Chapter Twenty Five
I'm embarrassed to death. Can I just disappear?
That's my initial thought right after I calmed myself down at naubos na ang luha na pwede kong i-iyak.
I can't believe I cry in front of Seb.
Well, basically nakatalikod ako so hindi niya nakita mukha ko. But still!
Kinabahan ako baka mamaya pag harap ko sa kanya asarin niya ako, o gamitin niya 'to para i-blackmail na naman ako. Mamaya pala habang umiiyak ako, kinukuhanan niya ako ng video.
Pero nung humarap ako sa kanya while drying my tears, sinalubong niya ako ng isang genuine na ngiti as if telling me he understands what I felt and that he's not judging me.
It warms up my heart and I feel like crying again. For a long time, I feel nothing but emptiness and sadness. Pero lately, pansin ko unti-unti akong nagiging masaya. Unti unti akong nagkakaroon ng reason para ngumiti.
And I'm scared because I feel like I don't deserve this.
"Gusto mo ng ice cream?" tanong niya sa akin while handing me some tissues.
Agad kong kinuha yung tissue sa kamay niya at pinunasan ko ang luha sa gilid ng mata ko.
"Rocky road o double dutch?" tanong niya. Umiling ako.
"Ube?" tanong niya ulit. "Queso real? Mango? Halo-halo flavor? O all of the above?"
Umiling ako, "okay lang wag na---"
"Ako na lang ang pipili sa'yo, sige ka."
"Ha?"
"Ibig kong sabihin, ako na ang pipili ng flavor para sa'yo."
"Double dutch," mabilis kong sagot.
Napangiti si Seb. "Okay. Double dutch."
Tumayo si Seb para bumili ng ice cream. Napatayo rin ako bigla at hinawakan ko ang likod ng uniform niya.
"S-seb..." tawag ko sa kanya.
Lumingon siya sa akin.
"Hmm?"
"Thank you," mahina kong sabi then huminga ako nang malalim and I tried to give him the most genuine smile I could give. I feel awkward to be honest, because I haven't smiled to someone for so long.
Nakita kong natulala si Seb. Then he blinked. Napayuko agad ako and I feel my face heating up.
Uhmm.. ba't siya natulala? Do I look weird?
"Uh.. ice cream?" I heard him say after a while. "Rocky road."
"Double dutch," pag uulit ko.
"Oo nga pala double dutch," he let out an awkward laugh. "Sorry nalilito na ko."
Tumawa ulit si Seb. Yung pilit na tawa. Then nauna na siya mag lakad papunta doon sa fridge ng mga ice cream.
Na awkward-an ba siya sa ngiti ko? Ang weird ko ba talaga ngumiti?
~*~
We stayed a little bit sa leisure house after namin mag meryenda. Inumpisahan ko mag advance study habang si Seb naman, busy mag basa ng comic book.
Hindi ko talaga alam kung ano ang sikreto niya paano siya nakakauha ng mataas na grades. Ano kayang klaseng utak meron ang taong 'to? Minsan nakaka inggit maging in born na matalino. Ako kasi kung hindi ko sisipagan, hindi ako makakakuha nang mataas na grade.
Both me and Seb sit in silence while we're doing our own business. Pero ito yung katahimikan na hindi awkward. I hate to admit it but I feel more comfortable around him after I cried in front of him.
I also appreciate the fact na hindi niya bino-brought up ang pag iyak ko nor pinipilit na i-kuwento ko lahat nung nangyari about sa mom ko at yung pandaraya ko sa letter ko noon. But at the same time, I can feel that he's trying to comfort me by buying me ice cream.
Aaminin ko na dati, bwisit na bwisit ako kay Seb. Well, may times na bwisit pa rin ako sa kanya kasi ang galing galing niya mambwisit.
But yeah, I appreciate him a lot these days. I really do.
Past five in the afternoon na rin nung umalis kami sa leisure house. Sabi ni Seb, ihahatid na niya ako sa amin. Hindi na ako tumanggi kasi alam kong hindi naman ako mananalo sa kanya so I just let him. Sabi niya rin naman malapit lang sa amin ang tinitirahan niya.
"Taga saan ka ba?" tanong ko sa kanya nung naglalakad kami papunta sa sakayan ng bus.
