Ellysse
Life is always been a journey. A journey that you must take in order for you to find your worth. What is your worth? That question must be eerie, yes indeed. Dahil hindi mo naman talaga alam, only if you chose not to know.
You could be the hero of your own movie in life, or you could be the villain if you chose to. Because everything is a choice. You chose to be someone who is tough and no one to fear. Or you could be someone who's diligent to find the reason to smile. It could be love, I guess.
But did you know the reason why we love? Because we have to know our worth. If you know your worth, that's the time you know how to live and that you must live. Confusing right? But when you go deeper I know you'll understand.
Ganoon kasi ang nangyari saakin ng dumating sa buhay ko si Rouel Alexis Rolexe. He became the reason for my smile, and I found my worth to him. We knew in the first place that our love was a battle but we chose to risk, at hindi ko pinagsisihan iyon. I knew he is too. He became my life and the reason for me to live.
"Momma!" Napatingin ako kay Xia ng tawagin ako nito. Tumatakbo ito papunta sa kinaroroonan ko habang nakasunod sa kanya si Angelica. And now, this little angel he gave me became my other reason to live.
"Dont run Xia!" Sigaw ni Angelica. Ngunit patuloy parin itong tumakbo papunta sakin. Pumulupot ang maliliit na mga kamay nito sa binti ko.
"Youre here momma!"
"Did you have fun with your grandpa and grandma here?" Tumango ito ng tatlong beses kaya hindi ko napigilang pisilin ang pisngi nito.
"That hurts momma." she pouted and I giggle. She's just so cute little angel.
"Oww, you're just so cute baby, momma can't help it." I cupped her face and kissed her chicks. She have the color of the eyes from his father.
"You can pinch me then but not everytime momma." napangisi nalang ako dahil sa tinuran niya. She's already 3 years old at napalaki ko ng maayos. She sure to be a great leader soon, I hope.
"That's a deal baby." I then kissed her checks na siyang nagpatawa sa kanya.
Nakita kong pumasok sa silid ang hari at ang reyna at ngumiti ito ng makita ako.
"Oh, you're already here Ellysse, kukunin mo na ba si Xia?" - Naomi. I smiled to them while carrying Xia.
"Yes, dadalo po kami sa kasal ni Reniel."
"Pupunta din kami doon, I just can't be absent, malaki ang utang na loob ko sa batang 'yon." sabi ng hari. "And I guess Rouel would love to witness his wedding too."
Malungkot akong napangiti dahil sa sinabi ng hari. If there's a person who's more close to Reniel that would be Alex but unfortunately hindi ito makakadalo.
"Oh, sabay na tayo roon. Magbibihis lang kami saglit." saad ng reyna.
Marami ang dumalo sa kasalan, maging ang mga Hari at mga Reyna ay kumpleto maliban sa Reyna ng mga Breton. Maaliwalas ang paligid at parang sabik sa magaganap na kasalan.
Nakangiti si Robelyn habang kaharap si Reniel, they are giving their bows sa harap ng mga Royalties, that includes us. Kita sa mga mata ni Reniel ang saya habang maluha-luhang nakatitig kay Robelyn. I just can't imagine them before at a time like this. Base kasi sa pagkakakwento ni Iamae sa akin ay par ng aso't pusa ang dalawang to, hindi nagkakasundo. But here they are, Reniel just tamed her and everyone is shocked but we're happy for them.
Sa huling pagkakataon ay iniyuko nilang dalawa ang kanilang ulo sa harap namin bilang tanda ng pagpugay. Isang monghe ang nagtaas ng kamay nito at may iminungkahe at sa huli ay ideneklara nito ang pag iisang dibdib ng dalawa.
Lumapit sa kinaroroonan namin ang bagong mag-asawa. Hawak ang mga kamay at nakangiti ito habang namumula si Robelyn dahil sa panay na tukso ni Iamae.
