TMG 28 ♠ Indebt with Empress
Meisha Steele
Mabilis akong nagkubli sa matayog na puno matapos pumosisyon at mapalibutan ng mga kasama kong reapers ang nakita naming isa sa mga hideouts ng Rogues. Matayog ang lumang gusaling nasa harapan namin ngayon na sa tantya ko’y aabot sa limang palapag. Hindi ko masabi kung ilan ang sakop nila ngunit nakasisiguro akong malaki ang grupo ng organisasyon na ito. And I can guarantee the great power they have now after being under that bull Baskerville Mafia.
But I vow to kill them all. Pay is a bitch.
Ilang segundo ang pinalipas ko bago bigyan ng senyales ang mga kasama’t maingat na kumilos. Kita ko ang mabilis nilang pagpasok sa loob ng gusali at hindi na ako nagulat nang isa-isang bumagsak ang mga bantay sa labas, na may bala sa gitna ng noo. Shoot to kill. One bullet, one bastard.
Lumabas na ako sa pinagtataguan at nagsimulang paulanan ng bala ang mga nakakasalubong ko habang sinusubukan muling tawagin sina L at B sa earpiece ngunit hindi pa rin ito sumasagot. Inilagay ko silang dalawa sa East at West pero simula pa kanina, parehong hindi ko na sila macontact. Hindi ko tuloy alam kung maayos ba ang galaw at sitwasyon ng grupo nila. We can’t underestimate Rogues. Mahirap na at baka masalisihan.
“Bastards,” bulong ko sa sarili nang mabigo sa pagtawag sa dalawa. Dumiretso na lamang ako sa loob ng gusali.
Malakas na hiyaw ang agad na sumalubong sa’kin. Napatingala ako nang maramdamang doon nanggagaling ang nakakairitang sigaw, at hindi naman ako nagkamali nang makita ang isang lalaking nahuhulog mula sa ikalimang palapag. Napaatras pa ako ng kaunti dahil sa lakas ng impact ng pagkakabagsak nito sa maruming semento sa mismong harapan ko. Rumagasa ang pulang likido sa sahig mula sa kanyang ulo, impit na ungol kasabay ng hirap sa paggalaw.
I positioned my right hand, holding my gun firmly as I point it to his left chest. He probably sensed what I was doing and he immediately snapped his head to me. Meeting his frightened wide eyes, he pathetically starts begging for his life. As a reaper, I find it suck and disgusting. You shouldn’t beg for your own life. You beg for your master’s to be saved and sacrificed yours instead. That’s how it worked. And so without a second thought, I pulled the trigger… thrice. Because he’s stupid, bullshit and fucktard. Saka nahihirapan na rin akong tingnan ang bawat pagngiwi niya sa sakit sa mga nabaling buto kaya tinulungan ko na siyang wakasan ang sakit at paghihirap na nararamdaman niya.
“M, 5th floor cleared.”
“Let’s go.”
Inilibot kong muli ang tingin sa buong paligid upang masigurong walang natirang buhay kahit isa matapos marinig ang balita ng kasama ko. Masyado silang mabilis kumilos, ni hindi manlang ako naubos ang bala ng baril ko.
***
“Why did you fucking leave Vincent alone?!”
Sinusubukan ko pa ring kontakin sina L at B nang mapahinto sa paglalakad nang makarinig ng galit na malakas na sigaw mula sa kakahuyan. Naalerto ang lahat dahil do’n. Sinenyasan ko ang mga kasama na ‘wag gagawa ng ingay na agad naman nilang sinunod. Maingat kong inihakbang ang mga paa palapit sa pinanggalingan ng boses.
“Did someone mention Empress’ name?” takang tanong ni Michaelis. Mabilis ko siyang pinagtaasan ng kilay dahil sa biglaang pagsulpot nito sa tabi ko. Gusto ko rin siyang suntukin sa bibig dahil sa pagsasalita niya.
‘Shut up’, I mouthed, still raising him a brow.
He immediately raised both of his hands, mouthing ‘I’m sorry’.
Muli ko na lamang ibinalik ang tingin sa dinaraanan.
