី ញញឹមស្ញេញ មុននិងបែរខ្លួនដើរទៅរកទ្វារតែក៏មិនភ្លេចទាញដៃអ្នកកម្លោះអោយដើរទៅតាមខ្លួន។
« តែឈប់សិន នាងនៅមិនទាន់ប្រាប់នៅឡើយទេថាអ្នកនាងមីឡា ទៅណា?! » លូកាស់ សួរពេលដែលត្រូវរាងតូចអូសមកដល់ក្រៅផ្ទះ
« គាត់ថាគាត់ទៅផ្ទះរបស់គាត់ ចឹងហើយខ្ញុំគិតថាគាត់ប្រហែលជានៅទីនោះ »
« អូ! »
« តោះ » ឆេរី និយាយដៃក៏ប្រុងនិងទាញទ្វារឡានចូលទៅអង្គុយហើយ តែរបងផ្ទះធំក៏ស្រាប់តែបើកឡើង មុននិងឡានស្ព័រក្រហមឆេះលូនចូលមកបរិវេណភូមិគ្រឹះ
« គិតថាមិនបាច់ទៅរក មកដល់បាត់ទៅហើយ » លូកាស់ និយាយដៃក៏ច្រតហោប៉ៅ ផ្អែកនិងទ្វារឡានសម្លឹងមើល ឡានដែលកំពុងតែបន្ថយល្បឿនមុននិងឈប់ស្ងៀមនៅចំពោះមុខ។
« អ្នកនាងមីឡា!! » ឆេរី ទាញ់ទ្វារឡានបិទវិញ មុននិងរត់ទៅរកមីឡា ដែលកំពុងចុះពីលើឡានលឿនដូចព្យុះ
« ឆេរី »
« ស្លាប់ហើយ ខ្ញុំបារម្ភពីអ្នកនាងសឹងតែស្លាប់ទៅហើយ ហេតុអីអ្នកនាងមិនលើកទូរស័ព្ទខ្ញុំសោះបែបនេះ » ឆេរី ត្អូញត្អែរវែងអន្លាយ មុខស្អាតជ្រួញចូលគ្នាណែន ធ្វើអោយមីឡា អត់មិនបាននិងញោចមាត់ញញឹមបន្តិច
« ទូរស័ព្ទខ្ញុំអស់ថ្មទើបមិនដឹងថាឯងខលមក សុំទោសណាដែលធ្វើអោយបារម្ភ »
« មិនអីទេ អោយតែអ្នកនាងមិនអីខ្ញុំសប្បាយចិត្តហើយ » ហើយពេលដែល មីឡា និងឆេរី កំពុងឈរនិយាយគ្នា ទ្វាររបងធំដែលទើបនិងបិទក៏បើកឡើងម្តងទៀត មុននិងឡានទំនើបពណ៌ខ្មៅរលោងស្រិលបីគ្រឿងបើកបន្តកន្ទុយគ្នាចូលមក។
« អ្នកប្រុសធំមកដល់ហើយ » សម្តីរបស់លូកាស់ ធ្វើអោយក្រមុំទាំងពីរប្រញាប់ងាកទៅរកគោលដៅតែមួយ ហើយត្រឹមតែឃើញឡានដែលកំពុងបើកចូលមកនោះក៏ធ្វើអោយទឹកមុខញញឹមរបស់មីឡា ប្តូរមកជាមាំមួយរំពេច
« ខ្ញុំឡើងទៅបន្ទប់មុនហើយ » មីឡា និយាយឡើងមុននិងបែរខ្លួនប្រុងដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះ ហើយទង្វើររបស់នាងធ្វើអោយ ឆេរី ចម្លែកចិត្តមិនតិចទេ
« អ្នកនាងមិននៅចាំទទួលអ្នកប្រុសធំសិនទេឬ? » ឃើញគាត់ទទូចចង់ជួបប៉ុន្មានថ្ងៃហើយ តែពេលមកដល់ក៏មិននៅចាំទទួលទៅវិញ
« ខ្ញុំមិនស្រួលខ្លួន ហើយណាមួយទៅដល់ក្នុងគង់តែជួបគ្នាដដែល បែបនេះទៅមុនក៏មិនអី » គ្រាន់តែនិយាយចប់ មីឡា ក៏ដើរទៅក្នុងបាត់ ទុកអោយ ឆេរី និង លូកាស់ បានត្រឹមសម្លឹងមុខគ្នាទាំងមីងមាំង។
ងក់*
សម្លេងចាប់ហ្វ្រាំងស្របគ្នានិងឡានដែលឈប់នៅចំពោះមុខ ទាញចំណាប់អារម្មណ៍អោយអ្នកដែលកំពុងឈរមើលមុខគ្នាប្រញាប់ងាកទៅរក
« អ្នកប្រុសធំ »
« អ្នកប្រុសធំ »
ទាំង លូកាស់ និង ឆេរី ប្រញាប់អោនគោរពពេលរាងក្រាស់មានអំណាចរបស់ ហូសុក បើកទ្វារចុះពីលើឡានមក។