"Sino ba kasi ang mag-aakala na magkakatuluyan kayong dalawa. Bongga ka day." Umismid lamang si Robelyn at halatang nahihiya ito. Panay rin ang kurot niya kay Reniel na ngayon ay malaki ang ngisi. They are lovely together, naiingit ako. Kung nandito siguro si Alex ay siguradong kasal na rin kami. Pero alam ko ay dadating din kami doon.
Napatingin ako kay Xia na nakakandong sa akin ng maramdaman kung napatigil ito at parang nanlamig bigla.
I saw her eyes turn into gold. Nataranta ako at yinugyog ito para matauhan. No it can't be, ang bata pa niya para makakita ng pangitain.
"What happen to her?" lumapit na rin si Iamae at ang mag-asawa ng mapansin din si Xia.
"I think she's having a vision." sabi ko at pilit na ginigising si Xia.
"Don't, let her be." napatingin kami sa biglang nagsalita. It was JK, he lend his hand and put it to Xia's forehead. Katulad ni Xia ay nagkulay ginto din ang mga mata nito.
"JK, what did you see?" lumapit din si Haring Junhnel kasama ang ibang hari. Mabuti nalang at hindi ito napansin ng ibang mga elenian dahil ayokong pagkaguluhan ang anak ko.
"Now I know why I had this feeling that I should've attend this wedding, she is the new oracle." sabi niya na nagpagulo sakin.
"What do you mean?" I asked. I don't know why but I had this feeling of danger. Hindi ito sumagot, ngunit bakas sa mukha nito ang takot at pangamba.
Bigla na lamang umiyak si Xia. Bumalik na ang kulay asul na mga mata niya. Niyakap ko na lamang ito dahil siguradong nalilito din ang bata sa mga nakikita niya.
"So kaya pala limitado na lamang ang nakikita mo JK?" tanong ni haring Steve.
"Yes, but I'm afraid of her safety. Iba ang nakikita ko sa pangitain ng bata, I saw different world, ibang-iba ito sa Elenos." Worries is visible on my face. Now, I can understand what he is trying to say. At kung ganoon man ay bakit nasa peligro ang buhay ng anak ko? I'm afraid, what if's are running into my mind. I can't bear to lose her, not now, never, hindi ko kaya na pati siya ay mawala sakin. Kung totoo ang lahat ng sinabi ni JK na siyang nakakita sa pangitain tungkol sa amin ni Alex dati ay hindi malabong totoo rin ito. At ngayon ang anak ko na naman.
"She is precious, the whole Elenos should protect her. Hindi maaring mawala ang isang oracle, that's why I've been hiding to protect this realm. Dahil ngayon hindi ko pa nakikita kung sino ang tunay na kalaban and this kid might know it."
"Momma." Nagitla ako ng hawakan ni Xia ang mukha ko. Nakauwi na kami galing sa kasal nila Reniel at nakatulog si Xia habang buhat ko.
Maingat ko siyang inilipag sa kama niya at kinumutan. Hinalikan ko muna ang noo niya bago tiningnan ang mga mata niya.
"Just sleep baby." I must admit she's maybe a toddler but she is like grown up when she talks. She thinks differently from other kids. She didn't play with other kids instead she always play with her lolo kahit na nga nasa espasyo ito ng hari at palagi niya itong kinukulit. Minsan pa nga ay bigla itong nagsasalita kapag nasa meeting si daddy na ikinagulat nila. She seems to know everything and seemed to have words about it.
"Momma?" hinaplos ko ang pisngi iya at inayos ang buhok na humarang sa pisngi niya.
"Hmm?" I don't want her to grow, just still a baby, my baby. But we tend to grow old and we cannot stop the matter of time. We just have to embrace the fact that we need to grow, and that's for the better.
"I saw dadda, momma, he's sad, he needs help." Bahagya akong nagulat dahil sa sinabi niya. She don't know about her father and yet she's talking about him like she really knew him before or longer.
