Είναι πολλές οι στιγμές που φοβάσαι. Που πραγματα διακυβέυονται. Που το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ είναι να περιμένεις. Γιατί από ενα σημείο και μετά εσύ δεν ελέγχεις τίποτα. Μόνο παρασέρνεσαι. Ευχαριστήσου την ψευδαίσθηση του ελέγχου όσο την έχεις. Και όταν πια κάθε δύναμη εξανεμιστεί, γέλα. Εις βάρος όλων εκείνων που πραγματικά πιστεύουν πως μπορούν να ελεγξουν το πιο ασήμαντο δευτερόλεπτο της ζωής τους.
Είναι αστείο δεν είναι;
Η ζωή δεν είναι τίποτα παρά μία τραγική ειρωνία.
Τρέχα εσύ μαλάκα να τιθασεύσεις μια στιγμή της απεραντοσύνης της.
........
Οι κρύοι διάδρομοι. Η αποπνικτική αυτή μυρωδιά. Επρεπε να το αναλογιστώ πιο νωρίς. Θα επρεπε να έχω ένα σχέδιο. Τι να κάνω όταν θα γκρεμίζονται όλα. Πως να κρατηθώ στη λογική όταν επικρατεί η τρέλα.
Περπατώ ασταμάτητα πάνω κάτω και γυρνάνε στο κεφάλι μου τα λόγια του Δημήτρη.
- Μάλλον ξύπνησε. Εστειλε μήνυμα η νοσοκόμα που έχω να μας ενημερώνει, πως για κάποιο λόγο μαζευτηκε αστυνομία στο διάδρομο που είναι το δωμάτιο του. Τι θα κάνεις; Θα κάνεις κατι; Να ενημερώσουμε τη μικρή; Σωτήρη ξύπνα!! Κατι πρέπει να κάνουμε. Οτι κι αν έκανε.. Θα μπλέξει χοντρά η Νεφέλη αν εκείνος μιλήσει! Σωτήρη!!
Ηξερα την αλήθεια. Ηξερα πως η σημερίνη μέρα θα ερχόταν. Σε τι σκατά ηλπιζα. Καθομαι στο πάτωμα και παίρνω ανάσες. Κι αυτές μου ξεγλιστρούν. Ολα ξεγλιστρούν από το κράτημά μου. Πέφτουν στο λευκό πάτωμα, σπάζουν σε κομμάτια, καταβροχθίζονται στο σκοτάδι κι εγώ απλά κοιτώ.
- Σήκω Σωτήρη.
Ακούω και βγάζω τα χέρια μου από το πρόσωπο μου.
- Γιατί είσαι εδώ; Φύγε.
- Σε ακολούθησα με ταξί.
- Φύγε Νεφέλη. Οσο προλαβαίνεις.
- Τι έχεις πει στον Δημήτρη;
- Οχι την αλήθεια. Νεφέλη γύρνα στη μανα και στον πατέρα σου όσο είναι καιρός. Δεν θέλω να μπλέξεις σε αυτό.
- Σωτήρη μονη μου έμπλεξα. Είμαστε συνενοχοι.
- Απλά φύγε.
- Δεν θα με δώσεις;
Ρωτά και απόρω με την απορία της. Ισως θα έπρεπε να απορώ με τον εαυτό μου; Δεν ξέρω. Δεν υπαρχει λογος να τα κάνουμε ακόμα πιο σκατά.
- Θα είχε νόημα;
- Απο πότε χρειάζεται νόημα η εκδίκηση;
Την ακούω και γελώ.
- Συγχωρεμένη λόγω ανωριμότητας.
- Θες να τσακωθούμε Σωτηράκι;;;
Ρωτα εκνευρισμενη και σαν σκια στεκεται από πάνω μου ετοιμοπόλεμη. Ή δεν καταλαβαίνει τη σοβαρότητα της κατάστασης ή φυλά πολλή δύναμη και αισιοδοξία μέσα της. Καταλαβαίνει όμως. Το ξέρω. Κάθε φόρα με εξέπλητταν οι για εμένα απρόσμενες εκρήξης ευφυίας της.
- Είσαι έξυπνη μικρή.
- Γιατί το λες σαν να το αντιλήφθηκες μόλις τώρα αυτό;
Σηκώνομαι πάνω. Γιατροί και αστυνόμοι τρεχουν πανικόβλητοι πάνω κάτω κι εμείς οι δύο στριμωγμένοι στη γωνία.
- Λες να είναι για τον δικό μας;
Αναρωτιέμαι κι νιώθω το χέρι της στον ώμο μου.
- Πες μου τι έγινε; Γιατί είναι μαζεμένη η αστυνομία;
- Άστο Νεφέλη. Αυτο αναρωτιέμαι κι εγώ. Η γυναικα που με ενημέρωνε είπε πως κάτι γίνεται με το δωμάτιο του και μετά εξαφανίστηκε μην μπλέξει κι εκείνη. Οσο λιγότερα ξέρει τόσο καλύτερα.
- Και; Αυτό ήταν;; Μπορεί να συμβαινει κάτι αλλο. Δεν ειναι απαραίτητα μαζεμένοι για τον δικό μας.
- Δεν είμαι τυχερος ανθρωπος Νεφέλη. Εχω την τυχη και το δίκιο εναντίον μου. Οπως και να έχει. Είναι επικινδυνο να πλησιάσουμε τώρα, δεν γίνεται να μαθουμε. Μένει απλα να περιμένω. Εσύ φύγε.
- Και να πάω στους γονεις μου όπως είπες;
- Ακριβώς. Ακομα και στον Γεωργίου στην ανάγκη. Μακριά από εδώ.