“Because I need to do a mission.”
“Come here!” I shouted whispering before tugging Michaelis’ shirt to sit. Nagtago kami sa bushes kung saan hindi kami makikita ng dalawang lalaking nag-uusap. Sina L at B. Mukhang nagkakainitan na naman ang dalawang ito.
“What the fuck?” Michaelis whispered. “Kapag nasira ‘tong damit ko…” He left his sentence hanging, glaring at me. Hindi naman ako nagpasindak at inirapan siya bago ibalik ang mata sa dalawa.
Hindi na ako nagulat nang malakas na itulak ni B ang kaharap na binata dahilan upang malakas na tumama ang likod nito sa katawan ng malaking puno. Nalaglag pa ang ilang tuyong dahon dahil sa malakas na impact na ginawa nito.
“Tsk. Typical of them.” Michaelis commented, shaking his head in dismay as he watched the two.
“Your mission is not this, fucktard. It’s to protect Vincent 24/7.” Marahas na hinablot ni B ang kwelyo ng lalaki dahilan upang mabura ang blangkong emosyon ni L at mapalitan ng pagngiwi. B is sure mad and aggriviated of what L did and his clenching jaw and flexing arms are the evidence to that. He closed the gap of their faces a couple of inches, gritting his teeth. “We can finish this mission without you. And remember that Vincent, only Vincent is your business, stupid reaper.”
Isang mahabang katahimikan ang namayani. Tahimik lang naman akong nakamasid sa dalawa, inaabangan kung anong susunod na mangyayari. Knowing the both of them for a long time, these two has the shortest patience I’ve known… expect for Vincent. They’re both badass hot-blooded. They are both superiors and they snap whenever they want.
“Don’t meddle with my business, Tobi. And better get over with your obsession to your dearest cousin,” L smirked. I gasped hearing his retort. He’s obviously provoking B with his nasty mocking tone.
In a blinked of an eye, B’s already pointing his gun’s nose under L’s chin. Madilim ang mukha niya at ramdam ko ang galit sa matalim nitong tingin sa kaharap na binata. Mariin at halos manginig ang kamay nito sa pagkakahawak sa baril. Ni hindi naman kababakasan ng anumang takot o pagkabigla si L.
“Shut your fucking mouth now before I give your empty head a wave! You don’t fucking know a thing!” B yelled, shaking in anger.
And I almost jumped out of my seat to stop them when B slowly trying to pull the trigger, if not for Michaelis holding me. Inis ko siyang nilingon ngunit umiling lamang ito sa’kin dahilan upang pagtaasan ko siya ng kilay. Marahas kong binawi ang braso sakanya bago muling lingunin ang dalawang reapers.
“They freaking need to get theirselves together,” I hissed, shooting the two guys with my eye daggers.
“We’re all well-trained reapers, physically and mentally.” Rinig kong bulong ng katabi ko ngunit hindi ko siya nilingon. “But the problem with these two, wala sa kanilang nagpapatalo. Wala yatang misyon na hindi nila pinuna ang isa’t-isa when in fact, hindi dapat tayo nakikialam sa kung anumang business ng kasama natin. Mind your own business, sabi nga nila.”
“Ano bang sinasabi mo diyan?” ismid ko.
Napatawa naman siya ng mahina. “Ang sinasabi ko lang, nakikialam si Tobi sa mga galaw ni Azmael tuwing damay ang Mafia Empress sa isang misyon. At ganoon rin si Azmael, when the Empress is involved, ayaw niyang pinakikialaman at kinikwestyon ng kahit na sino ang mga hakbang niya. They always lose their cool.”
Gusto kong sumang-ayon sa mga narinig mula sa lalaking ito pero imbes na magsalita, sinarili ko na lamang. Minsan lang maging normal, matino at may kabuluhan ang mga lumalabas sa bibig niya. Magbubunyi at magyayabang na naman ang isang ‘to kapag napuri. Baka sumabog na ang ulo niya sa laki. Tsk.
Muli kong pinagmasdan ang dalawa. Wala namang nagbago sa reaksyon ni Azmael tulad ng inaasahan.
