«Γεια σου...γεια μαμά.» λέω και ανταποδίδω στην αγκαλιά της, την έχω ανάγκη.
«Τι έχεις; Δεν είσαι καλά.» μου λέει σιγανά, ενώ μου τρίβει απαλά την πλάτη.
«Τίποτα...εγώ απλά.» λέω και ο πρώτος μου λυγμός με προδίδει.
«Έλα μέσα μωρό μου, έλα να μου πεις τι έχει.» με τραβάει μέσα στο σπίτι και από το σαλόνι, πάμε και οι δύο στην κουζίνα.
«Μαμά, πως το κατάλαβες;» ρωτάω γεμάτη απορία.
«Το οτι δεν είσαι καλά;» ρωτάει και νεύω. «Φαίνεται μωρό μου στα μάτια σου, είναι μελαγχολικά και έχεις κλάψει τα δάκρυα είναι ακόμη φρέσκα πάνω τους, ενώ από την στιγμή που με αγκάλιασες, ο τρόπος που το έκανες πρόδιδαν το οτι με έχεις ανάγκη...όμως, τι είναι αυτό που σε έφερε σε αυτή την κατάσταση; Μήπως τα χάλασες με τον νεαρό που δεν λες να μου τον γνωρίσεις με τίποτα;» με πειράζει.
«Έχει να κάνει με τον Harry, όμως, δεν είναι επειδή μου έκανε αυτός κατι, εγώ...» λέω και σταματάω. Πως ακριβώς πρέπει να το θέσω;
«Τι του έκανες;» λέει άμεσα.
«Δεν του έκανα ουσιαστικά κάτι εγώ...» πάλι τα μπερδεύω.
«Δεν μου τα λες καλά και μπερδεύομαι. Πάω να φτιάξω ένα τσάι και στις δύο, ύστερα μου λες, αφού θα έχεις ηρεμήσει κάπως.» της νεύω πάλι και πάει πίσω από τον μακρύ πάγκο να φτιάξει το τσάι.
Εγώ, βγάζω το κινητό μου από την τσάντα και βλέπω τις κλήσεις από τον Harry, μαζί με το μήνυμα στον τηλεφωνητή. Με δισταγμό το ανοίγω... «Lauren, ξέρω οτι το σημερινό ήταν μια σκέτη αποτυχία. Όμως, έχω την ανάγκη να σου εξηγήσω, να σου ζητήσω συγνώμη. Ήρθα σπίτι σου, δεν είσαι εδώ και φοβάμαι. Που έχεις πάει; Μην με αγνοείς μωρό μου. Σε χρειάζομαι. Όλα θα φτιάξουν, η γιαγιά μου δεν ήεξερε τι σου έλεγε...μην της δίνεις σημασία. Σε παρακαλώ μωρό μου...εγώ, εγώ σε...εγώ σε νοιάζομαι.» μου λέει στο τέλος του μηνύματος και σπάω στο τέλος.
Η μητέρα μου με πλησιάζει κρατώντας δύο κούπες με τσάι στα χέρια της, μου δίνει την μια ύστερα κάθεται στην καρέκλα της. Μου ακουμπάει τρυφερά το δεξί μου χέρι και παίρνω δύναμη μόνο από αυτό. Η αλήθεια είναι, έχω υπάρξει σκληρή απέναντι της...και από οτι καταλαβαίνω δεν το άξιζε!
«Λοιπόν; Θα μου πεις;» λέει.
«Πρώτα από όλα, πρέπει εσύ να μου πεις κάτι μαμά.» απαντάω, ενώ κλείνω τα βλέφαρα μου.
«Οτι θες...» είναι πρόθυμη να μου πει τα πάντα.
«Πως λεγόταν εκείνο το ζευγάρι;» ρωτάω.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
The captain of sex Book 1
FanfictionΗ μοίρα είναι προγεγραμμένη ή όλα συμβαίνουν στα τυφλά; Όλα είναι καθαρά συμπτώσεις ή κάποιος από ψηλά τα έχει στήσει όλα για να συμβούν; Δύο άνθρωποι που το κοινό τους παρελθόν είναι τόσο ίδιο, από την άλλη τόσο διαφορετικό... Το πάθος τους κυριεύε...
Κεφάλαιο 36
Ξεκινήστε από την αρχή