Third person
Huminga siya ng malalim bago tuluyang pinihit ang siradora ng pinto sa silid na iyon. Mapait siyang napangiti ng makita ang dalawang bulto ng katawan na nakahiga sa magkabilang kama. Inilapag niya ang pumpon ng bulaklak sa bedside table na nasa pagitan ng dalawang kama.
"Kailan ka pa magigising dude?" Hindi niya maiwasang malungkot dahil sa sinabi ng doktor kanina. They wabt to remove tge machines out from there body, dahil wala na itong pag-asa pa. It's almost four years and still they didn't wake up. Ayaw niyang sumuko kahit na sabihin ng doktor na malabong magising pa ito ulit.
"Just what really happened dude?" pinawi niya ang luha na tumulo sa pisngi niya. Hindi niya maiwasang maawa rito. Sa pagkakataong ito ay tumingun din siya sa katabing kama at nakita ang isang lalaki na katulad ng una ay comatose rin. He didn't know him, but he knows he has a connection with the other. Inaamin niya na naawa rin siya rito.
Bumukas ang pinto at hindi na siya nag abalang lingunin ito. Inayos na lamang niya ang sarili bago inabot ang base ng bulaklak na halos malanta na. He can't visit them everyday dahil may trabaho din siya na dapat tapusin.
"How are they?" hindi siya sumagot at umiling lamang. Naintindahan naman nito ang gusto niyang iparating.
"I've talked the doktor." muling bumagsak ang balikat niya dahil sa sinabi nito.
"Marcus—"
"No Sam, we have to let them go." Namuo ang kamao niya dahil sa sinabi nito. Of all people, siya pa talaga ang gustong bawian ng buhay ang kaibigan nila na tinuring na niyang tunay na kapatid. But he will not allow it, hindi siya susuko katulad ng hindi pagsuko ni Alex sa kanya noon ng maramdaman niya na lahat ay iniwanan siya. He was depressed and became suicidal before but Alex stayed. Pero bakit ang dali lang nilang sabihin iyon?
"I will never give up on them Marcus, tayo nalang nag natitira sa kanya, at sana huwag mangyari na pati ikaw ay sumuko rin sa kanya." Natahimik ito at hindi na kumibo. Tanging mga paghinga at tunog ng mga makina na nakakabit sa mga katawan ang maririnig.
"I'm sorry, you're right." Lumapit ito sa kama at umupo sa gilid nito at pinagmasdan ang mukha ni Alex. Parang kailan lang na pinaglamayan nila ito kahit hindi nila nakita ang katawan nito. He can't seem to find the place to put the happiness they felt when they saw him to their old place. At ngayon gusto niyang saktan ang sarili dahil sa sinabi, how could he give up on him, he should not give up on his brother.
"We will not give up on him Sam. I promise."
Author's note:
Hi, I just want to say thank you sa pagiging matiyaga niyo sa paghihintay ng UD's ko. I'm very grateful to know that there are some people who are reading this story. And I must say that I am fluttered and somehow happy to see your messages and few comments 'cause it gives me the courage and inspiration to contunue writing this story. Nasa utak ko na po talaga ang pag unpublish nito but somehow may pumigil sakin and that is you na bumabasa nito. I know this is not the ending you wanted but I did it on purpose. I am hoping that you will stay there and witness my mistakes and imperfections as I am taking this journey of improving myself on this field.
This is my first published story here in wattpad and atlast I will say that this is the end of the first part. My book two pa po and I hope you will stay tuned. Almost 3 years din bago natapos dahil kinalimutan ko talaga iti for the thought of unpublishing.
Thank you very much spiders, I hope you'll crawl and make your web of success here and taking the path where good things happen.
Lovelots!
P.s. I'll publish the whole book two when I'm done writing the whole chapters para isahan nalang, ganon ko kayo kalove eh. See yah!
Spider.