Gözlerinden akan damlalar tahta parçalarının üzerine dökülüyor, oradan kayıp yer ile buluşuyordu.
Elindeki iki tahta parçasını sıkı sıkı tutarken göğsüne yaklaştırıp o iki tahta parçasına sarıldı.
Sıkı sıkı!
Jungkook'un verdiği bastonuna güzel bakamamıştı! Unutmuştu onu! Yardımcısını unutmuştu!
Kim yapmıştı? Suçlu kimdi? Kim kırmıştı bastonu? Suçlu Taehyung muydu?
Unutmaması gerekirdi! Sahip çıkamadı bastonuna. Gözlerin üzerinde olduğu güzel bastonu iki parça olmuştu. Artık bir değeri yoktu. Önceden de öyle sanıyordu, ama yanılmıştı. O baston Taehyung'a yardım etmişti.
Hatırladı Taehyung. Fark etmediği taş, Taehyung'un düşmesini sağlayacaktı ama Taehyung'un elindeki baston ona önceden haber vermişti.
Önünde engel var, bal çocuk.
Gülümsedi Taehyung ve düşündü. Eğer o taş orda kalırsa başkalarında düşmesini sağlayabilirdi. Belki de bir bisikletli o taşı fark etmeyecek ve yere düşecekti. Bu yüzden Taehyung o taşı yerden alıp kenara koymuştu.
Hepsi baston sayesinde olmuştu.
Ama şimdi hatırlatıcı, yardımcı, odak noktası, gözlerin üzerinde olduğu bastonu kırılmıştı.
Konuştu bastonuna Taehyung:
Üzgünüm, geç anladım değerini. Şimdi bir değerin yok. Kırılmışsın.
Kalbi kırık baston. Değeri bilinmeyen zavallı baston.
Burnunu çekti Taehyung. Elindeki iki tahta parçasını yere bıraktı ve gülünün yanına gitti. Gülü Taehyung'u teselli ederdi. Ederdi, değil mi? Gülü ona küsmez, kalbi kırık Taehyung'unu teselli ederdi. Gülü dayanamazdı, Taehyung'un üzgünlüğüne.
Dizleri üzerinde emekliyerek gülünün yanına oturdu. Elini gülünün toprağına koydu.
Gitmeseydi keşke. Şimdi dokunmasaydı gülünün toprağına.
Göz yaşları içinde kaşlarını çattı Taehyung. Hayretle toprağa iki elini koydu bu sefer. Hızla toprağı eliyle yokladı. Delirmiş gibi. Tırnaklarının arasına toprak kaçtı; umursamadı.
Neredeydi bu gül?!
Belki santimi karıştırmışımdır, diye düşünerek çaresizce toprağı yoklamaya devam etti. Eline bir yaprak geldi. Bu gülünün taç yaprağıydı. Daha sonra ardı ardına kesilmeden gülünün taç yaprakları elinde toplandı.
Taehyung'un ağzından bir hıçkırık firar etti. Sonrasında beraberinde birkaç hıçkırık daha firar etti ve kurumayan göz yaşları tıpkı güzel bir şelale gibi Taehyung'un gözlerinden süzüldü.
Elindeki kendi gülüne ait yapraklarını avucunun içinde topladı ve onları okşadı. Nasıl oldu bunlar? Kim yaptı, benim güzel gülüm? Kim yoldu yapraklarını?
Konuşamıyordu Taehyung. Sanki biri onun sesini de almıştı. Doğru, gülü onun her şeyiydi. Şimdi gülü de yoktu.
Eğer erkenden gelseydi gülünün başına bunlar gelmezdi. Kendini suçladı Taehyung. Koruyamadı gülünü. Bakamadı ona. Gülünün gücü yetmedi kendini korumaya.
Dikenleri koruyamamıştı gülü. Dört küçük diken yetmemişti güle. İşte tam o sırada güzel gül ağladı. Yaprakları yolundu, canı acıdı. Bağırdı. Bal çocuk, neredesin? diye bağırdı. Sana ihtiyacım var!
Hıçkırarak ağladı Taehyung. Gülünün yardım çığlıklarına yetişememişti.
Birkaç kıkırdama sesi duydu.
