- Σωτήρη!
- Τι έγινε;
Η φωνή του από την άλλη γραμμή εκνευρισμένη.
- Είμαι στο διάδρομο του σχολείου γύρω μου χίλιοι δυό μαλακές σαν εσένα με κοιτάνε σαν άλιεν!
Το ντεζαβου της στιγμής, τόσο τραγικό μα και συνάμα τόσο διαφορετικό. Διαφορετικές συνθήκες, συναισθήματα, άνθρωποι, εγώ. Το μόνο ίδιο είναι αυτά τα βλέμματα.
Επιθυμητό ή μη.. κάποια πράγματα φαίνεται να μην αλλάζουν. Όσο κι αν το προσπαθήσεις.
Είναι όπως τότε.
- Πολύ λογικό το βρίσκω. Το θέμα σου;
- Ντύθηκα κακομαθημένο των β.π. , έβαλα μέχρι και τις γκουτσι μπότες, που δεκάξι χιλιάρικα σε έβαλα να σκάσεις, έχω το πιο υπεροπτικό ύφος που είναι δυνατό να πάρει κανείς. Κατάφερα να σηκώσω τον ψευτομαγκα της τάξης από το τελευταίο θρανίο και ακόμα με κοιτάνε με μισό μάτι την φτωχιά. Τόσο μπαμ κάνω; Ε; Με ακούς; Σωτήρη;;
Γιατί δεν απαντά.. κοιμήθηκε; Κοιτάω το κινητό όταν μιλά
- Νεφέλη έχω και δουλειές τελείωνε.
- Δεν με ακούς τόση ώρα;
Ξεφυσά βαριά και αποφασίζει να συνεχίσει
- Σου αρνήθηκα να σε πάω με το αμάξι και πηγές στο σχολείο με το ποδήλατο, το κινητό σου είναι μια μπακατελα από το ογδόντα, έχεις ντυθεί οπως πρέπει για να σε μισήσουν, αγαπήσουν και ληστέψουν, μα ούτε τους είπες που το βγαλες το χρήμα ούτε και ανέφερες πρόγονο που συμμετείχε στον πόλεμο. Ναι. Κάνεις μπαμ. Την έχεις κάτσει μικρή. Δεν χρειάζεται μόνο να τα 'χεις πρέπει να τα πουλάς κιόλας.
Αυτο.. λύνεται.
- Μάλιστα.. Σωτήρη σήκω.
- Νεφέλη παράτα μας.
Το κλείνει. Καμία συνεννόηση!
Τον ξαναπαίρνω.
- Μην το ξανακλεισεις σε εμένα! Σήκω και πήγαινε πάρε μου κινητό ότι πιο καινούριο και ακριβό βρεις. Θα το μάθω αν δεν είναι το καλύτερο. Επίσης δεν θα το σκεφτώ άλλο πάρε μου Λαμποργκίνι.. Λαμπουργκίνι κάπως έτσι το έλεγαν οι μπροστινοί μου στην τάξη. Βιασου και το μεσημέρι έλα να με πάρεις με το αμάξι. Α το αυτοκίνητο αν βγαίνει σε ροζ έχει καλώς, αλλιώς δέχομαι και ότι άλλο χρωματάκι θες εκτός από μαύρο. Αν δεν τα δω το μεσημέρι ξέρεις τι θα γίνει γι'αυτό σταματά να μουρμουροβριζεις. Σε αφήνω, με κοιτάνε περίεργα.
- ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΓΑΜ
- Μην βρίζεις είπαμε!
Το κλείνω. Τα αυτιά μου. Κάθε φορά που πάω να κάνω συζήτηση μαζί του γαϊδουροφωνάζει και μετά λέει πως εγώ δεν έχω τρόπους.
Τώρα ξέρω τουλάχιστον τι πρέπει να κάνω..
Αν δεν μου φιλάν τα χέρια τα κακομαθημένα να μην με λένε Νεφέλη! Όχι αυτή τη φορά.. Αυτή τη φορά θα έχω το πανω χέρι στα πάντα. Δεν με αγγίζει τίποτα και κανένας. Όχι μόνο για μένα.
...
- Ποιες ήταν αυτές;
Ο Σωτήρης φανερά απογοητευμένος δεν με κοιτά στα μάτια.
- Ας πούμε πως μετά το τηλεφώνημα μας όλα μπήκαν σε μια τάξη. Όμως.. γιατί ήρθες με το αυτοκίνητο σου; Που είναι το δικό μου;
- Πάρε αυτό.
- Κινητό; Σου είχα πει θέλω και
Σταματώ..
Το πρόσωπο του γύρνα στο δικό μου.. απειλητικό, αγανακτισμένο.
