ប្អូនស្រីសម្អប់

ភាគ50(ព្រោះបងស្រលាញ់អូន)

បន្ទាប់ពីបានចេញផុតពីព្រៃនោះមកដល់ផ្ទះវិញជុងម៉ូនាងគេងលក់មិនទាន់ដឹងខ្លួនទៅទ្បើយទេហើយខ្លួនក៏ក្តៅស្ទើរឆេះថែមទៀតធ្បើឲ្យអ្នកកម្លោះបារម្ភនិងនាងជាខ្លាំង។
«ចាប់ពីពេលនេះទៅបងមិនព្រមឲ្យអូនទៅចោលបងទៀតទ្បើយ យើងមិនបង្កើតអនុស្សាវរីយ៍និងការចង់ចាំថ្មីជាមួយនិងគ្នា»ជុងហ្គុកលើប្រអប់ដៃធំទៅអង្អែកក្បាលមនុស្សស្រីដែរខ្លួនស្រទ្បាញ់ដោយក្តីស្រទ្បាញ់ពេញបេះដូងការពិតគេទើបតែនៅពេលដែរបានមកដល់ផ្ទះវិញមុននេះទេថាជុងម៉ូនាងបាត់ការចង់ចាំព្រោះតែឧបតិវហេតុកាលពី5ឆ្នាំមុននោះដូច្នេះហើយបានជានាងមិនស្គាល់គេនិងមិនចាំរាល់រឿងរ៉ាវទាំងទ្បាយដែរកើតមានកាលពីមុន ហេតុនេះហើយគេនិងលុបមិនរំលឹងរឿងវ៉ាវពីអតីកាលជាពិសេសនោះគឺលុបចោលនូវដានអតីតកាលអាក្រក់ៗរបស់គេដែរបានធ្វើទៅលើរូបនាងនិងបង្កើតនៅអនុស្សវរីយ៍ល្អនិងការចង់ចាំថ្មីដែរល្អសម្រាប់នាង។
និយាយរួចជុងហ្គុកលើកចានដែកមានទឹកនិងកន្សែងពោះគោពណ៍សតូចមួយជ្រលក់ទឹកដើម្បីជូតខ្លួនបញ្ចុះកម្តៅឲ្យនាង។
«អាយ៎ លោកចង់ធ្វើស្អីខ្ញុំ?»ខណ:ពេលដែរជុងហ្គុកលូកដៃបម្រុងនិងដោះលេវអាវនាងតូចរំពឹចនោះនាងក៏ភ្ញាក់ដឹងខ្លួនមកហ្មងទើបនាងគិតថាជុងហ្គុកគេគិតប៉ងចងបំពាន់រាងកាយនាងម្ដងទៀតហើយទើបនាងស្រែកទ្បើងចាចយ៉ាងអស់សម្លេងប្រអប់ដៃតូចរុញច្រានកាយមាំឲ្យឃ្លាតឆ្ងាយចេញពីខ្លួនមុននិងស្ទុះក្រោកទ្បើងងើបអង្គុយរំកិលខ្លួនចេញឆ្ងាយពីគេដោយដៃក្តោមសាច់កំណាត់អាវសឺមីរបស់ខ្លួនជាប់មិនលែង។
«ដោះអាវឲ្យអូនមិនឃើញទេឬ?»ជុងហ្គុកឧទានមកបែបហីៗធម្មតាដូចជាគ្មានរឿងអ្វីកើតទ្បើងទាំងដែរអ្នកម្ខាងទៀតកំពុងតែអង្គុយសម្លក់មុនគេ។
«អ្នកណាប្រើលោកឯង? ចេញឲ្យឆ្ងាយពីខ្ញុំទៅអាមនុស្សឆ្លៀតឪកាស អារោគចិត្ត»ជុងម៉ូស្រែកស្តីបន្ទោសហើយថែមទាំងជេប្រទិចនាយកម្លោះថែមទៀត នាងខ្នាញ់និងឬកពារបស់គេណាស់ចង់តែហក់ទៅទះមុខសង្ហារពូកែឌឺរបស់គេឲ្យបាក់ធ្មេញទេមើលចុះនាងជេគេប៉ុន្តែគេបែរជាឈរញញឹមញញែមធ្វើដូចជានាងសូត្រធម៍ឲ្យពរគេទៅវិញគួរឲ្យខឹងណាស់។