« ឯណាមីឡា? » គ្រាន់តែដាក់ជើងចុះពីឡានភ្លាម ក៏ប្រញាប់ស្រែករកមនុស្សស្រីជាទីស្រឡាញ់ភ្លែត ភ្នែកក៏រ៉េមើលបរិវេណជុំវិញខ្លួនតែបែរជាមិនឃើញស្រមោលនាងសោះ
« អ្នកនាងមីឡា ថាមិនស្រួលខ្លួនទើបសុំទៅលើមុន អ្នកប្រុស »
« មិនស្រួលខ្លួនទៀតហើយឬ? » ហូសុក ពោលឡើងទាំងសម្លេងព្រួយបារម្ភ។ ដំបូងគេក៏រាងអន់ចិត្តដែលចុះមកមិនឃើញអ្នកដែលគេគេងនឹកជាច្រើនថ្ងៃ តែបន្ទាប់ពីឮអ្វីដែល ឆេរី ប្រាប់គេក៏ប្តូរមកបារម្ភវិញភ្លាម។ មិនយល់សោះហេតុអីមីឡា ឧស្សាហ៍ឈឺបែបនេះ...មើលទៅប្រហែលត្រូវយកទៅពេទ្យមែនទែនហើយ
« អឺគឺ- »
« មិនអីទេ យកអីវ៉ានទៅទុក ហើយទៅធ្វើការរាងខ្លួនចុះ » ហូសុក បញ្ជាដោយសម្លេងមាំ មុននិងបោះជំហ៊ានវែងៗចូលទៅក្នុងផ្ទះ។
ក្រាក*
អ្នកកម្លោះ បើកទ្វារបន្ទប់ចូលមកមុននិងចាត់ការដោះអាវធំរបស់ខ្លួនទៅព្យួរ ហើយក៏បន្តដើរទៅរករាងតូចដែលកំពុងគេងបែរខ្នងទៅរកបង្អួចនៅលើពូក។
« មីឡា បងមកវិញហើយ »
«.......»
« បងឮថាអូនមិនស្រួលខ្លួនទៀតហើយមែនទេ? » បើទោះជានាងមិនតបក៏គេបន្តដើរទៅដាក់ខ្លួនអង្គុយក្បែរនាងនៅលើពូកមុននិងអោនទៅថើបផ្តិតលើថ្ងាស់សរលោងនោះទាំងចិត្តនឹករលឹក។ តែជំនួសអោយបែរមករកហើយនិយាយស្វាគមន៍គេវិញ មីឡា បែរជាគេងស្ងៀមមិនកម្រើកហាក់ដូចជាមិនខ្វល់ពីការមកដល់របស់គេអីបន្តិច ហើយវាជាហេតុធ្វើអោយអ្នកកម្លោះរាងជ្រួញចិញ្ចើមបន្តិច បេះដូងក៏ឈឺឈៀបដោយអត់មិនបាន
« អូនមិននិយាយអីទេឬ? »
«.....» ស្ងាត់!
« មីឡា?! » ដោយទ្រាំនិងកាយវិការមានគម្លាតរបស់នាងលែងបាន ហូសុក ក៏ចាប់ទាញអ្នកដែលកំពុងគេងអោយងាកមករកខ្លួន ទឹកមុខរបស់គេបញ្ជាក់ថាគេមិនពេញចិត្តអ្វីដែលនាងកំពុងធ្វើនៅពេលនេះទេ
« បែកគ្នាច្រើនថ្ងៃ អូនគ្មានពាក្យអីនិយាយប្រាប់បងទេឬ? »
« គ្មានអីនិយាយទេ » សម្តីសោះកក្រោះនោះកាន់តែធ្វើអោយចិញ្ចើមក្រាស់ជ្រួញចូលគ្នាលើសដើម
« មីឡា អូនកើតអី? មិនស្រួលខ្លួនខ្លាំងឬអត់? » ដំបូងក៏មិនពេញចិត្ត តែពេលដែលសង្កេតទឹកមុខនាងបានច្បាស់គេក៏ប្តូរមកជាបារម្ភវិញ
« អូនមិនបានកើតអីទេ » មីឡា វាស់ដៃមាំចេញពីខ្លួនមុននិងបែរត្រឡប់ទៅគេងវិញ ហាក់ដូចមិនចង់និយាយអ្វីជាមួយគេទៀត។ តែហូសុក មិនបោះបងការតាំងចិត្តរបស់ខ្លួនទេ បើទោះជានាងងាកមុខចេញក៏គេនៅតែដើរទៅតាមផ្នែកម្ខាងទៀតនៃគ្រែ ហើយបន្តសួរសំណួរមិនឈប់
« តែមុខអូនស្លេកណាស់! ត្រូវការទៅពេទ្យទេ? »
« អត់ទេ »
« តែមើលទៅអូ- »
« ប្រាប់ហើយថាមិនអីទេ ឈប់រវល់បានដែរទេ?!!!! ខ្ញុំចង់គេង! » មីឡា ថាអោយដោយសម្លេងមិនពេញចិត្ត ហើយវាក៏ធ្វើអោយហូសុក រាងធ្មឹងមួយខណៈ។ នាងមិនដែលបង្ហាញឫកពារ ឬនិយាយសម្តីបែបនេះជាមួយគេទេ តែហេតុអីលើកនេះក៏ប្លែកពីរាល់ដង?