- Δεν αντέχω να σε ακούω άλλο. Βούλωσέ το. Εγώ μισό εκατομμύριο δεν δίνω για τις μαλακίες σου.
- Σωτήρη θα τα δώσεις.
- Να σου θυμίσω πως είμαι εκατομμυριούχος όχι δισεκατομμυριούχος. Δεν βγαίνω! Τόσο απλά. Έχεις ιδέα τι έχω ξοδέψει μέσα σε λίγο λιγότερο από δύο εβδομάδες που τα έκανες όλα μπαχαλο;
Εξαγριωμένος έχει γυρίσει προς το μέρος μου και τσακωνόμαστε κανονικότατα οταν ακούω ψιθύρους.
- Ξεκίνα μας κοιτάνε.
- Σου είναι αλήθεια τόσο σημαντική η άποψη τους; Χρειάζεσαι το αυτοκίνητο να πουλήσεις μούρη; Τόσο καιρό ηλίθιους τους ανεβάζεις βλάκες τους κατεβάζεις κι εμένα και όλους του είδους μας όπως λες, μα η μαλακία σου ξεπερνά κάθε άλλου! Πόσο πουλημένη είσαι πια;
- Ξεκίνα είπα.
- Δεν. μπορώ. να σε καταλάβω! Γιατί όλο αυτό; Είσαι τόσο σάπια; Εξήγησε μου. Είσαι;
- Ξεκίνα και θα τα πούμε μετά! Μην ξεχνάς πως εγώ δεν χάνω τίποτα και τώρα να σε δώσω!
- Σε βαρέθηκα. Κατέβα. Τώρα κατέβα!
- Σωτήρη μην φωνάζεις θα
Το χέρι του χτυπά με δύναμη στο τιμόνι και γύρνα προς τα εμένα, παίρνοντας το μπράτσο μου μέσα στη λαβή του.
- Χέστηκα τι θα κάνεις. Ίσως αν το κάνεις να πληρώσω όπως μου πρέπει και να σταματήσουν και οι τύψεις. Κουράστηκα. Καταλαβαίνεις; Κουράστηκα! Κατέβα!
Τον κοιτάω για λίγο πως είναι στα όρια του. Οι ανάσες του γρήγορες, τα μάτια του απειλητικά.
Ανοίγω την πόρτα όπου οι καρακάξες μαζεμένες έρχονται προς το μέρος μου. Κρατάω την ανάσα μου και κρύβομαι πίσω από ένα χαμόγελο.
- Νεφέλη τι έγινε;
- Τι να γίνε. Τίποτα. Νομίζω χωρίζω.
- Μα γιατί;
- Δεν το είδατε; Ήρθε με τη Φεράρι, ενώ του είχα πει Λαμποργκίνι. Πρέπει να φύγω.
Καλύτερα έτσι.
Καλύτερα να με απεχθάνεται.
Γυρνάω πίσω να τον δω και έχει φύγει.
Ας κάνει ότι θέλει. Για τώρα τουλάχιστον.
Ένα πούλι στη σκακιέρα μου..
Το τηλέφωνο χτυπά και σιχτιριζω! Όχι τώρα. Όχι πάλι. Γλυκαινω όσο γίνεται τη φωνή μου.
- Έλα.
- Νεφέλη μου τι κάνεις;
Η φωνή της τσιριχτη, τρελαμενη.. στα όρια της όπως πάντα. Από το ηχείο ακούω την τηλεόραση της να παίζει στη διαπασών για να μην ακούει τον Μιχάλη.
Όσο πιο πολύ με ακούει τόσο πιο πολύ θα με ζητά. Πρέπει να την κλείσω.
- Καλά είμαι ομως
- Ειχες πει θα περάσεις κάποια στιγμή και έχουν περάσει κοντά δύο εβδομάδες και δεν έχεις έρθει.
Και ούτε πρόκειται.
- Έχω τρεξίματα. Καταλαβαίνεις με τον Σωτήρη τώρα. Δεν προλαβαίνω να περάσω σήμερα.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι. Τα πόδια μου κομμένα. Τα χέρια να τρέμουν παίζοντας αμήχανα με το καλσόν μου.
- Δεν πειράζει μπορώ να έρθω εγώ από το σπίτι.
- Δεν θα έρθεις από το σπίτι!
- Νεφέλη ή θα έρθω εγώ ή θα έρθεις εσύ.
Το αδιέξοδο, η παύση στο ακουστικο..
σαν να μην πέρασε μια μέρα..
Μάτια κλείνουν. Γροθιές σφίγγονται.
- Έρχομαι. Σε δέκα λεπτά είμαι εκεί. Ο.. πατέρας είναι κι αυτός μαζί σου;
- Ναι. Σε περιμένουμε.
Το τηλεφωνο κλείνει και για λίγο στέκομαι. Να σκεφτώ.
