Lifeless
Warning: This chapter contains sexual scenes only intended for mature audiences. If you're not comfortable or if you're a minor, please skip the last part. Please read with care.
Sampung oras na ang nakalipas simula nung magwala ulit si Jalen. Nasa loob lang siya ng kwarto niya. Gusto ko siyang kausapin pero sabi ni Markell na mas mabuting iwan muna namin siya hanggang sa dumating yung psychiatrist na ni-hire ng mga magulang nila.
Pero hindi ako mapakali. Kanina pa ako pabalik-balik sa hallway sa labas ng kwarto ni Jalen. Umaasa ako na baka buksan niya ang pinto para lumabas ng kwarto niya saglit. Pero wala. Simula kaninang umaga, nasa loob lang siya. Nag-aalala ako na baka may gawin siya sa sarili niya.
"K, okay ka lang?" Napahinto ako sa paglalakad sa boses ni Brianna.
Pagtingin ko sa kanya, nakabihis na siya. Ihahatid siya ni Markell pabalik sa apartment niya. Ang plano ko naman talaga ay ang samahan siya pauwi pero nang dahil sa nangyayari ngayon kay Jalen, hindi ako pwedeng umalis.
"Sorry, Bri. Hindi na kita maihahatid," sagot ko.
"Okay lang. Sorry rin kung pinilit ko ang sarili ko kay Jale kahit na alam ko naman na may feelings kayo sa isa't-isa."
"Bri, hindi-"
Brianna reached for my hands, squeezing them. "Basta K, alam kong ikaw ang kailangan ni Jale. At kung may tao mang makakatulong sa kanya, ikaw yun."
Hindi na ako nakaimik pa. Hindi naman ako galit sa kanya. Alam kong gusto lang rin niyang maramdaman ang magmahal ulit. Sa tagal ba naman nila ni Tyler. Malaki ang naiwang puwang sa puso ni Bri at gusto niya itong punuin ulit.
"K, thank you kasi lagi kang nandyan para sa akin. Kahit na hindi ako mabuting kaibigan sa'yo," pagpapatuloy ni Bri.
"Bri, ano ba'ng sinasabi mo dyan," I assured her, hugging her tight.
"I'm really sorry," Brianna mumbled.
"Bri, okay na. Wala kang kasalanan kaya hindi ka dapat mag-sorry," I assured her, tapping her back.
"Let's go?" Boses ni Kell ang nagpahiwalay sa amin ni Bri. Nakatingin sa akin si Kell nang bitawan ko si Bri sa aking yakap. "Babalik ako agad," sabi nito.
Tumango naman ako at umalis na rin sila.
#
Ilang oras pa ang nakalipas at nanatili lang ako sa labas ng kwarto ni Jalen. Nangawit na rin ako kakatayo kaya umupo nalang ako sa labas ng pintuan niya. Buti nalang at walang ibang tao dito sa mansion. Ang lolo naman nila sigurado ay nasa kwarto lang o di kaya ay nasa hardin nila sa may likod.
Dahil sa lawak ng mansion, wala akong ibang marinig kung hindi ang sarili kong paghinga. Nilapit ko ang tainga ko sa pintuan ni Jalen. Wala akong marinig. Tulog na ba siya?
Kumatok ako sa pintuan niya ng isang beses. Walang sagot.
Kumatok ako ng dalawang beses. Wala pa rin.
Kakatok ulit sana ako nang biglang may lumabas na papel galing sa ilalim ng pintuan niya. Nagulat pa nga ako dahil akala ko may insektong lumipad. Kinuha ko yung nakatuping papel na saktong tumigil sa may harap ko at binuksan ito.
Konstant
Nakasulat ang pangalan ko sa gitna ng papel. Agad akong tumayo sa kinauupuan kong sahig at tumungo sa kwarto ko para kumuha ng ballpen. Nakahanap na ako ng paraan para makausap si Jalen. Kung sa ganitong paraan siya kumportable ngayon, dito ko siya kakausapin.
Jalen, nandito lang ako. Hindi ako aalis.
Sinulat ko ito sa papel at binalik ito sa ilalim ng pintuan niya. Umupo ulit ako sa labas ng kwarto niya at naghintay ng sagot. Pero halos isang oras ang lumipas, wala na ulit siyang sagot.