"Aptal! Şuna bakın, kör ağlıyor! Gül seninle konuşamaz aptal! Artık onunla konuşmayı kesmelisin. O bir çiçek. Gerçi artık konuşamazsında çünkü gülünün yapraklarını kopardık!"
Çocuk gülerek, alayla konuştuğunda arkadaşları da ona ortak oldu. Hayır, hayır! Bunlar çocuk değildi! Canavardı bunlar.
Taehyung işittiği sesler ile nefesini kesen hıçkırıklarını durdurmaya çalıştı; ama bu hıçkırıklarının artmasına sebep olmuştu.
"Aptal!~ Kör!~ kör~ kör~ kör~" Çocuklar eğlenerek Taehyung'un etrafında toplanmış kendi çabalarınca kör, diyerek bir şarkı üretmişlerdi.
Taehyung kafasını eğdi. Etrafında yükselen çocukların sesleri kulağını acıtıyordu. Bedenini küçülttü. Elindeki yaprakları özenle toprağa bıraktı.
Şimdi bir çift göz daha Taehyung'u izliyordu.
Dondu. Dondu Jungkook. Lanet okudu. Kalbini söküp ateşin içine attılar sonra, kalbinin küllerini Jungkook'un eline verdiler. Geçmedi. Sızladı kalbi. Kül oldu Jungkook'un kalbi.
Bal çocuğun çaresizce çocukların ortasında ağladığını görmek, Jungkook'un kalbini yakmıştı.
Yumruklarını sıktı, kaşlarını çattı, burnundan soludu Jungkook. Koşarak Taehyung'un yanına gitti. Yanında duran çocuklara bağırdı, azarladı.
"Sizi aptal veletler! Defolun burdan! Yoksa hepinizin kemiklerini tek tek kırarım!"
Çocuklar duydukları sinirli ve yüksek tonlu sesle korkuyla geriye sendelediler.
"Ne duruyorsunuz, gidin! Bir daha da sizi burda görmeyeceğim!"
Taehyung burnunu çekerek ayağı kalktı ve Jungkook'un kolunu tuttu. "B-bağırma onlara Jungkook. *Hıck* Çocuk o-onlar daha."
Jungkook, Taehyung'un yüzüne bakarken Taehyung'a sıkıca sarıldı.
Çocuklar da o sırada hızla kafalarını aşağı yukarı sallayıp var gücüyle oradan koşarak kaçtılar.
"Meleğim benim, saf Taehyung'um, aldırma sen onlara. Onlar ne dediklerini bilmeyen, aptal veletlerden başka hiçbir şey değiller."
Jungkook'un omzuna yasladığı kafasını iki yana salladı Taehyung. "Haklılar Jungkook. Ben kör ve aptalım." Titreye titreye söylediği sözlerden sonra Jungkook'un omzunu göz yaşlarıyla ıslatmıştı.
"Haklılar! Özür dilerim... Ben b-bastonumu unuttum. Değerini bilemedim! Bakamadım gülüme! Güzel bakamadım! *Hıck* Sen de yanıldın Jungkook! Bakamamışım ben gülüme! Artık o yok. Aptalım ben! Aptal! Zamanında yetişemedim!"
Normal bir gül değildi o. Hafife almayın, lütfen. Taehyung'un güzel gülü ve arkadaşıydı o. Değerliydi.
Taehyung arkadaşını kaybetmişti. Bunca yıldır yanında olan, Taehyung'un dert ortağı, gülü, artık yaşamıyordu.
Arkadaş kaybetmek kolay mı sanıyorsunuz? Hele ki bu gerçekten değerli bir arkadaşsa.
Kendinizi Taehyung'un yerine koyun. Gülü de en değer verdiğiniz arkadaşınız yerine koyun. Şimdi biraz olsun anladınız mı Taehyung'u?
Arkadaşınız illa bir insan olmak zorunda değil. Arkadaşınız bir gül de olabilir. Ve yahut da bir hayvan da olabilir. Siz arkadaşınız olarak görüyorsanız olay bitmiştir.
Jungkook kollarını daha da sıkılaştırdı. "Sen aptal değilsin güzel Taehyung'um. Sen kör de değilsin. N'oldu, anlat bana."
