Πετάω κάτω το βιβλίο της ιστορίας
Για άλλη μια μέρα μαθαίνω άχρηστες πληροφορίες που μου χρειάζονται μόνο για της πανελλήνιες
Δεν λέω. Συμαντικό είναι να ξέρουμε ιστορία αλλά δεν αντέχω άλλο
Νιώθω το κεφάλι μου να βράζει και πονάει η κοιλιά μου
Καταραμένη περίοδος
Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και φέρνω κοντα μου την κουβέρτα μου
"Δανάη μου? Τι έπαθες κοριτσάκι μου?" Με ρωτάει ο μπαμπάς όταν μπαίνει μέσα
Τον κοιτάζω καθώς μαζεύεις το βιβλίο που πέταξα κάτω ενώ φοράει μια ροζ ποδιά
"Τίποτα πονάει η κοιλιά μου" απαντάω
"Να σου φέρω παυσίπονα? Ή σοκολάτες?"
"Όχι να κοιμηθώ θέλω αλλά έχω να διαβάσω" παραπονιεμαι
"Δανάη κάτσε κάτω μέχρι να νιώσεις καλύτερα και άσε το διάβασμα. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεν διαβάσεις ιστορία"
"Μπαμπά είναι σημαντικό πρέπει να διαβάσω γράφω αύριο και-"
"Και τίποτα Δανάη. Κάτσε ξεκουράσου και πήγαινε αδιαβαστη μια μέρα δεν χάθηκε ο κόσμος. Προτιμώ να αποτύχεις στην πανελλήνιες παρά να πάθει κάτι η υγεία σου" λέει ενώ φιλάει το μέτωπο μου
Αωω θα κλάψω ο γλυκός μου
"Ευχαριστώ μπαμπά μου"
"Μην με ευχαριστείς για φυσιολογικά πράγματα. Βάλε ζακέτα και πήγαινε μια βόλτα να ηρεμήσεις έλα μέρα θα παραγγείλουμε να φας και να κοιμηθείς ναι?" Με ρωτάει
Κουναω καταφατικά το κεφάλι μου
Φοράω την μαύρη μου ζακέτα. Φοράω τα παπούτσια μου και βγαίνω έξω
Εισπνέω καθαρό αέρα και πηγαίνω στο πάρκο της γειτονιάς
Πάλι καλά δεν έχει κόσμο
Δεν αντέχω τις φωνές των μικρών παιδιών
Έχουν πέσει πολλά πάνω μου
Ο χωρισμος μου με τον Λούκα
Η πίεση των μαθημάτων
Η περίοδος....
Δεν ξέρω
Νιώθω πολύ πιεσμένη
"Τι κάνεις μόνη σου εδώ?" Ακούω μια σιγανή φωνή
Γυρίζω και τον κοιτάζω. Κάθεται δίπλα μου κοιτώντας το πάρκο
"Ήθελα αέρα. Εσύ?"
"Και εγώ κάτι τέτοιο. Δεν είμαι καλά τελευταία" απαντάει ανασηκώνοντας τους ώμους του
"Γιατί? Τι έγινε?"