Nangawit na rin ako kakaupo at ang sakit na ng pwet ko. Buti nalang at carpeted naman ang sahig kaya hindi masyadong masakit. Nilabas ko ang phone ko at nag-Google kung ano ang pwede kong gawin para sa taong may pinagdadaanang mental health condition.
Depression. Anxiety. Substance abuse disorder. PTSD. Personality disorder.
Hindi ko alam kung anong klaseng kondisyon ang meron si Jalen. Parehas ba sila ni mama na may psychosis kaya magkakilala sila?
Bumuntong-hininga ako. Imbes na matakot ako, mas lalo ko pang gustong makasama si Jalen. Gusto kong malaman kung ano ang pinagdadaanan niya. Gusto kong maintindihan kung bakit nararamdaman niya ang nararamdaman niya ngayon.
Maya't maya pa ay may lumabas ulit na papel. Kinuha ko ito agad at binasa ang sinulat niya.
Will you cry if I die?
Nabitawan ko ang papel pagkabasa ko ng sinulat niyang tanong. Pinilit kong kalmahin ang sarili ko. Hindi dapat ako mag-panic. Kailangan ako ni Jalen.
Huminga ako ng malalim. Kinuha ko ang ballpen at nag-isip ng isasagot ko. Kahit na nakabukas ang aircon sa buong mansion, biglang namawis ang mga kamay ko. Ayaw kong mag-isip ng masama. Sana naman ay huwag niyang maisipang kunin ang buhay niya.
Kahit na nanginginig ang mga kamay ko, pinilit kong isulat ang mga salitang nangingibabaw ngayon sa puso at isip ko.
If you die, I will cry. But you said, you hate seeing people cry, so please don't die, Jalen.
Binalik ko agad yung papel sa ilalim ng pintuan niya. Sana lang ay makarating sa kanya ang gusto kong sabihin.
Taimtim akong nagdasal sa kinauupuan ko. Lord, kayo na po ang bahala. Huwag niyo pong hayaang may gawin siyang hindi maganda sa sarili niya.
Ilang minuto pa ang lumipas at wala ng sagot si Jalen. Sinandal ko ang ulo ko sa pintuan niya. Maghihintay pa rin ako hanggang sa pagbuksan niya ako ng pinto. Alam kong kailangan niya ng kausap ngayon.
Maghihintay ako...
Hanggang sa...
Pagbuksan niya ako...
#
"Konstant..." Mahina ang boses ng lalaki na tumatawag sa akin. Alam kong siya yun dahil siya lang naman ang tumatawag sa akin sa ganung pangalan. Ang weird lang nung una dahil ayaw ko sa first name kong Konstantia. Pero simula nung tinawag ako ni Jalen na Konstant, nasanay na rin ako hanggang sa naisip ko na okay naman pala itong pakinggan.
"Konstant..." Mahinang tawag ulit nito.
"Jalen?" Agad kong iminulat ang mga mata ko at agad akong binati ng kulay abong mga mata ng lalaking tumatawag sa akin. Sa sobrang lapit niya, ramdam ko na rin ang paghinga niya. Amoy sigarilyo. Hindi lang galing sa bibig niya kung hindi sa buong kwarto rin.
Teka... nasa kwarto niya ako?
The guy slowly stood up from his bending position, his eyes still locked on mine. Walang ekspresiyon ang mukha niya. Hindi katulad ng dati na laging may ngiti sa labi niya.
Umupo ako sa kinahihigaan ko. Ang lambot ng kama niya. Parang waterbed. Inilibot ko ang paningin ko at nakita ang mga papel na may iba't-ibang guhit na nakadikit sa pader niya. Halos mapuno na ang pader niya ng mga drawings. Hindi ko alam na mahilig pala siyang gumuhit. Ang alam ko lang ay mahilig siya sa film at photography.
"Did you sleep well?" Jalen asked in a low voice, catching my attention. Nakahalukipkip ang mga kamay niya habang nakatingin sa akin.
Tumango ako. Nakatulog ba ako sa labas ng kwarto Niya kaya dinala niya ako dito sa loob?
"Why were you outside my room?" Tanong ulit niya.