Απόλυτο λευκό, μαύρο, κίτρινο χάος.
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Οι μπότες πανάκριβες μα αδύναμες να με σηκώσουν χωρίς να σπάσω σε χίλια κομμάτια. Ένα ανεπιθύμητο βήμα τη φορά μέχρι να φτάσω εκεί..
Η όψη του σπιτιού αποκρουστική.
Σαπίζει από μέσα προς τα έξω, μαζί με τους ανθρώπους του.
Ένα ένα βήμα, προσπαθώντας να θυμηθώ το ρόλο μου. Ένα ένα βήμα και εχω χτενίσει τα μαλλιά μου όπως τότε, έχω βάλει και τα γυαλιά και στέκομαι στην πόρτα.
Τρία χτυπήματα.. τρία δευτερόλεπτα και η πόρτα ανοίγει.
Ένας καφές, λίγη υποκρισία, τρομαγμένα, θλιμμένα, αηδιαστικά, χυδαία βλέμματα.
Αυτή η πόρτα κλείνει για δεύτερη φορά και με βρίσκει διαλυμένη. Όπως πάντοτε.. χωρίς ανάσα.
Το χέρι μου απλώνεται στο δρόμο. Το ταξί με προσπερνά όπως και η ζωή. Τα πόδια μου όσο σακατεμμενα κι αν είναι, θα είναι πάντα το μόνο στήριγμα μου. Πάω σπίτι. Έχω την ανάγκη να το θεωρώ σπίτι μου.
...
Η όψη της θάλασσας δεν με ηρεμεί όπως κατάφερνε τόσο καιρό. Ο ήλιος σχεδόν έδυσε. Μόνο κάποια δάκρυα ξεφεύγουνε μαζί με δόσεις λυγμων, μα όλα τα παρασέρνει ο αέρας ο οποίος αγριεψε και χτυπά μανιασμένα τα κύματα.
Δεν είναι τόσο εύκολο τελικά. Πίστευα πως θα τα κατάφερνα. Το τρελο είναι πως ακόμα ελπίζω.
Η πόρτα ανοίγει και ο Σωτήρης μπαίνει μέσα. Ακούω τα βήματα του πίσω μου και γρήγορα σκουπίζω τα δάκρυα μου. Κανείς δεν με έχει δει να κλαίω και δεν έχω σκοπό να το αλλάξω αυτο.
Οι βαθιές ανάσες μου προσπαθούν να με ηρεμήσουν, μα όταν αποφασίσεις και ξεσπάσεις είναι δύσκολο να σταματήσεις μετά.
Ο ήχος των βημάτων του σταματά.
Το άρωμα του αναμειγνύεται με της θάλασσας.
Είχε δίκιο.. είναι λίγες οι αισθήσεις και ευαίσθητες. Πολύ ευαίσθητες. Το δέρμα ανατριχιαζει στην επαφή του αέρα, τα μάτια δακρύζουν μπροστά στην βιαιότητα της φύσης, τα χείλη γεύονται την αλμυρα του κλαμματος, ο ήχος της ανάσας του χαϊδεύει το αυτί μου και το άρωμα του τυλίγει την ύπαρξη μου.
Εδώ που νιώθω σπίτι μου. Εδώ που αν δεν φύγω, κάποια στιγμή θα με διώξουν.
Εδώ ένιωσα ελεύθερη να ξεσπάσω κι ας μην μου έχει επιτραπεί.
- Τι κάνεις;
Απάντηση από τα χείλη μου δεν θα βρει. Τρεμάμενα και εγωιστικά αρνούνται να φανερώσουν την αδυναμία μου. Η πλάτη μου του προδίδει ψεύτικο θυμό, η σιωπή μου πλαστή δύναμη και αποφασιστικότητα.
- Νεφελη. Σου μιλάω. Κοιταξέ με.
Νεφέλη! Μιλαω. Μιλάω! Μιλάω!! Τι κάνεις; Γιατί δεν γυρνάς; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΕΣΤΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΟ ΕΎΚΟΛΟ; Γύρνα και κοιτα με. Κοιτα. Κοίταξε με. Ερείπιο. Έχασα την ελευθερία μου, έχασα την ησυχία μου, έχασα την Έλενα, τη λογική, την υπόληψη για τον ίδιο μου τον εαυτό, έχασα τα πάντα, μα αυτό που με πονά πιο πολύ είναι η συνείδηση μου, πάνω στην οποία.. εσύ ποδοπάτας. μερα- νύχτα. ώρα με την ώρα. γιατί.. γιατί; Γιατί θες λεφτά; Γύρνα και μιλά μου. Δεν τολμάς; Τι είναι αυτό; Καινούριος τρόπος να με τρελάνεις; Τι; Τι;; Πες κάτι που θα σε εξιλεωσει. Ένας λόγος που φαίρεσαι σαν την τελευταία πουτάνα που θα βρισκα παραπέρα στο λιμάνι που με τόση λατρεία κοιτάς. Γιατί είσαι τόσο μεγάλη ανεγκεφαλη καριολα; Προσπάθησε να δικαιολογηθείς! Γιατί;
Γιατί..; Οι φωνές του δυνατές. Προσπαθούν να με τρομάξουν για να αποσπάσουν απεγνωσμένα απαντήσεις. Η περίεργη αυτή συμφωνία, γι'αυτόν άλυτο μυστήριο, επτασφράγιστο κελί.