« អូខេ បើចឹងអូនគេងចុះបងឈប់រំខានហើយ » ព្រោះយល់ថានាងប្រហែលជាអារម្មណ៍មិនល្អព្រោះឈឺ ទើបហូសុក ព្រមដកថយទុកអោយនាងនៅម្នាក់ឯង ចំណែកខ្លួនក៏ដើរចូលបន្ទប់ទឹកចាត់ការសម្អាតខ្លួន ទាំងអារម្មណ៍ធ្ងន់កណ្តុក។ ចិត្តមួយក៏មិនពេញចិត្តពេលដែលនាងស្រាប់តែបញ្ចេញកាយវិការសោះអង្គើយបែបនេះ តែចិត្តមួយទៀតក៏បារម្មណ៍ខ្លាំង ខ្លាចនាងមានបញ្ហាអ្វីមិនព្រមប្រាប់គេឬមួយក៏គេធ្វើអ្វីអោយនាងមិនពេញចិត្តទាំងមិនដឹងខ្លួន។
ឈូ*
សម្លេងទឹកផ្កាឈូធ្លាក់មកប៉ះការ៉ូបន្លឺឡើងនៅក្នុងបន្ទន់ទឹកទំនើប។ ហូសុក ឈរស្ងៀមនៅក្រោមទឹកទាំងមិនកម្រើក ភ្នែកទាំងគូរបិទជិតទាំងខួរក្បាលគិតពីបញ្ហាដែលគេទើបតែដោះស្រាយបួនថ្ងៃមុនមិនឈប់។
« ហ៊ើយ ឆ្គួតមែន!! » អ្នកកម្លោះ លូកដៃទៅបិទទឹកមុននិងឈរច្បូតមុខខ្លួនឯងខ្លាំងៗទាំងអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញ។ គេមិនដឹងថាអ្វីដែលខ្លួនធ្វើត្រូវឬអត់ទេ កាន់តែពេលមកដល់ត្រូវប្រឈមជាមួយឫកពារចម្លែក និងមានគម្លាតរបស់មីឡា ទៀតគេក៏កាន់តែតានតឹងលើសដើម។
« បងលាក់អូនបានយូរប៉ុណ្ណាទៅមីឡា » នាយកម្លោះពោលឡើងម្នាក់ឯងទាំងសម្លេងស្រាលសឹងមិនឮ ទឹកមុខក៏បង្ហាញច្បាស់ថាគេពេលនេះកំពុងតែពិបាកចិត្តនិងរឿងដែលខ្លួនកំពុងធ្វើយ៉ាងណា។
តែថាមិនមែនមានតែហូសុក ម្នាក់ទេដែលកំពុងតែគិតអ្វីមិនចេញនោះ ព្រោះមនុស្សស្រីដែលសម្តីគម្រោះគម្រើយដាក់គេមុននោះក៏កំពុងគេងអោបខ្លួនទាំងអារម្មណ៍វេទនាដូចគ្នា។
មីឡា គេងស្ងៀមសម្លឹងមើលទៅបង្អួចទាំងកែវភ្នែកក្រហមផ្សារ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានទឹកភ្នែកដែលខំប្រឹងទប់មួយថ្ងៃក៏ចាប់ផ្តើមហូររមាលចុះមកដូចជាទឹកបាក់ទំនប់ ឯដៃទាំងពីរក៏ក្តាប់ភួយជាប់ណែន ទាំងមាត់ក៏ប្រឹងខាំចូលគ្នាសឹងតែបែកឈាមដើម្បីតែខ្ទប់សម្លេងអណ្តឺតអណ្តករបស់ខ្លួន
« មនុស្សកុហក.....មនុស្សបោកប្រាស់.....អូនចង់ដឹងណាស់ថាបងនិងសម្តែងបានយូរប៉ុណ្ណាទៀត ហូសុក »