"Secret," he said with a playful grin. "Bawal sabihin, baka i-stalk mo 'ko."
I rolled my eyes, "assuming ka pa rin."
I heard him chuckled.
Hindi ko na siya pinilit sabihin sa akin. Baka mamaya isipin pa niya na interesado ako sa kanya.
Well, to be honest, curious ako sa kung anong buhay si Seb. Pag pumapasok siya sa school parang palagi siyang bagong gising. Ang dugyot ng itsura, lukot pa ang uniform tapos hindi naka tuck-in. Napansin ko rin yung bag na gamit niya, luma na 'to at nabubutas na yung gilid.
It makes me wonder kung hindi ba maayos ang living condition niya?
Ang dami kong gustong itanong sa kanya, sa totoo lang. Pero the mere fact na ayaw niya i-disclose sa akin kung saan siya nakatira means hindi siya willing mag open up ng about sa buhay niya. And I get it, dahil ganoon din ako. Dahil may mga bagay na hindi pa rin ako ready na pag usapan.
So like him, hindi ako nagtatanong. I respect his privacy.
I got distracted with my train of thoughts nang maramdaman kong may kumikiskis sa ankle ko. I suddenly yelp kaya naman napatingin si Seb sa akin.
"Iris?" tawag niya.
Napatingin ako sa paanan and I saw a small black kitten on my feet. She's so tiny and small. Half of her body is covered with mud and she's meowing weakly at me.
"Hala kuting," sabi ni Seb at yumuko siya to pet the the kitten pero natakot sa kanya yung kuting at nag tago sa likod.
"Uh.. 'di niya ako gusto," sabi ni Seb. "Pero mukhang gusto ka niya."
"Itabi natin siya baka masagasaan ng mga dumadaang tricycle dito," sabi ko.
Nag labas si Seb ng face towel at binalot namin yung pusa doon at binuhat ko. The kitten kept on crying on my chest habang buhat buhat ko siya. The way she meows, para siyang nag mamakaawa.
"Nasaan mommy mo?" tanong ko doon sa kitten. Tumingin ako sa paligid to see if may iba pang stray cats sa paligid pero wala akong makita. Baka napahiwalay siya sa mommy niya. She's very small and skinny. Her meow is weak, probably she's very hungry. Probably she's looking for her mom to feed her. I'm sure takot na takot siya nung napahiwalay siya. I wonder kung gaano na siya katagal nagpapaikot ikot dito mag isa.
I feel my heart breaking.
Napatingin ako kay Seb, "tulungan mo 'ko. Gusto ko siya i-uwi."
Napangiti si Seb sa akin, "I knew you would say that."
~*~
"Miming," sabi ni Seb. "Gandang pangalan 'di ba? Hi Miming," Seb said as he scratched the back of the cat's ear. The cat hissed at him.
Napairap naman ako at napailing, "napaka generic naman yan! Walang ka effort effort!"
Nakasakay kami ngayon ni Seb sa bus pauwi sa amin at iniisipan niya ng pangalan yung pusa. The kitten is still wrapped in a towel at naka higa siya ngayon sa lap ko. She's not meowing anymore but the cat's shaking badly. Siguro natatakot sa ingay sa loob ng bus.
"Eh ano? Itim? Blacky? Dahil itim siya? O Putik dahil putikan siya nung nakita natin?"
"Hindi. Basta, gusto ko maganda name niya."
"Maganda pala e 'di Iris," natatawa tawa niyang sabi. "Hi Iris," tawag niya sa pusa.
Tinignan ko siya ng masama. Gusto ko sanang sabihin kung usapang maganda, bakit 'di Mona ang ipangalan namin kaso baka sabihin na naman niya, obsessed ako sa crush niya.
"Luna na lang," sabi ko. "Hi Luna."
Umiwas ng tingin sa akin yung pusa.
"Ayaw niya," sabi ni Seb. "Kung Love Joy Marie kaya?"
Muntik na akong matawa pero pinigilan ko. Instead, hinampas ko sa braso si Seb.
"Bakit? Anong mali?" natatawa tawang tanong niya. "Ayaw mo ng Love Joy Marie, edi Harold na lang."
Tinignan ko ulit siya nang masama, "bakit ba mga pangalan namin yung pinag ti-tripan mo? Kung tawagin ko kaya siya ng Sebbie?"
