Ep:49
#1សប្តាហ៍
រយះពេល1អាទិត្យហើយជុងហ្គុកនៅតែមិនទាន់ដឹងខ្លួននៅឡើយគ្រូពេទ្យនៅតែបន្តធ្វើការពិនិត្យនឹងតាមដានជំងឺរាងក្រាស់ជាប្រចាំ ថេហ្យុងវិញគេពេលនេះធ្វើចិត្តបាឪនសប្បាយច្រើនវិញហើយគេតែងនៅកំដររាងក្រាស់រាល់ថ្ងៃនិយាយលេងជាមួយនាយមិនឈប់ឈរទោះគ្មានការឆ្លើយតបមកវិញក៏ដោយតែក៏អាចអោយរាងតូចសប្បាយចិត្តពេលដឹងថារបួសនៅលើខ្លួននាយបានជាសះច្រើនហើយអាការះក៏ល្អជាងមុនៗ..ហើយពេលនេះកូនរបស់គេមានអាយុ4សប្តាហ៍ហើយចាប់ផ្តើមអាសាធ្វើទុក្ខរាងតីចម្តងម្កាលដែរ។
<អររុណសួរស្តីប្តីសម្លាញ់..ជុប*>ថេហ្យុង ងើបខ្លួនឡើងពីលើសាឡុងថ្ងៃនេះគេមិនបានទៅភូមិគ្រឹះនោះទេដោយសារតែចង់គេងកំដររាងក្រាស់សុខចិត្តមកដេកនៅលើសាឡុងដល់ព្រឹកភ្លឺបែបនេះ...អោយតែថេហ្យុងដេកកំដរនាយក្រាស់ទំម្លាប់ដំបូងរបស់គេគឺក្រោកមកនិយាយពាក្យអររុណសួរស្តីទៅប្តីគេមុននឹងអោនមកថើបលើថ្ងាស់នាយដូចជាMorning kiss><
ថេហ្យុងដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹកលុបលាងសម្អាតមុខខ្លួនរួចទើបត្រៀមចានដែកតូចនឹងកូនកន្សែងមួយចេញមកវិញមុននឹងធ្វើការជូតសម្អាតខ្លួនអោយរាងក្រាស់គេដឹងថាប្តីរបស់គេជាមនុស្សដែលស្អាតអញ្ចឹងគេត្រូវតែសម្អាតខ្លួនអោយប្តីគេជារៀងរាល់ថ្ងៃបែបនេះហើយ។
[ ក្រាក!! ]
<អ្នកប្រុស..>ហ្វីល បើកទ្វាចូលមកចំពេលដែលថេហ្យុងជុតខ្លួនអោយជុងហ្គុករួចរាល់ល្មមទើបហ្វីលដើរទៅយកម្ហូបដែលទិញមកទៅទកនៅតុម្ខាង។
<ទិញច្រើនម្លេះ..>ងាកសម្លឹងមើលថង់ដែលហ្វីលកាន់មោឡើងច្រើនមិនដឹងថាទិញអ្វីមកខ្លះទេ។
<ខ្ញុំខ្លាចអ្នកប្រុសឃ្លានទើបទិញមកទុក>ហ្វីល
<គិតថាខ្ញុំជាជ្រូកឬ>និយាយថាអោយហ្វីលក្នុងន័យលេងសើចព្រោះដឹងថាមិនមែនបែបនឹង។
<បាទ!!មិនមែនទេ..អរថ្នាំអ្នកប្រុសជួនជាចូលមកមិញនេះគ្រូពេទ្យក៏ផ្ញើរមកអោយ>ហ្វីល ហុចកំប៉ុងថ្នាំទៅអោយរាងតូចទើបថេហ្យុងទទួលយកមកទុក។
<អរគុណ>ថេហ្យុង