Napasinghap ako. Hindi pa rin maipinta ang mukha niya. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip niya. May gagawin ba siyang hindi maganda?
Napalunok ako nang maramdaman ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Hindi dahil sa takot. Kung hindi dahil sa kaba. Baka may masabi ako na makapag-trigger ng kondisyon niya.
"Konstant," he mumbled again.
Tumayo ako agad sa kama niya at lumapit sa pader na puno ng mga drawing. Kailangan kong ibaling ang kaba ko. "Gawa mo lahat ng ito?"
Hindi siya sumagot.
Tinignan ko isa-isa ang mga guhit niya. Itim na tinta lang ang gamit niya sa lahat ng ito pero mukhang makulay pa rin sa paningin ko. May drawing siya ng fountain at sunset sa beach. May isa ring puro linya lang at mukhang abstract. Pero yung nakakuha ng atensiyon ko ay yung mga panda na drawing niya. May pandang natutulog, kumakain, nagbabasa at nagsusulat.
"Mahilig ka sa panda?" Tanong ko ulit habang nakatitig pa rin sa panda.
"Not really," he deadpanned.
I turned to him with a raised brow. "Eh, bakit ang dami mong drawing ng panda?"
"I feel calm when I see it. And they remind me of you," he answered in monotone.
Napatigil ako. Hindi ko alam na napapakalma siya nang dahil sa mga drawings niya ng panda at naaalala niya ako nang dahil dito.
"Why are you still here, Konstant?" He asked again.
Nandito na naman siya sa mga tanong niya. Bakit? Kasi nga nag-aalala ako sa kanya.
"Didn't I tell you to keep your distance?" His voice grew louder.
Napaatras ako saglit habang pinipilit ko pa ring maging kalmado. "I will keep my distance, but I won't leave you, Jalen."
He scoffed, taking a step closer to me. "Why do you keep on doing this?"
"Because..." I paused, pressing my lips tight. Alam ko kung bakit pero natatakot ako. Natatakot ako sa isasagot niya.
He gritted his teeth, stopping on his tracks. "Because what?"
"Because I want to be with you, Jalen," I finally blurted out, closing my eyes.
Ilang segundo pa ang lumipas nang wala akong narinig na salita mula sa kanya. Unti-unti kong minulat ang mga mata ko at nakita siyang nakatayo na sa harap ko.
"Jalen..." I hushed.
He raised his hands and settled them on the sides of my face. "Stay away from me, Konstant. You don't want to be with me. You can't be with me."
Ramdam ko ang init galing sa mga kamay niya. Gusto niya akong umalis pero bakit niya ako hinahawakan ngayon. "Bakit hindi pwede?"
Jalen kept his hands on my face as he buried his forehead on top of my head. "Because you're not safe with me. You're better off with my brother."
Bigla akong nakaramdam ng kurot sa puso ko nang dahil sa sinabi niya. "Ano ba'ng sinasabi mo?"
"I might hurt you," he pressed on, his hands getting firmer on my face.
"Bakit mo ba sinasabi yan, Jalen?" bulalas ko.
I heard him sniff. Umiiyak na siya. Ramdam ko na rin ang patak ng luha niya sa pisngi ko. "Because I don't want to hurt you," he admitted, slowly releasing me.
Pinanood ko siyang unti-unting bumaba sa sahig hanggang sa nakaluhod na ito at humahagulgol. "J-Jalen..." mahina kong sambit habang yumuyuko na rin para yakapin siya.
"I'm not good for you, Konstant," he spoke again, still bawling.
"Jalen, hindi totoo yan," I answered, caressing his back.
"I'm worthless," he continued, his cries getting louder.
"Sshhh... tahan na, Jalen. You're not worthless. You deserve all the happiness in this world." Pinilit ko siyang pakalmahin. Alam kong may kinalaman dito ang kondisyon niya kaya niya nasasabi ang mga ito ngayon.
Patuloy ko lang siyang niyakap habang tinatapik ang likod niya. Nakasandal ang ulo niya sa balikat ko at kahit na mabigat ito ay hindi ko na ininda ang sakit.
Nang mapagod na siya sa pag-iyak, humiga siya sa sahig at sinandal ang ulo niya sa may hita ko. Nakapikit na rin ang mga mata niya kaya hinayaan ko nalang siya.