The cat meowed.
Nagkatinginan kami ni Seb.
"Sebbie," tawag ni Seb dito.
The cat meowed again.
Napangiti si Seb, "ako ang nag wagi."
~*~
The whole ride, Seb's trying to convince me na Sebbie na lang ang ipangalan sa kitten pero ayokong pumayag. Halos mag maktol na siya at gini-guilt trip na niya ko na kesyo sa kanya yung bimpo na ginamit pang balot doon sa pusa, na nilibre pa niya ko ng ice cream, tapos pangalan lang ayaw ko pa ibigay. Di ko siya inintindi. I'm not going to name my cat after him.
"Nararamdaman ko kahit anong pangalan ibigay mo diyan, sa Sebbie lang siya mag re-respond," sabi ni Seb habang pababa kami sa bus.
Napailing na lang ako. This guy can be so petty sometimes.
"Pero 'di ko inasahan na mahilig ka pala sa pusa," sabi ni Seb sa akin.
"May aso ako dati," sabi ko naman sa kanya habang naglalakad kami papunta sa village namin. "First time ko lang mag aalaga ng pusa."
Pinanliitan niya ako nang mata, "eh ba't parang expert ka na?"
I shrugged, "I guess animals naturally likes me."
"Animals lang?" he whispered.
Napatingin naman ako sa kanya dahil 'di ko gets ang tanong niya, "huh?"
Umiling siya, "sabi ko, ramdam kong magiging mabuti kang ina kay Seb Junior."
"Anong Seb Junior!"
"Ayaw mo ng Sebbie edi Seb Junior na lang," natatawa tawa niyang sabi.
"Ang pangit wag mo nga akong kausapin!"
Nauna akong mag lakad while I heard him chuckling at my back.
"Ang cute," dinig kong sabi niya kaya naman napalingon ako at nakatingin siya kay Sebbie—I mean yung pusa!
"Ang cute, cute," sabi ulit ni Seb habang pine-pet niya sa ulo yung kitten.
"Seb!" I heard someone calling him from a distant.
Parehong napa angat ang tingin namin ni Seb doon sa tumawag and we saw a group of boys wearing jerseys na nasa harap namin. They all look like college students. The guy in the middle, yung may hawak ng bola, he's the one who called Seb.
Napatingin ako kay Seb and I saw how fast his expression changed. Nawala ang ngiti sa mukha niya and now he's looking at them grimly.
Who are they?
"Anong ginagawa mo dito?" tanong nung lalaki sa gitna. There's a smug look on his face at may pagka maangas itong mag salita. Napatingin sa akin yung lalaki at ngumisi siya bago ibalik ang tingin kay Seb. "Nakikipag date? Shota mo?" tanong nito habang tinuturo ako.
Biglang pumunta si Seb sa harap ko at itinago ako sa likuran niya.
"Uuwi na ako maya maya, kuya," sabi ni Seb dito.
Kuya? Kapatid niya ba 'to?
"O, ba't ka uuwi? Tara isang round muna ng basketball," sabi nito. "Sama mo yung shota mo kung gusto mo."
Hindi umimik si Seb pero dama ko ang tensyon. I can see his hand balled into fist.
"Kailangan na niya umuwi," sabi ni Seb at humarap siya sa akin. He gave me an apologetic smile, "sorry Iris, di kita mahahatid hanggang sa inyo."
I look at his face, his eyes are shaking and it feels like he's begging me to leave. Para bang ito ang isang parte ng buhay niya na ayaw niyang ipakita sa iba.
I mustered all my courage to give him a smile then I gently squeezed his hand.
"Ayos lang," sabi ko. "See you bukas sa school."
He gave me a smile in return as if thanking me for understanding.
"Ingat ka," sagot naman nito.
Nauna na ako mag lakad. Nakita ko naman na nilapitan nung grupo si Seb. Inakbayan siya nung tinawag niyang kuya and they walk in the opposite direction.
Napa hinga ako nang malalim.
Seb. That guy is such a mystery.
But I hope he's okay.
To be continued...
Dreamers, I love reading your theories about what happened sa past ni Iris wahaha. Yung iba medyo malapit na mahulaan :D
And also, I drop hint from time to time sa twitter hehe.