<អីយ៉ា..អរគុណអីទៅអ្នកប្រុស..មែនហើយកូនធ្វើទុក្ខខ្លាំងហេសអ្នកប្រុស>
<ក៏..តិចតួច>
<ខ្ញុំឮថាកូនអាសារធ្វើទុក្ខដោយសារមានសុខភាពល្អ>ហ្វីល សម្លឹងទៅពោះរាងតូចគេគិតថាចាហ្វាយគេមើលទៅមានសំណាងណាស់ដែលមានមនុស្សល្អដូចជាអ្នកប្រុសថេហ្យុងហើយអាចបង្កើតកូនបានទៀត។
<ពិតមែន?>
<បាទ!!គិតៗទៅគួរអោយច្រណែនចាហ្វាយខ្ញុំណាស់មានប្រពន្ធទាំងស្អាតហើយនៅអាចបង្កើតកូនអោយគាត់បានទៀត>
<ហិហិ..ខ្ញុំគិតថាហ្វីលគួរតែរកមើលស្រីណាម្នាក់ទៅ>ញញឹមអៀនឡើងមកភ្លាមបន្ទាប់ពីឮសម្តីរបស់ហ្វីលបែបនេះទើបលេចស្មាមញញឹមចេញមក។
<ពិតមែនហើយខ្ញុំកំពុងមើលចិត្តមនុស្សស្រីម្នាក់ណាអ្នកប្រុស>ហ្វីល
<ពិតមែន?នាងជាអ្នកណាទៅ..ឬមួយហ្សូលិ>ថេហ្សុង
<បាទ!!>ហ្វីល គ្រាន់តែឮឈ្មោះហ្សូលិភ្លាមធ្វើអោយគេអៀនមួុរំពេចរាងតូចឃើញចឹងក៏ញញឹមហួសចិត្តចេះអៀនទៅកើត។
<អឹម..ចឹងជូនពរញ៉ែនាងអោយបានឆាប់ៗណា>ថេហ្យុង ធ្វើជាលលកដៃធ្វើជាកំម្លាំងចិត្តអោយហ្វីលញ៉ែនាងអោយបានព្រោះគេក៏ដឹងថាហ្សូលិជាមនុស្សស្រីដែលឆ្លាតក្លាហានពិបាកនឹងតាមញ៉ែបន្តិចហើយតែគេគិតថាហ្វៅលប្រាកដជាតាមញ៉ែនាងបាន។
<បាទ..អរនេះខ្ញុំត្រូវទៅមើលក្រុមហ៊ុនហើយបើអ្នកប្រុសត្រូវការអ្វីអាចcallមកខ្ញុំបាន>ហ្វីល ធ្វើដៃជាសញ្ញាcallអោយរាងតូចឃើញ ទើបបានត្រឹមតែក្រហឹមងក់ក្បាលយល់ហ្វីលក៏ដើរចេញទៅដោយមិនភ្លេចបិទទ្វាអោយរៀបរយវិញ។
គ្រាន់តែហ្វីលចេញទៅផុតរាងតូចក៏ទំម្លាក់ទឹកមុខមកជាធម្មតាវិញ ហ្វីលតែងតែមកនិយាយលេងជាមួយថេហ្យុងរាល់ថ្ងៃបែបនេះដើម្បីអោយរាងតូចកុំសូវគិតច្រើនតែម្នាក់
ឯង. អាចថាធ្វើបែបនេះអាចធ្វើអោយថេហ្យុងមានអារម្មណ៍ល្អខ្លះតែគេនៅតែមានអារម្មណ៍ព្រួយបារម្ភពីរាងក្រាស់ដដែល។
ថេហ្យុងងើបចេញពីលើកៅអីរៀបចំអាហារដែលហ្វីលទិញមកមិញនេះអោយរៀបរយទើបយកថង់អាវដែលហ្វីលយកមកជាមួយនោះចូលទៅផ្លាស់ក្នុងបន្ទប់ទឹកនឹងបានងូតទឹកតែម្តង។
@20នាទីក្រោយ
ក្រាក!!!
