Belki de İmkansız Değildir

5.Bölüm :Gözler Kalbin Aynasıdır

Eveeeeet yine yeni bir bölüüüüm acaba bu bölüm kim bayılıyor? Umarım güzel yazıyorumdur ya emin değilim gerektiğinden fazla detay vermek beni sıkıyor veya okumak fark etmez o yüzden fazla detaylı yazmıyorum.

Neyse şimdi bu bölümde asıl çiftimizi görücez hadi bakalım daha fazla uzatmadan başlayalım.

Keyifli okumalaaaar. 💜

"Siz partilerdeyken ben hayallerim için uykumdan vazgeçtim. "
-Min Yoongi

☯️

Namjoon 'u da ayılttığımızda
- burnuna kolonyalı pamuk soktuk-  en sonunda derslere girip bitirebilmiştik günü.

Şuan ise eşyalarımı topluyordum anlamıyorum daha sınava 1 senem var tamam güzel şimdiden çalışmak gerekte biz de insanız yine sinirlendim neyse hayallerimi gerçekleştirmek için çok çalışmalıyım çok.

En sonda da şarkı notlarımı yazdığım defteri koyduğumda gitmeye hazırdım diğerleri zaten hazırlanmış beni kapıda bekliyordu. Onların yanına vardığımda Hoseok kolunu omzuma atmıştı gülümsediğinde bende gülüşüne karşılık vermiştim. Namjoon da bizle beraber gelirken aklıma gelen şeyle durmak zorunda kaldım.

Daha tam olarak sözler hazır değildi biraz sıkıntı vardı bulamıyordum bir türlü doğru sözleri. Benim durmamla diğerleri de durmak zorunda kalmıştı Hoseok meraklı sesiyle,

"Noldu bir şey mi unuttun? " demişti kafamı hayır anlamında sallamıştım ve neden durduğumu açıklamıştım,

" Şarkıda hala eksikler var onları tamamlamalıyım" demiştim omuzlarımı düşürüp bu nasıl aklımdan çıkmıştı bilmiyorum ama derslere odaklanmaktan hayatta en sevdiğim olan müziği unutmuştum. Müzik her şeyim gibi bir şeydi benim var olma sebebimdi o yüzden benim için önemliydi.

Namjoon gülümseyip,
"Seni bırakalım mı? "
diye sormuştu hayır anlamında kafamı salladım onlarda yorgundu ve dinlenmeleri gerekiyordu bugün yeteri kadar çalışmışlardır. Özellikle de Namjoon o gitar olayında en sonunda yapabilmişti bunda Seokjin'in de destekleri vardı adım kadar biliyordum. Ona bir kez daha teşekkür etmeyi unutmamalıydım.

Sonunda okulun arkasındaki uçurum gibi yere geldiğimizde ikisinede sarılıp uçurumun ucuna doğru yürümeye başladım. Herkes burdan korkuyordu nerdeyse daha doğrusu buraya hiç gelen olmuyordu ya da geldiler mi uçtan uzak bir yere oturuyorlardı.

Ben ise tam tersi en uca kadar gider ve ayaklarımı bağdaş kurarak oturur şarkımı açar ve yazmaya başlardım arasıra dalıp giderdim bazen de eski anılar gelirdi aklıma.

Uçurumun ucuna gelip bağdaş kurup oturduğumda çantamı kenara koydum biraz manzarayı izlemeye başladım. İyi ki burayı biliyordum burdan başka huzur olduğum iki yer daha vardı onlarda ; arkadaşlarımın sıcak kolları ve sevdiğimin yanıydı(her ne kadar yan yana çok gelmesekte geldiğimiz zamanlar vardı.) .

Ben düşüncelere dalarken bir ses geldi. Çimenlerin ezilme sesiydi. Kaşlarımı çatıp merakla arkama baktığımda kesinlikle onu görmeyi beklemiyordum.