«បងឃើញអូនក្តៅខ្លួនខ្លាំងទើបចង់ជូតខ្លួនបញ្ចុះកម្តៅឲ្យអូនដោយខ្លួនឯង គ្មានអ្នកណាប្រើទេ»គេសែនខ្នាញ់និងនាងខ្លាំងណាស់តាំងពីបាត់ការចង់ចាំមកនេះហៅគេអាជេប្រទិចគេកប់ៗមាត់គ្មានខ្លាចញញីតអ្វីបន្តិចគេឈ្លើយបែបនេះចង់តែចាប់បឺតមាត់ឲ្យស្លេកនេជើងទេ។
«ខ្ញុំយ៉ាងមិចវាជារឿងរបស់ខ្ញុំមិនពាក់ព័ទ្ធលោកទេ កុំមកខ្វល់បានទេ»ជុងម៉ូគំហកដាក់ជុងហ្គុកដោយការខ្នើសចិត្តគេចង់នាងយ៉ាងមិនវាជារឿងរបស់ខ្លួនប្រាណរបស់នាងមិនបានទៅពាក់ព័ន្ធអ្វីនិងគេទេហេតុអ្វីក៏មកចេះហែហៃឈឺឆ្អើលនិងនាងខ្លាំងយ៉ាងនេះគួរឲ្យធុញពិតមែន។
«ទឹងៗ ទឹងៗ»
សម្លេងទូរស័ព្ទរបស់នាយកម្លោះបន្លឺទ្បើងមកទើបគេប្រញាប់លើទទួលវា
«អូខេ ខ្ញុំនិងប្រញាប់ទៅឥទ្បូវនេះ»បន្ទាប់ពីទទួលដឹងនូវអ្វីដែរអ្នកម្ខាងទៀតនិយាយហើយក៏ប្រញាប់ចុចបឹទហើយក៏ប្រញាប់ដើរចេញទៅដោយមិនភ្លេចចាក់សោរបន្ទប់ពីខាងក្រៅយ៉ាងជាប់មិនបណ្តោយឲ្យជុងម៉ូរត់ចេញទៅបានម្ដងទៀតទ្បើយ។
ជុងម៉ូសម្លឹងមើលផែនខ្នងអ្នកកម្លោះរហូតដល់គេដើរចេញទៅខាងក្រៅបាត់មុននុងឧទានទ្បើងមកតិចសួរមកកាន់ខ្លួនឯង
«ពួកយើងមានអ្វីពាក់ព័ទ្ធនិងគ្នា?»កាន់តែគិតនាងក៏កាន់តែមិនយល់ថាតើនាងនិងគេធ្លាប់មានអ្វីទាក់ទងគ្នាពីមុនមកតែក៏ដឹងត្រឹមថាឲ្យតែនាងនៅក្បែរគេគឺនាងមានអារម្មណ៍កក្តៅខុសពីអាតម្មណ៍ពេលដែរនៅក្បែរជីមីនដាច់ស្រទ្បះ។
«ទូរស័ព្ទអ្នកណាអញ្ចេះ?»ខណ:ជុងម៉ូកាស្រាប់តែក្រលេងភ្នែកទៅចំទូរស័ព្ទអ្នកណាក៏មិនដឹងនៅទុកចោលនៅលើតុទើបនាងប្រញាប់ស្ទុះក្រោកទៅកាន់យកវាមកមើលមុននិងចុចខលទៅកាន់លេខរបស់ជីមីនមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែរតែងតែផ្តលជំនួយឲ្យនាងគ្រប់ពេលដែរនាងត្រូវការ។
«អាទ្បូបងមីនជួយខ្ញុំផងអ្ហឹកៗ»ជុងម៉ូទាំយំអណ្តឺអណ្តកដាក់ជីមីនដូចជាកូនក្មេងដោយសេចក្តីត្រអរព្រោះប្រសិនបើនាងទាក់ទៅជីមីនបានជីមីនគេប្រាកដជាមកជួយនាងហើយនាងក៏និងអាចបានចេញពីទីនេះឆាប់។