Nang makita ko siya sa lugar na ito wala pang isang oras ang nakararaan, gusto kong pagsisihan kung bakit hinayaan kong ibigay ni Sir Randal ang kaligtasan ni Vincent sa kamay ng lalaking ito. Oo, subok na ang galing niya bilang isang reaper. He’s actually one of those assassins you can say an overrated. He’s well trained. He has the skills. He has the brains. He’s a genius strategist. He’s all in one. But seeing him here right at this very moment, leaving his Empress all alone… he’s a bastard.
But knowing him, Azmael Bezarius, I know, he has a valid reason for doing such thing. He’s not they type of a failure. This maybe a part of his plan? Well, he wouldn’t be trusted if he’s not trustworthy, anyway.
Devy Saya Park
Hindi ko maiwasang mapangiti habang inaalala ang naging reaksyon ni Vincent sa sinabi ko kanina. Ang totoo, wala namang nagbago bukod sa mabilis nitong pag-iiwas ng tingin. Hindi ko nga maintindihan kung bakit hinahayaan niyang isipin ng ibang tao na masama ang ugali niya at walang pakialam sa nararamdaman ng iba, when she’s really the caring type. Dahil kung hindi siya nag-aalala sa’kin, bakit niya pa ako inihatid dito sa tinutuluyan ko? Kahit pa sabihin niyang sinabayan niya lang ako, inside me, I don’t buy that reason lalo na’t magkaiba kami ng way pauwi.
Tumayo ako ng tuwid nang marinig ang pagbukas ng pinto ng elevator.
Parang biglang tumigil sa pagtibok ang puso ko nang masalubong ang isang pares ng itim at malamig na mata matapos kong mag-angat ng tingin. Ito ang pinakahuling pangyayaring hihilingin kong maranasan sa mga oras na ito.
His left hand was pocketed in his gray hoodie, holding a phone in his right. Mukhang may kausap. Mayroon din siyang dalang itim na backpack na nakasabit sa kanang balikat. Dahan-dahang nawala ang maliit na ngiti sa labi niya at bahagyang umawang ang bibig habang diretsong nakatingin sa’kin.
My palms started sweating rivers in nervousness. And even words have dried in my throat.
What should I do? Gosh, Devy!
“…bye.” ‘Yan na lamang ang narinig ko sa sinabi niya bago nito ibinaba ang tawag. Mabilis akong nag-iwas ng tingin nang magsimula siyang kumilos at pumasok sa loob ng elevator. Akala ko makakahinga na ako ng maluwag pero bakit sumakay pa siya dito? Paakyat kaya itong sinasakyan ko, samantalang mukhang pababa naman siya.
Pinipilit kong ‘wag siyang tingnan pero nakakainis ‘yung elevator door at wall dahil nakikita ko pa rin ang reflection niya kahit hindi ko gustuhin. Aish! Ano ba naman ‘yan?! Sinisikap kong ‘wag siyang makita at masalubong sa school pero dito naman pala makikita ko siya. At pa’no na lang kung bigla ‘tong magtanong kung anong ginagawa ko dito? Pa’no kung makwento niya ‘to sa mga kaibigan niya at kumalat sa Pandora? Issue ‘to for sure. At siguradong gabundok na tanong at pang-uusisa na naman ang matatanggap ko sa Superiors.
But, wait! Stop being paranoid, Devy! Ano namang pakialam ng lalaking ‘yan kung nandito ka sa hotel nila? As if naman curious siya. Eh simula nga nang pumasok siya dito sa elevator, nakayuko lang siya at panay ang pindot sa cellphone. Ngumingiti pa! Hmp! Sino ba ‘yang katext at katawagan niya? Tsk. Pakialam ko naman? Edi mag-enjoy siya.
Mariin kong hinawakan ang strap ng bag ko at nakabusangot na dali-daling naglakad palabas ng elevator matapos nitong huminto sa 16th floor. Pasimple ko pang sinulyapan sa gilid ng mga mata ko si GD pero nakafocus lang ito sa hawak na cellphone. Hanggang sa tuluyan nang magsara ang pinto. Doon lang ako nakapagbuntong-hininga.