- Θα το έκανα, θα έφευγα μην νομίζεις..
Λέει σκεπτικη και περπατάει γυρω μου.
- Θα το έκανες.. αλλά;
- Είναι που δεν θέλω να κατηγορηθώ για εγκατάληψη συζυγικής εστίας.
Κοροιδεύει και φτιάχνοντας το φόρεμα της αφήνεται στο πάτωμα.
Στο προσωπό της μια εκφραση. Εξυπνη, γεμάτη σιγουριά και αυτοπεποιθηση. Στα μάτια της ζωηρή λαμψη, στα χείλη της ένα χαμόγελο. Δεν ξέρω απο που της γεννάται, δεν ξέρω γιατί δεν με εγκαταλείπει.. ξέρω πως πρέπει να φυγει και σίγουρα ξέρω πως περιέργως χαίρομαι που δεν το κάνει. Μου αποσπά την προσοχή, παίρνει λίγο από το βάρος που κουράζει τους ώμους μου.
- Ποιο είναι το σχέδιο;
Τη ρωτώ και καθομαι στην καρεκλα απεναντι της. Της κανω νοημα να κατσει κι εκείνη μα προτιμά το πάτωμα.
-Γιατί να έχω σχέδιο;
Αναρωτιέται αθώα.
- Μην με υποτιμάς Νεφελάκι. Αν ξυπνησε. Αν θυμάται. Αν μιλήσει. Τι θα κάνεις τότε;
- Οτι κι εσυ.
- Δηλαδη;
- Θα είμαι εδω. Αν είμαστε σε κάτι μαζί Σωτήρη αυτό είναι η ενοχή.
- Τώρα καταλαβαίνω πόσο πραγματικά μικρή είσαι.
- Σταμάτα τις μαλακίες Σωτηρη. Αστο πάνω μου πάω να δω τι γίνεται.
- Ναι κανένας αστυνομικός δεν θα δωσει σημασια στην νεαρη καλλονή με το δραματικό φορεμα. Δεν μας παίρνει να μας δουν κοντά στο δωμάτιο του. Μείνε εδώ που είσαι!
- Είμαι καλλονη;
Αυτό της έμεινε από όσα είπα;;;
- Είσαι ανήλικη. Και χρειάζεσαι κάποιον να σε μαζέψει για να μην μπλέξεις.
- Και ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο δυνάστης μου;
- Μάντεψε.
της λεω και την πλησιάζω συνεχίζοντας.
- Θα ερθεις μαζί μου. Θα σε πάω στο πατρικό σου, σε ένα ξενοδοχείο, οπου να ναι μεχρι να δουμε τι συμβαίνει και βλεπουμε.
- Οταν λες βλέπουμε;
- Αμα θυμάται Νεφελη τότε θα πρεπει να κανεις δύο πράγματα. Να βάλεις μία υπογραφη στα χαρτιά του διαζυγιου και μετά να αρνηθεις καθε ερωτηση τους.
- Εχεις πραγματικά εγκαταλήψει κάθε ελπίδα.
- Ξέρω την τύχη μου.
- Και τι πιστεύεις θα ήταν καλύτερο για την τύχη σου. Να πεθάνει;
Την ακούω και για λίγο σωπαίνω. Κοιτάω τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Προσπαθώ να καταλάβω τι σκατά σκέφτεται. Πως κατέληξα εδώ. Μαζί της. Και τελικά ξεφυσώ και τα παρατάω.
- Νεφέλη σήκω! Πάμε.
σηκωνομαι κι εκεινη πια στεκεται πίσω μου και με ακολουθεί.
- Αν συνεχίσεις έτσι Σωτήρη θα με κάνεις να πιστέψω ότι νοιάζεσαι για την αχρηστη, ασχημη, μικρή πουτάνα που σου κατεστρεψε τη ζωή.
- Οίκτος λεγεται.
- Ναι;
- Προχώρα Νεφέλη. Αρνηθηκες να με εγκαταλήψεις τώρα, μα κι εγώ αρνουμαι να σε αφήσω να κατρακυλήσεις μαζί μου.
- Δεν είναι δική σου επιλογη το τι θα κάνω εγώ!
- Όντως; Κοιταξέ μας πως φεύγουμε.
Λέω όπως προσπερνάμε ανθρώπους και αστυνόμους με σκυφτό το κεφάλι.
- Οχι. Εσυ κοιταξέ με πως σε γλιτώνω από ώρες απύθμενης απόγνωσης!
Ακούω τολμηρη τη φωνή της πίσω μου και όπως γυρνώ αντικρίζω την πλάτη της να απομακρύνεται.
Κόσμος γύρω μας. Ενας δημοσιογράφος περνάει διπλα μου με την κάμερα και στριβω το σωμα μου!
Πάω να τη φωνάξω και σταματώ. Δεν πρέπει να με δουν. Δεν πρέπει να τραβήξουμε προσοχή.
Το όνομα της όμως μου ξεφεύγει όπως γυρνώντας το βλέμμα της με κοιτά.
Τη φωνάζω κι εκεινη απομακρυνεται, ωσπου δεν την βλεπω πια στο διάδρομο του νοσοκομείου.
Μένω εκεί, να με σπρώχνουν άγνωστοι. Αδυναμος. Εκείνη γιατί δεν φοβάται;
Γαμώτο μου! Αν ήταν γιαυτον η αστυνομία.. θα μπλεξει! Γαμώτο σου Νεφέλη!! Θα μπλέξει.
Ανάθεμα σε Νεφέλη!
Πρέπει να την σταματήσω.