Durmuyordu Taehyung. Durmadan ağlıyordu. "Arkadaşımın yapraklarını yolmuşlar! *Hıck* Değerli bastonumu kırmışlar! Onu değersiz yapmışlar! Gülümü öldürmüşler!"
Biraz nefeslendi Taehyung ve devam etti: "Ama onların suçu değil. B-ben iyi bir arkadaş olsaydım bunların hiçbiri olmazdı! Son zamanlarda gülüme hep geç kalıyorum!"
Taehyung öyle ağlıyordu ki omuzları sarsılıyor, üç kere nefes çekip karnının içine çökmesini sağlıyor, aldığı nefesleri tekte veriyordu.
Jungkook gözlerini kapayarak Taehyung'un boynunu öptü. "Üzülme bal çocuk, ben sana yine baston alırım. Hem bahçende o gülün aynısından bir sürü var. Bütün güllerini yolmamışlar."
Taehyung bir süre durakladı. Jungkook'un kokusunu içine çekti. "Anlamıyorsun Jungkook."
Anlamıyordu Jungkook. "Neyi?"
"O normal b-bir gül değildi. Benim için özeldi. Benim gülümdü çünkü. Benim arkadaşımdı. Bilmiyorsun! Yine geldi başıma! Bir keresinde bütün çiçeklerim bu duruma düşmüştü..."
Taehyung vücudunun ağırlaştığını hissettiğinde Jungkook daha sıkı sarıldı Taehyung'a. Taehyung'un düşmesine izin vermezdi.
"A-ama benim gülüm dimdik ayaktaydı! Beni bırakmamıştı. Şimdi o da yok! Terkettiler beni! Ne annem, ne de babam var benim Jungkook!*hıck* Gülüm vardı benim! Kimse hayatında kör birisini istemiyor! B-babam beni istemiyor! Değersizim ben. Seni hak etmiyorum."
Bu sözler Jungkook'un kalbine işlerken kafasını sağa sola salladı.
"Hayır, Taehyung! Böyle konuşma! Sen değersiz değilsin. Aksine çok değerlisin! Bal gözlerine aşık oldum. Saçlarının her bir teli benim yaşam kaynağım. Bir teline zarar gelse, benim yaşamımdan yaşam eksilir. Dudakların benim suyum. Suyum olmazsa yaşayamam. Atma, beni çöllere. Kendini değersizleştirme!
Ben seni istiyorum. Seni tüm kalbimle, İhtirasla istiyorum. Ne baban olsun yanında, ne de şu çok değer verdiğin gülün. Ben olayım yanında. Yetmez mi? Bencillik ediyorum belki, bir tek beni sev istiyorum. Yetmez mi?"
Cevap vermek istemiyordu Taehyung. Yanlış anlaşılmasın, tabii ki de Jungkook'u çok seviyordu; ama gülü Jungkook'dan daha fazla yanındaydı. Tabii ki de gülü, Jungkook'a tercih etmezdi! Jungkook daha önemliydi.
Ama yine de bu; Gülü, Taehyung'la ilgili şeyleri Jungkook'dan daha fazla biliyor olduğu gerçeğini değiştirmezdi.
Mesela güzel gül, Taehyung'un evden ilk kaçışını biliyordu. Gülü, Taehyung'un babasından yediği ilk dayağı biliyordu. Gülü, Taehyung'un en çok neye mutlu olduğunu biliyordu.
Hah, bir de şey Taehyung'un evden kaçmasının nedeni babasından yediği dayaklar ya da alamadığı sevgiden dolayı değildi. Taehyung ne olursa olsun ailesini bırakmazdı.
Cevap gelmeyince Jungkook, Taehyung'dan ayrıldı ve parmak uçlarıyla Taehyung'un göz yaşlarını sildi.
"Yetmez mi Tatlı Güzel'im?"
Taehyung göz yaşları içinde kafasını aşağı yukarı salladı.
"Yeter prensim."
Yazım yanlışım veya herhangi başka bir yanlışım varsa kusura bakmayın, lütfen.
Taekook ile kalın, görüşmek üzere.
(｡♡‿♡｡)