Wala na. Wala na talaga.
Matagal na kaming tapos at matagal ko na ring hinihiling na tigilan na niya ako. Dahil wala na siyang aasahan sa’kin. Matagal ko ng hinihiling na kalimutan na niya ako at magbago na siya. At sa nakita ko kanina, mukhang sinisimulan na nga niyang magsimula ulit. Pero hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. Bakit parang ang bigat sa dibdib? Bakit parang ang sakit sa matang makita na hindi niya manlang ako binigyan ng huling sulyap bago ako umalis sa tabi niya? Bakit parang ang sakit isipin na mukhang wala na talaga? Bakit parang hindi ko gusto na nagbago siya?
Hindi, Devy. Nasanay ka lang kasi na hinahabol ka pa niya. Nasanay ka kasi na ikaw ang tumataboy sakanya. Hindi ka lang sanay sa malamig na pagtrato niya. ‘Yun lang ‘yon, wala ng iba.
Mapait akong napangiti sa sariling naisip.
Mabilis kong inalis ang suot na sapatos matapos isara ang pinto sa likod ko. Gusto ko ng humiga at magpahinga. Wala namang masyadong nangyari ngayong araw pero pakiramdam ko’y pagod na pagod ako. Siguro, dala na rin ito ng dami ng iniisip ko. Isama pa ang takot sa mga nangyari nitong mga nakaraang araw. Tuwing pipikit ako, walang pasabing susulpot ang imahe ng mga nakakatakot na lalaking ‘yon sa isipan ko. Mga bayolente. Goons. Gangsters. Nakakatakot.
“Hello…”
“Hel—“ Hindi ko natapos ang sasabihin at natigilan sa paglalakad papuntang kwarto.
“…Devy Saya Park.”
Dahan-dahan kong nilingon ang paligid at doon napansin na may mga hindi kilalang lalaki ang nasa sala ng tinutuluyan ko. Nanlaki ang mga mata ko kasabay ng panginginig ng mga kamay at tuhod dahilan upang mabitawan ang hawak na bag sa sahig. Initial reaction, I moved myself away from them. Umatras ako ng umatras, nagbabakasakaling makalayo ng tuluyan sakanila. Ngunit bago pa man ako tuluyang makalapit sa pinto, nabangga na ang likod ko sa matigas na katawan ng nakangising lalaki.
Parang gustong bumigay ng tuhod ko nang mapagmasdan ang dami nila. Pilit kong inaabot ang mga gamit sa paligid ko upang gamiting panangga kung sakaling lapitan nila ako, ngunit dala ng magkahalong taranta at takot, tila dumudulas lamang sa mga kamay lahat ng mahawakan ko.
“S-Sino kayo? H’wag kayong lalapit!” I shouted, trying to hide my shaking tone in a roar of tiger. But as I expected, they just laughed at me. Maybe because, they already sensed I was faking it; that I was just trying to look strong and brave enough to fight back. But I’m actually the prey here being surrounded by predators.
Sinipat ko ang bag na nabitawan ko sa sahig. I need to get my phone now to call someone for help. Or atleast let them know that I’m in…
“Don’t you even think about that, little girl, or that will be the end of your life.”
Marahas akong nag-angat ng tingin nang magsalita ang taong nasa harapan ko. Hindi ko makita ang mukha niya. Bukod sa natatakpan na ng suot niyang baseball cap ang mga mata nito, may suot rin itong surgical mask.
“H-H’wag kang lalapit! H’wag ka sabing lalapit!” paulit-ulit na lakas-loob kong sigaw. Muli akong napaatras nang magsimula itong maglakad ng mabagal palapit sa’kin. Saka ko nakitang tumilapon sa kabilang parte ng sala ang bag ko matapos niya itong sipain ng ubod ng lakas.
“The new Empress seemed to be so stupid.” He spat, leaning his face an inches from mine. Napalunok ako sa kaba nang itaas niya sa mismong harapan ko ang kaliwang manggas ng suot na sweatshirt kung saan ko nakitang nakasuksok sa suot niyang puting wristband ang isang maliit na patalim.
I gasped, holding my breath.