Hinaplos ko ang pisngi niya at ang namumugto niyang mata. Sinuklay ko rin ang magulo niyang buhok na matagal ko ng gustong hawakan. Ang gaspang ng buhok niya dahil siguro sa gel o wax na gamit niya. Pinaglaruan ko ito hanggang sa kinuha niya ang kamay ko.
"Bakit?" Tanong ko habang nakahawak siya sa kamay ko.
Hindi siya umimik. Nilagay niya ang likod ng kamay ko sa labi niya at hinalikan ito. Biglang bumagal ang oras at wala akong ibang gustong gawin kung hindi ang makasama siya.
"My Konstant," he suddenly hushed, cutting my breath. "Thank you."
A smile spread across my face. "I'll do anything for you, Jalen."
Inangat niya ang kanyang ulo na nakahiga sa aking hita. "Anything?"
I nodded.
He suddenly claimed my lips, devouring me as if he wanted to take my soul out of my system.
Mas lumalim pa ang paghalik niya sa akin hanggang sa maramdaman ko ang pagpasok ng kanyang dila kaya sinalubong ko rin ito ng akin.
"Hmmm..." parehas pa kaming napaungol sa nararamdaman naming init ngayon.
Ramdam ko ang pagdaan ng kamay niya sa may loob ng aking suot na blouse hanggang sa maabot niya ang aking dibdib. Minasahe niya ang magkabilang dibdib ko habang patuloy pa rin kami sa paghahalikan.
"Ahhh, fuck, I want all of you now, Konstant," he cursed habang bumababa ang mga kamay niya sa zipper ng aking pantalon.
Naramdaman ko nalang ang kamay niyang hinahaplos ang aking pagkababae sa ibabaw ng aking underwear.
"Hmmm, J-Jalen..." I moaned, feeling myself getting wet down there. I hadn't done this before and I was feeling both excitement and fear. "W-Wait... first time ko-"
"Sshh... I won't hurt you. I promise," he hushed, his finger slowly finding its way on my sensitive area.
"Aaahh," napakagat ako ng labi nang maramdaman ko na ang paggalaw ng daliri niya sa aking loob.
"You can scream. It's okay," he stated in a low voice.
I slowly nodded, closing my eyes. "Mmm-mmm... Aaahhh... Jalen..."
He let out a soft chuckle. "That's it. Just feel all of me, my Konstant."
Napalunok ako nang marahas niyang tanggalin ang aking pantalon kasabay ng aking underwear.
Binuhat niya ako papunta sa kama at tinanggal na rin niya ang kanyang tshirt. Una kong nakita ang mga abs niya na sobrang ganda ng korte. They were sculpted perfectly like a work of art.
When he finally took off his boxers, his hard member welcomed my sight, at mukhang ready na akong pasukin nito.
"Can I come in now?" he asked for my permission, a smile plastered on his face.
"W-Wait... no condom?" I stammered, my eyes fluttering in panic.
"Don't worry. I won't release inside you... unless you want me to."
"O-Okay..." Tumango nalang ako at hinanda ang aking sarili.
Unti-unti niya akong pinasok at napasigaw pa ako sa sakit. "Aaahhh."
"Sorry, baby. I'll be very gentle," he hushed, kissing my lips and lightly moving inside me. "Tell me if I'm too rough, okay?"
"N-No, it's okay," I mumbled.
Noong naka-adjust na ako sa kanya, binilisan na rin niya ang paggalaw sa ibabaw ko. "Ahhhh, Jalen," napaungol ako sa nararamdaman kong saya habang natatamaan niya ang sensitibong parte sa loob ko.
It was a burst of different emotions I couldn't point. Something I hadn't felt before. And I was just happy that I gave myself for the first time to a guy I felt safe and secure with... despite his uncertainty of himself.
"I'm cumming," he finally announced.
"I think I am too," I mumbled when I felt my peak coming.
He slowly withdrew his member and he released outside. In that same moment, I felt my release as well.
"That was amazing," he told me, kissing my forehead and wiping both his and mine.
I nodded at him. That was indeed amazing.
🍭
A/N: My fave chapter...
#willyoucry