"Το γεγονός ότι έχουμε χωρίσει και ότι δεν μιλάμε 2 εβδομάδες τώρα με έχει ρίξει. Έχω τα φροντιστήρια, τις ξένες γλώσσες το άγχος των πανελλαδικών" απαντάει
"Ίσως απλά θες ένα μικρό διάλειμμα Λουκά. Δεν μπορείς να δώσεις πανελλήνιες με άγχος"
Ανασηκώνει τους ώμους του
"Δεν ξέρω πως μπορώ να το αποβάλλω Δανάη. Νιώθω σκατα βασικά ξες με τις μαλακιες που σου έκανα που δεν με έχεις συγχωρέσει"
Ξεφυσαω
"Λουκά δε έχω συγχωρέσει. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς βασικά. Θέλω να πω ότι είναι φυσιολογικό να το πιστεύες αυτό. Ήμασταν ελάχιστες μέρες μαζί. Τέλος πάντων κρατά απλά το γεγονός ότι δεν συγχώρεσα" του λέω
Χαμογελάει και με φιλάει στο κούτελο
"Θα γίνω καλό όταν θα ξανά είσαι μαζί μου. Τέλος πάντων αυτά θα έρθει με τον καιρό. Εσύ γιατί είσαι εδώ? Δεν είσαι καλά ε?" Ρωτάει ενώ πλησιάζει το σώμα μου
"Όχι δεν είμαι. Έχω πολύ διάβασμα και νιώθω πιεσμένη και εγώ"
Το χέρι του περνάει γύρω από τους ώμους μου και με βάζει στην αγκαλιά του
"Δεν σε φοβάμαι εσένα. Εσύ τα καταφέρνεις όλα" λέει γελώντας
"Ναι ναι εκτός από τις σχέσεις" λέω ειρωνικά
"Μην ακούω μαλακίες"
"Αλήθεια είναι ρε συ Λουκά. Η πιο σοβαρή μου σχέση ήταν ο Ιάσονας ο οποίος βέβαια με απάτησε και με εσένα έχω πιο δυνατά αισθήματα δεν λειτουργεί. Άρα εγώ φταίω"
Ξεφυσαει και με γυρνάει προς το μέρος του
"Δανάη είσαι υπέροχη. Επειδή ο Ιάσονας είναι μαλακας δεν πάει να πει οτι εσύ φταις που χωρίσατε. Για εμας δεν το συζητώ καν"
Αουτς πόνεσε αυτό
"Γιατί δεν το συζητάς καν?"
"Γιατί εμείς θα τα ξαναβρούμε ρε Δανάη" λέει γελώντας
"Πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι θα τα ξαναβρούμε?" Ρωτάω ειρωνικά
"Έλα τώρα Δανάη. Όταν δύο ψυχές είναι φτιαγμένες η μία για την άλλη τίποτα και κανένας δεν θα τους το χαλάσει αυτό"
"Είναι η δική μου ψυχή φτιαγμένη για την δική σου?"
"Ναι δεν το βλέπεις?" Ρωτάει γελώντας
"Όχι" απαντώ το προφανές
"Φυσιολογικό είναι να μην το βλέπεις. Το νιώθεις δεν το βλέπεις"
Γελάω και τον κοιτάζω
Έχει αυτό το χαμόγελο που σου προκαλεί τόσο άγχος για το γεγονός ότι βρίσκεσαι δίπλα του
Κοιτάζει τα μάτια μου και με πλησιάζει
"Ξέρω ότι δεν είμαστε ακόμα μαζί αλλά άσε με να σε φιλήσω. Νιώθω ότι το έχω χάσει αυτό από την ζωή μου και μου λείπει" λέει σιγά
Μαγεμένη κοιτάζω τα ροζ του χείλη
"Λουκά-"
"Μην. Μην μιλάς άσε με απλά να το κάνω" λέει σιγά
Τα χείλη του ακουμπούν προσεκτικά τα δικά μου αφήνοντας ένα φιλί και έπειτα απομακρύνεται
Τι αυτό ητ-
Άκυρο τα χείλη του με φιλούν ξανά
Έντονα και με πάθος
Το ενα του χέρι είναι στο μάγουλο μου ενώ το άλλο στην μέση μου φέρνοντας με κοντά του
Χωρίζει μετά από λίγα λεπτά τα χείλη μας και με κοιτάζει στα μάτια με αγάπη
"Μου είχε λείψει τόσο πολύ αυτό Δανάη. Μου είχες λείψει"
Γειααα σας
Τι κάνετε μωρακιαα??
Ελπίζω να είστε όλοι καλααα
Νέο κεφάλαιο
Πώς σας φάνηκε?
Θέλω γνώμες 😌
Θα τα πούμε σύντομα
Φιλιά ♥️
Αντίο 💘