សម្លេងបើកទ្វាចេញពីបន្ទប់ទឹកធ្វើអោយអ្នកដែលអង្គុយនៅលើគ្រែងាកទៅសម្លឹងមើលភ្លាម។ថេហ្យុងចេញមកមុននឹងបិទទ្វាបន្ទប់ទឹកអោយស្រួលដៃម្ខាងក៏ជាប់ជូតសក់បែមកវិញក៏គាំង..ដៃដែលកំពុងជូតសក់មិញនេះលែងកម្រើកមុននឹងទំម្លាក់ចុះម្តងបន្តិចៗ។
<ថេយ៍...>ជុងហ្គុកដែលអង្គុយនៅលើគ្រែបង្ហើមសម្កេងហៅឈ្មោះសំណព្វចិត្តខ្លួនដែលខានឃើញមុខជាង1អាទិត្យហើយនេះ..នាយពេលនេះពិតជាចង់ស្ទុះទៅអោបរាងតូចណាស់តែបែជាកម្រើកខ្លួនមិនបានព្រោះតែឈឺខ្លួន។
<ជុង..អ្ហា..ជុងហ្គុកបងដឹងខ្លួនហើយ>ថេហ្យុង ស្ទុះរត់ទៅអោបរាងក្រាស់យ៉ាងណែនទាំងក្តីនឹករលឹកជាពន់ពេកគេពិតជានឹកនាយខ្លាំងណាស់នឹកសម្លេងនឹកកែវភ្នែកដែលតែងតែសម្លឹងមកខ្លួនដោយសេចក្តីស្រឡាញ់..នឹក..ពិតជានឹកអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងរបស់គេណាស់។
<អឹក..អួយ..>ដោយសាររាងតូចអោបរឹតខ្លួនគេខ្លាំងពេកទើបធ្វើអោយរបួសនៅលើខ្លួនគេចាប់ផ្តើមឈឺឡើងមកបញ្ចេញជាសម្លេងត្អូញត្អែភ្លាម។
<ជុង..ប...បងយ៉ាងមិចហើយ>គ្រាន់តែឮសម្រែកនាយភ្លាមរាងតូចក៏ប្រញាប់ប្រលែងនាយចេញពីការអោបតែមកសួរនាំវិញដោយការព្រួយបារម្ភជាខ្លាំង។
<គឺ..ឈឺ>
<អូន..អូនសំទោសណា>រាងតូចចាប់ផ្តើមរលីងរលោងឡើងមកម្តងទៀតពេលឮនាយនិយាយបែបនេះគេពិតជាចង់អោយនាយជាពីរបួសទាំងអស់នេះណាស់មិនចង់អោយជុងហ្គុករបស់គេឈឺឡើយ។
<ថេយ៍..មិចក៏បងកម្រើកជើងខាងនេះមិនបានអញ្ចឹង>សំណួររាងក្រាស់ធ្វើអោយថេហ្យុងមិនដឹងគួរនិយាយបែបណានោះទេទើបស្ងាត់មាត់បន្តិច។
<មិចក៏អូនស្ងាត់>
<គឺ..អូនទៅហៅពេទ្យមកសិន>ថេហ្យុង លលកដៃវាសទឹកភ្នែកចេញមុននឹងរត់ទៅក្រៅដើម្បីទៅហៅពេទ្យអោយមកពិនិត្យអាការះអោយរាងក្រាស់។
_________
<ល្អខ្លាំងណាស់ពេលនេះអាការះលោកចនបានធូស្បើយច្រើនហើយ>គ្រូពេទ្យដែលធ្វើការពិនិតកយអោយរាងក្រាស់មួយសន្ទុះហើយក៏និយាយឡើងទាំងសប្បាយចិត្តព្រោះអាការះរាងក្រាស់ពិតជាជាសះស្បើយបាន80%ហើយ។
<ហេតុអីជើងម្ខាងទៀតរបស់ខ្ញុំកម្រើកមិនបានបែបនេះនៅមានរុំរបួសទៀត>ជុងហ្គុក
<លោកចនកុំបារម្ភអីដោយសារជើងលោកចនប៉ះទង្គិចនឹងឆ្អឹងនៅមិនទាន់ធ្វើការតភ្ជាប់បាននោះទេ ចឹង..ចឹងហើយជើងលោកចនមិនអាចដើរបានរយះ>គ្រូពេទ្យនិយាយទាំងអោនមុខចុះព្រោះខ្លាចថានឹងត្រូវរាងក្រាស់ស្តីសម្លុតអោយទើបខ្លាចបែបនេះ។
<អស់កិច្ចការលោកហើយចេញទៅវិញទៅ>ដោយស្ងាត់បានបន្តិចរាងក្រាស់ក៏ដេញគ្រូពេទ្យអោយចេញភ្លាម។
<បាទ..ចឹងខ្ញុំលាសិនហើយលោកចន..អ្នកប្រុស>