So this is the purpose of his surgical mask? His concept for threatening and torturing is being a murderer surgeon?
“A-Anong…” Hindi ko na muling naituloy ang sasabihin nang dahan-dahan niya itong hatakin. Napapikit pa ako ng mariin dahil pakiramdam ko’y matutusok ang mata ko ng dulo ng patalim dahil sa sobrang lapit nito sa mukha ko. Ramdam ko ang panlalamig ng buo kong katawan, maging ang kakaibang kabog ng dibdib dala ng matinding takot.
“Shh. Hush, little girl,” he whispered, dangerously. “And don’t try to move your neck. Don’t even gulp or you’ll cut your throat.”
My lips trembled. Nagsimulang mangilid ang luha sa mga mata ko nang maramdaman ang malamig na patalim sa leeg ko. Hindi ako huminga. Pinigil ko ang sariling huminga. Dahil kung hindi ko gagawin ‘yon ay siguradong babaon ang hawak niya sa leeg ko.
“Good girl.” Saka ko naramdaman ang paghaplos ng patalim pababa sa leeg ko, balikat at braso.
Ngayon ko lang naranasan ang ganito. Hindi ko kilala ang mga taong ito. Hindi ko rin alam kung anong pakay nila sa’kin. Palagi lang nilang nababanggit ang salitang ‘Empress’ na hindi ko naman kilala. Wala akong kaugnayan sa taong sinasabi nila. Am I one of those victims of mistaken identity? Hindi ko maintindihan kung bakit nangyayari sa’kin ‘to.
“Ahh!! Sino kayo? Anong kailangan—hmm…” Napahikbi ako sa sakit. Humikbi ako sa kamay na nakatakip sa bibig ko.
Nagtuloy-tuloy ang pag-agos ng luha ko kasabay ng pagdaloy ng dugo mula sa’king kaliwang braso. Sobrang sakit. Hindi ko maipaliwanag ang sakit na naramdaman ko matapos niyang walang awang iguhit ang hawak na patalim sa braso ko na animo’y nagsusulat lamang sa papel.
“Not until she dethroned herself from the underground, y’all will suffer.” Bulanghit nito ng malakas na tawa.
Nagsunud-sunod ang paghiwa niya sa balat ko. Ramdam ko ang pagbuka ng bawat sugat na iniuukit niya sa aking katawan. Mas naging malakas rin ang iyak, sigaw at hikbi ko. And I am literally shaking like a leaf. Ilang beses ko sinubukang kumawala at magpumiglas, ngunit mas lalo lamang bumabaon sa laman ko ang kanyang patalim.
Nagsisimula ng mamanhid ang buo kong katawan dahil sa matinding sakit. Nakapanghihinang makita ang sariling dugo na umaagos sa balat at sahig. Gulagulanit na ang damit ko. Halos maging pula ang suot kong puting uniporme. Nauubusan na ako ng lakas pero wala akong magawa. Masyado akong mahina para makalaban. Kung sana’y naging kasing lakas lang ako ni Vincent, baka sakaling nasubukan ko pang iligtas ang sarili ko. Pero hindi ako siya. Hindi ko kaya. Mahina ako, hindi tulad niya.
Habang pinagmamasdan ko sila sa likod ng nanlalabo kong paningin, pakiramdam ko mga demonyo ang kaharap ko. Pakiramdam ko nasa impyerno ako’t pinalilibutan ng mga humahalakhak na demonyo. Hindi ko maintindihan kung bakit nararanasan ko ito. And looks like I'm going to die clueless.
Black spots started to invade my vision. Though I don’t have enough strength to open my lids, I still blinked for several times to clear my vision. I tried to catch my breath behind my cries and sobs when I started having a hard time to breathe.
“I told you already, I won’t tell. But don’t worry; I’ll leave a clue… on your precious friend’s cold, lifeless body. Bye.”
Why do I have to hear too much byes for today?
Someone, please save me.
Devy Saya Park at the multimedia section.
Dedicated to: AdriannaLucifer As promised, here's your dedication. Thank you for supporting this story \m/ Sana magustuhan mo. Enjoy, minna-san :)