"Siyah!"
Islak kaldırımda yalınayak yürüyordu genç kız. Soğuktan pembeleşmiş ayakları omuzlarında taşıdığı yükü hafifletmiyordu. Dünyaya yüz çevirmiş, umutları ıslak saç tellerine tutunmuştu. Yanaklarından usulca süzülen yaşlarla sertçe yutkundu. Üşüyordu. Kırılgan yüreğinin yanışı kadar şiddetliydi soğuk. Soluk yüzü, zayıf bedeni ve kollarını açmış umutla bekleyen yorgun ruhu...
Kurumuş dudaklarında ufak bir gülümseme belirdi. Samimi gülüşü gözlerinin altındaki morlukları örtüyordu sanki. Gözlerinin altında her gülüşünde oluşan kıvrımlar merhametli dudaklara emanetti. Masum bakan kahveleri sevilesiydi, buğulanan kahvelere bakan gözler hüzne kardeşti. Gözler, kalpti. Kalp, kafesinden çıkmayı umut eden beyaz bir güvercin...
"Beyaz!"