<បាទ>ថេហ្យុង អោនបន្តិចជាការគួរសមមមុននឹងដើរទៅបិទទ្វាវិញបន្ទាប់ពីក្រុមគ្រូពេទ្យចេញទៅវិញអស់ទើបដើរទៅអង្គុយក្បែរនាយក្រាស់ដែលមិនមាត់អ្វីសោះ។
<បងកំពុងគិតអី>ថេហ្យុង លូកដៃទៅក្រសោបបាត់ដៃនាយយកមកកាន់ជាប់ទើបសួរនាយដោយសម្លេងស្រទន់។
<ថេយ៍..បងដេកនៅទីនេះយូរប៉ុណ្ណាហើយ>មិនឆ្លើយនឹងសំណួររាងតូចតែក៏សួរអំពីរឿងផ្សេងទៅវិញ។
<ទាំងថ្ងៃនេះគឺ1សប្តាហ៍ហើយ>
<ពួកយើងទៅភូមិគ្រឹះវិញទៅបងមិនចង់នៅទីនេះទេ>ឮបែបនេះភ្ញាក់មិនស្ទើលដែលខ្លួនអាចដេកនៅមន្ទីពេទ្យយូរបែបនេះ តែក៏ប្រញាប់សូមរាងតូចទៅភូមិគ្រឹះវិញគ្រាន់តែងើបពីឈឺភ្លាម។
<មិនបាន...បងត្រូវសម្រាកនៅមន្ទីពេទ្យរហូតដល់អាការះបងបានធូស្បើយជាងនេះ>
<ថេយ៍...>
<បងមិនស្រឡាញ់អូនទេហេស>ស្រាប់តែទំម្លាក់ទឹកមយខចុះពីនាយមិនព្រមស្តាប់តាមខ្លួនបែបនេះ ។
<អ្អា...មិនទៅក៏បាន>ពិតជាចាញ់ទឹកមុខកំសត់បែបនេះខ្លាំងណាស់ទើបធ្វើស្អីមិនកើតតែសូមប្រាប់ណាគេចាញ់ទឹកមុខបែបនេះតែជាមួយប្រពន្ទគេទេ។
<ហិហិ..បងគួរអោយស្រឡាញ់ណាស់ ដឹងទេបងដេកយូរខ្លាំងណាស់អូនគិតថានឹងរកប្តីថ្មីហើយតើ>
<អូនហ៊ានហេស>គ្រាន់តែឮបែបនេះឈាមចង់ច្រាលចេញមកក្រៅបាត់ទៅនាយពិតជាកំពូលអ្នកប្រច័ណ្ឌមែន។
<ហេតុអីមិនហ៊ានបើបងមិនព្រមភ្ញាក់>
<អីលូវបងក្រោកហើយ..អូនក៏មិនអាចមានអ្នកណាដែរ>
<ហិហិ...មិនដឹង>
<អូន..ហឹម>
<ឆាប់ញាំុហើយបិទមាត់ទៅ>ថេហ្យុង ប្រញាប់បញ្ចុកផ្លែឈើទភក្នុងមាត់នាយមិនអោយនិយាយទៀតប្រុសម្នាក់នេះតែបានប្រច័ណ្ឌហើយនិយាយហាមមិនឈប់នោះទេ..ថេហ្យុងក៏បន្តបញ្ចុកនាយរហូតដល់អស់ញាំុច្រើនបែបនេះប្រហែលជាឃ្លានខ្លាំងហើយ។
___________
ថេហ្យុងនៅកំដររាងក្រាស់រហូតដល់ល្ខាចនាយមិនព្រមអោយរាងតូចចេញទៅណាពីនាយនោះទេតាំងពីព្រឹកមកនៅតែក្នុងបន្ទប់ជាមួយគេជាប់រហូត. Jhopeចេញពីធកវើការក៏ឈានចូលមកមើលជុងហ្គុកដឹងថានាយដឹងខ្លូនបែបនេះក៏សប្បាយចិត្តមិនស្ទើល គេនៅនិយាយរឿងការងារនឹងផ្ទាល់ខ្លួនបន្តិចក៏ប្រញាប់លារទៅវិញព្រោះរវល់ជាប់ណាត់ទើបមិនបាននៅលេងយូរតែគេនឹងឧស្សាហ៍មកលេងអោយបានញឹកញាប់។
<ថេហ្យុង>
<អរ..បងប្រុសត្រឡប់ទៅវិញហើយ?>ងាកមកមើលនាយដែលហៅខ្លួនមិញនេះឃើញថាគាត់ត្រូវនិយាយគ្នាទើបសូមខ្លួនចេញមកក្រៅអង្គុយនៅខាងក្រៅ។
<គឺបងប្រញាប់..មែនហើយជុងហ្គុករកឯងហើយនិយាយស្អីមិនបានទេដេញបងមកហៅឯងរហូត>Jhope
<ហិហិ..>មិនដឹងគួរនិយាយបែបមិចក៏សើចតិចៗទៅកាន់រាងក្រាស់។
<ប្រញាប់ទៅប្រយ័ត្នវាស្ទះស្លាប់>
<បាទ..លាបងប្រុសហើយ>ថេហ្យុង អោនបែបគួរសមមុននឹងដើរចេញទៅរកបន្ទប់ជុងហ្គុកវិញបាត់យូមិនបានទេតាមហៅនោះហៅ។
ក្រាក!!