Μόνο λύπη. Αυτολυπηση. Κατάντια.
Μια ανάσα κόβεται, προμήνυμα αναφιλητου.
Χέρια σφίγγονται, μάτια κλείνουν και φωνή βγαίνει σιγανή. Δεν δέχομαι να με δει έτσι.
- Σωτήρη. Άφησε με απόψε μόνο.
- Τι είπες..; Τι μου ζητάς.. Να σε λυπηθώ; Ότι εσύ έχεις προβλήματα; Τι σου λείπει τόσο ένα κωλοαμαξι, ή η αποδοχή εκείνων των βλαμμενων;
- Σωτήρη σε παρακαλώ..
- Εγώ! Εγώ σε παρακαλάω ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ΜΟΥ ΓΑΜΩ! ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ ΤΙ ΠΕΡΝΑΩ; ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ.. τι.. σε παρακαλάω.. σε παρακαλάω σαν η απίθανη πραότητα σου θα ήταν άφεση αμαρτιών.
Έτσι νιώθει..; Γέλιο ανάμεσα στο κλάμα..
- Άφεση; Δεν είμαι αξία να σου χαρίσω κάτι τέτοιο.. έχω πάψει να πιστεύω καν πως κάτι τέτοιο είναι δυνατό. Όχι για εσένα.. για όλους τους αμαρτωλούς.. Κάποιοι μάλιστα γεννιομαστε έτσι... Απόκληροι από την ίδια τη ζωή. Και η θάλασσα που κοιτώ.. κλεμμένη, ούτε καν δανεικη.. απλά λεηλατημένη, μα κάποια στιγμή θα επανακτηθεί και θα τρέμω τι καινούριο θα κλέψω.. θα τρέμω από πού να κρατηθώ, μην πέσω. Τι κλεμμένο θα βρω να αποκαλώ σπίτι μου μέχρι να μου στερηθεί κι αυτό.
- Νεφέλη;
Το χέρι του ίσα που αγγίζει τον ώμο μου και γρήγορα απομακρύνεται. Μπερδεμένο. Αδύναμο να με εμπιστευτεί.
Πως να με εμπιστευτεί.. ούτε εγώ θα μπορούσα. Ποιον.. εμένα.. μια τόσο καλή ηθοποιό
- Κοιμήσου Σωτήρη. Αύριο.. Ίσως αύριο υπάρχει ανάσα και για μας τους άσωτους.
- Νεφέλη.
- Δεν σηκώνομαι από εδώ απόψε. Άφησε με.. Καληνύχτα.
Καληνύχτα.. οι ευχές έχουν χάσει το νόημα τους..ακόμα κι αυτές θέατρα άχρωμων ηθοποιών μπροστά στα μάτια μου
Για ώρα τον αισθανομουν πίσω μου. Ίσως κοίταζε τη θάλασσα, ίσως προσπαθούσε να με καταλάβει.
Δεν μπορώ όμως ούτε εγώ να με καταλάβω.
Κάποια στιγμή τα βήματα του ακούστηκαν για τελευταία φορά εκείνο το βράδυ. Το κρεβάτι συσπαστηκε όταν εκείνος αφέθηκε στα όνειρα που πια κι εκείνα σαν τη ζωή μετατράπηκαν σε εφιάλτες. Τον άκουσα να ουρλιάζει. Κατάλαβα τι έβλεπε. Δεν σηκώθηκα. Τον άφησα εκεί να υποφέρει.
Να υποφέρει και να υποφέρω κι εγώ. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Τον κοινότοπο αυτό, τη ρίζα όλων τον κακών.. ανθρώπινο εγωισμό.
Γιατί όλα στη Γη είναι θεϊκά μα ο εγωισμός είναι πέρα για πέρα ανθρώπινη αδυναμία. Που λυγιζει κόκκαλα και αφήνει άνθρωπους απροστάτευτους, ακόμα και όταν δεν είναι μόνοι.
Εγώ όμως.. είμαι μόνη.
Καληνύχτα μου.. με την ελπίδα μιας σκαρτης ανάσας.