«អ្នកណា?»ជីមីសួរដោយយល់ព្រោះគេមិនដែលស្គាលម្ចាស់លេងមួយនេះទេប៉ុន្តែនៅសុខក៏ខលមកគេនិយាយដូចជាស្គាលគេស្និតស្នាលខ្លាំងណាសអញ្ចឹង៊
«គឺ គឺខ្ញុំម៉ូ ជុងម៉ូ»
«ជុងម៉ូ អូននៅទីណា?មានអ្នកធ្វើអ្វីអូនដែរទេ?»គ្រាន់តែដឹងថាអ្នកដែរទាក់ទងមកគេនេះគឺជាជុងម៉ូជីមីនក៏ប្រញាប់សួរតបទៅវិញដោយក្តីព្រួយបារម្ភ។
«គឺ អាយ៎»ជុងម៉ូស្រែកទ្បើងយ៉ាងភ្លាត់សម្លេងខណ:ដែរនៅសុខក៏មានអ្នកក៏មិនចូលមកកញ្ឆក់ទូរសព្ទពីដៃរបស់នាងយកទៅ។
«អូនគិតថាជីមីនគេមកជួយអូនបានឬ?»ជុងហ្គុកយកទូរស័ព្ទនៅដាក់ក្នុងហោប៉ាវអាវសឺមីរបស់ខ្លួនមុននិងចងចិញ្ចើមសួរទៅកាន់ស្រីតូចដោយស្មាមញញឹមឌឺចំអកនាងទាំងភ្លើងច្រណែនប្រច័ណ្ឌកំពុងតែដុតរោលរាលឲ្យគេខឹងក្តៅឆួលពេញខ្លួនតែក៏ខំខាំមាត់រំងាប់អារម្មណ៍មកនចង់បញ្ចេញប្រតិកម្មដាក់នាងទ្បើយ។ គិតថានិងចេញពីគេបានមែនទេ?គេខំចំណាយទុនដល់ថ្នាក់នេះហើយគិតថាគេព្រមឲ្យនាងទៅងាយ? គេគ្មានថ្ងៃព្រមឲ្យជុងម៉ូនាងទៅចោលគេម្តងទៀតជាដាច់រឹកតែមិនព្រមឲ្យនាងក៏ជីមីនមិនថាយ៉ាងណាក៏ដោយ។
«លោកអ្វីបែបនេះដាក់ខ្ញុំដើម្បីអីទៅ?»ជុងម៉ូរត់ទៅបាប់កអាវរបស់នាយកម្លោះអង្រួនខ្លាំងស្រែកគំហកដាក់គេទាំងទឹកភ្នែកហូរហោមនាងមិនយល់ពីគេទេគេធ្វើបែបនេះដើម្បីអ្វីទៅធ្វើក្នុងបំណងអី។
«បងធ្វើបែបនេះព្រោះបងស្រទ្បាន់អូនលឺទេ ចន ជុងម៉ូគ្រឺស្ទាន ព្រោះបងស្រទ្បាញ់អូន»ជុងហ្គុកប្រទ្បេះប្រអប់ដៃតូចរបស់ជុម៉ូចេញ់ពីក៏អាវរបស់ខ្លួនមុនចាប់ប្របាច់ដើមដៃរបស់ស្រីតូចខ្លាំងស្ទើរតែបាក់ដៃនាងទៅហើយមុននិងស្រែកគំហកដាក់នាងទាំងកែវភ្នែកក្រហមឆ្អៅគេស្រទ្បាញ់នាងខ្លាំងណាស់ ស្រទ្បាញ់ណាស់ទើបគេត្រូវធ្វើបែបនេះ បើគេមិនគេក៏មិនហួងហែងហើយមិនចាប់នាងយកមកឃុំទុកនាំឲ្យមានរឿងដល់គេដែរប៉ុន្តែហេតុអ្វីក៏នាងមិនយល់ពីគេសោះអញ្ចឹង។
«ស្រទ្បាញ់ខ្ញុំអញ្ចឹងឬ? អ្ហឹក ខ្ញុំគិតថាលោកស្រទ្បាញ់ខ្លួនឯងច្រើនជាង»