<ជុងហ្គុក>ថេហ្យុង. បើកទ្វាចូលមកក៏ឃើញនាយនៅអង្គុយផ្អែកខ្នងនឹងក្បាលគ្រែនៅអង្គុយសម្លឹងមកខ្លួន។
<អូនទើបមោពីណា>ជុងហ្គុក
<អង្គុយនៅខាងក្រៅ>
<អ្នកណាអោយចេញ>ជុងហ្គុក
<ក៏ឃើញបងនិយាយគ្នាទើបមិនចង់រំខាន>ថេហ្យុង
<ថ្ងៃក្រោយមិនបាច់ចេញទេអូនត្រូវនៅស្តាប់ជាមួយបង>
<បាទ!លោកប្រុស>មិនចង់ប្រកែកទើបដើរចូលមកជិតនាយ។
<យប់ហើយបងឆាប់ដេកទៅ>លើកភួយមកដណ្តប់លើខ្លួននាយពាក់កណ្តាលទើបបម្រុងនឹងដើរចេញតែក៏ត្រីវរាងក្រាស់ចាប់ដៃជាប់។
<អូនទៅណា...ឆាប់មកដេកជាមួយបងមក>
<ទេ!បងកំពុងឈឺ>
<ចឹងបងមិនដេក>ងាកមុខចេញធ្វើជាអោបដៃមិនខ្វល់នឹងរាងតូចគេចង់បានហើយមិចនឹងថាអត់នោះ។
<អ្ហា...បងនេះ>ហួសចិត្តនឹងនាយណាស់ដែលបញ្ចេញចរឹកដូចជាកូនក្មេងទាអោបម៉ែអញ្ចឹង ថេហ្យុងសើចបន្តិចទើប
ឡើងមកក្បែរនាយ។
<បានឬនៅ>
<នៅ..គឺបែបនេះ>ជុងហ្គុក ទំម្លាក់ខ្លួនចុះមុននឹងទាញរាងតូចមកដេកនៅលើដៃម្ខាងរបស់នាយម្ខាងទៀតដែលមិនមានរបួសអីនោះទេអាចដាក់ក្បាលរាងតូចអោយគេងលើដៃមាំរបស់នាយ ថេហ្យុងក៏បែមករករាងក្រាស់មុននឹងលូកដៃស៊កនឹងចង្កេះនាយអោបនាយវិញ។
<ខានអោបអូនបែបនេះ1អាទិត្យហើយ>ជុងហ្គុក និយាយបណ្តើរមុខក៏អោនមកស្រង់ក្លិនសក់រាងតូចតិចៗដែលបញ្ចេញក្លិនក្រអូបស្រាលៗធ្វើអោយនាយបិទភ្នែកស្រង់ក្លិនមិនឈប់។
ថេហ្យុងមិនឆ្លើយតបតែក៏បិទភ្នែកសង្ងំទទួលយកភាពកក់ក្តៅពីរង្វង់ដៃនាយក្រាស់ គេនឹកអើយសែននឹករង្វង់ដៃមួយនេះខ្លាំងណាស់គ្រាន់តែបាននាយអោបផ្តលើភាពកក់ក្តៅអោយគេភ្លាមក៏លង់លក់បាត់ទៅហើយ។
ជុងហ្គុកឃើញថារាងតូចមិនឆ្លើយតបបែបនេះប្រាកដជាដេកបាត់ហើយអាចថានឿយហត់ខ្លាំងពេញមួយថ្ងៃនេះថេហ្យុងមើលនាយស្ទើលតែ24ម៉ោងទៅហើយមិនចង់រំខានទៀតនាយក៏សង្ងំដេកអោបរាងតូចយ៉ាងណែនលង់លក់ទៅជាមួយគ្នាព្រមជាមួយភាពកក់ក្តៅដែលកំពុងផ្តល់អោយគ្នាទៅវិញទៅមក។
To be continue...♥